"Σήμερα κοίταξα στον ουρανό. Του είπα να μην μας αφήσει. Να μας κρατάει από το χέρι..." ~ από την Αγγελική Βασιλειάδου

 

Εδώ ο κόσμος χάνεται...

Παντού μυρίζει φόβος, όλα μου μοιάζουνε παράλογα.

Σαν να έχει χαθεί η λογική...

Σαν να βουλιάζουμε όλοι μαζί.

Όλοι έχουν δίκιο...

Δεν αδικώ κανέναν...

Όλοι παλεύουνε σκληρά.

Αυτό που μέσα τους νιώθουνε, για αυτούς είναι το σωστό...

Δεν ξέρω ποιος έχει δίκιο...

Δεν ξέρω πια, αν κάνω κάτι λάθος...

Δεν ξέρω, αν απογοητεύω ό,τι πιο πολύ Αγαπώ...

Δεν ξέρω...

Φοβάμαι, που βλέπω τόση σκληρότητα, σχόλια γεμάτα θυμό...

Όμως και πάλι το κατανοώ...

Εδώ τα αρνάκια, άρχισαν να κλοτσάνε...

Δεν έχω τη δύναμη ούτε να επαναστατήσω...

Υπάρχουν άνθρωποι, που το αξίζουν περισσότερο, που έχουν το δικαίωμα...

Για μένα επανάσταση, είναι να φυλάξω την Αγάπη στην καρδιά μου...

Ακούω πράγματα τρελά, αισθάνομαι ότι οι φίλοι γίνονται εχθροί, ο καθένας επιμένει...

Με πάθος λέει ο καθένας την άποψη του...

Σε όλους λέω..."έχεις δίκιο"!

Και το πιστεύω...

Μέσα σε κάθε ψυχή, βλέπω αγώνα, πόνο, κρυφούς φόβους και δάκρυα... απώλεια!

Θέλω να τους αγκαλιάσω, μα και αυτό δεν επιτρέπεται...

Σήμερα κοίταξα στον ουρανό...

Του είπα να μην μας αφήσει...

Να μας κρατάει από το χέρι...

Πρώτη φορά κινδυνεύουμε να χάσουμε τον δρόμο.

Ας ρίχνει Φως ολούθε...

Και πως να ζητήσεις όταν τα έχεις κάνει σαλάτα...

Σαν παιδί που έριξε το μπωλ με τα σοκολατάκια...

Είπα, "συγγνώμη..."

Μόνο αυτό!!!

Aggeliki Vasileiadou

* Σχετική ανάρτηση από την Αγγελική:

" Αφήστε με να ανοίγω τα παντζούρια και να βλέπω τον Άγιο Δημήτριο. Έτσι είμαι ευτυχισμένη..."

Πρότυπα πίστης και ομολογίας...