☆ Αυτή η πηγαία χαρά του Μανόλο για τον άνθρωπο που συστηματικά του στερεί την πρώτη θέση, είναι η απόλυτη επιβεβαίωση της αξίας του ως άνθρωπος. Όσα χρυσά ή αργυρά κι αν πάρει, πραγματικός νικητής είναι στον στίβο της ζωής. Τα μετάλλιά του είναι η ανθρωπιά και το ήθος. Και είναι φτιαγμένα από πλατίνα σμιλεμένη στο καμίνι της αγάπης...

     |"αμΦ." επισήμανση:

Ξέρεις πλέον πόσο μας αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι! 

Όπως επίσης ξέρεις πως τους λένε, αλλά οι ίδιοι δεν το ξέρουνε...

   (Γι'αυτό καλούμε τον Μανόλο στο σχολείο μας. 

Για να του πούμε αυτό που δεν ξέρει...)

     ...Μοιάζει να έχει καταλύσει τα ανθρώπινα όρια. 

Να έχει αποτινάξει τον πρωτόγονο άνθρωπο από μέσα του. 

Γιατί ο άνθρωπος δεν μπορεί να χαρεί με τη χαρά του άλλου εκτός κι αν αυτή τον αφορά άμεσα ή μπορεί να τον αφορά στο μέλλον, έστω έμμεσα (φιλοσοφική θεώρηση αυτή, δεν μπορώ να το αποδείξω)

Έτσι είναι τα ανθρώπινα, βαθιά εγωιστικά, συνδεδεμένα με την πρωτόγονη φύση που μας θέλει ανταγωνιστικούς για να βγαίνουμε μπροστά στη μάχη της επιβίωσης. 

Συχνά λέω «χαίρομαι όταν χαίρομαι με τη χαρά του άλλου». 

Χαίρομαι γιατί εκείνη τη στιγμή νιώθω πως για λίγο ξεπερνώ τα ανθρώπινα. 

Το να χαίρεσαι όμως με τη χαρά του άλλου ακόμα κι αν αυτή δεν σε αφορά, αυτό δεν είναι ιδίωμα ανθρώπου ρε Μανόλο, αλλά εξωγήινου. 

Αν αυτό συμβαίνει ρε φίλε, τι να σου πω, έσπασες το καλούπι. 

Ίσως πάλι να σε αφορά η χαρά του Ντουπλάντις γιατί σε εμπνέει. 

Γιατί βλέπεις στα μάτια του εσένα στο μέλλον. 

Και πάλι όμως ρε παιδάκι μου. 

Τι θησαυρός είσαι. 

Γιάννης, Μανόλο, Τεντόγλου. Εθνικοί θησαυροί. 

Πρότυπα για νέους και μεγάλους. Και άσε τους «άλλους» να πνίγονται στο ίδιο τους το φαρμάκι...

    Nicolas Smyrnakis