~ Την Κυριακή, 20 Μαϊου, θα πάμε όλοι μαζί ένα "ταξίδι στη Θράκη"!!! (Μην κλείσεις τίποτα άλλο για εκείνην την ημέρα...)

Το σχολείο που...τολμά!

Σε μια χρονιά:

Μετά την Βόρειο Ήπειρο...

Μετά την Μακεδονία...

Έρχεται η Θράκη...

(Μην την χάσεις!)http://elp.gr/

Τουρκία και επανευαγγελισμός...

Ο πρωτοπρεσβύτερος π. Λάμπρος Φωτόπουλος, 

Θεολόγος – Νομικός, Mr Κανονικού Δικαίου, τέως Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω 

μιλάει στην Πεμπτουσία για την Τουρκία και τον επανευαγγελισμό σήμερα της 

Ορθόδοξης πίστης στην γη της Μικράς Ασίας...

~ ......Μας πέφτει μεγάλο βάρος....
το αίμα μας κυλάει εκεί...
Από τους παππούδες μας...

σχόλιο από την Georgia Gourioti

http://www.pemptousia.gr/video/tourkia-ke-epanevangelismos/

π. Λάμπρος Φωτόπουλος δείτε όλα τα video εδώ

Επιλεκτικά...

         

Έλα να σου πω μια προφητεία...

Όλοι γνωρίζουμε τις προφητείες των Αγίων της Εκκλησίας μας.
Η Τουρκία θα διαλυθεί, οι Έλληνες θα πάρουμε τη Πόλη, η Ελλάδα θα μεγαλώσει και πολλά ακόμα. Εδώ όμως γεννιέται μια απορία. Ποιοι θα πάρουμε τη Πόλη; Επιτρέψτε μου να ξεδιπλώσω το συλλογισμό μου. Θα πάρουν τη Πόλη όλοι αυτοί που κυκλοφορούν με τα μούσια, το φραπέ στο ένα χέρι (έτσι καλεί η μόδα σήμερα για να είσαι trendy!) και τη μούρη τους στην οθόνη ενός κινητού; Οι νεαροί με τους ψεύτικα φουσκωμένους μύες από τις ορμόνες και τι πρωτεΐνη; Ή μήπως όσοι ονειρεύονται να φύγουν να ζήσουν στο εξωτερικό και να γίνουν μεγαλοδιευθυντές πολυεθνικών; Θα πάρουμε τη Πόλη με όσους διατείνονται ότι αν γίνει πόλεμος θα τρέξουν να διαφύγουν από την Ελλάδα γιατί δεν έχουν λόγο όπως λένε να κάτσουν να πολεμήσουν; Με τα κορίτσια που κυκλοφορούν μισόγυμνα και βαμμένα σα καρνάβαλοι πιστεύοντας αναίτια ότι είναι ωραία και sexy;
Και που βασικό τους όνειρο είναι να κάνουν σχέσεις και να συζούν;
Ή με όσες χρησιμοποιούν τις εκτρώσεις ως μέσο αντισύλληψης γιατί έχουν δικαίωμα να κάνουν στο κορμί τους ότι θέλουν, όπως ισχυρίζονται; Μήπως θα πάρουμε την Πόλη με όσους σε καθημερινή βάση αναζητούν σεξουαλικό εταίρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (ουκ ολίγοι δυστυχώς); Ή μήπως με όσους στα ίδια μέσα περιφέρουν την αγραμματοσύνη τους και την περηφάνια τους ψάχνουν ευκαιρία να τσακωθούν και να ανταλλάξουν ύβρεις και ειρωνείες, αποδεικνύοντας την μιζέρια της ζωής τους; Μήπως πάλι με τους «ευσεβείς» χριστιανούς που αρέσκονται να διαβάζουν και να διαδίδουν προφητείες, που ψάχνουν έναν γέροντα να τους πει το μέλλον (!) και που τους νοιάζει να φωνάζουν πόσο βοηθάνε τους αναξιοπαθούντες και πόση ώρα θα καίνε το καντήλι (λες και ο Θεός θα σου βάλει απουσία αν δεν το ανάψεις μια μέρα); Ή ίσως με όσους έκαναν την αμαρτία σημαία και περηφάνια, διαδηλώνοντας χωρίς ρούχα στο Σύνταγμα και ονειρευόμενοι να τελέσουν τον πολιτικό τους γάμο στη Τήλο και στη Μύκονο και να υιοθετήσουν παιδιά; Μην αυταπατάστε και ο Θεός δεν κοροϊδεύεται.
Και αν έχει υπομονή και μας δίνει ευκαιρίες, αυτό δεν θα το κάνει για πάντα.
Και θυμηθείτε ότι οι βουλές Του αλλάζουν σύμφωνα με τις αμαρτίες μας, την υπαρκτή ή ανύπαρκτη μετάνοιά μας και την πνευματική μας πρόοδο. Όσο λοιπόν η υπερηφάνεια υπερισχύει της ταπεινότητας, όσο η μετάνοια είναι ανύπαρκτη και η αμαρτία περισσεύει, όσο τα club και οι καφετέριες είναι γεμάτες και οι Εκκλησίες άδειες, όσο έννοιες όπως πατρίδα, έθνος, οικογένεια και πίστη θεωρούνται παρωχημένες, πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνο δεν θα πάρουμε τη Πόλη αλλά θα χάσουμε και ότι έχουμε, με τη χώρα μας να περιορίζεται στα σύνορα του πρώτου ανεξάρτητου ελληνικού κράτους (για τους μη γνωρίζοντες που φοβάμαι ότι είναι και οι περισσότεροι, η Ελλάδα τότε ουσιαστικά αποτελούνταν από Πελοπόννησο, ένα κομμάτι της Στερεάς, τις Σποράδες και τις Κυκλάδες). Μήπως λοιπόν αντί για τις προφητείες, το trendy και το sexy, πρέπει να μας ενδιαφέρει η κατάσταση της ψυχής μας;
Μήπως πρέπει πρώτα να ξαναγίνουμε Έλληνες και ύστερα να ονειρευόμαστε τα μεγαλεία; Μήπως…; Χώρα Του Αχωρήτου

(Αναδημοσιεύεται με τη σύμφωνη γνώμη της διαχείρισης της σελίδας "Χώρα Του Αχωρήτου" και οποιαδήποτε περαιτέρω αναδημοσίευση του άρθρου απαιτεί την έγκριση της).

Ο Παύλος Τριποδάκης στις 10:00 με 11:00 στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκής Εκκλησίας 91,2 FM με τον Λυκούργο Μαρκούδη...

Τώρα το πρωί...
 

Φίλοι μου ακούστε με αύριο το πρωί (19/4/2018) στις 10:00 με 11:00 στον ραδιοφωνικό σταθμό Πειραϊκής Εκκλησίας 91,2 FM που μιλώ για την KANANGA. 

Ο κ. Μαρκούδης μετά από μια σειρά ερωτήσεων που μου έκανε κάλυψε στην κυριολεξία τα πάντα, από το πως έφυγα στην Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό μέχρι και το σήμερα. 

Κατέθεσα την καρδιά μου επί μια ώρα για όλον τον κόσμο, για όλους εσάς και φυσικά για τα παιδιά της Αφρικής στα οποία είναι αφιερωμένη η ταινία. Αξίζει!

https://www.youtube.com/watch?v=nllZNnSrxAQ

Pavlos Tripodakis Filmography

"― Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;"

~ Ανεξάλειπτο το μοναχικό Σχήμα...
(σημ. "αμφ.":
Κι αν εμάς μας χτυπάει μια φορά και πέφτουμε σαν τα κοτόπουλα, 
όσους φορούν το ράσο, τους "βαράει" 100 φορές...
Και απ΄όλες τις μεριές!
Γι΄αυτό να μην βιάζομαι να κρίνω κανέναν...)

Ο γερω-Μακάριος εγεννήθη στο Άργος το έτος 1892. Εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Οσίου Γρηγορίου, αλλά έπειτα ο πειρασμός κατάφερε να τον βγάλη από την μετάνοιά του στον κόσμο και νυμφεύθηκε. 

Απέκτησε μάλιστα και ένα παιδάκι. 

Ζούσε λοιπόν εν λήθη των υποσχέσεών του ώσπου, μια μέρα ο Θεός τού έδειξε σημείο και συγκλονίστηκε.

Παίζοντας μία μέρα με το παιδάκι του τον ρώτησε εκείνο όλο αθωότητα:

― Μπαμπά, τι είναι αυτά τα κόκκινα που έχεις πάνω σου;

Κοίταξε ο πατέρας το άσπρο πουκάμισό του και ρώτησε με απορία το μικρό.

― Ποια κόκκινα, παιδί μου; Τι βλέπεις;

― Να, αυτός ο κόκκινος σταυρός με τα σχέδια και τα γράμματα… Τι είναι;

Έντρομος ο πατέρας ξανακοίταξε στο στήθος του και κατάλαβε ότι έβλεπε ο μικρός την χάρι του Μ. Σχήματος.

Συγκλονίστηκε που η Χάρις και η αγάπη του Θεού δεν τον είχαν εγκαταλείψει παρ’ όλη την δική του αποστασία και ευθύς μετανόησε.

Όπως έπαιζε με το μικρό του, το αγκάλιασε, το ασπάσθηκε και αμέσως έφυγε για το Άγιον Όρος.

Γύρισε στην μετάνοιά του, όπου έγινε υπόδειγμα μετανοίας. Σε όσους τον γνώρισαν έκανε εντύπωση η μειλίχια σοβαρότης του, η σύννοια, η σιωπή, το αρχοντικόν του χαρακτήρος του και η αγάπη που εκδηλωνόταν έμπρακτα στην διακονία του στο Αρχονταρίκι.

Έζησε στην Μονή πολλά χρόνια και εκοιμήθη το έτος 1975 αφήνοντας μνήμη εναρέτου μοναχού και υπόδειγμα μετανοίας.

Απόσπασμα από το βιβλίο:
Από την Ασκητική και Ησυχαστική Αγιορείτικη Παράδοση

https://www.impantokratoros.gr/

" Το Αϊβαλί, η πατρίδα μου " Του Φώτη Κόντογλου (με τη Όλια Λαζαρίδου + την Αμαλία Μουτούση για την "Γαλιλαία"...)

Ένα Θεατρικό αναλόγιο  διάρκειας 60 λεπτών,
με τις Όλια Λαζαρίδου και Αμαλία Μουτούση...
( Είσοδος με ελεύθερη συνεισφορά για την οικονομική στήριξη της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας " ΓΑΛΙΛΑΙΑ ")...

Το Αϊβαλί Η πατρίδα μου _ Όλια Λαζαρίδου - Αμαλία Μουτούση

(

Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας "Γαλιλαία" & http://www.galilee.gr/)

"Εμείς που μυρίζουμε τσιπουρομεζέ, ζούμε για μια σημαία, υπουργέ...."

 "Καταπέλτης ο υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος στη Βουλή για τους νεαρούς που ύψωσαν ελληνικές σημαίες σε βραχονησίδες: 

«Αυτός που παίρνει μια σημαία στην πλάτη και πάει να την βάλει κάπου θα πρέπει να είναι και έτοιμος να την υπερασπιστεί".

Τάδε έφη ο υπουργός κι'εγώ έχω κάποιες απορίες: Κατ'αρχήν, κ. υπουργέ, αυτοί οι νεαροί δεν πήραν μια σημαία στην πλάτη αλλά πήραν την σημαία που είχαν (όπως κάθε πραγματικός Έλληνας) στην καρδιά τους και την έβαλαν όχι "κάπου" (έτσι γενικώς και αορίστως) αλλά σε τόπο της ελληνικής επικράτειας. Απαγορεύεται αυτό;

Δηλαδή όταν υψώνουμε σημαία στα μπαλκόνια των σπιτιών μας θα πρέπει φυλάμε καραούλι, μήπως και τις κατεβάσει κάποιος ; Ή οι δήμαρχοι, περιφερειάρχες και άλλοι άρχοντες της χώρας θα πρέπει να βάλουν φρουρές για τις σημαίες που ανεμίζουν στα δημόσια κτίρια;

Φυσικά θα μου πείτε πως άλλο το σπίτι του καθενός ή το δημαρχείο κ.τ.λ. και άλλο το νησιωτικό σύμπλεγμα των Φούρνων όπου οι νεαροί ύψωσαν την γαλανόλευκη, προς τιμήν του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου. Αλλά γιατί άραγε είναι λιγότερο Ελλάδα οι Φούρνοι (ή οποιαδήποτε άλλη γωνιά της χώρας) από το σπίτι μας;

Μήπως κ. υπουργέ κάτι δεν καταλάβαμε ή κάτι δεν έχετε καταλάβει εσείς;Ρωτώ διότι έχω κληρονομήσει ένα παρτσάδι γης από τον παππού μου, μακρινό και ακαλλιέργητο -κάποτε βοσκοτόπι- και σκοπεύω να ανηφορίσω να υψώσω μια σημαία. Μπορώ ή πρέπει να κάνω και βάρδιες να την φυλάγω;

Το ότι θα υπερασπιστούμε την σημαία αλλά και άπαντα τα ιερά και όσιά μας εξυπακούεται. Μάλιστα, αν χρειασθεί, θα υπογράψουμε και με το αίμα μας. Αλλά αυτό απέχει από το να μας... χουγιάζει ο υπουργός αν τολμήσουμε να υψώσουμε σημαίες σε τόπους ελληνικούς!

Ας κοιτάξει ο ίδιος να υπερασπιστεί το υπουργείο του (πράγμα για το οποίο αμείβεται) και ας αφήσει τον λαό ήσυχο διότι ο λαός έχει αποδείξει πως πάντα στα δύσκολα ξέρει και να τραβάει την ανηφόρα και να νικάει.

Ο λαός ποτέ δεν κρύφτηκε, δεν σκιάχτηκε, δεν συμβιβάστηκε, δεν πρόδωσε. Αν θέλετε ενόχους τέτοιων "εγκλημάτων", κ. υπουργέ, θα πρέπει να ψάξετε σε κύκλους που θα μυρίζουν χαβιάρι και ακριβά αρώματα. 

Με κάθε σεβασμό θα σας πρότεινα να το κάνετε και να αφήσετε ήσυχα τα παιδιά "με την σημαία στην πλάτη" γιατί (χωρίς να τα γνωρίζω) υποθέτω πως είναι κάποιοι από μας που μυρίζουμε τσιπουρομεζέ και χύμα ιμιτασιόν κολώνια!

Ώρα είναι τώρα να φτάσουμε να ντρεπόμαστε για τις σημαίες που υψώνουμε αντί να αισχύνονται εκείνοι που τις υποστέλλουν (κυριολεκτικώς ή σημειολογικώς και μεταφορικώς). Αυτό λέγεται και "φωνάζει ο κλέφτης να φοβηθεί ο νοικοκύρης" και άλλες λιγότερο ευπρεπείς παροιμίες....

 ΕΛΕΝΑ

https://anazhthseis-elena.blogspot.gr/

"Γιατί, μόνο του Ναζωραίου η Πίστη έχει κενό μνημείο ..." Χριστός Ανέστη!

Χριστός Ανέστη

                για ένα μικρό κομμάτι θάνατο που κρύβουμε μέσα μας. Όλοι.

Χριστός Ανέστη,

                για τότε που δεν είμαι καλά και δεν ξέρω ακριβώς το λόγο,

                για τότε που όλοι πρέπει να σκέφτονται όπως ακριβώς σκέφτομαι εγώ, 

                μα -ευτυχώς- κανείς δεν είναι πρόθυμος να το κάνει

Χριστός Ανέστη,

                για τα πράγματα που δεν κατάλαβα ποτέ

                και για να πάψω να αναρωτιέμαι,

                για τα γιατί που μένουν δίχως το διότι

                για να αρχίζω από την αρχή την κάθε μέρα,

Χριστός Ανέστη,

                μήπως και βρει λιγάκι λογική αυτός ο κόσμος.

                Επιτέλους.

Χριστός Ανέστη,

                για τους τύπους που δεν πολυγουστάρω και στραβομουτσουνιάζω όταν τους βλέπω.

Χριστός Ανέστη,

                γιατί αν δεν τους αγκαλιάσει η ψυχή μου, τότε παράδεισος δεν παίζει.

Χριστός Ανέστη,

                για το μικρό κομμάτι θάνατο εντός ημών,

                για το μωρέ και το ρακά,

                για τα σχέδια που δε σου βγήκαν,

                για να μη σε νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι,

                για να κοιτάς μονάχα το δικό σου χάλι.

Χριστός Ανέστη για να ζήσω!

                Για να πεθαίνει κάθε μέρα εκείνο το μικρό κομμάτι θάνατος που κουβαλάω εντός.

                Για να μπορώ να απαντώ σαν με ρωτούν «τι κάνεις;»,

                                να λέω πως μεγαλώνω κι ομορφαίνω.

Χριστός Ανέστη,                                                                          μεγαλώνει μέσα μου ο Χριστός μου Αναστημένος,

                και ένας κόσμος γύρω μου ομορφαίνει…

(Της Ε.)

ΠΟΙΑ Η ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΒΛΑΒΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ....

Άκου να δεις...

~ Τόση πίεση, που περάσαμε αυτές τις μέρες...

Τις θέλουμε 2-3 χαζομαρούλες, για ν΄αλλάξουμε λίγο διάθεση...Έτσι δεν είναι;

"Εγκράτεια μέσα στον γάμο..." ~ Τι θα΄λεγε ο Άγιος Πορφύριος;

Ἕνα ζεῦγος εὐσεβές καί πολύ ἀγαπημένο καί μονοιασμένο, που ἤδη εἶχε ἔξι παιδιά, μάλιστα σέ μικρή χρονική ἀπόσταση μεταξύ τους, ἡ σύζυγος - μητέρα πρότεινε στό σύζυγο νά μείνουν στά ἔξι παιδιά ἀσκώντας ἐγκράτεια.

"Μᾶς φθάνουν", εἶπε, "ἔξι παιδιά καί στό ἑξῆς νά ζοῦμε ἐγκρατευμένοι". Ὁ σύζυγος μέ ἠρεμία καί ψυχραιμία ἄκουσε τή σεμνή σύζυγό του, ἀλλ' ἐπιφυλάχθηκε νά μή συμφωνήσει ἀμέσως. Πίστευε πώς, γιά ἕνα τέτοιο θέμα, σοβαρό καί λεπτό, τόν πρῶτο λόγο εἶχε ὁ Πνευματικός τους, που εὐτυχῶς ἦταν ὁ Γέρων Πορφύριος. "Πρίν ἀπό κάθε συζήτηση καί μάλιστα ἀπόφαση γιά τό θέμα αὐτό", εἶπε ὁ σύζυγος στή σύντροφό του, "θά πρέπει νά συμβουλευθοῦμε τό Γέροντα".
Ἐπισκέφθηκαν λοιπόν τό Γέροντα καί τό θέμα ἔθεσε πρῶτα ἡ σύζυγος λέγοντας ἐπί λέξει:
- Ὅπως ξέρετε, Γέροντα, ἔχουμε ἔξι παιδιά καί εἴπαμε νά μείνουμε σ' αὐτά ἀσκώντας ἀπό ἐδῶ καί πέρα ἐγκράτεια.

Τότε ζήτησε τό λόγο ὁ σύζυγος, που εἶναι καί....
εὐγενής καί διακριτικός, γιά νά ἐξηγήσει ἀρχικά μόνο τή λέξη "εἴπαμε".
- Μέ τήν εὐλογία σας, Γέροντα, νά κάμω μίαν ἐξήγηση.

Καί στρεφόμενος στή σύζυγό του εἶπε:
- Μέ συγχωρεῖς, ἄλλα εἶπες "εἴπαμε", ἐνῶ ἔπρεπε νά εἰπεῖς "εἶπα". Δική σου γνώμη εἶναι, ἀφοῦ ἐγώ δέν εἶπα ἀκόμη τή γνώμη μου καί πρότεινα αὐτή τή συνάντηση καί συζήτηση μέ τό Γέροντα.

Ὁ Γέροντας μειδίασε καί εἶπε στό πολύτεκνο καί ἀγαπημένο ζεῦγος:
- «Τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ ἐγκράτεια. Τό πρόβλημα εἶναι ὅτι θά πληγώσετε τήν ἀγάπη σας. Ὁ διάβολος θά ρίξει τόση γκρίνια μεταξύ σας, που γιά τό παραμικρό θά ἐκνευρίζεστε καί θά μαλώνετε, πράγμα που θά ἐπηρεάσει καί τά παιδιά σας. Γι' αὐτό καλό εἶναι νά τό σκεφθεῖτε περισσότερο τό θέμα αὐτό καί νά προσευχηθεῖτε καί θά σᾶς δείξει ὁ Θεός τό θέλημά Του. Ὁ σαρκικός ἔρωτας μέσα στόν γάμο βοηθάει στόν πνευματικό. Εἶναι δύσκολο νά σού τό ἐξηγήσω. Ἀλλά μέσα στόν γάμο ὁ σαρκικός ἔρωτας γίνεται πνευματικός, μεταβάλλεται. Δέν μπορῶ νά σού τό διατυπώσω. Σιγά- σιγά τό ζευγάρι ἑνώνεται πολύ μέ τόν σαρκικό ἔρωτα καί μέ τόν πνευματικό· προχωρεῖ πρός τόν πνευματικό καί στό τέλος μένει αὐτός, ὁ πνευματικός, καί δέν ἔχει ἀνάγκη ἀπό τόν σωματικό. Γιά νά γίνει ὅμως αὐτό, πρέπει νά προχωρήσει πολύ στόν πνευματικό. Ὁ σαρκικός ἔρωτας δέν εἶναι μόνο γιά τήν τεκνογονία. Βοηθάει στόν πνευματικό ἔρωτα. Ἀλλά μέσα στόν γάμο, μέ τήν εὐλογία καί τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἔξω ἀπό τόν γάμο σχέση ἀλλάζει σέ λίγο καί γίνεται βάσανο. Μπερδεύει καί βασανίζει τούς ἀνθρώπους.[…] Καθώς φτιάνουν ὁ καθένας τήν προσωπικότητά του, προχωροῦν, ἐργάζονται, δημιουργοῦν καί ἑνώνονται. Καί τρελαίνεται ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον χωρίς νά μιλοῦν. Κάπως ἔτσι, ἄς ποῦμε, γίνεται καί μέ τόν Θεό. Ἀλλά πολύ λίγο μοιάζει.»

 Α. Κωστάκου, 
«Συνομιλώντας μέ τόν γέροντα Πορφύριο»(σελ. 118- 119)

πηγή

(Εμείς από την "Χώρα του Αχωρήτου").

"...Ο Άγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν (και εκείνος...) ἕνα χρόνο αἰχμάλωτος στούς Τούρκους...!!! Πότε τελικά τον άφησαν ελεύθερο;

~ Για όλους μας, αλλά κυρίως για εκείνους, που ακόμα και σήμερα μετά από τόσο καιρό, που τα 2 παιδιά μας είναι φυλακισμένα, πιστεύουν πως θα τα αφήσουν οι τούρκοι να φύγουν χωρίς ανταλλάγματα... 

Του Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου

(Κήρυγμα τήν Β’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, στόν Ἱερό Ναό τοῦ Ἁγίου Νικολάου Ἀντιρρίου, 4 Μαρτίου 2018)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει ἕναν πολύ μεγάλο ἅγιο καί Πατέρα της, ἀλλά καί Ὁμολογητή τῆς πίστεως, τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ. Τό κανόνισε μάλιστα νά ἑορτάζεται τήν Β’ Κυριακή τῶν Νηστειῶν, μετά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, γιατί εἶναι ἡ συνέχειά της καί ὁ ἅγιος εἶναι ἕνας πολύ μεγάλος Ὁμολογητής καί ὑπερασπιστής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καί τῆς Ὀρθοδόξου παραδόσεως.

Μετά ἀπό τούς Καππαδόκες Πατέρες καί τούς μεγάλους Πατέρας τῆς πρώτης χιλιετίας, ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν ἐκεῖνος πού συνόψισε ὅλη τήν πατερική θεολογία, καί κυρίως τήν διδασκαλία τοῦ ἱεροῦ ἡσυχασμοῦ πού εἶναι ἡ βάση τῆς ὀρθοδόξου θεολογίας, γι’ αὐτό καί εἶναι ὁ ἄριστος μεταξύ τῶν ἀρίστων.

Ὅταν διαβάση κανείς τόν βίο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, θά δῆ ὅτι ἦταν ἄριστο παιδί ἀπό τήν μικρή του ἡλικία, ἦταν ἄριστος μαθητής, ἄριστος φοιτητής, ἄριστος μοναχός, ἄριστος ἡσυχαστής, ἄριστος ἡγούμενος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, ἄριστος Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης καί φυσικά ἄριστος Θεολόγος, δηλαδή ἦταν ἕνας ἐκ τῶν ἀρίστων Θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας καί Ὁμολογητῶν τῆς πίστεώς μας.

Θά μποροῦσε πολλά νά πῆ κανείς γιά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ, ὁ ὁποῖος ἔζησε τόν 14ο αἰώνα, γιά ὅσους δέν ἔχουν ἀκούσει πότε ἀκριβῶς ἔζησε ὁ ἅγιος αὐτός. Σήμερα ὅμως ἐπέλεξα νά μή σᾶς παρουσιάσω τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ γιά τό τί ἀκριβῶς ἔλεγε γιά τήν Θεογνωσία καί τήν μεθοδολογία τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, ἀλλά θά πῶ λίγα λόγια γιά ἕνα γεγονός ἀπό τήν ζωή του, πού ἴσως εἶναι ἄγνωστο σέ πολλούς καί ἔχει σχέση μέ τά γεγονότα τά ὁποῖα βιώνουμε σήμερα.

Παρακολουθοῦμε ἐδῶ καί ἡμέρες ὅτι δύο Ἕλληνες στρατιωτικοί αἰχμαλωτίστηκαν ἀπό τούς Τούρκους καί ὅλοι φοβοῦνται μήπως ὑπάρξουν διάφορες ἐξελίξεις στίς σχέσεις μεταξύ τῶν δύο γειτονικῶν χωρῶν. 

Καί, βέβαια, ἐνεργοποιεῖται τό Κράτος μας καί ἄλλα Κράτη, οἱ Πρεσβεῖες, τό Ὑπουργεῖο Ἐξωτερικῶν, τό Ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Ἀμύνης, ἐνεργοποιοῦνται ἄλλες δυνάμεις προκειμένου νά μαθαίνουμε νέα γύρω ἀπό τήν ὑπόθεση αὐτή καί γιά τήν καλή ἔκβασή της.

Πρέπει, ὅμως, νά θυμηθοῦμε ὅτι ὁ Άγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν ἕνα χρόνο αἰχμάλωτος στούς Τούρκους. Καί βεβαίως δέν ὑπῆρχαν τότε αὐτές οἱ δυνατότητες πού ὑπάρχουν σήμερα γιά νά μαθαίνουμε τί ἀκριβῶς συμβαίνει καί νά γίνωνται τόσες παρεμβάσεις. Ὁ ἴδιος ἔστειλε δύο ἐπιστολές ἀπό τόν τόπο τῆς αἰχμαλωσίας του, καί παρέμεινε σχεδόν ἕνα χρόνο αἰχμάλωτος στούς Τούρκους.

Ἡ μία ἐπιστολή εἶναι πρός τήν Ἐκκλησία του, δηλαδή τήν Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, καί ἡ ἄλλη ἐπιστολή ἐστάλη πρός ἕναν ἀνώνυμο πού εἶναι μικρότερη καί ἔχει τό ἴδιο περιεχόμενο μέ τήν πρώτη. Μέ τίς ἐπιστολές αὐτές πληροφορεῖ τούς παραλῆπτες του γιά τό τί συνάντησε κατά τήν αἰχμαλωσία του. Ὑπάρχει καί ἕνα ἄλλο κείμενο «διάλεξις Παλαμᾶ πρός Χιόνας», στό ὁποῖο καταγράφεται ὁ διάλογος πού εἶχε μαζί τους. Καί ἔτσι ἔχουμε αὐθεντική μαρτυρία γιά τό πῶς αἰχμαλωτίστηκε ἀπό τούς Τούρκους καί πῶς περνοῦσε κατά τήν διάρκεια τῆς αἰχμαλωσίας του.

Ὁ ἅγιος Φιλόθεος ὁ Κόκκινος, Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, ὁ βιογράφος τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, γράφει ὅτι πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του, δηλαδή πέντε (5) χρόνια πρίν κοιμηθῆ –ἐκοιμήθη τό 1359, ἄρα λοιπόν 5 χρόνια πρίν, τό 1354– εἶχε ταλαιπωρηθῆ σωματικά ἀπό τούς ἀγῶνες του, τά συχνά ταξίδια γιά τήν ὑπέρασπιση τῆς ὀρθόδοξης πίστης, τούς πειρασμούς πού εἶχε, τούς ἀκατάπαυστους κόπους καί κυρίως ἀπό τό ὅτι περιέπεσε σέ μιά δεινή καί πολυήμερη ἀσθένεια.

Ὅμως τότε στήν Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία ὑπῆρχε μεγάλη διαμάχη μεταξύ τῶν συναυτοκρατόρων, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Παλαιολόγου καί τοῦ Ἰωάννου Καντακουζηνοῦ. Λόγῳ τοῦ ὑψηλοῦ κύρους πού εἶχε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, παρεκλήθη νά μεταβῆ στήν Κωνταντινούπολη γιά νά τούς συμφιλιώση.

Παρά τό ὅτι ἦταν ἀσθενής, γράφει ὁ ἅγιος Φιλόθεος, ἀνέλαβε αὐτήν τήν ἀποστολή περιφέροντας «τά λείψανα τῆς ἀσθενείας του», πού εἶναι πάρα πολύ ὡραία ἔκφραση, καί δηλώνει ὅτι ἀκόμη ὑπῆρχαν τά συμπτώματα τῆς ἀσθένειάς του σέ ὅλο τό σῶμα του. Μεταφέροντας, λοιπόν, «τά λείψανα τῆς ἀσθενείας του», ἔκανε τό ταξίδι νά πάη ἀπό τήν Θεσσαλονίκη ὅπου ἦταν Μητροπολίτης, στήν Κωνσταντινούπολη γιά τό ἔργο αὐτό.

Μέ ἕνα μικρό πλοιάριο πῆγε στήν Τένεδο, καί ἀπό ἐκεῖ ἔπρεπε νά πάη πρός τήν Καλλίπολη τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης καί στήν συνέχεια στήν Κωνσταντινούπολη. Ὅμως ἐκεῖνες τίς ἡμέρες, τήν 2 Μαρτίου τοῦ 1354, σάν αὐτές τίς ἡμέρες δηλαδή, ἔγινε ἕνας μεγάλος σεισμός στήν Καλλίπολη, γκρεμίστηκαν τά σπίτια, οἱ κάτοικοι φοβήθηκαν καί ἔφυγαν ἀπο τήν πόλη. Ὁπότε οἱ Τοῦρκοι βρῆκαν τήν εὐκαιρία καί κατέλαβαν τήν Καλλίπολη. Ἦταν ἡ πρώτη φορά πού οἱ Τοῦρκοι πάτησαν τό πόδι τους στήν Εὐρώπη. Μέχρι τότε εἶχαν κυριεύσει ὅλη τήν Μικρά Ἀσία καί ἐπεκτείνονταν καί σέ ἄλλα μέρη, καί γιά πρώτη φορά τήν ἡμέρα ἐκείνη κυρίευσαν τήν Καλλίπολη τῆς Ἀνατολικῆς Θράκης.

Τότε, λοιπόν, τό πλοῖο μέσα στό ὁποῖο ἐπέβαινε ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, λόγω μεγάλης θαλασσοταραχῆς δέν ἔπιασε στό λιμάνι τῆς Καλλίπολης, ἀλλά ἀγκυροβόλησε πλησίον τῆς ἀκτῆς. Οἱ Τοῦρκοι τό εἶδαν, ὅρμησαν μέ δικά τους πλοιάρια, ἀνέβηκαν στό κατάστρωμα, ἔγινε μάχη μέσα στό πλοῖο, τό κατέλαβαν, αἰχμαλώτισαν ὅλους τούς ἐπιβαίνοντας μαζί καί τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ.

Ἔτσι, λοιπόν, γιά τόν ἅγιο ἄρχισε ἡ περίοδος τῆς αἰχμαλωσίας του πού κράτησε ἕναν σχεδόν χρόνο ἀπό τόν Μάρτιο τοῦ 1354 μέχρι τήν ἄνοιξη τοῦ 1355. Ὁ ἅγιος μεταφερόταν ἀπό τόπο σέ τόπο. Ἀπό τήν Λάμψακο τόν πῆγαν στίς Πηγές, μετά στήν Προύσα καί στήν συνέχεια στήν Νίκαια τῆς Βιθυνίας. Πέρασε πάρα πολύ δύσκολες ἡμέρες.

Ὁ ἴδιος περιγράφει τίς δοκιμασίες του στά κείμενα πού ἀνέφερα προηγουμένως. Κατά τήν διάρκεια τῆς αἰχμαλωσίας του εἶχε τρεῖς θεολογικούς διαλόγους μέ τούς Μουσουλμάνους γιά θέματα πίστεως, δηλαδή γιά τήν διαφορά μεταξύ τοῦ Μουσουλμανισμοῦ καί τοῦ Χριστιανισμοῦ, μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Μωάμεθ καί, ἄν καί ἦταν αἰχμάλωτος, ἔδωσε ὁμολογία πίστεως.

Αὐτό εἶχε συνέπειες γιά τήν ζωή του. Δέν δίνει κανείς εὔκολα ὁμολογία γιά τήν ἀληθινή πίστη καί μάλιστα ὅταν βρίσκεται κάτω ἀπό δύσκολες συνθῆκες. Δέν ὁμοίαζε ὁ ἅγιος Γρηγόριος μέ πολλούς ἀπό ἐμᾶς πού ὁμιλοῦμε ὀρθόδοξα ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς, μέσα ἀπό τήν ἡσυχία μας καί τήν ἐλευθερία μας, ἀλλά σέ δύσκολες στιγμές τῆς ζωῆς μας, ὅταν μᾶς πιέζουν, ἤ ὅταν ἀπειλεῖται ἡ θέση μας ἀρνούμαστε τόν Χριστό καί τήν ὀρθόδοξη παράδοση.

Ἔτσι, μιά φορά ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἔμεινε ἕνα χρονικό διάστημα στήν ὕπαιθρο κάτω ἀπό καταιγίδα· ἄλλη φορά μαζί μέ τούς αἰχμαλώτους ἔμειναν γυμνοί, διημερεύοντας στήν ὕπαιθρο· ὑπέστη πολλές κακώσεις, μαστιγώσεις καί ἀρκετές ταλαιπωρίες. Ἔχουμε αὐθεντικές μαρτυρίες καί περιγραφές ἀπό τόν ἴδιο στίς δύο ἐπιστολές πού ἀνέφερα.

Οἱ Τοῦρκοι κατάλαβαν ὅτι ὁ αἰχμάλωτός τους εἶχε κάποια σημαντική θέση στήν Αὐτοκρατορία καί τόν κρατοῦσαν αἰχμάλωτο, ὥστε νά ἐξαναγκάσουν τούς Ρωμαίους νά δώσουν ἱκανά λύτρα γιά νά τόν ἀπελευθερώσουν, πράγμα πού συνηθίζουν νά τό κάνουν, καί τήν πρόσφατη περίπτωση τῶν αἰχμαλωτισθέντων στρατιωτῶν θά τήν ἐκμεταλλευθοῦν. 

Βλέπουμε, λοιπόν, ἕναν μεγάλο Πατέρα καί Ὁμολογητή τῆς πίστεως νά ὑφίσταται τέτοια μαρτύρια καί ποικίλα προβλήματα καί δοκιμασίες.

Ὁ ἴδιος περιγράφει ἕναν διάλογο πού εἶχε μέ ἕναν Τοῦρκο θρησκευτικό λειτουργό στά μέρη τῆς Νικαίας, ἕναν Τασιμάνη. Τό κεντρικό θέμα τοῦ διαλόγου ἦταν ἡ ἀντίθεση πού ὑπάρχει μεταξύ τῆς ἀληθείας τῆς διδασκαλίας τῶν ἀρχηγῶν τους, δηλαδή τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Μωάμεθ. Σέ κάποιο σημεῖο ὁ Τασιμάνης εἶπε ὅτι ὁ Μωάμεθ ἦταν μεγάλος προφήτης, διότι μέ τήν δύναμή του οἱ Μουσουλμάνοι κυριάρχησαν στόν κόσμο ἀπό τήν ἀνατολή ἕως τήν δύση.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος τοῦ ἀπάντησε ὅτι ὁ Μωάμεθ ξεκίνησε ἀπό τήν ἀνατολή καί διῆλθε μέχρι τήν δύση τοῦ ἡλίου «ἀλλά πολέμῳ καί μαχαίρᾳ καί λεηλασίαις καί ἀνδραποδισμοῖς καί ἀνδροκτασίαις, ὡν οὐδέν ἐκ Θεοῦ τοῦ ἀγαθοῦ προηγουμένως ἐστί, τοῦ ἐξ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνου δέ μᾶλλον προηγούμενον θέλημα». Δηλαδή, ὅλα αὐτά δέν ἔγιναν ἀπό τόν Θεό, ἀλλά ἀπό τόν διάβολο. Καί συνέχισε νά λέγη ὅτι αὐτό τό κατόρθωσε «βίαν ἐπάγων καί τά καθ’ ἡδονήν προτεινόμενος», χρησιμοποιώντας βία καί προτεινόμενος τόν βίο τῆς ἡδονῆς.

Αὐτή ἡ ἀπάντηση ἐκίνησε τήν ὀργή τῶν παρισταμένων Τούρκων πού κινήθηκαν ἀπειλητικά ἐναντίον τοῦ ἁγίου Γρηγορίου. Ἀλλά ἐκεῖνος μέ ἱλαρότηα καί μέ μικρό μειδίαμα εἶπε ὅτι ἐάν συμφωνούσαμε κατά τούς λόγους, θά ἀνήκαμε σέ ἕνα δόγμα, δηλαδή δικαιολογοῦνται οἱ διαφορές. Ὁ ἴδιος ὅμως σημειώνει ὅτι «ὁ νοῶν νοείτω τῶν εἰρημένων τήν δύναμιν». Καί μέ ὅσα εἶπε στήν συνέχεια προσπάθησε νά φέρη μιά εἰρήνη, χωρίς ὅμως νά προδώση τήν πίστη του.

Ἀκόμη ὁ ἅγιος Γρηγόριος περιγράφει ἕνα ἄλλο δύσκολο περιστατικό.

Ὅταν βρισκόταν αἰχμάλωτος στά μέρη τῆς Προύσας, ὁ Ἐμίρης Ὀρχάν διοργάνωσε μιά συζήτηση γιά νά πληροφορηθῆ ἀπό τόν Γρηγόριο τί ὑποστηρίζει. Ἔτσι προσκλήθηκαν μερικοί σοφοί ἐλλόγιμοι, οἱ λεγόμενοι Χιόνες. Αὐτοί ἦταν Ἕλληνες πού ἀνῆκαν σέ μιά συγκρητιστική ὁμάδα τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, οἱ ὁποῖοι γιά νά τά ἔχουν καλά μέ τούς Τούρκους ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν χριστιανική πίστη καί ἐμφανίζονταν καί ὡς Μουσουλμάνοι καί ὡς Ἑβραῖοι. Ἕνα φαινόμενο πού δυστυχῶς ἐπαναλαμβάνεται καί σήμερα ἀπό αὐτούς πού εἶναι ὑπέρμαχοι τῆς ἰδεολογίας τοῦ συγκρητισμοῦ.

Ἡ συζήτηση ἔγινε κατά βάση σέ θεολογικά θέματα κυρίως στήν θεότητα τοῦ Χριστοῦ. Σέ κάποια στιγμή τοῦ διαλόγου ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ὀρχάν ρώτησε τόν ἅγιο Γρηγόριο, γιατί οἱ Χριστιανοί δέν σέβονται τόν δικό τους Προφήτη, τόν Μωάμεθ, ἐνῶ οἱ Μουσουλμάνοι δέχονται τόν Χριστό ὡς Λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν Μητέρα Του πλησίον τοῦ Θεοῦ.

Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ἀπάντησε ὅτι δέν μπορεῖ κανείς νά ἀγαπᾶ τόν διδάσκαλό ἄν δέν εἶναι πιστευτά τά λόγια του. Ἔπειτα τοῦ εἶπε ὅτι ὁ Χριστός δέν μᾶς ὑπέδειξε νά δεχθοῦμε κανέναν Μωάμεθ, γι’ αὐτό καί δέν τόν ἀγαπᾶμε. Ὁ Χριστός μᾶς εἶπε, ὅπως λέγουν οἱ Ἀπόστολοι, νά μήν δεχθοῦμε κανέναν ἄλλο, γιατί Α΄ὐτός ὁ Χριστός θά κρίνη τόν κόσμο.

Τά εἶπε αὐτά ἐνῶ ἦταν αἰχμάλωτος καί τό μέλλον του ἦταν ἄγνωστο, δέν τά εἶπε ἐνῶ ἦταν ἐλεύθερος καί συζητοῦσε ἐλεύθερα καί ἀκαδημαϊκά σέ κάποιο συνέδριο καί μάλιστα ἦταν μόνος του, χωρίς καμμία βοήθεια.

Ἡ συζήτηση πῆγε καί σέ ἄλλα θέματα, δηλαδή στήν περιτομή καί τίς εἰκόνες. Καί μετά οἱ Τοῦρκοι ἄρχοντες πού ἦταν παρόντες σηκώθηκαν ἀποχαιρέτισαν τόν ἅγιο μέ εὐλάβεια καί ἔφυγαν. Ὅμως, ἕνας ἀπό τούς Χιόνες, ἀφοῦ ὕβρισε τόν ἅγιο, ὅρμησε ἐναντίον του καί «ἔδωκεν αὐτῷ πληγάς κατά κόρρης», δηλαδή τοῦ ἔδωσε γροθιές στό πρόσωπό του. Ὅμως οἱ παρόντες Τοῦρκοι τόν κατηγόρησαν γιά τήν συμπεριφορά του. Δηλαδή, οἱ ἐξωμότες γίνονται χειρότεροι καί ὠμότεροι ἀπό τούς ἀλλοπίστους.

Καί βέβαια ὁ ἅγιος Γρηγόριος πέρασε πολλές δοκιμασίες, ἀντιμετώπισε πολλά προβλήματα, τόν περιέφεραν ἀπό τόπο σέ τόπο, τόν ὕβριζαν ποικιλοτρόπως καί ἐκεῖνος παρέμενε πιστός σέ αὐτά τά ὁποῖα δίδασκε, χωρίς νά ἔχη καμμία βοήθεια, καμμία προστασία.

Καί ὅταν πῆραν λύτρα ἱκανά οἱ Τοῦρκοι, ἀπό χρήματα πού συγκέντρωσαν οἱ Χριστιανοί, διότι ὁ ἅγιος εἶχε μεγάλη θέση μέσα στήν Ἐκκλησία καί στό Χριστιανικό Ρωμαϊκό Κράτος, τότε τόν ἀπελευθέρωσαν. 

Ἐκεῖνος πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη καί εἶχε στό Παλάτι, μέ τήν παρουσία τοῦ Αὐτοκράτορος, τῶν Συγκλητικῶν ἕναν ὑπέροχο θεολογικό διάλογο μέ τόν μεγαλύτερο φιλόσοφο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης τόν Νικηφόρο Γρηγορᾶ, τόν ὁποῖο καί κατετρώπωσε.

Ἔπειτα, ἐπέστρεψε στήν Μητρόπολή του, στήν Θεσσαλονίκη, βρῆκε τήν πόλη νά ὑποφέρη ἀπό μία ξηρασία, ἐπειδή εἶχε πολύ καιρό νά βρέξη, ἔκανε μία προσευχή καί ἔρριξε πολύ νερό καί ἔτσι ὁ Ἅγιος ἔγινε εὐεργέτης καί μέ τόν τρόπο αὐτόν στήν πόλη. Καί ὕστερα ἀπο λίγα χρόνια ἐκοιμήθη ἐν Κυρίῳ.

Ὅπως εἶπα προηγουμένως ὅλη αὐτή ἡ περιπέτεια τήν ὁποία πέρασε μέ τούς Τούρκους ἦταν πρός τό τέλος τῆς ζωῆς του.

Εἶναι, ὅμως ἐνδιαφέρον, νά δοῦμε τούς χαρακτηρισμούς πού δίνει γιά τούς Τούρκους τῆς ἐποχῆς του καί περιλαμβάνονται στήν ἐπιστολή πού ἔστειλε στό Ποιμνίο του, ἐνῶ ἀκόμη ἦταν αἰχμάλωτος. 

Πολλές φορές στήν ἐπιστολή του τούς ὀνομάζει βαρβάρους. 

«Τοῖς πάντων βαρβάρων βαρβαρωτάτοις». 

Σέ ἄλλο σημεῖο γράφει ὅτι σέ ἀντιπαράθεση μέ τό εὐσεβές γένος τῶν Ρωμαίων, τῶν Χριστιανῶν δηλαδή, αὐτοί ἀποτελοῦν «τό δυσεβές καί θεομισές καί παμμίαρον τοῦτο γένος». 

Ἀλλοῦ γράφει ὅτι ὁ Θεός τούς παρέδωσε σέ ἀδόκιμο νοῦ καί πάθη ἀτιμίας «ὥστε βιοῦν αἰσχρῶς καί ἀπανθρώπως καί θεομίσως». Καί παρά τούς φόνους πού κάνουν καί τίς ἀκολασίες μέ τίς ὁποῖες ζοῦν νομίζουν ὅτι ἔχουν τόν Θεό συνευδοκοῦντα.

Βρισκόμαστε τόν 14ο αἰώνα καί ἤδη σιγά-σιγά συρρικνώνεται ἡ Ρωμαϊκή Αὐτοκρατορία καί ἐπεκτείνεται ἡ Ὀθωμανική Αὐτοκρατορία καί μετά ἀπό ἑκατό περίπου χρόνια κατέλαβαν καί τήν Κωνσταντινούπολη. Ἔτσι παρά τά ὅσα ἔκαναν οἱ Τοῦρκοι πού καταλάμβαναν ὁλόκληρες περιοχές, καί αἰχμαλώτιζαν καί σκότωναν τούς ἀνθρώπους, νόμιζαν ὅτι εἶχαν τήν συγκατάθεση τοῦ Θεοῦ, ὅτι ὅλα αὐτά γίνονταν μέ τήν θέληση τοῦ θεοῦ τους.

Αὐτήν τήν περίπτωση ἀπό τήν ζωή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ θέλησα νά παρουσιάσω σήμερα γιά τήν ἐπικαιρότητα τοῦ θέματος. Βέβαια, δέν μπορεῖ κανείς νά κάνη ἔστω μία ἐλάχιστη σύγκριση μεταξύ Χριστιανισμοῦ καί Μουσουλμανισμοῦ. Καμμία σύγκριση. Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τό ἔδειξε αὐτό μέ τούς τρεῖς θεολογικούς διαλόγους πού ἔκανε κατά τήν διάρκεια τῆς αἰχμαλωσίας του στούς Τούρκους.

Ὅμως σήμερα ὑπάρχουν ὀρθόδοξοι Χριστιανοί πού λένε ὅτι δέν ὑπάρχει πρόβλημα νά μαθαίνουν τά παιδιά στό Σχολεῖο ὅλες τίς θρησκεῖες. 

Καί ἔβαλαν μέσα στά Σχολεῖα τά θρησκευτικά μαθήματα τό νά μαθαίνουν τά ὀρθόδοξα παιδιά καί γιά τόν ἅγιο Παΐσιο καί τούς ὀπαδούς ἄλλων θρησκειῶν, σάν νά μή συμβαίνη τίποτα, χωρίς νά βλέπουν τίς διαφορές.

Καί σκέφτομαι καί λέω. 

Ἐάν ζοῦσε σήμερα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, καί ἦταν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης ἢ καί Μητροπολίτης Ναυπάκτου θά συνευδοκοῦσε νά διδάσκωνται στά Σχολεῖα τέτοια θρησκευτικά; Θά συνευδοκοῦσε καί μέ τήν δική του θέληση νά γίνεται αὐτό, αὐτός πού ὑπέστη τόσα πολλά στήν ἐξορία καί ἔκανε ὁμολογιακό διάλογο μέ κίνδυνο τῆς ζωῆς του;

Μάλιστα στήν ἐπιστολή πού ἔστειλε στήν Ἐκκλησία του γράφει ὅτι δέν πρέπει νά ξεχνοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὅτι ἔχουν ζωντανό καί ἀληθινό Θεό καί ὁ Χριστός ἀπαιτεῖ ἀπό τούς Χριστιανούς νά ἔχουν ζωντανή καί ἀληθινή πίστη. Οἱ Χριστιανοί πρέπει νά δείξουν τήν ἀληθινή πίστη ἀπό τά ἔργα τους, διότι ἔτσι θεοποιεῖται ὁ ἄνθρωπος.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει ἐκεῖνο πού πρέπει νά ποῦμε εἶναι ὅτι ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς ἦταν ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, μεγάλος Ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πού ἡ Ἐκκλησία τόν τιμᾶ πάρα πολύ. 

Συγχρόνως, εἶναι καί ἕνας ἀναίμακτος μάρτυρας τοῦ Χριστοῦ. Ὑπέστη ἀναίμακτο μαρτύριο. Ὑπάρχουν μεγάλοι μάρτυρες πού θυσιάστηκαν καί ἔχυσαν τό αἷμα τους γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός δέν ἔχυσε τό αἷμα του, ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ, ἀλλά ὑπέστη μαρτύριο ἀναίμακτο καί θεωρεῖται μάρτυρας Χριστοῦ ἀναιμάκτως.

Ὅπως ὑπάρχουν καί ἀναίμακτοι μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι καί αὐτοί πού σήμερα δίνουν τήν ὁμολογία τῆς πίστεώς τους καί ὑφίστανται πάρα πολλά, περιφρονήσεις, χλευασμούς, περιθωριοποιήσεις.

Ὅπως ἀκόμη ὑπάρχουν καί Χριστιανοί οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν στήν ζωή τους τά προβλήματα καί τίς δοκιμασίες, ζοῦν μαρτυρική ζωή ἀναίμακτη, ὅπως ἔχουμε καί τό μνημόσυνο τῆς ἀδελφῆς μας Μαρίας, μητρός τοῦ ἀγαπητοῦ μας Ἱερομονάχου π. Προδρόμου, ἡ ὁποία πέρασε ὅλη τήν ζωή της μέ πόνο, μέ δυσκολία, ἀλλά καί μέ μεγάλη ὑπομονή.

Εἶναι ἀναίμακτο μαρτύριο τό νά μπορῆ κανείς νά ὑπομένη τούς λογισμούς τῆς ἀπελπισίας, τῆς ἀπογνώσεως, τῆς πονηρίας καί τούς διώχνει. Εἶναι ἕνα ἀναίμακτο μαρτύριο νά πολεμᾶ τά πάθη του καί νά ἀντιμετωπίζη τίς ἐπιθέσεις τοῦ διαβόλου. Καί αὐτοί εἶναι συνεχιστές τοῦ ἀναιμάκτου μαρτυρίου τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ.

Νά δώση ὁ Θεός, ὁ ἅγιος Γρηγόριος νά μᾶς φωτίζη ὅλους, Κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς νά παραμένουμε πιστοί στήν ὀρθόδοξη διδασκαλία καί τήν ὅλη παράδοσή μας, νά ἀποδιώκουμε καί νά ἐκδιώκουμε ὅλους τούς κακούς λογισμούς καί τά πάθη, καί νά ὑφιστάμεθα στήν ζωή μας μέ ὑπομονή καί ἔμπνευση αὐτό τό ἀναίμακτο μαρτύριο γιά τόν Χριστό. Ἀμήν.

πηγή

(by Eleni Chatz ).

~ Γολγοθάς, η ρήξη με το μηδέν...

(ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ)

Καθ’ αυτόν ο Γολγοθάς σημαίνει ανηφόρα προς το μηδέν. 

Σημαίνει ότι μαζεύεις όλη σου τη δύναμη για να σηκώσεις το ένα σου γόνατο, κατόπιν το άλλο γόνατο, ξανά το πρώτο, και πάει λέγοντας, αλλά προς τι; 

Μαρτυρικός δρόμος, προς μαρτυρικό εκμηδενισμό. 

Η μαστίγωση καθ’ οδόν είναι ανυπόφορη, το βάρος του σταυρού συντριπτικό, κι όμως, το πιο αβάσταχτο στην υπόθεση του Γολγοθά είναι μάλλον κάτι άλλο: 

Η εγκατάλειψη! 

Λεπτό με λεπτό, θα στραγγίξεις από τις δυνάμεις σου, γιατί απομένεις ολομόναχος, εσύ και τα σωθικά σου. 

Στον Γολγοθά η εξουσία και οι δοσίλογοί της (πολιτικά και θρησκευτικά αποβράσματα σε αγαστή διαπλοκή) λυσσομανούν να ξεκάνουν τον άνθρωπο, να τον σύρουν, δηλαδή, σε κατάσταση μη-ανθρώπινη: στον απόλυτο ατομισμό. 

Σε κανονικές συνθήκες ο άνθρωπος δεν είναι μονάχα τα χημικά στοιχεία που τον απαρτίζουν. Είναι οι σχέσεις του, και οι άλλοι είναι όροι της ύπαρξής του – όχι ψιμύθια πάνω σ’ αυτήν. 

Στον Γολγοθά, λοιπόν, σε υψώνουν έτσι που να σπάσουν όλοι σου οι δεσμοί: 

να μη μπορείς να αγγίξεις τίποτα, να μη μπορεί να σε αγγίξει κανένας. 

Ανάμεσα σε σένα και στους άλλους το ύψος, αλλά όχι μόνο. 

Κρατά μακριά σου τους φίλους ο τρόμος, τους σώφρονες το κέρδος, τους αξιοπρεπείς ο νόμος.

Αυτά, όσον αφορά στον Γολγοθά δίχως Χριστό. 

Με τον Χριστό, όμως, τη Μεγάλη Πέμπτη της Σταύρωσης έρχεται η ανατροπή. 

Ο Γολγοθάς αποκτά ενδοχώρα, την οποίαν δεν την έχει από μόνος του. 

Εκεί που Γολγοθάς σημαίνει ανηφόρα προς το μηδέν, ακριβώς εκεί ο Χριστός ανοίγει ορίζοντες απεριόριστους. 

Είναι μια ενδοχώρα που δεν προκύπτει αυτόματα, αλλά δημιουργείται με την θυσιαστική δράση. 

Ο Χριστός δεν βρίσκεται στον Γολγοθά από ατύχημα, αλλά ηθελημένα, προχωρώντας σε μια κορυφαία πράξη αγάπης και αλληλεγγύης.

 Σταυρώνεται για χάρη των οδυνομένων, κάνει ζωή του την αφτιασίδωτη ζωή των ανθρώπων (το περιθώριο, την αδικία, το παράλογο, τον πόνο, τον θάνατο), ακριβώς για να μην αφήσει όλη αυτή την τυραννία (το περιθώριο, την αδικία, το παράλογο, τον πόνο, τον θάνατο) να είναι το ανίκητο τέρμα, το αδηφάγο μηδέν που ακυρώνει κάθε καλό και κάθε ομορφιά…

Έτσι ο Γολγοθάς δεν είναι πια τέρμα, δεν είναι όμως ούτε απλό πέρασμα. 

Είναι εργαστήρι για το ολότελα καινούργιο: 

για την Ανάσταση. 

Ανάσταση σημαίνει κατάργηση του θανάτου (κάθε είδους θανάτου) και κατάργηση της αδικίας (κάθε είδους αδικίας), κοντολογίς ένα όραμα αναμέτρησης της αγάπης με κάθε λογής υποτέλεια στο μηδέν. 

Πριν τον Γολγοθά ο Χριστός είχε πετάξει έξω από το ναό τους χρηματιστές (Ματθ. 21: 12-13), μετά τον Γολγοθά είχε να πετάξει τη σκλαβιά έξω από την ανθρώπινη ζωή. 

Οι θριαμβευτικοί ύμνοι στις εκκλησιές το Μ. Σάββατο ξεδιπλώνουν, με γλώσσα ποιητική, μια θεολογία της απελευθέρωσης, τη θεολογία της εκούσιας καθόδου στον Άδη. 

Ο Χριστός δέχτηκε να πεθάνει, για να βρεθεί στα έσχατα μπουντρούμια του ανθρώπου, αλλά με τον τρόπο του αλληλέγγυου και ανυπόταχτου Θεού: 

πήγε για να συντρίψει τα μπουντρούμια, να σπάσει πόρτες και κλειδωνιές, να ελευθερώσει τους κρατουμένους. 

«Σήμερα», πανηγυρίζουν σαν τραγούδι αντάρτικο οι αναστάσιμοι ύμνοι, 

«ο Άδης στενάζοντας βοά: 

Βούλιαξε το κράτος μου […]. Όσους εξουσίαζα τους έχασα […]. Κατέβηκες, Χριστέ, ως τα βάθη της γης και σύντριψες τους αιώνιους μοχλούς που κρατούσαν δέσμιους τους φυλακισμένους». 

Και οι περισσότερες εικόνες στις εκκλησιές μας έτσι ζωγραφίζουν την Ανάσταση. 

Δεν δείχνουν τον Χριστό να τινάζεται από το μνήμα ατομικά και ξέχωρα από τους ανθρώπους, αλλά να βρίσκεται στον Άδη, εισβολέας και ελευθερωτής, να πατά πάνω σε συντρίμμια, να πιάνει από το χέρι τους ανθρώπους και να τους σηκώνει. 

Ολόκληρη η γιορτή της Ανάστασης είναι ένα πανηγύρι για το μέλλον που έρχεται, για το ολότελα καινούργιο μέλλον της απελευθέρωσης.

 Όχι σε μια ζωή που ψυχορραγεί και υποκλέπτεται με κρατικά επιδόματα και κομματικές συναλλαγές, αλλά σε μια ζωή ατόφια, που να ξεχειλίζει από πληρότητα, όπως ο ίδιος ο Χριστός είχε πει (Ιω. 10: 10).

 Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις, οι οποίες όμως μπορεί να γίνονται απανθρωπιά, σε κρίσιμες στιγμές. 

Είναι τραγικά αντιφατικό, άνθρωποι που δηλώνουν Χριστιανοί, να συμμαχούν με τις δυνάμεις του θανάτου που λυσσομανούν γύρω μας και μετατρέπουν τους ανθρώπους σε αναλώσιμα. 

Από την άλλη, είναι επίσης τραγικό, άνθρωποι που θέλουν τη ρήξη μ’ αυτές τις δυνάμεις, να στεγνώνουν αυτή την υπέροχη ορμή τους σε μεμψιμοιρία, και να μη την μπολιάζουν στην αγάπη, και μάλιστα στην Αγάπη που δεν πεθαίνει ποτέ – στην  Αγάπη που έχει αναστηθεί.

 Η Ανάσταση είναι νίκη. Αλλά το να μιλάς αφηρημένα για νίκη δεν είναι αρκετό, γιατί δεν δηλώνεται το ποιόν, η προοπτική της νίκης. 

Πόσες νίκες μέσα στην ιστορία δεν έχουν εκφυλιστεί σε νέα κατεστημένα (πολιτικά και εκκλησιαστικά) και σε νέες δουλείες; 

Το είδος της Αναστάσιμης νίκης, λοιπόν, το δείχνει ο Γολγοθάς. 

Είναι νίκη της θυσιαστικής αγάπης, νίκη αυτού που θυσιάζεται ο ίδιος, αλλά δεν θυσιάζει τους άλλους. 

Είναι η ασφαλιστική δικλείδα ώστε η Ανάσταση να εμπνέει στον φιλότιμο άνθρωπο μια επανάσταση διαρκή, μια στάση αδιάκοπα κριτική και ακούραστα αυτοκριτική. 

Ώστε η καθημερινότητά μας, η πνευματικότητά μας, η πολιτική μας, οι σχέσεις μας, οι υπάρξεις μας σύγκορμες, να δονούνται από τη ρήξη με το μηδέν!

Από το βιβλίο του συγγραφέα, Η ρήξη με το μηδέν. Σφηνάκια πολιτικής θεολογίας, εκδ. Αρμός, Αθήνα 22018, σσ. 15-16.

πηγή

(Μας έστειλε η φίλη, Eleni Chatz).