|αναλογίζεται και γράΦει ο Γιώργος Καστρινάκης
Η τριετία 1985-1988 συνέβη να είναι η πρώτη τριετία συνειδητής ένταξής μου στην ορθόδοξη πίστη.
Ταυτόχρονα, ήταν η τριετία στην οποία λάβαινε χώρα μία ιδιαίτερη ευλογία στην ενορία μου – τον Άγιο Δημήτριο Πειραιώς:
Είχε τοποθετηθεί ως εφημέριος ο (άρτι χειροτονηθείς στον βαθμό του πρεσβυτέρου) τριαντάχρονος τότε αρχιμανδρίτης Συμεών Παπαδόπουλος.
[Πριν αποφασίσει, το 1988, να εγκαταλείψει τον κοσμικό χώρο, προκειμένου να μονάσει στην ερημία της Μονής του Σινά.
Η οποία τον είλκυε περισσότερο από όσο, π.χ., το Άγιον Όρος, ακριβώς επειδή το φυσικό περιβάλλον εκεί… δεν διέθετε τις αισθητικές “αποζημιώσεις” της αθωνικής χερσονήσου!]
Ο ίδιος, ταυτόχρονα, είχε αναλάβει και τα μαθήματα στο ανώτερο κατηχητικό.
Νομίζω ότι το πρώτο πράγμα για το οποίο προσέγγιζε την ενορία μας καθένας συμμέτοχος της λειτουργικής ζωής, εκείνη την εποχή, ήταν το κήρυγμά του.
Μ’ ένα περιεχόμενο που δεν ήμουν σε θέση να αναλύσω:
Ήξερα μόνο πως κ ά ρ φ ω ν ε, πάντα, την προσοχή μου στα λόγια του.
Λίγη ώρα αργότερα, στα μαθήματα του κατηχητικού [ήμουν κάπως μεγαλύτερης ηλικίας, απ’ τους κανονικούς μαθητές, δεν ήμουν διόλου ο μόνος όμως που… ξαναπήγαινε, λοιπόν, κατηχητικό εξ αιτίας του] μου προξενούσε στην αρχή απορία όταν άκουγα αυτόν τον εντυπωσιακής ευφράδειας κήρυκα να τονίζει ότι σημαντικά – όχι – ΔΕΝ είναι τα λόγια μας…
Στο μεταξύ, ο Άγιος Δημήτρης ήταν, ήδη, μία ζωντανή ενορία.
Με τον π. Συμεών όμως μπορώ να ισχυριστώ ότι ακτινοβολούσε…
Έρχονταν λοιπόν διάφοροι άνθρωποι στις συναντήσεις μας – εν οίς όχι λίγοι, από «ξεκάρφωτες» προελεύσεις.
Μου μένει αξέχαστη η απάντηση ενός σχεδόν αναρχικού φίλου μας, όταν η κουβέντα επεκτάθηκε γενικά στον κλήρο – και τα δικά του, βέβαια, σχόλια προέβαιναν… τυπικώς απαξιωτικά.
«Και ο πατήρ Συμεών;» τον ρώτησα.
«Α, ο Συμεών είναι κάτι άλλο…», θέλησε να μην δώσει προέκταση στην συζήτηση!
Εξ ίσου αξέχαστη μου μένει η απάντηση μιας ψυχής με αυτούσια τη θηλυκή αρμονία επάνω της που, ενώ πλησίαζε συχνά την ομήγυρη, κάποια στιγμή αποφάσισε να αρνηθεί… καθολικά την εκκλησιαστική ταυτότητα.
(Για αιτίες που εγώ θεωρώ αναίτιες.)
«Μα, ο πατήρ Συμεών;…» ρώτησα στο τέλος και αυτήν, όταν μου γνωστοποίησε την απόφαση.
Η αντίδρασή της εκδηλώθηκε νευρικά:
«Μη μου μιλάς για τον Συμεών!»
Με την έννοια πως, εκείνος, αποτελεί μια “εκτός συναγωνισμού’’ περίπτωση, την οποία δεν δικαιούμαστε να επικαλούμαστε όλοι οι άλλοι…
Ήταν (και είναι) βέβαια, ανά πάσα στιγμή, καθηλωτικός ο… απλούς – μα, εν ταυτώ, και πάνυ συνθετικός – λόγος του, όπως ανέφερα και νωρίτερα.
Σήμερα ξέρω ότι ο ίδιος δεν ήταν/δεν είναι, πάντως, κυρίως αυτό:
Είναι η αμεσότητα της παρουσίας του!
Είναι το βάθος επίγνωσης, από το οποίο μας απευθύνεται!
Είναι η καθολικότητα της κ ο ι ν ω ν ί α ς μέσω της οποίας μας ανταμώνει!
Να το πω με μία φράση:
Είναι (αυτή καθαυτήν) η Ορθόδοξη Πνευματικότητα την οποία εν πληρότητι ενσαρκώνει – και διά της οποίας α κ ό π ω ς μάς γαλουχεί.
Εν τέλει, ο πατήρ Συμεών είναι πρωτίστως ο συγκλονισμός [ναι, συγκλονισμός – για όποιον τον συνδιαλέγεται εκ του σύνεγγυς] της αντάμωσης με μια ακέραιη οντότητα, με μια ακμαία συνείδηση, με μια κατά βάθος / εύρος / και ύψος ανθρωπινότητα!
Μ’ έναν λυτρωτικό – λαβαίνω το θάρρος να διατυπώσω – ανασασμό της υπόστασης.
Ωραιολογώ μήπως;
Λοιπόν, δεν αρνούμαι ότι κινούμαστε ακόμα στη γήινη διάσταση.
Ότι προς καμμιά τελειότητα, δηλαδή, δεν προβαίνει αμιγής η ατέλεια.
Μπορεί και να υπάρχουν οπότε ζητήματα/απόψεις/πτυχές – διαθέσεις ή πράξεις ακόμη, επί των οποίων όλοι, ανεξαιρέτως, να αστοχούμε.
Δεν παύουν, ωστόσο, πολύ εμφατικώτερα από όσα πρεσβεύουμε, ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΑ να προβαίνουν τα όσα ε ν σ α ρ κ ώ ν ο υ μ ε.
Και στο πεδίο ετούτο, ειδικά, είναι που αναδύεται η Έκπληξη / η Ευεργεσία / η Ελευθερία της, καθ’ όλου, ορθοδόξου ανθρωποπλασίας.
# Είναι ακριβώς το πεδίο επί του οποίου ευγνωμονούμε να κατέχουμε την επίγνωση ότι υ φ ί σ τ α ν τ α ι – ναι – παρουσίες με την αρτιότητα / το σεμνό μεγαλείο / την αγαπητική ευρυχωρία / τον νηφάλιο (εν τέλει) οίστρο, αυτής του πατρός Συμεώνος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου