Όταν ψιθυρίζει ο Θεός...

Το τραγούδι γράφτηκε για την παρουσίαση του ομώνυμου βιβλίου.

Ακούστηκε για πρώτη φορά εκείνο το βράδυ, στις 31 Μαρτίου 2019,
στο πνευματικό κέντρο της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στα Βριλήσσια.
Παρόντων εκτός των αδελφών, των φίλων, των γνωστών, των αγνώστων
και του Σταμάτη Σπανουδάκη και του Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου...

(Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όσους τα τελευταία χρόνια βοηθούν,
ακολουθούν και συμβαδίζουν με το Ορθόδοξο ιστολόγιο "αμφοτεροδέξιος"... Όσοι τέτοιοι υπάρχουν θα κατανοήσουν καλύτερα στίχους και εικόνες μέσα στο βιντεάκι, που για τους υπόλοιπους που θα το παρακολουθήσουν θα είναι εντελώς φυσιολογικά όχι ξένα, αλλά κάπως δυσνόητα...

«Όταν ψιθυρίζει Ο Θεός»

Στην κάθε μέρα, κάθε ώρα και στιγμή

μια μέριμνα ασήμαντη μου σπιλώνει την ψυχή

μια θλίψη που ραγίζει το κρυστάλλι της καρδιάς

Κι ασάλευτο αφήνει το πλοίο της χαράς.

Αρρώστια, ανεργία, θανατικά, διωγμός

στα γόνατα με ρίχνουν, δεν γίνεται αλλιώς.

«Αντέχεις φιλαράκι;», ακούω ψιθυριστά.

Σηκώνω το κεφάλι, Σε βλέπω εδώ μπροστά.

Δεν Σου ζητώ φραγή εισερχομένων θλίψεων

σαν δώρο στο ζητώ να τις παλεύω

Δεν Σου ζητώ φραγή εισερχομένων θλίψεων

Τη Χάρη Σου μονάχα για ν’ αντέχω!

------
Ανάμεσά μας ζούνε θεότρελοι-τρελοί

Αναγκεμένοι, άγρυπνοι, καθάρματα και μη,

Περπέτουες, Σταμάτηδες, σπάνιοι ριζοτόμοι,

μπαρμπάδες του Χριστού μ΄εξοχικά στην πόλη.

Ένας «νεκρός στον κόσμο» ρωτάει «τι και πως»,

Ένα «έκτακτο παράρτημα» ακούω συνεχώς,

σ΄ «ελληνικό καράβι» μέσα, στου «πνεύματος το φως»

νόμιζα για καιρό πως ταξιδεύω μοναχός. Μα...

Αμέτρητοι οι ναύτες του σε «κοινή πορεία»

στο «συν αυτώ» ακούν, δεν δίνουν σημασία

συνοδοιποροι, σε καιρούς που θέλουν εξηγήσεις,

αχ! Καρδιά μου μή λυγίσεις.... μου δίνουν απαντήσεις.

Να κοιμάσαι στο κρύο, δίχως σπίτι, στο δρόμο

μα να έχεις αδέρφια που δε σ’ αφήνουνε μόνο... πως γίνεται;;
να ‘χει σβήσει στον κόσμο η τελευταία ηλιαχτίδα
κι άλλος για σένα να προσεύχεται, μη χάσεις την ελπίδα... πως γίνεται;;;

μπορείς να μου πεις;...

Του Αη Κασσιανού τη ρήση πως να πετύχω;

Να μετατρέπω σε χαρά την θλίψη πως γίνεται;        Μπορείς να μου πεις;

Πως γίνεται να χαίρεσαι κι ας γιορτάζεις κάθε 4 χρόνια;...

Να περνά θανατικό από μπροστά σου και συ να το περιφρονείς...Πως γίνεται, μπορείς να μου πεις;

Να πάψω να βλέπω τα μπράβο του κόσμου, κάθε αριστερό να το ακούω ως δεξί,

Πως γίνεται, μπορείς να μου πεις;

από κοινός θνητός να γίνεις αμφοτεροδέξιος,Πως γίνεται;

μπορείς να μου πεις; με τι αυτιά ν΄ακούω τι ψιθυρίζει ο Θεός;

μπορείς να μου πεις; Πώς γίνεται; Πες μου. Μπορείς να μου πεις;

Πες μου, Πώς γίνεται;

Ρώτα! Βλέπε! Άκου! Τι ψιθυρίζει ο Θεός...

Και θα μάθεις το πως, ζητώντας λίγο Φως.)

(Μουσική : Κωνσταντίνος Γκίκας
Στίχοι : "συν αυτώ"
Γυρίσματα - ηχογράφηση : Αμφιθέατρο του Γυμνασίου της "ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ" - Μαρούσι)

* εκ των "συν αυτώ"

ΥΓ:
Πρόκειται για μια ακόμα συλλογική δουλειά. 
Δούλεψαν πολλά ματιά και αυτιά (κονσόλες και πληκτρολόγια...) μέχρι να φτάσει στην τελική του μορφή.
Εννοείται ακόμα με ατέλειες...
Αλλά και με ενθουσιασμό και πολλή αγάπη!
Θερμές ευχαριστίες σε όλους τους συντελεστές.
Σε όσους φαίνονται, αλλά και σε όσους κρύβονται...
Ο καλός Θεός ας αμείψει,
όπως Εκείνος ξέρει.-
(Στα χνάρια της παρουσίασης ενός άλλου βιβλίου
μιας "δικιάς" μας αγαπημένης.
Της Αγίας Περπέτουα... https://www.youtube.com/watch?v=uiJNvp7zC7c&feature=share)
~ Σταύρος Γουναρίδης, εκπαιδευτικός φυσικής αγωγής, δημιουργός του ιστολογίου «Αμφοτεροδέξιος»