☆ "Καλά παιδιά"... |– Εάν πρόκειται να χαθεί η ψυχή του παιδιού, προτιμότερο είναι να το πάρει τώρα ο Θεός και να σωθεί… |Πόσο τολμηρή κουβέντα, αδέρφια! Ποιος θα τολμούσε από εμάς να την πει;

Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;

Έβγαλε”, λέει ο άλλος, ”καλά παιδιά”. 

Δικηγόρος, ιατρός, συμβολαιογράφος κ.τ.λ… 

Θα πάνε στον παράδεισο αυτά; 

Τα καλά παιδιά για εμάς είναι τα μορφωμένα. 

Που ξέρουν να λένε το ευχαριστώ ”μερσί” και το συγγνώμη ”μπαρντόν”.

Μα πώς είναι καλά παιδιά, αφού είναι μακριά από τον Θεό;

Ο γονέας φέρει ευθύνη κυρίως για την ψυχή του παιδιού του.

Είπα κάποτε σε μία ομιλία, όταν ο γιός μου, ο Νεκτάριος ήταν μικρός:

– Εάν πρόκειται να χαθεί η ψυχή του, προτιμότερο είναι να το πάρει τώρα ο Θεός και να σωθεί…

Στους περισσότερους, φάνηκε τολμηρό αυτό που είπα και έλεγαν:

– Ακούς εκεί; Αυτός που δεν είχε παιδί τόσα χρόνια και του έδωσε ο Θεός έπειτα από 17 χρόνια παιδί να λέει να φύγει…

Μα αυτή είναι η πραγματικότητα. 

Τι να το κάνω; 

Για να μου κρατήσει το όνομα; 

Τί μου χρειάζεται το όνομα; 

Η ψυχή του να σωθεί…

Η ευθύνη του γονέα δεν είναι μόνο υλική, αλλά κατεξοχήν πνευματική.

Κάποτε μία χήρα με παρακαλούσε να της βρω ένα παιδί, να το υιοθετήσει.

– Τέτοια πράγματα δεν κάνω, της είπα. 

Με τον πρώην σύζυγό σας, πόσα παιδιά κάνατε; την ρώτησα.

– Ένα κάναμε και αυτό με το πήρε ο Θεός. Και να ήξερες ένα χρυσό παιδί κ. Παναγόπουλε… και άρχισε να κατηγορεί τον Θεό, που της πήρε* το παιδί και δεν θα είχε τώρα την ανάγκη να υιοθετήσει ένα άλλο παιδί.

Από τη συζήτηση πληροφορήθηκα, ότι το παιδί αυτό σκοτώθηκε στη θάλασσα. 

Ήταν ένα πρωϊνό, ανήμερα της Παναγίας τον Δεκαπενταύγουστο. 

Πήγε στη θάλασσα με τους φίλους του και έκανε βουτιές. Και στη βουτιά μέσα, χτύπησε σε μία πέτρα και σκοτώθηκε. 

Λέω στη μάνα:

– Τί παιδί ήταν αυτό, που ανήμερα της Παναγίας, αντί να πάει στην Εκκλησία, πήγε στη θάλασσα για μπάνιο. 

Δεν το καταλαβαίνεις, ότι όταν απομακρύνεσαι από τον Χριστό, χάνεσαι και έχουμε τέτοια αποτελέσματα;…

– Κύριε Παναγόπουλε, έτσι είναι σήμερα τα παιδιά…

Το παιδί αυτό, όπως έμαθα εκ των υστέρων, είχε χωρίσει ένα ζευγάρι. 

Είχε πάρει τη γυναίκα κάποιου με τον οποίο είχαν 3 παιδιά. 

Όμως για τη μάνα, το παιδί της ήταν ο ”θεός” της. 

Ουδεμία συζήτηση έκανε για τη ζωή του, δεν μου μίλησε καθόλου για την ψυχή του και τον έβλεπε σαν σάρκα, σαν σώμα και όχι σαν ψυχή.

Έτσι είναι και σκέφτονται δυστυχώς, οι περισσότεροι γονείς. 

Δεν βλέπουν το παιδί τους από απόψεως πνεύματος, ψυχής, αλλά το βλέπουν μόνο εξωτερικώς ως σάρκα. 

Και κόπτονται, πως θα κάνουν ανωτέρα τη ζωή του, να του αφήσουν ακίνητα και χρήματα, για να ζήσει μια άνετη και καλή ζωή, ενώ για την αθάνατη ψυχή του, αδιαφορούν…

~ Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας (1916 – †1982)

 

---

 

* Αγίου Παναγή (ή Παϊσίου) Μπασιά για την πρόωρη εκδημία των παιδιών .... (και την κατηγορία της μάνας προς τον Θεό)

 

---

 

...  14 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. (Ματθ.ιθ')

 ... μην τύχει και κατακριθούμε σαν γονείς που κωλύουμε** τα παιδιά μας να προσεγγίσουν Τον Κύριο, βάζοντας βαθειά στην ψυχούλα τους, τους κοσμικούς σκοπούς.... 

κι αν Ο Κύριος δεν βάλει το χέρι Του (14 φάλαγγες) να τα ευλογήσει... θα το βάλει ο άλλος έχοντας το παιδί υποχείριό του.... 

μη γένοιτο....  

γιατί ''αντικειμενικά'' μπορεί να είναι ''καλά'' παιδιά.... 

αλλά αυτό φαίνεται πως δεν αρκεί.... 

αφού οι τεθέντες σκοποί και η επίτευξή τους εξαντλήθηκαν στα κοσμικά και πρόσκαιρα... και δεν καταφέραμε κι εμείς σαν γονείς και τα ''παιδιά'' με την ενηλικίωσή τους να δουλέψουν για την αιωνιότητά τους. 

Την ψυχή τους.... και, ποιος παίρνει ευλογία από Τον Κύριο; 

...τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ;ἀθῷος χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ. οὗτος λήψεται εὐλογίαν παρὰ Κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ. (ψαλμ.κγ') 

...ο ίδιος ψαλμός που διαβάζεται για το άνοιγμα της πόρτας, αν χαθούν τα κλειδιά.... 

αμήν να τα βρούμε αν τα χάσαμε προτού κλείσει η θύρα.... 

 

** θα μπορούσε κάποιος γονέας να δικαιολογηθεί, πως αυτοί που κώλυαν τα παιδιά ήταν οι απόστολοι... 

με το σκεπτικό όμως μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; η ευθύνη επιστρέφει αυτούσια σε μας, αφού άμεσα ή έμμεσα τους εμφυτεύουμε την ''αποστολή'' τους... 

με το ''φιλοσοφικό'' και πολλές φορές πρακτικό μέσω παραδείγματος ζωής, ότι σκοπός της ζωής παιδί μου είναι η πρόταση του άφρονος πλουσίου... 

φάε πίε ευφραίνου... με εφόδιο, όχι τον σταυρό Του Κυρίου, αλλά τον απάνθρωπο αγκυλωτό, που συνθλίβει τα πρόσωπα που θα βρεθούν στο διάβα του, για χάριν των δικών του σκοπών και επιδιώξεων...  Κύριε νουθέτησον... (καλή μας Παναγία)... 

Συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νουν..   

  

   |Αναρτήθηκε από km