[...Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που στο ατύχημα μου ''απλά'' έσπασε ο λαιμός μου, χωρίς να πάθει κάτι το κρανίο και ο εγκέφαλος... |ΒΑΛΕ ΚΡΑΝΟΣ.-

Αγαπητέ οδηγέ μοτοσικλέτας, 

με όλο το θάρρος και με 100% καλές προθέσεις, 

θέλω να σε ρωτήσω κάτι... 

Γιατί;

Σήμερα βρέθηκα στη παραλία Θεσσαλονίκης 

με ''θέα'' το δρόμο της παραλιακής 

και επειδή είχα μισή ώρα διαθέσιμη, 

είπα να μετρήσω πόσο αξίζει μια ζωή. 

Πως μετριέται αυτό;

Στις 120 μοτοσικλέτες που πέρασαν από μπροστά μου στο μισάωρο, 

στις 72 οι αναβάτες φορούσαν κράνος 

και στις 48 όχι. 

Και αναρωτιέμαι. 

Πως είναι δυνατόν εσείς οι 48, που όπως σας είδα ήσασταν κυρίως νέοι σε ηλικία, 

ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ να αφήνετε τη ζωή σας 

στα χέρια ενός παππού που θα αλλάξει λωρίδα, 

γιατί τον πήρε ο ύπνος 

ή κάποιου άλλου πιτσιρίκου που του ξεφεύγει το τιμόνι, 

γιατί γράφει μήνυμα στο κινητό 

ή γιατί έχει πιει λίγα τσίπουρα παραπάνω;

Παραπάνω από το 1/3 χωρίς κράνος; 

Κυριακή μεσημέρι και σε δρόμο με σχετικές ταχύτητες; 

Ρε παιδιά... 

Έχετε δει κεφάλι με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις μετά από πτώση με μηχανή; 

Να σας πω εγώ που έχω δει και έχω τρομοκρατηθεί.

 Ναι, εγώ που έχω πάθει τα χίλια δύο και νιώθω κάτι στιγμές ότι δεν έμεινε και τίποτα άλλο να περάσω. 

Μέχρι να θυμηθώ τα ανοιγμένα κεφάλια που έχω δει, 

τα παλικάρια σε κώμα, 

την ανικανότητα επικοινωνίας κτλπ. 

Τότε σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που στο ατύχημα μου ''απλά'' έσπασε ο λαιμός, χωρίς να πάθει κάτι το κρανίο και ο εγκέφαλος. 

Και μετά βλέπω όλους εσάς χωρίς κράνος και λέω οκ. 

Απλά δε σέβονται τον εαυτό τους και τη ζωή τους. 

Δεν εξηγείται αλλιώς. 

Δεν γίνεται να αφήνεις την ζωή σου 

με τόση ευκολία στα χέρια όλων αυτών 

που σε περιβάλουν στο δρόμο.

Εύχομαι με όλη μου την καρδιά, αγαπητοί οδηγοί μοτοσικλετών, 

να μη σας τύχει ποτέ τίποτα. 

Αλλά για μία χώρα σαν τη δική μας, 

που, αν δε κάνω λάθος, 

είναι πρώτη στα θανατηφόρα ατυχήματα με μοτοσικλέτα στην Ευρώπη, 

μάλλον οι ευχές μου δεν έχουν και πολλές ελπίδες... 

Τα λόγια μου πάλι, 

δεν ξέρω αν έχουν καλύτερη τύχη 

να σας πείσουν να βάλετε το κράνος...

ΥΓ: Έχω λάβει κατά καιρούς μνμ από ανθρώπους,

που γενικά δεν φορούσαν κράνος

κατά τις μετακινήσεις τους,

αλλά μέσα από όσα συζητάμε εδώ,

άλλαξαν γνώμη και λίγο καιρό μετά

(πως τα φέρνει έτσι η ζωή),

κάποιος παραβίασε ένα ΣΤΟΠ

και τους έστειλε 50 μέτρα μακριά,

με σπασμένα χέρια και πόδια και ένα κράνος τσακισμένο,

αλλά και ένα κεφάλι ανέπαφο.

Γύρισαν λοιπόν σπίτι τους,

αγκάλιασαν την οικογένεια τους,

έκατσαν στο τραπέζι να φάνε όλοι μαζί

και μετά έβγαλαν φωτογραφία

το διαλυμένο κράνος τους για να μου το δείξουν.

Έχω φίλους που δε φοράνε κράνος

και με το χέρι στη καρδιά σας λέω ειλικρινά

ότι αν δεν είχα το ατύχημα μου

για να δω τι γίνεται μεσ' τα νοσοκομεία,

δεν ξέρω και εγώ αν θα φορούσα.

Δεν είμαστε εδώ μέσα για να ''την πούμε'' σε κανέναν,

αλλά για να δώσουμε μια ευκαιρία σε όλους μας

για μια ζωή με λιγότερο πόνο και λιγότερες συμφορές.

Έχω γνωρίσει ανθρώπους με διαλυμένα κεφάλια

και κατεστραμμένη ζωή,

που δεν μετανιώνουν για τις επιλογές τους

και θα έκαναν τα ίδια αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω.

Δικαίωμα τους

και δικαίωμα μας να παλεύουμε για να προλάβουμε

όλους όσους θα εύχονται να γυρίσουν πίσω το χρόνο

και να βάλουν το κράνος τους πριν γίνει το κακό...

Δημήτρης Αντωνίου