|γράφει η εκ των "συν αυτώ" μανούλα, Ελένη Ζεάκη
Μπροστά ο θάνατος χαρές στα πίσω
κι είπα Χριστέ γι’ αυτές να πολεμήσω
Τρία χεράκια με καλούν κοντά να πάω
έξι σφιχτά να λένε σ’ αγαπάω
Μάνα θα ζήσεις, μάνα θ’ αντέξεις
το τρίτο όλο μάτια δίχως λέξεις
«Εσένα έχω γάλα θέλω
τι ‘ναι πατέρας δεν θα το ξέρω»
Κι αν ήρθε μαύρο σε μια ημέρα
εμείς κρατάμε τη γη σα σφαίρα
Και θα’σαι μάνα ασφαλής μαζί μας
θα ‘χεις το φως της ύπαρξης μας
Τρία χεράκια σε ζητούνε με λατρεία
κάπου από σένα να πιαστούνε και τα τρία
Το΄να απ’τη μια μεριά του φουστανιού σου
τ’ άλλο απ’ τη μπάντα του δεξιού χεριού σου
Το τρίτο σε βαστά απ’ το φουστάνι
που χώρο βρήκε και αυτό το φτάνει
Μέσα στα μάτια του παιδιού τον ήλιο είδες
κι είναι η αλήθεια δίχως παρωπίδες
Βγήκε το ύφασμα γερό το χέρι ανδρείο
κι αντέξαν μέσα σε βροχές και κρύο
Μια αόρατη ομπρέλα είχαν
κι ούτε πεινώ ποτέ δεν είπαν
Τρία τα χέρια στο κλειδί της πόρτας
που ‘σουν παιδί μου έναν έναν ρώτας
Δε σε σκεφτόμουν μάνα εκεί έξω
κι αν πάθεις κάτι εγώ θα φταίξω
Εσύ καθησυχαστικά απαντούσες
πως Του Θεού
γι’ αυτό μιλούσες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου