* Τριώδιο: το διόδιο του Παραδείσου

Τι Τριώδιο, τι Διόδιο !
Και το Τρι-ώδιο είναι ένα πνευματικό Δι-όδιο, το μοναδικό στο οποίο δεν πληρώνεις, αλλά πληρώνεσαι κιόλας με πνευματικά λεφτά και πνευματικούς καρπούς.
Είναι όμως και ένα «παράνομο» βιβλίο (!) αφού βρίθει από διάφορες παραβατικές προσωπικότητες!
Ξεκινά με ένα Τελώνη (Αρχικλέφτη και λαμόγιο Εφοριακό της τότε εποχής) περνά μέσα από πασίγνωστες γυναίκες του πεζοδρομίου, όπως η Μαρία η Αιγυπτία και τελειώνει με έναν αρχισυμμορίτη Λήσταρχο, που δεν άφησε άνθρωπο απείραχτο.
Το Βιβλίο του Τριωδίου ξεκινά από έναν Τελωνικό αναστεναγμό «Ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» και λαμβάνει πέρας με ένα «Μνήσθητι μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου» ενός σεσημασμένου ληστή πάνω στον σταυρό.
Ως εκ τούτου παρέχει και ηθική αυτουργία για «παράνομες» δραστηριότητες, αφού προβάλει και προωθεί τον Νόμο της Αγάπης Του Θεού, ο οποίος λογίζεται ως παράτυπη και παράνομη συμπεριφορά στην δικονομική ανθρώπινη νοοτροπία, εκεί που λείπει η έννοια της Συγνώμης και της Μετανοίας.
Για τον κώδικα της ανθρώπινης ποινικής δικονομίας ο Ληστής πάνω στον Σταυρό ήταν το χειρότερο απόβρασμα της καλής κοινωνίας. Για τον Χριστό όμως και την Βασιλεία Του ο πρώτος και επίσημος καλεσμένος του Παραδείσου.

Ας γίνει λοιπόν, φέτος και σε εμάς το Τριώδιο, 
διόδιον του Παραδείσου!

π. Διονύσιος Ταμπάκης

Εμείς από εδώ

* Ο Γέροντάς μου ο Πορφύριος... ~ (Τρομερή Μαρτυρία από τον π.Ακάκιο)

"συν αυτώ" ΥΓ:
Στροφή προς τους Αγίους μας!
Η μόνη λύση...

* Θυμηθείτε κι αυτό:
"Ο Γέροντας Πορφύριος: ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη! "

"Γέμισε η αγκαλιά της Παναγιάς σφαγμένα παιδάκια. Και η Παναγιά τους λέει κάτι ωραία παραμύθια..." - Ομιλία του κ. Κωνσταντίνου Γανωτή

Πολλή χαρά έδωσε σε γονείς, δασκάλους και καθηγητές, ο γνωστός και αγαπητός σε όλους κ. Κωνσταντίνος Γανωτής ο οποίος με περισσή αγάπη και ευαισθησία μας μίλησε για το «πώς τα παιδιά θα αγαπήσουν το βιβλίο» (και όχι μόνο...)
στο πλαίσιο της Σχολής Γονέων των εκπαιδευτηρίων της
"ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ".

Ταπεινός μέχρι τη μέρα της τελευτής του... Ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος (και η Ιερά Μονή που δημιούργησε

Ἡ Μονή Νέου Στουδίου βρίσκεται στή θέση Λογοστάρι, Αὐλώνα Ἀττικῆς. 

Ἱδρυτής καί κτήτορας τῆς Μονῆς ἦταν ἕνας ξεχωριστός ἐπίσκοπος τῆς Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας. 

Ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος Νικόδημος.

Γνωστός στό πανελλήνιο γιά τό ποιμαντικό του ἔργο, τήν θεολογική του συγκρότηση, τό συγγραφικό του ἔργο, προ πάντων ὅμως γιά τή σταυρωμένη Ἀρχιερωσύνη του, τούς διωγμούς καί τήν ἐξορία πού ὑπέστη. Βρέθηκε ἀκατηγόρητος, χωρίς νά δικαστεῖ μακριά ἀπό τήν μητρόπολή του. Στά χρόνια αὐτά τοῦ διωγμοῦ ἵδρυσε τή Μονή του, πού πολλοί τήν γνωρίζουν ὡς «Μονή Νικοδήμου».

ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΗ ΣΤΑΣΗ ΕΥΘΥΝΗΣ
Σέ πολλές περιπτώσεις συνεχῶν ἀδιεξόδων στό ἐκκλησιαστικό πρόβλημα, πού ταλαιπώρησε καί τόν ἴδιο καί ἄλλους 11 ἀδελφούς του, ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς δεχόταν ἀπό ἀνθρώπους τοῦ περιβάλλοντός του, πού ἔβλεπαν νά ταλαιπωρεῖται ἀπό τίς πράξεις ἀδικίας καί σκληρότητας τῆς διοίκησης τῆς Ἐκκλησίας πρός τό πρόσωπό του καί πρός τά πρόσωπα τῶν ἀδελφῶν του, τήν παρακάτω εἰσήγηση: Ἀποτραβήξου ἀπό ὅλη αὐτή τήν ἀθλιότητα σέ ἕνα μοναστηράκι νά ζήσεις μέ ἡρεμία τό ὑπόλοιπο τῆς ζωῆς σου. Ἡ ἀπάντηση σέ αὐτή τήν πρόταση ἦταν πάντα καί σθεναρά ἀρνητική. Ἐξηγοῦσε λοιπόν: Εἶμαι ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας. Τό χρέος μου εἶναι κοντά στό λαό μου. Μπορεῖ νά ἀπομακρύνθηκα μέ τή βία ἀπό τά παιδιά μου, ἀλλά δέν παύω ποτέ νά εἶμαι ὁ πατέρας τους. Ἡ θέση μου εἶναι πάντα κοντά τους, στό βαθμό πού οἱ ἐξωτερικές συνθῆκες μοῦ τό ἐπιτρέπουν. Ἡ στάση αὐτή ἦταν ἡ ἐνδεδειγμένη ἐπισκοπική στάση στοργῆς πρός τό ποίμνιο πού ὁ Κύριος τοῦ ἐμπιστεύθηκε, ἐγρήγορσης ἐπί τῶν ἐπάλξεων καί μεγάλων ἀγώνων ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας.

ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΟΔΗΓΟΣ ΝΕΩΝ ΣΤΟ ΜΟΝΑΧΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ
Δέν ἔδειχνε μέ κανένα τρόπο ὅμως ὄτι ἦταν στάση ἀπαξίωσης πρός τή μοναχική ζωή. Ἀπό τά νεανικά του χρόνια ὁ Ἀττικῆς Νικόδημος εἶχε ἐντρυφήσει στή ζωή τῆς ἀφιέρωσης. Ὁ ἴδιος εἶχε ζήσει στή νεαρή του ἡλικία στό πνεῦμα τῆς ὑπακοῆς, τῆς πτωχείας καί τῆς ἄσκησης. Εἶχε δρέψει τούς γλυκούς καρπούς τῆς ἀφιερωμένης ζωῆς. Μάλιστα, πολύ πρώιμα, ἤδη ἀπό τά χρόνια πού βρισκόταν στήν ἀδελφότητα θεολόγων ΖΩΗ, εἶχε κάνει τήν προσπάθεια νά ἐμπνεύσει τή ζωή τῆς ἀφιέρωσης, ἤ καί τή ζωή τῆς ἱερατικῆς διακονίας, σέ πολλούς νέους ἀνθρώπους. Πολλοί ἀπό αὐτούς, πράγματι, ἀκολούθησαν τήν ἀφιερωμένη ζωή, ἀνέλαβαν τά βαριά ἱερατικά καθήκοντα καί βρέθηκαν νά διαποιμαίνουν, μέ φόβο Θεοῦ καί συναίσθηση τοῦ μεγέθους τοῦ λειτουργήματός τους, τά ποίμνιά τους σέ διάφορα σημεῖα τῆς πατρίδας μας. Εἶχε ἀπό τά νεώτερα χρόνια τῆς ζωῆς του μέχρι τά γεράματά του τήν ἄποψη ὅτι ἔχει χρέος ἡ προηγούμενη γενιά νά κοπιάσει καί νά δώσει τίς νέες ἀφιερωμένες στόν Κύριο ὑπάρξεις, τούς νέους ποιμένες καί ἱερεῖς τῆς Ἐκκλησίας. Χρέος εὐθύνης γιά τήν ἀναβάθμιση στό μοναχικό καί ἱερατικό χῶρο.

Καί στά χρόνια τῆς ἐνεργοῦ διακονίας του στήν μητρόπολή του, τά μοναστήρια τῆς ἐπαρχίας του ἦταν οἱ χῶροι πού ἔβρισκε τόν ἑαυτό του, ἀνέπνεε τό ὀξυγόνο τῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ, ἀλληλοστηρίζονταν μέ τούς ἀγωνιζομένους ἀφιερωμένους ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί ἀδελφές του. Καί ὁ ἴδιος δέν ἔπαψε νά παρακινεῖ στή μοναχική ζωή καί νά ἐπιστρατεύει νέους στήν ἱερατική διακονία.

ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ ΜΟΝΑΧΙΚΩΝ - ΙΕΡΑΤΙΚΩΝ ΚΛΗΣΕΩΝ ΕΝ ΔΙΩΓΜῼ ΚΑΙ ΕΞΟΡΙᾼ
Τό ἀξιοσημείωτο εἶναι ὅτι καί στά χρόνια τῆς περιπέτειας, τοῦ διωγμοῦ καί τῆς ἐξορίας του, ὁ ζῆλος αὐτός γιά τήν καλλιέργεια τῶν μοναχικῶν καί ἱερατικῶν κλήσεων δέν τόν ἐγκατέλειψε. Ὅσο ἔβλεπε τό σκληρό πρόσωπο ἐπισκόπων πού πῆραν στά χέρια τους τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο διαπίστωνε τήν ἐκτροπή τους ἀπό τόν εὐαγγελικό καί πατερικό λόγο, ὅσο παρατηροῦσε τά ἀδιέξοδα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν καταπάτηση τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τήν αὐθαιρεσία, τίς ἰδιοτέλειες καί τίς σκοπιμότητες τῶν ἐπί μέρους προσώπων τῆς Ἐκκλησίας τόσο αὔξανε ἡ ἀνησυχία του γιά τό μέλλον τῆς Ἐκκλησίας. Αἰσθανόταν πιό μεγάλο τό χρέος γιά τήν ἐπάνδρωση τῆς Ἐκκλησίας μέ νέο αἷμα, μέ ψυχές ἁγνές καί ἀφιερωμένες, μέ ἀνθρώπους τῆς ἄσκησης καί τῆς προσευχῆς, μέ πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας πού μετέχουν στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἁγιάζονται ἀπό αὐτά. Ἡ πορεία γιά ἕνα νέο κλίμα στήν Ἐκκλησία εἶναι κοπιαστική καί ἐπίπονη. Τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας, πού χαρακτηρίζεται ἀπό τό εὐαγγελικό καί πατερικό ἦθος, κτίζεται λιθαράκι-λιθαράκι καθημερινά μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ καί τήν κοπιαστική ἐργασία τῶν ποιμένων.

Θά περίμενε κανείς τήν περίοδο αὐτή, μετά τήν βίαιη ἔκπτωσή του ἀπό τόν θρόνο, ὅτι οἱ εὐκαιρίες γιά μοναχικές καί ἱερατικές κλήσεις θά λιγόστευαν γιά τό μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικόδημο. Τό ἀντίθετο ὅμως συνέβη. Ὅλοι οἱ νέοι ἄνθρωποι πού τόν ἐπισκέπτονταν στό φτωχικό σπιτάκι τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς γιά νά μετάσχουν στή θεία Λειτουργία καί νά ἐπικοινωνήσουν μαζί του, ἔβλεπαν ἕναν ταπεινό καί προσηνῆ ἐπίσκοπο, πού ζοῦσε μέσα στήν ἡσυχία τῆς ἐξορίας του τήν πτωχεία καί τή λατρεία τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ. Παράλληλα, ἔβλεπαν τό βαθύ γνώστη τῆς πατερικῆς παράδοσης τῆς Ἐκκλησίας ἀλλά καί τόν ἐπίσκοπο πού παρακολουθοῦσε τόν παλμό τῶν γεγονότων τῆς ἐπικαιρότητας καί μποροῦσε νά τοποθετηθεῖ μέ ἄνεση ἀπέναντι σ᾿αὐτά. Ἔβλεπαν τόν ἐπίσκοπο νά παίρνει τό πετραχήλι του γιά νά ἀκούσει τόν στεναγμό τῶν πεσμένων στίς ἁμαρτίες ἀνθρώπων καί νά τούς χαρίζει τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τήν προοπτική μιᾶς ἀνακαινισμένης ἐν Χριστῷ ζωῆς. Στό πρόσωπο αὐτοῦ τοῦ ταλαιπωρημένου ἀπό τήν προσωπική του περιπέτεια ἐπισκόπου ἔβλεπαν τί μπορεῖ νά πετύχει μιά ἀφιερωμένη ψυχή, διαπίστωναν τό δυναμισμό τῆς χαρισματικῆς ἱερωσύνης καί τό μήνυμα παρηγοριᾶς πού ἔχει νά προσφέρει αὐτή στό σύγχρονο ἄνθρωπο. Τό ὅραμα καί ἡ κλήση, λοιπόν, τῆς ἀφιέρωσης καί τῆς ἱερωσύνης ἄνοιγε μπροστά τους.

ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΝΕΩΝ ΣΤΗΝ ΑΦΙΕΡΩΣΗ
Πόσοι καί πόσοι δέν χειραγωγήθηκαν ἀπό τόν πονεμένο αὐτό ἐπίσκοπο στήν πορεία πρός τή μονή τῆς μετανοίας τους ἤ πρός τίς ἱερές βαθμίδες τοῦ ἁγίου θυσιαστηρίου; Αὐτό ὅμως πού στεκόταν πάντα ἀγκάθι μέσα του ἦταν ὅτι, ἐνῶ μετεῖχε ἐκεῖνος μόνο στήν πνευματική αὐτή χειραγώγηση πρός τόν μοναχισμό καί τήν ἱερωσύνη τῶν νέων, ὅταν ἐρχόταν ἡ ὥρα τῆς κουρᾶς ἤ τῆς χειροτονίας, τό γεγονός αὐτό συνέβαινε κάπου μακριά ἀπό αὐτόν, δέν μποροῦσε νά μετέχει σ’ αὐτό. Λέει στό ἡμερολόγιό του: «12-02-1977. Πικραμένη ἡ ψυχή μου. Ἕνας πατέρας πού δέν ἔχει τό δικαίωμα νά χειραγωγήση στό ἱερό θυσιαστήριο τά παιδιά του. Εἶναι κι᾿ αὐτό ἕνα κομμάτι τοῦ σταυροῦ». Καί στή συνέχεια, ἡ νέα μοναχική ἤ ἱερατική πορεία τοῦ νέου βρισκόταν μακριά ἀπό τόν ἀγαπημένο του ἐπίσκοπο. Προσέφερε, δηλαδή, μέ ὅλη του τήν καρδιά ὁ ἐπίσκοπος τήν κοπιώδη ἐργασία χωρίς νά μπορεῖ νά ἀπολαύσει τόν γλυκό καρπό.

ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΑΣ
Κάποια στιγμή μετά τό 1980 κάποιοι νεώτεροι ἀδελφοί πού ἐπιθυμοῦσαν τή μοναχική ζωή, πνευματικά παιδιά τοῦ ἐπισκόπου Νικοδήμου, τοῦ ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία τους νά ζήσουν τήν ἀφιέρωσή τους μέ πνευματικό ὁδηγό τους τόν ἴδιο. Μέ χαρά καί συγκίνηση τότε παραδόθηκε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί δραστηριοποιήθηκε στή δημιουργία μιᾶς μοναστικῆς ἀδελφότητας.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΕΠΑΝΔΡΩΣΗΣ ΜΟΝΗΣ ΣΕ ΑΛΛΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ
Στήν ἀρχή οἱ προσπάθειες τοῦ Ἀττικῆς Νικοδήμου ἐπικεντρώθηκαν στήν ἐπάνδρωση ἤδη ὑπάρχουσας Μονῆς σέ κάποια ἄλλη μητρόπολη. Τοῦ προτάθηκαν μάλιστα ἀπό γνωστό του μητροπολίτη δύο ἐναλλακτικές λύσεις, στίς ὁποῖες συγκατατέθηκε. Ὅμως, τελικά καμία ἀπό τίς δυό περιπτώσεις δέν εὐοδώθηκε ἀπό τόν ἐπιχώριο μητροπολίτη, μέ ἀποτέλεσμα νά στραφεῖ πλέον στήν προσπάθεια γιά δημιουργία νέας μονῆς στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς.

ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΠΟΘΕΣΙΑΣ, ΕΡΓΑΣΙΕΣ ΑΝΟΙΚΟΔΟΜΗΣΗΣ

Περί τά δύο χρόνια χρειάστηκαν γιά νά ἐξευρεθεῖ καί νά ἀγορασθεῖ ὁ κατάλληλος χῶρος στή θέση Λογοστάρι, πέντε χιλιόμετρα δυτικά τοῦ Αὐλώνα Ἀττικῆς, γιά τή δημιουργία τῆς Μονῆς. Καί μετά, τουλάχιστον ἄλλα ὀκτώ χρόνια κόπου γιά τήν ἀνοικοδόμηση μικρῶν σχετικά κτιριακῶν ἐγκαταστάσεων καί τοῦ ἱεροῦ Ναοῦ (καθολικοῦ) τῆς Μονῆς. Ἐπί πλέον, δέκα ἀκόμα χρόνια πέρασαν γιά νά ὁλοκληρωθεῖ ὁ Ναός μέ τίς ἁγιογραφίες καί τά διάφορα μαρμαρόγλυπτα κομμάτια (τέμπλο, ἄμβωνας, δεσποτικό κ.ἄ.).

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Ἡ ὀνομασία τόσο τῆς μονῆς ὅσο καί τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ της (καθολικοῦ) ἦταν ἔμπνευση τοῦ μητροπολίτη. Σηματοδοτοῦσε τό ὅραμα καί καταδείκνυε τήν πορεία πού ὀνειρευόταν ὁ ἐπίσκοπος νά ἀκολουθήσει ἡ μονή. «Μονή Νέου Στουδίου» ἦταν ἡ ἐπιλογή τοῦ ὀνόματος τῆς Μονῆς. Θύμιζε τήν φημισμένη «Μονή Στουδίου» τῆς Κωνσταντινούπολης, πού τήν χαρακτήριζαν: α) ἡ λατρεία τοῦ Θεοῦ («Μονή τῶν ἀκοιμήτων» εἶχε σέ κάποια ἱστορική φάση ὀνομασθεῖ, γιατί ὑπῆρχε προσευχή κατά τή διάρκεια ὅλου τοῦ εἰκοσιτετραώρου), β) ἡ ἄσκηση στήν πνευματική ζωή καί γ) ἡ ζωντανή παρουσία τῆς Μονῆς στά ἐκκλησιαστικά πράγματα (οἱ Στουδίτες μέ τήν ἐπιρροή τους στίς μεγάλες λαϊκές μάζες τῶν πιστῶν ξεσήκωναν πραγματική ἐπανάσταση ὁποτεδήποτε ἐκκλησιαστικά πρόσωπα, ἀκόμα καί ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης, ἐκτρέπονταν ἀπό τήν Κανονική τάξη τῆς Ἐκκλησίας). Ὡς ζωή λοιπόν λατρείας, ἄσκησης καί δυναμικῆς παρουσίας στά ἐκκλησιαστικά πράγματα ὁραματίστηκε τή ζωή στό μικρό αὐτό κοινόβιο πού δημιούργησε. Τό πρῶτο μικρό παρεκκλήσιο (ἐντός τοῦ κτιρίου τῆς μονῆς) τό ἀφιέρωσε νά τιμᾶται (ὅπως καί ἡ Μονή Στουδίου) στήν μνήμη τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ (29 Αὐγούστου). (Ἀργότερα, ὑποδείχθηκε ἀπό ὀρειβάτη ἐπισκέπτη τῆς Μονῆς ὅτι δίπλα ἀκριβῶς ἀπό τό μοναστήρι ὑπῆρχε μικρό παλαιό ἐκκλησάκι Κομνηνείου ἐποχῆς ἀφιερωμένο στόν Ἰωάννη Βαπτιστή (βλέπε «Ἀρχεῖο τῶν Βυζαντινῶν μνημίων τῆς Ἑλλάδος», Ἀναστ. Ὁρλάνδου, τόμ. Ε, 1939-40 τεῦχος 2, σελ. 148-152).

ΤΟ ΚΑΘΟΛΙΚΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ

Τό καθολικό τῆς Μονῆς θέλησε ὁ μητροπολίτης Ἀττικῆς νά τό ἀφιερώσει στούς Πατέρες πού συνῆλθαν στίς ἑπτά Οἰκουμενικές Συνόδους (πρώτη Κυριακή μετά τίς 11 Ἰουλίου). Οἱ Ἁγιοπνευματικές αὐτές συνάξεις τῶν ἐπισκόπων πέτυχαν δύο μεγάλες νίκες. Διατύπωσαν τήν ἀληθινή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας, σπρώχνοντας στό περιθώριο τίς αἱρετικές διδασκαλίες. Ἔλυσαν σοβαρά διοικητικά καί πνευματικά θέματα τῆς Ἐκκλησίας, βασιζόμενοι στόν εὐαγγελικό λόγο καί τήν πατερική παράδοση καί διατυπώνοντας ἔτσι τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἐπιλογή αὐτή γιά τό Ναό (τό καθολικό) τῆς Μονῆς ἔδειχνε τόν πόθο του ὡς ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας νά ξαναλειτουργήσει τό συνοδικό σύστημα σέ μιά Ἁγιοπνευματική βάση. Ἡ Ἱερά Σύνοδος νά ὁρθοτομεῖ τό λόγο τῆς ἀληθείας καί νά ἐπανεντροχιαστεῖ στή γραμμή τῶν Κανόνων τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς καθαρότητας τῆς εὐαγγελικῆς διδασκαλίας.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΟΔΗΓΟΣ
Ἕνα σημαντικό στοιχεῖο τῆς ἐσωτερικῆς διάθεσης τοῦ μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικοδήμου: Ἀπό τή στιγμή πού ἀποδέχθηκε νά εἶναι ὁ πνευματικός καθοδηγός, ὁ γέροντας, ὁ ἡγούμενος κάποιων ψυχῶν, ἔσκυψε καί ἐντρύφησε στήν ἐμπειρία τῶν ἀσκητῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ βαθύς θεολόγος ἐπίσκοπος, πού σ᾿ὅλη τήν ἀφιερωμένη πορεία του -καί περισσότερο τή δεκαετία μετά τήν ἐξορία του- ἐντρυφοῦσε στούς Καππαδόκες Πατέρες, τόν Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, τό Δαμασκηνό, τό Μάξιμο ὁμολογητή καί τόσους ἄλλους Πατέρες, τώρα ἐρχόταν κοντά στήν ἐμπειρία καί τή σοφία τῶν ἁπλῶν ἀσκητῶν Πατέρων. Μελέτησε συστηματικά τόν «Εὐεργετινό» καί ρουφοῦσε μέ εὐχαρίστηση τό μέλι τῆς διδασκαλίας τους. Θαύμαζε τούς ἀγῶνες τους, τή διακριτικότητά τους, τή σοφία τους, τήν τόσο βαθιά ἐμπειρία τους, τήν τόσο συστηματική παιδαγωγία τους, πού βοηθοῦσε τίς ψυχές τῶν ἄλλων μοναχῶν νά βροῦν τό μονοπάτι γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΓΑΛΗΝΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑΧΙΚΗΣ ΖΩΗΣ
Μέ ὅλον αὐτόν τόν πνευματικό ὁπλισμό πορεύθηκε ταπεινά τριάντα ὁλόκληρα χρόνια (1983-2013), μέχρι τή μέρα τῆς τελευτῆς του, στήν πνευματική αὐτή παλαίστρα πού δημιούργησε. Ἡ καθημερινότητά του μέσα στήν πτωχεία, τήν ἁπλότητα καί τήν ἡρεμία. Παρ᾿ὅλη τή δυναμικότητα τοῦ χαρακτῆρα του, μποροῦσε νά τιθασεύει τό θυμικό τῆς ψυχῆς του καί νά κατευνάζει ἔτσι τίς ἐρχόμενες ταραχές πού ἐνσκήπτουν σέ κάθε ὁμάδα ἀνθρώπων. Κύριο χαρακτηριστικό τῆς μοναστικῆς ζωῆς του ἦταν ὅτι ὅλος ὁ διωγμός ἀπό τή διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας, πού συνεχίστηκε καί περαιτέρω, καί ὅλες οἱ περιπέτειες πού ἀκολουθοῦσαν ἡ μία τήν ἄλλη, δέν μποροῦσαν νά διαταράξουν στό παραμικρό τήν ἠρεμία τῆς καθημερινότητάς του. Ποτέ δέν κρατοῦσε ἀπωθημένα μέσα του, ποτέ δέ συσσώρευε ἐμπάθειες ἀκόμα καί πρός τούς διῶκτες του, ποτέ δέν ξέσπαγε τυφλά ἀπό καταστάσεις πού δέν εἶχε μπορέσει νά ἐλέγξει μέσα του.

«ΜΟΝΗ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ»: ΚΑΡΠΟΣ ΔΙΩΓΜΟΥ

Μέ ὅλον αὐτόν, λοιπόν, τό διωγμό μπόρεσαν καί προσέφεραν στόν μητροπολίτη Ἀττικῆς Νικόδημο καί αὐτή τήν εὐλογία, τό μοναστήρι του, τήν «Μονή Νικοδήμου» ὅπως τήν γνωρίζει ὁ πολύς κόσμος. Τό χῶρο πού μέ τή λατρεία τοῦ Θεοῦ καί τήν ἄσκηση ἑτοίμασε τήν ψυχή του γιά τήν ἔξοδο ἀπό τόν πολυτάραχο βίο του. Ὅμως, ἡ «Μονή Νικοδήμου» δέν ἦταν τό τελευταῖο κεφάλαιο τῆς ζωῆς του καί τῶν ἀγώνων του.

Ἀρχιμ. Εἰρηναῖος Μπουσδέκης

πηγή

* Πρόλαβα να πω "Θεέ μου συγχώρα με, φεύγω"

Η Μοναχή Σωφρονία περιγράφει το τροχαίο ατύχημα που είχαν μαζί με άλλους προσκυνητές πριν λίγες μέρες κατά την επίσκεψή τους στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου και πως ο άγιος τους έσωσε από βέβαιο θάνατο με θαυματουργική παρέμβαση.
Αναφέρει με συγκίνηση η μοναχή στη σελίδα της στο facebook:

Μπορεῖ νά ἔχουμε πολλοί χάρισμα λογοτεχνικό, νά «τά γράφουμε» ὡραία καί νά εὐχαριστοῦμε καί ἐμᾶς καί ὅσους μᾶς διαβάζουν.

Ἀλλά ἡ ζωή μᾶς δίνει εὐκαιρίες νά δοκιμαζόμαστε καί νά βλέπουμε στήν πράξη ἄν μποροῦμε νά ἐφαρμόσουμε τά ὅσα θεωρητικά λέμε.
Θά σᾶς διηγηθῶ ἀγαπημένοι ἀδελφοί τοῦ μοναστηριοῦ μας μιά πραγματική ἱστορία, ἕνα θαῦμα πού συνέβη στις 7 Φεβρουαρίου 2019 στήν Ἐθνική ὁδό Ἀρτάκης Χαλκίδος στό δρόμο γιά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τό Ρῶσο.
Ἐδῶ καί μέρες φιλοξενοῦνται στό μοναστήρι μας δύο Ρωσίδες ἀπό τή Λευκορωσία μία μοναχή καί ἕνα κορίτσι.

Ἀπό καιρό ἐξέφρασαν τήν ἐπιθυμία νά προσκυνήσουν τόν «Αγιο τους», τόν Ἅγιο Ἰωάννη τό Ρῶσο.

Μετά χαρᾶς δέχθηκα τήν «πρόκληση» ἄν καί γιά μᾶς εἶναι μιά διαδικασία ἀλλά καί μιά ἀπόσταση. Ξεκινήσαμε πρωί ἀπό τό μοναστήρι ἔχοντας κάνει τήν πρωινή μας ἀκολουθία.

Πήγαμε στό Αἴγιο ἀπό ὅπου πήραμε τό αὐτοκίνητο καί στή συνέχεια κατευθυνθήκαμε γιά Ἀθήνα γιά κάποιες ἀγορές πού θά ἔκαναν οἱ φιλοξενούμενες.
Ὅλα ἔδειχναν εὐλογημένα, ἀκόμα καί ὁ καιρός ἦταν θαυμάσιος.

Στό δρόμο ἀναθυμόμουν φοιτητικές μου ἀναμνήσεις ὅταν πήγαινα δύο καί τρεῖς φορές τό χρόνο γιά ἐξομολόγηση στόν π. Ἰάκωβο τόν Τσαλίκη, τόν νῦν Ἅγιο Ἰάκωβο Εὐβοίας. Ἀγαπημένο μέρος καί φυσικά πρῶτος σταθμός πρίν τίς Ροβιές ἦταν τό Προκόπι Εὐβοίας γιά προσκύνημα στόν μεγάλο καί ἀγαπημένο μου Ἅγιο Ἰωάννη τό Ρῶσο.

Μπήκαμε στήν Ἀρτάκη.

Μᾶς χώριζε ἀπόσταση 50 λεπτῶν ἀπό τόν Ἅγιο. Ἐκείνη τήν ὥρα εἶπα:

«Νά κάνουμε ὅλες μιά προσευχή, νά ζητήσουμε κάτι ἀπό τόν Αγιο μυστικά, καί νά ξανάρθουμε νά τόν προσκυνήσουμε».

Καί λέγοντας Ἀμήν κάναμε ὅλες τό σταυρό μας καί…ἐκεῖ…τινάχθηκα στόν ἀέρα ἄκουσα μερικά «μπάμ» χτύπησα πέρα δῶθε -καθόμουν στό πίσω κάθισμα κι ἄκουσα τήν ὁδηγό νά λέει:

«Μᾶς τράκαραν!» .

Στά δευτερόλεπτα ἐκείνου «σεισμοῦ» «εἶδα τό θάνατο».

Πρόλαβα νά πῶ: «Θεέ μου συγχώρα με, φεύγω» ….
Μετά τήν πρώτη ἔκπληξη συνειδητοποίησα πώς …ζῶ!!!

Μᾶς ἄνοιξαν τήν πόρτα-εἶχε γίνει φυσαρμόνικα καί ἐκτός ἀπό αὐτό κατεστράφη ὁ ἄξονας τοῦ αὐτοκινήτου πού τρύπησε τή ρόδα…

Μᾶς μετέφεραν σέ κατάσταση σόκ στό κοντινότερο ζαχαροπλαστεῖο…

Μιά κυρία παραβίασε τό Stop καί χτύπησε κάθετα τό αὐτοκίνητό μας.

Ἡ ἴδια πετάχθηκε στό ἀπέναντι ρεῦμα κι ἐμεῖς «πετάξαμε» μέτρα μακριά στόν ἀέρα.

Μέσα στόν πανικό νά γίνουν τά ἀπαραίτητα. Ἀνταλλαγή στοιχείων, ἀσφάλειες κλπ.

Ἡ ὁδική ἀσφάλεια μίλησε γιά θαῦμα.

Γιά ἀνέλπιστη διάσωσή μας ἀπό ντελαπάρισμα τοῦ αὐτοκινήτου, ἀπό μοιραῖα ἀτυχήματα. «Εἴχατε ἅγιο» ἀναφώνησαν πολλοί ὅταν μᾶς εἶδαν νά βγαίνουμε σῶες ἀπό τό αὐτοκίνητο… Ἦταν 4:30μμ.

Στίς 7 μ.μ. ἔκλεινε ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου καί ἤμασταν μία ὥρα ἀπόσταση.
Τά διαδικαστικά τελείωσαν στίς 6 καί 30μμ.

Πῶς θά φεύγαμε γιά τόν Ἅγιο;;

Δόξα τῶ Θεῶ ὁ σύζυγος τῆς κυρίας πού μᾶς τράκαρε προσφέρθηκε νά μᾶς πάει μέ τό δικό του αὐτοκίνητο στόν Ἅγιο μέχρι ἡ ἐταιρεία ἀπό ὅπου εἴχαμε νοικιάσει τό δικό μας νά φέρει ἄλλο ὄχημα γιά τήν ἐπιστροφή μας στήν Πελοπόννησο. Ξεκινήσαμε λοιπόν μέ πολλή λαχτάρα νά προσκυνήσουμε τόν Αγιο, νά τόν εὐχαριστήσουμε γιά τή διάσωση. Ἔβρεχε καταρρακτωδῶς. Σκοτάδι. Φτάνοντας βλέπουμε δύο γυναῖκες καί ἕναν ἄνδρα νά κλείνουν τήν πόρτα ἕτοιμους νά βάλουν συναγγερμό. «Ἕνα λεπτό» φωνάξαμε. Σᾶς παρακαλοῦμε!!!
 

Μπήκαμε μέσα περασμένες 7μμ ἦταν γύρω στίς 7 καί 20μμ…Ἄδεια ἡ ἐκκλησία. Πρώτη φορά τήν ἔβλεπα ἔτσι.
 

Ὁ Ἅγιος στή Λάρνακά του. Μᾶς ὑποδέχθηκε μόνος μέ δῶρο ἕνα κύμα μεγάλης εὐωδίας!!! Προσκυνήσαμε μέ λαχτάρα καί μέ δάκρυα στά μάτια. Εἴπαμε τήν ἱστορία μας καί μᾶς εἶπαν ὅτι γιά κάποιο ἀνεξήγητο λόγο ἄρχισαν τή συζήτηση καί καθυστέρησαν νά κλείσουν τόν ναό. Μιά κυρία εὐλαβεστάτη μᾶς εἶπε ὅτι συνέχεια ὅταν πρόκειται νά ἔρθουν προσκυνητές ἀπό μακριά συμβαίνει αὐτό τό «τυχαῖο» νά παρατείνουν τό κλείσιμο τῆς ἐκκλησίας. Μάλιστα θέλω νά σημειώσω ὅτι πηγαίναμε χωρίς ἀγωνία στό δρόμο γιατί μᾶς εἶχαν πεῖ ὅτι θά μπορούσαμε νά παίρναμε τηλ. νά μᾶς ἀνοίξουν. Ὅμως οἱ φύλακες μᾶς εἶπαν ὅτι εἶχαν μπλοκάρει καί τά δύο τηλ. καί δέν θά ἀπαντοῦσε κανένα τελικά στό ναό καί δέν θά προσκυνούσαμε.

Ἡ χαρά καί ἡ ἱκανοποίησή μας ἦταν μεγάλη.
Τό καταθέτω τό περιστατικό ὡς εὐγνωμοσύνη καί ὡς ἀπόδειξη τῶν μεγάλων θαυμάτων πού ἐπιτελεῖ ὁ Αγιος Ἰωάννης ὁ Ρῶσος!!!
Διάσωσε ἀπό θάνατο καί τραυματισμό τούς προσκυνητές του καί τούς δέχθηκε στό Ἅγιο του λείψανο.
Ἐπιστρέψαμε στήν Ἀρτάκη καί ψάλλαμε τήν παράκληση τοῦ Αγίου συγκινημένες γιά τό θαῦμα πού βιώσαμε.
Ὁ Ἅγιος μᾶς πῆρε ὅλη τήν κούραση καί τό σόκ τοῦ ἀτυχήματος.
Ἀπόψε τό βράδυ θά ψάλλουμε στό μοναστήρι ξανά τήν παράκληση τοῦ Αγίου γιά τόν εὐχαριστήσουμε.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι ζωντανοί, εἶναι οἱ καλύτεροι φίλοι μας…

Υ.Γ.
Σήμερα τό πρωί -ἔχοντας κάποιες κακώσεις γιατί ἡ πορτα τοῦ αὐτοκινητου πού ἔσπασε ἦταν στή θέση μου-πονοῦσα ἀρκετά καί ἔλαβα τό ἑξῆς μήνυμα ἀπό μιά κυρία-φίλη τοῦ μοναστηριοῦ: (Ἡ ὁποία δέν ἤξερε κἄν γιά τό προσκύνημα οὔτε γιά τίς φιλοξενούμενες): «Γερόντισσα, εἶστε καλά;; Γιατί σᾶς εἶδα στόν ὕπνο μου μέ δύο μοναχές μαζί στό κρεβάτι κι ὅτι πεθάνατε. Φοβήθηκα. Εἶστε καλά;;»
 

Τά συμπεράσματα ἀγαπημένοι μου φίλοι τά ἀφήνω σέ σας.
Ὄντως ἦταν νά «φύγουμε» ἀλλά ὁ Ἅγιος μᾶς γύρισε πίσω!!!
Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ….

Σωφρονια Φαρμακιδου
πηγή

* Μαστίχα. Χίος. Μοναδικά...

Από τις καλύτερες παραγωγές βίντεο που έχουν γίνει για την Χίο και την μαστίχα. 

Αξίζει την προσοχή σας.

Επιμορφωτικό, με έμφαση στους ανθρώπους της μαστίχας και την διαδικασία παραγωγής. 

Χίλια μπράβο και ευχαριστούμε το Πολιτιστικό ίδρυμα ομίλου Πειραιώς piopnews. 

Περισσότερες πληροφορίες: http://www.piop.gr

Myrovolos Chios

(Φοβερή παραγωγή αντάξια του τόπου και του προϊόντος...
το "δανειστήκαμε" από τον Ηλία Φραγκάκη)

* Το παπαδάκι του λεπροκομείου

15 Φεβρουαρίου 1960.

Μια είδηση κάνει το γύρο της μυροβόλου Χίου  και βυθίζει στο πένθος τους πιστούς.

Ο πάτερ Άνθιμος έφυγε!

Το «παπαδάκι του λεπροκομείου», όπως συνήθιζαν να τον λένε οι παλιοί, πέταξε για την αιωνιότητα, αφού πρώτα υπηρέτησε με αυταπάρνηση για είκοσι σχεδόν χρόνια το λεπροκομείο και αργότερα για άλλα τόσα και παραπάνω τη Μονή Παναγία η Βοήθεια.

Ο ίδιος ζήτησε το 1912 να διοριστεί ως εφημέριος στο Ναό του Λωβοκομείου*, του λεπροκομείου δηλαδή της Χίου. 

Του ιδρύματος που ιδρύθηκε το 1398 για να στεγάσει τους ζωντανούς - νεκρούς, εκείνους που βίωναν την απόλυτη εγκατάλειψη χωρίς (μέχρι τότε) ελπίδα όχι μόνο από την επιστήμη, μα ούτε κι από την ανθρώπινη συμπόνοια. 

 Στο αριστερό φύλλο της εισόδου του Λεπροκομείου διαβάζουμε το έτος ίδρυσής του: 1378

Κλήθηκε να υπηρετήσει τον τόπο που ούτε το όνομά του δεν τολμούσαν να ψελλίσουν οι άνθρωποι. «Μέσα-κει» το έλεγαν ψιθυριστά και με τρόμο οι ντόπιοι, ως ένδειξη ανθρώπινης υποταγής στο μοιραίο, που θαρρείς και απομακρύνεται όταν δεν το ονοματίζεις …

Από την πρώτη κι όλας μέρα που πάτησε το πόδι του εκεί, ακτινοβολεί εκτυφλωτικά το μεγαλείο του. Τρώει στην ίδια τράπεζα με τους αρρώστους, φροντίζει να μην τους λείψει τίποτα. Επισκέπτεται τα δωμάτιά τους, σκύβει στο προσκέφαλό τους, καθαρίζει τις σαπισμένες πληγές τους, απαλύνει το σωματικό πόνο. 

Με ανεξάντλητη δύναμη και άφθαστη ταπείνωση υπηρετεί τους, συχνά ιδιότροπους, ανυπόμονους και τραχείς, λόγω της ασθένειας, ασθενείς. Είναι πλέον ο άνθρωπός τους. 

Παράλληλα φροντίζει να ιαθούν από την πιο φοβερή ασθένεια της αμαρτίας. Εξομολογεί, τους μεταλαμβάνει και μετά καταλύει τη Θεία Κοινωνία. 

Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, τα πρόσωπα ηρεμούν και φωτίζονται. Οι πρώην υβριστές, βλάσφημοι και εριστικοί γίνονται τα άκακα αρνάκια. Κάποιοι κείρονται μοναχοί. Ανάμεσά τους το λουλούδι του Λωβοκομείου ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός. Στο πρόσωπό του ενώθηκαν μυστικά η Χίος με την Κρήτη. Η κοιλάδα της Υπακοής (εκεί χτίστηκε το Λεπροκομείο της Χίου) με τη Σπιναλόγκα.

Ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός

Η φήμη του πλέον περνά τον μαντρότοιχο του Λωβοκομείου και φτάνει σ' όλο το νησί. Κι από κει σε όλη την Ελλάδα και αργότερα στο εξωτερικό.

Το 1930 φθάνει η ώρα για να αποχωρήσει ο Γέροντας από το Λωβοκομείο. Οι λεπροί σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω του και θρηνούν απαρηγόρητοι. Εκείνος λυγίζει μπροστά στην τόση αγάπη. Με δάκρυα συγκίνησης τους υπόσχεται ότι θα προσεύχεται γι' αυτούς και θα τους επισκέπτεται.

Στο μεταξύ έχει ιδρύσει τον «Ιερό Παρθενώνα», τη Μονή Παναγία η Βοήθεια, στην οποία μονάζουν δεκάδες μοναχές.

Τριάντα χρόνια διακονεί το μοναστήρι και το αναδεικνύει σε πνευματικό κέντρο πανελλήνιας ακτινοβολίας. 

Τα χρόνια όμως, έχουν πλέον συσσωρευτεί στους αδύναμους και ασθενικούς ώμους του. Την 1η Ιανουαρίου 1959 τελεί την τελευταία του Θεία Λειτουργία. 

Οι μήνες τρέχουν. Ο χρόνος περνά. Πλήθος πιστών συρρέει τις Κυριακές και γιορτές μετά τη Λειτουργία, στο κελί του για να πάρουν την ευλογία του κλινήρους πλέον Γέροντα, πιστεύοντας ακράδαντα ότι στον τόπο τους εγκαταβιώνει ένας άγιος.

Οι πρώτες μοναχές θυμούνται ένα λόγο του που είχε πει σε ανυποψίαστο χρόνο «τριάντα χρόνια θα ζήσω στο Μοναστήρι».

27 Ιανουαρίου 1960. Προσέρχεται στο Ναό και κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων. Είναι η τελευταία φορά που βγαίνει από το κελί του.

Το πρωί της 1ης Φεβρουαρίου καλεί όλες τις μοναχές και τους ανακοινώνει ότι σε λίγες μέρες θα φύγει. Τους ζητά να φροντίζουν αδιάκοπα για την αθάνατη ψυχή τους, για να την παραδώσουν αμόλυντη στα χέρια του Θεού. Ζητά να τον συγχωρήσουν και να προσεύχονται για εκείνον. 

Τους ευλογεί σταυροειδώς λέγοντας 

Όλη η Χίος να έχει την ευχή μου την ταπεινή. 

Όλη η Χίος να είναι ευλογημένη!

Πλούσια τα αγαθά του Ουρανού και της γης σε αυτήν!

Από εκείνη τη μέρα αδυνατεί να πάρει τροφή ή νερό. Μεταλαμβάνει όμως, καθημερινά την Ουράνια Τροφή, περιμένοντας να συναντήσει τον Κύριο που υπηρέτησε πιστά. 

Ήταν Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου 1960. Ώρα 6:35 το πρωί.

Η ψυχή του πέταξε για την ουράνια πατρίδα.

Στην εξόδιο ακολουθία όλοι ψιθυρίζουν πως το «παπαδάκι του Λεπροκομείου» είναι Άγιος.

Η Εκκλησία μας τον κατέταξε στους Αγίους της, την παραμονή της γιορτής της Παναγιάς, στις 14 Αυγούστου του 1991.

 *από το αρχαίο λωβῶμαι = υφίσταμαι κακομεταχείριση 

Κρ. Π.

*Το γκρι πουλόβερ του κυρ Γιάννη

Αυτό το γκρι πουλόβερ του κυρ Γιάννη το ξέρω πολύ καλά. Εσείς βέβαια γνωρίζετε τον μακαριστό Χριστόδουλο, τον διάσημο αδελφό του και πιθανώς και τον ίδιο τον αείμνηστο πλέον Ιωάννη Παρασκευαΐδη.

Όμως το γκρι πουλόβερ είναι που κρύβει μυστικά... Όπως και ένα άλλο που φορούσε, θαλασσί στο χρώμα της αεροπορίας όπως λέγαμε κάποτε. Αυτά τα δύο είχε.

Αρχικά είχε μόνο το γκρι το οποίο με τα χρόνια τρίφτηκε στους αγκώνες και μετά στο σημείο αυτό εμφανίστηκαν κάτι διακριτικές μεν, τρύπες δε.

Ο κυρ Γιάννης όμως δεν ενοχλείτο απ' αυτό. Συνέχιζε να το φοράει και κουβέντα δεν δεχόταν περί αντικατάστασης καθώς δεν ήθελε να ξοδεύει χρήματα για τον εαυτό του. Πολλοί (ακόμη και από τους κοντινούς του ανθρώπους) τον θεωρούσαν τσιγκούνη αλλά αυτός ήταν σφιχτοχέρης σε ό,τι αφορούσε τον ίδιο και ανοιχτοχέρης για τους έχοντες ανάγκη συνανθρώπους του.

Χρόνια ολόκληρα τον βλέπαμε καθημερινά στο μητροπολιτικό μέγαρο να ζει στο μικρό του δωματιάκι μια ιδιότυπα ασκητική ζωή, παράλληλη με την ζωή του αδελφού του (του δεσπότη) και των πατέρων που μπαινόβγαιναν εκεί. Λες και υπήρχε ένας κόσμος που αφορούσε μόνο τον ίδιο ενώ ταυτόχρονα δεν έπαυε να είναι ενήμερος για όσα συνέβαιναν γύρω του. Ουδέποτε δανείστηκε από τα επισκοπικά "μεγαλεία", τις υψηλές γνωριμίες και την τεράστια φήμη του αδελφού του και μάλιστα πολλές φορές ήταν αντίθετος με κάποια από αυτά που δεν είχαν ασκητική υφή. Ο ίδιος είχε εσωτερικές διαδρομές, ασυμβίβαστο φρόνημα, χαμόγελο παντοτινό και αγάπη για την απαρέγκλιτη Ορθοδοξία (πλεονασμός βέβαια γιατί πως θα είναι ορθοδοξία αν δεν είναι απαρέγκλιτη αλλά αναγκαίο σχήμα στους καιρούς όπου τα πράγματα πολλάκις βαπτίζονται αλλιώς...).

Άνθρωπος πανεπιστημιακής μόρφωσης, γραμματέας υπουργείου στα νιάτα του, εραστής της ελληνικής παιδείας και βαθύς γνώστης της αρχαιοπρεπούς ελληνικής γλώσσης, περνούσε της ημέρες του στην κυριολεξία με νηστεία και προσευχή και με μόνη "διασκέδαση" να σκουπίζει την αυλή του μητροπολιτικού οίκου και να ποτίζει τις γλάστρες.

Ξημεροβραδιάζονταν στο διπλανό εκκλησάκι του Αγίου Νεκταρίου, περπατούσε στην πόλη και κοιμόταν νωρίς.

Το φαγητό του ήταν λιτό και συνήθως αλάδωτο και όταν δεν ήταν περίοδος νηστείας έκανε "ελέγχους" στο ψυγείο μην τυχόν και πεταχτεί κάτι που οι άλλοι χαρακτήριζαν "χαλασμένο". Τον είχαμε "συλλάβει" πολλάκις να καθαρίζει την μούχλα και να τρώει το τυρί και ποτέ δεν έπαθε τίποτε. Το χειρότερό του ήταν να πετιέται κάτι φαγώσιμο και γενικώς η σπατάλη, με τον τρόπο που εκείνος αντιλαμβανόταν τον όρο. Και δεν τον αντιλαμβανόταν πάντα σωστά... Έχω πέσει πολλές φορές "θύμα" αυτής του της αντίληψης όταν βλέποντας το κόκκινο φως αναμμένο έξω από το στούντιο του ραδιοφωνικού μας σταθμού, που έδειχνε ότι είμαστε on air, στον αέρα, εισέβαλε φωνάζοντας να σβήσουμε το φωτάκι και μεις είχαμε ζωντανή εκπομπή! Δεν του θυμώσαμε όμως ποτέ διότι ποτέ δεν μπόρεσε να καταλάβει, όσες φορές και αν του εξηγούσαμε... Και πώς να καταλάβει όταν στην πατρίδα του, την Ξάνθη, για να κάνουν οικονομία διάβαζαν τα μαθήματά τους στο φως του στύλου ηλεκτρικού ρεύματος που -κατά ευτυχή συγκυρία- υπήρχε έξω από το παράθυρό τους!

Στο μητροπολιτικό περιβάλλον κυκλοφορούσε σαν ένα ανάλαφρο αερικό που κανέναν δεν ενοχλούσε και κανείς δεν το ενοχλούσε. Έτσι απλός που ήταν σχεδόν δεν αφορούσε κανέναν. Οπότε δεν υπήρχε και ανάγκη να τον αγαπούμε ιδιαίτερα...

Ήταν κάτι σαν το καλό στοιχειό του μεγάρου: Απαραίτητο μεν για την ισορροπία αλλά χωρίς να εγείρει έντονα συναισθήματα. Το πολύ-πολύ να χαμογελάσουμε με τις παραξενιές του.

Μόνο η κυρα Μαρία, η νεωκόρος του γειτονικού ναϊδρίου του Αγίου Νεκταρίου τον αγαπούσε σαν τον πατέρα της, όπως έλεγε.

Εκείνη ήξερε κάποια από τα μυστικά που ζηλότυπα φύλαγε δικά του. Όμως αυτή που είναι πανέξυπνη Σμυρνιά κατάφερνε να τον "εξομολογεί" στο πρωινό τσάι. Σχεδόν αξημέρωτα, αφού άνοιγε την εκκλησία και άναβε τα καντηλάκια, του έψηνε τσάι και το σερβίριζε με ένα παξιμάδι και λίγες ελιές. Για τον εαυτό της έψηνε καφέ και καθισμένοι στο καναπεδάκι του ραδιοφωνικού σταθμού (επικοινωνούσε με εσωτερική σκάλα με το σπίτι) τα έλεγαν, μέχρι να έρθουν οι πρώτοι ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Ακριβώς τι έλεγαν δεν το μάθαμε ποτέ αλλά για το ότι η σύνταξή του πήγαινε σε αγαθοεργίες, μέσω της κυρα Μαρίας που ήξερε τους αναγκεμένους, το είχαμε πληροφορηθεί. Ήταν άλλωστε ο καημός της ευλαβούς γυναίκας που κατέληγε: "Μα να τα δίνει όλα και να μην παίρνει ούτε ένα πουλόβερ και να φοράει το τρύπιο. Του λέγω, του ξαναλέγω, δεν σηκώνει κουβέντα".

Ώσπου δεν άντεξε και πήγε και του αγόρασε η ίδια δώρο ένα καινούργιο στο θαλασσί της αεροπορίας, που αναφέρω πιο πάνω...

Ο κυρ Γιάννης θύμωσε αλλά το φόρεσε και όταν του λέγαμε "με γειά" απαντούσε δήθεν τσαντισμένος: " Να αυτή η Μαρία". Ήταν σαν να απολογείτο που είχε προσελκύσει την συμπάθεια και που έγινε αιτία αυτός ο λιτός ασκητής να ξοδευτούν χρήματα!

Χαμογελούσε όμως.

Βλέπεις στην αγάπη κανείς δεν μπορεί να... κάνει μούτρα. Ούτε καν ο κυρ Γιάννης που ποτέ δεν διανοήθηκε να την προκαλέσει, την αγάπη του Ουρανού προσδοκώντας πάντα και μόνον αυτή.

Το γκρι πουλόβερ όμως δεν το πέταξε.Το κράτησε και συνέχισε να το φοράει, νευριάζοντας την κυρα Μαρία που ποτέ δεν κατάλαβε αλλά και πολύ γρήγορα παραιτήθηκε από κάθε προσπάθεια, λέγοντας "Εγώ του αγόρασα καινούργιο και νιώθω ήσυχη. Ας κάνει ότι θέλει".

Και αυτή μεν συνέχισε να του σερβίρει τσάι με ελιές μέχρι που ο κυρ Γιάννης έφυγε για Αθήνα όταν έγινε αρχιεπίσκοπος ο αδελφός του, αυτός δε καμάρωνε με το γκρι τρύπιο πουλόβερ σαν γύφτικο σκεπάρνι ενώ με εμφανή στεναχώρια, λες και φορούσε ξένο πράγμα, ντυνόταν σπανίως εκείνο το μπλε της αεροπορίας το καινούργιο...

ΕΛΕΝΑ

* ''Η λευκή τρίχα των μαλλιών φωνάζει

Πηγή 

Τώρα θέλουν να μας υποχρεώσουν να λέμε ψέμματα. Να υπακούσουμε στην προδοτική συμφωνία τους! Όχι κύριοι. Λυπάμαι. Σκόπια ήταν, Σκόπια είναι και Σκόπια θα είναι πάντοτε.-

Υπήρχε ένα παλαιό ιταλικό τραγούδι της δεκαετίας του ’80 με πολύ σουξέ, που τραγουδούσε η πασίγνωστη Ραφαέλλα Καρά. Λεγόταν scoppia scoppia, προφερόταν όπως το γνωστό γειτονικό μας κράτος και η λέξη σήμαινε (στην προστακτική) «θύμωσε». 

Για την ακρίβεια μας παρότρυνε «να εκραγούμε».

Εμείς τελικά δεν θυμώσαμε αλλά κοιμηθήκαμε, με τα γνωστά αποτελέσματα...

Δυστυχώς αποδείχτηκε πως δεν είμαστε άξιοι των Αγίων και ηρώων προγόνων μας που έχυσαν το αίμα τους για να ζήσουμε εμείς λεύτεροι και αυτό είναι που πονάει περισσότερο.

Τώρα θέλουν να μας υποχρεώσουν να λέμε ψέματα. 

Να υπακούσουμε στην προδοτική συμφωνία τους!

Όχι κύριοι. Λυπάμαι. 

Σκόπια ήταν, Σκόπια είναι και Σκόπια θα είναι πάντοτε. 

Να θυμάστε ότι το ψέμα δεν κέρδισε ποτέ. 

Την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη όμως κανένας.

Dimitrios Giouzelis

(εμείς από την Despina Giannakovitou )

ΥΓ "συν αυτώ":

Δάσκαλοι, βάλτε το ορθογραφία στους μαθητές σας... 

Να το μάθουνε καλά. 

Και να μην το ξεχάσουνε ποτέ...

~ σχόλιο από την Kiriaki Alexiadou Emmanouilidou:

και όμως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου εδώ και 100 χρόνια. 

1ο) Διότι κανένα έγγραφο ανάμεσα Ελλάδα και Φ.Υ.Ρ.Ο.Μ. αν δεν υπήρχε μέσα ο όρος Μακεδονία δεν μπορούσε να εξετελεσθεί

2ο) Καμία εισαγωγή και εξαγωγή και κάθε είδους διακίνηση σε επίσημα έγγραφα αν δεν υπήρχε ο όρος Μακεδονία εδώ και 100 χρόνια .

3ο) Στον Καναδά και στην Αυστραλία οι Έλληνες μετανάστες που τα χωριά τους έμειναν στην πλευρά του κρατιδιου στα διαβατήρια τους υπήρχε το όνομα Μακεδονία

4ο) Στα πανεπιστήμια του Καναδά υπάρχει εδώ και πολλές δεκαετίες μάθημα επιλεγόμενο Μακεδονικά με έδρα που προωθείται από το κρατίδιο και σαφώς δεν είναι τα αρχαία ελληνικά.

Ο νοών νοείτω

5ο) Τόσα άλλα πολλά μικρά και μεγάλα πως να τα απαριθμήσω υπάρχουν κραυγαλέα μα εμείς είμαστε να στο παράπλευρο σύμπαν.

Ήδη από το πρώτο Μεγάλο συλλαλητήριο που έγινε στην Θεσσαλονίκη ήταν χαμένο το παιχνίδι.

Γιατί άραγε ο αείμνηστος Χριστόδουλος τότε φώναζε και ο Καραμανλής δάκρυζε.

Υπήρχαν φωνές μα ποιος τις ακούγεται

Ξέρανε πολλά .

Δυστυχώς ... ήτανε διάσπαρτες.

* Οι δοκιμασίες

Δάνειο ιδεών από την Valentina F.

* Αν συνέβαινε το αντίθετο...

Να μου επιτρέψετε να πω ότι είμαστε χλιαροί στην πίστη μας, και δυνατοί στην αμαρτία μας.

Αν συνέβαινε το αντίθετο και τον Άγιο θα βλέπαμε και την Παναγιά μας αλλά και τους Αγγέλους μας...

* Το εξαιρετικό σχόλιο το έκανε η Irene Evangelou (εκ των "συν αυτώ"...) 
    στη σελίδα της Πνεύματος κοινωνίας.

* Αφού ξέρεις ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί ...

Ήταν καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλουν στην Κύπρο.

Και σκορπούν το θάνατο.

Στη Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. 

Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 Έλληνες.

Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκύπριου δάσκαλου, και ετοιμάζονται να τους εκτελέσουν.

Ετοιμάζουν τα όπλα.

Στήνουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο.

Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός.

Τραγικές στιγμές για τους μελλοθάνατους.

Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην ελπίδα των απελπισμένων στον Κύριό μας Ιησού Χριστό..

Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για... το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος

«Θεέ μου, συγχώρησε μας και δέξου μας κοντά σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου.»

Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται.

Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους.

Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω.

Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή.

Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει ίσως έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων.

Παίρνει το τσαμπί.

Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:

-Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο.

Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις!

Ο αξιωματικός μένει άναυδος.

Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:

"Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς;"

Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη:

"Είμαι χριστιανός.

Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό, και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαριά".

Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμη φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του:

"Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα!"

Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους ...

Παναγιώτα Σταμπουλίδου

* 14/2 Happy Lie's Day

* 13 Φεβρουαρίου VS 14 Φεβρουαρίου

Άγιοι Ακύλας και Πρίσκιλλα vs Βαλεντινάκια

Ένας αθεράπευτος Έρωτας με το Χριστό vs εφήμερα συναισθήματα

Αυθεντικότητα vs εμπορικότητα

Κοινωνία με το Χριστό vs κόκκινα αρκουδάκια και κατεψυγμένα τριαντάφυλλα

Θυσιαστική Αγάπη που ουδέποτε εκπίπτει

 vs «Πεθαίνω για σένα κι ας είσαι απάτη»*

«Μπορώ να μην φανώ ανδρείος άνδρας εγώ, ανάλογα προς την γυναίκα μου και πρόθυμος για αποκεφαλισμό για την Πίστη του Χριστού;»**
vs «Μωρό μου sorry, μα έχω βρει καλύτερο αγόρι»***

Ορθοδοξία vs Δύση

Αλήθεια vs Ψέμα

Χρόνια πολλά στους όπου γης ερωτευμένους με τη μεγάλη,
την αιώνια Αγάπη, αυτή που νοηματοδοτεί όλες τις γήινες αγάπες.

_____________ 

* Τραγούδι σε στίχους Γ. Μαύρου και Ελ. Ράντου, μουσική Λ. Μαχαιρίτσα και πρώτη ερμηνεία Γ. Μαργαρίτη.

** Τα τελευταία λόγια του Αγίου Ακύλα όταν είδε την σύζυγό του Αγία Πρίσκιλλα να γίνεται μάρτυρας δι' αποκεφαλισμού.

*** Τραγούδι σε στίχους - μουσική Φοίβου και ερμηνεία Έλλης Κοκκίνου.

 Υπ.