☆ ΓΕΡΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ |ΜΕΡΟΣ 4 | Θα πάθεις... |Δες πρώτα το REEL και θα καταλάβεις...

☆ ΓΕΡΩΝ ΚΥΡΙΛΛΟΣ |ΜΕΡΟΣ 4 |

Θα πάθεις...

|Αφού είδες το reel των 2 λεπτών,

θεωρούμε απίθανο να μην θέλεις να παρακολουθήσεις 

ολόκληρο το νέο (4ο στη σειρά) εντυπωσιακό, 

αν μη τι άλλο, αφιέρωμα των Πατέρων της Ιεράς Μονής του Οσίου Δαυίδ 

προς τον άγιο (σιγά που θα διστάσουμε...) π.Κύριλλο Γεραντώνη...

Σκεφτήκαμε πριν 4 μήνες που το πρωτοανεβάσαμε

να σας προτείνουμε να ξεκινήσεις από κάπου...

Στο σημείο που σας το έχουμε σταματήσει υπάρχει κατά τη γνώμη μας 

μια υπερκόσμια θαυμαστή παρέμβαση του αγίου Γέροντα 

σε 2 πνευματικά του παιδιά, αδέρφια κατά σάρκα,

στη Χριστίνα και στο Δημήτρη Δαϊλόγλου,

που πήγαιναν στην Ινδία για το γάμο ενός ζευγαριού συμφοιτητών τους, 

μιας Ισπανίδας κι ενός Ινδού...

Από τι τα γλίτωσε τα παιδιά 

ο άγιος Παππούλης μας δεν φαντάζεσαι...

Η αφήγηση της μητέρας και του πατέρα τους.

Δες στο 41΄35΄΄ πρώτα!!!

Και ξεκίνα το μετά από την αρχή...

✨ ...Ανήμερα της επετείου της καταστροφής της Σμύρνης, την Παρασκευή στις 13 Σεπτεμβρίου στις 9 το βράδυ, θα παιχτεί στο κανάλι μου στο YouΤube, μία από τις ωραιότερες συναυλίες μου, που έγινε στο Ηρώδειο στις 3 Οκτωβρίου του 2022 «Για την Σμύρνη»... | Σταμάτης Σπανουδάκης

 

✨  Πρεμιέρα στις 13 Σεπ 2024...

Μέχρι του χρόνου το καλοκαίρι, 

για πολλούς λόγους 

που δεν χρειάζεται να αναφέρω, 

δεν θα κάνω συναυλίες.

Συγνώμη λοιπόν σε όλους σας.

Τελευταία πρός τα «έξω» εμφάνιση μου, 

θα΄ναι η συναυλία «Για την Σμύρνη» που θα δείτε 

την Παρασκευή στις 13 Σεπτεμβρίου 

στο κανάλι μου στο youtube στις 9 μμ.

https://youtu.be/aTGNmTvLzUs?si=v1UyrFvw1PBeqsni

Από του χρόνου, 

Θεού θέλοντος, 

πάλι κοντά σας...

Ήταν μία από τις ωραιότερες συναυλίες μου 

στίς 3 Οκτωβρίου του 2022, 

αφιερωμένη στην Σμύρνη.

Ευτυχής συγκυρία, ο Νικόλας Οικονομίδης 

που σκηνοθέτησε και μόνταρε την συναυλία.

 

Με δική του προτροπή, 

ανήμερα της επετείου της καταστροφής 

στις 13 Σεπτεμβρίου θα παιχτεί όλη η συναυλία 

στο κανάλι μου στο YouΤube, στις 9 το βράδυ.

Εδώ λοιπόν θα μετράει αντίστροφα ο χρόνος 

μέχρι να συναντηθούμε διαδυκτιακά. 

Χρονόμετρο που θα μετράει ημέρα και ώρα 

και την Παρασκευή 13 Σεπτεβρίου στις 9μμ, 

θα δείτε όλη την συναυλία.

Θα παιχτεί και μερικές ακόμη φορές σε άλλες ώρες, 

για άλλες χώρες του κοσμου, 

σε ημερομηνίες που θα ανακοινωθούν σύντομα...

Όλα καλά κι ευλογημένα!

 

✨ Ηρώδειο 3 Οκτωβρίου 2022

Το θέμα και ο τίτλος της συναυλίας, 

“Για την Σμύρνη”.

22 η Σμύρνη, 

22 η φετινή χρονιά 

και 22 χρόνια από την κυκλοφορία

του δίσκου μου το 2000 “Για την Σμύρνη”.

Αριθμοί που ίσως και να μην σημαίνουν τίποτε.

Ίσως όμως και να σημαίνουν πολλά.

Νοήματα και έννοιες που μια ζωή, 

όπως συμβαίνει και με τη μουσική,

ανιχνεύουμε χωρίς ποτέ να τα αγγίζουμε πραγματικά.

Δίνω το "παρών" λοιπόν, 

αναμένοντας τη μαγεία που συντελείται,

όταν ήχος και ακροατής, με ένα δάκρυ, ενώνονται...

 

    Σταμάτης Σπανουδάκης

✨ "ΘΕΑ ΑΠΟ ΤΟ ΥΨΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑΣ" |Ομιλία του Π. Σπυρίδωνα Βασιλάκου στο καθολικό της Ιεράς Μονής Παναγίας Τουρλιανής στη Μύκονο...

 

✨ "Τι έχεις παιδί μου; Πες, τι έχεις; Εδώ, στη Μάνα πες..."

Όχι!

Η Παναγιά Μητέρα μας δεν θα κλείσει τα μάτια της, 

όπως έχει  ερμητικά κλειστό το Πανάγιο στόμα Της 

σε όλη Της σχεδόν την επίγεια παρουσία...

[Ελάχιστες οι ρήσεις Της. 

Μετρημένες στα δάκτυλα 

σε ολόκληρη την Αγία Γραφή...]

Μας αγαπάει τόσο,

που δεν αντέχει να μη μας βλέπει...

Δεν αντέχει όμως 

και να μας αντικρύσει κατάματα...

Η πνευματική μας κατάσταση 

(ή, μάλλον, η...ακαταστασία μας!) 

δεν Της το επιτρέπει...

Κοιτάει κάτω,

όπως κάποτε Ο Πανάγαθος Υιός της,

Ο Φίλος των αμαρτωλών και των πορνών...

Θέλει σαν Μάνα που΄ναι, 

να μας κοιτάξει, στοργικά 

με την άφατη γλυκύτητά της,

κατευθείαν στα μάτια...

"Τι έχεις παιδί μου;

Πες, τι έχεις;

Εδώ, στη Μάνα πες..."

Τι περιμένουμε πια; 

Πότε επιτέλους, 

εμείς τα άσωτα παιδιά Της, 

θα της τα πούμε;

|"αμφοτεροδέξιος" & οι "συν αυτώ".-

* Σχόλιο στην αρχική μας fb ανάρτηση (7 Σεπτεμβρίου 2020) από την Αφροδίτη Ελένη Ζεπάτου :

"Επτά σπαθιά της τρώνε την καρδιά! 

Τρία από δεξιά, τρία από αριστερά κι ένα από κάτω..."

ΥΓ.:

Η παραπάνω εικόνα είναι μια μοναδική απεικόνιση της Θεοτόκου, όπου εμφανίζεται χτυπημένη από έξι σπαθιά. Αν και κανείς δεν ξέρει τι ήταν αυτό που ενέπνευσε τον αγιογράφο θεωρείται πως  απεικονίζει τον πόνο της μητέρας Παναγίας την στιγμή της Σταύρωσης όπως τον είχε προφητεύσει ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος.

Η πρωτότυπη, γιατί ακολούθησαν πολλά αντίγραφα, βρίσκεται στη Ρωσία. 

Λέγεται πως είναι θαυματουργή και πως έχει δακρύσει τις παραμονές μεγάλων καταστροφικών γεγονότων...

Ο πολύ αγαπητός μας, κ.Χαράλαμπος Mπούσιας 

της έχει γράψει και ασματική ακολουθία (δες εδώ)

Κι αν θέλεις να δεις ολόκληρη την υπεραγαπημένη εικόνα της και με περισσότερες λεπτομέρειες (και θαύματα...), δες εδώ

|πρώτη ανάρτηση: 8 Σεπτεμβρίου 2019

✨ Αύριο έχει Γενέθλια η Μάνα μας... Θα Την γιορτάσουμε; Τουλάχιστον όσο γιορτάζουμε όλων των υπολοίπων δικών μας τα γενέθλια;

Η Γέννηση της Παναγίας μας.

Η εορτή της Γεννήσεώς της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας,

εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο,

ένας εορτασμός του ανθρώπου...

Η ευλάβεια που δείχνει η Εκκλησία στην Παναγία ριζώνει στην υπακοή της στον Θεό, στην εκούσια επιλογή της να δεχθεί μια πρόσκληση αδύνατη στα ανθρώπινα μέτρα.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία ανέκαθεν τόνιζε τη σύνδεση της Παναγίας με τον άνθρωπο και χαίρεται γι’ αυτήν και τη θεωρεί ως τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο υπέροχο καρπό της ανθρώπινης ιστορίας και της αναζητήσεως του Θεού από τον άνθρωπο, της αναζητήσεως του έσχατου νοήματος, του έσχατου περιεχομένου της ζωής του ανθρώπου.

Αν στη Δυτική Χριστιανοσύνη η ευλάβεια προς την Παναγία περιστράφηκε γύρω από την αειπαρθενία της, η καρδιά της ευλάβειας, της σκέψεως και της αγάπης της Ορθόδοξης Ανατολής προς την Παναγία, υπήρξε πάντοτε η Μητρότητά της, η σχέση σαρκός και αίματος που είχε με τον Ιησού Χριστό.

Η Ανατολή χαίρεται που ο ρόλος του ανθρώπου είναι βασικός στο θείο σχέδιο.

Ο Υιός του Θεού έρχεται στη γη, ο Θεός εμφανίζεται για να λυτρώσει τον κόσμο, γίνεται άνθρωπος για να ενσωματώσει τον άνθρωπο στη θεϊκή του κλήση, και σ’ αυτό συμμετέχει ολόκληρη η ανθρωπότητα.

Αν αντιληφθούμε πως η κοινή φύση του Χριστού με τη δική μας είναι η μεγαλύτερη χαρά και το μεγαλύτερο βάθος του Χριστιανισμού, ότι ο Χριστός είναι γνήσιος άνθρωπος κι όχι κάποιο φάντασμα ή κάποιο ασώματο φαινόμενο, ότι είναι κάποιος από μας και παραμένει αιωνίως ενωμένος μαζί μας μέσω της ανθρώπινης φύσεώς Του, τότε η ευλάβεια προς την Παναγία γίνεται κατανοητή, επειδή αυτή του προσέφερε την ανθρώπινη φύση, τη σάρκα και το αίμα Του. Αυτή δίνει τη δυνατότητα στον Χριστό να ονομάζεται πάντοτε «Υιός του Ανθρώπου».

Υιός του Θεού, Υιός του Ανθρώπου… ο Θεός που κατήλθε κι έγινε άνθρωπος, ώστε να μπορέσει ο άνθρωπος να εξαγιαστεί, να μπορέσει να γίνει κοινωνός «θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρου 1, 4), ή, σύμφωνα με την έκφραση των διδασκάλων της Εκκλησίας, να «θεωθεί».

Ακριβώς εδώ, σ’ αυτή την εξαιρετική αποκάλυψη της αυθεντικής φύσεως και κλήσεως του ανθρώπου, βρίσκεται η πηγή αυτής της ευγνωμοσύνης και τρυφεράδας που περιβάλλει τη Θεοτόκο, ως σύνδεσμό μας με τον Χριστό, και μέσω Αυτού με τον Θεό.

Πουθενά δε άλλου δεν αντικατοπτρίζεται αυτό καλύτερα απ’ ότι στη γέννηση της Θεοτόκου.

Σε κανένα όμως σημείο της αγίας Γραφής δεν αναφέρεται τίποτε γι’ αυτό το γεγονός.

Γιατί όμως θα έπρεπε να αναφέρεται;

Υπάρχει κάτι το αξιόλογο, κάτι το ιδιαίτερα μοναδικό στη συνηθισμένη γέννηση ενός παιδιού, σε μία γέννα όπως όλες οι άλλες;

Αν όμως η Εκκλησία άρχισε να μνημονεύει το γεγονός με μια ιδιαίτερη εορτή, αυτό δεν έγινε επειδή η γέννα καθαυτή ήταν κάτι το μοναδικό ή θαυματουργικό ή ασυνήθιστο γεγονός.

Το αντίθετο, μάλιστα.

Το ότι είναι τόσο συνηθισμένο γεγονός αποκαλύπτει μια φρεσκάδα και μια λάμψη όσον αφορά το καθετί που αποκαλούμε «ρουτίνα» και συνηθισμένο, και δίνει νέο βάθος στις «ασήμαντες» λεπτομέρειες της ζωής του ανθρώπου.

Τι παρατηρούμε στην εικόνα της εορτής, όταν την αντικρίζουμε με τα πνευματικά μας μάτια;

Πάνω σ’ ένα κρεβάτι είναι ξαπλωμένη μια γυναίκα, η Άννα, σύμφωνα με την εκκλησιαστική παράδοση, που μόλις έχει γεννήσει μία κόρη.

Δίπλα της είναι ο πατέρας του παιδιού, ο Ιωακείμ, σύμφωνα πάλι με την ίδια παράδοση.

Λίγες γυναίκες στέκονται εκεί κοντά, που πλένουν το νεογέννητο για πρώτη φορά.

Το πιο συνηθισμένο, δηλαδή, και απαρατήρητο γεγονός.

Ή δεν είναι έτσι;

Μήπως η Εκκλησία θέλει, μέσα απ’ αυτή την εικόνα, να μας πεί πως η κάθε γέννα, η είσοδος κάθε νέου ανθρώπου στον κόσμο και στη ζωή, δεν είναι παρά ένα μέγιστο θαύμα, ένα θαύμα που διαρρηγνύει κάθε ρουτίνα, επειδή σημαδεύει την αρχή κάποιου γεγονότος δίχως τέλος, την αρχή μιας μοναδικής και ανεπανάληπτης ζωής, την αρχή ενός νέου προσώπου;

Με κάθε γέννα ο κόσμος δημιουργείται, κατά μία έννοια, εξ αρχής, και προσφέρεται ως δώρο σ’ αυτόν το νέο άνθρωπο για να είναι η ζωή του, ο δρόμος του, η δημιουργία του.

Κατ’ αρχάς, αυτή η γιορτή δεν είναι παρά ένας γενικός εορτασμός της γεννήσεως του ανθρώπου, και, όπως λέει το Ευαγγέλιο, δεν θυμόμαστε πλέον την αγωνία «διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον» (Ιωαν. 16,21).

Δεύτερον, τώρα γνωρίζουμε αυτόν του οποίου την ιδιαίτερη γέννηση και τον ερχομό εορτάζουμε: την Παναγία.

Γνωρίζουμε τη μοναδικότητα, την ομορφιά, τη χάρη ακριβώς αυτού του παιδιού, τον προορισμό του, τη σημασία του για μας και για ολόκληρο τον κόσμο.

Και τρίτον, γιορτάζουμε όλους όσοι προετοίμασαν τον δρόμο της Παναγίας, που συνέβαλαν στο να κληρονομήσει τη χάρη και την ομορφιά.

Σήμερα πολλοί άνθρωποι μιλούν για κληρονομικότητα, αλλά μόνο με μία αρνητική, υποδουλωτική και αιτιοκρατική έννοια.

Η Εκκλησία πιστεύει σε μία θετική και πνευματική κληρονομικότητα.

Πόση πίστη, πόση καλοσύνη, πόσες γενιές ανθρώπων που αγωνίστηκαν να ζήσουν την αγιότητα, δεν χρειάστηκαν πριν το δένδρο της ιστορίας μπορέσει να βγάλει ένα τέτοιο υπέροχο και ευωδιαστό λουλούδι -την Παρθένο Παναγία!

Γι’ αυτό η εορτή της Γεννήσεώς της είναι ένας εορτασμός της ανθρώπινης ιστορίας, εορτασμός της πίστεως στον άνθρωπο, ένας εορτασμός του ανθρώπου.

Δυστυχώς όμως, η κληρονομιά του κακού είναι πολύ πιο ορατή και γνωστή σήμερα.

Υπάρχει τόσο κακό γύρω μας, ώστε αυτή η πίστη στον άνθρωπο, στην ελευθερία του, στη δυνατότητά του να παραδίδει στις μελλοντικές γενιές μία φωτεινή κληρονομιά καλοσύνης έχει σχεδόν εξατμιστεί κι έχει αντικατασταθεί από τον κυνισμό και την υποψία…

Αυτός ο εχθρικός κυνισμός και η αποθαρρυντική υποψία είναι ακριβώς ότι μας κάνει ν’ απομακρυνόμαστε από την Εκκλησία, τη στιγμή που αυτή γιορτάζει, με τέτοια χαρά και πίστη, τη γέννηση ενός κοριτσιού, στο οποίο συγκεντρώνεται όλη η καλοσύνη, η πνευματική ομορφιά, η αρμονία και η τελειότητα, που είναι στοιχεία της γνήσιας ανθρώπινης φύσεως.

Μέσα απ’ αυτό το νεογέννητο κορίτσι, ο Χριστός -το δώρο του Θεού, η συνάντηση μαζί Του- έρχεται ν’ αγκαλιάσει τον κόσμο. Εορτάζοντας έτσι τη γέννηση της Παναγίας, βρισκόμαστε ήδη στον δρόμο προς τη Βηθλεέμ, κινούμενοι προς το χαρμόσυνο μυστήριο της Παναγίας ως Θεοτόκου.

~ Αλέξανδρος Σμέμαν, Η Παναγία: Βίωση της πίστης.

πηγή

✨ «Η άσκηση μέσα στο γάμο» |παπαΓιώργης Σχοινάς

✨ Και τα κόλλυβα είναι καλά και τα πρόσφορα είναι καλά, αλλά εκείνο το οποίο χρειάζεται είναι να δοθούν τα ονόματα στη Θεία Λειτουργία. Όχι απλώς στο Τρισάγιο που θα κάνει ο ιερέας...

 

...Το Τρισάγιο γίνεται και πρέπει να γίνει.

Να δοθούν τα ονόματα 

και στην προσκομιδή να τον μνημονεύσει 

τον καθένα χωριστά ο ιερέας 

και να βγει μερίδα για τον καθένα.

Και μετά τον καθαγιασμό 

κατά τη συστολή οι μερίδες, 

που θα λέγαμε ότι είναι 

οι ψυχές των κεκοιμημένων που 

μνημονεύθηκαν, 

θα μπουν μέσα στο άγιο Ποτήριο, 

μέσα στο αίμα του Κυρίου.

Αναφέραμε κι άλλη φορά αυτό 

που αναγράφεται στην Αποκάλυψη:

Όταν είδε ο ευαγγελιστής Ιωάννης στον ουρανό 

πλήθος ανθρώπων ντυμένους λευκές στολές,

 τον ρώτησε ένας από τους πρεσβυτέρους:

 «Ποιοι είναι αυτοί;»

Ο ευαγγελιστής του απάντησε 

«σύ γνωρίζεις»

και του λέει ο πρεσβύτερος ότι

αυτοί είναι εκείνοι οι όποιοι έρχονται 

«εκ της θλίψεως της μεγάλης,

και έπλυναν τας στολάς αυτών

και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου».

Το αίμα του αρνίου είναι αυτό το οποίο 

είναι στο άγιο Ποτήριο 

σε κάθε Θεία Λειτουργία.

Γι’ αυτό 

-καλό είναι να το αναφέρουμε εδώ- 

στην προσκομιδή από όλα τα πρόσφορα

 παίρνουμε ένα μικρό ψιχουλάκι 

και το βάζουμε στο δισκάριο.

Τα ψιχουλάκια είναι οι ψυχές 

αυτών που προσφέρουν τα πρόσφορα 

και αυτών για τους οποίους τα προσφέρουν.

Τι θα πει πρόσφορο; 

Προσφέρει. 

Δεν προσφέρει κανείς απλώς αυτό το ψωμάκι.

Προσφέρει μ’ αυτό και τον εαυτό του.

Έτσι οι ψυχές όλων, 

και των ζώντων και των κεκοιμημένων, 

είναι εκεί επάνω στο άγιο Δισκάριο.

Μετά όλες οι ψυχές αυτές 

πέφτουν μέσα στο Αγιο Ποτήριο, 

μέσα στο αίμα του Χριστού.

Και δεν μπορεί· 

για να το κάνει αυτό η Εκκλησία, 

για να τα λέει έτσι η Αποκάλυψη, 

σημαίνει ότι πολύ ωφελούνται οι ψυχές.

Με βάση αυτά που λέει η Αποκάλυψη, 

με βάση την πράξη της Εκκλησίας, 

με βάση όλη αυτήν την παράδοση 

που έχουμε από τότε μέχρι σήμερα, 

αυτό πιστεύουμε.

Πόσο ωφελούνται; 

Δεν το ξέρουμε εμείς, 

ο Θεός το ξέρει.

Πάντως πολύ ωφελούνται οι ψυχές 

εκείνων των οποίων τα ονόματα 

μνημονεύονται στη Θεία Λειτουργία 

και των οποίων η μερίδα πέφτει 

μέσα στο άγιο Ποτήριο, 

μέσα στο αίμα του Χριστού.

Το οποίο αίμα του 

«Ιησού Χριστού καθαρίζει ημάς από πάσης αμαρτίας», 

όπως λέει αλλού ο ευαγγελιστής Ιωάννης...

               

                 ✞ π. Συμεών Κραγιόπουλος 

|από την Πολυξένη Γιαννακοπούλου

  ✨ Για πρόσφορο μιλώντας, ο νους μας πάει κατευθείαν στους ειδικούς.

Ένας εκ των οποίων, ο Κωνσταντίνος Τσόλκας...

Μπαμπά, κοίτα σκουπιδιάρηδες!

Κείμενο: Γιάννης Γουναρίδης - #yanniskourkArt

|πρωτοαναρτήσαμε τέτοιες μέρες το 2021...

☆ Παρατηρήστε τον... |Πόσο φοβερή διαπίστωση για τον "θεληματάρη" άνθρωπο από τον Άγιο...

 

“Παρατηρήστε εκείνον 

που αγαπάει το θέλημά του: 

Δεν έχει ποτέ ειρήνη στη ψυχή του 

και δεν ευχαριστιέται με τίποτα. 

Γι' αυτόν, όλα γίνονται 

όπως δεν θα έπρεπε...”

   ● Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

|από τον εκ των " συν αυτώ", Γεώργιο Καλογήρου

✨ Την Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2024, στις 19:30, στο Πεδίον του Άρεως (χώρος εκδήλωσης «Λόρδος Βύρωνας») θα γίνει η πρώτη επίσημη παρουσίαση του βιβλίου «Τα κορίτσια παίζουν πόλεμο» του συγγραφέα Κώστα Παναγόπουλου...

 

ΟΜΙΛΗΤΕΣ:

Ασπασία Κουρουπάκη, Βουλευτής

Κώστας Παναγόπουλος, Συγγραφέας

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ:

Δήμητρα Σταύρου, Ιστορικός-αρχαιολόγος, επιμελήτρια των εκδόσεων Άθως.

Σας προσκαλούμε να τιμήσετε με την παρουσία σας την παραπάνω εκδήλωση...

    |Εκδόσεις Άθως.

  ✨  Λίγα λόγια για το νέο βιβλίο του διάσημου πλέον, Κώστα Παναγόπουλου:

 Υποδεχόμαστε με χαρά από τις εκδόσεις μας ένα ακόμη βιβλίο του Κώστα Γ. Παναγόπουλου με τίτλο "Τα κορίτσια παίζουν πόλεμο". 

Η ευρηματική και συγχρόνως ευσεβής πένα του Κ. Γ. Παναγόπουλου δημιουργεί ένα βιβλίο-ύμνο στη γυναικεία αγιότητα: το μαρτύριο ή ο οσιακός βίος, η ταπεινή, βασιλική πορφύρα ή η καθημερινή, έγγαμη βιοτή, όλα γίνονται δρόμοι προς την «άλλη ζωή», εκεί όπου δεν υφίσταται σπίλος ή ρυτίδα, αλλά μόνο χαρά αιώνια παρά τους πόδας του Κυρίου μας. 

Οι αγίες μας, κάθε εποχής και κάθε ηλικίας, παραμένουν «κορίτσια» λόγω της ακτινοβόλας αγιότητάς τους. 

Και «παίζουν» για να κερδίσουν το ύψιστο Έπαθλον μετά από «πόλεμο», που μόνο με τη Χάρη του Θεού νικάται.

 

Αφορμή για τη συγγραφή των κειμένων στάθηκε η σύγχρονη οσία Ντανιέλα από τη Ρουμανία, την οποία, για να την εξαναγκάσουν να απομακρυνθεί από τον Χριστό, την υπέβαλλαν σε μακροχρόνιους, δήθεν θεραπευτικούς εγκλεισμούς και σε φαρμακευτικές αγωγές, δια των οποίων εστέφθη με τον στέφανο του μαρτυρίου. 

Στην οσία Ντανιέλα είναι αφιερωμένο το δεύτερο κεφάλαιο του βιβλίου, ενώ το ιλαρό της πρόσωπο καταυγάζει το εξώφυλλο του βιβλίου.

Με αφορμή την οσία Ντανιέλα, ο συγγραφέας μελέτησε εμβριθώς και τίμησε –άλλοτε με μικρά, πεζά κείμενα και άλλοτε με λόγο ποιητικό– έναν εξαιρετικά μεγάλο αριθμό αγίων γυναικών, που ήθλησαν στη μακρά πορεία της Εκκλησίας μας. 

Σημειώνει ο ίδιος στο οπισθόφυλλο του νέου του βιβλίου:

«Κάποιος βασανίζει, δέρνει ή ψυχαναγκάζει. 

Εδώ θα είσαι με το μαντήλι μες στα δόντια για να βαστάζεις να διαβάζεις, τι έχουν περάσει οι Κυρίες που τις βλέπεις σιωπηλές στις αγιογραφίες. 

Τις παλαιές Αγίες, τις έβαζαν σε σχάρες ή μεγάλα τηγάνια, τους έβγαζαν το δέρμα ή τις έριχναν μέσα στα πηγάδια, τους έβγαζαν τα μάτια ή τις τέντωναν στα δένδρα και τις έσχιζαν στη μέση. 

Τις καλόπιαναν πριν αυξήσουν τους πόνους. 

Όπως καλοπιανόμαστε κι εμείς. 

Εξαρτάται από σένα, αν θα πεις ή όχι, αυτό που είπε η Οσία Ντανιέλα: 

“Όχι! Όχι! Εγώ θέλω να μείνω με τον Θεό!”».

|για παραγγελίες του βιβλίου εδώ...

 

Βιογραφικό σημείωμα συγγραφέα:

                                                      

✨ "Η 18χρονη ελληνοπούλα Λυγερή, ζούσε στο αγαπημένο της χωριό, τον Ανάβατο της Χίου..." |Η ΑΓΙΑ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΛΥΓΕΡΗ Η ΧΙΟΠΟΛΙΤΙΣ |"αμΦ.": Εις μνήμην. Για την μοναδική Λυγερή Σ., που περιπετειωδώς γνωρίσαμε, λίγο πριν πάει να συναντήσει την Αγία της...

Η μνήμη της τιμάται στις 6 Σεπτεμβρίου. 

Ευχής έργον θα ήταν να συνεορτάζεται, 

στον Ανάβατο, 

μαζί με τον Αρχάγγελο και Αρχιστράτηγο Μιχαήλ, 

την ημέρα μνήμης 

του "εν Χώναις Θαύματός του"...

[Φορητή εικόνα της Αγίας Λυγερής, 

έργο του Αγιογραφικού Οίκου Βουρδαχά]

ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΧΙΟΥ

MHTEPIKO

 

"Ουκ έδωκεν ημίν ο Θεός Πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού" (Β΄ Τιμοθ. Α΄, 8)

Πολλοί οι χοροί των Αγίων της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Πολλοί οι δίκαιοι, οι εκλάμποντες ως φωστήρες.

Πολλοί οι υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αγωνισθέντες και τελειωθέντες.

Σε αυτούς ανήκει και η Αγία Εθνο-νεομάρτυς Λυγερή.

Η δεκαοκτάχρονη ελληνοπούλα Λυγερή, ζούσε στο αγαπημένο της χωριό, τον Ανάβατο της Χίου. Φημιζόταν για το πνευματικό και σωματικό της κάλλος, τόσο, ώστε να προξενήσει την εμφάνιση του πασά, στα 1822, στο χωριό της. Της έταξε πλούτη, δόξα, δύναμη, μα η αγνή νεομάρτυς δεν τα δεχόταν και έστρεφε το βλέμμα της προς τον Ουρανό, στον Νυμφίο της Εκκλησίας. Εκεί θα αποκτούσε δόξα, την επουράνιο Βασιλεία του Θεού.

Οι πιέσεις εντείνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και ενώ ακόμη αυτό συνεχιζόταν, κάποια ημέρα, στο πανηγύρι του παλιού χωριού, στις 6 Σεπτεμβρίου 1822, εορτή του "εν Χώναις θαύματος" του Αρχαγγέλου και Ταξιάρχου Μιχαήλ, εκεί που οι χωριανοί γλεντούσαν και χόρευαν, εμφανίστηκαν δέκα υπηρέτες του πασά. Το χωριό αναστατώνεται, οι κάτοικοι κρύβονται. Παντού επικρατεί σιωπή. Και η Λυγερή στέκει ως "Ρόδο το αμάραντο" στο κέντρο της πλατείας και με υπομονή μεγάλη προσμένει τους Τούρκους. Φτάνουν κοντά, ζητούν να τους ακολουθήσει και στην αρνητική της απόκριση, την αρπάζουν και τρέχουν για την Ελίντα, εκεί που ο πασάς πρόσμενε την παρθένο ελληνοπούλα. Η Λυγερή προσεύχεται και παρακαλεί τον Νυμφίο της να διατηρήσει αγνό το σώμα και την ψυχή της, όπως μέχρι τότε.

Σε μια στιγμή, στο δυσκολότερο σημείο του γκρεμού, κατεβαίνοντας για την Ελίντα, όπως την τραβούσαν και αντιστεκόταν, αρπάζει με τα χέρια της μια αγριοβερυκοκιά, με τόση δύναμη, ώστε να μην μπορεί να φύγει από το δέντρο.

Οι Τούρκοι την απειλούν με θάνατο και βλαστημούν αφηνιασμένα. Η Λυγερή τους απαντά "Εγώ Χριστιανή γεννήθηκα και Χριστιανή θα πεθάνω, την πίστη δεν αλλάζω. Παρακάτω δεν πρόκειται να πάω, κάντε μου ότι θέλετε". Στα αυτιά, την καρδιά και το μυαλό της αντηχούν τα λόγια εκείνα του Χριστού "και μη φοβηθήτε από των αποκτεινόντων το σώμα, την δε ψυχή μη δυναμένων αποκτείναι" (Ματθ. Ι΄, 28), αλλά και "τι γάρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;" (Μαρκ. Η΄, 35-37).

Τη στιγμή εκείνη, ένας σκλάβος Λαζός, σωστός λύκος, βγάζει το γιαταγάνι και της κόβει το κεφάλι. Το παίρνει και εξαφανίζεται τρέχοντας για την Ελίντα. Μάταια τον κυνηγούν οι χωριανοί της Λυγερής να του το πάρουν.

Εν τω μεταξύ, το άγιο σώμα της Λυγερής σπαρταρούσε και το καυτό αίμα έβγαινε από το λαιμό της, σαν φλέβα που πότιζε με μαρτυρία Χριστού και Ελλάδας τον μαρτυρικό εκείνο τόπο. Η μητέρα της παίρνει από το αίμα που τρέχει τρεις φούχτες και κάνει τρεις σταυρούς πάνω στα απόκρημνα βράχια. "Υμίν εχαρίσθη το υπέρ Χριστού ου μόνον το εις Αυτόν πιστεύειν αλλά και το υπέρ Αυτού πάσχειν" (Φιλιππησίους Α΄, 29).

Το κεφάλι της νεομάρτυρος, το πήρε ο πασάς από τον Λαζό και από τη στεναχώρια του τον αποκεφάλισε. Ύψωσε το μαύρο του σημαιάκι στο πλοιάριο και έφυγε για το λιμάνι της Χίου λυπημένος.

Προσωπικά, μετά από έντονη επιθυμία μου, πολλών ετών, ως μαθητής του Γυμνασίου, να προσκυνήσω τους τρεις αυτούς σταυρούς με το αίμα της Αγίας Λυγερής, αξιώθηκα να μεταβώ στο σημείο του μαρτυρίου, στις 16 Οκτωβρίου 1993 (πριν από 22 χρόνια, σε ηλικία 15 ετών) και να τους προσκυνήσω. Με είχε παροτρύνει ο καθηγητής μου, στα θρησκευτικά, μακαριστός π. Γεώργιος Λιαδής. Με πήγε στον Ανάβατο ο πατέρας μου και από εκεί, με τα πόδια (σχεδόν δυο ώρες δρόμος) στο σημείο με πήγε ο μπάρμπα Σιδεράτος για να κάμω το προσκύνημά μου. Οι βροχές και το νερό που ρέει επάνω από τις πέτρες, στη νεροδιαβασιά εκείνη, έχουν σβήσει τους δυο πρώτους σταυρούς. Ο τρίτος φαίνεται σαν να έγινε σήμερα. Και έχουν περάσει από τότε σχεδόν 200 χρόνια.

Η πίστη της, την έσωσε την Λυγερή και της χάρισε την βασιλεία των ουρανών.

Στο σημείο που θυσιάστηκε υπάρχει μια μάζα λίθων, που δεν γνωρίζει κανείς πως βρέθηκαν εκεί. Μια παράδοση αναφέρει ότι, κάθε βράδυ ρίχνει έναν η Αγία Λυγερή και δημιουργήθηκε ένας σωρός, προς ανάμνησιν του τόπου του μαρτυρίου της.

Εκεί, υπάρχει και το ημιτελές ναίδριο της Αγίας Μεγαλομάρτυρος Ειρήνης, το οποίο επεχείρησε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 να κατασκευάσει ο τότε διοικητής του σταθμού της χωροφυλακής των Καρυών αλλά τελικά δεν ευδοκίμησε το εγχείρημα. Μακάρι να ολοκληρωθεί και να αποτελέσει προσκυνηματικό σημείο απόδοσης τιμής και ευλάβειας τόσο προς την Αγία Ειρήνη όσο και προς την Αγία Λυγερή. Και να τελείται η Θεία Λειτουργία την ημέρα της εορτής της. Επίσης, να διαφυλαχθεί και προστατευθεί το σημείο των Σταυρών με το αίμα της Αγίας.

Προτιθέμεθα να συνδράμουμε ηθικά και υλικά για κάτι τέτοιο.

Το ίδιο έτος (1993) παρήγγειλα την αγιογράφηση της εικόνας της Αγίας Λυγερής στον φίλο αγιογράφο κ. Μάρκο Τσαμπλάκο. Την πήρα και την πήγα για 40 ημέρες στον Ι. Ναό του Αγ. Γεωργίου Φρουρίου και έκτοτε βρίσκεται στο εικονοστάσι της οικίας μου. Η Αγία Λυγερή συμπεριλήφθηκε στους Αγίους της Χίου και στην επίσημη Ιερή Εικόνα τους, η οποία βρίσκεται στον Ι.Ν. Αγ. Γεωργίου Φρουρίου και την καθαγίασε επίσημα ο μακαριστός Μητροπολίτης Χίου κυρός Διονύσιος την πρώτη Κυριακή του έτους 1997. Επίσης, η Αγία Λυγερή απεικονίζεται και σε παλαιότερη εικόνα, της δεκαετίας του 1930, με όλους τους Αγίους της Χίου, έργο της Ιεράς Μονής του Αγ. Κωνσταντίνου-Κονταρίου Χίου, όπως και ο Άγιος Εθνο-Ιερομάρτυρας Πλάτων (Φραγκιάδης), Μητροπολίτης Χίου (+1822) και ο Αρχιδιάκονός του Μακάριος (Γαρρής).

Η μνήμη της τιμάται στις 6 Σεπτεμβρίου. 

Ευχής έργον θα ήταν να συνεορτάζεται, στον Ανάβατο, μαζί με τον Αρχάγγελο και Αρχιστράτηγο Μιχαήλ, την ημέρα μνήμης του "εν Χώναις Θαύματός του".

Εύχομαι σε όλους να αξιωθείτε να επισκεφθείτε το ιερό εκείνο μέρος, τόπο μαρτυρίου μιας σύγχρονης -συμπολίτισσας μας- νεομάρτυρος, καθώς επίσης και ο βίος της Αγίας Λυγερής της Χιοπολίτιδος πάντοτε να μας εμπνέει και να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση, υπό την έννοια της υποχρέωσης κάθε πραγματικού χριστιανού να δίδει ομολογία πίστεως- ομολογία Χριστού κάτω από οιεσδήποτε κοινωνικές, εθνικές και πολιτικές συνθήκες. Ο λόγος του Θεού, η μαρτυρία υπέρ Θεού, είναι αδύνατον να αποσιωπηθεί. "Ο λόγος του Θεού ου δέδεται" (Τιμοθ. Β΄, 9).-

Χίος, Οκτώβριος 2015

Γεώργιος Φωτ. Παπαδόπουλος

Κήρυκας θείου λόγου

Αντιδήμαρχος (Παιδείας- Πρόνοιας) Δ. Χίου

Επισκεφτείτε και:

Μια Μέρα με την Μοναδική Κάτοικο του Χωριού Ανάβατος της Χίου ... 

H Σφαγή της Χίου 

Ένα κορίτσι που βασανιζόταν επί τρεις μήνες (αγία Νεομάρτυς Χρυσή)

Aγίες Ακυλίνα, Αργυρή και Κυράννα. 

Ηρωικά έφηβα κορίτσια, που έζησαν όχι στα αρχαία χρόνια, αλλά αρκετά κοντά στη δική μας εποχή: τα πιο σπουδαία και απελευθερωτικά πρότυπα για τις σύγχρονες αιχμάλωτες έφηβες κοπέλες, αλλά και για τα έφηβα (και όχι μόνο)παλικάρια μας...