~ Ὁ κακός νόμος “εὐλογεῖ” την παρανομία...

Τὸν εἶδα ποὺ ἄναβε τὸ καντήλι συγκινημένος, καὶ μοῦ φάνηκε κάπως τραβηγμένο. 

Δὲν λέω ὅτι ἦταν μικρὸ πράγμα ποὺ ἔβλεπε τὸ παιδί του μετὰ ἀπὸ πέντε χρόνια, ἀλλὰ μόνος μου ἦρθα, δὲν μὲ ἔφερε ὁ Θεός, γιὰ νὰ Τὸν εὐχαριστεῖ… 

«Δὲν τὸ λυπᾶσαι τὸ λάδι νὰ τὸ βάζεις στὸ καντήλι, ποὺ εἶναι ἀκριβό;», τὸν πείραξα, καὶ τὸ ὕφος τοῦ πατέρα μου σοβάρεψε ἀπὸτομα.

«Δὲν περίμενα νὰ ἀκοῦσω τέτοιο πράγμα ἀπὸ σένα Λιάκο! 

Ντροπή! 

Ἀπὸ παιδὶ σοῦ τὸ φώναζε ἡ μάνα: πρῶτα θὰ ἔχει λάδι ἡ Παναγιὰ καὶ μετὰ ἐμεῖς! 

Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν μᾶς ἔλειψε ποτέ! 

Ἡ Προυσσιώτισσα μᾶς σκεπάζει πάντα!», εἶπε καὶ σταυροκοπήθηκε.

«Πατέρα, στὴν Εὐρώπη αὐτὰ τὰ πράγματα δὲν ὑπάρχουν! Ἐκεῖ ὁ ἄνθρωπος πηγαίνει μπροστὰ μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν μηχανή! Αὐτὰ μᾶς δίνουν ψωμί!».

«Ἐγὼ εἶμαι ἀγράμματος καὶ τὴν Εὐρώπη δὲν τὴν ἔμαθα· ἔμαθα ὅμως ἀπὸ τὸν πατέρα μου ὅτι τὸ πρέπον εἶναι νὰ εἴμαστε ὑπόχρεοι στὸν Θεό! 

Τὸ ψωμί Ἐκεῖνος μᾶς τὸ δίνει, ἄν καὶ δὲν τὸ ἀξίζουμε ἔτσι ὅπως γίναμε! 

Ἀλλὰ μᾶς κρατάει ἀκόμα, μήπως φιλοτιμηθοῦμε καὶ σκεφτοῦμε τὴν σωτηρία μας…».

«Μόνοι μας σωζόμαστε, μὲ τὸ μυαλό μας καὶ τὴν πολλὴ δουλειά! 

Τὰ πράγματα ἄλλαξαν, ὁ κόσμος προχώρησε!».

«Ποιός σοῦ εἶπε τέτοια πράγματα; 

Τὴν “ὑπακοὴ” στὸν Θεὸ θὰ τὴν κάνουμε “ὑποχρεωτικὰ” μόλις κλείσουμε τὰ μάτια, ἀλλὰ σκοπὸς εἶναι νὰ τὴν κάνουμε στὴν ὤρα της, ἀπὸ ἀφοσίωση! 

Ὅσο προλάβουμε δηλαδή, γιατὶ τὸ χρέος μας σ’ Αὐτὸν δὲν τὸ βάζει τὸ μυαλό μας! 

Ἡ Χάρη Του μᾶς κρατᾶει καὶ δὲν σκοτωνόμαστε μεταξύ μας!».

Ἡ ἔκφρασή του ἔγινε περίεργη. 

Δὲν θυμᾶμαι νὰ ἦταν τόσο ἀρνητικὸς παλιότερα… 

«Καλὲς εἶναι οἱ ἀξίες, ἀλλὰ δὲν ἰσχύουν στὶς χῶρες ποὺ προπορεύονται στὸν πολιτισμό! 

Ἤ μάλλον, ἰσχύουν μόνο ὅσες ταυτίζονται μὲ τὸ χρῆμα!

«Καὶ δὲν μοῦ λές; 

Ὅταν σοῦ ἔρχεται μία συμφορὰ πᾶς στὴν μηχανὴ καὶ τῆς πιάνεις κουβέντα; 

Ὅταν σὲ βασανίζει μία ἀγωνία καὶ σφίγγεται ἡ καρδιά σου, τί κάνεις; 

Σοῦ δίνει ἡ ἐπιστήμη φάρμακα; 

Ἔτσι τὸ μεγαλώνεις τὸ παιδί σου;».

Πῶς νὰ τοῦ ἔλεγα ὅτι ἔχουν γίνει κοσμογονικὲς ἀλλαγὲς στὴν σύγχρονη κοινωνία; 

Πῶς θὰ μποροῦσε νὰ χωνέψει ὅτι ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος ἔχει “ξεμπερδέψει” μὲ τὸ “ἀνυπόστατο νόημα τῆς ζωῆς”; 

Εἶναι γέρος καὶ ἔζησε τὴν ζωή του στὰ βουνά, τί μπορεῖ νὰ καταλάβει; 

«Κοίτα, ἐκεῖ ὁ κόσμος εἶναι ἀλλιώτικος, ἔχει ἄλλες συνήθειες. Δὲν τὸν ἀπασχολοῦν αὐτὰ ποὺ λές· δηλαδὴ δὲν ψάχνει ἀπαντήσεις…».

«Καὶ τὶ γίνεται μὲ τὴν “ἀγωνία”;», ἐπέμενε κάπως φορτικά.

«Πλανᾶται στὸν ἀέρα, ξέρω κι ἐγὼ τί γίνεται; 

Πῶς νὰ σοῦ τὸ ἐξηγήσω… 

Ὁ ἐξελιγμένος ἄνθρωπος παίρνει τὶς ἀπαντήσεις τῆς ζωῆς του μέσα ἀπὸ τὶς προσωπικὲς ἱκανότητές του! 

Χρειάζεται νὰ ἔχει “περιέργεια” γιὰ νὰ “ἀνακαλύψει” τὸν ἑαυτό του μὲ τρόπο “πολιτισμένο”! 

Ὅσο περισσότερο γίνεται “καλλιεργημένος” ἀπὸ αὐτὴ τὴν “περιέργεια”, τόσο θὰ “ἐξελίσσεται” καὶ ἡ κοινωνία!».

«Τὸν Ὕψιστο ποῦ τὸν βρίσκεις ἐκεῖ μέσα;».

«Τώρα σοῦ εἶπα, ὅτι μὲ τὶς ἱκανότητές τους…», πῆγα νὰ πῶ, ἀλλὰ μὲ σταμάτησε.

«Ἄσε τοὺς ἄλλους παλικάρι μου! 

Γιὰ σένα πές μου, κάνεις κι ἐσὺ αὐτὰ ποὺ κάνουν ὅλοι ἐκεῖ πέρα; 

Ἔγινες ἴδιος μὲ αὐτοὺς ποὺ δαγκώνουν το χέρι ποὺ τοὺς ταΐζει; 

Τί μὲ κοιτᾶς; 

Πρὶν φύγεις ἀπὸ ἐδῶ δὲν ἔλεγες στοὺς φίλους σου ὅτι ὅποιος δὲν εἶναι μὲ τὸν Χριστὸ εἶναι ἐχθρὸς Του;».

«Πατέρα, οὔτε ἔχθρες ἔχω στὸ μυαλό μου, οὔτε φασαρίες! 

Θέλω τὴν ἡσυχία μου! 

Ὅλη τὴν ἡμέρα εἶμαι στὴν δουλειά μου καὶ τὸ βράδυ πάω στὴν οἰκογένειά μου! 

Εἶμαι εὐχαριστημένος ἄμα ἔχω νὰ πληρώσω τὶς ὑποχρεώσεις μου, μόνο αὐτὸ μπορῶ νὰ κάνω…», εἶπα ἀπότομα, γιὰ νὰ γίνει ξεκάθαρο.

Τὸ βλέμμα του πόνεσε καὶ σκύβοντας τὸ κεφάλι, πῆρε τὰ μάτια του ἀπὸ πάνω μου. 

Μόλις βρῆκε τὸν ῥυθμό της ἡ καρδιά του, εἶπε “μετρώντας” τὶς λέξεις: 

«ὅταν πηγαίνω νὰ ποτίσω τὰ λουλούδια ποὺ φύτεψα στὴν αὐλὴ τῆς ἐκκλησίας, ἔρχεται ὁ πάτερ καὶ τὰ λέμε· τοῦ ἀρέσει ποὺ τὸν ῥωτάω συνέχεια. 

Στὶς συζητήσεις μας λέμε, ποὺ ὅλα ἀρχίζουν καὶ τελειώνουν στὸν Ἰησοῦ! 

Οὔτε μποροῦμε μόνοι μας νὰ κάνουμε τίποτα, οὔτε ἔχουμε στὰ χέρια δικό μας τίποτα! 

Ὅποιος δὲν κάνει σκέψεις ποὺ ΝΑ ΤΟΝ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ, αὐτομάτως σκέφτεται αὐτὰ ποὺ τὸν ἀπομακρύνουν ἀπὸ κοντά Του, δηλαδὴ μὲ τὶς σκέψεις του ΓΙΝΕΤΑΙ ἘΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ! 

Ἡ δουλειὰ τῆς σκέψης μετὰ ἀπὸ λίγο, εἶναι νὰ γίνει πράξη. 

Ὁ πάτερ ξεκαθάρισε, ὅτι Ἡ ΖΩΗ ΣΤΗΝ ΓΗ ΕΙΝΑΙ ἝΝΑΣ ἈΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ καὶ καθένας μας παίρνει θέση! 

Παρόλο ποὺ ἐμεῖς βγήκαμε ἀπὸ τὰ χέρια τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος μᾶς κοιτάζει συνέχεια μὴν μᾶς λείψει τίποτα, ὁ διάβολος Τὸν συκοφαντεῖ γιὰ νὰ μᾶς τραβήξει μὲ τὸ μέρος του! 

Ἀνάμεσα στὸν Κύριο καὶ τὸν ἐχθρό Του δὲν ὑπάρχει μέρος νὰ πᾶμε νὰ σταθοῦμε. 

Σὲ αὐτὸν τὸν πόλεμο, οὐδετερότητα δὲν νοεῖται, ἔτσι τὸ εἶπε ὁ πάτερ! 

Εἶπε ὅτι μέσα μας ὑπάρχει ἡ ῥοπὴ γιὰ τὸ κακό, ποὺ μᾶς τραβάει μὲ δύναμη γιὰ νὰ κάνει συμμαχία μὲ τὸν διάβολο. 

Πρέπει νὰ μένουμε ΞΥΠΝΙΟΙ γιὰ νὰ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ὅτι Ἡ ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΚΤΑΝΗ, καὶ νὰ βιάσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ τρέξει μακριὰ ἀπὸ τὴν ῥαθυμία, ἄν δὲν θέλουμε νὰ μᾶς καταπιεῖ ὁ διάβολος, ἔτσι “πισώπλατα” ποὺ “χτυπάει”! 

Πρὶν τελειώσει τὸ ἕνα χτύπημα ἔχει ἀρχίσει τὸ ἐπόμενο, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς —ποὺ μᾶς ἔδωσε τὴν ἀξία μας— μᾶς παραστέκεται! 

Ὅταν ὅμως ΔΕΝ ΔΙΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ στὸν Χριστό, ἀλλὰ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ἙΑΥΤΟ ΜΑΣ, “στραβωνόμαστε” καὶ δὲν νογᾶμε τὶς πονηριές τοῦ παμπόνηρου· ὁ ὁποῖος θέλει νὰ μᾶς κάνει “ἔκπληξη(!)”, καὶ νὰ δοῦμε τὶς ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ τῆς πλεκτάνης του ὅταν γιὰ ἐμᾶς, θὰ εἶναι ΠΛΕΟΝ ἈΡΓΑ…»

Ἀκούγοντας γιὰ πνευματικὸ ἀγώνα συνειδητοποίησα ὄτι ἦταν πολλὰ τὰ χρόνια ποὺ τὸ μυαλό μου τὸν εἶχε ξεχάσει… 

Στὴν γυναίκα μου δὲν εἶχε μιλήσει κανεὶς γιὰ προσευχή, πρὶν φύγει ἀπὸ τὴν πατρίδα. 

Κατάλαβα γρήγορα ὅτι στὴν ξενιτιὰ “ἐπιτρέπονται ὅλα”, καὶ μὲ τοὺς “λωτοὺς” της, ξεχάστηκα…

»Στὴν γῆ εἴμαστε ξεπεσμένοι, δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε εὔκολα τὸ καλό. 

Τὸ ἔχουμε μέσα μας ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸ κάνουμε νὰ λάμπει χρειάζεται ἱδρώτας, ποὺ θὰ πεῖ θέληση! 

Ὅλη ἡ δουλειὰ εἶναι νὰ χωρίσουμε τὸ καλὸ ἀπὸ τὸ κακό! 

Ἔτσι θὰ γὶνουμε ἐλεύθεροι γιὰ πάντα! 

Ἡ πλεκτάνη ὅμως κρύβει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὰ ξεχωρίζουν, γιὰ νὰ ἀνακατώνει τὴν ψυχὴ τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ κοιμοῦνται ὁλόρθοι…».

«Πατέρα, στὰ ξένα ὅλοι κάνουν ὑπακοὴ στὸν νόμο τοῦ κράτους. 

Οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἀδύναμοι μπροστά του, ἀλλὰ ὅσο κάνουν ὅ,τι λέει, ζοῦν ἥσυχα! 

Ὁ νόμος δὲν γυρίζει νὰ κοιτάξει τὶς ἐντολὲς τοῦ Χριστοῦ, αὐτὰ ποὺ λὲς τοῦ εἶναι “ἀδιάφορα”… 

Ὅσο γιὰ τὸν κόσμο, οὔτε ἐκείνου “ἱδρώνει τὸ αὐτί του”…».

«Ἐγῶ νοιάζομαι γιὰ σένα, ποὺ βλέπω ὅτι ὁ νόμος τῶν ἀνθρώπων σφήνωσε καὶ στὸ δικό σου κεφάλι, καὶ ἔπνιξε τὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔχει τὶς ῥίζες στὴν συνείδηση… 

Τί θὰ μάθει ὁ γιός σου τώρα ποὺ ὁ πατέρας του εἶναι στραβὸς καὶ ἀφήνει πίσω τὶς εὐθύνες του; 

Θὰ μεγαλώσει κι αὐτὸς στὴν “ΟΥΔΕΤΕΡΟΤΗΤΑ”; 

ΘΑ ΚΡΥΨΕΙΣ ΚΑΙ ἈΠΟ ΑΥΤΟΝ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ;».

«Τὸ ἔχεις καταλάβει λάθος! 

Ἐκεῖ ἔχω ἀνέβει ψηλὰ στὴν δουλειά μου, εἶμαι “κάποιος”! 

Ἄν μάθεις πόσο μὲ πληρώνουν θὰ ζαλιστεῖς! 

Ἀλλὰ καὶ ἡ ζωὴ σὲ ἀφήνει νὰ “δοκιμάσεις” πολλά, καὶ αὐτὸ σοῦ δίνει ἘΞΟΥΣΙΑ νὰ κάνεις ὅ,τι ἐπιθυμήσεις! 

Ὅταν τὸ καταλάβεις, ζεῖς αὐτὸ ποὺ δὲν μποροῦσες πρίν…».

«Ὁ πάτερ λέει ὅτι ἡ δουλειὰ τοῦ μυαλοῦ εἶναι νὰ ὑποταχτεῖ στὴν συνείδηση, ἐπειδὴ τὸ ἀνάποδο εἶναι ΣΚΛΑΒΙΑ, ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὸν ἘΓΩΙΣΜΟ! 

Λέει ἀκόμα ὅτι ὁ Χριστὸς ἦρθε στὴν γῆ γιὰ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὸν νόμο, καὶ νὰ ζοῦμε ὡς παιδιά δικά Του! 

Ἐσένα ὅμως σοῦ καλαρέσει νὰ σὲ πλανάει ἡ ὑπερηφάνεια! 

Σφαλίζεις τὰ μάτια καὶ φαντάζεσαι ὅτι ἁρπάζεις ὅ,τι τραβάει η όρεξή σου, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἐγωισμὸς σοῦ φοράει καπίστρι καὶ σαμάρι καὶ σοῦ λέει: τώρα Λιάκο θὰ σὲ κάνω τρανό! 

Πάμε νὰ δεῖς κάτι βρωμιὲς ποὺ δὲν τὶς βάζει ὁ νοῦς σου…».

«Ὁ ἄνθρωπος ἔχει δικαίωμα νὰ ζήσει ὅπως θέλει, δὲν θὰ τοῦ ποῦν οἱ ἄλλοι τί θὰ κάνει μὲ τὴν ζωή του!». 

Ἦμουν ἀποφασισμένος νὰ ὐπερασπιστῶ τὶς ἐπιλογές μου!

«Γι’ αὐτὸ μοῦ ἔγραψες ὅτι ἦταν δικαίωμά σου νὰ μὴν ἔβαζες στὴν κολυμπήθρα τὸ παιδί σου, καὶ ὑπέγραψες κάπου, γιὰ νὰ τοῦ δώσετε ὄνομα;».

«Ἔ ναί, γι’ αὐτό! 

Πηγαίνουμε μπροστά! 

Ὁ νηποβαπτισμὸς εἶναι ἀπαράδεκτος, καταργεῖ τὸ δικαίωμα τοῦ παιδιοῦ νὰ ἀποφασίσει μόνο του τί εἶναι αὐτὸ ποὺ θέλει! 

Αὐτὸ εἶναι καθοριστικὸ σημεῖο γιὰ τὸν πολιτισμό! 

Ἐγὼ σὰν πατέρας του ποὺ τὸ σέβομαι, δὲν εἶμαι σὲ θέση νὰ πάρω μία τόσο σημαντικὴ ἀπόφαση, χωρὶς νὰ τὸ ῥωτήσω!».

«Λιάκο τί λὲς; Θὰ ρωτήσεις τὸ παιδὶ ἄν θέλει νὰ μυρωθεῖ καὶ νὰ πάρει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα;», ρώτησε μὲ τὰ μάτια θυμωμένα, καὶ μέσα μου ἀντέδρασα. 

«Ἐδῶ κάποιοι πάνε καὶ τὰ κυνηγᾶνε στὴν κοιλιὰ τῆς μάνας τους, καὶ ὅπως τὰ βρίσκουν ἀνήμπορα, τὰ μαχαιρώνουν! 

Ἐκεῖ δὲν χρειάζεται νὰ ῥωτήσουν τὰ παιδιά, ἄν θέλουν νὰ ζήσουν; 

Ἡ ψυχὴ τῶν πολιτισμένων σου ἔχει βρωμίσει ἀπὸ τὰ δικαιώματα τόσο πολύ, ποὺ φτάνουν τοὺς χειρότερους δολοφόνους, ποὺ κάνουν τέτοιες ἈΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ! 

Μόλις τελειώσουν τὴν “δουλειά τους”, συνεχίζουν τὴν ἥσυχη ζωή τους μέσα στὴν “οὐδετερότητα”! 

Σκοτώνουν ὅμως καὶ τὴν συνείδησή τους, ποὺ θρηνεῖ γιὰ τὴν ψυχούλα ποὺ εἶχε στείλει ὁ Χριστός στὴν γῆ, γιὰ νὰ ζήσει ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ἉΓΙΟΤΗΤΑ! 

Οἱ ἴδιοι δὲν παραδέχονται ὅτι μισοῦν τὴν ἁγιότητα, ἐκεῖ στὴν “οὑδετερότητα” ποὺ ΣΚΑΡΦΙΣΤΗΚΑΝ· τὸ κρύβουν ἀπὸ ὅλους γιὰ νὰ συνεχίζουν τὶς αἰσχρὲς πράξεις τους…».

Ἔνιωσα ὅτι τὸ αἷμα ἔφυγε ἀπὸ τὴν καρδιά μου! Ξαφνικά, τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια μου λύθηκαν καὶ τὸ ὀξυγόνο τελείωσε! 

Μόλις μὲ εἶδε ὁ πατέρας ὅτι ἔχασα τὸ χρῶμα μου, ἔχασε κι αὐτὸς τὸν κόσμο κάτω ἀπὸ τὰ πόδια του! 

Ἡ ψυχή του ἔβγαλε ἕνα βογκητό, καὶ ὅπως ἔκρυψε τὸ κεφάλι του μέσα στὰ χέρια, ἄρχισε νὰ σπαράζει:

«Θεέ μου, συγχώρεσέ μας! Πανάγαθε! Μεγαλοδύναμε σπλαχνίσου μας! Άγιε Πατέρα λυπήσου μας! Βοήθησέ μας νὰ βγάλουμε τὸν θάνατο ἀπὸ τὰ σωθικά μας! Ἐλέησέ μας τοὺς Φαρισαίους, Κύριε!».

Ὅσο τὸν ἔβλεπα νὰ συγκλονίζεται κλαίγοντας σὰν ἀπαρηγόρητο παιδί, ἔλιωνα μέσα μου! 

Ἔνιωθα νὰ ἀνοίγει ἡ ψυχή μου ὥς τὸ βάθος καὶ νὰ ἀποκαλύπτεται ἡ ἐλεεινότητά μου… 

Οἱ Φαρισαίοι παρέδωσαν τὸν Κύριο στὸν σταυρὸ ἐπειδὴ τοὺς ἔλεγχε, δὲν εἶχε βλάψει κανέναν!

 Ἀπαιτοῦσαν ὁ ἑαυτός τους νὰ βρίσκεται ΠΑΝΩ ἈΠΟ ΤΗΝ ἈΛΗΘΕΙΑ, καὶ Τὸν σταύρωσαν ἐπειδὴ ἈΠΕΙΛΟΥΣΕ ΤΗΝ ἘΞΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ! 

Ὁ “Φαρισαῖος” δὲν ξέρει νὰ κάνει τίποτα ἄλλο, ὅποια ἐποχὴ κι ἄν ζεῖ… 

Ἡ συναίσθηση τῆς ἀχρειότητας ἦταν πρωτόγνωρα ὀδυνηρή, καὶ ἡ καρδιά μου δὲν ἄντεχε ἄλλο μόνη της! 

«Χριστέ μου συγχώρεσέ με!», ψέλλισα μὲ δέος, προσπαθώντας νὰ ἐλέγξω τοὺς λυγμοὺς τῆς ψυχῆς μου! 

Ἡ ὕπαρξή μου ἤξερε ὅτι ἔπρεπε νὰ “τρέξω” ὅλο τὸν δρόμο γιὰ νὰ φτάσω “κοντά Του”, μὲ τρόπο ποὺ θὰ μετέστρεφε τὸν φόβο σὲ μετάνοια! 

Ἤξερα ὅτι Ἡ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ἮΤΑΝ ΔΙΠΛΑ ΤΟΥ, καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ ἀφήσω τὸν ἑαυτό μου στὸ Έλεός Του!

 Ἡ μεταστροφή μου ἄρχιζε νὰ ἀνακουφίζει κάπως τὸν πόνο τοῦ πατέρα, ὁ ὁποῖος ξαφνικά εἶχε βρεθεῖ νὰ ντρέπεται τὸν Χριστό! 

Καθόμασταν ἀμίλητοι γιὰ πολλὴ ὥρα, προσπαθώντας νὰ κουβαλήσει καθένας τὰ βάρη του… 

Ἀποφασισμένος νὰ κάνω ὅ,τι θὰ μὲ συμβούλευε ὁ πνευματικός, κατάφερα νὰ πῶ στὸν πατέρα: 

«Ὅταν πηγαίνεις σὲ ξένο τόπο ἀναγκάζεσαι νὰ γίνεις ἕνας ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ συναντᾶς. 

Στὴν ἀρχὴ ξαφνιάζεσαι ποὺ τοὺς βλέπεις νὰ φορᾶνε “προσωπεῖο” στὴν ψυχή τους, ἀλλὰ μετὰ συνειδητοποιεῖς ὅτι ζοῦν μὲ τὴν ψευδαίσθηση τῆς ἰσχύος ποὺ δίνει ἡ “σκεπασμένη” ἀπρέπεια… 

Μόλις μολυνθεῖς κι ἐσὺ μὲ τὴν ἀναισθησία τοῦ δικαιώματος “ἐπιτρέπεις” στὸν ἑαυτό σου νὰ μπεῖ στὴν “οὐδετερότητα” ποὺ εἶπες· 

ΚΑΤΑΠΑΤΑΣ δηλαδὴ ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΤΟΥ ἸΗΣΟΥ, ποὺ εἶπε ὅτι “ὍΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΕΝΑΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ἘΝΑΝΤΙΟΝ ΜΟΥ”! 

Τότε ἔρχεται ἡ ἀρχὴ τοῦ τέλους…».

«Λιάκο, παιδί μου, δὲν εἶχες καμία δουλειὰ νὰ φύγεις ἀπὸ τὸν τόπο σου! 

Ὁ Θεὸς δίνει τὶς δυσκολίες στὴν πατρίδα μας γιὰ νὰ πάμε κοντά Του καὶ νὰ μᾶς φωτίσει τί νὰ κάνουμε, δὲν ἐγκαταλείπουμε τὴν θλίψη… 

Δὲν μποροῦμε δηλαδή νὰ τὴν ἐγκαταλείψουμε, μᾶς ἀκολουθεῖ ὅπου πᾶμε, γιατὶ τὴν χρεωθήκαμε καὶ πρέπει νὰ τὴν “πληρώσουμε”!

 Λίγα ἔχει περάσει ὁ τόπος μας; 

Λίγα ἔχουν ὑπομείνει οἱ παππούδες μας ἀπὸ τοὺς κατακτητές; 

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς “κούρνιαζε” στὴν ποδιὰ τῆς Παναγιᾶς, Ἐκείνη τὸν ΣΚΕΠΑΖΕ! 

Γι’ αὐτὸ μεγάλωνε ἈΣΥΝΘΗΚΟΛΟΓΗΤΟΣ! 

Εἰδικὰ ἐμᾶς ἡ ζωή μας ζυμώθηκε μὲ τοὺς ἡρωικοὺς ὁπλαρχηγοὺς τοῦ Εἴκοσι ἕνα, ποὺ ἔρχονταν νὰ πάρουν τὴν εὐχὴ τῆς Προυσσιώτισσας καὶ νὰ κάνουν πολεμικὰ συμβούλια. 

Μόλις τὸ παιδί Της γονατίσει μπροστά Της, Ἐκείνη σπεύδει πρὸς βοήθεια! 

Ὁ Καραϊσκάκης ἦταν γιὰ μῆνες ἄρρωστος στὴν Μονή. 

Τὸ βράδυ ποὺ οἱ προύχοντες τῆς Ἀράχωβας ἔτρεξαν νὰ παρακαλέσουν τὸν Στρατηγὸ νὰ ἔρθει νὰ τοὺς βοηθήσει, ἐπειδὴ οἱ Τούρκοι ἑτοιμάζονταν νὰ κάψουν τὸ χωριό τους, ὁ Καραϊσκάκης ἔκανε Παράκληση στὴν Χάρη Της! 

Ἄρρωστος, γονάτισε μπροστά Της καὶ ἔκανε τὸ τάμα του: 

Τῆς ζήτησε νὰ γίνει καλὰ γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς ἀδερφούς του. 

Ἄν γύριζε ζωντανός, θὰ ἀσήμωνε τὴν εἰκόνα Της! 

Ὄντως ἐκεῖνο τὸ βράδυ ὁ πυρετὸς ἔπεσε, πῆρε τὰ παλικάρια του, ἔφυγε γιὰ τὴν Ἀράχωβα γιὰ νὰ δώσει τὴν μάχη του, καὶ ὅταν γύρισε νικητὴς ἀσήμωσε τὸ πουκάμισο στὴν εἰκόνα τῆς Μάνας μας! 

Αὐτὴ εἶναι Λιάκο καὶ ἡ ἱστορία ὅλου τοῦ Ἐλληνισμοῦ, μὲ δυὸ λόγια! 

Ἡ ΨΥΧΗ ΜΑΣ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΜΕΝΕΙ ΌΡΘΙΑ, ὅσο ἐμεῖς ξέρουμε ΝΑ ΤΗΝ ΚΡΑΤΑΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΑΣ! 

Ὅταν ὁ λαὸς μας κινδυνεύει, παρέα μὲ τὴν Πίστη βγαίνει “ἐκτὸς λογικῆς”!».

«Ὅπως “ἐκτὸς λογικῆς” εἶναι καὶ τὰ ΠΑΤΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ πάνω στὸν βράχο, πατέρα! 

Ἀλλὰ ἐμεῖς ποὺ μεγαλώσαμε δίπλα στὰ βήματά Της, ξέρουμε ὅτι ἡ Παναγιὰ περπατάει δίπλα μας, καὶ ὅτι πονάει καὶ κλαίει γιὰ ἐμᾶς τὰ παιδιά Της ποὺ “δὲν βλέπουμε”! 

Πήγαινέ με σὲ παρακαλῶ νὰ Τὴν προσκυνήσω!

 Θέλω νὰ πέσω γονατιστὸς στὰ πόδια Της, νὰ Τὴν ἱκετεύσω νὰ μοῦ δώσει δύναμη γιὰ μετάνοια! 

Θέλω κι ἐγὼ νὰ κάνω ἐγὼ τὸ τάμα μου· 

θέλω νὰ Τῆς ζητήσω νὰ πάρει τὴν οἰκογένειά μου ἀπὸ τὸ χέρι καὶ νὰ μᾶς βάλει νὰ ζήσουμε πλάι Της! 

Καὶ ἡ πρώτη δουλειὰ ποὺ θὰ κάνω, θὰ εἶναι νὰ βαφτίσω τὸ παιδί μου ἐκεῖ, στὴν Χάρη Της!».

ΚΥΡΑ ΤΗΣ ΡΟΥΜΕΛΗΣ, ΒΑΛΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ!

ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΑΠΑΣΗΣ ΣΥ ΠΡΟΪΣΤΑΣΑΙ ΠΡΟΜΑΧΟΣ!

| έγραψε η Βασιλικὴ Κουφῆ και έστειλε προς την fb ομάδα μας,  ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ....