...ένα χέρι συμπόνιας που δεν απλώθηκε,
μια αγκαλιά που δεν δόθηκε,
ένα φιλί που στέγνωσε,
ένας ψίθυρος που χάθηκε,
μια κραυγή χαράς που δεν ακούστηκε,
ένα βλέμμα αγάπης που δεν εξακριβώθηκε,
μια συγγνώμη που δεν ειπώθηκε,
ένα ευχαριστώ που παγιδεύτηκε,
ένα Δόξα τω Θεώ που αλλαξοπίστησε...
Σήκωσε το κεφάλι σου,
όπως έκανες τότε που' μασταν παιδιά,
και κοίτα τον ουρανό
που μας περιμένει.
Αν θες να λέγεσαι
Γιατί, χρόνο δεν έχουμε, αδερφάκι!
Τρέχει σαν το νερό,
που ήπιες αλλά δεν σε χόρτασε...
Γι΄αυτό,
να ξοδεύουμε τη ζωή,
που σαν δώρο
κάθε ανατολή
μάς δωρίζεται,
σε δευτεράντζες...
Κι αν δεν πείστηκες ακόμα,
ρώτα την υπέροχη μανούλα σου,
όπως το΄κανα και γω.
Όσο ακόμα την έχεις.
Θα στο επιβεβαιώσει...
"Μετάνοια.
Ας θυμηθούμε το σπίτι του Πατέρα.
Μην περιμένεις όμως να γίνει βράδυ
για να ξεκινήσεις.
Γιατί, θα΄ναι μάλλον πολύ σκοτεινά.
Καλή επιστροφή..."
σ.Β.Γ.
πηγή φωτογραφίας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου