* Είναι η πολυβιταμίνη μου ...

* "συν αυτώ" ΥΓ:

Μαρτυρία και ομολογία.

Παντού.

Εντάξει είναι ο Άρης.

Εμείς;

|από τις πολυαγαπημένες καρτούλες μας...

Θα το΄χεις καταλάβει.

Την πρωτοδημοσιεύσαμε στις 17/5/2019

«Πήρε δύο ηθοποιούς χαμένους στο πουθενά...»: Γιώργος Τσιάκκας, σεναριογράφος της τηλεοπτικής σειράς που όλοι έχουμε αγαπήσει "Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό"...

"Το πρώτο μέρος από την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε στις 20 Μαρτίου στην Πειραϊκή Εκκλησία με τον Γιώργο Τσιάκκα. 

Μας είπε πολλά για την τηλεοπτική σειρά που έγραψε και όλοι έχουμε αγαπήσει "Άγιος Παΐσιος, από τα Φάρασα στον Ουρανό". 

Στο πρώτο μέρος αναφέρθηκε στον πνευματικό του, από τον οποίο είχε την ευλογία να γράψει για την τηλεόραση θέματα σχετικά με την πίστη μας. 

Ήταν μια συζήτηση που μας χάρισε πολλά και μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως η ευλογία του Θεού μπορεί να κρυφτεί και σε μία τηλεοπτική παραγωγή!

Γιώργο Τσιάκκα σε ευχαριστούμε πολύ.

   |Λυκούργος Μαρκούδης

☆ Γιαγιά, τι της λες της Παναγιάς;

 

Μια ασθενής γιαγιά, πήγαινε στην Παναγία στην Τήνο κάθε χρόνο. 

Πολλοί που την έβλεπαν στην Τήνο, μια μέρα την πλησίασαν και την ρώτησαν: 

"Γιαγιά σε βλέπουμε τόσα χρόνια να είσαι ασθενής και να έρχεσαι εδώ στην Παναγία. Εδώ όλοι της ζητούν, να τους κάνει καλά. Μπορείς να μας πεις, τι της λες, της Παναγιάς;" 

Και η γιαγιά τους είπε: 

"Δεν της ζητάω τίποτα! 

Απλά την ευχαριστώ που είμαι ασθενής. 

Την ευχαριστώ, που δεν έχω γογγύσει για την ασθένειά μου. 

Την ευχαριστώ, που δεν έχω χάσει το μυαλό μου από την ασθένειά μου. 

Την προσκυνώ και φεύγω..."

Μεγάλο πράγμα αυτό!!! 

Να έχεις ανάγκη και να μην ζητάς απολύτως τίποτα! 

Σημαίνει πως είσαι υπεράνω όλων αυτών των πραγμάτων και το μόνο που ζητάς είναι, να γίνει το θέλημα του Κυρίου...

|(άγιος) Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα

✨ «Η Παναγία βλέπει. Εάν έχουμε ανάγκη από μαρμελάδα, θα μας στείλει η Παναγία μαρμελάδα. Μην ανησυχείς!» |π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

 

«Πάτερ, πρέπει να παραγγείλουμε μαρμελάδα». 

Λέω, μαρμελάδα στη Σκήτη; 

Μα ξέρεις που είμαστε; 

Δεν είμαστε στις Καρυές, δεν είμαστε Θεσσαλονίκη. 

Είμαστε στην έρημο!

Ο Γέροντας ποτέ δεν μας επέτρεψε να παραγγείλουμε μαρμελάδα 

αλλά δεν είχαμε και χρήματα. 

Πού να πεις τέτοιο πράγμα. 

Να πεις του Γέροντα να αγοράσουμε μαρμελάδα;

Ήταν δηλαδή ανέκδοτο, αστείο.

Αφού να σκεφτείτε μία φορά 

ένα γεροντάκι ήπιε κακάο 

και πήγε να εξομολογηθεί μετά δακρύων 

και λέει, 

«συγνώμη πνευματικέ, ήπια κακάο. Συγνώμη!». 

Θεώρησε τόσο μεγάλη πολυτέλεια ότι ήπιε ένα κακάο.

Τέλος πάντων λέω, 

Πάτερ, δεν αγοράζουμε μαρμελάδες στη Σκήτη. 

Λέει, μα ξέρεις, όλη μέρα πάνω-κάτω πάνω-κάτω 

θα αρρωστήσουν οι Πατέρες. 

Και αλάδωτο! 

Η μαρμελάδα έχει ζάχαρη μέσα…

Του λέω, κάτσε ευλογημένε, μη στεναχωριέσαι.

Αυτός είχε και τα ιατρικά του φρέσκα 

και τον έπιασε η μανία να φάνε, 

να μη μένουν νηστικοί οι Πατέρες.

Του λέω, κοίταξε, η Παναγία βλέπει. 

Εάν έχουμε ανάγκη από μαρμελάδα, 

θα μας στείλει η Παναγία μαρμελάδα. 

Μην ανησυχείς.

Απάντηση: 

Σιγά τώρα που θα μας στείλει μαρμελάδα! 

Ασχολείται με τις μαρμελάδες η Παναγία; 

Του λέω, μη λες τέτοια 

γιατί πολλές φορές 

εμείς είδαμε την πρόνοια της Παναγίας εδώ.

Σας ομολογώ, εν πάση ειλικρίνεια, 

την ίδια ώρα, μόλις μιλούσαμε 

-ήμασταν έξω στην απλωταριά και μιλούσαμε- 

χτυπάει το τηλέφωνο. 

Εκεί στη Σκήτη κάποιος ερασιτέχνης μοναχός 

έκανε κάποια τηλέφωνα με τη μανέλα 

και επικοινωνούσαν μεταξύ τους τα σπίτια. 

Χτυπάει το τηλέφωνο, 

λέω, απάντησε Πάτερ να δούμε ποιος είναι. 

Σηκώνει, ένα γεροντάκι, ο Γέρο Τρύφων, 

πιο κάτω από μας. 

Και λέει: 

«Πατέρες, 

μου έστειλαν δύο τενεκέδες μαρμελάδα από το χωριό μου 

και εγώ δεν τρώγω μαρμελάδα. 

Ελάτε να τις πάρετε. 

Εσείς είστε νέοι να τη φάτε, 

εγώ τι να την κάνω;»

Έμεινε, κιτρίνισε ο Πάτερ.

Λέω να πας να τη φορτωθείς στον ώμο να τη φέρεις πάνω 

να μάθεις άλλη φορά 

να μη λες ότι η Παναγία δεν φροντίζει...

|από την εκ των "συν αυτώ", Μαρία Παλαμούτη

 

✔ Δεύτερη ζωή δεν έχει... |εις μνήμην Οδυσσέα♰...

Μάλλον το είχε πιάσει το νόημα της ζωής ο μεγάλος ποιητής.

 Έφυγε σαν να ήταν χθες, στις 18 Μαρτίου 1996.

|"αμΦ." παράπονο:

Ποιος από εμάς που λέει πόσο μεγάλος ποιητής ήταν,

τον θυμάται στις προσευχές του;

Εδώ να μας δω.

Μνημόνευε Οδυσσέα, λέμε...|

"Αναρωτιέμαι μερικές φορές:

Είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά 

πως η ζωή μου είναι μία;

Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;

Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, 

πολλές ζωές, 

για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;

Μούτρα… 

Ν’ αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. 

Τη μέρα, την κάθε σου μέρα.

…Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο 

και την Κυριακή για να ζήσεις.

Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό,

να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές.

Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές…

Να περιμένεις μεγάλες στιγμές. 

Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις.

Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος 

και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου 

συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες 

που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

Σ’ εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. 

Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος 

που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου,

την καλή υγεία, 

δυο φίλους, 

μια αγάπη, 

μια δουλειά, 

μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, 

ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.

Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. 

Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.

Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.

 

Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, 

να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς.

Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος.

Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου.

 Κάθε μέρα αποτυγχάνω.

Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. 

Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.

Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, 

ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους.

Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, 

γιατί δεν μαθαίνονται όλα.

Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. 

Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν.

Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά 

στην κάθε μέρα, 

στα χαμόγελα των ανθρώπων, 

στα χάδια των ζώων, 

σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, 

σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά

πάντα, πάντα θα ‘ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει."

(“Παράπονο” Οδυσσέας Ελύτης)

Επιμέλεια ανάρτησης: Αλέξανδρος Φωτόπουλος

(Και σε περίπτωση που θέλεις...

Άκουσε το ομώνυμο τραγούδι στην πρώτη του εκτέλεση:)

 * Το κείμενο έγραψε η Ελευθερία Τελειώνη στο site protagon στις 13/9/2012. 

☆ Στάμος Τσάμης, σκηνοθέτης της σειράς "Από τα Φάρασα στον ουρανό". Ένας αδερφός που δεν γνώριζα...

|Πριν δεις αυτά τα 2 γελαστά κρανία 

και το αυθόρμητο βιντεάκι που ακολουθούν

και αναρωτηθείς...

Συγχώρα εν πρώτοις τον εν-θουσιασμό, τον αυθορμητισμό και την προχειρότητα αυτής της ανάρτησης.

Σκέψου μόνο και μπες στη θέση μας.

Πως είναι να συναντάς κάποιον που τον βλέπεις για πρώτη φορά, 

αλλά τον γνωρίζεις χρόνια;

Ένα τέτοιο βλογημένο συναπάντημα έγινε σήμερα!

Δεν είναι για να τα κρατάς για τον εαυτούλη σου κάτι τέτοια.

Άσε που αν δεν το πεις θα σκάσεις...

Και αν ξεκίναγες να το γράψεις όλο αυτό 

θα σ'έπιανε το βράδυ στο γράψε-σβήσε.

Κι επειδή όλο με στενάχωρα λένε κάποιοι πως καταπιανόμαστε...

Γι'αυτό και θέλησα,

έστω και με αυτό το απλό αφιλτράριστο βιντεάκι,

 να μοιραστώ την ένθεη χαρά μου μαζί σας, 

με δικούς και φίλους, 

με γνωστούς και αγνώστους...

Έχετε όλοι σας τις ευχαριστίες από τον Stamos Tsamis

και τους συν αυτώ 

για την πολυποίκιλη αποδοχή 

και προσφορά σας στο έργο τους!

Η αγάπη σας για τον Άγιο Παΐσιο, 

αλλά και για εκείνους, τους δίνει δύναμη...

(Η ανάρτηση αυτή γίνεται με την άδειά του).

Την ευχούλα της Μάνας Παναγιάς 

και του Αγίου Παππού μας να έχουμε όλοι!

|σ.Β.Γ.

"Μια μάνα με 3 παιδιά, έμεινε έγκυος στο τέταρτο... Θεώρησε πολλά τα 4 παιδιά και πήγε στο γιατρό, να τον συμβουλευτεί για την άμβλωση...

...Ο γιατρός, ευσυνείδητος και τίμιος άνθρωπος, της είπε ως επιστήμονας, τους κινδύνους που συνεπάγεται για την γυναίκα η άμβλωση.

Η γυναίκα που κι η ίδια φοβόταν την επέμβαση, στενοχωρέθηκε κι ήταν αναποφάσιστη...

... Δεν ήθελε να κρατήσει το παιδί, αλλά φοβόταν και την άμβλωση!!!

Τότε ο γιατρός της λέει: 

- Μην στενοχωριέστε. Υπάρχει τρόπος ν' αποφύγουμε την άμβλωση!

Έλαμψε το πρόσωπο της γυναίκας: 

- Αλήθεια γιατρέ; Πώς;

Είναι απλό: 

- Θ' αφήσουμε να γεννηθεί το τέταρτο και θα φέρεις να σκοτώσουμε το τρίτο!
Έτσι και την άμβλωση θ' αποφύγουμε και τα παιδιά θα παραμείνουν τρία...

- Μα το άλλο παιδί το μεγάλωσα ,το έζησα και το αγαπάω..!! 

Πως είναι δυνατόν να το σκοτώσω; Είναι έγκλημα!!

- Το ίδιο έγκλημα είναι αν σκοτώσεις και το έμβρυο ,απάντησε ο γιατρός ...
Ένα παιδί όταν δεν το βλέπουμε δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει..!! 

Τότε η μητέρα δάκρυσε και κατάλαβε τι πήγαινε να κάνει...

Μακάρι το ξύπνημα αυτό ο Θεός, να το φέρει στην καρδιά της κάθε μητέρας...

Και το στόμα του Άδη, που καταπίνει τις χιλιάδες των αμβλώσεων, να κλείσει για πάντα!..."

Έαρ Book Day για μικρούς και μεγάλους στην Λευκωσία

Γέμισε παιδικά χαμόγελα και χαρούμενες  φωνούλες για άλλη μια φορά το Πνευματικό Κέντρο του Ιδρύματος Αγίου Νεκταρίου στην Αγλατζιά Λευκωσίας. Σε μια ηλιόλουστη μέρα που μοσχοβολούσε άνοιξη, το Έαρ book day άνοιξε τις πόρτες του για να υποδεχτεί τους μικρούς μας φίλους!

☆ Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο... Σοφία Καλογήρου |Υπάρχει σχόλιο που μπορεί να σταθεί επάξια σε αυτά που θα διαβάσεις;

  

   ...Μόνο πως αγαπάμε και μνημονεύουμε τον Βασίλη. 

Σαν να ήταν δικό μας παιδί, δικός μας αδερφός...

Και αγαπάμε και υποκλινόμαστε στη μανούλα του...

Αυτά και μόνο.-

"Τέτοιες μέρες του Μάρτη του '85 , ως δώρο ανεκτίμητο που μας έστειλε ο Θεός, σε κράτησα στην αγκαλιά μου για πρώτη φορά.

   Αυτό το υπέροχο δώρο πριν συμπληρωθούν σαράντα χρόνια, ο Κύριος θέλησε να το στείλει σε άλλη ουράνια αγκαλιά.

       Δοξασμένο το Όνομά Του!

Κύριος έδωκε, Κύριος αφείλετο...

    "Ο Θεός λάθη δεν κάνει," και " με το Θεό δεν τσακωνόμαστε", μας έλεγε ο Άγιος Γέροντας μας Κύριλλος, Βασίλη μου.

     Και τώρα είσαι στη πιο γλυκειά αγκαλιά , στην αγκαλιά της Μάνας, της Μεγάλης Μάνας,της Παναγίας μας,την ΜΑΝΑ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.

Κι αυτό γλυκαίνει και γαληνεύει το πόνο της καρδιάς μου που την διαπερνάει η ρομφαία της απουσίας σου.

     Γιατί ξέρω ότι εκεί, σ' αυτή την ουράνια αγκαλιά, βρίσκεται ό,τι καλύτερο, ό,τι σπουδαιότερο, ό,τι ωραιότερο και στοργικό χάδι υπάρχει.

          Σ' ευχαριστώ Παναγία μου για την άνωθεν παρηγορία και συγχώρα με που σε στιγμές ανθρώπινης αδυναμίας ,δεν μπορώ να συγκρατήσω τα δάκρυα μου...

  |έγραψε η μάνα, Σοφία Καλογήρου...

✔ Κάθε νύχτα εγώ προσπαθώ να Του ξεφύγω. Εκείνος με διεκδικεί ολόκληρο, λυσσάω που δεν μπορώ να βρω μια υπεκφυγή... Για μια ακόμα φορά με κέρδισε... |Δόξα τω Θεώ!!!

 

☆ Δεν υπάρχει ταραχή, όπου υπάρχει Άγιο Πνεύμα ... |Άγιος Ευμένιος Σαριδάκης

Το πόσο πνευματικός είναι ένας άνθρωπος ,

το καταλαβαίνεις απὀ την υποµονή του.

Από την υπομονή που επιδεικνύει,

μπροστά στις δυσκολίες. 

Στις αναποδιές.

Από το πως Φέρεται, 

από το πὠς τοποθετείται, 

όταν τα πράγματα στραβώνουν.

Το πόσο πνευματικός είναι..

ἑνας άνθρωπος το καταλαβαίνεις

απὀ τη χαρά. 

Από τη Χαρά που έχει µέσα στη Ψυχή του.

Καρπός του Πνεύματος και αυτός...

Από τους πρώτους...

Το πόσο πνευματικός εἶναι ένας άνθρωπος, 

το καταλαβαίνεις από το βλέμμα.

Από το πως σε κοιτάζει.

Από την καθαρότητα των ματιών...

  πηγή 

|εμείς από τον Τίμο Παπαθανασίου

 

* Η αξιοπρέπεια της κυρά-Γιάνναινας... [κυρ Φώτης...]

   Ελληνίδα Μάνα...

|Αγαπάμε κυρά-Γιάνναινα! ξανά και ξανά...

“Η πόρτα στο καλύβι της κυρά-Γιάνναινας ήτανε χαμηλή, είχε και μια τρύπα, για παράθυρο.
Αποπάνω το καλύβι ήτανε σκεπασμένο με κλαριά, με χορτάρια και με τενεκέδες.
Μέσα μοναχά που κοιμόντανε.
Όλα τ’ άλλα τα κάνανε απ’ έξω. Ζούσανε στον ανοιχτό αγέρα.
Η χήρα κυρά-Γιάνναινα ήτανε πάντα χαμογελαστή.
Δεν την είδα ποτέ κατσουφιασμένη.
Ήσυχη, λιγομίλητη, απροσποίητη, είχε μιαν ιεροπρέπεια που μου έκανε βαθιά εντύπωση, σαν να είχα μπροστά μου κάποιο αγιασμένο πρόσωπο.
Συλλογιζόμουνα που τούτη η βουνίσια, ξυπόλητη, με τη ρόκα στο χέρι, με το μαντήλι ριγμένο στο κεφάλι της, με το υφαντό φουστάνι της, μ’ όλη την ταπείνωση που είχε απάνω της, ήταν σαν κάποιο επίσημο πρόσωπο.

…Μήτε απελπισία, μήτε αναστενάγματα, μήτε παράπονα.
Γι’ αυτήν, όλα ήτανε καλά. 

Ω, βλογημένη γυναίκα, τι δύναμη που είχες μέσα σου!
Όλο χαμογελαστή, καλόγνωμη, με τον καλό λόγο στο στόμα της, συμμαζεμένη, σεμνή, ταπεινή, αυστηρή.
Ποιος της έμαθε τον καλό τρόπο μέσα στα βουνά;
Από ποιον διδάχτηκε αυτή την αξιοπρέπεια;
Μυστήριο!

Να, τέτοιες ήτανε οι μανάδες που γεννήσανε παλληκάρια σαν τον Θανάση Διάκο, σαν τον Τζαβέλλα, τον Νικηταρά…

Μ’ όλη τη φτώχεια της, ήτανε κατακάθαρη.
Ολοένα έπλενε ρούχα, ολοένα λουζότανε η ίδια, έλουζε τα παιδιά της.
Μέσα το καλύβι έλαμπε.
Κουβαλούσε νερό από μακριά, με το βαρέλι, γιατί το λιγοστό καλό νερό που έβγαινε κοντά τους το είχανε για να πίνουνε.
Η ομιλία της είχε πολλή χάρη και εξυπνάδα.
Έλεγε πολλά ρητά.
Είχε και μεγάλη ευλάβεια.
Θυμιάτιζε κάθε βράδυ κι άναβε τα καντήλια ταχτικά στο ρημοκκλήσι της αγίας Βαρβάρας μαζί με τον Χρήστο, τον μικρό της γιό.
Μ’ όλο που δεν έμαθε καθόλου γράμματα, ήξερε κάμποσες προσευχές κι ιστορίες γι’ αγίους και για θάματα.
Δε θυμάμαι να μου έκανε κανένας γραμματιζούμενος την εντύπωση που μου ‘κανε η αγράμματη κυρά-Γιάνναινα”.

(Κείμενο του Φώτη Κόντογλου με τίτλο “Απλή και αληθινή ζωή. Αγαπημένο καταφύγιο”, δημοσιευμένο στην εφημερίδα “Ελευθερία”, στο φύλλο της 18ης-6-1961. 

Κάπου διάβασα ότι ο Κόντογλου είχε εμπνευστεί την ιστορία της κυρά-Γιάνναινας έχοντας κατά νου τη φωτογραφία τούτη της Βούλας Παπαϊωάννου, που απεικονίζει μια γυναίκα έξω από καλύβι της στα Κανάλια Μαγνησίας το 1946).

Το μέγα Γεροντικόν

* "συν αυτώ" ΥΓ:
Για να καταλάβεις πως για μας μοναχά η έννοια "αμφοτεροδέξιος" 

(ο "καλός ο τρόπος" που λέει κι ο κυρ Φώτης μας...) 

είναι καινούρια.
Για τις Μανάδες μας και τους Πατεράδες μας όμως όχι...

(κι αν θέλεις μια βόλτα με τον κυρ Φώτη μας... )

Παρουσίαση του νέου παιδικού βιβλίου «Ο μικρός κανταδόρος: ένα θαύμα του αγίου Σπυρίδωνα» Ιερό Ναό Αγίου Ελευθερίου Πατρών

 

Στον κατάμεστο Ι. Ναό του Αγίου Ελευθερίου Πατρών, το Σάββατο 15 Μαρτίου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου «Ο μικρός κανταδόρος: ένα θαύμα του αγίου Σπυρίδωνα» της βραβευμένης συγγραφέως κ. Τρισεύγενης Γκοτσίνου, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Έαρ.

Η εκδήλωση ξεκίνησε με τα απολυτίκια του αγίου Ελευθερίου και του αγίου Σπυρίδωνος που έψαλε η βυζαντινή χορωδία «Πανύμνητος», υπό τη διεύθυνση της μαέστρου κας Αφροδίτης Χρυσανθακοπούλου και ακολούθησε θερμός χαιρετισμός από τον προϊστάμενο του Ι. Ν. πρωτοπρεσβύτερο π. Νικόλαο Μήλα.

Ο κ. Γιάννης Παναγιωτόπουλος, εκπαιδευτικός, Διευθυντής του 65^ου Δ.Σ. Πατρών που είχε και τον συντονισμό της εκδήλωσης, μίλησε για το πόσο αριστοτεχνικά εκτυλίσσεται η ιστορία του μικρού κανταδόρου που γκρεμίζει τα «τείχη» της εποχής του, και με όπλο του τη μουσική καταφέρνει να ανοίξει σφαλιστές πόρτες και κλειδωμένες καρδιές.

Στη συνέχεια, ο εφημέριος του Ι. Ναού π. Ευάγγελος Πριγκιπάκης, θεολόγος, μίλησε για την έννοια του θαύματος στην ορθόδοξη θεολογία και εξιστόρησε το θαύμα του Αγ. Σπυρίδωνα στην Κέρκυρα το 1630 που μαστιζόταν από την πανώλη και που ήταν και η αφορμή της συγγραφής του βιβλίου.

Η εκδήλωση έκλεισε -ως είθισται- με την κατάθεση ψυχής της ίδιας της συγγραφέως, της κας Τρισεύγενης Γκοτσίνου, που ξεδίπλωσε τις σκέψεις και τα συναισθήματα που είχε όταν έγραφε την υπέροχη ιστορία του Σπυρέτου, του μικρού κανταδόρου, με τις περιπέτειες, τις δυσκολίες αλλά και την πίστη στον Άγιο, που τελικά έσωσε ένα ολόκληρο νησί από τον όλεθρο.

Ευχάριστο διάλειμμα ανάμεσα στις ομιλίες ήταν η εξαιρετική απόδοση επίκαιρων ύμνων προς την Παναγία από την Πανύμνητο, αλλά και η ανάγνωση χαρακτηριστικών αποσπασμάτων του βιβλίου από την μαθήτρια Βασιλική Ζωγοπούλου.

Στο τέλος, κατά το έθος, η συγγραφέας υπέγραψε σε όσους επιθυμούσαν αντίτυπα του βιβλίου ενώ οι λιλιπούτειοι καλεσμένοι είχαν την ευκαιρία σε όλη τη διάρκεια της εκδήλωσης να απασχοληθούν δημιουργικά με παιδαγωγικές δραστηριότητες που σχεδιάστηκαν με βάση το περιεχόμενο του βιβλίου.

Την εκδήλωση κάλυψε ο τηλεοπτικός σταθμός της Ι. Μ. Πατρών Λύχνος TV.

Δυο λόγια για το βιβλίο

Άκου τη μουσική! Είναι οι μελωδίες που σκορπίζονται στα καντούνια από τα καντσονέτα που τραγουδά ο μικρός κανταδόρος, ο Σπυρέτος, που μένει με τους γονείς και τη νόνα του σε ένα φτωχόσπιτο στη Γαρίτσα. Ο Κόντες Τζιοβάνι με την Κοντέσα και τη θυγατέρα τους Αγκιολίνα ζουν σε ένα αρχοντικό κοντά στο Λιστόν.

Ένα αναπάντεχο γεγονός θα ταράξει για μήνες τις ζωές όλων στο νησί και, απελπισμένοι, θα αναζητήσουν ένα θαύμα για να σωθούν.

Μια ιστορία για τη δύναμη της πίστης μας και την αξία της παιδικής φιλίας.

Για παιδιά από 8 ετών.

Εικονογράφηση: Μαριλίνα Σκαρπέτα.

✔ Ας κρίνουν τους άλλους οι αργόσχολοι. Έχουμε σοβαρότερες δουλειές. Να μερεμετίσουμε λίγο την ψυχή μας...

 

✨ Ο ΟΣΙΟΣ ΠΑΝΑΓΗΣ Ο ΜΠΑΣΙΑΣ, ΕΚΠΛΗΡΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ, ΤΟ ΙΕΡΑΤΙΚΟΝ ΧΡΕΟΣ ΑΥΤΟΥ |ο γνωστός αγαπημένος μας (θεό)τρελος παπα Παναγής...

 

     Το 1850 φοβερή επιδημία χολέρας έπεσε στο Ληξούρι.

Φόβος και τρόμος είχε καταλάβει τους ζώντας 

εξ αιτίας των πολλών θανάτων. 

Ειδικά συνεργεία έπαιρναν τους νεκρούς, 

και τους έθαπταν στα Λέπεδα, στην Αγία Άννα. 

Πού λόγος γιά κηδεία αυτές τις ώρες στους Χριστιανούς;

 Αγώνας να φύγη το θανατικό από ανάμεσά τους.

Να, όμως, και ένας που στάθηκε κοντά στους πάσχοντας!!

Ο παπά-Παναγής ο Μπασιάς...

Όσους μπορούσε, 

τους έψαλλε την νεκρώσιμον Ακολουθίαν. 

Όσους δεν πρόφθαινε, 

πήγαινε την νύκτα με το λαδοφάναρό του 

και διάβαζε στα μνήματα το νεκρώσιμον Τρισάγιον.

Μερικοί από τους αστυνομικούς βλέποντας το φως, 

ενόμισαν πως είναι τυμβωρύχοι 

και εφύλαξαν να τους συλλάβουν. 

Τί έκπληξις όμως σ’ αυτούς 

όταν αντίκρυσαν τον παπά-Παναγή με το πετραχήλι, 

να προσεύχεται διά τους κοιμηθέντας Χριστιανούς...

πηγή

✨ "Η αμαρτία της εποχής μας έγινε μόδα..." |Από τον κήπο του Γέροντα Παϊσίου π.Εφραίμ Παναούσης 1

|Μια τεράστια παρηγοριά ήταν αυτή η σειρά ομιλιών που έκανε ο π.Εφραίμ Παναούσης στο Παγκράτι...

Τότε που όλοι λέγαμε τον Παππού Άγιο, πλην όμως η Εκκλησία μας δεν τον είχε ακόμη αγιοκατατάξει...

Ο π.Εφραίμ είχε καταφέρει τότε να μας περάσει το γνήσιο πνεύμα του Αγίου, μέσα από τα βιβλία της Σουρωτής, υπό το πρίσμα της καθημερινότητάς μας...

Υπέροχες!

Και σήμερα με όλα αυτά που ζούμε τις Παρασκευές, ακόμα πιο κατανοητές απ΄όλους μας...

Ξεκινάμε με την πρώτη;

"Η αμαρτία της εποχής μας έγινε μόδα..."

(βάλ΄το από την αρχή...)

"Βλέπουμε, ἀπό τούς 100 ἀνθρώπους, οἱ 99 νά ἔχουν δημιουργήσει μόνοι τους τό σταυρό πού κουβαλᾶνε. Οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, μόνοι τους δημιούργησαν τά βάσανα στή ζωή τους...

...Καί ὅταν ὁ ἄνθρωπος φτιάχνει τά βάσανα του, τά φτιάχνει δυσανάλογα καί δέν μπορεῖ μετά νά τά σηκώσει. 

Ὅταν κάνεις τή ζωή σου, χωρίς νά ρωτήσεις κανέναν καί ἰδίως τό Θεό καί ἀκολουθεῖς τό ἐγώ σου, τό συμφέρον σου, τή σάρκα σου, εἶναι φυσικό νά κάνεις ἕνα τέτοιο σταυρό, πού μπορεῖ νά σέ φτάσει μέχρι καί τήν αὐτοκτονία. 

Βλέποντας οἱ ἄνθρωποι, ὅτι δέν μποροῦν νά σηκώσουν τό σταυρό αὐτό, χτυπιοῦνται, βλασφημοῦν καί κατηγοροῦν τό Θεό, ὅτι τούς ἔδωσε τέτοιο ἀσήκωτο σταυρό, ἐνῶ στήν πραγματικότητα, μόνοι τους, δημιούργησαν αὐτές τίς καταστάσεις καί δέν φταίει ὁ Θεός. 

Γιά παράδειγμα, βλέπεις μία σύζυγο μέ 5-6 παιδιά ἐγκαταλειμμένη καί νά κλαίει...

Ποῦ εἶναι ὁ σύζυγος; 

Τήν παράτησε καί ἔφυγε μέ μία ἄλλη. 

Τήν ρωτᾶς, ποῦ τόν βρῆκες καί τόν παντρεύτηκες; 

Δέν ἀπαντάει. 

Σοῦ τόν ἔδωσε ὁ Θεός; 

Ὄχι. 

Ἔβαλε μόνη της τό χέρι, γιά νά ὁδηγηθεῖ ὡς ἐδῶ καί τώρα πληρώνει αὐτό τό τίμημα τῆς πράξης της..."

~ Δημητρίου Παναγοπούλου 

(by Γιάννης Τσιτλακίδης)