Την υγείαν σου να την αναθέτης εις τον Θεόν.
Εάν κάτι το επιβάλλη η ασθένεια ή ο ιατρός, να το παίρνης με την ελπίδα ότι ο Θεός δι’ αυτών θα συντελέση να γίνη εκείνο, που θέλει Αυτός να γίνη, χωρίς βέβαια η αυταπάρνησις να μας οδηγήση εις την αυτοκτονίαν, ούτε η περιποίησις εις την φιλαυτίαν, αλλά την μέσην οδόν να βαδίσωμεν, δηλαδή να κάμνωμεν το επιβαλλόμενον με πίστιν, δια να μη μας λογισθή αυτοκτονία.
Το αν θα γίνω καλά με το μέσον που μεταχειρίσθηκα, αυτό το αφήνω με πίστιν εις τον Θεόν.
Έχε, παιδί μου, υπομονήν εις όλα σου τα παθήματα.
Η ασθένεια, όταν την υπομένωμεν, έχει πάρα πολύ το κέρδος εις την ψυχήν, αρκεί να κατηγορής τον εαυτόν σου, διότι κυρίως δια τας αμαρτίας μας υποφέρομεν και κατά το πλείστον δια την υπερηφάνειαν της καρδίας μας.
[ελέχθη το 2017]
(Άγιος) Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας
[από την Georgina Georgina]
| |||||||
| |||||||
|
Ο π. Εφραίμ, Δικαίος της Σκήτης του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου (Σεράι) κοντά στις Καρυές του Αγίου Όρους περιγράφει θαυμαστό περιστατικό από τη ζωή ενός συγχρόνου αγίου κληρικού, του π. Γερβασίου Παρασκευοπούλου.
Συγκεκριμένα, ο π. Γερβάσιος από την πολλή του αγάπη υπέβαλε εαυτόν με αυταπάρνηση σε εξαντλητική νηστεία, ελευθερώνοντας χάριτι Θεού μια μικρή κόρη από δαιμόνιο...
Οι παππούδες μου, Αλέκος και Βασιλεία ήταν από τη Μικρά Ασία.
"Πᾶμε ὁλοταχῶς
πρὸς τὰ πίσω... Εἶναι ἀλήθεια ἀδιάσειστη πιά.
"Εκείνο το οποίο θυμάμαι είναι η ακατάσχετος ορμή μου προς τον Θεό, και ο πόθος μου προς Αυτόν μέχρι θανάτου.
Αυτόν τον πόθο έβγαζα στις προσευχές μου με τέτοια αυτοσυγκέντρωση, που και αν κατέβαινε Φως ή Πυρ , η προσοχή μου δεν απεσπάτο από τον Θεό και όλη η ορμή μου στρεφόταν προς Αυτόν.
Κι όμως, υπάρχει μια προσωπικότητα στο Άγιο Όρος που έχει κρατήσει καλή συντροφιά σε όλους μας.
Μπορεί να μην έχεις επισκεφθεί ποτέ το Άγιο Όρος, ωστόσο υπάρχει ένας μοναχός που τον γνωρίζεις καλά…
Ποιος είναι ο μοναχός από τα Εξάρχεια που έχει μετακομίσει στην Αθωνική Πολιτεία;
Ο «Μπάμπης ο Φλου» δεν ζει πλέον στα Εξάρχεια.
Σπίτι του, είναι ένα κελί και σύντροφοί του λίγοι μοναχοί στην Αθωνική Πολιτεία, κοντά στην περιοχή Καψάλα.
Τα τελευταία 30 χρόνια ο πασίγνωστος και …. πολυτραγουδισμένος «Μπάμπης ο Φλου» έχει απαρνηθεί τα εγκόσμια και μονάζει στο Άγιο Όρος.
Ο μοναχός Προκόπιος, του οποίου το κοσμικό όνομα ήταν Χαράλαμπος, συγκινείται ακόμα όταν αναφέρεται στο φίλο του Παύλο Σιδηρόπουλο και στα όσα έζησαν εκείνη την εποχή…
Δείτε το βίντεο με τον Μοναχό Προκόπιο ή αν προτιμάτε τον άλλοτε «Μπάμπη τον Φλου»...
Με την εξάντληση αποτυπωμένη στις εκφράσεις, στη στάση του σώματος και στον τόνο της φωνής του, ο πατέρας της πολύτεκνης οικογένειας με τα 7 παιδιά, δίνει από τα μέσα της περασμένης εβδομάδας τη μεγάλη του μάχη με τον κορονοϊό στην κλινική Covid του νοσοκομείου Γεννηματάς.
Είναι ο 38χρονος που ακριβώς πριν από ένα χρόνο μας έβαζε στο σπίτι του, για να μας δείξει τη ζωή στην πρώτη καραντίνα.
Πλέον όλα για τον ίδιο, τη γυναίκα και τα παιδιά του που επίσης νοσούν, είναι πολύ πιο δύσκολα.
Με τα χέρια στο κεφάλι, μπρούμυτα τις περισσότερες ώρες της ημέρας, επειδή αυτό τον ανακουφίζει στην αναπνοή, ακολουθεί πιστά τις οδηγίες των γιατρών κι ευελπιστεί πως δεν θα χρειαστεί να διασωληνωθεί…
Ο κορονοϊός όπως μας λέει, μπήκε στη ζωή του αναπάντεχα. Παρά το γεγονός πως ήταν ιδιαίτερα προσεκτικός στις μετακινήσεις και στις επαφές του νόσησε. Μάλιστα όπως ανέφερε οι γιατροί εικάζουν ότι κόλλησε ή στο σούπερ μάρκετ ή στο φαρμακείο ακουμπώντας κάτι που έφερε τον ιό.
Αμέσως μετά κόλλησε τη σύζυγο και τα 7 παιδιά του, που παραμένουν σε καραντίνα στο σπίτι τους.
Η αγωνία όλων χτύπησε κόκκινο όταν το μικρότερο παιδί του, άρχισε να σηκώνει υψηλό πυρετό.
Στον ίδιο θάλαμο μαζί με άλλους δύο ασθενείς, παίρνουν δύναμη όπως μας λέει από την εικόνα της Παναγίας που βλέπουν στον τοίχο και από το ιατρονοσηλευτικό προσωπικό που τους παρακολουθεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας.
Έγραψε κάποτε ο άγιος Νεκτάριος ότι τα τίμια λείψανα των μαρτύρων θεωρούνταν από τις χριστιανικές κοινότητες σαν πολυτιμότερα από τις πολύτιμες πέτρες, τοποθετούνταν στους ιερούς ναούς κι εξασφαλίζονταν σαν μοναδικός θησαυρός.
Στην επέτειο της άθλησής τους μάλιστα οι πιστοί έκαναν γιορτή και πανηγύρι για να τιμήσουν τον αθλητή και μάρτυρα του Κυρίου. Σ’ αυτήν διαβάζονταν τα κατορθώματα των μαρτύρων κι εκφωνούνταν λόγοι εγκωμιαστικοί και πανηγυρικοί από τους ρήτορες των χριστιανικών κοινοτήτων.
Πολλές φορές πάνω στους τάφους των μαρτύρων χτίζονταν ναοί που ονομάζονταν Μαρτύρια και σ’ αυτούς δινόταν το όνομα του Μάρτυρα που τιμούσαν.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που για λόγους που δεν διευκρινίζονται από τη λογική, άγνωστοι μάρτυρες κάνουν την εμφάνισή τους στους ανθρώπους και τους παροτρύνουν να σκάψουν και ν’ ανασύρουν από τη λησμονιά τα μαρτυρικά τους σώματα.
Μια τέτοια ιστορία θα διηγηθούμε. Συνέβη στην Κρήτη το 1953 μια Παρασκευή μέσα στον Οκτώβριο. Πολλές φορές πάνω στους τάφους των μαρτύρων χτίζονταν ναοί που ονομάζονταν Μαρτύρια και σ’ αυτούς δινόταν το όνομα του Μάρτυρα που τιμούσαν.
Ένας παντοπώλης με το παρατσούκλι Βαφοδημήτρης, που ήταν και ψάλτης στο χωριό Βαλή Μεσσαράς, στον Δήμο Γόρτυνας ξάπλωσε να κοιμηθεί και τότε παρουσιάστηκε στον ύπνο του ένας ιερέας που του είπε:
“Να πας παιδί μου να σκάψεις, στην αυλή της Εκκλησίας του Αγίου Δημητρίου. Πήγαινε σκάψε γιατί με πατάτε, είμαι μαζί με τα δύο μου παιδιά. Τ ’όνομά μου είναι Τσιτέρης”.
Ο Άγιος Δημήτριος είναι μέχρι σήμερα ο πολιούχος άγιος του χωριού.
Ο παντοπώλης, που το κανονικό του όνομα ήταν Δημήτρης Φραγκιαδάκης, δεν έδωσε σημασία στο όνειρο.
Το επόμενο βράδυ του Σαββάτου στις 17 Οκτωβρίου, βλέπει πάλι στον ύπνο του τον ίδιο ιερέα να του λέει:
“Σήκω να πας να σκάψεις!”, αλλά και πάλι αγνόησε την ειδοποίηση.
Το τρίτο βράδυ στις 18 Οκτωβρίου του 1953, ημέρα Κυριακή, ο ιερέας εμφανίσθηκε πάλι στον ύπνο του επιτακτικός αυτή τη φορά και του είπε:
“Σήκω τώρα να πας να σκάψεις!”
Ο Βαφοδημήτρης κατάλαβε ότι η εντολή του ιερέα δεν έπαιρνε άλλη αναβολή και τον ρωτάει:
“Και πού ακριβώς θα σκάψω;”
Ο ιερέας τού απαντά:
“Θα σου έχω για σημάδι πέτρες γύρω από τον τάφο μου” και του υπέδειξε κάποιο συγκεκριμένο σχηματισμό αυτών των πετρών. Τέλος του επισήμανε να προσέξει καθώς θα σκάβει, γιατί οι κεφαλές αυτού και των παιδιών του είναι διπλωμένες μέσα στα πόδια τους.
Στην είσοδο της αυλής του ναού, υπήρχε μία χαρουπιά.
Ο Βαφοδημήτρης, πρωτοξάδελφος της Ελισάβετ Καραταράκη αμέσως πήρε μια σκαλίδα και πήγε στον προαύλειο χώρο τού Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου.
Ήταν νωρίς το πρωΐ, ο ήλιος δεν είχε ακόμη ανατείλει. Βρήκε τις πέτρες ακριβώς όπως του είχε υποδείξει ο ιερέας.
Μετά από μερικά χτυπήματα, βρίσκει την πλάκα του τάφου και περιγράφει πώς μία λάμψη βγήκε από τη γη.
Η λάμψη κατευθύνθηκε στον ουρανό.
Ο Βαφοδημήτρης έχασε τις αισθήσεις του και έσβησε η όρασή του.
Όταν συνήλθε, σηκώθηκε, πήρε την αξίνα και συνέχισε επίμονα να σκάβει στη γη.
Οι χωριανοί ακούγοντας από μακριά τα συνεχόμενα χτυπήματα της σκαλίδας έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει και βλέποντάς τον να σκάβει ήρθαν και τον ρώτησαν αν είχε πληροφορίες πως θα έβρισκε κάποιον θησαυρό, κάποιες κρυμμένες λίρες ίσως.
Ο άνθρωπος δεν απαντούσε σε κανέναν και συνέχιζε αμίλητος και με τον ιδρώτα να στάζει από την προσπάθεια.
Μετά από λίγο φάνηκαν μέσα από το χώμα τα σώματα των Αγίων.
Στα οστά των ποδιών βρίσκονταν και τα κρανία των μαρτύρων όπως ακριβώς τον είχε ειδοποιήσει ο Άγιος.
Οι χωριανοί που βρίσκονταν εκεί περισυνέλεξαν τα λείψανα, τα έπλυναν και τα τοποθέτησαν σε ένα ξύλινο κασελάκι στην Αγία Τράπεζα του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου.
Ο Βαφοδημήτρης, κλεισμένος στο σπίτι του νήστευε για τρεις μέρες χωρίς να βάλει τίποτα στο στόμα του και πίνοντας μόνο νερό.
Σκοπός του ήταν να ζωγραφίσει τον ιερέα όπως τον είχε δει και αργότερα, καθ’ υπόδειξή του σε αγιογράφο της περιοχής έγινε η παραγγελία της πρώτης εικόνας του Αγίου, με το όνομα:
«Άγιος Τσιτέρης».
Στην εικόνα αγιογραφήθηκαν τα δύο μικρά παιδιά εκατέρωθεν, χωρίς ωστόσο να είναι γνωστά τα ονόματά τους.
Αντιστάθηκε με κατήχηση και βαπτίσεις στον εξισλαμισμό των χριστιανών!
Στο χωριό οι κάτοικοι συγκλονίστηκαν και αποφάσισαν να ξεκινήσουν μια έρευνα για το παρελθόν των αθέατων για αιώνες αγίων. Έτσι σύμφωνα με μαρτυρίες από στόμα σε στόμα από τη μια γενιά στην επόμενη, μαθεύτηκε πως ο ιερέας αυτός έφερε αντίσταση στην προσπάθεια εξισλαμισμού των κατοίκων όλων των χωριών της ευρύτερης περιοχής κατηχώντας και βαφτίζοντάς τους. Βάπτιζε άφοβα τους ανθρώπους στον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής που βρίσκεται μέχρι σήμερα στα περίχωρα του χωριού Βαλή κοντά σέ ποτάμι, ενώ κάποιες μαρτυρίες τον θεωρούν κτήτορα του Ναού.
Το μεγάλο μαρτύριο
Η εξέλιξη βέβαια ήταν καταιγιστική. Οι Αγαρηνοί τούς καταδίωξαν. Ο ιερέας μια μέρα τελούσε τη Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου στο χωριό Βαλή Μεσσαράς στην Κρήτη. Τότε όρμησαν οι Αγαρηνοί στο χωριό, μπήκαν στον ναό έπιασαν τον λειτουργό και το εκκλησίασμα και τους βασάνισαν.
Το μεγαλύτερο μαρτύριο που έζησε πριν πεθάνει ήταν η φρίκη να βλέπει μπροστά στα μάτια του πώς αποκεφάλισαν τα δυο του παιδιά.
Κατόπιν κρέμασαν τον ίδιο στη χαρουπιά, που βρισκόταν στην αυλή της Εκκλησιάς, τον βασάνισαν ξανά, τον κατέβασαν και τον έσυραν στο χώμα.
Τον αποτελείωσαν κόβοντας το κεφάλι του πάνω σε μια πέτρα.
Οι Αγαρηνοί, δεν περιορίστηκαν στον φόνο του ιερέα και των παιδιών του. Σφαγίασαν και άλλους χριστιανούς από το εκκλησίασμα και πούλησαν σέ σκλαβοπάζαρο την πρεσβυτέρα και άλλες χριστιανές.
Κάτοικος του χωριού αποκαλύπτει:
«Ήρθε ο ιερέας στο όνειρό μου και μου είπε:
Ο Άγιος φανερώθηκε επίσης σε μια μοναχή, της ανέφερε τον τρόπο του μαρτυρίου του, και της είπε ότι ο τόπος του μαρτυρίου του, δηλαδή ο προαύλειος χώρος του Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου είναι ένας δεύτερος Γολγοθάς.
Συγκεκριμένα της αποκάλυψε:
“Εδώ σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν κι άλλοι Άγιοι που ο Θεός θα τους φανερώσει να σας φωτίζουν εν τω φωτί της γνώσεως και της αληθείας, εδώ είναι ένας δεύτερος Γολγοθάς γιατί χύθηκε αίμα Αγίων. Όπου και να πατήσεις θα βρεθείς μέσα στο αίμα μας”.
Στη μοναχή
Ένα χρόνο αργότερα το έτος 1954 ήρθε στο χωριό Βαλή μια γυναίκα η οποία συστήθηκε ως μοναχή Ελισάβετ. Έδειξε μεγάλο ζήλο και έμεινε στο χωριό ως διακόνισσα στον Ιερό Ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου υπήρχαν τα οστά των τριών μαρτύρων. Μάλιστα οι χωριανοί τής έκτισαν ένα κελί όπου διέμενε. Μετά από ένα χρόνο παραμονής στο χωριό, η μοναχή Ελισάβετ έκλεψε το μεγαλύτερο μέρος των ιερών λειψάνων μαζί και τις τρεις κάρες και εξαφανίσθηκε. Προς το τέλος του βίου της εντοπίσθηκε στην Αττική, αρνούμενη όμως να αποκαλύψει πού κατέληξαν οι κάρες.
Στα 1968 οι κάτοικοι του χωριού Βαλή, έκαναν έρανο συγκεντρώνοντας χρήματα και ξεκίνησαν την ανοικοδόμηση Ναού στη Νοτιοδυτική είσοδο του χωριού και σκέφτονταν να τον ονομάσουν άγιο Τσιτέρη. Ωστόσο το όνομα του αγίου δεν ήταν Τσιτέρης και αυτό έπρεπε να γίνει γνωστό πριν την ονοματοδότηση του ιερού ναού ο οποίος ήδη χτιζόταν. Η πληροφορία ήρθε από τον ουρανό στη γη, όπως και οι προηγούμενες. Ήταν στα 1989, όταν ο ίδιος ο άγιος παρουσιάστηκε ξανά σε ενύπνιο αυτή τη φορά στην Ελισάβετ Καραταράκη, γεννημένη στο Βαλή της Κρήτης και πρώτη ξαδέλφη του Βαφοδημήτρη.
Όλη η αλήθεια
Η ίδια η Ελισάβετ Καραταράκη δέχτηκε να μιλήσει στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» και να ξεκλειδώσει για όλο το χωριό αλλά και για την ιστορία που γράφεται στα συναξάρια τη συμπληρωματική αλήθεια:
«Ήρθε ο ιερέας στο όνειρό μου και μου είπε “Ελισάβετ δεν με λένε Τσιτέρη, αλλά Ισίδωρο και τα παιδιά μου που μαρτύρησαν φέρουν τα ονόματα Γεώργιος και Ειρήνη”. Στην Κρήτη Τσιτέρης, Σιδέρης και Ισίδωρος είναι το ίδιο όνομα. Ειδοποίησα αμέσως τους κατοίκους κι εκείνοι έγραψαν τα σωστά ονόματα στην εικόνα του τέμπλου. Όταν έφτασε ο καιρός να εγκαινιασθεί ο ναός με πρωτοβουλία του τότε Πρωτοσυγκέλου π. Χρυσοστόμου Παπαδάκη ο οποίος ήταν επικεφαλής της διαδικασίας αυτής, πραγματοποιήθηκε στο Κέντρο Πυρηνικών Ερευνών «Δημόκριτος» αρχαιομέτρηση τμήματος λειψάνων. Επιφορτίστηκα η ίδια κι αυτό ήταν ύψιστη τιμή για μένα να μεταφέρω τα λείψανα στον «Δημόκριτο» και στις 2 Ιανουαρίου 2002, τα αποτελέσματα επιβεβαίωσαν το φύλο του Αγίου Ισιδώρου και τη χρονική περίοδο κατά την οποία έζησε (μεταξύ 1451 και 1627 μ.Χ.)».
Τη γιάτρεψε!
Επίσης την ίδια περίοδο η Γεωργία Παρασύρη, επίσης κάτοικος του χωριού Βαλή που ήταν άρρωστη με τη νόσο Πάρκινσον είδε τον Άγιο σε ενύπνιο και την παρηγόρησε λέγοντάς της: «Γεωργία θα γίνεις καλά, αλλά να μην αφήσετε να εγκαινιασθεί η εκκλησία με άλλο όνομα. Το όνομά μου το έχω πει. Τέλος να γράψετε έξω από τον Ναό με κόκκινα γράμματα τα ονόματά μας ».
Κατόπιν όλων αυτών ο ναός εγκαινιάσθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου 2003 ως «Άγιος Ισίδωρος ο Ιερομάρτυς και τα τέκνα αυτού Γεώργιος και Ειρήνη οι παιδομάρτυρες».
Άνθισε το στεφάνι!
Μάλιστα, στην πρώτη μνήμη των τριών μαρτύρων το αποξηραμένο στεφάνι του Εσταυρωμένου άνθισε την ώρα της Θείας Λειτουργίας και κοσμεί τον Ναό, σε προθήκη πάνω από τη λειψανοθήκη των Αγίων.
Το 2015 κατασκευάσθηκε μνήμα στο σημείο ευρέσεως των ιερών λειψάνων. Ο Άγιος Ισίδωρος και τα παιδιά του, έχουν επιτελέσει αρκετά θαύματα και συχνά ευργετηθέντες από διάφορα μέρη της Κρήτης, επισκέπτονται το χωριό.
Η μνήμη των οσίων μαρτύρων Ισιδώρου και των τέκνων του, Γεωργίου και Ειρήνης, τιμάται στις 18 Οκτωβρίου, την ημέρα που βρέθηκαν τα λείψανα από τον Βαφοδημήτρη. Στο χωριό Βαλή, τόπο καταγωγής και μαρτυρίου των Αγίων, τελείται Ιερά Πανήγυρις ιερουργούντος του σεβασμιωτάτου μητροπολίτου Γορτύνης και Αρκαδίας της Εκκλησίας της Κρήτης Μακάριου με πλήθος κόσμου να συγκεντρώνεται ελπίζοντας στον λόγο του μεγάλου Βασιλείου «Όποιος αγγίξει λείψανο Αγίου παίρνει κάποια δύναμη αγιασμού από τη Χάρη που βρίσκεται στο σώμα. Γιατί είναι τίμιος ενώπιον του Κυρίου ο θάνατος των οσίων του».
Αν παρ’ όλα αυτά μέσα στον ορθολογισμό μας αναρωτιόμαστε ακόμη γιατί τα λείψανα έχουν τόσο σημαντική θέση στη ζωή των πιστών, έρχεται και η απάντηση του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου να συμφιλιώσει την καρδιά με τη λογική: «Τις ψυχές τους πήρε Αυτός και τα σώματά τους τα έδωσε σε μας, ώστε να έχουμε σαν μία συνεχή ανάμνηση της αρετής τα άγια λείψανά τους».
«Χορείαν μαρτυρικήν τής Τριάδος ισάριθμον
τήν δείξασαν θαυμαστώς επ’ αλλήλοις οράσεσι
τόν τόπον εν ώ έκειντο κρυπτώς τά σκήνη αυτών…
(Απόσπασμα από το κοντάκιον Ασματικής Ακολουθίας των Μαρτύρων)
Άρθρο της Σοφίας Χατζή – ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑ
* Δες και άκου κι αυτό:
