✨ "Έρχομαι Χριστέ να Σου ανοίξω... Μη μου φύγεις... Περίμενε...’’

 

          ✨ Θυμάσαι εκείνη την εικόνα με τον Χριστό

που χτυπά την πόρτα

και περιμένει να Του ανοίξεις

μιας και έχει χερούλι μόνο από μέσα

(όχι τυχαία);

Εεε....είναι φορές που αισθάνεσαι

ότι δεν είσαι καν μέσα...

Είναι εκείνες τις φορές

που η ζωή μας έχει σφιχταγκαλιάσει

το σκοτάδι (αμαρτία)...

Πόσο εύκολα μας ξεγελάει το σκοτάδι...

Δεν είναι η ελευθερία αυτό που προσφέρει,

αλλά ένα χάος 

στο οποίο πολύ εύκολα χάνεσαι...

Γι’ αυτό και βρισκόμενοι μέσα σε αυτό,

μας απορροφά,

σιγά σιγά χάνουμε τον εαυτό μας...

Σκέψου σε ένα σκοτεινό δωμάτιο

δεν μπορείς να δεις καν τον εαυτό σου...

Στην παραβολή του ασώτου υιού

η μετάνοια άρχισε να ανατέλλει

στην ψυχή του ασώτου υιού πότε;

Όταν ήλθε ‘’εις εαυτόν’’....

Όταν με απλά λόγια ξύπνησε από την νάρκωση

(όντας βυθισμένος στο σκοτάδι της αμαρτίας)...

Ο δρόμος της επιστροφής (μετάνοια)

αρχίζει όταν θελήσουμε να ξεκολλήσουμε

από εκεί που έχει βαλτώσει η ψυχή μας

και πάρουμε την έξοδο προς το φως...

Όταν πούμε στον εαυτό μας:

‘’Που πας βρε ευλογημένε άνθρωπε;

Φτάνει πια! 

Ξύπνα! 

Σήκω! 

Ξεκόλλα...’’

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο άσωτος υιός

είχε την θύμηση της Πατρικής αγάπης...

Δεν είχε στεγνώσει η έρημος (της απομάκρυνσης)

την γλυκύτητα της Πατρικής αγκάλης...

Ξέρεις...

Νομίζω

ότι από την στιγμή που γεννιόμαστε

ο Θεός διαρκώς ψάχνει 

και βρίσκει αφορμές

να αισθανθούμε ότι μας έχει ‘’αναγνωρίσει’’,

ότι είμαστε παιδιά Του, 

ότι δεν είμαστε ορφανά

ακόμα κι αν κάποιοι δυστυχείς 

μάς κάνουν

κάποιες φορές να νοιώθουμε αποπαίδια Του

(είναι γιατί κι αυτοί Τον ξε-χάσανε...)

Και για να κλείσουμε τούτες τις φτωχές σκέψεις

με την εικόνα που αρχίσαμε...

‘’Έρχομαι Χριστέ να Σου ανοίξω...

Μη μου φύγεις...

Περίμενε...’’

Και Εκείνος περιμένει

πολλές φορές χρόνια ολάκερα...

Ξεροσταλιάζει απ’ έξω από την ζωή μας

που Τον έχουμε...

Εκεί...

Στημένος σε ένα ‘’ραντεβού αγάπης’’...

Και περιμένει αλλά να...,

όχι για πάντα...

Μέχρι να κλειδώσει

την πόρτα της ζωής ο θάνατος...

Και μετά τι; 

Τέλος; 

Όχι!

Γιατί η Εκκλησία μας

είναι Μητέρα 

κι όχι μητριά

και τους αγκαλιάζει με την αγάπη Της,

με τις προσευχές Της όλους

(και τους ‘’εδώ’’ και τους ‘’εκεί’’)...

Και η ιστορία έχει δείξει ότι

ο Χριστός ακούει την έμπονη φωνή Της...

 

|ΥΓ σ.Β.Γ:

Συγχωρέστε με, 

δεν ξέρω πως συνδιάστηκαν,

αλλά τα λόγια αυτά του π.Ιωάννη Παπαδημητρίου

μου έφεραν συνειρμικά το τέλος αυτής της συνέντευξης...