"...Τότε μόνο τον πήραν τα κλάματα. Έκλαιγε και έτρωγε, σιγά σιγά, για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γεμιστά του...

 

               

"Πριν λίγα χρόνια είχα έναν φίλο 

που πέθανε η μάνα του απότομα, 

από καρδιά.

 Ήταν περίεργο παιδί 

και δεν έκλαψε καθόλου,

 ούτε με το πρώτο σοκ, 

ούτε μετά - στις εκκλησίες 

και στους τάφους.

 Ήταν κλειστός σαν πέτρα, 

γιατί την αγαπούσε πολύ.

Το βράδυ 

που έφυγαν οι επισκέπτες από το σπίτι

(σχεδόν τους έδιωξε), 

εξαντλημένος άνοιξε το ψυγείο. 

Σε ένα τάπερ βρήκε γεμιστά. 

Τα είχε μαγειρέψει η μάνα του 

μια μέρα πριν πεθάνει.

Έκατσε στο τραπέζι μόνος, 

και σαν υπνωτισμένος άρχισε να τρώει. 

Ένιωσε κάτι υπόκωφο να του χτυπάει τ' άντερα: 

η οικειότητα αυτής της γεύσης. 

Το ρύζι, 

η ντομάτα, 

το συγκεκριμένο λάδι, 

ο συγκεκριμένος άνηθος - 

αυτό το μείγμα 

που ανήκε αποκλειστικά στη μάνα του.

Τότε μόνο τον πήραν τα κλάματα. 

Έκλαιγε και έτρωγε, 

σιγά σιγά, 

για να μην τελειώσουν γρήγορα τα γεμιστά του.

Μέχρι που τέλειωσαν..."

    

 [αναζητείται αυτή ή αυτός που έγραψε αυτήν υπέροχη ιστορία. 

Αν κάποιος γνωρίζει, μας το λέει...]

[επί του πιεστηρίου, 

κυριολεκτικά όμως...

Πριν προλάβουμε να ζητήσουμε, η εκ των "συν αυτώ" Βασιλική Παπαδημητρίου μας αποκάλυψε πως πρόκειται για κείμενο του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου 

από το βιβλίο του "Ας φυσά τώρα"...]

πηγή: π.Παντελεήμων Κρούσκος  

|εμείς από τη Νίκη Μακρή, εκ των "συν αυτώ"...