Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού...

από: mama_tosodoulikou

Πώς θα αντιδρούσες, τι θα έκανες, τι θα ένιωθες, τι θα σκεφτόσουν αν ο γιατρός σου έλεγε:

«Το μωρό σας  δε βλέπει πια. Οι πιθανότητες είναι μόλις  5% για το ένα μάτι. Το άλλο το χάσαμε...»

Πρώτα παγώνεις. Όσο συνειδητοποιημένος και να θες να είσαι. Κενό. Μιλάει ο γιατρός και από εκεί και πέρα βλέπεις μόνο το στόμα του, να ανοιγοκλείνει σαν να παίζει σε βουβή ταινία.  Και μετά;
Ήταν νωρίς να αρχίσω να σκέφτομαι τέτοια πράγματα, αλλά μετά την πρόωρη γέννα είχα αρχίσει να σκέφτομαι πολύ περισσότερα πράγματα και εκδοχές.

Πρακτικά πώς θα ήταν; Το πιο καθημερινό και απλό πράγμα. Αν στο παιχνίδι ο αδερφός του, τού πετούσε ένα παιχνίδι, δεν θα το έβλεπε και θα χτυπούσε. Άντε μετά να εξηγήσεις σε ένα μωρό ή σε ένα παιδί ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε η όραση μας. Αλλά θα μου πεις εδώ δεν το καταλαβαίνουμε εμείς οι μεγάλοι.

Το επόμενο ερέθισμα για σκέψη και προβληματισμό δεν άργησε να έρθει. Έτσι τα έπαιρνα όλα. Σαν τροφή για σκέψη. Μαθήματα που έπαιρνα από το γιο μου. 

Λίγες μέρες αργότερα, άκουσα και το πρώτο σχόλιο: 

«Α, το καημένο». 

Δεν έχει σημασία ποιος το είπε. Σημασία έχει ότι έτσι σκέφτονται οι περισσότεροι , για τα άτομα με προβλήματα όρασης αλλά και άλλες κινητικές δυσκολίες. Δεν μου άρεσε. Δε νομίζω να αρέσει σε κανέναν να μιλάνε  έτσι για το παιδί του, τη γυναίκα του, το φίλο του ή τον ίδιο.

Σήμερα (15/10) είναι η Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού. Τα άτομα με προβλήματα όρασης δεν είναι κάτι το διαφορετικό. Κυρίως δεν είναι για λύπηση. Αντιθέτως αξίζουν το θαυμασμό μας.  Σπουδάζουν, εργάζονται, έχουν οικογένεια, χόμπι, αγαπούν τη μουσική, το διάβασμα, το καλό φαγητό, τα ζώα και πάνω απ’ όλα ζουν σε ένα κόσμο φτιαγμένο μόνο για τον «τέλειο» άνθρωπο. Τον «υπεράνθρωπο» εκείνο που βρίσκει μόνος του το δρόμο και ας του έχουν καλύψει τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, τα ειδικά πλακίδια του πεζοδρομίου. Τον «υπεράνθρωπο» που περνά το δρόμο στην τύχη, μιας και τα φανάρια δεν έχουν ήχο για να καταλάβει αν έχει ανάψει ο «Σταμάτης» ή ο «Γρηγόρης». Πόσα κάνει τελικά αυτός ο «υπεράνθρωπος»; Αναρωτιέμαι όμως πραγματικά: Πόσο υποκριτική μπορεί να είναι μια κοινωνία; Εκείνη τη φράση, το πρώτο σχόλιο δεν το παρεξήγησα, όσο και αν με πόνεσε. Το εξέλαβα σαν κάτι αυθόρμητο. Σε μια κοινωνία όμως και σε ένα κράτος, πολιτισμό όπως θέλει ας το πει ο καθένας, που θέλει να θυμάμαι την «Παγκόσμια Ημέρα Λευκού Μπαστουνιού» τι να πω; Πώς θα ζούσε το παιδί μου αν επιβίωνε; Τι προβλήματα θα αντιμετώπιζε και πόση υποκρισία.

www.anthropokentrika.wordpress.com

Είμαστε γονείς πρόωρων. Γονείς που ξέρουμε τι είναι ο φόβος, η αγωνία, ο πόνος και η μοναξιά. Μοναξιά του γονιού με την άδεια αγκαλιά. Ας μάθουμε τα παιδιά μας να μην υποκρίνονται. Να θαυμάζουν ανθρώπους που το αξίζουν. Να μη «λυπούνται» τους ανθρώπους με αναπηρία αλλά τους ανθρώπους χωρίς αισθήματα.

το είδαμε εδώ:

http://tosodoulika.blogspot.gr/2013/10/blog-post_15.html