* Την ἐμπόδισαν να μπεῖ στην Ἐκκλησία γιατί ἦταν ἁμαρτωλή (!)

 «Τὴν ἐμπόδισαν νὰ μπεῖ στὴν Ἐκκλησία
γιατὶ ἦταν ἁμαρτωλή».
Τοῦτη ἡ καταγγελία στὶς μέρες μας
θὰ μποροῦσε νὰ βρεῖ μιὰ περίοπτη θέση
ἀνάμεσα στὶς πολλὲς εἰδήσεις,
ποὺ κατακλύζουν τὴν καθημερινότητά μας.

Ἡ Μαρία ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο,
θέλησε νὰ προσκυνήσει
τὸν Τίμιο Σταυρό στὰ Ἱεροσόλυμα.
Στὴν προσπάθεια της ὅμως
νὰ εἰσέλθει στὸ ναό,
μία δύναμη τὴν ἐμπόδισε.
Δοκιμάζει νὰ προσεγγίσει ἐκ νέου,
μὰ σταθερὰ κάτι τὴν ἀπωθεῖ.

Γιατί ἐπιμένει;
Γιατί θέλει νὰ μπεῖ κι ἐκείνη στὸ Ναό;
Γιατί δὲν φεύγει ἀπὸ τὸν τόπο τῆς ἀπόρριψης;
Στοὺς Ἁγίους Τόπους δὲν ἦρθε ἀπὸ εὐλάβεια.
Ὄχι, δὲν ἦταν μιὰ προσκυνήτρια.
Ἀντιθέτως ἀκολοῦθησε τοὺς πολλοὺς
γιὰ νὰ προκαλέσει καὶ νὰ διαφθείρει,
γιὰ νὰ χλευάσει τὴν ἱερότητα
κι ὅσους τὴν ἀναζητοῦσαν.

Ἦρθε γιὰ νὰ ἰκανοποιήσει ἐπιθυμίες.
Εἶχε μάθει πάντα, νὰ κάνει ἐκεῖνο ποὺ θέλει.
Καὶ τῶρα θέλει, νὰ μπεῖ στὸ ναό.
Δικαίωμά της. Γιατί ὄχι;
Ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ στέκονται δίπλα της,
ὅλοι ἐκεῖνοι ποὺ καταφέρνουν
νὰ εἰσέλθουν στὴν ἐκκλησία,
εἶναι καλύτεροι ἀπ’ αὐτὴν;
 
Ἐκεῖνοι δὲν ἔχουν ἁμαρτίες, πάθη, ἀδυναμίες;
Θέλει νὰ προσκυνήσει καὶ ἐκεῖνη τὸν Σταυρό.
Θέλει νὰ εἰσέλθει, μὰ δὲν μπορεῖ.
Κάτι τὴν ἐμποδίζει νὰ προχωρήσει
σὲ ἐκεῖνο ποὺ θέλει.
 
Μιὰ δύναμη τῆς στερεῖ ἐκεῖνο ποὺ ἐπιθυμεῖ.
Τοῦτο τὸ ἐμπόδιο τὴν τοποθετεῖ
ἐνώπιον τοῦ ἑαυτοῦ της.
Μπροστά της προβάλει ἕνα τεράστιο ἐρώτημα:
«Τί πραγματικὰ θέλω ὡς ἄνθρωπος,
τί ἀληθινὰ ἐπιθυμῶ ὡς γυναῖκα;
Θέλω πραγματικά τὴ ζωὴ που κάνω;
Ἐπιθυμῶ ἀληθινὰ νὰ πουλῶ
τὸ κορμὶ καὶ τὴ ψυχή μου στὸ τίποτα;»

Καὶ τὸτε, ἀποφασίζει νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ ὅλα αὐτὰ
ποὺ ἀπωθοῦσε πεισματικὰ γιὰ χρόνια.
Τότε συνειδητοποιεί,
πὼς μισεῖ ὅλα ἐκεῖνα ποὺ θέλει,
ὅλα ἐκεῖνα ποὺ ἐπιζητεῖ.
Ἀντιλαμβάνεται πὼς ζεῖ ἔρημη,
σ’ ἕνα πλήθος ἀγνώστων.
Κατανοεῖ πὼς ἔχει ἀφανίσει τὸ σῶμα της,
ἐγκαταλείποντάς το στὴν ἡδονή.
Ἀναγνωρίζει πὼς εἶναι ἀνέραστη,
ἀνάμεσα σὲ τόσους ἐραστές.

Αὐτὴ ἡ συνειδητοποίηση
ἀποκαλύπτει ἕνα βαθύτερο,
καταπιεσμένο «θέλω»,
τὸ ὁποῖο ἔχει μείνει
ἀνικανοποίητο καὶ ἀνεκπλήρωτο.
Θέλει νὰ γνωρίσει καὶ νὰ κοινωνήσει
μὲ τὴν Ἀγάπη τὴν ἀληθινή.

Καὶ τότε τὰ ἀλλάζει ὅλα.
Ὅλα σὲ μιὰ στιγμὴ.
Φεύγει στὴν ἔρημο,
γιὰ νὰ μὴν μείνει ποτὲ ξανὰ μόνη.
Στερεῖ ἀπὸ τὸ σῶμα της τὰ στοιχειώδη,
γιὰ νὰ τὸ ἀποκαταστήσει στὸ ἀληθινὸ κάλλος.
Ἀπευθύνεται ἀδιάλειπτα στὸν Ἀγαπημένο,
γιὰ νὰ ἀξιωθεῖ ἔστω καὶ μιὰ φορὰ
τῆς Κοινωνίας μαζί Του.

Τελικὰ τὰ ἐμπόδια μποροῦν
νὰ εἶναι μιὰ εὐκαιρία
νὰ δοῦμε τὴ ζωή μας ἀλλιῶς,
νὰ ἀναμετρηθοῦμε
μὲ τὶς βαθύτερες καὶ οὐσιαστικὲς ἐπιθυμίες μας,
νὰ συμφιλιωθοῦμε μὲ τὸν ἀληθινό μας ἑαυτό.

Γι’ αὐτὸ, ἄν αἰσθάνεσαι
ὅτι κάτι σὲ κρατᾶ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία,
ἕνας «αὐστηρὸς» παπάς,
ἕνας «ὑποκριτῆς» ἐκκλησιαζόμενος,
ἕνα «παρωχημένο» κήρυγμα,
μὴ κρυφτεῖς πίσω ἀπὸ ἐμᾶς τοὺς ἀνάξιους,
μὴ βιαστεῖς νὰ καταγγείλεις τὸ ἐμπόδιο,
μὴν κάνεις τὸ λάθος νὰ προσπεράσεις
τὴν κλειστὴ πόρτα,
γιατὶ ἴσως αὐτὴ εἶναι ἡ δική σου εὐκαιρία
νὰ συναντηθεῖς μὲ τὸν ἀληθινό σου ἑαυτό.
 
π. Μιλτιάδης Ζέρβας