«ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ Ο
ΘΕΟΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΑΓΙΟΙΣ ΑΥΤΟΥ»
10
Ιουνίου 2016, πρωί, στο νοσοκομείο “Γ. Γεννηματάς”. Μετρούσαν ήδη είκοσι μέρες
νοσηλείας. Είκοσι μέρες πόνου, αγωνίας, διερεύνησης, συνεχών εξετάσεων. Δάκρυα
πάνω στο ιατρικό έγγραφο με την υπογραφή της... Μια βιοψία, με υψηλό βαθμό
επικινδυνότητας, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του ασθενούς, του ήδη
βεβαρημένου ιστορικού υγείας του και της δυσκολίας του σημείου, όπου
εντοπιζόταν το πρόβλημα.
Κατέβηκε και άναψε κερί στο παρεκκλήσι του νοσοκομείου. Κάθισε σε μιαν άκρη και προσευχήθηκε για ώρα. Στ’ αυτιά της έρχονταν και ξανάρχονταν τα λόγια του διευθυντή της παθολογικής:
“Το μόρφωμα έχει αγκαλιάσει όλο το πίσω μέρος της
αορτής. Υποψιαζόμαστε πως πρόκειται για λέμφωμα... Δύσκολη η θεραπεία για τον ασθενή
λόγω ηλικίας. Δεν ξέρουμε, αν θα αντέξει τις χημειοθεραπείες. Δύσκολο και το σημείο,
για να πάρουμε υλικό για βιοψία. Και λόγω του stent . Θα πρέπει να γίνει από ειδικευμένο γιατρό, μέσω υπερήχου με
κατευθυνόμενη βελόνα. Ο ασθενής θα αιμορραγήσει. Μπορεί 1 cc, μπορεί 100, μπορεί όμως και να ’χουμε ακατάσχετη
αιμορραγία... Δεν μπορούμε να το αποφύγουμε, γιατί θα πρέπει να βεβαιωθούμε για
τη διάγνωση, ώστε να προχωρήσουμε σε θεραπευτική αντιμετώπιση το συντομότερο.
Θα πρέπει να υπογράψετε...”
Υπογραφή…
Το ίδιο είχαν ζητήσει από τα παιδιά του κυρίου Δημήτρη πριν λίγες μέρες. Ο
κύριος Δημήτρης υπέφερε από καρκίνο του στομάχου. Μπήκε στο χειρουργείο και δεν
ξύπνησε ποτέ…
Όσο
πιο έντονα βούιζαν στ’ αυτιά της τα λόγια του γιατρού, τόσο πιο έντονη γινόταν η
προσευχή. Τα δάκρυα τώρα έσμιγαν με τα δάκρυα εκείνων που έμπαιναν όση ώρα
έμεινε εκεί, άναβαν κερί σιωπηλοί και προσεύχονταν με θέρμη και πόνο, με το
κεφάλι σκυμμένο και τα μάτια κλειστά. Πόσο πόνο κρύβουν τούτοι οι τόποι της
δοκιμασίας... Αλλά και πόσο Θεό!...Στα κλειστά βλέφαρα, τα σφιγμένα από την
ένταση, τρεμόπαιζε η ελπίδα... Η ελπίδα κι η λαχτάρα για το θαύμα!...
-«Απάντησε,
Θεέ μου μ’ ένα θαύμα στις προσευχές τούτων των ψυχών! Αντάμειψε την ελπίδα. Η
ελπίδα είναι πίστη… Βοήθησε και μας, αν είναι θέλημά Σου», ήταν τα τελευταία
προσευχητικά λόγια της βγαίνοντας από τον μικρό ναό.
Επέστρεψε
στο θάλαμο. Ο πατέρας της κοιμόταν ήσυχα. Δεν του είχαν πει τίποτα… Έδειχνε να
’χει καταλάβει, όμως... Από τα συνοφρυωμένα πρόσωπα των γιατρών κατά τις καθιερωμένες
καθημερινές επισκέψεις τους στους θαλάμους των ασθενών. Από το βεβιασμένο δικό
της χαμόγελο, παρότι πάσχιζε να κρύβει πίσω απ’ αυτό όλη την αγωνία και τον
πόνο της. Παρόλ’ αυτά, τούτη την ώρα έδειχνε τόσο γαλήνιος, παρά την πολυήμερη
ταλαιπωρία και τους πόνους. Το εξέλαβε ως ένα σημάδι…
Το
ίδιο βράδυ μια ακόμη ικεσία ανέβαινε στο θρόνο Εκείνου. Σε μια αγρυπνία.
Ξημέρωνε η μνήμη του αγίου Λουκά, του Ιατρού. Του ρώσου αγίου, του οποίου μέχρι
πριν λίγες βδομάδες δεν γνώριζαν καν. Ένα δώρο η αφορμή της γνωριμίας με τον
άγιο. Μια εικόνα, που είχε έρθει στα χέρια τους από οικογενειακό φίλο ιερέα.
Του αγίου Κωνσταντίνου, στη γιορτή του ασθενή.
Άλλο
πάλι αυτό που συνέβη με τούτη την εικόνα, τούτο τον άγιο! Οι ενδείξεις της
ασθένειας είχαν ξεκινήσει: πρησμένα πόδια και ασκίτης, οίδημα στην κοιλιακή
χώρα. Σαν από ένστικτο, ο πατέρας της από τη στιγμή που πήρε την εικόνα στα
χέρια του, κοιμόταν και ξυπνούσε μ’ αυτή στο προσκεφάλι. Και στην αγκαλιά
του!... Έκανε τον σταυρό του και την ασπαζόταν συνεχώς. Κι ας μην τον γνώριζε
τον άγιο. Κι ας μην ήξερε πόσο θαυματουργός είναι. Κι ας είχε η μητέρα της στο
σπίτι αμέτρητες εικόνες αγίων…
Στην
αγρυπνία προς τιμήν τούτου του αγίου, στον οποίο έδειξε μια ιδιαίτερη ευλάβεια
και αγάπη ο πατέρας ξενύχτησε προσευχόμενη. Επέστρεψε κατάκοπη στο σπίτι, όπου
έμενε όλο τούτο το διάστημα της δοκιμασίας. Παρά την κούραση, χτύπησε στο
διαδίκτυο το όνομα του αγίου θέλοντας να μάθει περισσότερα για κείνον. Έπεσε
πάνω σε μια ρώσικη ταινία : «Άγιος Λουκάς, ο Ιατρός- Θεραπεύοντας τον φόβο».
Ξεκίνησε να την παρακολουθεί, αν και τα βλέφαρα βάραιναν. Στο τέλος της
ταινίας, τα δάκρυα που στάθηκαν πάνω τους, ήταν δάκρυα που έφεραν γλυκιά
παρηγοριά, μια ανεξήγητη γαλήνη στην ψυχή. Σαν να είχε «θεραπεύσει ο άγιος τον
φόβο»…
Δεν
ήταν βέβαιη, αν την πήρε ο ύπνος. Σα να έβλεπε τι γινόταν στο νοσοκομειακό
θάλαμο, όπου βρισκόταν ο πατέρας της… Το πρώτο κρεβάτι μπαίνοντας άδειο (ο
κύριος Γιώργος δεν ήταν πια εκεί…) , στη μέση το κρεβάτι του κυρίου Γιάννη,
μιας χρόνια δοκιμαζόμενης ψυχής, που ο καρκίνος είχε αφήσει πολλά σημάδια και
ουλές από τομές στο ταλαιπωρημένο του σώμα -πολλά «παράσημα», σκεφτόταν κάθε
φορά που τον έβλεπε…- και στην άκρη του δωματίου, στον τοίχο κοντά στο παράθυρο
ο πατέρας της. Κρατούσε στην αγκαλιά του την μικρή εικόνα του αγίου -είχε
ζητήσει να την πάρει μαζί του στο νοσοκομείο- και κάτι φαινόταν να ψελλίζει.
Ξαφνικά, όλος ο θάλαμος φωτίστηκε γεμίζοντας από μια παρουσία. Του αγίου
Λουκά!… Φορούσε πάνω από τα αρχιερατικά του άμφια τη λευκή ιατρική μπλούζα και
κρατούσε στο χέρι μια σύριγγα. Πλησίασε μια αργά βήματα στο κρεβάτι του πατέρα
της.
-«Κώστα,
μη φοβάσαι. Ήρθα να σου κάνω τη βιοψία… Γύρισε», ήταν τα λόγια του.
Είδε
τον πατέρα της να γυρίζει προς τον τοίχο. Πάσχιζε να δει, μα η γεροδεμένη πλάτη
του αγίου, καθώς είχε σκύψει πάνω απ’ τον ασθενή, δεν άφηνε.
-«Αυτό
ήταν…», τον άκουσε να λέει, δευτερόλεπτα αργότερα της φάνηκε.
Πετάχτηκε!
Έκανε τον σταυρό της. Ο ύπνος ακολούθησε ήσυχος.
Το
κινητό τηλέφωνο χτύπησε πολύ πρωί. Ήταν από την παθολογική.
-
«Ο πατέρας σας θα μεταφερθεί στο «Σωτηρία» για τη βιοψία σε λίγο. Το
νοσοκομειακό δεν μπορεί να περιμένει, γιατί υπάρχουν πολλοί ασθενείς για
μεταφορά.»
-
«Μα πώς;» ήρθε αγωνιώδης η ερώτηση της. «Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς έχουν
απεργία ως τις 10:00… Δεν θα είναι κανείς να τον συνοδεύσει! Αν κάτι δεν πάει
καλά;…»
-«Λυπάμαι,
μα δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Έχει βγει το πρόγραμμα και είναι πολλοί
στην αναμονή», ήταν η απάντηση από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής.
10:
01΄ π.μ. έμπαινε στο μετρό. 10:15΄ η καρδιά χτυπούσε κοντεύοντας να ξεκολλήσει
απ’ το στήθος, καθώς έτρεχε κατευθυνόμενη προς το «Σωτηρία». Μπήκε με την ψυχή
στο στόμα, ψάχνοντας να βρει, να ρωτήσει, να μάθει… Ο πατέρας της στην αίθουσα
αναμονής, πάνω στο φορείο, ήρεμος και εντελώς καλά την περίμενε.
-«Όλα
πήγαν περίφημα!», ήταν τα λόγια του γιατρού που έκανε τη βιοψία. «Δεν
αιμορράγησε ούτε μισό cc!... Δεν το
περιμέναμε…»
Κάποιος
τελικά τον είχε συνοδεύσει εκείνο το πρωί τον κύρ Κώστα…
Όταν
επέστρεψαν πίσω στο θάλαμο στο «Γεννηματάς», θέλησε ν’ αλλάξει τα σεντόνια. Δυο
μικρές ξεραμένες σταγόνες αίματος είχαν ποτίσει το λευκό κατωσέντονο, στο
σημείο που ακουμπούσε η πλάτη του αρρώστου… Δυο ανεπαίσθητες κόκκινες κηλίδες,
απόδειξη ενός ακόμη θαύματος του αγίου!... Αυτού που προηγήθηκε πριν το
μεγάλο!... Δυο μήνες και τρεις μόλις χημειοθεραπείες μετά, έπειτα από υποβολή
του ασθενούς σε σκιαγραφική εξέταση (PET SCAN), ώστε να καθοριστεί το θεραπευτικό σχήμα
αναλόγως της πορείας της νόσου, τα λόγια του διευθυντή του αιματολογικού αυτή
τη φορά επιβεβαίωναν το Χέρι του Θεού: «αυτή τη στιγμή ο πατέρας σας δεν νοσεί»!
Ο Άγιος Λουκάς κι ένας ακόμη μεγάλος άγιος, οι πρεσβείες του οποίου είχαν ζητηθεί, ο όσιος Δαβίδ ο εν Ευβοία, επιβεβαίωναν το ρήμα του Ψαλμού:
«Θαυμαστός
ο Θεός εν τοις αγίοις αυτού»!......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου