Μια συγκλονιστική μαρτυρία, καθόλου άσχετη με αυτή τη σελίδα!
Γιατί;
Μα διότι ο Γεράσιμος Φωκάς οδήγησε τον άνθρωπο που δίνει τη μαρτυρία στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη.
Αξίζει να δούμε, λοιπόν, τι λέει ο (εκ των "συν αυτώ"...) Κωνσταντίνος Σύμπουρας:
............
Αλήθεια είναι! Πέρα για πέρα! Θα το καταθέσω για την αγάπη του Χριστού και μόνο.
Όταν είχα μπλέξει με τις ανατολικές θρησκείες.....για "κάποιο λόγο", μέσα στη θολούρα της κατάστασης που ζούσα.... σκεφτόμουν τον Γεράσιμο κάθε μέρα.....Το πρόσωπό του, η φιγούρα του, η εικόνα του έμεναν αποτυπωμένα στο νοερό χώρο του πνεύματός μου! (Τώρα ξέρω ότι αυτό το κάνει μόνο η προσευχή!)
Τον πήρα τηλέφωνο, μιλήσαμε.....και "είδα" ...πώς είδα δεν ξέρω....ότι ήμουν σε λάθος πορεία!
Τρία μερόνυχτα έκανα να κοιμηθώ.....μέχρι που πήγα με την προτροπή του.....στον Γέροντα Ιάκωβο στις Ροβιές!
Γιατί;
Μα διότι ο Γεράσιμος Φωκάς οδήγησε τον άνθρωπο που δίνει τη μαρτυρία στον Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη.
Αξίζει να δούμε, λοιπόν, τι λέει ο (εκ των "συν αυτώ"...) Κωνσταντίνος Σύμπουρας:
............
Αλήθεια είναι! Πέρα για πέρα! Θα το καταθέσω για την αγάπη του Χριστού και μόνο.
Όταν είχα μπλέξει με τις ανατολικές θρησκείες.....για "κάποιο λόγο", μέσα στη θολούρα της κατάστασης που ζούσα.... σκεφτόμουν τον Γεράσιμο κάθε μέρα.....Το πρόσωπό του, η φιγούρα του, η εικόνα του έμεναν αποτυπωμένα στο νοερό χώρο του πνεύματός μου! (Τώρα ξέρω ότι αυτό το κάνει μόνο η προσευχή!)
Τον πήρα τηλέφωνο, μιλήσαμε.....και "είδα" ...πώς είδα δεν ξέρω....ότι ήμουν σε λάθος πορεία!
Τρία μερόνυχτα έκανα να κοιμηθώ.....μέχρι που πήγα με την προτροπή του.....στον Γέροντα Ιάκωβο στις Ροβιές!
Μου είπε ο Γεράσιμος.....το 1984 ήταν....
"Εκει να πας Κώστα...τους ξέρω όλους τους μεγάλους γεροντάδες.....όμως γι αυτόν, ξέρω, έχω εμπειρία.....ότι κατέχει το 100 %! Είναι πλήρες δοχείο της Χάριτος και ξεχειλίζει....."
Πόσα σου χρωστάω, Γεράσιμε......
......................
Η πρώτη μου φορά στο Άγιον Όρος
Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα, ( 6 Αυγούστου 1984), που ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης με "ξαναμπόλιασε" στην Ορθοδοξία.
Ένας χρόνος ιδιοκατήχησης, μελέτης και μυστηριακής ζωής που όμως είναι λίγος...πολύ λίγος για να καταλάβεις τι σου γίνεται.
Όταν μάλιστα προέρχεσαι από περιπέτεια με ανατολικές θρησκείες...
Στην ουσία , η περιπέτεια μου ήταν άρνηση Χριστού...και όσο "γνωρίζεις" το βάθος της ενέργειας αυτής...τόσο πιο πολύ πονάς...
Ήρθε το καλοκαίρι...και επιθυμούσα σφόδρα να επισκεφτώ το μέρος όπου οι άνθρωποι επιδίδονται σε αγώνες για να "ζήσουν τον Θεό".
Η εικόνα του μεγάλου ασκητή Παϊσίου που μου είχε περιγράψει ο Γεράσιμος Φωκάς (κοσμικός ακόμα) μαζί με την Λαύρα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου μού είχαν καθηλώσει νου και καρδιά.
Δεν θα περίμενα άλλο... το είχα αποφασίσει.
Βρέθηκα μόνος μου στην Ουρανούπολη, 19 Αυγούστου 1985, να περιμένω το καραβάκι.
Είχα μόνο μια επιθυμία...μόνο μια σκέψη...να δω...να μάθω...πώς αγαπάνε οι Άγιοι τον Θεό...
Η πρώτη μου έκπληξη – αποκάλυψη ήταν όταν φτάσαμε με το καραβάκι στη Δάφνη.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιέται...
Ένιωσα τη γη που πατούσα ανάλαφρη, ζέουσα, ξεκούραστη! Καινή, μάλλον.
(Τα βιώματα της αίσθησης αυτής...προηγήθηκαν των περιγραφών
και διανοημάτων που μετά από χρόνια δοκίμασα να εκφράσω στο χαρτί...
Δεν έχω άλλο τρόπο να το περιγράψω...)
Πρώτος μου προορισμός...
το κελλάκι του Αγίου Παϊσίου!
Δεν ήξερα τίποτα ...ρωτώντας, βρήκα το μονοπάτι και είχα πάρει φωτιά...
Οι σκέψεις μου είχαν σωπάσει, ούτε ερωτήματα, ούτε διανοήματα ...τίποτα δεν σκεφτόμουν.
Είχα μόνο την λαχτάρα να τον δω...κι εφόσον εκείνος είναι Άγιος...ας μου έλεγε εκείνος ότι θέλει...ότι πρέπει.
Δεν ήξερα την πίσω πόρτα...πήγα από μπροστά....χτύπησα και περίμενα.
Βγήκε στο μπαλκόνι ένας γέροντας.
“Τι θες ρε παλληκάρι;”... μου λέει.
“Θέλω να σας δω, Γεροντα”, του απαντώ με την πεποίθηση ότι είναι αυτός που ψάχνω,
ο Γέροντας Παϊσιος...
Μου έριξε το κλειδάκι της εξώπορτας με το σχοινάκι.
Άνοιξα....και από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο ότι βρέθηκα καθισμένος απέναντί του και εκείνος μου μιλούσε...
Από την πρώτη αυτή συζήτησή μας θυμάμαι μόνο δυο τρία πράγματα που μου επεσήμανε....και δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, ούτε το εσωτερικό στο καλύβι του Γέροντα.
Δεν ξέρω τι μου συνέβη.
Έβλεπα μόνο εκείνον και τίποτε άλλο;
Εκείνος δεν ήθελε να συγκρατήσω άλλα;
Αλήθεια δεν ξέρω...
(Το ίδιο πράγμα μου συνέβη το 1991 όταν συνάντησα τον Γέροντα Σωφρόνιο στο κελλάκι του στο Έσσεξ. Δεν έχω λόγια ή σκέψεις ή κάποιο άλλο τρόπο να αξιολογήσω αυτό το γεγονός...)
Με κατευόδωσε ο Γέροντας και έφυγα.
Είχα πάντα μαζί μου εκείνη την απίστευτη αίσθηση της "καινής γης", καθώς περπατούσα.
Έφυγα για τη Μεγίστη Λαύρα και βρέθηκα στη μεγάλη αγρυπνία (ολονυκτία) της Μονής επί τη πανηγύρει της Μεταμορφώσεως. -- Της Μεταμορφώσεως στον Γέροντα Ιάκωβο, της Μεταμορφώσεως στο Άγιον Όρος!
...Και βρέθηκα μέσα στο σκοτάδι του καθολικού της Ιεράς Μονής...άμαθος από αγρυπνίες...έργω, δυνάμει και ουσία...να παρατηρώ τις ανάλαφρες κινήσεις των μοναχών...( ήταν σαν να ξεκολλάνε οι τοιχογραφίες και να κινούνται στο ναό)...να προσπαθώ να παρακολουθήσω την μακρά ακολουθία.
Ήταν αδύνατον όμως...
Σιγά σιγά , όλο και με μεγαλύτερη ένταση με συνέπαιρνε ένας θρήνος, που με έκανε να μην ακούω πια. Έκλαιγα αθόρυβα και μουρμούριζα στην Παναγία...
"Παναγία μου, τι θα γίνει με μένα; Ήρθα στο περιβόλι σου να μάθω πώς αγαπάνε οι Άγιοι σου τον Θεό μας...και κοίταξέ με...
Τίποτα δεν έμαθα....κούτσουρο ήρθα και κούτσουρο θα φύγω..."
Ήταν ένας αθόρυβος θρήνος...και δεν φαινόμουν...δεν έκανα καμιά κίνηση.
Έτσι νόμιζα...
Μέσα από το πηχτό σκοτάδι, με τα μάτια πρησμένα, είδα μια σκιά να με πλησιάζει.
Στάθηκε απέναντί μου και είδα καλύτερα έναν μοναχό.
Πριν προλάβω να τον περιεργαστώ με ρωτάει: "Πώς σε λένε;" Του απαντάω, “Κώστα”,
...και έτσι απλά μου λέει:
"Ελα μαζί μου, Κωστα".
Με πήγε στην Παναγία την Κουκουζέλισσα και εκεί άρχισε να μου μιλάει, να μου μιλάει για τους Αγίους της Μονής και να μου "ζωντανεύει" τις εικόνες με ιστορίες ζωής.
Μου μίλησε για τη ζωή του...προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω οικεία, μου μίλησε για προσωπικά του αγωνίσματα και περιστατικά.
Ένας μοναχός που ήρθε 16 χρονών στο Άγιον Όρος και τώρα ήταν πενήντα.
Μου μίλησε για τον Άγιο Γέροντά του, τον Μάξιμο τον Ιβηρίτη, για τη δικ'η τους σχέση και 'γω τα ρούφαγα, όλος ευγνωμοσύνη στην Παναγία....που τόσο άμεσα απάντησε στο θρήνο μου...
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Σε κάποια στιγμή μού λέει:
“Η ώρα πήγε 4 και εσύ είσαι άμαθος σε αγρυπνίες. Πήγαινε να ξεκουραστείς και το πρωί θα 'ρθώ να σε βρω”.
Και ήρθε, με ξύπνησε, με έβαλε στο τζιπάκι της Μονής...και με πήγε στο σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου...Μιλώντας μου, εξηγώντας μου ό,τι βλέπαμε...
Μια στάση έγινε πριν στην Ρουμάνικη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου.
..........................
Το πρώτο μου προσκύνημα στο Άγιο Όρος
είχε τελειώσει, ήταν μόνο δυο μέρες, την τρίτη επέστρεφα.
Βγαίνοντας σκεφτόμουν πόσο άμεσα ανταποκρίθηκε η Παναγία στο αίτημά μου,
πώς μετέτρεψε το ιερό δέος που ένιωθα για το περιβόλι της σε προσωπική χαρά για την αγάπη της σε έναν ανάξιο σαν και μένα.
Φτάνοντας στην Ουρανούπολη και βγαίνοντας από το καραβάκι,
"με εγκατέλειψε" και η αίσθηση της ξεκούραστης "καινής" γης που ένιωθα περπατώντας στο Άγιον Όρος.
Μου φάνηκε τόσο κουρασμένη και κρύα η γη κάτω από τα πόδια μου στην Ουρανούπολη...τόσο κρύα...
Από τότε έκανα πολλά προσκυνήματα στο Άγιον Όρος.
Την αίσθηση όμως της "καινής" γης...δεν την ξαναείχα.
Φεύγοντας, με τη βοήθεια της Παναγίας "πήρα" μαζί μου λίγο από τη λαχτάρα των αγαπώντων τον Θεό.
Ωστόσο, μια σκέψη και αίσθηση κυριαρχούσε μέσα μου, ότι όντως το Άγιον Όρος είναι το Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου. Σ' Αυτήν πρέπει να απευθυνθείς, να Της ζητήσεις, να Την παρακαλέσεις να σου γνωρίσει τα άνθη του περιβολιού της.
"Εκει να πας Κώστα...τους ξέρω όλους τους μεγάλους γεροντάδες.....όμως γι αυτόν, ξέρω, έχω εμπειρία.....ότι κατέχει το 100 %! Είναι πλήρες δοχείο της Χάριτος και ξεχειλίζει....."
Πόσα σου χρωστάω, Γεράσιμε......
......................
Η πρώτη μου φορά στο Άγιον Όρος
Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα, ( 6 Αυγούστου 1984), που ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης με "ξαναμπόλιασε" στην Ορθοδοξία.
Ένας χρόνος ιδιοκατήχησης, μελέτης και μυστηριακής ζωής που όμως είναι λίγος...πολύ λίγος για να καταλάβεις τι σου γίνεται.
Όταν μάλιστα προέρχεσαι από περιπέτεια με ανατολικές θρησκείες...
Στην ουσία , η περιπέτεια μου ήταν άρνηση Χριστού...και όσο "γνωρίζεις" το βάθος της ενέργειας αυτής...τόσο πιο πολύ πονάς...
Ήρθε το καλοκαίρι...και επιθυμούσα σφόδρα να επισκεφτώ το μέρος όπου οι άνθρωποι επιδίδονται σε αγώνες για να "ζήσουν τον Θεό".
Η εικόνα του μεγάλου ασκητή Παϊσίου που μου είχε περιγράψει ο Γεράσιμος Φωκάς (κοσμικός ακόμα) μαζί με την Λαύρα του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου μού είχαν καθηλώσει νου και καρδιά.
Δεν θα περίμενα άλλο... το είχα αποφασίσει.
Βρέθηκα μόνος μου στην Ουρανούπολη, 19 Αυγούστου 1985, να περιμένω το καραβάκι.
Είχα μόνο μια επιθυμία...μόνο μια σκέψη...να δω...να μάθω...πώς αγαπάνε οι Άγιοι τον Θεό...
Η πρώτη μου έκπληξη – αποκάλυψη ήταν όταν φτάσαμε με το καραβάκι στη Δάφνη.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιέται...
Ένιωσα τη γη που πατούσα ανάλαφρη, ζέουσα, ξεκούραστη! Καινή, μάλλον.
(Τα βιώματα της αίσθησης αυτής...προηγήθηκαν των περιγραφών
και διανοημάτων που μετά από χρόνια δοκίμασα να εκφράσω στο χαρτί...
Δεν έχω άλλο τρόπο να το περιγράψω...)
Πρώτος μου προορισμός...
το κελλάκι του Αγίου Παϊσίου!
Δεν ήξερα τίποτα ...ρωτώντας, βρήκα το μονοπάτι και είχα πάρει φωτιά...
Οι σκέψεις μου είχαν σωπάσει, ούτε ερωτήματα, ούτε διανοήματα ...τίποτα δεν σκεφτόμουν.
Είχα μόνο την λαχτάρα να τον δω...κι εφόσον εκείνος είναι Άγιος...ας μου έλεγε εκείνος ότι θέλει...ότι πρέπει.
Δεν ήξερα την πίσω πόρτα...πήγα από μπροστά....χτύπησα και περίμενα.
Βγήκε στο μπαλκόνι ένας γέροντας.
“Τι θες ρε παλληκάρι;”... μου λέει.
“Θέλω να σας δω, Γεροντα”, του απαντώ με την πεποίθηση ότι είναι αυτός που ψάχνω,
ο Γέροντας Παϊσιος...
Μου έριξε το κλειδάκι της εξώπορτας με το σχοινάκι.
Άνοιξα....και από εκεί και πέρα θυμάμαι μόνο ότι βρέθηκα καθισμένος απέναντί του και εκείνος μου μιλούσε...
Από την πρώτη αυτή συζήτησή μας θυμάμαι μόνο δυο τρία πράγματα που μου επεσήμανε....και δεν θυμάμαι τίποτε άλλο, ούτε το εσωτερικό στο καλύβι του Γέροντα.
Δεν ξέρω τι μου συνέβη.
Έβλεπα μόνο εκείνον και τίποτε άλλο;
Εκείνος δεν ήθελε να συγκρατήσω άλλα;
Αλήθεια δεν ξέρω...
(Το ίδιο πράγμα μου συνέβη το 1991 όταν συνάντησα τον Γέροντα Σωφρόνιο στο κελλάκι του στο Έσσεξ. Δεν έχω λόγια ή σκέψεις ή κάποιο άλλο τρόπο να αξιολογήσω αυτό το γεγονός...)
Με κατευόδωσε ο Γέροντας και έφυγα.
Είχα πάντα μαζί μου εκείνη την απίστευτη αίσθηση της "καινής γης", καθώς περπατούσα.
Έφυγα για τη Μεγίστη Λαύρα και βρέθηκα στη μεγάλη αγρυπνία (ολονυκτία) της Μονής επί τη πανηγύρει της Μεταμορφώσεως. -- Της Μεταμορφώσεως στον Γέροντα Ιάκωβο, της Μεταμορφώσεως στο Άγιον Όρος!
...Και βρέθηκα μέσα στο σκοτάδι του καθολικού της Ιεράς Μονής...άμαθος από αγρυπνίες...έργω, δυνάμει και ουσία...να παρατηρώ τις ανάλαφρες κινήσεις των μοναχών...( ήταν σαν να ξεκολλάνε οι τοιχογραφίες και να κινούνται στο ναό)...να προσπαθώ να παρακολουθήσω την μακρά ακολουθία.
Ήταν αδύνατον όμως...
Σιγά σιγά , όλο και με μεγαλύτερη ένταση με συνέπαιρνε ένας θρήνος, που με έκανε να μην ακούω πια. Έκλαιγα αθόρυβα και μουρμούριζα στην Παναγία...
"Παναγία μου, τι θα γίνει με μένα; Ήρθα στο περιβόλι σου να μάθω πώς αγαπάνε οι Άγιοι σου τον Θεό μας...και κοίταξέ με...
Τίποτα δεν έμαθα....κούτσουρο ήρθα και κούτσουρο θα φύγω..."
Ήταν ένας αθόρυβος θρήνος...και δεν φαινόμουν...δεν έκανα καμιά κίνηση.
Έτσι νόμιζα...
Μέσα από το πηχτό σκοτάδι, με τα μάτια πρησμένα, είδα μια σκιά να με πλησιάζει.
Στάθηκε απέναντί μου και είδα καλύτερα έναν μοναχό.
Πριν προλάβω να τον περιεργαστώ με ρωτάει: "Πώς σε λένε;" Του απαντάω, “Κώστα”,
...και έτσι απλά μου λέει:
"Ελα μαζί μου, Κωστα".
Με πήγε στην Παναγία την Κουκουζέλισσα και εκεί άρχισε να μου μιλάει, να μου μιλάει για τους Αγίους της Μονής και να μου "ζωντανεύει" τις εικόνες με ιστορίες ζωής.
Μου μίλησε για τη ζωή του...προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω οικεία, μου μίλησε για προσωπικά του αγωνίσματα και περιστατικά.
Ένας μοναχός που ήρθε 16 χρονών στο Άγιον Όρος και τώρα ήταν πενήντα.
Μου μίλησε για τον Άγιο Γέροντά του, τον Μάξιμο τον Ιβηρίτη, για τη δικ'η τους σχέση και 'γω τα ρούφαγα, όλος ευγνωμοσύνη στην Παναγία....που τόσο άμεσα απάντησε στο θρήνο μου...
Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά. Σε κάποια στιγμή μού λέει:
“Η ώρα πήγε 4 και εσύ είσαι άμαθος σε αγρυπνίες. Πήγαινε να ξεκουραστείς και το πρωί θα 'ρθώ να σε βρω”.
Και ήρθε, με ξύπνησε, με έβαλε στο τζιπάκι της Μονής...και με πήγε στο σπήλαιο του Αγίου Αθανασίου...Μιλώντας μου, εξηγώντας μου ό,τι βλέπαμε...
Μια στάση έγινε πριν στην Ρουμάνικη Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου.
..........................
Το πρώτο μου προσκύνημα στο Άγιο Όρος
είχε τελειώσει, ήταν μόνο δυο μέρες, την τρίτη επέστρεφα.
Βγαίνοντας σκεφτόμουν πόσο άμεσα ανταποκρίθηκε η Παναγία στο αίτημά μου,
πώς μετέτρεψε το ιερό δέος που ένιωθα για το περιβόλι της σε προσωπική χαρά για την αγάπη της σε έναν ανάξιο σαν και μένα.
Φτάνοντας στην Ουρανούπολη και βγαίνοντας από το καραβάκι,
"με εγκατέλειψε" και η αίσθηση της ξεκούραστης "καινής" γης που ένιωθα περπατώντας στο Άγιον Όρος.
Μου φάνηκε τόσο κουρασμένη και κρύα η γη κάτω από τα πόδια μου στην Ουρανούπολη...τόσο κρύα...
Από τότε έκανα πολλά προσκυνήματα στο Άγιον Όρος.
Την αίσθηση όμως της "καινής" γης...δεν την ξαναείχα.
Φεύγοντας, με τη βοήθεια της Παναγίας "πήρα" μαζί μου λίγο από τη λαχτάρα των αγαπώντων τον Θεό.
Ωστόσο, μια σκέψη και αίσθηση κυριαρχούσε μέσα μου, ότι όντως το Άγιον Όρος είναι το Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου. Σ' Αυτήν πρέπει να απευθυνθείς, να Της ζητήσεις, να Την παρακαλέσεις να σου γνωρίσει τα άνθη του περιβολιού της.
* ΥΓ. "αμφ.":
Να υπενθυμίσουμε πως ο Κωνσταντίνος Σύμπουρας είναι εκείνος που, σε μια δύσκολη περίοδο για το ιστολόγιό μας, ήταν εκείνος που μας προέτρεψε να πάψουμε να ασχολούμαστε με το σκοτάδι και να γίνουμε ιστολόγιο του φωτός...
Εξ΄ου και στις καρτούλες μας, αν δεν το έχετε προσέξει, από τότε βλέπετε το "αμΦοτεροδέξιος"...
Κάπως έτσι προέκυψαν εξελίξεις σε αυτήν εδώ τη "γειτονίτσα"...
και στην ερώτηση:
Ήρθε σαν από μόνη της η απάντηση:
"Ρώτα, βλέπε, άκου τι ψιθυρίζει Ο Θεός και θα μάθεις το πως ζητώντας λίγο φως", που ακούσαμε τελευταία...
Σαν τους απλούς ανθρώπους με τις απονήρευτες και καθαρές ψυχές που ακούνε και δίνουν προσοχή σε όλους εκείνους τους ειδικούς που μας δίνουν φως από τα φώτα τους, τα αυτόφωτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τί μας λένε;
Μας λένε ότι φταίει ο ήλιος, ο αέρας, το νερό και ότι άλλο τους φέξει, τους αυτόφωτους.
Εάν όμως σκεφτείς απλά και ταπεινά,
και θυμηθείς πως στο μαύρο και σκοτεινό διάστημα έχει την παγωνιά του απόλυτου μηδέν,
αρχίζεις να διερωτάσαι,
Γιατί κατηγορούν και θέλουν να πειράξουν τον ήλιο;
Γιατί ενώ εκεί έξω με ήλιο έχει παγωνιά κι εδώ μέσα ο ήλιος έχει ζέστη, αυτοί κατηγορούν την ζέστη;
Η πρώτη σκέψη που δημιουργήθηκε από το ΥΓ.
kyrios
Ευχαριστίες...
Διαγραφή