☆ Κυριακή του Παραλύτου... |Εσύ, τι κάνεις εδώ στις ερημιές;

 

                           

                 ~ γράφει ο π.Ιωάννης Παπαδημητρίου

Υπάρχει μια μορφή παραλυσίας

και αυτή είναι η μοναξιά από επιλογή...

Πόσες φορές δεν μείναμε μόνοι,

όχι εξαιτίας της αδιαφορίας των άλλων,

αλλά επειδή η συμπεριφορά μας με τις ιδιοτροπίες της

είναι σαν τον σκαντζόχοιρο...

Τσιμπάνε τα πάθη μας

και που να πλησιάσει ο άλλος...

Και το χειρότερο είναι να ζούμε με την ψευδαίσθηση

ότι είμαστε εμείς οι πληγωμένοι...

Όχι φίλε μου, δεν είναι δικά σου τα "αίματα",

αλλά εκείνου που έκανε την προσπάθεια

να σε πλησιάσει, που τόλμησε να σε αγκαλιάσει...

Ο άνθρωπος του θεού εκούσια αποχωρεί,

όχι επειδή δεν αντέχει την παρουσία των άλλων,

αλλά ίσα-ίσα για να ελκύσει μέσα από τις προσευχές του

(να Του φωνάξει δυνατά πέρα από την βοή

των "Σειρήνων" του κόσμου τούτου)

την Χάρη του Θεού στην ζωή των άλλων.

Ο καλόγερος είναι μοναχός

αλλά δεν είναι μονάχος του...

Για αυτό όταν κάποιος είχε πάει 

να ρωτήσει πειραχτικά

κάποιον μοναχό, 

τι κάνει εδώ στις ερημιές

εκείνος του απάντησε τόσο απλά και ξεκάθαρα:

‘’Προσεύχομαι στον Θεό να σε βάλει στον Παράδεισο’’...

Έρχεται ο Χριστός λοιπόν και με την παρουσία Του

σπάει αυτή την νεκρική πλάκα της μοναξιάς

και κατά ένα θαυμαστό τρόπο πλέον

δεν αισθάνεσαι μόνος, παρείσακτος

γιατί τους άλλους δεν τους αντιλαμβάνεσαι ως εχθρούς,

γιατί ο Άλλος έχει γεμίσει και θεραπεύσει την ύπαρξη σου

και εξαιτίας Αυτού έχουν μικρύνει όλες οι αποστάσεις

και πάνω(με τον Θεό)

και δίπλα (με τους ανθρώπους γύρω σου)...