Δευτέρα 27 Οκτωβρίου 2014

"Αμφοτεροδέξιος"; Τι είναι πάλι τούτο;

Ο "Αμφοτεροδέξιος" καλύπτει μια δική μου ανάγκη των τελευταίων χρόνων να μοιράζομαι ό,τι μου κάνει εντύπωση (για να είμαι ειλικρινής, δεν έχω καταλάβει για ποιόν λόγο γίνεται όλο αυτό...) αλλά κυρίως μου δίνει το έναυσμα να προχωρώ στην πράξη, αφού είμαι ολοφάνερα άνθρωπος της θεωρίας και των λαθών...

Το εγχείρημα δεν είναι τίποτα το συγκλονιστικό, ούτε έχει καμιά φιλοδοξία. Η αιτία πιθανολογώ πως είναι το γεγονός πως ποτέ μέχρι τώρα δεν μου είχε εντυπωθεί στο κεφάλι τόσο πολύ μια έννοια, μια ιδέα, μια αρετή, ένας σκοπός -όπως θέλετε πείτε το- από τον "αμφοτεροδέξιο", που διέσωσε αυτός ο απίστευτος "τύπος", ο Άγιος Κασσιανός ο Ρωμαίος.

Η αλήθεια είναι πως από τότε που αποδέχτηκα την πρόταση του π. Σιλουανού να διαβάσω Αββά Κασσιανό, βαρυγδουπώντας θα έλεγα πως άλλαξε ο τρόπος σκέψης μου!
Ο Αββάς Κασσιανός ο Ρωμαίος (ο επονομαζόμενος και Ιωάννης) μαζί με τον αδελφικό του φίλο, π. Γερμανό, αφού πήραν την ευλογία του Γέροντά τους, βγήκαν ως πρώιμοι "δημοσιογράφοι" της εποχής τους (4ος αιώνας!) για να συνομιλήσουν με τους ασκητές Πατέρες της Ερήμου της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης.
Τα αποτελέσματα της "έρευνάς" του είναι καταπληκτικά.
Ενδεικτική συνομιλία αποτελεί αυτή με τον Αββά Θεόδωρο, στην οποία ο Άγιος ασκητής ομιλεί «Για την υπεροχή του τελείου ανθρώπου, που μεταφορικά ονομάζεται αµφοτεροδέξιος».
Μεταξύ άλλων λέει ο Αββάς Θεόδωρος:
«Οι τέλειοι είναι εκείνοι που η Αγία Γραφή τους ονομάζει αµφοτεροδέξιους. Έτσι µας περιγράφεται στο βιβλίο των Κριτών πως ήταν ο ξακουστός Αώδ, «ο οποίος μπορούσε να χρησιμοποιεί το αριστερό του χέρι τόσο καλά, όσο και το δεξιό» (Κριτές 3, 15).
Έτσι θα αξιωθούμε κι εμείς να γίνουμε και να λεγόμαστε αµφοτεροδέξιοι — με την πνευματική έννοια του όρου — αν κάνουμε καλή χρήση της ευημερίας, την οποία ονομάζουμε συμβολικά «δεξί χέρι», και της θλίψης, την οποία παριστάνουμε ως «αριστερό χέρι». Αν, με άλλα λόγια, θεωρήσουμε τα πάντα, ό,τι κι αν µας συμβαίνει, πως είναι καλά, θετικά και χρήσιμα. Να µας γίνεται καθετί, όπως λέει ο Απόστολος, «όπλο δικαιοσύνης» (Β΄ Κορ. 6, 7). Ο εσωτερικός µας άνθρωπος, πράγματι, το βλέπουμε ξεκάθαρα, αποτελείται από δύο ουσιώδη μέρη. Ο «έσω άνθρωπος» έχει δύο χέρια. Δεν υπάρχει δίκαιος που να μην έχει στη ζωή του θλίψεις, να μην έχει δηλαδή αριστερό χέρι. Αλλά η τέλεια αρετή αναγνωρίζεται από το εξής σημάδι: Και το ένα και το άλλο χέρι, χαρές και θλίψεις, λειτουργούν σαν το δεξιό, με τη θετική τους, δηλαδή, μορφή και ενέργεια. Γιατί, όταν φθάσει καθείς σ’ αυτό το ύψος αρετής, τότε ξέρει πλέον να κάνει ορθή χρήση και των δύο καταστάσεων, και την ευχάριστων και των θλιβερών…» (Αββάς Κασσιανός, τόμος Α΄ εκδ. ΕΤΟΙΜΑΣΙΑ, Καρέας 2004).

Ενδιαφέρον είναι το γεγονός πως η "έξοδος" των δύο Πατέρων έφτασε σχεδόν τα 8 (!) χρόνια, όταν πια είχαν αποτυπώσει την σοφή διδασκαλία όλων εκείνων των Ερημιτών που είχαν επιθυμήσει να καταγράψουν. Τότε μόνο επέστρεψαν στη Μονή της μετανοίας τους.

Μήπως έφτασε ο καιρός να δοκιμάσουμε να γίνουμε και μεις "αμφοτεροδέξιοι"; Τι λέτε;
Ο Αββάς Κασσιανός μαζί μας...
Και ο Αββάς Θεόδωρος επίσης!

Παρεμπιπτόντως η "γοητεία" του Αββά Κασσιανού έγκειται και στο ότι γιορτάζει στις 29 Φεβρουαρίου, στο δίσεκτο, δηλαδή κάθε 4 χρόνια... Ξέρετε πολλούς Κασσιανούς;

2 σχόλια:

  1. Αγαπητέ κ. Σταύρο, δεν είχε τύχει να διαβάσω το "τετραγωνάκι" του αμφοτεροδέξιου και για τον Ά. Κασσιανό, έναν άγιο άγνωστο ουσιαστικά σε μας. Θυμήθηκα, όμως, μια χαριτωμένη ιστορία που είχα διαβάσει για τον άγιο, και σας τη στέλνω, αφού τον αγαπάτε. Ζητώ συγγνώμη, δε θυμάμαι που την είχα διαβάσει, μπορεί να ανήκει και στη λαϊκή παράδοση, αλλά εξηγούσε γιατί η Πέμπτη κάθε εβδομάδας είναι αφιερωμένη στον Αγ. Νικόλαο: Κάποτε, ο Θεός κάλεσε για μια σημαντική δουλειά τον Άγ. Νικόλαο και τον Άγ. Κασσιανό και τους μήνυσε να πάνε γρήγορα γιατί ήταν επείγον. Και οι δυο ξεκίνησαν αμέσως χωρίς αναβολή. Στο δρόμο, συνάντησαν έναν άνθρωπο σε πολύ μεγάλη ανάγκη, τραυματισμένο, σχεδόν ημιθανή. Τί έπρεπε να γίνει τώρα; -Πρέπει να τον βοηθήσουμε, είπε ο Αγ. Νικόλαος. -Μα, θ' αργήσουμε, είπε ο Άγ. Κασσιανός, και ο Θεός το τόνισε ότι είναι επείγον! Δύσκολο το δίλλημα: Ποιός έπρεπε να μπει πρώτος, ο χτυπημένος ξένος ή ο Θεός και το επείγον του;
    Ο Άγ. Νικόλαος ήταν πολύ ψυχοπονιάρης: Εγώ θα μείνω να βοηθήσω, είπε. Ο Άγ. Κασσιανός δεν μπορούσε, τον έτρωγε μέσα του, ήθελε να είναι ακριβής στο ραντεβού του με το Θεό. Έτσι κι' έγινε. Όταν, τελικά, ήλθε κι' ο Άγ. Νικόλαος στο Θεό και Του είπαν τί είχε συμβεί, ο Θεός επαίνεσε τον Άγ. Νικόλαο, που αναγνώρισε ότι και ο τραυματισμένος αδελφός ήταν μέσα στα επείγοντα του Θεού. Έτσι, αντάμοιψε τον Άγ. Νικόλαο δίνοντάς του την Πέμπτη κάθε εβδομάδας προς τιμήν του, και "τιμώρησε" τον Άγ. Κασσιανό βάζοντάς τον να γιορτάζει στις 29 Φεβρουαρίου, δηλ., κάθε τέσσερα χρόνια... Ελπίζω, να μη σας στεναχώρησα για τον αγαπημένο σας άγιο, μια χαριτωμένη ιστορία ήταν, μακάρι τέτοια να ήτανε και τα δικά μάς λάθη. Καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ω, να μας στενοχωρήσατε με μια τόσο υπέροχη (και άγνωστη σε μας ) ιστορία που εμπεριέχει τον Άγιό μας; Το αντίθετο μάλιστα! Πολύ χαιρόμαστε! Γιατί μας δείχνει για ακόμα μια φορά την ελευθερία που έχουν οι άγιες ψυχές ακόμα και πέρα από αυτή τη μάταιη ζωή...
    Πολύ σας ευχαριστούμε!
    Τις ευχές και των 2 Αγίων να έχετε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή