Παιδιά, που θα γίνουν τέτοιοι γονείς, σαν του Γρηγόρη, πρέπει να μεγαλώσουμε...
Το΄χουμε πάρει χαμπάρι;
Και για να πάμε κι ακόμα παρά πέρα και να πάψουμε να κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάκτυλό μας:
Σε όσους από εμάς χάρισε
Ο Θεός, έστω κι ένα παιδί...
Θα είχαμε τα κότσια να ξεστομίσουμε τέτοια λόγια αν έπρεπε να θυσιαστεί το σπλάχνο μας;
Είμαστε εμείς τέτοιοι γονείς;
(Τι σκέφτεσαι τόσο δυνατά και "ακούγεσαι";
Δεν είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες;
Είσαι σίγουρος;)
Η "απομαγνητοφώνηση" των συλλογισμών μας μετά τα όσα συγκλονιστικά διαβάσαμε παρακάτω...
Το΄χουμε πάρει χαμπάρι;
Και για να πάμε κι ακόμα παρά πέρα και να πάψουμε να κρυβόμαστε άλλο πίσω από το δάκτυλό μας:
Σε όσους από εμάς χάρισε
Ο Θεός, έστω κι ένα παιδί...
Θα είχαμε τα κότσια να ξεστομίσουμε τέτοια λόγια αν έπρεπε να θυσιαστεί το σπλάχνο μας;
Είμαστε εμείς τέτοιοι γονείς;
(Τι σκέφτεσαι τόσο δυνατά και "ακούγεσαι";
Δεν είναι ώρα για τέτοιες κουβέντες;
Είσαι σίγουρος;)
Η "απομαγνητοφώνηση" των συλλογισμών μας μετά τα όσα συγκλονιστικά διαβάσαμε παρακάτω...
από τον "αμφ." και τους "συν αυτώ"
Όταν ο Αυξεντίου διέταξε τους συντρόφους του να εγκαταλείψουν το κρησφύγετο, ο συναγωνιστής και παιδικός του φίλος Αντώνης Παπαδόπουλος τον ρώτησε:
-«Τζαι εσύ Μάστρε τι εν να κάμεις»;
Ο Αυξεντίου ξεπερνώντας την ατέλεια του θανάτου απάντησε:
«Εγώ θα πολεμήσω και θα πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω».
Φωτογραφία του νεκρού Γρηγόρη Αυξεντίου στο νεκροτομείο της Λευκωσίας, λίγες ώρες μετά την ηρωική του θυσία
Το καρβουνιασμένο πτώμα του αναγνώρισε πρώτος ο πατέρας του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λευκωσίας.
«Απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες του»,
όπως είπε,
«κι από κείνο το χρυσό κωσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του».
Βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελώντας…
Όλοι νόμισαν ότι δεν ήταν ο γιος του. Όταν απομακρύνθηκε όμως, ξέσπασε σε λυγμούς.
Στην εύλογη απορία, γιατί γελούσε πριν κι αν τελικά δεν είναι ο Γρηγόρης, αυτός απάντησε με περηφάνια:
«Ναι, ο Γρηγόρης είναι, αλλά να μην μας δούνε αυτά τα σκυλιά να κλαίμε...».Η μάνα του όταν πληροφορήθηκε το μαύρο μαντάτο, γονάτισε κι αφού έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτω απ' το δυνατό σαγόνι της, είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της:
«Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου. Χαλάλι για την πατρίδα. Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα».Κι αφού κάθησε σε μια καρέκλα, συνέχισε:
«Και τώρα θα κάνω το καθήκον μου...»
κι άρχισε να κλαίει τον γιο της...
-«Τζαι εσύ Μάστρε τι εν να κάμεις»;
Ο Αυξεντίου ξεπερνώντας την ατέλεια του θανάτου απάντησε:
«Εγώ θα πολεμήσω και θα πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω. Πρέπει να πεθάνω».
Το καρβουνιασμένο πτώμα του αναγνώρισε πρώτος ο πατέρας του στο στρατιωτικό νοσοκομείο Λευκωσίας.
«Απ’ τις χοντρές ελληνικές κοκκάλες του»,
όπως είπε,
«κι από κείνο το χρυσό κωσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του».
Βγήκε από το νεκροτομείο χαμογελώντας…
Όλοι νόμισαν ότι δεν ήταν ο γιος του. Όταν απομακρύνθηκε όμως, ξέσπασε σε λυγμούς.
Στην εύλογη απορία, γιατί γελούσε πριν κι αν τελικά δεν είναι ο Γρηγόρης, αυτός απάντησε με περηφάνια:
«Ναι, ο Γρηγόρης είναι, αλλά να μην μας δούνε αυτά τα σκυλιά να κλαίμε...».Η μάνα του όταν πληροφορήθηκε το μαύρο μαντάτο, γονάτισε κι αφού έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτω απ' το δυνατό σαγόνι της, είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της:
«Είμαι περήφανη για τον γιο μου. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου. Χαλάλι για την πατρίδα. Κι εγώ στη θέση του το ίδιο θα έκανα».Κι αφού κάθησε σε μια καρέκλα, συνέχισε:
«Και τώρα θα κάνω το καθήκον μου...»
κι άρχισε να κλαίει τον γιο της...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου