" ...Τριανταέξι χρόνια κοντά στα παιδιά του δημοτικού ως δασκάλα έχουν δει πολλά τα μάτια μου.
Έγινα φίλη με τα θρανία, με τα βιβλία, με τα τετράδια, με τον μαυροπίνακα.
Τα αγάπησα πολύ, έγινα ένα μαζί τους, προσπάθησα μέσω αυτών των αψύχων αντικειμένων να επικοινωνήσω με το έμψυχο υλικό, με τον μαθητή και να έχω μαζί του σχέση παιδαγωγική, αλλά και σχέση αγαπητική, σχέση φιλική, σχέση διακριτική, θα έλεγα..."
Με μία κυρία θα συζητήσουμε σήμερα αγαπητοί αναγνώστες. Μία σύζυγο, μητέρα, επαγγελματία, μία μεγάλη καρδιά, αφιερωμένη για δεκαετίες στα πιτσιρίκια της Α’βάθμιας εκπαίδευσης, στις ψυχούλες που διψούσαν και διψούν για ειλικρίνεια και αγάπη .....και τα δύο τα διαθέτει η καλή φίλη κ. Αδαμαντία Αλατάρη.
Η Αδαμαντία Αλατάρη γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία Πειραιά και έκανε μεταπτυχιακό στη Γενική Παιδαγωγική και στην Ψυχολογία. Ασχολήθηκε με την Αγιογραφία και έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, που πραγματοποιήθηκαν σε πολιτιστικές εκδηλώσεις δήμων και σε πνευματικά κέντρα εκκλησιών. Σήμερα, εργάζεται σε δημόσιο Ελληνικό δημοτικό σχολείο και είναι πολύτεκνη μητέρα.
Μέσα στον καθημερινό αγώνα της πολυτεκνίας και της διδασκαλικής ενασχόλησης αναδύθηκε το συγγραφικό της ταλέντο, ξεχειλισμένο από το ταξίδι της ζωής της ανάμεσα σε πολλά παιδιά. Στόχος της είναι να εκμυστηρευτεί στις αγνές παιδικές ψυχούλες, το μυστικό της αγάπης για το καλό βιβλίο, τη φύση, τον συνάνθρωπο, τον Ουρανό! Μεταξύ των χαρούμενων και καλαίσθητων βιβλίων της είναι: Η γιαγιά μου…Η Μικρά Ασία,(Βραβείο Εστίας Νέας Σμύρνης ), Η Κοιμωμένη Σταχτο Χιονάτη, Τρεις μέρες… με τους Αγίους, Άγιοι Τόποι Εκεί που ο ουρανός… χαμηλώνει, Μια μέρα στη Μεγαλόχαρη, Σμύρνη μου παραμυθένια, (Βραβείο Εστίας Νέας Σμύρνης), Στο Αγιον όρος προσκυνητής ή επισκέπτης, Πασχαλινή Χαρά.και Καλοκαιρινή συντροφιά. Έχει γράψει στο συλλογικό τόμο "Ευτυχία είναι".
Βραβεύτηκε από τον Διεθνή Πολιτιστικό Οργανισμό για την Ανάπτυξη του Πνεύματος και της Τέχνης, η ποιητική της συλλογή Πάντα θυμάμαι και από τη Μητρόπολη Πειραιώς το έργο της, Τα βήματά μου στους Αγίους Τόπους. Αλλά η μεγαλύτερη διάκρισή της στη ζωή, είναι όταν βλέπει τη χαρά, στα μάτια των παιδιών που απολαμβάνουν τα βιβλία της. Κι η ευχή που απευθύνει πάντα: «Χαρά να έχετε!».
Ερώτηση: κ. Αδαμαντία, ποιά εναι η επαφή σας ως δασκάλα τόσα χρόνια με το βιβλίο ,το τετράδιο και τον μαυρoπίνακα;
Απάντηση: Πατέρα Χρήστο ,πρώτα από όλα να σας ευχαριστήσω για την τιμή που μου κάνατε.
Τριανταέξι χρόνια κοντά στα παιδιά του δημοτικού ως δασκάλα έχουν δει πολλά τα μάτια μου.
Έγινα φίλη με τα θρανία, με τα βιβλία, με τα τετράδια, με τον μαυροπίνακα.
Τα αγάπησα πολύ, έγινα ένα μαζί τους, προσπάθησα μέσω αυτών των αψύχων αντικειμένων να επικοινωνήσω με το έμψυχο υλικό, με τον μαθητή και να έχω μαζί του σχέση παιδαγωγική, αλλά και σχέση αγαπητική, σχέση φιλική, σχέση διακριτική, θα έλεγα...
~ Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου