Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

* Εγώ έπνιξα το βρέφος στην Πάτρα

Σίγουρα το πήρε κάπου τ’ αυτί σου. 
Η είδηση έγινε viral στο internet και αγαπημένο θέμα των πρωινάδικων στην τηλεόραση.

«Μία έγκυος κοπέλα περπατούσε σε παραλία της Πάτρας, όταν αντίκρισε ένα βρέφος λίγων ημερών τυλιγμένο με ένα κουβερτάκι να κείται νεκρό στην παραλία. Η άμεση κινητοποίηση των αρχών γρήγορα οδήγησε στα ίχνη μιας ανύπαντρης μητέρας, η οποία οδηγήθηκε στον εισαγγελέα με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας». 

Το πόρισμα του ιατροδικαστή για "πνιγμό του βρέφους από θαλασσινό νερό" και η ομολογία της κοπέλας έγραψαν το φινάλε στην πρώτη πράξη της τραγωδίας.

Οι δημοσιογράφοι και οι ρεπόρτερ κινήθηκαν αστραπιαία. Φώτισαν όλες τις πτυχές του δράματος, μπήκαν από κλειδαρότρυπες σε σπίτια, ανακάλυψαν πράγματα...

Κι όμως! 

Για κάποιον ξέχασαν να γράψουν, ένας τους ξέφυγε: αυτός που οδήγησε την κοπέλα μέχρι την παραλία, εκείνος που την έσπρωξε στην ανθρωποκτονία, ο ηθικός αυτουργός.

Κι αυτός είμαι εγώ! Ναι, εγώ !


Ο καθώς πρέπει κύριος που μένει στο διπλανό σου διαμέρισμα.

Δεν το περίμενες ε;

Κι όμως, εγώ ήμουν που άφησα το λίγων ημερών αγγελούδι να παλεύει με έναν αργό και βασανιστικό θάνατο στην παραλία της Πάτρας.

Είμαι εγώ που απέφυγα να μιλήσω στα παιδιά μου για το μεγάλο δώρο του Θεού στον άνθρωπο: να τον κάνει συνδημιουργό. Ντρεπόμουν βλέπεις, φοβόμουν ... ήμουν και ανενημέρωτος. Είχα φθηνή δικαιολογία γι’ αυτό: κι εμένα κανείς δε μου τα ‘πε. Έτσι, άφησα τα παιδιά μου στην τύχη τους ... Να μάθουν για τον έρωτα, για την αγάπη, για τη ζωή, για τη δημιουργία από τους συμμαθητές τους, από τους φίλους τους, από σόκιν ανέκδοτα ή ακατάλληλες ταινίες.

Ο ηθικός αυτουργός είμαι εγώ!

Είμαι εγώ που έμαθα στα αγόρια μου να έχουν κανένα επιπόλαιο φλερτάκι –ξέρεις, όχι κάτι σοβαρό- αλλά μόλις συμβεί το ... «μοιραίο», να στρίβουν σφυρίζοντας αδιάφορα και να αφήνουν πίσω το θύμα να τα βγάλει πέρα μόνη της. Και σ' αυτή την περίπτωση την είχα τη δικαιολογία στο τσεπάκι: αυτή έπρεπε να προσέχει!
Λες και το σκάρωσε μόνη της το παιδί. 

 
Είμαι εγώ που όταν βρεθεί κάποια ανύπαντρη μητέρα στη δουλειά, στη γειτονιά, στην παρέα σπεύδω να ενημερώσω συνωμοτικά τους υπόλοιπους πως «δεν έχει άντρα», υπονοώντας ότι είναι «του σκοινιού και του παλουκιού». Κι ας μην ξέρω ούτε τι προηγήθηκε ούτε υπό ποιες συνθήκες έγινε ούτε τίποτα! Κι ας είμαι εγώ χειρότερος από εκείνην. Βλέπεις, οι φίλοι κι οι συγγενείς μόνο το απέξω βλέπουν. Το μέσα μου το κλειδαμπαρώνω σφιχτά.

Είμαι εγώ που όταν έρχεται η κουβέντα στο γραφείο για τις αμβλώσεις, παθαίνω μια ιδιότυπη επιλεκτική αλαλία. Δεν θέλω να με νομίζουν για οπισθοδρομικό. Δεν έχω διάθεση για κόντρες. Ούτε θέλω να με λένε θεούσο.

Είμαι εγώ που αντί να προσευχηθώ για κείνο το δύστυχο πλάσμα που βρίσκεται τώρα χαμένο στα υπόγεια της Ασφάλειας, διαβάζω αχόρταγα τα πρωτοσέλιδα από τις κιτρινοφυλλάδες που περιγράφουν με κάθε λεπτομέρεια το γεγονός και ανοίγουν την όρεξη για το φαγοπότι της νεκρής σάρκας.

Δεν αντέχω όμως, άλλο !

Εκείνη η φωτογραφία με το κουβερτάκι στην παραλία που φρόντισαν οι "ευσυνείδητοι" ρεπόρτερ να απαθανατίσουν δε μ’ αφήνει να κοιμηθώ τα βράδια.

Έτσι μου ’ρχεται να σηκωθώ αύριο το πρωί και να πάω κατευθείαν στα δικαστήρια και να πω στον εισαγγελέα: 

«Εγώ έβαλα την κοπέλα να το πνίξει».

Ξέρω πως δεν θα με πιστέψει ...

Το χειρότερο όμως, δεν είναι αυτό.

Το χειρότερο είναι ότι το πολύ σε μια βδομάδα θα το έχω ξεχάσει. 

Άλλες ειδήσεις, άλλα σοκαριστικά γεγονότα θα έχουν πασπαλίσει με σκόνη λησμονιάς το κουβερτάκι της παραλίας στην Πάτρα.

Το κουβερτάκι όμως, δεν θα με ξεχάσει ποτέ. 

Θα ’ρχεται ακάλεστο τα βράδια που δεν θα με παίρνει ο ύπνος και θα μου φανερώνεται. 
Όλα τα βράδια που, χωρίς καν να το ψιθυρίζω,  βαθιά μέσα μου -αλίμονο- θα το πιστεύω, πως «οὐκ εἰμί ὥσπερ οἱ λοιποί τῶν ἀνθρώπων».

Αυτό το κουβερτάκι τρέμω!
Υπ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου