~ "Άει συμμαζέψου, παλικάρι..." |Το γείωμα του μπάρμπα μας

 

Το χθεσινοβραδυνό τηλεφώνημα με τον μπάρμπα μας ήταν πρωτόγνωρο.

Για πρώτη φορά, ελπίζω και τελευταία.

Γιατί, απ΄την πλευρά μου παραφέρθηκα.

 Αφού με ρώτησε πως πήγε η εκδήλωση με την παρουσίαση του βιβλίου του, που διοργάνωσαν οι εκδόσεις ΑΘΩΣ στο Ζάππειο...

Και αφού με άκουσε, όπως είμαι σχεδόν συνεχώς, εν-θουσιασμένο...

Άρχισε με αμείωτη ένταση ...

Σαν πατέρας προς τον γιο του.

Σαν Δάσκαλος προς τον μαθητή του.

Αλλά κοφτά και αυστηρά.

Έτσι, για να τον προφυλάξει.

Αμίλητος τον άκουγα (και τον κατέγραφα, δεν είναι υποκλοπή, το ξέρει) να μου τα σούρνει ασταμάτητα...

Με γείωσε κανονικά (άλλοι το "γείωσε" το λένε κάπως αλλιώς... Πιο πολύ σ΄εκείνο το "αλλιώς", μου φάνηκε το σούρσιμο του μπάρμπα μας...)

Μου κακοφάνηκε.

Kαι του γκρίνιαξα. 

Σαν να ήμουν για λίγο ο μεγάλος αδερφός του ασώτου.

"Μα καλά, βρε μπάρμπα. Ούτε να χαρούμε λίγο, δεν μας αφήνεις; Αφού, το ξέρεις πως όλα για σένα τα κάνω, για να σε μάθει ο κόσμος και να μην σε κρατάω μόνο για την πάρτη μου. Ναι, ήρθανε 10 ψυχές. Για μένα και για σένα. Και για το βιβλίο που βγήκε μέσα απ΄όλο αυτό. Και ΝΑΙ! Είναι πολύ όμορφο! Το κακό που είναι; Αμάν πια...", του΄πα και τόσο χαλάστηκα που πήγα να του το κλείσω κατάμουτρα το τηλέφωνο.

Μαλάκωσε αμέσως μόλις κατάλαβε πως θίχτηκε ο εγωισμός μου.

Αλλά αν το σκεφτείς καλά, μάλλον έχει δίκιο.

Κέντρισε μια χορδή, που δεν πρέπει να΄ταν και πολύ βαθιά φυλαγμένη.

Προς δόξαν Θεού, ναι.

Αλλά, τόσο υπερβολικά που χάρηκα και μάλλον κρυφά που καμάρωσα.

Για μένα και τον μπάρμπα "που ανακάλυψα και μιλάει μόνο σε μένα"...

Και δεν τα θέλει αυτά ο Θεός.

Μαθήματα σ΄αυτό, πολλά μου΄χει κάνει ο μπάρμπας και μ΄έχει ωφελήσει, όσο δεν φαντάζεσαι.

Κι αυτό του το μάθημα, εκείνος "αγράμματος", σε μένα "τον δάσκαλο", έχει τεράστια σημασία.

[Δόξα τω Θεώ, δεν χρειάστηκε τουλάχιστον να μου βγουν πάλι τα μάτια έξω από τα ορθογραφικά... Οπότε σας το μεταφέρω, τώρα που το΄χω φρέσκο καταγεγραμμένο, όσο μπορώ πιο πιστά...]

~ ~ ~ ~ ~ ~ ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ ~ ~ ~ ~ ~ ~

"Για να σου πω, βρε παλικάρι!

 Τι μου φουσκοκαμαρώνεις εκεί δα, μου λες;

Τι σόι πανηγύρια είναι τούτα;

Γιατί, τι κάμαμε;

Μην είπαμε και γράψαμε με τις καρικατούρες μας τίποτα σοφίες;

Τ΄αληθινά δεν είπαμε;

Και γιατί σε παρακαλώ, αφού τ΄αληθινά μολογήσαμε, πρέπει ν΄αμειφθούμε και μάλιστα με τοσεινή (σημ. "αμφ.": δεν ήξερα πως να την γράψω αυτήν την λέξη του, πραγματικά) δόξα και τιμή;

Επειδή μαζευτήκανε για χάρη σου 10 ανθρώποι που σ΄αγαπάνε και μαζί με του λόγου σου αγαπήσανε ξώφαλτσα και μένανε τον τελειωμένο;

Μα ξέρεις το, γιε μου, πως η αληθινή, η γνήσια ζωή δεν είναι αυτή που ζούμε σε τούτα τα κατώγια.

Είναι πάνω από ετούτη τη μίζερη γη η Ζωή η όντως.

Κει που δεν υπάρχουν γραφτά, μιλητά και παρουσιάσεις, να πούμε.

Κει που δεν υπάρχουν εκδόσεις, εκδότες και εκδιδόμενες.

Κει που δεν υπάρχουν αποτυπώσεις σε φωτογραφίες, σαν αυτές που μου ποζάρεις σαν το σκεπάρνι που΄χω για να συμμαζεύω τα γέρικα κι αποθαμένα κλαδιά στον κηπάκο μου.

Καλά που δεν ήρθα, το λοιπόν.

Σκέψου σαν και σένα να ψευτοχαμογελούσα κι εγώ γιορτάζοντας, να πούμε, πως τώρα στ΄ακροτελεύτιά μου έγινα "διάσημος" σαν και σε.

Μια ζωή παλεύω να μείνω αφανής και να΄ρθεις συ και ο μαθητής σου να μ΄αποτελευτήσετε πριν δώκει το παρασύνθημα ο Αρχάγγελος. 

Να χάσουμε τον Χριστό για δυο τρία χειροκροτήματα και πεφημίες;

Τίποτα δεν έκαμα.

Τίποτα δεν έκαμες.

Τα σα εκ των σων...

Άει συμμαζέψου, παλικάρι...

Να σου πω τι πρέπει να κάμεις τώρα μετά απ΄όλα δαύτα για να εξελεωθείς; 

(δεν τόλμησα να τον διορθώσω, τώρα που άρχισε να μαλακώνει...)

Άη να κοινωνήσεις, βρε!

Απόψε το βράδυ ή αλλιώς αύριο πρωί πρωί.

Ευλογία από τον άγιο πνευματικό σου έχεις μου΄χεις πει, πως σου΄πε να κοινωνάς συχνά, αφού έχεις τα χάλια σου.

Να πάρεις μέσα σου τον Χριστόν, το λοιπόν, να χαίρεσαι με λόγο και αιτία.

Γιατί, άμα Τονε Βάλεις μέσα σου, όσο αχαϊρευτος κι αν είσαι, τότενες χαίρεσαι με μια χαρά αλλοτινή, όχι ανθρώπινη στα υπόγεια που ζούμε, μα Θεανθρώπινη στα επουράνια που επιζητούμε.

Άκου το να δεις μια και καλή.

Να τα βράσω τα μπράβο του κοσμάκη, στο ξαναματαλέω.

Τα σοβαρά στη ρημάδα δεν είναι τούτα τα πανηγυρτζίδικα που μ΄έμπλεξες και μένανε.

Μα τ΄άλλα, που ξέρεις άτιμε μπαγάσα να κάνεις καλά.

Η Τατιάνα που ξεκίνησες χθες το πρωί είναι τα σοβαρά.

Αυτά σε κρατάνε, να το ξεύρεις.

Κείνα που ονομάζετε "στα γόνατα" είναι τα σοβαρά.

Άμα ζητάς προσευχή για κάποιον άλλονε, και μάλιστα άγνωστον, τότε έρχεται και κατεβαίνει και σε σκεπάζει και σένανε ο Θεός των όλων και η Μάνα Του μαζί.

Μαζί με τον κολλητό μου τον μικρό Παϊσιο, την έβαλα από τα χτες την Τατιάνα σου.

Πολύ με συγκινούνε τέτοιες υποθέσεις, που΄χουνε τέτοια γλύκα, θαρρείς και καταπίνεις απ΄το πιατάκι το τελευταίο γλυκό τριαντάφυλλο, που΄φτιαχνε η χρυσοχέρα η συγχωρεμένη μου.

Στο΄χω ξαναματαπεί, 50άρησες μα χαμπάρι δεν παίρνεις και θα το φας το κεφάλι σου.

Και για να΄χουμε καλό ρώτηγμα:

Ποιος σου΄πε να κάνεις έτσι το κεφάλι σου σαν τ΄αυγό το κλούβιο, μου λες;

Και χαζογελάς κι από πάνω...

Δεν εβλέπεις εμάς τους καθαυτό γέρους πως παλέουμε να΄χουμε έστω και λίγες, ελάχιστες τρίχες στην κεφαλή μας;

Τι βιάστηκες να τα μαζέψεις όλα κι έγινες ξέσκεπος κι αποφλοιωμένος, μου λες;

Καλά το φόραγες το καπέλο...

Ας είναι.

Με τρίχες θ΄ασχολούμαστε;

Και σε΄βαζαν οι ψυχές οι αγαθές να τους υπογράψεις, λέει, τα βιβλία.

Το΄γραφες τουλάχιστον αυτό που σου παρήγγειλα να το΄χεις πρόχειρο άμα χρειαστεί;

|το΄γραψα μπάρμπα, σε όλα όσα, ντροπή μου αλλά, υπέγραψα "αντ΄αυτού", αντί για σένα. 

Όπως μου΄πες: 

"Πολέμα ψυχή μου, βάστα γερά... 

                     ο μπάρμπα σας."|

Τελοσπάντων.

Συμπάθα με, άμα σε πίκρανα σήμερα.

Μα να κρυφτώ δεν ξεύρω.

Μα ούτε και θέλω το.

Κουράζω σε, αλλά...

Θέλω να δώκεις ευχές από μένανε στις ΔημητροΣταυρούλες σου (2 τις έχεις πια, σκέψου το).

Τη μιας τ΄όνομά της και τ΄αντρός της και της αλληνής το΄πίθετο.

Συ μου τα΄χεις πει εδώ και καιρό για να τις μνημονεύω.

Στον κυρ Φώτη τον μικρό Σταμούλη, που΄χεις δίπλα σου, που παινεύεσαι πως τον είχες μαθητή, μαζί με τις γυναίκες σου στις φωτογραφίες που μου΄στειλες. 

Τα ονόματά τους θέλω, μια προς μια.

Γιατί είχε τα κότσια και το θράσος ο Φώτης σου να βγάλει στη φόρα τα σώψυχα ενός γεράκου, που δεν τον υπολόγισε ποτέ κανείς. 

Τα χνάρια του πατέρα του, να του πεις, να πάρει στο κατόπι.

Στη κοπελίτσα που ακούμε καθημερίς στην Πειραϊκή, τη Σοφία που εγιόρταζε στα χτες, π΄αγαπάς σαν αδερφούλα σου και σ΄αγαπά κι εκείνη.

Και σ΄όλους τους πεντεδέκα ανθρώπους που΄ρθανε για να σε δούνε να μιλάς για μένανε τον αγροίκο... 

                                

Και πάλε συμπάθα με...

Χρονιά καλή και αρωματισμένη με αγιωσύνη σε σας και στα σχολειά σας!

                                             

                                   ~ ο μπάρμπας σου.-

* Το συμπέρασμα που βγάλαμε απ΄όλο αυτό το σημερινό, που μας βρόντηξε (με το γάντι, είναι αλήθεια) ο μπάρμπας μας;

Το΄χουμε πει κάπως έτσι και παλιότερα σαν απάντηση σ΄ένα υπέροχο σχόλιο στον "αμφοτεροδέξιο":

Πως δεν είναι και τίποτα το φοβερό από "κ.Τίποτας" να γίνεις "Κάποιος".

Αλλά πως από "Κάποιος" να γίνεις "Τίποτας" θέλει δουλειά πολλή...

Εύχεσθε.- 

                            σ.Β.Γ 

ΥΓ: 

Όσο για τις φωτογραφίες, αφήστε τα like και τις καρδούλες. 

Τα εύσημα στη φοβερή φωτογράφο μας, Ελισάβετ Δελεχά!!! 

Η αδερφούλα της, η απίθανη Αγγελική, είναι εκείνη που σχεδίασε εκπληκτικά τον μπάρμπα όπως και όλα τα σκίτσα μέσα στο βιβλίο, ενώ η Ελισάβετ όπως βλέπουμε ξεκάθαρα στις φωτογραφίες που τραβάει, ανασταίνει και νεκρούς... Ταλέντο που΄χει δώσει ο καλός Θεός σε μερικές οικογένειες, όμως ε;

(Το video της παρουσίασης τραβηγμένο από τον φίλο κι αδερφό, Tasos Ikonomopoulos είναι έτοιμο, εδώ...)