Σάββατο, 24 Ιουλίου 2021
Παρασκευή, 23 Ιουλίου 2021
Mεγάλη καλοκαιρινή προσφορά!
| ΑΠΟΚΤΗΣΤΕ ΤΑ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ ΚΛΙΚ |
 |
Mεγάλη καλοκαιρινή προσφορά!
79+1 επιλεγμένοι τίτλοι ορθόδοξης πνευματικότητας με έκπτωση 30%*
Προμηθευτείτε τώρα τα καλοκαιρινά σας αναγνώσματα με ένα κλικ εδώ
Η προσφορά ισχύει από τις 10 μέχρι και τις 18 Ιουλίου!
Προλάβετε…
Εκδόσεις Εν Πλω
Χαρ.Τρικούπη 6-10, Αθήνα
Πληροφορίες: T 210 32 26 343 | 211 11 98 900-1
www.enploeditions.gr
Χαρ.Τρικούπη 6-10, Αθήνα
Πληροφορίες: T 210 32 26 343 | 211 11 98 900-1
www.enploeditions.gr
Πέμπτη, 22 Ιουλίου 2021
* Ο Λεωνίδας της Κερύνειας... |22 Ιουλίου 1974|
Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ
22 Ιουλίου 1974.
Ο Λόχος του διατάχθηκε να σταλεί να πολεμήσει σε μάχη με τον ελαφρύ οπλισμό του στον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Επικεφαλής 62 ανδρών, συνάντησε σκόρπιους πεζικαριους απο το 251 που οπισθοχωρούσαν. Τους ρώτησε που είναι οι Τούρκοι. Αυτοί του είπαν ότι είναι καλύτερα να φύγουν γιατί οι Τούρκοι είναι πάρα πολλοί. Ο Λοχαγός απάντησε εκνευρισμένα:
“Δε σας ρώτησα πόσοι είναι αλλά πού είναι οι Τούρκοι!”
Ένας υπαξιωματικός του αναφέρει ότι από την 2η Διμοιρία τον πληροφόρησαν ότι είδαν 200 Τούρκικα άρματα μέσα στα χωράφια καμουφλαρισμένα.
Τότε ο Λοχαγός κατάλαβε ότι τα πάντα είχαν προδοθεί…
Μιάμιση μέρα πολεμούσε με τα παλλικάρια του 3200 τούρκους. Οι τούρκοι υποχωρούν…
Μετά από ώρα ξαναεμφανίζονται αυτήν την φορά υπό την κάλυψη αρμάτων Μ-47.
Μετά απο μια μάχη που κράτησε μια ώρα οι τούρκοι τους περικυκλώνουν. Ο Κατούντας διατάσσει τους άνδρες του να φύγουν και θα τους καλύπτει ο ίδιος.. Οι άνδρες αρνούνται. Τότε τους λέει
«Είναι διαταγή ρε. Η Κύπρος θα μαυροφορεθεί και δεν θέλω νά 'ναι κι οι μανάδες σας αυτές που θα φορέσουν μαύρα. Φύγετε. Σας διατάσσω».
Τελευταίος έφυγε ο Κυρίλλου, ο οποίος διασώθηκε και έδωσε αυτήν την μαρτυρία των τελευταίων στιγμών του ΗΡΩΑ Λοχαγού του που φεύγοντας τον άκουσε να πολυβολεί εναντίον των Τούρκων που έχουν πλησιάσει στο σημείο που βρισκόταν ταμπουρωμένος, στην κουφάλα μιας χαρουπιάς…
Με μια Ηρωική Έξοδο αυτής των Υπερασπιστών του Μεσολογγίου… έπεσε διάτρητος από τις τούρκικες «συμμαχικές στο ΝΑΤΟ» σφαίρες…
Λοχαγός Νικόλαος Κατούντας, Δκτής του 31ου ΛΚ της 33ης ΜΚ,
~ Ο Λεωνίδας της Κερύνειας....
(από τον Αμβρόσιο Χατζηαποστόλου)
* LOVE IS STRONGER THAN DEATH. [A story of healing]
“I am having a birthday tomorrow,” Kira, a shortish slender woman, said softly, with her bright blue eyes sparkling gaily.
Her fingers, after stopping for a few moments, with light movements continued to apply cream onto her face, which looked attractive and young for her age.
“Now I am seventy-one. But I keep moving forward. Life is not smoothe sailing. Ten years ago the Lord sent me a trial through my beloved daughter…
“They concealed that news from me up to the last moment, fearing it would be a hard blow to me. But in the hospital, at my beloved Lyubonka’s [a diminutive and affectionate form of the name Lyubov.—Trans.] bedside, my son-in-law blurted out all of a sudden: ‘She has terminal cancer, and the tumor is inoperable.’ Though previously they kept saying that it was an ulcer, my maternal instinct prompted me that the strength of my own ‘flesh and blood’ was ebbing away. She had lost weight and ate practically nothing. However, I couldn’t have imagined that it was terminal cancer! It was like a knife in my heart.
“I don’t remember how I walked out of the hospital. I was dashing around the noisy streets of St. Petersburg, amid noisy youngsters, attentive moms and pensioners who were enjoying the day… Why were they laughing? Now an enormous ‘stone wall’ of grief separated me from the rest of the world.
“I wanted to be in the village, by the three birches behind my parents’ house, and give vent to my grief, burying my face in their rough bark. Those birches had seen a lot of my tears. But those tears of a young child were nothing compared to the ocean that was about to flow from my eyes.
“Where could I carry my heart, which was choking with intolerable pain? I turned on to a narrow side-street, away from the crowds, and reached a cul-de-sac (in many St. Petersburg streets the walls of the adjoining buildings form a dead end). An ‘animal’ shriek’ burst from me. I was yelling at the top of my voice, like a wounded she-wolf. In a word, I screamed myself hoarse, to the point of exhaustion. And in that inconsolable distress the following thought crossed my mind: ‘I must go to church! I must speak to a priest as soon as possible.’
“Having wiped my tears, I ran to Fr. Vasily, wondering why I hadn’t done it earlier. I can’t say I was a church-goer back then—I would only drop in at church occasionally. I had confessed my sins to that priest twice. He had encouraged me to come to church more often, but when everything goes well in our lives we are always ‘too busy’ to go to church. As the Russian proverb goes, ‘the peasant doesn’t cross himself so long as the thunder doesn’t roar.’ And this was the case with me too.
“The Liturgy was over. The priest came out; though tired, he looked very untroubled and happy. I rushed towards him with my sorrow.
“The first thing he did after hearing me out was to ask me whether Lyubov was baptized or not.
“‘I didn’t have her baptized when she was a child—that’s my fault, father. You know, it was the Soviet era. And she didn’t want to go to church when she grew up,’ I said.
“After a pause Fr. Vasily said suddenly and bluntly:
“‘This is what I’ll tell you. If she agrees to be baptized, take her to church tomorrow—I will conduct the sacrament.’
“‘What are you talking about? She has stage four cancer. She neither eats nor gets out of bed. My poor girl!’
“‘Bring her here. I will baptize her only at church. Pray, invoke the Mother of God. For the entreaty of a mother has great power to win the favor of the Master (from the Sixth Hour). And, most importantly, don’t despair! God will help you,’ he said.
“The Lord alone knows how I hurried back to the hospital, to my Lyubonka, and how fervently I implored our Intercessor, the Mother of God.
“My dear girl agreed to be baptized and commended her fading life to the hands of God with great reverence. The next morning we brought her to church with much difficulty. My son-in-law and I supported Lyubov from either side throughout the ceremony.
“While we were standing (about to fall apart), the priest would pronounce the frightening words every now and then, that we are buried together with Christ. Those words about death then really terrified me. It was later that I learned that when a person is immersed three times in water, it symbolizes burial, like the burial of Jesus Christ. And since we become like the Lord in death, we are resurrected together with Him in Holy baptism. Our ‘old man’ dies, and the ‘new man’ is born to a new life in God. And in the sacrament of Chrismation someone is anointed with myrrh and receives the Holy Spirit, as was the case with the Apostles on the day of Pentecost.
“Fr. Vasily read the final prayers, blessed the newly-baptized servant of God Lyubov and said, ‘Now accept whatever God sends you as if from His hands. Rely on His holy will.’
“I prayed all night long. God was so close—I had never sensed His presence so keenly before. I was shouting, weeping and complaining to Him—and He was near, He was listening… I fell asleep towards the morning.
“The next day I opened the door of the ward with a fainting heart… Lyubochka’s [another affectionate form of the name Lyubov.—Trans.] bed was empty.
“My darling! I ran out of the ward into the hospital corridor, ready to hear bad news from the doctors. I lifted my eyes… My Lyubochka was slowly moving towards me, leaning against the wall. She was alive! And she was smiling!
“‘My angel!’ I whispered, unable to say anything else. Tears of joy gushed from my eyes. In the ward we had a good cry together and a good long talk. She spoke more than I did. She related how during the sacrament of Baptism her soul had been filled with the ineffable peace and tranquility, how she had been stunned by the sweet spring outside the church gate. The sunlight had been dazzling her, but she would have sensed light even without the sun. Light, purity and love were within her.
“‘Mommy, it is such a blessing to be with God. He loves us so much! Even our strongest love is just a faint echo of divine love, which will never betray us, never forsake us, even if we turn away from it or abandon it. But the door of love can only be closed from inside—by us, ourselves. Mommy, do you understand? Only we can close this door by our betrayal and sins. Perhaps I’ll tell you a terrible thing now… If the Lord decides to take me in these days, I will gladly accept this. Mommy, my dear, there is no death as long as there is such love!’ Such were those most penetrating words I heard from my daughter on that day. I will never, never forget them.
“Her appetite came back on the same day. Lyubonka was swiftly recovering without chemotherapy and drugs. The doctors only spread their arms in surprise, unable to explain the recovery of a patient with inoperable cancer. She was discharged from the hospital because she was healthy.
“Words can’t express the joy of those spring days. I came to love church services, gradually integrated into parish life and now do my very best to help the priest. I spend summers at a convent to labor for the glory of God as far as I can. And I give thanks to God unceasingly,” Kira concluded her story.
We sat together in silence for a while, marveling at the miracle and at the fact that miracles are still possible in our days.
Her daughter’s soul was resurrected in Baptism, and the body was renewed and healed together with it. The “new man” was born of the water and the Holy Spirit, was freed from sin, renounced satan, united with Christ and received in the sacrament all that’s necessary for the soul to enter the Heavenly Kingdom. Peace, faith and love entered the heart through the grace of the Holy Spirit. And I thought:
It’s the great mercy of the Lord—to die immediately after Baptism. And it’s God’s great confidence when we stay alive after Baptism to preserve and grow the fruit of the Spirit, received in this sacrament.
Such a great gift! But do we ever think of it as adults, if we were baptized as infants, or for company’s sake, or after much persuasion from our nearest and dearest? This treasure remains with us. And as long as we are alive, we can always find it amid the “junk” in our souls. We can clean it, make it glitter and shine, and multiply it. The sacraments of confession and Communion were given to us for this very purpose.
Otherwise, when the moment of death comes, we will find nothing in ourselves that enables us to enter the Heavenly Kingdom. For, as the Savior says in the Parable of the Talents: For unto every one that hath shall be given, and he shall have abundance: but from him that hath not shall be taken away even that which he hath (Mt. 25:29).
The Lord answered that mother’s prayers, and Lyubov survived. One of us asked Kira:
“What about your daughter? She became a very religious person. How did her life change after Baptism and the healing?”
“In truth Lyubonka became a zealous believer for a long time—she attended church services every Sunday, kept all fasts and prayed for hours daily. But with time she did it less and less often. Now she goes to church on major feasts. She is very busy with her husband, children and household. But I am free. That’s why I have come to the convent to devote my seventy-first birthday to the Lord. Glory to God that He still gives me energy to work and pray.”
Deeply impressed by her story, we started getting ready for sleep. The next morning, together with the others Kira (instead of having a banquet) was going to toil in the broiling sun in the convent’s kitchen-gardens, without sparing herself, continually giving praise and thanks to Him Who had answered her prayers and wiped away her tears.
Over twenty years have passed since then. Over this period I have heard numerous interesting stories from Orthodox people. But Kira’s miraculous story, related the night before her seventy-first birthday, remained in my heart forever as a lesson of true faith, fervent prayer and sincere gratitude. After the fulfilment of her petition the aged woman didn’t lose the living faith in the fuss and vanity of quickly-flowing days because she had learned to thank the Savior in both word and deed.
For some reason I feel certain that Kira’s daughter, who received the grace of the Holy Spirit in the sacrament of Baptism, has been guided by the Lord in unique ways towards the source of immortality. Her soul certainly received the priceless gifts and has increased them. And now their family lives and is sustained by her fervent prayers and good deeds.
Grief always teaches us a good and ideal lesson; it’s a step to eternity. It’s either a step to Thee, O Lord, or a step down. Give us wisdom, O God, always to step up, even if a steep and difficult ascent awaits us. And may we never forget that Thy love to us Thy children is stronger than death, and Thy gift, received in Holy Baptism, is more valuable than life.
Svetlana Krivtsova
Translated by Dmitry Lapa
(εμείς από εδώ)
Τετάρτη, 21 Ιουλίου 2021
* ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΟΡΦΥΡΙΟ / Π. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΧΑΤΖΗΘΑΝΑΣΗΣ ((ΙΕΡΕΥΣ - ΙΑΤΡΟΣ)
Ο ιατρός χειρούργος οφθαλμίατρος π. Χριστόδουλος Χατζηθανάσης μοιράζεται μαζί μας θαυμαστές εμπειρίες και αναμνήσεις του από τον Άγιο Γέροντα Πορφύριο και απαντά σε ερωτήσεις ακροατών...
* "Να γιατί δεν μπορείς ποτέ να είσαι Χριστιανός από δεύτερο χέρι. Ο Θεός έχει παιδιά, αλλά δεν έχει εγγόνια ... "
Σε μια πορεία κάλεσε ο Χριστός τους μαθητές στο ξεκίνημα της επίγειας δράσης Του, σε μια συνοδοιπορία βλέπουμε τώρα στο τέλος, να επιλέγει και πάλι να τους αποκαλυφθεί.
Χρειάζεται ανάληψη ευθύνης και χάραξη πορείας προσωπικής.
"Να γιατί δεν μπορείς ποτέ να είσαι Χριστιανός από δεύτερο χέρι.
Ο Θεός έχει παιδιά, αλλά δεν έχει εγγόνια ... "
Κάλλιστος Γουέαρ
Τρίτη, 20 Ιουλίου 2021
-«Να με συγχωρέσετε, δεν ἤξερα να σᾶς το πῶ, και ζήτησα ἀπό το Θεό να σᾶς το δείξει…» Ὅσιος Εφραίμ Κατουνακιώτη
ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ- ΒΙΩΜΑ ·
Κάποτε, ἐπισκεπτόμενος τὸ Ἅγιον Ὄρος, βρέθηκα στὰ Κατουνάκια.
Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶχε φτάσει σὲ μεγάλο ὕψος ἁγιότητος.
Ὁμοίαζε περισσότερο μὲ άγγελο…
Το πρόσωπὸ του ἔλαμπε ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Στην πορεία μου αὐτὴ γιὰ τὰ Κατουνάκια εἶχα μαζὶ μου δύο καθηγητὲς θεολόγους καὶ ἕνα φοιτητὴ τοῦ Πολυτεχνείου.
Φτάσαμε στὸ γέροντα μετὰ ἀπὸ μεγάλη ανάβαση…
Μας ὑποδέχτηκε μὲ ἀπέραντη χαρὰ κι αγάπη.
-«Έχω μεγάλη χαρὰ»
Έλεγε:"Παπάς ἦρθε στὸ κελὶ μου".
Καθίσαμε καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς ρώτησε:
-«Γέροντα μπορεῖτε νὰ μᾶς πείτε κάτι γιὰ τὴν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;»
Ὁ γέροντας σοβάρεψε καὶ ρώτησε:
- «Tι ἐννοεῖς;»
-«Νὰ γέροντα, τὰ ἅγια Λείψανα, οἱ ἱερὲς εἰκόνες δὲν ἐκπέμπουν κάποια εὐωδία;»
-«Α,α..» εἶπε ὁ γέροντας καὶ καθὼς σκέφτονταν τὶ νὰ ἀπαντήσει, ἔσκυψε τὸ κεφάλι καὶ μία σιωπὴ ἁπλώθηκε παντού…
Ύστερα…
Ω, ὕστερα μία εὐωδία πλημμύρισε ὅλο τὸν τόπο.
Σήκωσα τὰ μάτια μου καὶ εἶδα τοὺς ἄλλους τρεῖς μὲ μάτια γεμάτα δάκρυα νὰ μὲ κοιτάνε…
Ὁ γέροντας παρέμεινε μὲ σκυμμένο τὸ κεφάλι.
Μία γλυκύτητα πλημμύρισε τὶς καρδιὲς μᾶς, μία κατάσταση πού θύμιζε ἐκεῖνο τὸ «ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη » ὅπως λέγει καὶ ὁ μεγάλος Ἀπ. Παύλος…
Ὁ γέροντας σήκωσε τὸ κεφάλι του, σὰν ντροπιασμένο παιδὶ καὶ μᾶς εἶπε:
-«Νὰ μὲ συγχωρέσετε, δὲν ἤξερα νὰ σᾶς τὸ πῶ, καὶ ζήτησα ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ σᾶς τὸ δείξει…»
* "Μία πόρτα που δεν ανοίγει ποτέ μην επιχειρήσετε να την σπάσετε..." |Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός
"Αφήνετε την ζωή σας στα χέρια του Θεού.
Ποτέ μην πιέζετε τα πράγματα.
Μία πόρτα που δεν ανοίγει ποτέ μην επιχειρήσετε να την σπάσετε.
Ακόμα και μέσα από την εμπάθεια των ανθρώπων κρύβεται η πανσωστική πρόνοια του Θεού για όλους μας."
Γέρων Ιωσήφ Βατοπεδινός
(Κείμενο και φωτο από την Lydia G.)
Δευτέρα, 19 Ιουλίου 2021
Θέλω να κοιμηθώ ήσυχη, με το χέρι μου στο χέρι σου ...
Με το χέρι σου στο χέρι μου."
Μίλησαν για το παρελθόν, πως συναντήθηκαν, για το πρώτο φιλί.
Δεν έκλαψαν, χαμογέλασαν.
Δεν το μετάνιωσαν, ήταν ευγνώμονες.
Τότε είπε πάλι απαλά: "Σ' αγαπώ, για πάντα".
Εκείνος της απάντησε: "Κι εγώ σ' αγαπώ".
Της έδωσε ένα γλυκό φιλί στο μέτωπο.
Έτσι έκλεισε τα μάτια της...
Αποκοιμήθηκε για πάντα, ήσυχη με το χέρι του στο χέρι της!
Τελικά, η αγάπη είναι αυτό που μετράει.
Ένας άνθρωπος έρχεται σε αυτόν τον κόσμο χωρίς
τίποτα άλλο, παρά μόνο με αγάπη, και μόνο με αγάπη πρέπει να φεύγει...
Έτσι πρέπει!
Γ. Γουναρίδης
* "Καλύτερα χοντροί και ήσυχοι, πάρα ασκητικοί και να'χουμε λογισμούς μετά, ότι είμαστε άγιοι... |Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος
Ο καλός Θεός, και να θέλει να μας δώσει χάρισμα, από αγάπη
δεν μας το δίνει γιατί θα καταστραφούμε.
Εσκεφτήκατε να κάναμε θαύματα;;
Εσκεφτήκατε να έκανα εγώ θαύματα,
ας πούμε, και να με λάτρευε ο κόσμος
και να τους έκανα όλους καλά κλπ;
Θα καταστρεφόμουν από την κενοδοξία!
Αφού ευχαριστώ τον Θεό που είμαι χοντρός!
Λέω, ευτυχώς! δεν θέλω να αδυνατίσω!
Διότι φαντάζεστε να ήμουν σκελετωμένος και να λέγατε:
«Κοίταξε τι άγιος άνθρωπος είναι τούτος! Πετσί και κόκκαλο!
Δεν έμεινε τίποτα πάνω του από την άσκηση.., τη νηστεία.., την αγρυπνία..»
Κι εγώ θα έλεγα:
«Ωωω βλέπεις πως με ευλαβούνται!
πως με αγαπούν! βλέπουν πόσο άγιος άνθρωπος είμαι!
Αφού δεν έχω τίποτα πάνω μου,
δεν μου έμεινε τίποτα!»
Ενώ τώρα θα λένε:
«Τούτος ο χοντρός μπορεί να είναι άγιος;
Ήρευτε άνθρωπο "άγιο"! Να δούμε πόσα θα'φαγε σήμερα..!»
Ταπεινωνούμαστε τουλάχιστον!
Καλύτερα να'μαστε χοντροί,
έτσι λέω κι εγώ σε κάτι χοντρούς συνάδελφους, λέω τουλάχιστον
γλυτώσαμε από την υπερηφάνεια!
Εγώ τουλάχιστον θα είχα μεγάλη υπερηφάνεια αν ήμουν αδύνατος.
Κι έτσι οσιακή μορφή.. και οσιακή φυσιογνωμία...
Θα ήμουν υπερήφανος.
Γιατί θα μου έλεγε κανένας:
«Κοίταξε ο πάτερ πόσο άγιος άνθρωπος
είναι από την προσευχή και την άσκηση!»
Ενώ τώρα κάνεις δεν πιστεύει τίποτα!
Τουλάχιστον έτσι, από αυτής της απόψεως, είμαι εξασφαλισμένος!
Καλύτερα χοντροί και ήσυχοι
πάρα ασκητικοί και να'χουμε
λογισμούς μετά ότι είμαστε άγιοι...
π.Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού
Κυριακή, 18 Ιουλίου 2021
* " Θα ζήσω όσο θέλει η Παναγιά..." + Φιλιώ Πυργάκη
Το μεσημέρι του Σαββάτου έγινε γνωστό πως έφυγε από την ζωή σε ηλικία 82 ετών η αρχόντισσα του δημοτικού τραγουδιού , η τραγουδίστρια θρύλος των πανηγυριών...
Το 2019 είχε δηλώσει:
"Παλεύω με τον καρκίνο εδώ και δέκα χρόνια.
Η Παναγία με βοήθησε να ζήσω μέχρι τώρα.
Και για κάθε μέρα που περνάει και ζω εγώ.
Τη μνημονεύω.
Είναι πολύ σπουδαίο πράγμα η πίστη.
Τον Σεπτέμβριο θα πάω στην Τήνο για να εκπληρώσω το τάμα μου.
Δεν την κρύβω την αρρώστια μου.
Και θέλω να στείλω ένα μήνυμα σε όσους νοσούν από καρκίνο: να μην το βάλουν κάτω, να παλέψουν και να έχουν αισιοδοξία.
Δεν τον φοβάμαι τον καρκίνο.
Τον πολέμησα, τον πολεμάω και θα τον πολεμήσω.
Και θέλω να στείλω κι ένα μήνυμα σε όλους τους καρκινοπαθείς: να μην το βάλει κανένας κάτω.
Πρέπει να είμαστε δυνατοί και αισιόδοξοι, και να χαμογελάμε.
Καθημερινά προσεύxομαι μέσα στο δωμάτιό της, ενώ ανάβω το καντήλι μέρα και νύχτα κάτω από την εικόνα της Παναγιάς.
Αυτή πιστεύω πως είναι η σύμμαχός της.
Το τάμα μου στην Παναγιά της Τήνου έχω αποφασίσει να το εκπληρώσω τον Σεπτέμβριο, τότε θα κάνω το ταξίδι μου στην Τήνο.
Θέλω να πάω, να σκύψω μπροστά από την εικόνα της Παναγίας και να την ευχαριστήσω για τη ζωή που μου έχει χαρίσει και για τη δύναμη που μου δίνει καθημερινά απέναντι σε αυτή την αρρώστια...»
~ Η Φιλιώ Πυργάκη έδινε τα τελευταία μάχη με τον καρκίνο, ενώ τον περασμένο Μάιο είχε χάσει τον σύζυγό της από την ίδια αρρώστεια...
|Ευχή μας: Ο Θεός να τους αναπαύσει και τους δύο. Μαζί ...|
[ εμείς από την Όλγα Μαράτου]
Θα δεις...
Θα δεις πόρνες να γίνονται οσίες.
Θα δεις άντρες μοιχοὺς να γίνονται αρνιἁ.
Θα δεις τσιγγοὐνηδες να μοιράζουνε ελεημοσὐνη τα υπάρχοντά τους.
Θα δεις φονιάδες να γίνονται καλόγεροι.
Θα δεις αλἡτες να λάμπουνε σαν τον ἠλιο.
Θα δεις ψεὐτες, κλέφτες, λωποδὐτες να γίνονται ασκητἑς.
Θα δεις ανθρὠπους άντρες και γυναἰκες που διαπράξανε κάθε λογἡς ασχήμια να αλλἀζουνε ζωὴ.
Να αγιἁζουν!
Ἑνα πράγμα δεν θα δεις.
Τουλάχιστον όχι εὐκολα.
Εγωϊστἡ ἁνθρωπο να μετανιὠνει.
Ο Εγωϊστἡς θα προτιμήσει να καταστραφεἱ και να καταστρέψει όσους τον αγαποὐν παρά να παραδεχτεἱ το λάθος...
[Ελευθέριος Ελευθεριάδης]
~ εμείς από τον πατηρ Δημητριος ΜΤ
* "Η Νίκη της φωτιάς" της Βαλεντίνας Φώλια - Μόλις κυκλοφόρησε! Από τις εκδόσεις ΕΑΡ...
Ένας γέροντας και τρία παιδιά.
Δυο φίλες δεμένες με άρρηκτο δεσμό φιλίας.
Η ευαίσθητη Μαρία και η δυναμική Νίκη.
Με κοινό στοιχείο την ορφάνια, στην οποία τις καταδίκασε η Μικρασιατική Καταστροφή, και μόνο εφόδιο την πίστη στον Θεό.
Θα κατορθώσουν να επιβιώσουν και να ξεκινήσουν τη ζωή τους από την αρχή;
Μήπως όντως η πίστη κάνει θαύματα;
Ένα ιστορικό μυθιστόρημα για τη Μικρασιατική Καταστροφή και τον αγώνα των Ελλήνων κατοίκων της Μικρασίας για επιβίωση…
| της βραβευμένης Βαλεντίνας Φώλια |
~ Και πολλές ακόμα προτάσεις γεμάτες Χριστό και Ελλάδα εδώ...
* " ... η θεϊκή ιστορία, αυτή που επέλεξε ως όργανό της τον μακαριστό π. Σεραφείμ Ζαφείρη..." |Δημ. Πάνος
Ο π. Σεραφείμ των κατασκηνώσεων της Αθήνας,
που “έγραψε ιστορία”...
Είναι κρίμα να φεύγουν από κοντά μας άνθρωποι που έχουν ακόμη να προσφέρουν, ακμαίοι, σε δημιουργική ηλικία και με δημιουργική διάθεση.
Ανθρωπίνως τουλάχιστον...
Κι εμείς που περπατάμε τα -άντα και βαδίζουμε προς τα -ήντα, ξέρουμε πια πως κάθε φορά που αποχαιρετούμε κάποιον ή κάτι από το παρελθόν μας, γινόμαστε φτωχότεροι, το χάνουμε ανεπίστρεπτα.
Με τα ανθρώπινα μέτρα πάντα...
Αποχαιρετούμε λοιπόν και τον π. Σεραφείμ Ζαφείρη...
Τον “κ. Ζαφείρη”, όπως τον ξέραμε, όταν ψηλός, επιβλητικός και χαμογελαστός μας υποδεχόταν σε κυριακάτικες συναντήσεις των “ομάδων” ή σε κατασκηνωτικές περιόδους.
Αυτόν που, αθόρυβα, σεμνά, χωρίς απαιτήσεις και προαπαιτούμενα, έγραψε τη δική του ιστορία από τα μέσα της δεκαετίας του '80 ως τα μέσα της δεκαετίας του '90 στις κατασκηνώσεις Λυκείου των Χαρούμενων Αγωνιστών Αθήνας, στο Λαλιώτη Κορινθίας.
“Έγραψε ιστορία”...
Μεγάλη κουβέντα, θα πει κανείς, από αυτές που λέμε όταν αποχαιρετούμε προσφιλείς μέσα σε κλίμα οδύνης και – γι' αυτό – υπερβολής.
Κι όμως. Δεν θα γράψω τίποτε άλλο για το έργο και τη δράση του στα προηγούμενα ή στα επόμενα χρόνια· μόνο αυτό θα προσπαθήσω να στηρίξω: “έγραψε ιστορία”.
Μέσα της δεκαετίας του '80 λοιπόν, αρχές της δεκαετίας του '90, σε μια εποχή που η Αθήνα άλλαζε, η Ελλάδα άλλαζε, τα αυτονόητα χάνονταν και το “χάσμα” του πριν με το μετά φαινόταν τεράστιο – τουλάχιστον για τους εφήβους Λυκείου και τους φοιτητές ομαδάρχες με τους οποίους ο π. Σεραφείμ ως λαϊκός αρχηγός της κατασκηνώσεως συναναστρεφόταν.
Ένας νέος θεολόγος, όχι φοβερά ευφραδής, όχι εντυπωσιακά ευφυής, όχι συναρπαστικά ελκυστικός ως προσωπικότητα, επαρχιώτης – ό,τι πρέπει για να μην πετύχει στην Αθήνα!
Το αντίθετο.
Με κάποιον μυστηριώδη τρόπο όλα αυτά γίνονταν πλεονεκτήματα αντί για μειονεκτήματα.
Θεολόγος· όχι τίποτε σπουδαίο στα μάτια μας, αλλά τουλάχιστον με συνείδηση των ορίων του και διάθεση να ψάξει και να ρωτήσει και να συναναζητήσει ακόμη με τους νεότερούς του. (Το λες και ταπείνωση).
Όχι ιδιαίτερα ευφραδής· γι' αυτό και μετρημένος, χωρίς πολυλογίες και υπερβολές, πάντα εξαιρετικά προετοιμασμένος, για να βρει τρόπους και δρόμους να ξεκλειδώσει την προσδοκία και την προσοχή μας. (Το λες και σύνεση).
Όχι εντυπωσιακά ευφυής· γι' αυτό και μακριά από εξυπνάδες και “εξυπνάδες”, από αυτές που τόσο εύκολα χρησιμοποιούν οι ευφυείς για να θαμπώνουν (πρόσκαιρα) το ακροατήριό τους. (Το λες και μέτρο).
Όχι συναρπαστικά ελκυστικός ως προσωπικότητα· γι' αυτό και προσπαθούσε να μην ελκύει ο ίδιος σαν “Στέλιος” (το κοσμικό του όνομα), αλλά μέσα από τις ασφαλείς διαδρομές της Αλήθειας την οποία με πάθος διακονούσε. (Το λες και σοφία).
Επαρχιώτης· γι' αυτό και δεν προσπαθούσε να δείξει ότι είναι “κάποιος” ή ότι έχει κάνει “κάτι” μπροστά σε εμάς τους “Αθηναίους”, αλλά κρατούσε ό,τι ωραίο “επαρχιακό” είχε ζήσει – την απλότητα, την πρακτική σκέψη, την αγάπη για τη φύση, την εκτίμηση για τα μικρά και τα όμορφα. (Το λες και αγνότητα).
Με αυτά τα (μη) προσόντα λοιπόν, κατάφερε το αδιανόητο: να εξελίσσεται χρόνο με τον χρόνο και να μας συμπαρασύρει μαζί του.
Να γίνεται όλο και πιο οικείος, όλο και πιο ζεστός, όλο και πιο ελεύθερος.
Να φτάσει το 1995, στην τελευταία χρονιά του ως αρχηγός στην κατασκήνωση Λυκείου Λαλιώτη, να διοικεί χωρίς να διοικεί, να καθοδηγεί χωρίς να ζητά, να συζητά χωρίς να το προσπαθεί.
Να έχει 120 εφήβους και 20 στελέχη που να παρακολουθούν ομιλίες και συζητήσεις για τα πλέον δύσκολα θέματα, με σοβαρότητα, ιερότητα σχεδόν, να ρωτούν υπεύθυνα, να διαλέγονται με πάθος και να ανακαλύπτουν αλήθειες.
Κι αυτός, με απλότητα, με χάρη, με άνεση, με αγάπη, να κυριαρχεί χωρίς να το ζητά.
Ήταν το απόγειό του.
Όταν μάθαμε ότι την επόμενη χρονιά δεν θα ήταν ξανά αρχηγός, ήμασταν σίγουροι ότι ήταν πια έτοιμος: μπορούσε με βεβαιότητα να διακονήσει την Εκκλησία από την θέση του κληρικού, του πνευματικού οδηγού που έχει αποδείξει τα χαρίσματά του – όχι τα δικά του, αλλά αυτά που χάριτι Θεού καλλιεργούσε τόσα χρόνια.
“Έγραψε ιστορία”, είπα πως θα αποδείξω.
Προσωπικά δεν μπορώ να μην θεωρήσω πως έγραψε ιστορία ένας άνθρωπος που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων με τις αρετές του – την αγνή του καρδιά, που με σύνεση και μέτρο γινόταν παράδειγμα ταπείνωσης και πηγή σοφίας.
Μα για όλα αυτά υπάρχει και το επισφράγισμα: το – συγκινητικό όταν το ανακαλώ - αίσθημα ελευθερίας που άφησε στις ψυχές μας η επαφή μαζί του: μας αγαπούσε – και μας αγαπούσε ελεύθερα, όχι κυριαρχικά, όχι δεσμευτικά, όχι πειθαναγκαστικά.
Ιστορία δεν μπορεί να γραφτεί παρά μόνο όταν γράφεται με ελευθερία και αγάπη.
Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή δεν είναι η ανθρώπινη ιστορία:
είναι η θεϊκή ιστορία, αυτή που επέλεξε ως όργανό της τον μακαριστό π. Σεραφείμ Ζαφείρη.
Ας εύχεται υπέρ ημών...
~ έγραψε ο Δημήτρης Πάνος
κατασκηνωτής και ομαδάρχης στις κατασκηνώσεις Λαλιώτη.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)