Φαντάσου...

Φαντάσου

να ξυπνούσαμε όλοι μαζί

σε μια στιγμή.

Ένα πρωί.

Χωρίς φόβο για τίποτα.

Έτσι απλά. Κι ανύποπτα.

Να χάριζε ο ένας στον άλλο,

χαμόγελα απ' την ψυχή.

Χωρίς υπερβολή.

Να μην μας ένοιαζαν

αυτά που μας χωρίζουν.

Κι αυτά που μας τσακίζουν.

Ν αλλάζαμε τις άλαλες τις συσκευές

με γεμάτες αγάπη αγκαλιές.

Σ' αλάνες παιδικές.

Πρώτα να δίναμε, να δίναμε,

και μη μας ένοιαζε να παίρναμε.

Κι ας χάναμε. Κι ας πίσω-μέναμε.

Φαντάσου.

Να περπατούσαμε "γεμάτοι".

Χωρίς καταθλίψεις και ανούσια άγχη.

Φαντάσου

να μας άρεζε αυτό που είμαστε.

Όπως είμαστε.

Άνθρωποι είμαστε.

Να χαιρόμασταν την κάθε στιγμή.

Να δουλεύαμε ο ένας για τον άλλον.

Να ακούγαμε με ενδιαφέρον

κάθε φράση.

Να μην λαγο-μιλούσαμε.

Φαντάσου, να μην διαφωνούσαμε.

Να γνέφαμε με μάνας στοργή,

να μην αντιδρούσαμε.

Κι ας μην συμφωνούσαμε.

Φαντάσου, να μας έφταναν τα ολίγα.

Να μην λέγαμε λόγια "μεγάλα".

Να μην θέλαμε συνέχεια κι άλλα "κι άλλα".

Φαντάσου να μην είχαμε εχθρούς.

Μήτε ταγούς.

Μονάχα να χαμε, φίλους πιστούς.

Ίσους, και άρτιους αδερφούς.

Φαντάσου μια μέρα

να φύγει το σκοτάδι.

Μέσα απ' της καρδιάς τη ζάλη...

Yannis Bakman