~ "ΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΑΜΒΛΩΣΗ, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;"

Επισήμανση "αμφοτεροδέξιου" 

(γράφαμε το 2015, "ενός χρονού" παιδιά...):

Οι αναδημοσιεύσεις, που ενίοτε κάνουμε από το εγκυρότατο ιστολόγιο του "Νεκρού για τον κόσμο" δεν είναι το "αντίδωρο" για το γεγονός πως μας αγαπάει με Αγάπη Ιησού Χριστού (όπως κι εμείς, άλλωστε...).

Είναι γιατί πάντα οι αναρτήσεις του έχουν μια γνήσια ορθόδοξη κατεύθυνση, χωρίς υστεροβουλίες, αρρωστημένες ευαισθησίες και νοθευμένα κίνητρα...

Και μάλιστα, χωρίς να μένει στη θεωρία (που αναμφισβήτητα την κατέχει...), αλλά και δίνοντας και λύσεις (δες για παράδειγμα την παρακάτω ανάρτηση...)

Ακριβώς,όπως κάποτε θα θέλαμε να λειτουργούμε και μεις.

Αλλά, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα...

Εύχου,"Νεκρέ"...

  

Ομάδα Γυναικών «Αγάζηλος»

Να ένα σοβαρό ερώτημα που δε σηκώνει βιαστικές απαντήσεις, και στο οποίο οι πιο αρμόδιες ν' απαντήσουν είναι οι ίδιες οι έγκυοι. Καμιά φορά χρειάζεται και η βοήθεια ενός λογικού, ψύχραιμου, υποστηρικτικού ανθρώπου για να βρεθούν οι λύσεις, που μπορεί να είναι μπροστά στα μάτια μας και να μην τις βλέπουμε. Ορίστε, πώς έλυσε αυτό το θέμα μια γυναίκα μερικά χρόνια πριν:

"Αγαπητή Ομάδα Αγάζηλος,
Συγχαρητήρια για το site σου κι ελπίζω να έχεις βοηθήσει κάποιες κοπέλες που ήταν στην κατάσταση της αμφιταλάντευσης για το αν πρέπει να κάνουν έκτρωση ή όχι. Από τη μεριά μου θα ήθελα να απευθυνθώ και προσωπικά σε αυτές τις κοπέλες που θα διαβάσουν αυτό το γράμμα, να σκεφτούν πάρα πολύ καλά πριν κάνουν οποιαδήποτε κίνηση απελπισίας (γιατί αυτό είναι η άμβλωση).
Η περίπτωση η δική μου είναι αρκετά ιδιάζουσα αλλά θα τολμήσω να πω ότι όσον αφορά την αμφιταλάντευση είμαι το ζωντανό παράδειγμα.

Οδηγήθηκα κι εγώ από τον πατέρα του παιδιού μου στο χειρουργικό κρεβάτι για να εκτρώσω το παιδί μας, με τη δικαιολογία ότι δεν ήμασταν ακόμη παντρεμένοι και ότι θα κάναμε άλλα παιδιά στο μέλλον! Ήταν πέντε μέρες μετά το Πάσχα του 2001. Ο Χριστός αναστήθηκε κι εγώ πιεζόμουν να στείλω στο θάνατο μια ζωντανή ύπαρξη. Όλες εκείνες τις ημέρες αμφιταλαντευόμουν. 

Θυμάμαι που το Μεγάλο Σάββατο πριν την Ανάσταση, είχα πάει στην εκκλησία και είδα στον τοίχο μια εικόνα με το Χριστό να κρατάει ένα εκτρωμένο έμβρυο και να κλαίει. Όμως παρότι η εικόνα αυτή με είχε συγκλονίσει, και προσευχόμουν κι έκλαιγα, βρισκόμουν ακόμα υπό την επήρεια του συντρόφου μου να κάνω την έκτρωση.
Όμως ο Θεός άκουσε τις προσευχές μου και τη στιγμή που ο αναισθησιολόγος ήταν έτοιμος να βάλει στη φλέβα τη βελόνα με το αναισθητικό, μου έδωσε φώτιση και είπα στο γιατρό «μπορώ να σου πω κάτι πριν μου κάνεις την έκτρωση;» Εκείνος κάνει νόημα στον αναισθησιολόγο να μην βάλει τη βελόνα στη φλέβα. Του λέω λοιπόν με δύναμη ψυχής που μου την έδωσε η Παναγία η Zωοδόχος Πηγή (που εκείνη τη μέρα γιορτάζαμε τη μνήμη της): «Μπορείς να μην μου την κάνεις;». Ο γιατρός με αποφασιστική απάντηση μου λέει «Σήκω». Δεν με έβαλε σε δίλημμα τύπου «Είσαι σίγουρη;». Κι εκεί κρίθηκε η μάχη που έδινα με τον εαυτό μου και με όλους τους υπόλοιπους, που δεν ήθελαν να έρθει στη ζωή αυτό το πλάσμα.

Φωτο από το άρθρο Πώς τα συναισθήματά μας επηρεάζουν το αγέννητο παιδί μας

 

Γέννησα τη Ζωή μου (έτσι τη βάφτισα) και τώρα είναι 6 χρονών. Είναι το νόημα και η φωτεινή ηλιαχτίδα στη ζωή μου, είναι τα πάντα μου. Εξακολουθώ να είμαι ανύπαντρη μητέρα όχι από «άποψη». Η οικονομική μου κατάσταση δεν είναι πολύ άνετη και γι' αυτό δυσκολεύομαι κάπως με την καθημερινότητα. Όμως επειδή η ζωή είναι μια πάλη κι ένας αγώνας που καλείσαι να αποδείξεις το «ευ αγωνίζεσθαι», είμαι πολύ καλά και συνειδητοποιημένη πλέον. Σίγουρα θα ήθελα να υπήρχε κάποιος που θα ήθελε να μοιραστούμε το ζυγό της ζωής αλλά αυτό θέλει κότσια και δυστυχώς δεν βρίσκονται εύκολα τέτοιοι άνθρωποι. 

Όμως δεν απελπίζομαι ούτε απογοητεύομαι. 

Την ελπίδα μου δεν την χάνω γιατί η ελπίδα μου έχει πάρει σάρκα και οστά και είναι το παιδί μου. Που γεμίζει τη ζωή μου και κάνει όλα τα υπόλοιπα να μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Πορευόμαστε μαζί. Δεν το μετανιώνω ούτε στιγμή. Όταν σκέφτομαι μόνο τι πήγα να κάνω αισθάνομαι τη μεγαλύτερη ντροπή: πήγα να σκοτώσω αυτή την ύπαρξη που έχω τώρα. Γιατί ουσιαστικά φόνος θα ήταν: άρνηση της ζωής την οποία ζωή δεν μπορείς εσύ από μόνος σου να δημιουργήσεις. Δεν είναι χημική ένωση να πάρεις εκείνα τα συστατικά και να δημιουργήσεις αυτή την ύλη. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι ύλη, δεν είναι μάζα από ιστούς και αίμα, είναι ψυχή και το έμβρυο είναι έμψυχο όν. Ο Θεός «εις το είναι υμάς παρήγαγε». Με ποιο δικαίωμα εγώ θα «ξαναστείλω το παιδί από εκεί που ήρθε;». Εγώ συμβάλω στη Δημιουργία του, είμαι συνδημιουργός.

Οι λόγοι που ήμουν κατά της άμβλωσης δεν ήταν μόνο θρησκευτικοί: ακόμα δεν θα ήθελα να καταστρατηγήσω την γυναικεία μου υπόσταση κάνοντας άμβλωση - να με ανοίξουν σαν κονσέρβα και να βγάλουν από μέσα το περιεχόμενο, ξύνοντας μου την μήτρα, βγάζοντας από μέσα «τη σάρκα και το αίμα μου» και αφήνοντας μου τραύματα και σωματικά και ψυχικά που σίγουρα αργότερα θα βγούνε στην επιφάνεια. Ούτε αυτό το βάρος πιστεύω ότι θα το άντεχα να το έχω στη συνείδησή μου.
Κι αν δεν μπορείς να μεγαλώσεις για οικονομικούς λόγους το παιδί σου, υπάρχει και η βοήθεια από άλλους φορείς. Για παράδειγμα, όταν αποφάσισα να κρατήσω το παιδί απευθύνθηκα στο Σύλλογο Προστασίας Αγέννητου Παιδιού, ακούγοντας στο ραδιόφωνο ένα τρέιλερ σχετικό, γιατί ήθελα κάποιος να μου πει ότι κάνω το σωστό. Εκεί υπήρχε μια εθελόντρια ψυχολόγος την οποία έβλεπα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου για στήριξη. Επίσης είδα ότι άλλες κοπέλες που πήγαιναν, βοηθιούνταν οικονομικά από αυτό το Σύλλογο.
Υπάρχει και η υιοθεσία. Ξέρεις πόσα ζευγάρια προσπαθούν πολύ σκληρά και δεν καταφέρνουν να κάνουν παιδί; Γιατί να μην βοηθήσεις κι εσύ με τον τρόπο σου μια τέτοια περίπτωση - και να βοηθηθείς κι εσύ με αυτό τον τρόπο; Στη δική μου θέση βέβαια επειδή δουλεύω ως Δημόσιος Υπάλληλος, ήξερα ότι ένα πιάτο φαί είχα να δώσω στο παιδί μου. Και σίγουρα είχα και έχω εμπιστοσύνη στη Θεία Πρόνοια πάνω από όλα. Αυτός ξέρει καλύτερα από σένα κι από μένα. Αφέσου στα χέρια του και δείξε του εμπιστοσύνη. 

Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου το Θεό για άλλη μια φορά που με βοήθησε να μην προβώ σε αυτό το έγκλημα. Το παιδί που γέννησα με «αναγέννησε» κι εμένα ως άνθρωπο. Με έκανε να δω τη ζωή από άλλο πρίσμα. Αναθεώρησα πολλές απόψεις που είχα για τη ζωή και φυσικά άλλαξε και η στάση μου απέναντι στη ζωή: τώρα πια δεν στενοχωριέμαι με το παραμικρό, βρίσκω δύναμη να αντέχω τα στραβά που μου τυχαίνουν και ειλικρινά σας το λέω, αυτό φαίνεται προς τα έξω. Παρόλη την στενοχώρια και τη θλίψη που πέρασα ως εγκυμονούσα κι ως λεχώνα (ο ορμονικός παράγοντας συνέβαλε πολύ σε αυτό), πέρασε ο καιρός και είμαι μια χαρά. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, σας το υπογράφω αυτό. Και η μικρή μου με κάνει να αισθάνομαι ότι όχι απλά αξίζει ο κόπος αλλά και με το παραπάνω. Τελικά αυτός που δεν αρνείται τη ζωή είναι και ο πιο κερδισμένος. Δώσε μια ευκαιρία σε ένα παιδί να ζήσει. Αργότερα αυτό θα σε ανταμείψει όπως δεν το φαντάζεσαι τώρα που τα βλέπεις όλα μαύρα και σκοτεινά. Και μην ξεχνάς: υπάρχουν άνθρωποι - όπως και η ομάδα Αγάζηλος, και ο σύλλογος που πήγα εγώ, κι ίσως κι άλλοι φορείς - που μπορούν να σε βοηθήσουν.
Σοφία".

Παρακαλώ, επισκεφθείτε:

Η ιστοσελίδα του Συλλόγου Προστασίας Αγέννητου Παιδιού "Η Αγκαλιά"
Μήνυμα ελπίδας & αγώνα: Η θαυμαστή εγκυμοσύνη μιας καρκινοπαθούς
Πόσο κοστίζει μια έκτρωση;
Προγεννητική διάγνωση - μερικοί επιτρεπτοί προβληματισμοί
Iστοσελίδα της Ομάδας Γυναικών "Αγάζηλος" για την έκτρωση

Ο "νεκροθάφτης των αγέννητων παιδιών" (θυμάτων εκτρώσεων) στο Βιετνάμ και σωτήρας πολλών, που γεννήθηκαν...
Επιστολή σε γονιό που η έφηβη κόρη του έμεινε έγκυος
Ρώσος ιερέας σώζει 2000 βρέφη από άμβλωση
Αλίκη, η μικρή μαμά (νουβέλα)
Δυο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα

Ενότητα στο ιστολόγιό μας για τις εκτρώσεις
Ενότητα για το γάμο