Ο Χριστός μας
αγκαλιάζει τον αμαρτωλό
αλλά όχι την αμαρτία….
Δεν καταλαβαίνω γιατί ακόμα
μιλάμε για αυτό το θέμα….
Όταν λέει ότι:
«Οι δε τελώναι και αι πόρναι
προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού»
θέλει θεολογική κατάρτιση για να καταλάβουμε
ότι δεν εννοεί ο Χριστός
ότι η κλεψιά και η πορνεία
(δηλαδή η αμαρτία)
θα μας ανοίξουν τον δρόμο για τον Θεό
αλλά η ΜΕΤΑΝΟΙΑ
τέτοιων τσακισμένων, τσαλακωμένων ανθρώπων…..
Η Μ Ε Τ Α Ν Ο Ι Α!!!
Τι είναι η μετάνοια;
Όταν παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής
για την αγκαλιά Εκείνου που αφήσαμε, που ξεχάσαμε…..
Δεν ξέρουμε εάν φθάσουμε ποτέ
Μακάρι….Εκείνον πάντως δεν Τον απασχολεί……
Ξέρεις γιατί; Γιατί βλέποντας την διάθεση μας
και την προσπάθεια μας
ήδη ξεκινά κι Αυτός προς εμάς…..
Για να κουραστούμε λιγότερο…..
Γιατί μας πεθύμησε περισσότερο…..
Επίσης να το ξεκαθαρίσουμε μέσα μας,
στην κατάσταση της μετάνοιας
δεν ευδοκιμεί καμία ενοχή…..
Η ενοχή φέρει την δυσωδία της απελπισίας…..
Κανέναν άνθρωπο που αμάρτανε
ο Χριστός δεν τον απεστράφη…
Δεν έχει κανένα τουπέ ούτε είναι σιχασιάρης...
Όσο λερωμένο κι αν είναι το χέρι μας
θα το δεχτεί εάν το τείνουμε
για να μας βγάλει από εκεί που έχουμε βαλτώσει...
Όμως δεν θα το αρπάξει (με το ζόρι δηλαδή)...
Γι' αυτό και δεν άλλαξε ο τρόπος που έβλεπε
λ.χ τον απόστολο Πέτρο
όταν διακήρυττε την πίστη του
απ’ όταν Τον πρόδωσε και Τον εγκατέλειψε…
Ίσα-ίσα το βλέμμα του Θεανθρώπου
έχει πάντα μια γλυκιά συμπάθεια και κατανόηση...
Άλλωστε κι Εκείνος έχει γευτεί
το φαρμακερό κεντρί του Πειρασμού…
Όμως επ' ουδενί δεν είπε ‘’μπράβο’’ ή χαιρόταν
όταν ‘’έπεφτε’’ ένας άνθρωπος...
Αρκετά με τις αγαπολογικές στρογγυλοποιήσεις…
Τα κέρατα του διαβόλου δεν λειαίνονται…
Θα τρυπάνε πάντα και πάντες…
Στην αμαρτία όσα ''γλυκαντικά''
κι αν της προσθέσουμε
δεν θα λιγοστέψει το φαρμάκι που φέρει...
Και ''κάτι'' για την περιβόητη σεξουαλικότητα
που έχει καταντήσει το κουτί της Πανδώρας...
Δεν ξέρω γιατί ακόμα ταλαιπωρούμαστε...
Δεν έχει αφήσει η φιλανθρωπία του Χριστού μας
σημείο της ζωή μας που να το έχει αφήσει Αφώτιστο…
Απαντήσεις έχει δώσει (κι ακόμα δίνει)
εμείς δεν κάνουμε τις σωστές ερωτήσεις…
Πάντως εκείνο που φαίνεται
να λησμονάμε είναι ότι
και η ψυχούλα μας και το κορμί μας
έχουν μια προοπτική…
Και αυτή δεν είναι το χώμα, τα σκουλήκια…
Είναι η αγκαλιά του Θεού-Πατέρα μας…
Η Θέωση…
Για αυτήν πλαστήκαμε…
Κι αυτή δεν είναι ουτοπία, όνειρο απατηλό…
Μάρτυρες τούτου είναι
όλες εκείνες οι υπάρξεις(όλων των αιώνων)
που στέκουν σε κορνίζες και τοιχογραφίες
και ακούν τους στεναγμούς
και στάζουν παρηγοριά με τις πρεσβείες τους
στις πληγές κείνων των καρδιών
που υποφέρουν και λαχταρούν την θεραπεία…
Κι όπως λέει κι ένας Πατέρας
και λίγο το παραφράζω:
''Στην αγκάλη του Θεού κανένας δεν περισσεύει...''
Τώρα εάν εμείς ξεπηδούμε...
Βοήθεια μας!
(ο Θεός βοηθός...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου