Μέσα μου δυο πρόσωπα παλεύουν χρόνια τώρα, σε μια μάχη ανελέητη, σκληρή, αιματηρή.
Μέσα στην ψυχή μου, εναλλάσσονται διαρκώς ένας Φαρισαίος κι ένας Τελώνης.
Ο πρώτος νιώθει αυτάρκης, δικαιωμένος και ξεχωριστός.
Σεσωσμένος που κοιτάει αφ' υψηλού με υπεροψία τους άλλους που πέφτουν.
Ο δεύτερος μέσα μου ξυπνά
στις παταγώδεις αποτυχίες,
τις θλίψεις,
τις μεγάλες πτώσεις
που φανερώνουν την βαθιά ανθρώπινη αδυναμία,
δίχως την ουράνια προστασία.
Φαρισαίος και Τελώνης,
αυτοδικαίωση και μετάνοια,
υπερηφάνια και ταπείνωση.
Ελπίζω και παρακαλώ στο τέλος να νικήσει ο Τελώνης.
Μέσα απ' την καρδιά μου
προσεύχομαι ν' ακουστεί αυτή η κραυγή η σωστική:
“ὁ Θεός, ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ”
Λουκά (Κεφ. 18,13)
Αν το είχε διαβάσει ο Τελώνης μπορεί και να είχε σωθεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο σχόλιο!
ΔιαγραφήΕίμαστε σίγουροι βέβαια πως εκ παραδρομής μάλλον (όλοι κάνουμε τέτοια λάθη),
το σχόλιό σας λέει "Τελώνης" και όχι "Φαρισαίος"...