Πήγα σε ένα σχολείο σήμερα και δούλεψα με δύο παιδιά με προβλήματα όρασης.
Το ένα είναι τυφλό 100%, το άλλο 85%.
Στο γυρισμό είχα τόσο εκστασιαστεί από την εμπειρία αυτή (μια ακόμα, αφού τα παιδιά αυτά τα βλέπω εδώ και δυό χρόνια τώρα) που έκατσα για λίγο στο αμάξι και σκεφτόμουν διάφορα.
Πάρκαρα σε ένα δρόμο και παρατηρούσα τους ανθρώπους που περνούσαν την διάβαση των πεζών.
Έκατσα 5 λεπτά.
Δεν είχα σκοπό να παρατηρήσω κάτι συγκεκριμένο.
Απλά ήθελα να αδειάσω, να επαναρρυθμιστώ και μετά θα ξεκίναγα να πάω σε άλλη δουλειά.
Και εκεί τον είδα.
Έναν ψιλόλιγνο νέο, τον συνόδευε μια κυρία, μάλλον η μαμά του, πρόσωπο δεν είδα, φορούσε μια τεράστια μάσκα, ένα κολλητό τζιν, μπότες και περπάταγε στις μύτες.
Βασικά δεν περπάταγε.
Πέταγε.
Τον παρατήρησα.
Δεν το ήθελα.
Η δουλειά μου βλέπετε..
Και μετά έκατσα και έκανα την αυτοκριτική μου, κι ήρθε η λέξη αυτισμός στο μυαλό μου.
Για έναν περίεργο λόγο στα παιδιά που κάνω θεραπείες δεν βλέπω τον αυτισμό.
Τα βλέπω σαν ξεχωριστές περιπτώσεις.
Αλλά συνειδητοποίησα ότι έχω φτιάξει κάποια κουτάκια μέσα στο μυαλό μου.
Πολλά κουτάκια όμως.
Τα οποία λογικά θα είναι γεμισμένα με συμπτώματα, χαρακτηριστικά, λεκτικά, μη-λεκτικά, υψηλή λειτουργικότητα, χαμηλή λειτουργικότητα, αγόρι, κορίτσι, κλπ. .
Όπως όταν κάποιος βλέπει κάποιον άλλον και σκέφτεται ασυναίσθητα από μέσα του ‘Ρε, αυτός μου θυμίζει τον τάδε!’, Ε κάπως έτσι κι εγώ.
Μου ήρθαν στο μυαλό αυτά τα παιδιά με τα ονόματα τους.
Και για κάθε κουτάκι έχω στο μυαλό μου κι ένα άλλο, ένα αδελφό κουτάκι με στρατηγικές, τεχνικές κόλπα ώστε να συντονίζομαι με αυτά τα παιδιά, να καταφέρνω με επιτυχία τους στόχους μου κάθε φορά ώστε να βοηθάω τους γονείς τους.
Ύστερα, έκανα μια μεγάλη βουτιά μέσα μου, πιο βαθιά και σκέφτηκα:
Τι μου είναι όλα αυτά τα παιδιά που έχω δει όλα αυτά τα χρόνια.
Άγγελοι που με προστάτευαν?
Αρκετά έκατσα, πρέπει να φύγω γιατί αλλιώς θα αργήσω.
Μια τελευταία μόνo ερώτηση:
Φίλε μου, γιατί δεν πατάς στη γη;
|Photo by robin-ooode-unsplash
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου