Τούτοι απόψε οι χαιρετισμοί, έξω από μια εκκλησία κλειστή....

Τούτοι απόψε οι χαιρετισμοί, έξω από μια εκκλησία κλειστή....

Ξεκίνησες το απόγευμα για τους χαιρετισμούς... Ήξερες ότι θα την βρεις κλειστή την εκκλησία. Σκεφτόσουν να τους ακούσεις από το ράδιο, αλλά κάτι σε έσπρωχνε να πας ως εκεί... 

Σε λίγο ήσουν έξω από τον ναό... Κοίταξες το ρολόι του κινητού. Ήταν ακριβώς 19:00. Η πόρτα της εκκλησίας κλειστή. Έσκυψες το κεφάλι κοντά με την ελπίδα να ακούσεις έναν ψαλμό... μια ευχή... τίποτα. 

Η θλίψη των ημερών δεν σε άφηνε να ηρεμήσεις. Η έκπληξη και η απορία για όσα συμβαίνουν... Κι ας τα ξερες από πριν... Κι ας το 'χες δει γραμμένο τόσες και τόσες φορές: Ότι προδόθηκε, ότι σταυρώθηκε, ότι χλευάστηκε, ότι υπέφερε... 

Δεν το χώραγε το μυαλό σου ότι επαναλαμβανόταν πάλι από την αρχή...

Και κάθε φορά που συλλογιζόσουν τα πάθη Του, που τα αναβίωναν άρχοντες κοσμικοί και εκκλησιαστικοί, κυβερνήσεις αντίχριστες και άθεες, δεν σταματούσες να φωνάζεις στον εαυτό σου: Υποκρίτρια!... 

(Απίθανο!  Η συνέχεια του εδώ... 

Στο "σπίτι του"...)