* Δεν είναι...

 

                                                            |από το fb προφίλ του Spiros Kontogouris

"Γέροι, παιδιά κι εγγόνια" |εις μνήμην Αποστόλη Φραγκιαδάκη...

Ο Αποστόλης Φραγκιαδάκης ήταν μόλις 36 ετών, 

όταν "έφυγε" ξαφνικά, 

προχθές το μεσημέρι της Πέμπτης, 

μπροστά στα δύο του παιδιά και τη σύζυγό του, 

την αγαπημένη του, Ανδριάννα...

Καλό κουράγιο, Ανδριάννα! 

Καλό Παράδεισο, Αποστόλη...

πηγή: Σαλογραία

[...Από τότε έπαψα πια να αναχαιτίζω τα δάκρυα στις προσευχές μου για τους νεκρούς και μού ξανάρθαν τα δάκρυα... |Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Μου δόθηκε το ακόλουθο βίωμα:

Όταν έχασε η ψυχή μου την ταπείνωση, έγινα ευέξαπτος.

Θυμόμουν όμως την ταπείνωση τού Χριστού και την διψούσα.

Άρχισα λοιπόν με το πένθος της μετανοίας και ικέτευα τον Θεό να με συγχωρέση και να με καθαρίση από το πνεύμα της υπεροψίας, χαρίζοντας μου την άγια ειρήνη Του.

Κι όταν η ψυχή μου μίσησε τις αμαρτίες, τότε με δίδαξε το Άγιο Πνεύμα την αδιάλειπτη προσευχή και την αγάπη.

Και ξέροντας πόσο αγαπά ο Κύριος το λαό Του, ιδίως τους νεκρούς, έχυνα κάθε βράδυ δάκρυα γι’ αυτούς.

Πονούσε η καρδιά μου, που στερούνται οι άνθρωποι από τέτοιο σπλαχνικό Θεό.

Και μια φορά είπα στον πνευματικό:

Λυπάμαι όσους υποφέρουν στον άδη και κλαίω κάθε νύχτα γι’ αυτούς και τόσο καταπονείται η ψυχή μου, ώστε λυπάμαι ακόμα και για τους δαίμονες.

Και ο πνευματικός μου απάντησε πως μια τέτοια προσευχή προέρχεται από την Χάρη τού Θεού .

Ενας ασκητής με ρώτησε:

«Κλαίς για τις αμαρτίες σου ;»

Του λέω:

«Μάλλον λίγο, οδύρομαι όμως πολύ για τους νεκρούς».

Τότε μου λέει εκείνος:

«Κλαίγε για τον εαυτό σου, όσο για τους άλλους θα τους ελεήση ο Κύριος. Έτσι είπε ο ηγούμενος Μακάριος ».

Υπάκουσα κι άρχισα να κάνω όπως μού είπε, έπαψα να κλαίω για τους νεκρούς, αλλά τότε σταμάτησαν τα δάκρυα και για μένα τον ίδιο.

Μίλησα γι αυτό το θέμα σ΄έναν άλλον ασκητή που είχε το χάρισμα των δακρύων .

Αγαπούσε να σκέφτεται πώς ο Κύριος, ο Βασιλιάς τής Δόξας, έπαθε τόσα πολλά για μας κι έχυνε άφθονα δάκρυα κάθε μέρα.

Ρώτησα αυτόν τον ασκητή:

«Θα ήταν καλό να προσεύχομαι για τους νεκρούς;»

Στέναξε και μού είπε:

«Εγώ αν ήταν δυνατόν, θα έβγαζα όλους από τον άδη, και μόνο τότε θ΄αναπαυόταν και θα χαιρόταν η ψυχή μου».

Και συγχρόνως έκανε μια χειρονομία σαν αν μάζευε στάχυα να θερίση, κι από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα.

Από τότε έπαψα πια να αναχαιτίζω τα δάκρυα στις προσευχές μου για τους νεκρούς και μού ξανάρθαν τα δάκρυα και οδυρόμουν πολύ προσευχόμενος γι΄αυτούς...

~ Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

πηγή

|εμείς από την "συν αυτώ", Theodoula Paraskeuopoulou

"...Και σκύψε όσο μπορείς να ακούσεις την ψυχή σου, γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος..."

Κι όταν η ψυχή σού μιλά, καλύτερα εσύ να σιωπάς. 

Και σκύψε όσο μπορείς να την ακούσεις, 

γιατί η φωνή της είναι πάντα ψίθυρος, 

για να μην ενοχλεί την επιθυμία σου...

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Οι άγιοι έχουν εκμηδενίσει τον φόβο - Κώστας Γανωτής

Πότε τελειώνουν οι φόβοι; 

Ο Κώστας Γανωτής εξηγεί πως οι άγιοι δεν φοβούνται, γιατί έχουν εκμηδενίσει τον εαυτό τους παραιτημένοι από κάθε αυτοαναγνώριση. 

Ο Άγιος Σιλουανός έλεγε: "κράτα την ψυχή στον άδη και μη απελπίζου" 

Οι άγιοι αδειάζουν τον εαυτό τους από οποιαδήποτε αξία και κτήση. 

Έτσι δεν έχει κανείς να τους πάρει τίποτα. Μια ελευθερία που είναι γλυκύτατη ηδονή. Αυτός που δεν έχει τίποτα, δέχεται την επίσκεψη του Χριστού.

Φοβάμαι γιατί έχω, γιατί είμαι. Ο φόβος του ενόχου που έκανε ζημιά στο περιβόλι του Θεού. Αίσθημα καταδίκης από την αμαρτία. Γίνεται έντρομος. 

Η αμαρτία γίνεται αισθητή ως φόβος. Λέει ο Ντοστογέφσκι ότι όλα διαλύονται με την αγάπη. Αγάπη είναι ο Θεός και με αυτή ακουμπάμε πάνω Του. 

"Δεν φοβάμαι. Είμαι ελεύθερος" Η μετάνοια μηδενίζει τον χρόνο. 

Η μετάνοια επαυξάνει από την Αγάπη του Χριστού. Είναι ο μανικός εραστής. 

Ο πλούσιος βάζει διπλές κλειδαριές. Τι βάσανα έχουν ! 

Πότε τελειώσει ο φόβος ; Όταν αγαπήσουμε και μετανοήσουμε. Τότε γινόμαστε ιδιοκτήτες του κόσμου και δεν υπάρχει τίποτε να μας φοβήσει.

Άγιος Σιλουανός... Τεράστιος! Τον γιορτάζουμε σήμερα. |όλες οι αναρτήσεις μας για εκείνον...

 

* Εις μνήμην της κάθε Μάρθας... |ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ ΣΧΟΛΗ (καύση άψυχων σωμάτων) - ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ

...Δεν το΄ χασε το σπλάχνο της η μάνα που του μιλά στο Κοιμητήρι!

Δεν χάνεται ο άνθρωπος!

Δεν είναι κουμπί, δεν είναι αντικείμενο για να απολεσθεί!

Δεν εξαλείφεται η ύπαρξή του, είναι αιώνιος και ζων...

Πρωινό Αυγουστιάτικο κάτω απ τον Ταΰγετο.

Στα τελειώματά του το καλοκαίρι .

Ατμόσφαιρα καθάρια!

Η ματιά σου, ανεμπόδιστη φτάνει ως την άκρη του γαλάζιου.

Οξυγόνο αμόλυντο ξεχείλιζε στα στήθη, σαν ανεβαίναμε με τον Γιώργη το ανηφορικό πετρωτό καλντερίμι.

Αφήσαμε τα γυναικόπαιδα να κοιμούνται και μόλις αχνοβασίλεψε ο ηλιάτορας πίσω απ την πυραμίδα του πενταδάχτυλου, πήραμε τον δρόμο για τα ελατόφυτα ψηλώματα που ακουμπάνε ουρανό.

Λίγο νερό σ ένα παγουράκι και ένα μαγκούρι κομμένο από δασύσκιωτη μουριά να στηρίζει στο δυσκόλεμα και στα αγκαθωτά περάσματα.

Η θάλασσα στο πέρα κάτω, προβάλλει σαν υφάδι απαλό στρωμένο γύρω από την πέτρα και την ελιά, την ευλογημένη μάνα-γη των Μανιατών.

Πως πέρασε έτσι άλαλα τόση ώρα!

Γεμάτη από αναρίθμητες λέξεις η σιωπή.

Κελαηδιστές του ουρανού μέσα σε δροσοστάλαχτες φυλλωσιές, φτέρες και περήφανα αειθαλή , προσθέτουν κι άλλες δοξολογίες, σ αυτές που ήδη η ψυχή μας ήδη αναπέμπει.

Στο κατέβασμα, τολμάμε να αρθρώσουμε λίγες λέξεις και να νοθεύσουμε για ελάχιστα τους ήχους του Θεού.

- Κουράστηκα αδελφέ μου! Ας ξαποστάσουμε λίγο!

Εκείνη τη στιγμή περνάγαμε μπροστά απ το Κοιμητήρι των Πριπιτσίων.

-Να, ας μπούμε εδώ να πάρουμε μια ανάσα! Θυμήθηκα τότε ξαφνικά έναν Αγιορείτη σοφό Γέροντα, τον Προφητηλιάτη π.Ιωακείμ, που έχει τοποθετήσει πάνω απ το Κοιμητήρι και το οστεοφυλάκιο της Σκήτης του, μιαν επιγραφή: Φιλοσοφική Σχολή!

-Ας μπούμε λοιπόν να φοιτήσουμε! είπα στον Γιώργη που στιγμιαία απόρησε …

-Στη Φιλοσοφική σχολή…του είπα και μπήκε αμέσως στο νόημα !

- Τέσσερις έχουμε εδώ στο Ξεχώρι!

Κάθε μια σπουδαία…έχει βγάλει αρκετούς τελειόφοιτους και έχει προβιβάσει και κάποιους για ανώτατες σπουδές …αιώνιες , στο Πανεπιστήμιο του Παραδείσου!

Κάποιος είπε, πως η ζωή αυτή η πρόσκαιρη δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας διαρκής αγώνας να απομακρύνουμε συνεχώς το ρ από το άγριο και να το μεταστρέφουμε σε άγιο!

Το τόσο φιλεπίστροφο αυτό γράμμα!

Σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή της εισόδου μας , πως αγώνα πρέπει να κάνουμε για να απομακρύνουμε και το β αυτού του κόσμου του μάταιου και σκοτασμένου από το μακάβριο και να το κάνουμε μακάριο!

Γιατί μόνο μακάριος, χαρούμενος αληθινά και με ελπίδα Ζωής αιωνίου μπορεί να εξέλθει κανείς από μια…Φιλοσοφική σχολή!

Φωτογραφίες και μηνύματα χαραγμένα πάνω στο μάρμαρο στην πέτρα και στο ξύλο!

Άλλα φανερά και άλλα μυστικά:

Προσδοκώ Ανάσταση νεκρών!

Να πεθάνεις πριν πεθάνεις για να μην πεθάνεις όταν πεθάνεις!

Κύριε εδοκίμασάς με και έγνως με.

Μη συναπολέσεις ταις αμαρτίαις μου!

Ζωής ο Κυριεύων και του Θανάτου, μνήσθητι Κύριε του δούλου Σου!

Τόσες σκέψεις , τόσα μηνύματα , τόση ελπίδα να φωλιάσει μέσα σου!

Δάκρυα ποτισμένο κάθε προσκεφάλι προς την Ανατολή με ένα Σταυρό ακουμπισμένο πάνω του.

Δάκρυα προσδοκίας και καρτερίας, όχι απελπισιάς!

Δάκρυα προσμονής για το μεγάλο αντάμωμα!

Κι όμως, κάποιοι έχουν βαλθεί αυτές τις φιλοσοφικές σχολές να τις εξαλείψουν!

Να αφαιρέσουν την ελπίδα απ΄ τις ψυχές μας , την βεβαία του αιωνίου.

Να επαναφέρουν το αταίριαστο β μέσα στο μακάριο, να μονιμοποιήσουν και νομιμοποιήσουν ανίερα το μακάβριο…

Όλοι αυτοί μανιωδώς και δαιμονιωδώς, προσπαθούν σήμερα να επιβάλλουν την καύση των σωμάτων μετά τον αποχωρισμό τους από την αθάνατη ψυχή.

Δεν έχουν αντικρίσει ποτέ τους όλοι αυτοί άφθαρτο σκήνωμα!

Στου Ιονίου τα νησιά, στης Αγίας γης τα σεβάσματα , στου Σαν Φραντσίσκο και στου Σβιρ τα αγιομέρια!

Μα κι όταν τα είδαν τα χλεύασαν απαίσια!

Δεν έχουν δει ποτέ τους όλοι αυτοί και δεν έχουν αγγίξει τα χείλη τους, Ιερά λείψανα μυροβλύζοντα αρρήτως, στα μέρη του Άθωνα, στα Μετέωρα και σε κάθε γωνιά της Ορθοδοξίας, με θερμοκρασία σώματος, που άλλοι νιώθουν κι άλλοι, ακριβώς σιμά τους, δεν αντιλαμβάνονται το παραμικρό, πιστοποιώντας με αυτόν τον τρόπο το υπέρλογο, την διαρκή παρουσία του Θεού μέσα από τους Αγίους Του, τα θαύματα και τα θαυμάσια Του.

Δεν έχουν δει ανίατες ασθένειες να θεραπεύονται αυτοστιγμεί, στο πρώτο σταύρωμα πάνω στο νοσούν μέρος του σώματος!

Δεν έχουν θωρήσει και μανάδες να μιλούν γλυκά με τα κεκοιμημένα σπλάχνα τους , με μια χαρμολυπημένη απαντοχή, σε μια ολοζώντανη σχέση κοινωνίας και αληθινής Ζωής μακάριας και όχι μακάβριας!

Δεν το΄ χασε το σπλάχνο της η μάνα που του μιλά στο Κοιμητήρι!

Δεν χάνεται ο άνθρωπος!

Δεν είναι κουμπί, δεν είναι αντικείμενο για να απολεσθεί!

Δεν εξαλείφεται η ύπαρξή του, είναι αιώνιος και ζων!

Καρτερεύει την Ζωή του μέλλοντος αιώνος!

Κι αν τον κάψουμε δεν τον εξαφανίζουμε .

Ας ακούσουμε κάποτε επιτέλους την προφητεία του Ιεζεκιήλ την Μεγάλη Παρασκευή τη νύχτα, μετά την περιφορά του Επιταφίου.

Το παραμικρό απειροελάχιστο ίχνος μορίου που ταξιδεύει αιώνες τώρα στον αέρα, θα λάβει ξανά σάρκα, οστά και νεύρα!

Μιλάει ο Θεός εκείνο το βράδυ!

Και υπόσχεται και βεβαιώνει!

Στις μέρες μας γίνεται λόγος μόνο για τα δικαιώματα των ανθρώπων!

Για το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση , στον αυτοπροσδιορισμό, στον προσανατολισμό…

Καμιά έστω αναφορά στου Θεού τα δικαιώματα!

Δίδαξόν με τα δικαιώματά Σου!

Λέμε και επαναλαμβάνουμε από συνήθεια μόνο!

Να λοιπόν, μια άλλη παράμετρος που ελάχιστοι λαμβάνουν υπόψη:

Ο άνθρωπός μας για παράδειγμα, είχε εκδηλώσει την επιθυμία να αποτεφρωθεί μετά τον θάνατό του.

Και εμείς που γνωρίζουμε και πιστεύουμε και δεν έχουμε υποτίθεται πλανηθεί από τις ολέθριες μεθοδείες του μισόκαλου, σπεύδουμε να σεβαστούμε την επιθυμία του άρτι κοιμηθέντος ανθρώπου μας!

Και στέλνουμε το άψυχο σώμα του στην αρνησίθεη κάμινο!

Εμείς που γνωρίζουμε και διαλαλούμε πως πιστεύουμε στης πίστης μας τα σωτήρια δόγματα και στην πανσέβαστη ιερά μας παράδοση!

Τώρα που η ψυχή του ταξιδεύει, έχοντας πλέον πλήρη γνώση του ορατού και αοράτου κόσμου , με αγωνία μας φωνάζει :

- Μην σεβαστείτε την τελευταία μου επιθυμία! Μην με κάψετε αδελφοί μου, σας εκλιπαρώ!

Ακούστε με!

Ακούστε την κλαίουσα ψυχή μου!

Βάλτε με και εμένα σ ένα μνημούρι, σε τάφο ταπεινό με καντηλάκι ακοίμητο να παρακαλεί το έλεος του Κυρίου!

Μην με κάψετε!

Σας ικετεύω!

Υπάρχουν δόξα τω Θεώ κάποιοι που δεν σέβονται την τελευταία επιθυμία του δικού τους ανθρώπου!

Και εκείνος από ψηλά τους ευχαριστεί!

Και αναπαύεται η ψυχούλα του!

Και καίει το φιτίλι της ελπίδας στην Φιλοσοφική σχολή, όπου πλέον και εκείνος διδάσκει… Στη μακαρία σχολή της προσμονής και της Ελπίδας!

Νώντας Σκοπετέας

Απόσπασμα από το βιβλίο:

"Πόσα χωράνε σε ένα Αμήν;"

(εκδ.Πρόμαχος Ορθοδοξίας 2019)

και από ομότιτλη εκπομπή, όπως οπτικοποιήθηκε από την αδελφή μας και συνεργάτιδα Στεφανία Στ.

[– Κόρη μου, να πηγαίνεις την Κυριακή στην Εκκλησία. Εμείς εδώ επάνω, εκείνη την ώρα είμαστε όλοι κάτω από τον Παντοκράτορα και χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον δικό μας να έρχεται...

Σ’ένα από τα μεγάλα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνέβη το εξής περιστατικό.

Η μητέρα μιας κοπέλας, καλή και ευσεβής, έφυγε για την αιώνια Βασιλεία του Θεού... Πράγματι, ήταν μια γνήσια χριστιανή σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της.

Την Κυριακή, εκτός αν ήταν άρρωστη, πρωί-πρωί ξεκινούσε για την Εκκλησία κι εκεί η καθαρή και φιλόθεη ψυχή της πραγματικά συναντούσε κι ερχόταν σε επικοινωνία με τον Θεό.

Συχνά-πυκνά κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που της έδινε ζωή και δύναμη. Και η κόρη της καλή κοπέλα ήταν, αλλά μετά τον θάνατο της μητέρας της αραίωσε τον εκκλησιασμό και δεν πήγαινε τακτικά στην Εκκλησία.

Κι αν πήγαινε, πήγαινε προς το τέλος. Και για να δικαιολογηθεί στη συνείδησή της, που την έτυπτε, προφασιζόταν ότι είχε πολλές δουλειές, την φροντίδα των ζώων και δεν την έφθανε ο χρόνος.

Οι συνηθισμένες προφάσεις, ενώ, όταν θέλει ο άνθρωπος, βρίσκει λύσεις για όλα. Έτσι συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση και η ψυχή της όσο πήγαινε και πάγωνε, όπως ένα κάρβουνο, όταν το βγάλεις έξω από την φωτιά σβήνει και παγώνει! Ένα βράδυ όμως, κατ’ ευδοκίαν Θεού, έγινε η άνωθεν παρέμβαση.

Δηλαδή της εμφανίστηκε στον ύπνο της η κεκοιμημένη μητέρα της μέσα σε άπλετο φως και της είπε στοργικά τα εξής αξιοπρόσεκτα λόγια: – Κόρη μου, να πηγαίνεις την Κυριακή στην Εκκλησία.

Εμείς εδώ επάνω, εκείνη την ώρα είμαστε όλοι κάτω από τον Παντοκράτορα και χαιρόμαστε όταν βλέπουμε κάποιον δικό μας να έρχεται στην Εκκλησία να δοξολογεί τον Θεό! Και πρόσθεσε: – Να πηγαίνεις παιδί μου πρωί, ν’ ακούς τα ωραία λόγια του Όρθρου και όχι στην τρίτη καμπάνα. Αυτό το θεόσταλτο όνειρο συγκλόνισε την κόρη.

Από τότε κάθε Κυριακή πρωί-πρωί πηγαίνει πρόθυμα στην Εκκλησία.

Έχει πια την βεβαιότητα ότι θα παίρνει κι εκείνη την ευλογία του Παντοκράτορα, αλλά και την ευχή της μανούλας της. Αυτό βέβαια ισχύει για όλους. Ας το σκεφθούμε…

Πηγή: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Ουράνια μηνύματα. Θαυμαστά γεγονότα» ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ, ΔΩΡΙΔΑ 2009

|Από τους "Ρωμιούς της Πόλης"

[η αγιογραφία έργο και διακόνημα από το Ιερό Ιβηρίτικο Κελλί Τιμίου Προδρόμου ]

[...Το χάρισμα (του Πνευματικού) να οδηγή ψυχές στη σωτηρία, και να τις θεραπεύη από τα πάθη, ο κόσμος ούτε το καταλαβαίνει, ούτε του δίνει σημασία...

 

Το χάρισμα των ιαμάτων 

και όλα τα άλλα αντιληπτά χαρίσματα, 

είναι πολύ επικίνδυνα σ’ εκείνους που τα έλαβαν,

 γιατί γίνονται αντικείμενα μεγάλης τιμής, 

από τους ανθρώπους με σαρκικό φρόνημα...

Αντίθετα τα μη αντιληπτά χαρίσματα 

είναι σε ασύγκριτο βαθμό ανώτερα από εκείνα, 

που πέφτουν στην αντίληψή μας. 

π.χ. Το χάρισμα να οδηγή ψυχές στη σωτηρία, 

και να τις θεραπεύη από τα πάθη, 

ο κόσμος ούτε το καταλαβαίνει, 

ούτε του δίνει σημασία...

Και όχι μόνο δεν τιμά 

και δεν δοξάζει τους λειτουργούς του Θεού, 

που έχουν το χάρισμα αυτό, 

αλλά και τους ταλαιπωρεί και τους μισεί, 

επειδή έχουν πράξη διαφορετικά από εκείνα 

που δέχονται οι αρχές του κόσμου αυτού, 

επειδή «απειλούν την δεσποτεία του κοσμοκράτορα»....

~ Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ 

|από τον Δημητρη Ροδη

~ Λευτεριά στις φυλακισμένους τηλεθεατές...

 

«Θα ‘ρθει καιρός που ο διάβολος 

θα μπει μέσα σ’ ένα κουτί και θα φωνάζει. 

Και τα κέρατά του θα ‘ναι στα κεραμίδια..» 

~ Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, 1714-1797

|από την "συν αυτώ", Theodoula Paraskeuopoulou

* Παρουσίαση "Μπάρμπα..." |"Από μια κρυφή γωνιά του κόσμου" |Στο Ζάππειο μια μέρα... (16 Σεπτεμβρίου 2022)

Δεν είναι αυτό το βιντεάκι της καλύτερης ποιότητας,

πόσο μάλλον το επίπεδο των λεγομένων, εννοείται από την δική μου πλευρά (φλυαρίας το ανάγνωσμα) και όχι από την υπέροχη Δήμητρα Σταύρου, που στάθηκε δίπλα μου για δεύτερη φορά (η πρώτη εδώ προς τιμήν της αγαπημένης Αγίας Περπέτουα και της "κολλητής της", Αναστασίας Σουσώνη).

Εντούτοις, κάποιοι κοπίασαν πολύ και για να το τραβήξουν,

αλλά και για να μας το στείλουν.

Οπότε, για τον κόπο τους και μόνο, αξίζει ν΄ανεβεί...

[Η ερασιτεχνική λήψη από τον "συν αυτώ" (και όχι μόνο), Τάσο Οικονομόπουλο... Ευχαριστίες θερμές και από τον μπάρμπα μας, που έγραψε μια ακόμα μάλλον δικαιολογημένη απουσία, σε όλους όσους ετοίμασαν ή παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και κυρίως στην οικογένεια "ΑΘΩΣ" - Σταμούλη...!!!]

σ.Β.Γ.

[ - Τι κάνετε εκεί ακίνητη, κυρία Mαρία; - Περιμένω τον γιο μου. - Μην ανησυχείτε, είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει πολύ. Θα σας ενοχλούσε αν σας έκανα παρέα;

 

-Καλημέρα, κυρία Mαρία.

-Καλημέρα.

- Τι κάνετε εκεί ακίνητη; θα κρυώσετε.

-Περιμένω τον γιο μου.

Πήγε να αγοράσει κάτι πριν αρκετή ώρα, αλλά μου φαίνεται ότι άργησε, είπε η γιαγιά, κοιτάζονταs το ρολόι.

- Μην ανησυχείτε, είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει πολύ.

Θα σας ενοχλούσε αν σας έκανα παρέα;

-Ευχαριστώ, μην ανησυχείς.

Είμαι σίγουρη ότι κάτι καλύτερο θα έχεις να κάνεις παρά να κάνεις παρέα σε μία γιαγιά σαν εμένα.

Κάποια τυχερή κοπέλα θα σε περιμένει.

-Δεν είναι ενόχληση για μένα να είστε σίγουρη.

Θα καθήσουμε εδώ και θα περιμένουμε.

Και έτσι ο Μιχάλης -όπως κάθε πρωί-, καθόταν δίπλα στην ηλικιωμένη μητέρα του, που πάσχει από αλτσχάιμερ, περιμένοντας έναν γιό που δεν ήταν ποτέ άλλοτε, τόσο κοντά της...

|από την Eleutheria Karagianni

-«Τον Γέροντα ψάχνεις;» Αποκρίθηκε -«Ναι». -«Έλα μαζί μου, γιατί εκείνος με έστειλε. Μου είπε πήγαινε να φέρεις τη Ζωγράφα, είναι έξω και με ψάχνει»...

Όταν μία μητέρα ήταν έγκυος και είχε καιρό να επισκεφθεί τον όσιο Γεώργιο Καρσλίδη, πληροφορήθηκε ότι ο όσιος ήταν ασθενής στη Δράμα.

Πήρε το ένα της παιδί και το άλλο το άφησε στο χωριό.

Δεν γνώριζε όμως σε ποιο σπίτι έμενε κι έψαχνε μέσα στην πόλη της Δράμας .

Εκεί που βάδιζε, πήγε κοντά της μία γυναίκα και της είπε:

-«Τον Γέροντα ψάχνεις;»

Αποκρίθηκε

-«Ναι».

-«Έλα μαζί μου, γιατί εκείνος με έστειλε.

Μου είπε πήγαινε να φέρεις τη Ζωγράφα, είναι έξω και με ψάχνει».

Μόλις ασπάσθηκε το ευλογημένο χέρι του, της είπε:

-«Το ένα παιδί σου το έφερες, το άλλο πού είναι;».

-«Το άφησα στον άνδρα μου», εξήγησε.

-«Ναι, αλλά να προσέχετε, γιατί εκεί κοντά έχετε μία ευαγγελική οικογένεια. Να φυλάγετε την πίστη σας…».

Πράγματι, όλα όσα είπε ήταν αληθινά, καλά και άγια.

Άλλη φορά η μητέρα αυτή ετοιμάσθηκε μ’ ένα συγχωριανό της να πάνε στην εορτή του Αγίου Νικολάου στον όσιο.

Την παραμονή το βράδυ όμως χιόνισε πολύ.

Ο σύζυγός της φοβήθηκε από το χιόνι και δεν την άφησε να πάει.

-«Μη πας γυναίκα, αν σε φάνε οι λύκοι τι θα γίνουν αυτά τα παιδιά;».

Είχαν τέσσερα μικρά παιδιά.

Φοβήθηκε κι εκείνη και δεν πήγε.

Τα Χριστούγεννα που πήγε ο σύζυγος στη μονή ο όσιος Γέροντας τον επιτίμησε:

-«Θα πάρω τη μασιά να σε χτυπήσω, γιατί τη γυναίκα σου την γύρισες πίσω κι έχασε την ευλογία»; .

Δικαιολογήθηκε τότε εκείνος λέγοντας:

-«Όχι, Γέροντα, από εμένα έχει το ελεύθερο, να πηγαίνει όπου θέλει».

-«Όχι, όχι, θα σε χτυπήσω» επανέλαβε ο όσιος.

-«Ναι, Γέροντα, εδώ θα ερχόταν και δεν την άφησα».

-«Μα καλά εγώ θα άφηνα τους λύκους να την έτρωγαν και συ φοβήθηκες;…»

Όταν εκοιμήθη η μητέρα της, στενοχωρήθηκε πολύ, θεωρώντας ότι εκοιμήθη από τη στενοχώρια της, που ήταν άρρωστο το παιδί της.

Μετά το τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο, πήρε το παιδί της και πήγε στο μοναστήρι να δει τον όσιο.

Μόλις την είδε ο κρυφιογνώστης όσιος, της είπε:

-«Ζωγράφα, παιδί μου, έλα εδώ, έλα».

Όταν πήγε και πήρε την ευλογία του, της είπε με κάθε βεβαιότητα:

-«Παιδί μου, δεν θα πάρεις ξανά τη μάνα σου στο στόμα σου.

Η μάνα σου, να είχες τα δικά μου μάτια,

να έβλεπες πού μέσα είναι»! .

-«Γέροντα, λένε ότι η ανακοπή δεν είναι καλός θάνατος».

-«Ναι, παιδί μου, δεν είναι καλός για τους αμαρτωλούς, η μάνα σου όμως μέσα στον παράδεισο λάμπει»! .

Έτσι αναπαύθηκε από τους λογισμούς της.

Η ίδια είχε κι ένα παιδάκι ορφανό της αδελφής της, που από έξι μηνών ήταν μαζί τους και το μεγάλωσε το ίδιο με τα παιδιά της.

Γι’ αυτό, όταν πήγε στον φιλεύσπλαχνο όσιο,

τη φώναξε και την ευλόγησε λέγοντας:

-«Έλα εδώ, παιδί μου, εσένα το καντήλι σου είναι αναμμένο επάνω στον ουρανό…».

Αντείπε:

- «Εγώ γέροντα δεν κάνω καλά έργα, πώς είναι αναμμένο;».

-«Για το ορφανό που κοίταξες και το πάντρεψες, το καντήλι σου είναι αναμμένο στον ουρανό».

Πλημμύρισε δάκρυα τότε και μονολόγησε:

-«Γέροντα, είμαι ανάξια».

-«Όχι, όχι, εγώ το βλέπω, εσύ δεν το βλέπεις…».

Κάποτε ο σύζυγός της πήρε το ένα παιδί της και μαζί με άλλους δύο φίλους του πήγαν επίσκεψη στον όσιο.

Πριν καλά-καλά μπουν στο μοναστήρι ο όσιος φώναξε στους δύο φίλους :

-«Μην έρχεστε κοντά, να φύγετε,

επειδή χτυπάτε την πεθερά και τον πεθερό σας.

Και τι ήρθατε τώρα,

τα χάλια σας να δω εγώ;»

Εκείνοι διαμαρτυρήθηκαν λέγοντας:

-«Αυτόν γιατί δεν τον διώχνεις;»

«Αυτός ούτε την πεθερά του χτύπησε, ούτε το ορφανό».

Κατόπιν στράφηκε και συμβούλευσε το παιδί:

-«Εσένα η μάνα σου σκοτώνεται να σε σπουδάσει και εσύ στραβό δρόμο πήρες.

Να γυρίσεις ίσια, για να πας να γίνεις αυτό που θα γίνεις».

Ήθελε πριν το παιδί να ιερωθεί, αλλά οι διάφορες παρέες του άλλαξαν τη γνώμη.

Όπως διηγούνται ο όσιος Γέροντας γνώριζε τα πάντα, ήταν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου, ήταν σε όλα άγιος, γι’ αυτό τον αγαπούσαν και τον εκτιμούσαν τόσο πολύ…

Τις ευχές και τις πρεσβείες του να έχουμε!

Άγιε γέροντα Γεώργιε ευλόγησον ημάς!

(Βιβλίο: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, Ο Όσιος Γεώργιος της Δράμας. Έκδοσις Ι. Μ. Αναλήψεως του Σωτήρος, Ταξιάρχες (Σίψα), Δράμα 2016.)

|από την Πολυξένη Ρέρρα

~ Τελικά αλλάζει, Λευτέρη, ο άνθρωπος;

 

~ Σχετική ανάρτηση:

Το τραγούδι του "αμφ."

Άφησε τον άλλον, βρε παιδί μου!

εγώ...

Εσύ...

"Θ΄αλλάζαμε;"

αμφ

[Το λέω ἔτσι εἰλικρινά, στην ἐξομολόγηση κεντρικό θέμα εἶναι: - "Γνώρισα πάτερ ἕνα ἀγόρι.. |π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος+

Πολλές κοπέλες ἔρχονται καὶ μοῦ λένε... 

Τὸ λέω ἔτσι εἰλικρινά, 

στὴν ἐξομολόγηση κεντρικὸ θέμα εἶναι:
- "Γνώρισα πάτερ ἕνα ἀγόρι καὶ μοῦ λέει: 

ὅτι θέλει νὰ κάνουμε σέξ."
Ἔτσι ἐν ψυχρῶ τὸ λέω.

Καὶ ἐγὼ ρωτάω:
-Σὲ ἀγαπάει;

Μοῦ λέει:
-Ναὶ μὲ ἀγαπάει!

Λέω:
-Ἐπειδή σου τὸ εἶπε; Καλὴ διαφήμιση κάνει.
Ἂν εἶναι ἔτσι, νὰ τὸ ἀποδείξει.

Μοῦ λέει:
- Πῶς θὰ τὸ ἀποδείξει;

-Νὰ σοὺ δώσω τὰ κόλπα, τῆς λέω. ..
Ἀπὸ κόλπα ἐδῶ εἴμαστε γεμάτοι.

Λέει:
-Πὲς πατέρα τὸ κόλπο.

Λέω:
- Κοίταξε τὸ κόλπο εἶναι δοκιμασμένο.
Ἐγὼ τουλάχιστον τὸ δοκίμασα τριάντα δύο χρόνια.
Καὶ εἶναι χάι-φάι.
Δηλαδὴ γι’ αὐτὸν ποὺ τὸ ἔκανε, ποσοστὰ ἐπιτυχίας ἑκατὸ τοῖς ἑκατό.

Μοῦ λέει:
- Πὲς τό!
Καίγομαι!

Λέω:
-Πολὺ ἁπλό!
Περίμενε. Τόσο ἁπλό.
Εἶπε ὅτι σὲ ἀγαπάει;
Ἀγαπάω σημαίνει κάνω κάτι γιὰ σένα, 

χωρὶς νὰ περιμένω πληρωμή.
Δηλαδὴ ἂν ἀγαπάω ἕναν φτωχό, 

δὲν θὰ τοῦ πῶ δῶσε μου καὶ δέκα εὐρώ.
Γιατί νὰ μοῦ δώσει;
Λοιπόν! 

Δὲ μοῦ λὲς φίλε μου, μὲ ἀγαπᾶς;
Ναί. Μπράβο.
Νὰ μὲ ἀγαπᾶς τσάμπα. 

Τί σημαίνει;
Νὰ μὲ ἀγαπᾶς τσάμπα. 

Χωρὶς νὰ πάρεις τίποτα ἀπὸ ἐμένα. 

Ἂν αὐτὸς πεῖ, μά… καί σου… καί μου… καὶ τί…, 

καὶ ξέρεις εἶμαι ἄντρας καὶ ἔχω ἀνάγκες, 

[τότε] πήγαμε στὴν κατανάλωση, ἐ;
Νὰ σὲ ἀγαπάει τζάμπα.

Μοῦ λέει:
-Θὰ τὸν χάσω.

-Τί νὰ τὸν κάνεις, λέω.
Αὐτὸς εἶναι ἔμπορος. 

Θὰ σοὺ φύγει μετὰ ἀφοῦ σὲ χρησιμοποιήσει.
Σὰν τὸ σουβλάκι. 

Τὸ χαρτάκι πετᾶς μονάχα κάτω καὶ ἡσυχάζεις, ἐ;
Καὶ βρωμίζεις καὶ τὸν κῆπο.
Ἔχω λάθος;

Λοιπόν, ἡ μέθοδος αὐτή, 

ποὺ εἶναι ἡ μέθοδος τῆς Ἐκκλησίας, 

εἶναι τόσο ἁπλή!

Δοκιμασμένη γιὰ μένα τριάντα δύο χρόνια!

Ποσοστὸ ἐπιτυχίας ἑκατὸ τοῖς ἑκατό!

Κι ὅλα τὰ ἀντράκια τὸ βάζουν στὰ πόδια.

Γιατί δὲν ἀντέχουνε χωρὶς κατανάλωση.
Ἔτσι; 

Καὶ τῆς λέω:
-Γλυτώνεις καὶ ἀπὸ ἕνα μπελά!
Ἐεε; Γιατί θὰ σὲ ἄφηνε μετά!
Πρόσεξε!
Ἂν σὲ ἀγαπάει, θὰ μείνει!
Καὶ μετὰ θὰ τὸ δοῦμε.
Μετὰ θὰ τὸ πᾶμε παρακάτω. 

Θὰ τὸ κουβεντιάσουμε...

~ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος+

* Ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος 

(Ι. Χρυσόστομος, Migne, τόμ. 54), 

προειδοποιεί ότι οι νέοι 

και πολύ περισσότερο οι έφηβοι, 

«αν υιοθετούν το αυτονομημένο έρωτα, 

τις συχνές εκτονωτικές ερωτικές εμπειρίες, 

αποκτούν χρόνια ΕΡΩΤΙΚΉ ΑΝΑΠΗΡΊΑ »
και δεν θα μπορούν ποτέ να γνωρίσουν 

τον ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΌ ΈΡΩΤΑ .

Η εμπορευματοποίηση του έρωτα 

και του γυναικείου σώματος, 

που είναι ιερό 

– επειδή προσφέρει τη ζωή 

και είναι ναός του Αγίου Πνεύματος – 

καταστρέφει ότι έχει η ανθρώπινη ψυχή.
Στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, 

στο Ίντερνετ και στις κάθε λογιών φυλλάδες 

ωραιοποιείται η σχέση 

και δεν δίνεται το σωστό της περιεχόμενο.
Η συζυγική αγάπη και ο έρωτας είναι Σταυρικός,

 πολλές φορές εξουθενωτικός, 

αλλά οδηγεί στον γήινο παράδεισο της καρδιακής επικοινωνίας και ταύτισης 

και το ζευγάρι στην αιωνιότητα του παραδείσου...

|από την Πολυξένη Ρέρρα