"Αμφοτεροδέξιος"; Τι είναι πάλι τούτο;

Ο "Αμφοτεροδέξιος" καλύπτει μια δική μου ανάγκη των τελευταίων χρόνων να μοιράζομαι ό,τι μου κάνει εντύπωση (για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει για ποιόν λόγο γίνεται όλο αυτό...) αλλά κυρίως μου δίνει το έναυσμα να προχωρώ στην πράξη, αφού είμαι ολοφάνερα άνθρωπος της θεωρίας και των λαθών...

Το εγχείρημα δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό, ούτε έχει καμιά φιλοδοξία. Η αιτία πιθανολογώ πως είναι το γεγονός πως ποτέ μέχρι τώρα δεν μου είχε εντυπωθεί στο κεφάλι τόσο πολύ μια έννοια, μια ιδέα, μια αρετή, ένας σκοπός -όπως θέλετε πείτε το- από τον "αμφοτεροδέξιο", που διέσωσε αυτός ο απίστευτος "τύπος", ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος.
Η αλήθεια είναι πως από τότε που αποδέχτηκα την πρόταση του π. Σιλουανού να διαβάσω Αββά Κασσιανό, βαρυγδουπώντας θα έλεγα πως άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου!

Ο Αββάς Κασσιανός ο Ρωμαίος (ο επονομαζόμενος και Ιωάννης) μαζί με τον αδελφικό του φίλο, π. Γερμανό, αφού πήραν την ευλογία του Γέροντά τους, βγήκαν ως πρώιμοι "δημοσιογράφοι" της εποχής τους (4ος αιώνας!) για να συνομιλήσουν με τους ασκητές Πατέρες της Ερήμου της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης.

Τα αποτελέσματα της "έρευνάς" του είναι καταπληκτικά.
Ενδεικτική συνομιλία αποτελεί αυτή με τον Αββά Θεόδωρο, στην οποία ο Άγιος ασκητής ομιλεί «Για την υπεροχή του τελείου ανθρώπου, που μεταφορικά ονομάζεται αµφοτεροδέξιος».
Μεταξύ άλλων λέει ο Αββάς Θεόδωρος:
«Οι τέλειοι είναι εκείνοι που η Αγία Γραφή τους ονομάζει αµφοτεροδέξιους. Έτσι µας περιγράφεται στο βιβλίο των Κριτών πως ήταν ο ξακουστός Αώδ, «ο οποίος μπορούσε να χρησιμοποιεί το αριστερό του χέρι τόσο καλά, όσο και το δεξιό» (Κριτές 3, 15).
Έτσι θα αξιωθούμε κι εμείς να γίνουμε και να λεγόμαστε αµφοτεροδέξιοι — με την πνευματική έννοια του όρου — αν κάνουμε καλή χρήση της ευημερίας, την οποία ονομάζουμε συμβολικά «δεξί χέρι», και της θλίψης, την οποία παριστάνουμε ως «αριστερό χέρι». Αν, με άλλα λόγια, θεωρήσουμε τα πάντα, ό,τι κι αν µας συμβαίνει, πως είναι καλά, θετικά και χρήσιμα. Να µας γίνεται καθετί, όπως λέει ο Απόστολος, «όπλο δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 6, 7). Ο εσωτερικός µας άνθρωπος, πράγματι, το βλέπουμε ξεκάθαρα, αποτελείται από δύο ουσιώδη μέρη. Ο «έσω άνθρωπος» έχει δύο χέρια. Δεν υπάρχει δίκαιος που να μην έχει στη ζωή του θλίψεις, να μην έχει δηλαδή αριστερό χέρι. Αλλά η τέλεια αρετή αναγνωρίζεται από το εξής σημάδι: Και το ένα και το άλλο χέρι, χαρές και θλίψεις, λειτουργούν σαν το δεξιό, με τη θετική τους, δηλαδή, μορφή και ενέργεια. Γιατί, όταν φθάσει καθείς σ’ αυτό το ύψος αρετής, τότε ξέρει πλέον να κάνει ορθή χρήση και των δύο καταστάσεων, και την ευχάριστων και των θλιβερών…» (Αββάς Κασσιανός, τόμος Α΄ εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, Καρέας 2004).

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως η "έξοδος" των δύο Πατέρων έφτασε σχεδόν τα 8 (!) χρόνια, όταν πια είχαν αποτυπώσει την σοφή διδασκαλία όλων εκείνων των Ερημιτών που είχαν επιθυμήσει να καταγράψουν. Τότε μόνο επέστρεψαν στη Μονή της μετανοίας τους.

Μήπως έφτασε ο καιρός να δοκιμάσουμε να γίνουμε και μεις "αμφοτεροδέξιοι"; Τι λέτε;
Ο Αββάς Κασσιανός μαζί μας...

Και ο Αββάς Θεόδωρος επίσης!

Παρεμπιπτόντως η "γοητεία" του Αββά Κασσιανού έγκειται και στο ότι γιορτάζει στις 29 Φεβρουαρίου, στο δίσεκτο, δηλαδή κάθε 4 χρόνια... Ξέρετε πολλούς Κασσιανούς;