1) Την ακριβή ημερομηνία της αναχώρησής του, του την είχε αποκαλύψει η ίδια η Υπεραγία Θεοτόκος, ένα μήνα πριν.
περιγράφει την οσιακή κοίμηση του Αγίου μας και την μετάβασή του στην αγκαλιά του Σωτήρα Κυρίου Ιησού Χριστού και της Παναγίας, που τόσο αγάπησε από νεότητός του:
"Τὸ βράδυ εἰς τὴν ἀγρυπνίαν τῆς Κοιμήσεως τῆς Παναγίας μας ὁ Γέροντας συνέψαλλε ὅσον ἠδύνατο μὲ τοὺς πατέρας.
Εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν τὴν ὥραν ποὺ ἐκοινώνησε τὰ Ἄχραντα Μυστήρια εἶπε· «εις ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου».
Ξημέρωσε 15η Αὐγούστου.
Ὁ Γέροντας κάθεται στὴν μαρτυρική του πολυθρόνα στὴν αὐλὴ τοῦ ἡσυχαστηρίου μας.
Περιμένει τὴν ὥραν καὶ τὴν στιγμήν.
Εἶναι σίγουρος διὰ τὴν πληροφορίαν ποὺ τοῦ εἶχε δώσει ἡ Παναγία μας, ἀλλὰ βλέποντας τὴν ὥραν νὰ περνᾶ καὶ τὸν ἥλιον νὰ ἀνεβαίνη τοῦ ἔρχεται κάτι ὡσὰν στενοχώρια, ὡσὰν ἀγωνία διὰ τὴν βραδύτητα.
Εἶναι ἡ τελευταία ἐπίσκεψις τοῦ πονηροῦ.
Μὲ φωνάζει καὶ μοῦ λέγει:
«Παιδί μου, γιατί ἀργεῖ ὁ Θεὸς νὰ μὲ πάρη;
Ὁ ἥλιος ἀνεβαίνει καὶ ἐγὼ ἀκόμη εἶμαι ἐδῶ!».
Βλέποντας ἐγὼ τὸν Γέροντά μου νὰ λυπῆται καὶ σχεδὸν νὰ ἀδημονῇ, τοῦ λέγω μὲ θάρρος:
«Γέροντα μὴ στενοχωρῆστε,
τώρα ἐμεῖς θὰ κάνωμε εὐχή
καὶ θὰ φύγετε».
Ἐσταμάτησαν τὰ δάκρυά του.
Οἱ πατέρες, ὁ καθένας τὸ κομποσχοίνι του καὶ ἔντονον τὴν εὐχήν.
Δὲν ἐπέρασε ἕνα τέταρτο καὶ μοῦ λέγει:
«Κάλεσε τοὺς πατέρες νὰ βάλουν μετάνοιαν, διότι φεύγω».
Ἐβάλαμε τὴν τελευταίαν μετάνοιαν.
Ἔπειτα ἀπὸ λίγο ἐσήκωσε τὰ μάτια του ὑψηλὰ καὶ ἔβλεπε ἐπιμόνως ἐπὶ δυὸ λεπτὰ περίπου.
Κατόπιν γυρίζει καὶ πλήρης νηφαλιότητος καὶ ἀνεκφράστου ψυχικοῦ θάμβους μᾶς λέγει:
«Ὅλα ἐτελείωσαν, φεύγω, ἀναχωρῶ, εὐλογεῖτε!»
Καὶ μὲ τὶς τελευταῖες λέξεις ἔγειρε τὸ κεφάλι του δεξιά, ἀνοιγόκλεισε δυὸ τρεῖς φορὲς ἤρεμα τὸ στόμα καὶ τὰ μάτια, καὶ αὐτὸ ἦταν.
Παρέδωκε τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Ἐκείνου, τὸν ὁποῖον ἐπόθησε καὶ ἐδούλευσεν ἐκ νεότητος.
Θάνατος ὄντως ὁσιακός.
Εἰς ἡμᾶς ἐσκόρπισε ἀναστάσιμον αἴσθησιν.
Ἐμπροστά μας εἴχαμε νεκρὸν καὶ ἥρμοζε πένθος, ὅμως μέσα μας ἐζούσαμε ἀνάστασιν.
Καὶ τοῦτο τὸ αἴσθημα δὲν ἔλειψε πλέον· μὲ αὐτὸ συνοδεύεται ἔκτοτε ἡ ἐνθύμησις τοῦ ἀειμνήστου ἁγίου Γέροντος".
H Αγία μας Εκκλησία όρισε να τιμάται η μνήμη του στις 16 Αυγούστου...
|πηγή: Nikolas Stavridis
2) Όταν κάναμε την εκταφή του Γέροντος, τρία χρόνια μετά την κοίμησί του, τον βγάλαμε κεχριμπάρι, αυτό είναι σημείο αγιότητος.
Όλα τα άγια λείψανά του ήσαν όπως το κεχριμπάρι.
Στην εκταφή, όλοι οι παραδελφοί έλεγαν, εγώ θα πάρω αυτό, εγώ θα πάρω το άλλο κι’ εγώ έλεγα μέσα μου:
«Εγώ δεν θα μιλήσω καθόλου, ό,τι μου δώσουν».
Ο πατήρ Αθανάσιος πήρε το χέρι του, λέγοντας:
- Αυτό το χεράκι με έσωσε, με τις μπαταριές που έτρωγα!
Και ενώ όλοι έπαιρναν κάποιο κομμάτι από το άγιο Λείψανό του για ευλογία, εγώ καθόμουν παράμερα.
Γυρνάει τότε ο Γερο-Αρσένιος και λέει:
- Την κάρα να την δώσετε στον παπα-Εφραίμ.
- Να ’ναι ευλογημένο. Σ’ ευχαριστώ πολύ.
Άλλος είχε σκοπό να την πάρη, γιατί όλοι της συνοδείας μας είμαστε εκεί.
Έτσι δεν έβαλα θέλημα πουθενά και πήρα την κάρα του αγίου Γέροντός μου.
Η κάρα του αγιορείτου γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού (+1959) βρίσκεται στην Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου στην Αριζόνα (περιοχή Φλόρανς) των ΗΠΑ.
Στη Νέα Σκήτη την έβαλα στο παρεκκλήσι δίπλα στο κελλί μου.
Στην Ιερά Μονή Φιλοθέου την είχα στο κελλί μου και τώρα στην Αριζόνα είναι τοποθετημένη στο παρεκκλήσι του αγίου Παντελεήμονος και ευωδιάζει, από την Νέα Σκήτη μέχρι σήμερα συνεχώς.
Και είναι πολύ παράδοξο μυστήριο, ότι όσο περνούν τα χρόνια, ευωδιάζει και περισσότερο.
Και ξεκινώντας είτε την αγρυπνία μου είτε την θεία Λειτουργία είτε οποιαδήποτε διακονία, πηγαίνω βάζω μετάνοια, παίρνω την ευχή του και κάνω υπακοή ακόμα και σήμερα.
Τα λείψανα του αγιασμένου Γέροντος Ιωσήφ, όπου κι’ αν υπάρχουν, παντού ευωδιάζουν και κάνουν θαύματα σε όσους τα προσκυνούν ανάλογα με την πίστι που έχει ο καθένας.
Πάντοτε στην γιορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κάνουμε πανηγύρι και το απόγευμα της ίδιας ημέρας κάνουμε το μνημόσυνο για τον Γέροντά μας, που τον πιστεύουμε απόλυτα ως σύγχρονο Άγιο.
Κάποτε στη Μονή Φιλοθέου, όταν βγάλαμε την κάρα του από την στολισμένη θήκη της, για να κάνουμε το μνημόσυνο, ευωδίαζε πολύ και μάλιστα μπροστά στο στόμα.
Απορούσαμε γιατί στο στόμα περισσότερο και τότε πετάγεται ένα καλογέρι και μου λέει:
- Γέροντα, ξέρεις γιατί ευωδιάζει απ’ το στόμα; Γιατί έλεγε την ευχή συνέχεια μ’ αυτό.
Πράγματι, είχε δίκιο, αυτή είναι η αλήθεια!
Διότι θες η ευχή, που με το στόμα έλεγε, θες τα σωτήρια λόγια του Θεού, που πάντα αυτό το στόμα έβγαζε για την ωφέλεια όλων, θες η παντελής αποφυγή της αργολογίας και της κατακρίσεως, θες τα παιδαγωγικά του λόγια για την τελείωσι των υποτακτικών του, θες το μελίρρυτο ψάλσιμό του, που από τον Θεό έλαβε, όλα από το στόμα του έβγαιναν.
Ευλογημένο λοιπόν και τρισευλογημένο.
Γι’ αυτό και στην κάρα του το στοματάκι του ευωδιάζει πολύ περισσότερο από κάθε άλλο μέρος της.
Γέρων Εφραίμ Φιλοθεΐτη: "Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1897-1959)".
[αποσπάσματα από αυτό το βιβλίο άκουσε εδώ...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου