Βάλε τη Σημαία στη θέση της!

Άκου, γιε μου.

Μια χάρη θέλω από ελόγου σου.

Μην κατεβάσεις τη Σημαία, 

που΄χες τώρα πρόσφατα ανεβάσει στο μπαλκόνι σου.

Ακόμα κι όταν μπει ο Νοέμβρης.

Κι αν την κατέβασες, ξαναβάλτηνα.

Τώρα, όχι αύριο.

Κι άσε με μένα να μιλάω.

Εσύ βάλε τη Σημαία στη θέση της.

Ξέρω πως το πρώτο πράμα που σκέφτεσαι ακούγοντας τον γεροξεκούτη μπάρμπα σου είναι: 

"Τι σε τσίμπησε πάλι, βρε μπάρμπα μου;
Εντάξει, ας μην τους προκαλούμε κιόλας.
Και μη γινόμαστε κι από μόνοι μας στόχοι..."

Ανηψούδι, περίμεναν τη Σημαία σου, 

λες, για να σε ταυτοποιήσουνε ως ντόπιο; 

Τι λες; 

Του λόγου μου ξεκούτιανα μετά;

Κι εγώ σου ξαναλέγω:
Βάλε τη Σημαία στη θέση της!

Γιατί η θέση της στα τώρα 

δεν είναι στα σεντούκια και στα ντιβανομπάουλα,

με ναφθαλίνες κι αρωματικά μην τηνε πιάσει ο σκόρος.

Εκεί μέσα στα κρυφά καταχωνιασμένη την είχανε, 

οι μακαρίτισσες η Μάνα μου και η Γιαγιά μου, 

μέχρι που αντίκρυσαν από τη θάλασσα ακόμα, 

τα ελληνικά πλοία στα παράλια τα δικά μας.

Όχι εμείς.

Άλλοι χρόνοι, άλλοι τόποι.

Η θέση της είναι στο μπαλκόνι.

Στητή.

Ολόρθη.

Και σιδερωμένη.

Με το Σταυρό να φαίνεται, όσο πιο καθαρά γίνεται.

Κι ας κρυφοκοιτούν κι οι γειτόνοι παραξενεμένοι.

Τι σκιάζεστε βρε;

Ξέρετε που πατάνε πάνω τα ποδάρια μας;

Να΄ναι η μαρτυρία μας ετούτη 

πως στα μέρη μας είμαστε ακόμα αρχόντοι.

Και πως δεν φοβόμαστε τους μουεζίνηδες,

 που΄χουνε γιομίσει όλες τις γειτονιές μας.

Ούτε και τους μισούμε όμως.

Έτσι μάθαμε.

Κι έτσι θα συνεχίσουμε.

Μέχρι να κλείσουμε κι εμείς οι γέροι τα μάτια μας.

Και σεις οι νιότεροι τα δικά σας.

Και θα΄ναι και η προστασία μας μαζί.

Σταυρό έχει η δικιά μας η Σημαία. 

Το ξέχασες;

Κι άσε τους "προοδευτικάντηδες" 

να λένε και να ξελένε.

Τους ακούει κανείς;

Πιότερο καλό κάνουνε, παρά κακό.

Ξυπνά ο κόσμος μας.

Κι αφού βρίσει και ξεσπάσει,
ξαναγυρνά μετά στις προσευχές.

Το λοιπόν.
Φτώχεια τα λόγια τα πολλά.

Φώναξε τα πιτσιρίκια σου.
Βγάλτηνε ξανά από το συρτάρι.
Φίλησέ τηνε, 

όπως κάνουνε κάποια λεβεντόπαιδα στα σχολειά τους.

Και βάλε τη Σημαία στη θέση της.

Εκεί μπροστά τους. 

Να σε βλέπουνε.

Έστω και πίσω από τις κουρτίνες της Μάνας τους.

Μη πεις τίποτα. Δε χρειάζεται.

Τ΄άλλο πρωί τα παιδιά σου 

θα το πουν σ΄όλα τα υπόλοιπα. 

Και κανένα δεν θα τα γελάσει.

Ούτε κι εκείνα τα κακόμοιρα, 

που δεν τρώνε, λέει, χοιρινό.

Μόνο θα τρέξουνε μετά το σχόλασμα όλα, 

τρώνε - δεν τρώνε,  

να τα πούνε όλα, με το σίγμα και με το νι, 

στα δικά τους γονικά.

Πως όλοι οι γονιοί των συμμαθητών τους, 

βγάλανε ξανά τη Σημαία την Ελληνική 

στα μπαλκόνια τους.

Και πως δεν φοβούνται κανέναν, 

παρά μονάχα τον Θεό.

Έτσι θα πουν.

Έτσι γίνοντανε πάντα στα μέρη μας. 

Τώρα θ΄αλλάξουμε, λες;

(ΥΓ:
Γιατί, ακόμα και στα σήμερα, 

υπάρχουνε κάποιοι που δεν τηράνε 

στ΄άλλα ρούχα τη Σημαία τους.

Αλλά στη Σημαία μέσα, 

τυλίγουνε αυτά που θέλουνε να αναπαύσουνε.

Για να φανούν ξανά τα τυλιγμένα εκείνα, 

όταν ο Μεγαλοδύναμος προστάξει.

Στην πρότερη νιότη τους.

Ξανανιωμένα, πιότερο από ποτές.

Κι άμα βρεθεί και κανένας λεβεντοδάσκαλος 

και τους δείξει για ένα λεπτό μονάχα, 

αυτό που΄ρχεται από κάτω, 

τότες να δεις.

Στα λέω.

Έτσι γίνοντανε πάντα στα μέρη μας. 

Τώρα θ΄αλλάξουμε, λες;

Να, δες.

Για να πειστείς.

Και για να πείσεις...

Άκου τον μπάρμπα σου.

|πρωτοδημοσιεύτηκε τότε 

που μας το πρωτοέστειλε κι ο μπάρμπας μας,

 στις 6/11//2019.