"Να σ’ αγαπώ είναι ελάττωμα, Γιάννη μου, ελάττωμα και ψυχικό ξεπάτωμα... |Ορέστης Ντάντος / Ελένη Τσαλιγοπούλου

~ Έπεσε μπροστά μου

αυτό το φαινομενικά χαρούμενο τραγουδάκι

που τραγουδάει η Ελένη.

Και αφού το άκουσα 2 - 3 φορές

"για να μπω μέσα στο τραγούδι",

μου γεννήθηκαν κάποιες σκέψεις,

που καταθέτω στην αγάπη σας,

προς προβληματισμό και συζήτηση.

Όσο υπάρχουν τέτοιοι "Γιάννηδες",

τόσο και οι γυναίκες

που ταλαιπωρούνται μια ζωή δίπλα τους,

θα διατηρούν το δικαίωμα

("για να μην έχουμε άλλα"),

να τους παρατήσουνε σύξυλους

τη στιγμή του "ως εδώ και μη παρέκει" τους.

Κι εντάξει και αν έδωσε ο Θεός

κι από τα χρόνια της ταλαιπωρίας τους με τον "Γιάννη" τους,

δεν προέκυψαν παιδιά.

Γιατί αν υπήρξαν,

όλο και κάποιο κουσούρι θα άφησε στα δυστυχισμένα

όλο αυτό το "ψυχικό ξεπάτωμα"

που υπέστη η μάνα τους.

Και ποιος μικρός ή μεγάλος

(ποιος δάσκαλος ας πούμε

κι ας μην μας συμφέρει..)

θα βρεθεί να τα καταλάβει τα κακόμοιρα,

ιδιαιτέρως όταν φτάσουν στη μανιασμένη περίοδο της εφηβείας τους,

που έτσι κι αλλιώς δεν έχουν ιδέα

τι τους συμβαίνει

και τι τους φταίει

και τι τους γίνεται...

Δευτερευόντως,

όσο υπάρχουν τέτοιοι "Γιάννηδες",

την πληρώνουμε και όλοι οι υπόλοιποι

που κυκλοφορούμε με όλα τα υπόλοιπα ονόματα,

συμπεριλαμβανομένου, εννοείται, και του Γιάννη, χωρίς παρένθεση,

που συνήθως "είναι μάλαμα"...

|ΥΓ σ.Β.Γ:

Και κάπως έτσι ματώνεται η κοινωνία,

συνήθως χωρίς να μπορεί να θεραπευτεί η πληγή,

εξαιτίας των καπρίτσιων του κάθε "Γιάννη",

αλλά για να΄μαστε και δίκαιοι

και της κάθε "Γιάννας"

που δρα με αντίστοιχη συμπεριφορά

εις βάρος κάποιου ταλαίπωρου άντρα,

που συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις

την αγαπάει μονομερώς ο άμοιρος,

χωρίς αμοιβαιότητα και αντίκρυσμα.

Και ας μην πούμε σε αυτή τη φάση,

γιατί θα ξημερώσουμε,

πως κάποιες μανάδες "έτσι"

τα μεγάλωσαν αυτά τα 2 μπουμπούκια

και κάποιοι πατεράδες καμάρωναν

για τον γόη κανακάρη τους

ή την καπάτσα κόρη τους.

|αν μετά απ΄αυτό τον μάλλον πολύπλοκο

και δυσνόητο ίσως σχολιασμό,

αφού ακούσετε το τραγούδι,

αντέχετε και σεις να σχολιάσετε κάτι,

ευπρόσδεκτο.

Τους στίχους θεωρώ πως δύσκολα

θα υποπτευόταν ο οποιοσδήποτε

πως τους σκάρωσε άντρας,

ο Ορέστης Ντάντος.

Βοηθητικά, ένα απόσπασμα

(παρεπιμπτόντως και η πολύ ξεχωριστή μουσική δικιά του):

"...Γιάννη μου, Γιάννη μου, μάγκα μου και αλάνι μου, δικό μου λάθος που άργησα να βγω από την πλάνη μου. Γιάννη μου, Γιαννάκη μου, άστο να πάει παιδάκι μου και δε γυρνάει με τίποτα, έσβησε το κεράκι μου.

...Γιάννη μου, αλανιάρη μου, σαν τελευταία χάρη μου, θέλω να εξαφανιστείς για πάντα παλικάρι μου... Στο απαλό σου πάπλωμα, πάπλωμα, πάπλωμα, έχουνε κλάψει άτομα κι άτομα κι άτομα. Να σ’ αγαπώ είναι ελάττωμα, Γιάννη μου, ελάττωμα και ψυχικό ξεπάτωμα...