~ “Αμήν”. Ήταν η πρώτη του λέξη...~ Ένα ολοζώντανο θαύμα, που συνέβη στην "αμφοτεροδέξια" οικογένειά μας...

~ Αποφασίσαμε μετά από αρκετή σκέψη 
(και πολύ περισσότερη προσευχή...) 
να γνωστοποιήσουμε, προς Δόξαν Του Χριστού μας  
και των Αγίων του, ένα ζωντανό θαύμα, που συνέβη στην ευρύτερη "αμφοτεροδέξια" οικογένειά μας...
Η Α. είναι μία από εμάς. 
Όταν υποφέρει, πονάμε και μεις.  
Κι όταν νιώθει, 
έστω στιγμούλες..., γνήσιας ευτυχίας,
χαιρόμαστε μαζί της και εμείς...
Κι όταν μοιραζόμαστε αυτές τις στιγμές και με άλλους,
τότε η μεταξύ μας αγάπη γίνεται πιο ολοκληρωμένη...
Την προτρέψαμε παρακλητικά,

(όσο κι αν τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν, έστω και στο ελάχιστο, αυτό που τελικά συνέβη...) να το καταγράψει.
Η πίεσή μας, απ΄ότι φαίνεται, απέδωσε.
Ιδιαίτερα ευγνώμονες στον Πανάγιο Θεό 
(& στη Λ.Π που μας την γνώρισε...) 
και υπερήφανοι, που η Α. "ανήκει" στην οικογένειά μας!!! 
Δεν μας είναι μπορετό να το κρύψουμε... 
Διάβασέ το! 

Λέξη προς λέξη...
Και θα καταλάβεις, 
προς τι ο ενθουσιασμός 
και η συγκίνησή μας... 

ΟΛΑ ΠΡΟΣ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΥ...
                                
          Εν Θεσσαλονίκη (και εν Αθήναις...)
                                        
                    ο "αμφ." & οι συν αυτώ.-

 " To παιδάκι μου αντιμετώπισε πολλά προβλήματα υγείας από τους πρώτους μήνες της ζωής του. 
Αλλεργίες τροφικές που δεν διαγνώστηκαν εγκαίρως, λάθος αντιμετώπιση από ειδικούς και ατοπική δερματίτιδα σε σημείο κάποια στιγμή να ανοίξει όλο του το δέρμα λόγω μόλυνσης (φτάσαμε να νομίζουμε έως και ιχθύαση). 
Έπαθε κυτταρομεγαλοϊο και είχε πυρετό κάθε μέρα για εφτά μήνες με αποτέλεσμα το δέρμα να χειροτερεύει. 
Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βοηθήσουν ουσιαστικά. 
Ο ένας μετά τον άλλον πρότειναν κρέμες όπου αντί να τον βοηθήσουν τον πονούσαν φρικτά. Οι αντιβιώσεις δεν ήταν αρκετές.

Μόλις είχαμε βγει από το δεύτερο νοσοκομείο εκείνο το καλοκαίρι και μόλις είχα καταλάβει ότι η κρέμα που πίεζα να βάζω στο δέρμα του (κατόπιν υποδείξεως των γιατρών) έκανε το παιδί μου να τσούζει τρομερά και να υποφέρει. Τότε ο γιος μου ήταν τρισίμιση ετών και ακόμα δεν μιλούσε. 
Το ξέραμε ότι είχαμε και αναπτυξιολογικά θέματα, έπρεπε όλα να τα πάρουμε ένα ένα.

Είχα πάρει λίγο χρόνο δικό μου και πήγα στην αδερφή μου. 
Υπέφερα. 
Καθόμουν στον καναπέ και δεν μιλούσα παρά μόνο σκεφτόμουν:

“Γιατί, γιατί να μην μπορείς να μου πεις, άσε με βρε μάνα, τι είναι αυτό που μου βάζεις; Να μου φωνάξεις, να μου εξηγήσεις. Κρατάς τον πόνο σου, δεν μιλάς, δεν μου μιλάς, δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω!...’’

Κι εκείνη τη στιγμή το γεγονός ότι δεν μπορούσε να μιλήσει το παιδάκι μου έγινε ένα βάρος, τόσο μεγάλο, που υπερκάλυψε και τον πόνο μου για την κατάσταση της υγείας του. Δεν ξέρω πόση ώρα βασανιζόμουν έτσι, ένιωθα θλίψη, έπρεπε κάτι να κάνω.

Σκέφτηκα να σηκωθώ και να πάω στη βιβλιοθήκη της αδερφής μου όπου είχε τα εκκλησιαστικά βιβλία. 
Πήγα ως εκεί με δυσκολία και ως συνήθως έψαχνα έναν τόμο με θαύματα του Αγίου Εφραίμ Νέας Μάκρης, του προστάτη μου. 
Το μάτι μου έπεσε και σε ένα βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου. 
Σκέφτηκα: 
“Πάρε μια φορά και τον Παππούλη να διαβάσεις, τι είναι αυτό που σε πιάνει μαζί του, δεν ξέρεις πόση αγάπη είχε για τον κόσμο;’’

Γιατί όποτε τον κοιτούσα ένιωθα ένα περίεργο δέος, σαν φόβο και δεν τον είχα πλησιάσει αρκετά ως τότε, μα ούτε και είχα προσευχηθεί σε εκείνον...

Πήρα και τα δυο βιβλία και κάθισα. 
Το βιβλίο του Πατρός Πορφυρίου με τραβούσε σαν μαγνήτης. 

Αφού κράτησα τα βιβλία στο στήθος μου, έκανα τον σταυρό μου και άνοιξα το βιβλίο του Αγίου Πορφυρίου. 
Το μάτι μου έπεσε απευθείας στην εξής πρόταση: 
“Θα μιλήσει αυτό το παιδί,
 όταν πάει έξι χρονών”. 
Μιλούσε ο Πάτερ για ένα παιδάκι που τότε ήταν κι αυτό 3 1/2.

 Έμεινα εμβρόντητη, έπαθα σοκ. 
Πέρασαν κάποια δευτερόλεπτα για να συνειδητοποιήσω τι είχε μόλις συμβεί.

Άρχισα να λέω το όνομα του άντρα μου, ενώ δεν ήταν καν στο σπίτι, έπειτα της αδερφής μου, αλλά η φωνή μου μόλις έβγαινε, κι έλεγα: 

“Τι έγινε; Τι έγινε, μόλις τώρα, τι έγινε;”. 

Κι όμως αυτό που είχε γίνει, ήταν ότι ο Θεός είχε ακούσει τον βαθύ μου πόνο και χωρίς να ζητήσω τίποτα από τον Άγιό Του, εκείνος μόλις μου είχε δώσει μια μεγάλη απάντηση. 
Την μόνη απάντηση για το παιδί που είχα ως τότε, όπως και θα είχα ώσπου να έφτανε στην ηλικία των έξι χρόνων...

Κράτησα αυτό το περιστατικό μέσα μου με ελπίδα και το είχα εμπιστευτεί σε κάποιους δικούς μου ανθρώπους, έτσι ώστε αν συνέβαινε στ’ αλήθεια να ήταν μάρτυρες του γεγονότος.

Όταν ο γιος μου έκλεισε τα έξι του χρόνια και πέρασε ένας μήνας, γύρισε από το σχολείο και του έβαλα το φαγητό.

Κάναμε μαζί το “Δι ευχών”. 
Όταν έφτασα στο τέλος, μου είπε: 
“Αμήν”. 
Ήταν η πρώτη του λέξη. 

Έγώ άρχισα να χοροπηδάω από τη χαρά μου και να τον χορεύω. Εκείνος σαν να είχε συμβεί κάτι φυσιολογικό συνέχισε να τρώει.

Έκτοτε ξεκίνησε μια ανοδική πορεία στην ομιλία του όπου σήμερα στα οκτώμισή του χρόνια μπορεί να διαβάζει και να γράφει αγγλικά και ελληνικά, όπως μπορεί και να τραγουδάει όλη μέρα διάφορα τραγούδια, ασταμάτητα.

Υπάρχουν ακόμα περιθώρια βελτίωσης καθώς το θέμα της επικοινωνίας πρέπει συνεχώς να το προσπαθούμε. 
Όμως υπάρχει λόγος και σταμάτησα πια να βλέπω στο όνειρό μου πώς μπορεί να είναι η φωνή του παιδιού μου... 
Ευχαριστώ γι’ αυτό τον Θεό μέσα από την καρδιά μου.

Η υγεία του στο δέρμα από εκείνη την φριχτή περίοδο έφτιαξε πάρα πολύ μετά από προσευχή μου στον Άγιο Λουκά τον Ιατρό (μετά από προτροπή της κουμπάρας μου) ο οποίος με καθοδήγησε κυριολεκτικά στο ποια θεραπεία να ακολουθήσω, πώς, και για πόσο διάστημα, ένα ακόμη θαύμα, στη ζωή του..."

Α.Σ.

|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 8/4/2017