Τρόπο ψάχνω να προσευχηθώ για την πατρίδα μου....

Η αλήθεια είναι πως οι.... καταντημένες (προσωπικός μου σολοικισμός εκ του ρήματος καταντώ) εκλογικές αναμετρήσεις δεν με ενδιαφέρουν, παρά μόνο ως υποχρέωση του πολίτη (και αυτό με τις παρούσες καταστάσεις ανέκδοτο μου μοιάζει αλλά τέλος πάντων...).

Πήγα κι'εγώ αλλά (τελικά) δεν έχει τόση σημασία όση έχει το κατάντημα, το ξεκατίνιασμα και όλα όσα μπορεί να μετέλθει ένας άνθρωπος ή μια ομάδα ανθρώπων ή (το δυστυχέστερο όλων) μια πατρίδα, όταν δεν έχουν τον Θεό τους (κυριολεκτικά).

Ο Θεός δεν είναι υποχρεωτικός....

Όμως τα γεγονότα του τελευταίου καιρού καθιστούν υποχρεωτική την προσέγγιση στο ερώτημα " τι συμβαίνει στον άνθρωπο όταν με αναίδεια διακηρύσσει την απιστία του και μάλιστα (το και σημαντικότερο) αποπειράται να μετέλθει απαξιωτικές μεθόδους κατά της πατροπαράδοτης πίστης της πλειοψηφίας, παριστάνοντας τις κινήσεις του ως πρόοδο".

Σχηματικά βέβαια καθώς δεν αναφερόμαστε σε έναν άνθρωπο αλλά σε ευάριθμη ομάδα ανθρώπων που ανέλαβαν το έργο να αναβιώσουν τον πύργο της Βαβέλ και είδαμε τον πύργο να καταρρέει με κρότο, παρά τα μέτρα υπέρ των ομάδων που δρώντας (κυρίως) στο παρασκήνιο, μόνο την αγάπη και την μέριμνά μας θα χρειάζονταν. 

Δεν έχει κάποιο νόημα η αναφορά με επιθετικούς προσδιορισμούς καθώς όλοι γνωρίζουμε τον τρόπο με τον οποίο μερίδα πολιτικών έστησε το αφήγημά της πάνω στην ανθρώπινη αδυναμία ή παραβατικότητα ή ακόμη και στην αναξιοπιστία, αναγορεύοντας όλα αυτά -και κάποια χειρότερα- σε δικαιώματα και ελευθερίες. 

Κάπως έτσι εκμηδενίστηκε η απόσταση ανάμεσα στην ελευθερία και την ασυδοσία, κάπως έτσι κατέστη περίπου αναχρονιστικό το να είσαι αυτό που παλιά έλεγαν "νοικοκύρης" και η δυστυχία των ανθρώπων (υπό την ευρεία έννοια) έγινε ο θεμέλιος λίθος για το επόμενο βήμα....

Σιγουριά δηλαδή για τον ευτελισμό και την αρρωστημένη προσέγγιση προσώπων και καταστάσεων που θα μπορούσαν να είναι αλλιώς εάν δεν γινόταν "δημοκρατικά" υποχείρια.

Αγαπούμε πολύ τον κάθε άνθρωπο (εικόνα Θεού και αδελφός) αλλά δεν ευλογούμε τις πτώσεις του, όπως κανείς δεν είναι....δημοκρατικό να ευλογήσει τις δικές μας. 

Η χειρότερη υπηρεσία σε μία κοινωνία είναι να αποπειραθείς να δεσμεύσεις τον καθαρό αέρα που ανασαίνει, πείθοντάς την πως ελευθερία είναι να ανασάνει διοξείδιο του άνθρακος ή κάτι ανάλογο!

Όμως οι κυτταρικές μνήμες αυτής της κοινωνίας, οι αναμνήσεις της ευτυχίας που μυρίζει λιβάνι, κερί και σιγουριά ζυμωτού ψωμιού (ή μήπως πρόσφορου;), το καλοκαίρι που κρεμιέται σε υψωμένα λάβαρα για να χαιρετήσει την πατρίδα που ζωντανεύει σε κόκκινα τριαντάφυλλα και λευκά γιασεμιά, έδωσαν μια και αναστήθηκαν και θυμήθηκαν οι Έλληνες και ήλπισαν οι Έλληνες και έκλαψαν πάλι....

Τώρα περιμένουμε. 

Δεν έχουμε τίποτε σίγουρο εκτός από την αγάπη των Αγίων και το έλεος Αυτού που είπαν πως... δεν ταιριάζει με την πρόοδο. 

Δυνατά χαρτιά και τα δύο!

Όμως το πιο μεγάλο, το πιο δυνατό, ο άσσος στο τρύπιο μας μανίκι είναι το χαμόγελό Της...

Κάθε απόγευμα στον εσπερινό. 

Όσο Εκείνη χαμογελάει, 

οι ελπίδες μας θα τραγουδούν Ελύτη 

"Της πατρίδας μου πάλι ομοιώθηκα 

μες στις πέτρες άνθισα και μεγάλωσα
των φονιάδων το αίμα με φως ξεπληρώνω μακρινή Μητέρα, 

Ρόδο μου Αμάραντο".

Χριστέ μου κοίταξέ Την.....

Χαμογελάει για μας, για να μην ξεχάσεις πως -πριν Σε αρνηθεί- ετούτη η πατρίδα είχε μαρτυρήσει για Σένα με αίματα, με Παΐσιους, με ράσα στ' Όνομά Σου, με ασκητές που ξεψύχησαν με τον πόθο Σου.

Χριστέ μου ντρέπομαι αλλά θέλω να Σου πω δεν Σε αρνηθήκαμε όλοι...

Και κάποτε είχες πει για τον...ένα πιστό, για το ένα πρόβατο.

Τι να πω κι'εγώ η καημένη. 

Τρόπο ψάχνω να προσευχηθώ για την πατρίδα μου....

 ΕΛΕΝΑ