Σήμερα το βράδυ, ξημερώνοντας του Τιμίου Σταυρού...
Μέχρι αύριο το πρωί.
Όλα τα εξωτερικά φώτα των σπιτιών μας αναμμένα.
Μέχρι αύριο το πρωί.
Όλα τα εξωτερικά φώτα των σπιτιών μας αναμμένα.
Βγες από τώρα και άναψέ τα.
Να μην ξεχαστείς.
Έτσι, για τις ψυχές των παππούδων μας...
Έτσι, για τις ψυχές των παππούδων μας...
Την 14η Σεπτεμβρίου κάθε χρόνου,
ημέρα Μνήμης της Μικρασιατικής Γενοκτονίας,
κάθε Μικρασιατική οικογένεια να αφήνει αναμμένα τα εξωτερικά φώτα του σπιτιού της
όλη νύχτα, ως ένδειξη Τιμής και Μνήμης στις ψυχές των αδικοχαμένων Μικρασιατών προγόνων μας!!!
Η φωτιά στη Σμύρνη,
με το παλιό ημερολόγιο που ίσχυε τότε,
εκδηλώθηκε στις 31 Αυγούστου και η μεγάλη καταστροφή έγινε τη νύχτα προς το ξημέρωμα της 1ης Σεπτεμβρίου.
Η Βουλή όμως των Ελλήνων όρισε την ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας με το νέο ημερολόγιο, δηλαδή 13 ημέρες αργότερα.
Μιά γενοκτονία ζητά δικαίωση!
Ξεριζωμός, αίμα, πόνος, δάκρυα.
Οι σφαγές κατά Ελλήνων και Αρμενίων από τους Τούρκους, τον Σεμπτέβρη του ΄22, έκαναν τον Αμερικανό Πρόξενο στην Σμύρνη George Horton να γράψει: «ντρεπόμουν διότι ανήκα στο ανθρώπινο γένος».
Το έθιμο τείνει να καθιερωθεί μετά από πρόταση του Συλλόγου ΡΙΖΕΣ Μικρασιατών Χαλανδρίου και η Ενωση Βουρλιωτών Μ.Ασίας το προτείνει και το στηρίζει ανεπιφύλακτα!
Ελπίζουμε πως θα ακολουθήσει και άλλος κόσμος σε όλη τη χώρα...
"συν αυτώ" ΥΓ:
Έχουμε σκοπό να μην πάψουμε να το αναρτούμε.
Ξανά και ξανά.
Από το 2018 κάθε χρόνο.
Τέτοια μέρα...
Για τον παππού τον Σταύρο
και τη γιαγιά τη Βασιλεία.
Για τον παππού τον Στέφανο
και τη γιαγιά τη Στάσα.
Για όλους τους προηγούμενους
και όλους τους υπόλοιπους.
Για τους δικούς μας
και τους δικούς σας...
ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.-
Αιώνια η μνήμη αυτών. Καλό παράδεισο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τον παππού τον Γιάννη, και την γιαγιά Αγάπη, για τον μικρό θείο Γιώργο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΑιωνία αυτών η μνήμη...
ΔιαγραφήΑτελείωτες οι ιστορίες, κάθε ελληνική οικογένεια μπορεί να εξιστορήσει και μια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παππούς μου, Δημητριος, σώθηκε στις 14/9/22 από Τούρκο, που απωθησε δυνατά τον Τούρκο που πήγαινε να του πάρει το κεφάλι, σε ηλικία δύο ετών. Αυτην την μερα, εξήντα ενα χρονια μετά, στις 14/9/85, ο Κύριος επέλεξε να τον πάρει κοντά Του.
Ο θείος του παππού μου, Αναστάσιος, ρωμαλέος αξιωματικός του ελληνικού στρατού, ο οποίος έσωσε επανειλημμένα ελληνικα χωρια από επικειμενες επιθέσεις κσι βιαιοπραγιες, καθώς και οαδερφος του Παρασχος, δεκαεπταχρονος νεοσυλλεκτος απο τον τουρκικό στρατό, δεν βρέθηκαν ποτέ από τότε.
Αιωνία η μνήμη όλων των αδικοχαμένων αδερφών μας!
Κάθε πρόσωπο θα μπορούσε να αποτελέσει υλικό για ένα ξεχωριστό βιβλίο!
ΔιαγραφήΕυχαριστούμε για την κατάθεσή σας!
Αιωνία η μνήμη αυτών...