«Ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν»

Οι Πατέρες και η αγία Γραφή για την πνευματική ελεημοσύνη.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας ερμηνεύοντας το «ἐπείνασα καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν» μας λέγουν ότι υπάρχουν σεσωσμένοι με πρώτον τον Εσταυρωμένον εκ δεξιών του Χριστού ληστήν, καθώς επίσης και άγιοι, όπως η Οσία Μαρία η Αιγυπτία, οι οποίοι δεν έπραξαν κανένα έργο ελεημοσύνης. Επέδειξαν όμως αρετές: επίγνωση, ταπείνωση, μετάνοια, ομολογία, υπομονή, πίστη, αγάπη.

Άρα ο παραπάνω λόγος του Κυρίου έχει σχέση με την πνευματική τροφή και όχι με την υλική ελεημοσύνη. Στο Ευαγγελικό Του Ανάγνωσμα μάς είπε ο Ίδιος το εξής: 

«Ἐμὸν βρῶμα ἐστί ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με Πατρός». Ποιο είναι το θέλημα του Ουρανίου Πατρός; Η σωτηρία των ανθρώπων. 

Και ο Άγιος Συμεών ο Νέος ο Θεολόγος ερμηνεύοντας τον ίδιον λόγο μάς λέγει τα εξής (θα τα πούμε εν μεταφράσει) 
«Όταν εφαρμόζουμε από αγάπη τις εντολές του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, τότε τρέφεται από εμάς ο θεάνθρωπος Χριστός, ο Κύριος όλης της κτίσεως. Διότι καθώς από τα πονηρά μας έργα τρέφονται οι ακάθαρτοι δαίμονες και παίρνουν δύναμη για να μας πολεμούν, έτσι, και πάλιν όταν απέχουμε από την αμαρτία και το κακόν, από τον εγωισμό και την κενοδοξία, από τον φθόνο και την ακηδία και τα λοιπά πάθη, εκείνοι οι βρωμεροί δαίμονες πεινούν και αδυνατίζουν. 

Έτσι και ο Χριστός που επτώχευσε δια την ημών σωτηρίαν, τρέφεται και χορταίνει όταν ποιούμεν τα εντολάς αυτού. Και πάλιν στενοχωρείται και πεινά, όταν δεν κάμνομεν το πανάγιον θέλημά του. Αυτά, μάς τα είπε ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος.

Οι Άγιοι, τα τέκνα της Ορθοδόξου ημών Εκκλησίας, τα μυρίπνοα αυτά άνθη του Παραδείσου, τα πάνχρυσα στόματα του θείου λόγου είναι οι παραδειγματικοί ελεήμονες και σε αυτούς πρέπει να μοιάσουμε. Διότι μάς αγαπούν, μάς ελεούν, μάς τρέφουν, μάς θεραπεύουν, μάς προστατεύουν, μάς σώζουν. 

Γιατί πoιο το όφελος αν έχουμε λύσει όλα τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, ενώ τα της ψυχής μας παραμένουν άλυτα; 
Αλήθεια, σας ρωτώ, ποιο είναι το όφελος; 
Ποιος θα μάς γεμίσει το κενό μέσα μας; 
Ποιος θα μάς δώσει ελπίδα; 
Ποιος θα μάς στηρίξει στην πίστη;... 

Χριστιανοί μου, κάθε πράξη ελεημοσύνης, πρέπει να είναι πράξις μυσταγωγική και όχι έργο κάποιου φιλανθρωπικού χορού ή αλτρουισμού, ή απλώς ουμανιστικών έργων. Πρέπει να συνδέεται με τα Άγια Μυστήρια, με τη Θεία Λατρεία, με την μετάνοια, με την προσευχή. 

Η αξία της ελεημοσύνης τόσο καθίσταται μεγαλυτέρα και λαμπροτέρα, όσο περισσότερο φθάνει στον εν Τριάδι Θεόν και δια μέσου αυτού στον κάθε συνάνθρωπόν μας. 

Και το Πνεύμα το Άγιον στη Σοφία Σειράχ μάς βεβαιώνει τα εξής: «Πῦρ φλογιζόμενον ἀποσβέσει ὕδωρ. Οὕτω καὶ ἡ ἐλεημοσύνη ἀπὸ καρδίας ἐξιλάσεται ἁμαρτίας». Προσέξτε το λιγάκι αυτό. Όπως το νερό σβήνει τη φωτιά, το φλογισμένο πυρ λέει, τη φωτιά, κατά τον ίδιον τρόπον και η πνευματική ελεημοσύνη που γίνεται από βάθος καρδίας εν μετανοία και με δάκρυα, με προσευχή και νηστεία, έχει τη δυνατότητα να εξαλείψει αμαρτίες.

«Τὰς ἁμαρτίας ἐν ἐλεημοσύναις λυτρῶσαι Κύριος. Καὶ τὰς ἀδικίας ἐν οἰκτιρμοῖς πενήτων» (προφ. Δανιήλ, κεφ. 4 στιχ. 24). Και πάλι βεβαιώνεται ότι «ἡ ἐλεημοσύνη ἐκ θανάτου ρύεται, καὶ οὐκ ἐᾶ εἰσελθεῖν εἰς τὸ σκότος τὸ αἰώνιον» (Τωβίτ κεφ. δ', στιχ. 9). Δεν αφήνει τον άνθρωπον που κάνει ελεημοσύνη να μπει στο αιώνιο σκοτάδι και στο πυρ της κολάσεως. 

Αυτές οι Αγιογραφικές διαβεβαιώσεις μας σπρώχνουν σε μια σωστή εργασία της ελεημοσύνης για να μη χάσουμε τον άξιο μισθό, που μάς οδηγεί στη μετάνοια και δια της μετανοίας στην σωτηρία.

Ας επιδιώκουμε καθημερινά να γινόμεθα ελεήμονες, δηλαδή να έχουμε μέσα στην καρδιά μας τον ελεήμονα Θεόν, και τότε σαν αποτέλεσμα της γεύσεως αυτού του θείου ελέους, θα έχουμε την με αγάπη και ταπείνωση ελεημοσύνη προς τον πλησίον.

Δεν θα προσφέρουμε μόνον ελεημοσύνη, αλλά θα είμαστε εμείς οι ίδιοι, η μοναδική, η εξαιρετική, η διακεκριμένη ελεημοσύνη... 

Η θεία ελεημοσύνη

Ένα θαυμαστό περιστατικό που συνέβη τα Χριστούγεννα του 1987.

Δεκέμβριος του '87... 
Περπατά στο δρόμο ένας χριστιανός. 
Έξω από μια εκκλησία ένας ζητιάνος σχεδόν γυμνός, παραμονές των εορτών, χειμώνας, σαρακοστή Χριστουγέννων είπαμε, το κρύο τσουχτερό, κρυώνει.

Τον βλέπει ο χριστιανός, τον λυπάται, βγάζει από πάνω του το μάλλινο χοντρό σακάκι και το βάζει στο ζητιάνο. 
Ευχαριστώ, του λέει εκείνος και απλώνει ο ζητιάνος το χέρι και του δίδει ένα κομμάτι αντίδωρο τυλιγμένο σ’ ένα χαρτί. 

Το πήρε γεμάτος απορία και όπως ήταν νηστικός το έφαγε... 

Ω, τι ήταν αυτό! Τι θεία ευφροσύνη ήταν αυτή! Τι αγαλλίαση! Πλημμύρισε ολόκληρος! Όλο του το σώμα άστραψε σαν το φως! Και ας μην είχε ούτε καν ήλιο. 
Και από υπερακατάληπτον ευωδίαν... 

Ένοιωσε νέος άνθρωπος, σα να πετά, αλλιώτικος, όλα του γύρω άλλαξαν, έγιναν πανέμορφα, όλοι του οι άνθρωποι του φαινόταν όμορφοι, ήθελε να τους αγκαλιάσει, να τους βάλει μέσα στην καρδιά του, τα σπίτια, τα μάρμαρα, οι δρόμοι, τα αυτοκίνητα, το καυσαέριο, τα πάντα, όλα άστραφταν, άστραφταν από αγάπη… 

Έμεινε ακίνητος για πολλή ώρα, ποιος ξέρει πόσην ώρα, απολαμβάνοντας αυτή τη θεία δωρεά... Τελικά γύρισε προς το ζητιάνο...Έλειπε!... Και στη θέση του ζητιάνου ήταν ριγμένο το σακάκι. Το πήρε, το αγκάλιασε σφιχτά... 

Για μια βδομάδα δεν έφαγε ούτε μια μπουκιά ψωμί... 
Δεν ήπιε ούτε μια σταγόνα νερό... 
Μόνον κάθε πρωί κοινωνούσε, χωρίς να παίρνει αντίδωρο. 

Τον είχε υπερχορτάσει η ελεημοσύνη...Η θεία ελεημοσύνη... 

Ο χριστιανός αυτός που έλαβε τόσο πλούσια την θεία δωρεά, δεν ήτο ούτε θρησκόληπτος, ούτε πλανεμένος. 
Αντιθέτως μάλιστα δεν είχε καμιά σχέση με την Εκκλησία. 
Τριάντα τουλάχιστον χρόνια είχε να κοινωνήσει.  
Για εκκλησιασμό δεν πήγαινε παρά μόνο σε γάμους, βαπτίσεις, μνημόσυνα και λοιπά. Αδιάφορος και καμιά φορά και πολέμιος της Εκκλησίας και του κλήρου. Κανέναν επαίτη δε βοηθούσε ποτέ, διότι τους θεωρούσε απατεώνες και επαγγελματίες. 

Αλλά η εσωτερική παρόρμησις να βγάλει το σακάκι του και να τυλίξει τον γυμνό, ήτο άνωθεν, δεν μπορεί μέχρι σήμερα να την ερμηνεύσει. Αλλά ανταποκρίθηκε θετικά. 

Ήτο γι’ αυτόν η κλήσις για τον αναβαπτισμό του... 

Ήτο η δική του Πεντηκοστή, η δική του Δαμασκός... 
(Σε αυτή την πόλη έλαβε χώρα η μεταστροφή και θεία κλήση του αποστόλου Παύλου από διώκτη σε χριστιανό με την όραση του ακτίστου φωτός και την προσωρινή του τύφλωση.) 

Όταν πήρε το σακάκι, το κράτησε σφιχτά επάνω του. Τέτοια δύναμη έπαιρνε απ’ αυτό, σαν να ήταν ο χιτώνας του Κυρίου... Μετά την εξομολόγηση και τον κανόνα που πήρε, ζει με φόβον Θεού και ποιος ξέρει αν δεν προβάλλει ο Θεός δια μέσω αυτού έναν νέον απόστολο του Ευαγγελίου του, έναν νέον ομολογητή και μάρτυρα. 

Αδελφοί μου, θα πω τον λόγον του Κυρίου, της Αγίας Γραφής: Ελεείτε χριστιανοί, ελεείτε... Πάντοτε έλεος με αγάπη. Με όποιον τρόπον θέλετε. Αλλά πάντα με αγάπη... Αμήν, γένοιτο. Είθε ο Θεός να δώσει σε όλους εμάς και στον καθένα χωριστά με όποιο μέσον και με όποιο τρόπο θελήσει Εκείνος. 

Να γίνει σάς εύχομαι η ψυχή σας χωρητικό δοχείο της χάριτος... Αμήν. Αμήν για πάντα... 

Η κλήση για τον μοναχισμό

Του αγίου Στάρετς Βαρσανούφιου

Ένα χρόνο λέγει, πριν πάω, να γίνω μοναχός, τη δεύτερη μέρα των Χριστουγέννων γύριζα στο σπίτι μου από την πρωινή Θεία Λειτουργία. Ήταν ακόμα σκοτάδι, η πόλις είχε αρχίσει να ξυπνάει. Περπατούσα μόνος στους έρημους δρόμους της.

Ξαφνικά ήρθε κοντά μου ένας γεροντάκος και μου ζήτησε ελεημοσύνη. Δαγκώθηκα απ’ τη στεναχώρια μου γιατί δεν κρατούσα ποτέ μαζί μου πορτοφόλι, και στην τσέπη δεν είχα παρά είκοσι καπίκια. Του τα έδωσα και τα είκοσι και του είπα:

- Συγγνώμη παππού, δεν έχω άλλα.

Εκείνος με ευχαρίστησε και μου έδωσε ένα κομμάτι αντίδωρο. Το πήρα, το 'βαλα στην τσέπη μου και ενώ έκαμα κάτι να πω στο φτωχό είδα πως είχε εξαφανιστεί. Μάταια τον αναζητούσα. Χάθηκε χωρίς να αφήσει ίχνη...

Τον επόμενο χρόνο την ίδια ημέρα άφησα τον κόσμο, και έγινα δόκιμος μοναχός...

Αν ρίξουμε μια ματιά στη ζωή μας, και γύρω μας, θα δούμε πως είναι γεμάτη από θαύματα. Γεμάτη από το έλεος του Αγίου Θεού... Μόνο που εμείς συνήθως δεν κάνουμε τον κόπο να τα δούμε... 

«ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν»...

π. Στέφανος Αναγνωστόπουλος

Πηγή: Αγία Βαρβάρα

(εμείς από εδώ)