~ "...Εμένα δεν με συμφέρει να σας τα λέω… Μόνο αν ξέρατε πόσα δάκρυα χύνει συνέχεια για τις ψυχές σας… Και πόσο χαίρεται όταν μετανιώνετε για τα λάθη σας και επιστρέφετε κοντά στον Γιό της… Με αναγκάζει να σας τα πω… Ναι ρε, σας αγαπάει… Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε… Εγώ προσπαθώ να σας κερδίσω… Κι Εκείνη μου τα χαλάει όλα με τις προσευχές της για σας..."

Μια Κυριακή πήγα να λειτουργηθώ σε έναν ναό. 

Ήμουν μαθήτρια τότε. 

Μετά το ανάγνωσμα του Ευαγγελίου ακολούθησε ένα πολύ όμορφο κήρυγμα του ιερέα περί μετανοίας και της δύναμης της θείας Κοινωνίας!

Όλος ο κόσμος που εκκλησιάστηκε εκεί πραγματικά συγκινήθηκε, μετανόησε και με πολύ σεβασμό στάθηκε να προσευχηθεί την ώρα που τα άγια περνούσαν από δίπλα τους. Έσκυψα κι εγώ από ευλάβεια και προσευχόμουν…

Την ώρα εκείνη μια γυναικεία βαριά φωνή στα πίσω καθίσματα αναστέναζε και βογγούσε περίεργα. Εγώ τότε αναρωτήθηκα «Μα ποια είναι αυτή που διακόπτει τέτοια ιερή στιγμή!». Δεν γύρισα να κοιτάξω γιατί δεν ήθελα να σταματήσω την προσευχή μου.

Η φωνή όμως γινόταν όλο και πιο δυνατή… Και την ώρα που ο ιερέας περνούσε δίπλα της, εκείνη δεν άντεξε. 

«Σταμάτα, με καις… με καις… φύγε…» του είπε.

Όλοι τότε γυρίσαμε να δούμε τι συνέβη. Μια νέα όμορφη κοπέλα, στο όνομα Βαρβάρα, έπεσε στο πάτωμα και δεν άντεχε την παρουσία των Τιμίων Δώρων. Ήταν δαιμονισμένη. Αργότερα μάθαμε τον έναν απ’ τους λόγους που δαιμονίστηκε… με λεγεώνα δαιμόνων. Μας τον αποκάλυψε η ίδια. Είχε παρευρεθεί πολλές φορές σε συγκεντρώσεις προσευχής της γνωστής Βασούλας Ρύντεν.

Αυτή λοιπόν η κοπέλα ήταν δαιμονισμένη πλέον και ήθελε να απαλλαγεί από τα δαιμόνια που κουβαλούσε. Την ώρα όμως της λειτουργίας και μετά το κήρυγμα, εκείνα αποκαλύφθηκαν.

Ο ιερέας ξαφνιάστηκε κι εκείνος, αλλά βρήκε το θάρρος να σταθεί από πάνω της με τα Τίμια Δώρα και να προσευχηθεί, γιατί κατάλαβε τι συμβαίνει. Από εκείνη την ώρα άρχισε να αποκαλύπτεται περισσότερο ένα ένα δαιμόνιο… Ο ιερέας δεν μπορούσε να διακόψει πλέον την Λειτουργία.

Αρχικά, τα έβαλε η δαιμονισμένη με την Παναγία. Θυμάμαι, κάποια στιγμή, σε έναν ύμνο για την Παναγία, έλεγε το δαιμόνιο με δυνατή φωνή:

«Σταματήστε όλοι σας να προσεύχεστε και να την παρακαλάτε αυτήν (εννοούσε την Παναγία). Με καίει η αγάπη της. Με καίει η προσευχή της για σας…» 

Άλλοτε πάλι έλεγε:

«Εμένα δεν με συμφέρει να σας τα λέω αυτά. Εκείνος όμως με αναγκάζει. Όχι δεν θέλω να τα πω…»

Και τότε σαν κάποιος να την εξανάγκασε, συνεχίζει να λέει:

«Εκείνη καθημερινά μεσιτεύει για σας… Για την σωτηρία σας… Να σας λυπηθεί Εκείνος. Να μην σας εγκαταλείψει… Εμένα δεν με συμφέρει να σας τα λέω… Μόνο αν ξέρατε πόσα δάκρυα χύνει συνέχεια για τις ψυχές σας… Και πόσο χαίρεται όταν μετανιώνετε για τα λάθη σας και επιστρέφετε κοντά στον Γιό της… Με αναγκάζει να σας τα πω… Ναι ρε, σας αγαπάει… Όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε… Εγώ προσπαθώ να σας κερδίσω… Κι Εκείνη μου τα χαλάει όλα με τις προσευχές της για σας. Προσπαθώ να σας πείσω ότι ο Θεός αδιαφορεί για σας… Και οι πιο πολλοί με πιστεύετε εμένα. Σας δείχνει Εκείνος τον Παράδεισο και δεν Τον ακολουθείτε. Σας δείχνω εγώ την κόλαση και τρέχετε πίσω μου… Αλλά μην δει Εκείνη κάποιον σας να την παρακαλάει, τρέχει να σας βοηθήσει… Να παρακαλέσει τον Γιο της… Η σκύλα…»

Και τότε ο ιερέας την σταύρωσε να σταματήσει να μιλάει άσχημα κ να διακόπτει. Εκείνη ήθελε να πιάσει δίπλα της ένα μπρούτζινο βαρύ όρθιο κηροπήγιο να του το πετάξει. Όμως μόλις την σταύρωσε, εκείνη κοκάλωσε εκεί.

Με τις προσευχές του ιερέα που της διάβασε ενδιάμεσα έβγαιναν πολλά δαιμόνια. Τα τραβούσε από τον λαιμό της να βγουν γιατί τα ίδια δεν άντεχαν μέσα της.

Την ώρα της Θείας Κοινωνίας άρχισε να αποκαλύπτει τις αμαρτίες όσων κοινωνούσαν. Τότε πάλι ο ιερέας την σταύρωσε στο όνομα της Αγίας Τριάδος κι εκείνη μουγγάθηκε.

Λίγο πριν από το «Δι’ ευχών», μπήκε μέσα ένας Πεντηκοστιανός που έμενε κοντά στην Εκκλησία. Άκουσε την φασαρία και ρώτησε τι γινόταν… Πήρε το θάρρος να μπει μέσα στην Εκκλησία. Μερικοί άντρες που τον ήξεραν πήγαν να τον διώξουν λίγο με άσχημο τρόπο.

Τότε ο ιερέας τους σταματάει και του επιτρέπει να μπει. Εκείνος στάθηκε στη μέση κοιτάει την δαιμονισμένη και με επιδεικτική φωνή της λέει:

– Σε διατάζω, στο όνομα του Ιησού, να βγεις από μέσα της!!!!! Η δαιμονισμένη έσκασε στα γέλια.

«Τι λες βρε… του λέει άφοβα… Είναι δυνατόν δαίμονας να βγάζει δαίμονα; Πότε ξανάγινε αυτό; Και γελούσε. Ναι… λέγε εσύ λέγε… Τι περιμένεις να σε φοβηθώ; Η πλάνη δεν είσαι εσύ; Τι δουλειά έχεις εδώ; Ωραία, μαζευτήκαμε όλοι παρέα εδώ».

Ο αιρετικός ξαναπροσπάθησε αλλά μάταια. Εκείνη ξάπλωσε και τον κορόιδευε. Δεν θα το ξεχάσω αυτό. Τότε ντροπιασμένος έφυγε μόνος του, λέγοντας ότι αυτή ψέμματα τα κάνει.

Στη συνέχεια, ο ιερέας ξεκίνησε να της διαβάζει ευχές στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Στάθηκε τότε με φόβο η δαιμονισμένη και δεν μπορούσε να κουνηθεί… Αμέτρητα δαιμόνια έφευγαν και το καθένα προκαλούσε τον θόρυβό του.

Ήταν αξέχαστη εμπειρία για μένα και διδάχτηκα πολλά για τον πόλεμο που κάνουν οι δαίμονες στη ψυχή του ανθρώπου…

ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΗΣ ΓΛΥΚΙΑΣ ΜΑΣ ΜΑΝΟΥΛΑΣ, ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΑΡΙΑΣ, ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΚΑΙ ΣΩΣΟΝ ΗΜΑΣ!

πηγή 

~ Πρωτοδημοσιεύτηκε στις 10 Μαρτίου 2017