☆ Ένα πρωινό
συζητά ο π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
µε δυο-τρεις επισκέπτες στο σπίτι του.
Ο ένας είναι ιδεολόγος κοµµουνιστής.
- Όλο το οικοδόµηµα του Χριστιανισµού
στηρίζεται στο γεγονός της Αναστάσεως.
Αυτό δεν το λέω εγώ.
Το λέει ο Απόστολος Παύλος:
«Ει Χριστός ουκ εγήγερται,
µαταία η πίστις ηµών» (Α' Κορ. ιε' 17).
Αν ο Χριστός δεν ανέστη,
τότε όλα καταρρέουν.
Ο Χριστός όµως ανέστη,
πράγµα το όποιο σηµαίνει
ότι είναι Κύριος της ζωής και του θανάτου,
άρα Θεός.
- Εσείς τα είδατε όλα αυτά πάτερ;
Πως τα πιστεύετε;
- Όχι, εγώ δεν τα είδα.
Τα είδαν όµως άλλοι, οι Απόστολοι.
Αυτοί στη συνέχεια τα γνωστοποίησαν
και µάλιστα προσυπέγραψαν τη µαρτυρία τους
µε το αίµα τους.
Κι όπως όλοι δέχονται,
η µαρτυρία της ζωής είναι η υψίστη µαρτυρία.
Με βάση
έναν πολύ ωραίο συλλογισµό του Πασκάλ,
λέµε ότι µε τους Αποστόλους
συνέβη ένα από τα τρία:
Ή απατήθηκαν
ή µας εξαπάτησαν
ή µας είπαν την αλήθεια.
Η πρώτη εκδοχή.
∆εν είναι δυνατόν να απατήθηκαν οι Απόστολοι,
διότι όσα αναφέρουν δεν τα έµαθαν από άλλους.
Αυτοί οι ίδιοι ήσαν αυτόπτες
και αυτήκοοι µάρτυρες όλων αυτών.
Εξάλλου δεν ήσαν καθόλου φαντασιόπληκτοι,
ούτε είχαν καµιά ψυχολογική προδιάθεση
για την αποδοχή του γεγονότος της Αναστάσεως.
Αντιθέτως ήσαν τροµερά δύσπιστοι.
Τα Ευαγγέλια είναι πλήρως αποκαλυπτικά
αυτών των ψυχικών τους διαθέσεων.
∆υσπιστούσαν στις διαβεβαιώσεις
ότι κάποιοι Τον είχαν δει Αναστάντα.
Και κάτι άλλο.
Τι ήσαν οι Απόστολοι πριν τους καλέσει ο Χριστός;
Μήπως ήσαν φιλόδοξοι πολιτικοί
ή οραµατιστές φιλοσοφικών
και κοινωνικών συστηµάτων,
πού περίµεναν να κατακτήσουν την ανθρωπότητα
και να ικανοποιήσουν έτσι τις φαντασιώσεις τους;
Κάθε άλλο.
Αγράµµατοι ψαράδες ήσαν.
Και το µόνο πού τους ενδιέφερε
ήταν να πιάσουν κανένα ψάρι
να θρέψουν τις οικογένειές τους.
Φέρε µου και συ κάποιον
να µου πει πως ο Μαρξ απέθανε και ανέστη
και να θυσιάσει τη ζωή του για τη µαρτυρία αυτή
κι εγώ θα τον πιστεύσω ως τίµιος άνθρωπος.
- Να σας πω.
Χιλιάδες κοµµουνιστές βασανίσθηκαν
και πέθαναν για την ιδεολογία τους.
Γιατί δεν ασπάζεσθε και τον κοµµουνισµό;
- Το είπες και µόνος σου.
Οι κοµµουνιστές πέθαναν για την ιδεολογία τους.
∆εν πέθαναν για γεγονότα.
Σε µια ιδεολογία όµως είναι πολύ εύκολο
να υπεισέλθει πλάνη-µπέρδεµα.
Επειδή δε είναι ίδιον της ανθρωπινής ψυχής
να θυσιάζεται για κάτι στο όποιο πιστεύει,
εξηγείται γιατί πολλοί κοµµουνιστές
πέθαναν για την ιδεολογία τους.
Αυτό όµως δεν µας υποχρεώνει
να την δεχθούµε και ως σωστή.
Είναι άλλο πράγµα να πεθαίνεις για ιδέες
κι άλλο για γεγονότα.
Οι Απόστολοι όµως δεν πέθαναν για ιδέες.
Ούτε για το «αγαπάτε αλλήλους»,
ούτε για τις άλλες ηθικές διδασκαλίες του Χριστιανισµού.
Οι Απόστολοι πέθαναν
µαρτυρώντας υπερφυσικά γεγονότα.
Κι όταν λέµε γεγονός,
εννοούµε ό,τι υποπίπτει στις αισθήσεις µας
και γίνεται αντιληπτό από αυτές.
Οι Απόστολοι εµαρτύρησαν
«ο ακηκόασι,
ο εωράκασι τοις οφθαλµοίς αυτών,
ο εθεάσαντο
και αι χείρες αυτών εψηλάφησαν»
(Α' Ίωάν. α' 1).
Γι' αυτό και µετά τη Σταύρωση του Κυρίου,
παρά τα όσα είχαν ακούσει και δει,
επέστρεψαν στα πλοιάρια και στα δίχτυα τους.
∆εν υπήρχε δηλαδή σ’ αυτούς,
όπως αναφέραµε, ούτε ίχνος προδιαθέσεως
για όσα επρόκειτο να επακολουθήσουν.
Και µόνο µετά την Πεντηκοστή,
«ότε έλαβον δύναµιν εξ΄ύψους»,
έγιναν οι διδάσκαλοι της οικουµένης.
Η δεύτερη εκδοχή.
Μήπως µας εξαπάτησαν;
Μήπως µας είπαν ψέµατα;
Άλλα γιατί να µας εξαπατήσουν;
Τι θα κέρδιζαν µε τα ψέµατα;
Μήπως χρήµατα,
µήπως αξιώµατα,
µήπως δόξα;
Για να πει κάποιος ένα ψέµα,
περιµένει κάποιο όφελος.
Οι Απόστολοι όµως,
κηρύσσοντες Χριστόν και Τούτον Εσταυρωµένον
και Αναστάντα εκ νεκρών,
τα µόνα τα όποια εξασφάλισαν ήσαν,
ταλαιπωρίες,
κόποι,
µαστιγώσεις,
λιθοβολισµοί,
ναυάγια,
πείνα,
δίψα,
γυµνότητα,
κίνδυνοι από ληστές,
ραβδισµοί,
φυλακίσεις και τέλος ο θάνατος.
Και όλα αυτά για ένα ψέµα;
Είναι εντελώς ανόητο και να το σκεφθεί κάποιος.
Συνεπώς ούτε εξαπατήθηκαν,
ούτε µας εξαπάτησαν οι Απόστολοι.
Μένει εποµένως η τρίτη εκδοχή,
ότι µας είπαν την αλήθεια.
Θα πρέπει µάλιστα να σου τονίσω και το εξής:
Οι Ευαγγελιστές είναι οι µόνοι
οι οποίοι έγραψαν πραγµατική ιστορία.
∆ιηγούνται τα γεγονότα και µόνον αυτά.
∆εν προβαίνουν σε καµιά προσωπική κρίση.
Κανένα δεν επαινούν, κανένα δεν κατακρίνουν.
∆εν κάνουν καµιά προσπάθεια
να διογκώσουν κάποιο γεγονός
ή να εξαφανίσουν
ή να υποτιµήσουν κάποιο άλλο.
Αφήνουν τα γεγονότα να µιλούν µόνα τους.
- Αποκλείεται να έγινε
στην περίπτωση του Χριστού νεκροφάνεια;
Τις προάλλες έγραψαν οι εφηµερίδες
για κάποιον Ινδό,
τον όποιο έθαψαν
και µετά από 3 µέρες τον ξέθαψαν
και ήταν ζωντανός.
- Αχ, παιδάκι µου.
Θα θυµηθώ και πάλι
το λόγο του ιερού Αυγουστίνου:
«Άπιστοι, δεν είσθε δύσπιστοι.
Είσθε οι πλέον εύπιστοι.
∆έχεσθε τα πιο απίθανα,
τα πιο παράλογα,
τα πιο αντιφατικά,
για να αρνηθείτε το θαύµα!».
Όχι, παιδί µου.
∆εν έχουµε νεκροφάνεια στον Χριστό.
Πρώτα-πρώτα
έχουµε τη µαρτυρία του Ρωµαίου Κεντυρίωνος,
ο οποίος βεβαίωσε τον Πιλάτο
ότι ο θάνατος είχε επέλθει.
Έπειτα το Ευαγγέλιο
µας πληροφορεί ότι ο Κύριος
κατά την ίδια την ηµέρα της Αναστάσεώς Του
συµπορεύθηκε συζητώντας
µε 2 µαθητές Του προς Εµµαούς,
που απείχε πάνω από 10 χιλιόµετρα
από τα Ιεροσόλυµα.
Φαντάζεσαι κάποιον να έχει υποστεί
όσα υπέστη ο Χριστός
και 3 µέρες µετά το «θάνατο» του
να του συνέβαινε νεκροφάνεια;
Αν µη τι άλλο, θα 'πρεπε για 40 µέρες
να τον ποτίζουν κοτόζουµο
για να µπορεί να ανοίγει τα µάτια του,
κι όχι να περπατά και να συζητά
σαν να µη συνέβη τίποτα.
Όσο για τον Ινδό,
φέρε τον εδώ
να τον µαστιγώσουµε µε φραγγέλιο
- και ξέρεις τι εστί φραγγέλιο;
Μαστίγιο στα άκρα του οποίου
πρόσθεταν σφαιρίδια µολύβδου
ή σπασµένα κόκκαλα
ή µυτερά καρφιά-.
Φέρε τον, λοιπόν,
να τον φραγγελώσουµε,
να του φορέσουµε ακάνθινο στεφάνι,
να τον σταυρώσουµε,
να του δώσουµε χολή και ξύδι,
να τον λογχίσουµε,
να τον βάλουµε στον τάφο,
κι αν αναστηθεί,
τότε τα λέµε.
- Παρά ταύτα όλες οι µαρτυρίες,
τις όποιες επικαλεσθήκατε,
προέρχονται από Μαθητές του Χριστού.
Υπάρχει κάποια µαρτυρία περί αυτού,
πού να µην προέρχεται
από τον κύκλο των Μαθητών του;
Υπάρχουν δηλαδή ιστορικοί,
που να πιστοποιούν την Ανάσταση του Χριστού;
Αν ναι,
τότε θα πιστέψω κι εγώ.
- Ταλαίπωρο παιδί!
∆εν ξέρεις τι ζητάς!
Αν υπήρχαν τέτοιοι ιστορικοί
που να είχαν δει τον Χριστό αναστηµένο,
τότε αναγκαστικά θα πίστευαν στην Ανάστασή Του
και θα την ανέφεραν πλέον ως πιστοί,
οπότε και πάλι θα αρνιόσουν τηµαρτυρία τους,
όπως ακριβώς απορρίπτεις
τη µαρτυρία του Πέτρου,
του Ιωάννου κ.λπ.
Πώς είναι δυνατόν
να βεβαιώνει κάποιος την Ανάσταση
και ταυτόχρονα να µη γίνεται Χριστιανός;
Μας ζητάς
«πέρδικα ψητή σε κέρινο σουβλί και να λαλεί!»
Ε, δεν γίνεται!
Σου θυµίζω πάντως,
εφ' όσον ζητάς ιστορικούς,
αυτό το οποίο σου ανέφερα και προηγουµένως,
ότι δηλαδή οι µόνοι πραγµατικοί ιστορικοί
είναι οι Απόστολοι.
Παρ' όλα αυτά όµως έχουµε και µαρτυρία
τέτοια όπως την θέλεις,
από κάποιον δηλαδή
που δεν ανήκε στον κύκλο των Μαθητών Του.
Του Παύλου.
Ο Παύλος όχι µόνο δεν ήταν Μαθητής του Χριστού,
αλλά και εδίωκε µετά µανίας την Εκκλησία Του.
- Γι' αυτόν όµως λένε ότι έπαθε ηλίαση
και εξ αιτίας της είχε παραίσθηση.
- Βρε παιδάκι µου,
αν είχε παραίσθηση ο Παύλος,
αυτό που θα αναδύετο
θα ήταν το υποσυνείδητό του.
Και στο υποσυνείδητο του Παύλου
θέση υψηλή κατείχαν
οι Πατριάρχες και οι Προφήτες.
Τον Αβραάµ και τον Ιακώβ
και τον Μωυσή έπρεπε να δει,
κι όχι τον Ιησού,
τον όποιο θεωρούσε λαοπλάνο και απατεώνα!
Φαντάζεσαι καµιά πιστή γριούλα στο όνειρό της
ή στο παραλήρηµά της να βλέπει τον Βούδα
ή τον ∆ία;
Τον Αϊ Νικόλα θα δει
και την Αγία Βαρβάρα.
∆ιότι αυτούς πιστεύει.
Και κάτι ακόµη.
Στον Παύλο, όπως σηµειώνει ο Παπίνι,
υπάρχουν και τα εξής θαυµαστά.
Πρώτον, το αιφνίδιο της µεταστροφής.
Κατ' ευθείαν από την απιστία στην πίστη.
∆εν µεσολάβησε προπαρασκευαστικό στάδιο.
∆εύτερον, το ισχυρόν της πίστεως.
Χωρίς ταλαντεύσεις και αµφιβολίες.
Και τρίτον, πίστη διά βίου.
Πιστεύεις ότι αυτά µπορεί να λάβουν χώρα
µετά από µια ηλίαση;
∆εν εξηγούνται αυτά µε τέτοιους τρόπους.
Αν µπορείς, εξήγησέ τα.
Αν δεν µπορείς, παραδέξου το θαύµα.
Και πρέπει να ξέρεις
ότι ο Παύλος µε τα δεδοµένα της εποχής του
ήταν άνδρας εξόχως πεπαιδευµένος.
∆εν ήταν κανένα ανθρωπάκι
να µην ξέρει τι του γίνεται.
Θα προσθέσω όµως και κάτι επί πλέον.
Εµείς, παιδί µου,
ζούµε σήµερα σε εξαιρετική εποχή.
Ζούµε το θαύµα της Εκκλησίας του Χριστού.
Όταν ο Χριστός είπε για την Εκκλησία Του
ότι «και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. ις' 18),
οι οπαδοί Του αριθµούσαν
µόνο µερικές δεκάδες πρόσωπα.
Έκτοτε πέρασαν 2000 περίπου χρόνια.
∆ιαλύθηκαν αυτοκρατορίες,
ξεχάσθηκαν φιλοσοφικά συστήµατα,
κατέρρευσαν κοσµοθεωρίες,
η Εκκλησία όµως του Χριστού παραµένει ακλόνητη
παρά τους συνεχείς και φοβερούς διωγµούς
εναντίον της.
Αυτό δεν είναι ένα θαύμα;
♰ π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος
|επιμέλεια ανάρτησης: Πολυξένη Γιαννακοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου