* Ποιος θέλει να καταστρέψει την Ελλάδα και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό της;

Στο διαδίκτυο είναι λίαν προσφιλές θέμα οι θεωρίες συνωμοσίας. Πολλοί νέοι και μεγαλύτεροι διαβάζουν για όσους ευθύνονται για τα κακά στον κόσμο μας. Για τις μεγάλες εταιρίες. Για μυστικές οργανώσεις. Για την υποταγή του κόσμου όχι σε συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, αλλά σε ομάδες που προετοιμάζουν το έδαφος για τον ερχομό του Αντίχριστου (χωρίς όμως να γίνεται λόγος για τη Δευτέρα Παρουσία, καθώς στο βιβλίο της «Αποκάλυψης» ο Αντίχριστος δεν είναι αυτόνομος, αλλά συνδέεται με το τέλος και την ανακαίνιση του κόσμου με την ανάσταση των νεκρών, κάτι που -συνειδητά ή ασυνείδητα- αποσιωπάται από τους δια-κινητές των θεωριών περί ερχομού Του). Για ομάδες που ζηλεύουν και μισούν την Ελλάδα και τον ελληνορθόδοξο πολιτισμό και θέλουν να μας κάνουν κακό (πόσο περισσότερο, άραγε, από αυτό που κάνουμε οι ίδιοι στους εαυτούς μας;).

Αν κάποιος προσπαθήσει με λογικά επιχειρήματα να προκαλέσει συζήτηση, διαπιστώνει το «ου με πείσεις καν με πείσης». Είναι τέτοιο το σύνδρομο καταδίωξης που αυτές οι θεωρίες ενισχύουν, αλλά και το αίσθημα ότι υπάρχει μια ομάδα εκλεκτών, στην οποία ανήκουμε συλλήβδην οι Ελληνες και ιδιαίτερα οι χριστιανοί, όπως επίσης και κάποιοι αγνοί ήρωες που θέλουν να διαφυλάξουν τη δικαιοσύνη και την καλοσύνη, ώστε η συζήτηση φαντάζει μάταιη. Και όταν οι εμπνεύσεις στερεύουν, οι οπαδοί των θεωριών συνωμοσίας επικαλούνται Προφήτες, γεροντάδες, Αγίους, χωρίς να αξιοποιούν τη διδασκαλία τους για την πνευματική πορεία και ζωή μας, αλλά ψάχνοντας ρήσεις που ειπώθηκαν, αν ειπώθηκαν, σε κλειστές παρέες και με αφορμή γεγονότα τα οποία επηρεάζουν συναισθηματικά. Επειδή όμως ο Προφήτης, ο γέροντας, ο Αγιος θεωρούνται αλάθητοι, καθώς δεν μπορεί να γίνει διαχωρισμός ανάμεσα στο ανθρώπινο στοιχείο και στη θεοπνευστία, κάθε λόγος τους θεωρείται θέσφατος.

Θα ήταν αφέλεια εάν δεν είχαμε επίγνωση ότι υπάρχουν ιδεολογικά συστήματα και ομάδες που ζητούν την επικράτηση συγκεκριμένων πολιτισμικών προτύπων, κυρίως για οικονομικούς λόγους. Δεν λείπουν αυτοί που θεωρούν την πίστη στον Θεό αναχρονισμό. Αλλοι, πάλι, θεωρούν σκόπιμο να εκσυγχρονίσουν την κοινωνία, καταργώντας παραδόσεις. Όλοι αυτοί έχουν ονοματεπώνυμο. Εκφράζονται δημόσια. Γράφουν συγγράμματα. Δίνουν συνεντεύξεις. Χρηματοδοτούν προγράμματα. Πιθανότατα χρησιμοποιούν πολιτικούς, δημοσιογράφους, διανοουμένους, άλλους ταγούς ως εμπροσθοφύλακες. Αν όμως κάτι καταφέρνουν, είναι διότι δεν είμαστε σε θέση να έχουμε τα δικά μας κριτήρια. Να αντισταθούμε με γνώμονα αξίες. Να έχουμε την κριτική σκέψη επαυξημένη. Να γνωρίζουμε πού πατάμε και πού πηγαίνουμε.

Σε προσωπικό επίπεδο, θα πει κάποιος, αυτό είναι εφικτό. Σε συλλογικό; Τα πρώτα σχεδόν 300 χρόνια της παρουσίας του ο χριστιανισμός τα πέρασε ως «μικρά ζύμη». Οι χριστιανοί ζούσαν σε μια κοινωνία αντίθεη και εχθρική. Η αυθεντικότητά τους όμως και η θυσία του εαυτού τους οδήγησαν στην πλήρη επικράτηση. Δεν κήρυξαν επανάσταση ούτε φοβήθηκαν το ρεύμα. Ο Θεός ήταν μαζί τους.

Ένας σύγχρονος Άγιος, ο π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, λέει: «Η αυθεντική αγάπη βιώνεται όταν προσεύχεσαι για τον όλο Αδάμ, για όλη την ανθρωπότητα». Για να γίνει αυτό, χρειάζονται εμπιστοσύνη στον Θεό και πάλη με τον εαυτό μας. Αντί να μας φταίνε οι άλλοι, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας. Ας χαρούμε την πίστη μας. Και ας αναλάβουμε την ευθύνη να σκεφτόμαστε και να αποφασίζουμε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο στις προκλήσεις της ζωής. Τότε θα δώσουμε αυθεντικό παράδειγμα και στους νέους!

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός

Εφημερίδα Ορθόδοξη Αλήθεια