Σταμάτης Σπανουδάκης «Για την Σμύρνη» |100 χρόνια από τη Μικρασιατική καταστροφή... |Συναυλία στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού |Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022 |Η προπώληση ξεκίνησε...

[...22 η Σμύρνη, '22 η φετινή χρονιά και 22 χρόνια από την κυκλοφορία του δίσκου μου "Για την Σμύρνη".

Αριθμοί που ίσως και να μην σημαίνουν τίποτε. 

Ίσως και να σημαίνουν πολλά...]

Στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού, τη Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2022, ώρα 9:00 μμ, ο Σταμάτης Σπανουδάκης θα πραγματοποιήσει μια μεγάλη συναυλία αφιερωμένη στα 100 χρόνια από τη συμπλήρωση της Μικρασιατικής καταστροφής με τίτλο: «Για την Σμύρνη».

Ο διακεκριμένος συνθέτης, έχοντας δίπλα του τους επί σειρά ετών συνεργάτες του, θα παρουσιάσει επιλεκτικά αποσπάσματα από το σύνολο του πλούσιου έργου του.

«Την Δευτέρα 3 Οκτωβρίου, στο Ηρώδειο, θα παρουσιάσω καινούργια και παλιότερα κομμάτια μου. Ανήμερα της γιορτής του πολιούχου των Αθηνών, Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη!

Το θέμα και ο τίτλος της συναυλίας είναι "Για την Σμύρνη".
 Νοήματα και έννοιες που μια ζωή, όπως συμβαίνει και με τη μουσική, ανιχνεύουμε χωρίς ποτέ να τα αγγίζουμε πραγματικά.

Υπόσχομαι να είμαι παρών, αναμένοντας τη μαγεία που συντελείται, όταν ήχος και ακροατής, με ένα δάκρυ, ενώνονται.»

Σταμάτης Σπανουδάκης

ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΝ

Κυριάκος Γκουβέντας (βιολί)
Έφη Ζαϊτίδου (κανονάκι)
Έλενα Κisieleva (Βιολί)
Δημήτρης Κοτταρίδης (βιολοντσέλο)
Γιώργος Κοντοβάς (πιάνο)
Μαρίνος Τριανταφυλλίδης (πλήκτρα)
Νίκος Χατζόπουλος (κοντραμπάσο)
Πάνος Κατσικιώτης (ντραμς)
Τάκης Βασιλείου (κρουστά)

Η ορχήστρα εγχόρδων «Τάμαλο», χάλκινα πνευστά και η πολυμελής μικτή χορωδία «Μελωδοί», με μαέστρο τον Γιώργο Ζιάκα.

Η συναυλία διοργανώνεται σε συνεργασία με την Πανελλαδική Οργάνωση Γυναικών «ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΗ», στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 40 χρόνια από την ίδρυσή της.

Μέρος των εσόδων θα διατεθούν στο ΓΕΝΙΚΟ ΦΙΛΟΠΤΩΧΟ ΤΑΜΕΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ και συγκεκριμένα για τα ΚΕΝΤΡΑ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ - ΣΥΣΣIΤΙΑ ΕΝΟΡΙΩΝ ΑΘΗΝΑΣ, τα οποία λειτουργούν στις ενορίες της Ιεράς Αρχιεπισκοπής παρέχοντας σε καθημερινή βάση μερίδες φαγητού σε συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.

ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΠΡΟΠΩΛΟΥΝΤΑΙ:
online: www.ticketservices.gr - Tηλ. Κέντρο: 210 7234567
Εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39 - Αθήνα

ΤΙΜΕΣ
Διακεκριμένη Ζώνη 90€
Ζώνη Α 80€
Ζώνη Β 60€
Ζώνη Γ 50€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ Δ') 40€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ Ε') 30€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ ΣΤ') 20€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ Ζ') 15€

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΜΕΧΡΙ 31.7.22

• ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΚΑΤΩ ΔΙΑΖΩΜΑ ΜΕ ΕΚΠΤΩΣΗ 10%
• ΟΛΑ ΤΑ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΣΤΟ ΑΝΩ ΔΙΑΖΩΜΑ ΜΕ ΕΚΠΤΩΣΗ 20%

Διακεκριμένη Ζώνη 81€
Ζώνη Α 72€
Ζώνη Β 54€
Ζώνη Γ 45€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ Δ') 32€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ Ε') 24€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ ΣΤ') 16€
Άνω Διάζωμα (ΖΩΝΗ Ζ') 15€

ΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΠΑΡΑΓΩΓΗ: Μελωδικό Καράβι

πηγή

~ Ένα εξαιρετικά δυσεύρετο "μυστικό" από τον Άγιο Πορφύριο...

...τόσο απλό που δεν περνάει από το μυαλουδάκι μας...

Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη χάρη.

Υπάρχουν μυστικά.

Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ' τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία.

Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη.

Η θεία Xάρις μας διδάσκει το δικό μας χρέος.

Για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα.

Η Xάρις του Θεού θέλει θείο έρωτα.

Η αγάπη αρκεί, για να μας φέρει σε κατάλληλη «φόρμα» για προσευχή.

Μόνος Του θα έλθει ο Χριστός και θα εγκύψει στην ψυχή μας, αρκεί να βρει ορισμένα πραγματάκια που να Τον ευχαριστούν•

αγαθή προαίρεση, ταπείνωση και αγάπη.

Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»...

Άγιος Πορφύριος

|Η Ροδουλα Βαιλακη κοινοποίησε ο "αμφοτεροδέξιος" & οι συν αυτώ....

«Για εσένα που πονάς...» |π. Εφραίμ Παναούσης

[...Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει πονέσει στη ζωή του...

    Πανανθρώπινο θέμα ο πόνος.

    Πως θα αποκτήσουμε εκείνα τα πνευματικά αισθητήρια, ώστε να καταλάβουμε εκείνο που είναι κόντρα στην ανθρώπινη λογική μας, πως κάθε πόνος που μας δίδεται είναι δώρο του Θεού...

    Και να χειριστούμε τον πόνο χωρίς γογγυσμό, χωρίς μετάθεση ευθυνών ("εμείς ποτέ δεν φταίμε...") και, ει δυνατόν, χωρίς παράπονο...]

         Άκου τον παπα Εφραίμ...

                                               ~ "αμφ."

"Επιλογή αφανών ανωνύμων και επωνύμων Νεομαρτύρων" |Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια, Μέγα Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας

Σήμερα, Κυριακή Γ΄ Ματθαίου, κατ' έθος η Εκκλησία μας τιμάει την μνήμη πάντων των Αγίων Νεομαρτύρων. 

Ο τομέας Νεότητας της ενορίας μας έχει προβεί σε ένα εκτενές αφιέρωμα μέσα από εκπομπές στους Νέους αυτούς Αγίους της πίστεως μας, οι οποίοι με το αίμα τους πότισαν το δένδρο της λευτεριάς. 

Επ' ευκαιρία της αυριανής λαμπρής ημέρας με το παρόν μήνυμα σας επισυνάπτουμε μία ομιλία για τους Νεομάρτυρες, του Δρ. Χαραλάμπους Μπούσια, Μέγα Υμνογράφου της των Αλεξανδρέων Εκκλησία, με τίτλο:

 "Επιλογή αφανών ανωνύμων και επωνύμων Νεομαρτύρων" , στην οποία αναφέρεται σε άγνωστους Νεομάρτυρες.

Στη συνέχεια επισυνάπτουμε εκπομπές από την εκπομπή "Ορθοδοξία και Βιωματικές Εμπειρίες", των στελεχών Νεότητας και των κατηχητοπαίδων του Αγίου Νείλου, αφιερωμένες σε Αγίους Νεομάρτυρες:

Άγιος Νέος Οσιομάρτυς Νεκτάριος εκ Βρυούλλων: https://youtu.be/RiIJHGZS2PI

Άγιος Νεομάρτυρας Ιωάννης ο εν Βραχωρίω: https://youtu.be/9dnASt6it-I

Άγιος Νέος Οσιομάρτυς Ιλαρίων: https://youtu.be/RbopwIVoey0

Είθε οι Άγιοι Νεομάρτυρες να μας αφυπνίσουν πνευματικά και να εγερθούμε από τον πνευματικό λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε.

Σας ευχαριστούμε για την στήριξή σας στο νεανικό μας έργο και σας ευχόμαστε οι Νέοι Αθλητές της πίστεως να σας στηρίζουν και να σας ενδυναμώνουν.

Ιερός Ναός Αγίου Νείλου Μυροβλύτου Πειραιώς

~ ...Δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο!

Εσύ που είσαι σύζυγος, όταν πλησιάσεις τον ή την σύζυγό σου,

εσύ που είσαι πατέρας, μητέρα, όταν πλησιάσεις το παιδί σου… 

ό,τι θα του πεις, ό,τι σκέφτεσαι να του πεις, πες το, αφού πρώτα του πεις δυο κουβέντες που θα του δώσουν χαρά, παρηγοριά, μια ανάσα. 

Να τον κάνεις να πεί, ανακουφίσθηκα, χάρηκα! 

Να κάνετε τους άλλους να σας καμαρώνουν, να σας αγαπούν , να χοροπηδούν από τη χαρά τους, όταν σας συναντούν. 

Διότι όλοι οι άνθρωποι στην ζωή τους, στο σπίτι τους, στο σώμα τους και στην ψυχή τους έχουν πόνο, αρρώστιες, δυσκολίες, βάσανα, και ο καθένας κρύβει τον πόνο μέσα στο πουγγί του το κρυφό, μέσα στην καρδιά του, στο σπίτι του, για να μην το ξέρουν οι άλλοι.

Έτσι εγώ δεν ξέρω τι πόνο έχεις εσύ και εσύ δεν ξέρεις τι πόνο έχω εγώ. 

Μπορεί να γελώ και να φωνάζω, να παίζω, αλλά κατά βάθος πονώ, και γελώ και φωνάζω, για να σκεπάσω την λύπη μου.

Γι’ αυτό δώσε στον άλλον πρώτα ένα χαμόγελο. ”

Γέροντας Αιμιλιανός

(Μας έστειλε η Ερ.)

"Η αρραβωνιαστικιά μου" |της Ελισάβετ Πλαμάδα

 

ΔΙΗΓΗΜΑ

Την γνώρισα σε ένα ειδυλλιακό τοπίο: υπό το φόντο πλάτανων και καστανιών, όπου καθόταν χαμογελαστή με κλειστά μάτια και απολάμβανε τον απογευματινό ήλιο… Έτρεξα με λαχτάρα κοντά της. Όλα μαρτυρούσαν πως ήταν αρχόντισσα: η στάση της, το βλέμμα της, η σεμνότητά της… Αυτή ήταν τότε 9 δεκαετιών κι εγώ 22 ετών –μεγάλη διαφορά θα μου πείτε, μα σαν η καρδιά χτυπά, ο έρωτας χρόνια δε λογαριάζει… Και την αγάπησα πολύ αυτήν την αρχοντοπούλα κι ας την γνώρισα λίγο.

Από τις πρώτες στιγμές που ανταμωθήκαμε της φίλησα το χέρι κι έκατσα σαν παιδί –σάμπως παιδί δεν ήμουν;– δίπλα της να τρυγήσω ιστορίες. Και δεν με απογοήτευσε. Ξαφνιάστηκε μάλιστα που κάποιος έδειχνε τόσο ενδιαφέρον να την ακούσει. Και πώς να έκανα και διαφορετικά; Ήταν απλά ακαταμάχητη! Από τρίτους είχα μάθει πως στα νιάτα της ήταν κοκέτα και τσαχπίνα. Πρώτη στο χορό στα πανηγύρια και με μια φωνή αηδονιού που σαν ερχόταν στο κέφι δεν σταμάταγε να κελαηδάει.

Φορούσε ένα σκούρο καφέ φόρεμα και μια κυπαρισσί ποδιά με ακαθόριστα σχέδια. «Πράγματα είναι αυτά παιδάκι μ;», μου έλεγε μες στο παράπονο. «Χήρα γυναίκα, να μου φοράν τα παρδαλά…» και κοκκίνιζε από ντροπή. Τα ροζιασμένα χεράκια της πλέκαν με το βελόνι πολύχρωμα χαλάκια με νήματα που της έφερναν τα παιδιά της για να απασχολείται με κάτι. Απ’ ό,τι μου έλεγε, πιο πολύ τη δυσκόλευαν τα βράδια, γιατί δεν της κολλούσε ύπνος κι οι ώρες κυλούσαν αργά. Την τηλεόραση δεν την ήθελε γιατί την αγρίευε και τη ζάλιζε. «Όλο λένε και λένε… Και τι λένε;»

Καημό το είχε να μάθει να διαβάζει. Μια φορά στα 10 της περίπου, παρακάλεσε ένα συγχωριανόπουλό της να της δείξει… Δεν της χάλασε το χατήρι. Πήρε ένα ξυλάκι και χάραξε πάνω του μερικά γράμματα της Αλφαβήτας. Το πήρε κι αυτή όλο χαρά κι άρχισε να τα αντιγράφει με το δάχτυλο στο χώμα. Τι τα θες όμως… Σαν γύρισε η αδερφή της από τα χωράφια και την είδε τι έκανε, έβαλε τις φωνές: «Τι να τα κάνεις τα γράμματα μωρή; Αν εσύ μάθεις γράμματα, ποιος θα μαζεύει το σπίτι;» Το ξεμάλλιασμα που ακολούθησε, γιατί βεβαίως δεν περιορίστηκαν στις φωνές, καθώς και οι απειλές στον επίδοξο δάσκαλο, ήταν τα αίτια του αναλφαβητισμού της Αναστασίας (γιατί έτσι την λέγανε). Δεν το έβαλε κάτω όμως. Σκόπευε στο δικό της σπίτι να τα κάνει αλλιώς, και τα ‘κανε. Από τα 4 παιδιά της τα 2 σπούδασαν κι έγιναν εκπαιδευτικοί.

Μου μίλησε και για το πώς παντρεύτηκε. Είχε γίνει κάποια προξενιά σε μια χωριανή του παραδιπλανού χωριού και προσκλήθηκε στο γάμο όλος ο καλός ο κόσμος. Η νύφη όμως δεν τον είχε δει τον γαμπρό μέχρι τις προπαραμονές του γάμου και σαν τον είδε, δεν της καλοάρεσε γιατί της φάνηκε πολύ ήσυχος και δήλωσε: «Δεν τον παίρνω!» «Αχ κουμπάρε! Μας ρεζίλεψες! Τι θα πούμε τώρα στο χωριό;», είπανε εύλογα οι συγγενείς του γαμπρού που τα ‘χαν όλα έτοιμα για το γάμο. «Βρε μη σκάτε. Ετοιμάστε σεις το γαμπρό και νύφη βρίσκεται!», αντέτεινε ο προξενητής και μια και δυο ξεκίνησε για το διπλανό χωριό να βρει τη νύφη. Και πράγματι, βρήκε τον πατέρα της Αναστασίας, τα συζητήσανε και τα συμφώνησαν κι ορίστηκε κι ο γάμος στην προκαθορισμένη ημερομηνία. Όπως καταλαβαίνετε, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ρωτήσει την Αναστασία αν είχε κάποια άποψη επί του θέματος. Απλά της το ανακοίνωσαν και της επέτρεψαν να αγοράσει κι ένα τόπι ύφασμα για να ετοιμάσει το νυφικό. Πού να προλάβει όμως η καημένη μέσα σε μια βδομάδα; Το μάζευε από δω, το ίσιωνε από κει, μα από όπου κι αν το κοιτούσε της φαινόταν απαίσιο, ατσούμπαλο, κακοραμμένο, υπερβολικά φαρδύ κ.λπ… Μη φανταστείτε πως έστω και σε αυτό το θέμα μετρούσε η άποψη και η επιθυμία της. «Έλα καημένη, τι έχει;», της έλεγαν οι δικοί της. Ήταν 90 ετών όταν μου το διηγιόταν, μα ακόμη η ανάμνηση της ανέβαζε ολοφάνερα την πίεση και δάκρυα στα μάτια….

«Γιάλαγαν και τα σκλια μαζί μ’ κι ήμαν νύφη» (Γέλαγαν και τα σκυλιά μαζί μου κι ήμουν νύφη), μου έλεγε. Ούτε εκεί το έβαλε κάτω όμως: «Το μεταποίησα αργότερα. Το έκοψα να, τόσο, έτσι και το φόρεγα σε όλα τα πανηγύρια! Το καταφχαριστήθκα!» πρόσθεσε με σκανταλιάρικο χαμόγελο στο τέλος. Την παράδοξη ησυχία του άντρα της η ίδια την απέδιδε σε κάποιον ύπνο κάτω από «σκαμνιά» (συκομουριά), ο οποίος τον έβλαψε σχεδόν ανεπανόρθωτα στο μυαλό κι ούτε γιατροί, ούτε ιερείς μπόρεσαν να τον σώσουν, εκτός από έναν «δεσιματία», ο οποίος γυρνούσε τα χωριά κι «έλυνε» τέτοιες περιπτώσεις. Έτσι, λοιπόν, κάπως συνήλθε κι έφτασε και να παντρευτεί, αλλά ως εκεί. Το όνομα της δεν το άκουσε ποτέ από τα χείλη του. Πολύ απλά, όταν την ήθελε κάτι της έλεγε «ψψψτ», της έλεγε «ε, μωρή…», αλλά όχι «Αναστασία». Του είχε πολλά κρατούμενα του μακαρίτη, αλλά ντρεπόταν που στα 91 της δεν της φορούσαν μαύρα για να τον τιμήσει. Είχε και 6 παιδιά μαζί του, 4 ζωντανά και 2 στον ουρανό…

Η μεγάλη της αδυναμία ήταν απ’ ό,τι διέκρινα η κόρη της, παράδοξο για τις αντιλήψεις με τις οποίες μεγάλωσε και έζησε. Δύσκολη η ζωή της, μα ο Θεός έστειλε δίπλα της αγγέλους για να τη φροντίζουν. Ή έτσι τουλάχιστον μου φαινόταν ο γιος κι η χαμογελαστή νύφη της που τη γηροκομούσαν… Μου χάρισε ένα σωρό γλιστερά πολύχρωμα πατάκια πλεγμένα από τα χεράκια της κι εγώ, με την πρώτη ευκαιρία, της αγόρασα ένα ασημένιο δακτυλίδι. Τόσους θησαυρούς μου είχε εκείνη εμπιστευθεί, να μην έκανα κι εγώ κάτι γι’ αυτήν; Όταν της το πήγα όλο λαχτάρα, έσκασε στα γέλια και μου είπε: «Μ’ αρραβώνιασες λοιπόν;» κι εγώ της απάντησα πως ναι, την αρραβώνιασα και τη διόρισα επίτιμη γιαγιά μου! Χρειάστηκε να της το ανοίξουν το σπουδαίο μου δακτυλίδι και της άρεσε τόσο πολύ που δεν το έβγαλε ποτέ. Σαν έδωσε τις τελευταίες της οδηγίες για το πού είχε τα σάβανο και τα κεριά για την κηδεία της, με το δακτυλίδι μου ταξίδεψε να βρει τον άντρα της κι ίσως και για να του τα ψάλλει λίγο που έφυγε πιο νωρίς και την άφησε πίσω μόνη να ξαγρυπνά τα βράδια…

[η πρώτη δημοσίευση είναι στο frear.gr, η δική μας είναι η δεύτερη δημοσίευση του εξαιρετικού διηγήματος της Ελισάβετ...

πηγή

[...“Πείτε στόν κόσμο: Παρόλο πού έχω πεθάνει... |Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+ 2 Ιουλίου 1966)

 

...είμαι ακόμα ζωντανός..!”

~ Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (+1966)

(επιμέλεια ανάρτησης: Δημητρης Ροδης)

"Μνήμη σήμερα 2 Ιουλίου του Αγίου Ιωάννη του Μαξίμοβιτς"

 

Ο Άγιος Ιωάννης (Μαξίμοβιτς) κοιμήθηκε στις 2 Ιουλίου του 1966 μ.Χ.

Είχε πάει στο Σιάτλ μαζί με την θαυματουργική εικόνα της Παναγίας του Κούρση. Μόλις τελείωσε την Θεία Λειτουργία και αφού πέρασε 3 ώρες προσευχόμενος μέσα στο ιερό, πήγε στο δωμάτιο του να ξεκουραστεί. Κάθισε στην πολυθρόνα του και στις 4 παρά δέκα το απόγευμα κοιμήθηκε τον αιώνιο ύπνο ήρεμα χωρίς πόνο.

Ο Άγιος Ιωάννης προγνώριζε την ημέρα του θανάτου του και είχε προετοιμαστεί όπως οι μεγάλοι Άγιοι της Εκκλησίας μας.

Γι' αυτό και εκείνη την ημέρα του θανάτου του έστειλε ένα γράμμα, στέλνοντας για τελευταία φορά την ευλογία του στις μοναχές της Λέσνα στην Γαλλία που τόσο πολύ τον είχαν βοηθήσει και εξυπηρετήσει. Σχεδόν 24 ώρες αργότερα το σώμα του έφθασε στον Καθεδρικό Ναό του Σαν Φρανσίσκο που ο ίδιος είχε ολοκληρώσει. Τον προϋπάντησαν οι κληρικοί και έγινε ολονύχτια αγρυπνία που κράτησε 4 ώρες.

Μετά το τελευταίο ασπασμό έγινε 3 φορές η λιτάνευση του Ιερού λειψάνου του γύρω από τον Ναό. Το φέρετρο το βάσταζαν ορφανά που ο Άγιος είχε σώσει και μεγαλώσει στην Σαγκάη. Ένας Ιεράρχης παρομοίασε την λιτάνευση του Αγίου με την λιτάνευση του Επιταφίου του Χριστού την Μεγάλη Παρασκευή.

Ετάφη στις 7 Ιουλίου το απόγευμα σ' ένα μικρό υπόγειο παρεκκλήσιο κάτω από το Ιερό.

Το φθινόπωρο του 1993 μ.Χ. η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, άνοιξε τον τάφο του και βρήκαν το σώμα του άφθαρτο!

Ένα χρόνο αργότερα, στις 2 Ιουλίου του 1994 μ.Χ. ανακηρύσσετε επίσημα Άγιος.

Επειδή ο Άγιος Ιωάννης ταξίδευε συχνά αεροπορικώς, θεωρείται προστάτης των ταξιδευόντων αεροπορικώς..

(Το άφθαρτο λείψανο του

Αγίου Ιωάννου Μαξίμοβιτς!)

Το φθινόπωρο του 1993 η Σύνοδος των Επισκόπων της Αμερικής με υπεύθυνο τον Αρχιεπίσκοπο Αντώνιο του Σαν Φρανσίσκο, αφού έγινε μία παννυχίδα στον τάφο του Αγίου, αποφάσισαν να τον ανοίξουν.

Μόλις άνοιξαν την λάρνακα, είχε σκουριάσει λίγο το φέρετρο γιατί ήταν μεταλλικό, άνοιξαν με φόβο Θεού και προσευχή το φέρετρο.

Το πρόσωπο του Αγίου ήταν σκεπασμένο με τον αέρα (κάποιο πανί) και η ματιά τους έπεσε στ’ άφθαρτα χέρια του Αγίου. Ξεσκέπασαν και το πρόσωπο του και αποκαλύφθηκε και το άφθαρτο πρόσωπο του. Μια υπερκόσμια πνευματική γαλήνη, μια ευλαβική σιωπή απλώθηκε παντού.

Βίωναν όλοι στιγμές θείας Χάριτος μπροστά στον Άγιο του Θεού. Αποφασίστηκε και την επόμενη χρονιά το 1994 στις 2 Ιουλίου να γίνει η ανακήρυξη του Αγίου επίσημα πλέον.

Ο Θεός δεν μας εγκατέλειψε και μας έστειλε ένα μεγάλο Άγιο να πρεσβεύει για εμάς δίπλα στον Θρόνο του Θεού στα χρόνια αυτά της γενικής αποστασίας μας από τον Θεό.

Ό ’Ιωάννης λειτουργούσε κάθε μέρα και έτρωγε μία φορά στις 11 το βράδυ. Κατά την διάρκεια τής πρώτης και τής τελευταίας βδομάδας τής Σαρακοστής δεν έτρωγε τίποτα απολύτως και την υπόλοιπη νηστεία, όπως και στη νηστεία των Χριστουγέννων, έτρωγε μόνο πρόσφορο. Το ίδιο αυστηρά νήστευε κάθε εβδομάδα, Παρασκευή και Σάββατο, πριν τη λειτουργία τής Κυριακής.

Φορούσε πέδιλα ή παντόφλες χωρίς κάλτσες, ανεξάρτητα από καιρικές συνθήκες και εποχές, και πολλές φορές περπατούσε ξυπόλητος και λειτουργούσε, ακόμη και ως επίσκοπος, πράγμα για το όποιο δέχθηκε άγριες επικρίσεις. ’Έμενε ξυπόλητος, γιατί συνήθιζε να χαρίζει τα πέδιλά του σέ κάποιο φτωχό πού δεν είχε ή και για άσκηση, μιμούμενος τούς κατά Χριστόν σαλούς.

Οι μαθητές τής ιερατικής σχολής τού Μοναστηριού, στην περίοδο των διακοπών τους, δεν μιλούσαν για τίποτα άλλο στους δικούς τους παρά για τον ιδιόρρυθμο και κα τα Χριστόν σαλό ιερομόναχο πατέρα ’Ιωάννη. Ό επιφανής και λόγιος επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ, ’Άγγλος προσήλυτος στην ’Ορθόδοξη ’Εκκλησία, όταν ρωτήθηκε κάποτε ποιες μορφές τον εντυπωσίασαν στην ’Ορθοδοξία, ανάμεσα στα ελάχιστα άτομα πού ανέφερε ήταν και το όνομα τού Ιωάννου Μαξιμόβιτς. ’Ανεπανάληπτη και άκρως ιδιόρρυθμη περίπτωση.

Ό άγιος Ιωάννης Μαξιμόβιτς θα κηρύττει συνεχώς στις μέρες μας, με την περίπτωσή του, ότι ή αγιότητα και για μάς τούς ανθρώπους τού 21ου αιώνα δεν είναι ένα άπιαστο όνειρο. ‘Ακόμη και σήμερα, και μάλιστα σέ χώρες κοσμικές, δελεαστικές, πού είναι παραδομένες στη ύλη, στο χρήμα, στην ξέφρενη ηδονή, στην αλόγιστη κατανάλωση, πού με τα τεχνολογικά τους επιτεύγματα έχουν δημιουργήσει επίγειους υλικούς παραδείσους και έχουν λησμονήσει εντελώς τον αληθινό, παρουσιάζονται άνθρωποι πού ζουν όπως οι πρώτοι χριστιανοί και ασκητές και είναι κατάφορτοι από τη χάρη και την ενέργεια τού Θεού. ” Ας παραδειγματισθούμε άπ’ αυτούς και ας τούς μιμηθούμε.

πηγές 1 - 2

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός – Σαν ελατήριο πετάξου: «Ήμαρτον, Θεέ μου, μη μου το γράφης, μετανοώ!»

Γεννήθηκε την 1^η Ιουλίου 1921, ημέρα εορτής των Αγίων Αναργύρων. 

Κοιμήθηκε την ίδια ημέρα, στις 1 Ιουλίου 2009...

Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός

Και τώρα καταλήγαμε να πούμε, ότι η απογοήτευσι, μετά την αμαρτία, είναι μέν επακόλουθο φαινόμενο, αλλά «παρά φύσι»! Είναι αναγκαίο κακό.

Είναι όπως συμβαίνει στο παράδειγμα του τραύματος και του πόνου. Μετά το τραύμα ακολουθεί πόνος. Πρέπει, πάση σπουδή, ο άνθρωπος να θεραπεύση και το τραύμα και τον πόνο. Αλλοιώς θα φθαρή.

Η μετά την αμαρτία απογοήτευσι, όσο μεγάλη και αν είναι η αμαρτία, είναι διαβολικό φαινόμενο. Διότι θέμα αναμαρτησίας δεν υπάρχει, αφού ήλθε ο Θεός ξέροντας, ότι ο άνθρωπος είναι παναμαρτωλός, απωλεσμένος και υποβιβασμένος στον θάνατο και την καταστροφή.

Ήλθε εκουσίως εξ αγάπης, μόνος Του και τον αγκάλιασε και τον εσήκωσε.

Τώρα πώς ημπορούμε να πούμε «είμεθα αμαρτωλοί και δεν είμεθα Άγιοι, γι’ αυτό και απελπιζόμαστε». Αφού Αυτός για τους αμαρτωλούς ήλθε και όχι για τους δικαίους. Μόνος του το ομολογεί.

Απόδειξι ότι έδωσε τα κλειδιά της βασιλείας στον Πέτρο, πού τον αρνήθηκε τρεις φορές και δεν τα έδωσε στον Ιωάννη, τον επιστήθιο και ηγαπημένο.

Όχι γιατί υποβιβάζει ο Θεός την αρετή, αλλά περισσεύει, ξεχειλίζει η πατρική του στοργή στον αδύνατο και τον συντετριμμένο και στο απολωλός.

Και υπό το νόημα αυτό πρέπει κανείς να μην φοβάται και να μην παραδέχεται την απογοήτευσι και αποθάρρυνσι σαν επακόλουθο της αμαρτίας, αλλά όπως το ελατήριο να πετάγεται επάνω πάλι και να λέγη; «Ήμαρτον,Θεέ μου, μή μου το γράφης, μετανοώ».

Και έτσι με θάρρος να συνεχίζη τον καλό αγώνα του, με ακλόνητη την πίστι στην Παναγάπη και αγαθότητα του Ιησού μας. Αμήν.

ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ – Διδαχές από τον Άθωνα, Ψυχωφελή Βατοπαιδινά 8, γ’ Έκδοσις, Έκδοσις Ιεράς Μεγίστης Μονή του Βατοπαιδίου, Άγιον Όρος 1999

 

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΥΡΑΣ ΚΑΛΑΜΠΑΚΑΣ

πηγή

Ο μακαριστός Γέρων Ιωσήφ Βατοπαιδινός μιλάει για τρόπους πρακτικής μετάνοιας, 

κατά την διάρκεια του πνευματικού αγώνα των Χριστιανών...

πηγή video

[...Ο διάβολος έχει ”φάει” σοφούς, έχει ”φάει” ασκητές και Πατριάρχες, έχει ”φάει” αγίους… |

 

Ο διάβολος έχει εμπειρία ζωής αμέτρητα χρόνια και είναι τόσο πανούργος, που οι περισσότεροι άνθρωποι δουλεύουν γι’ αυτόν, χωρίς να το ξέρουν.

Σου λέει ο άλλος: ”Τον έξω από εδώ λέω”.

Ποιόν έξω από εδώ, αφού είναι μέσα από εδώ;

Μας δουλεύει με τον τρόπο του και δεν το καταλαβαίνουμε…

Ο διάβολος έχει ”φάει” σοφούς, έχει ”φάει” ασκητές και Πατριάρχες, έχει ”φάει” αγίους…

Είναι δύσκολο (αν όχι αδύνατον), να γλυτώσει ο άνθρωπος από τον σατανά, εάν δεν κάνει ακριβώς αυτό που του λέει ο Χριστός.

Πρόκειται για ένα πρόσωπο με κακία και μίσος εναντίον του Θεού.

Και μη μπορώντας να τα βάλει με τον Θεό, τα βάζει με την περιουσία Του, τα βάζει με τους ανθρώπους.

Και έχει για κάθε άνθρωπο, διαφορετική παγίδα να τον ρίξει στην αμαρτία.

Αλλιώς θα πιάσει τον νέο,

αλλιώς θα πιάσει τον πλούσιο,

αλλιώς θα πιάσει το φτωχό,

αλλιώς θα πιάσει τον ωραίο,

αλλιώς θα πιάσει τον παπά,

αλλιώς θα πιάσει τον κυβερνήτη.

Έχει μύριους τρόπους!

Και αλίμονο στον άνθρωπο που δεν προσεύχεται να τον φυλάει ο Χριστός.

Θυμάμαι προ ετών, είχα πάρει μια ευχαριστήρια επιστολή, από μια ψυχή που βρισκόταν σε αναπηρικό κρεβάτι.

Η επιστολή της κατέληγε με την εξής ευχή:

”Η ευχή μου κ. Παναγόπουλε, είναι μέσα από την καρδιά μου, ο Κύριος να σε φυλάει από την επήρρεια και τις παγίδες του σατανά!”

Είμαι 65 ετών, αλληλογραφώ με χιλιάδες κόσμο,

αλλά ομολογώ ότι πρώτη φορά άκουγα μια τέτοια περιεκτική και αναγκαία ευχή με τέτοιο σοβαρό περιεχόμενο.

Με έκανε τρομερή εντύπωση, η διάκριση της κοπέλας αυτής!

|Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος +

Η εικόνα :"Οι πειρασμοί του Χριστού στην έρημο".

(από την Γεωργια ΨαλΒου)

* Εις μνήμην πατρός Βασιλείου του Λαυριώτη...

~ Να αποκαλύψω ότι το γεροντάκι που με είχε πλησιάσει στη Μέγιστη Λαύρα τότε...

Ήταν ο παπά Βασίλης ο Λαυριώτης,

που χθες κοιμήθηκε...

Αιωνία του η μνήμη...

Την ευχή του να έχουμε!!!

 Κωνσταντίνος Σύμπουρας

Η ΠΡΩΤΗ ΜΟΥ ΦΟΡΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Ένας χρόνος πέρασε από την ημέρα

(6 Αυγούστου 1984) που ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης με "ξαναμπόλιασε" στην Ορθοδοξία.

Ένας χρόνος ιδιοκατήχησης, μελέτης και μυστηριακής ζωής που όμως είναι λίγος...πολύ λίγος για να καταλάβεις τι σου γίνεται.

Όταν μάλιστα προέρχεσαι από περιπέτεια με ανατολικές θρησκείες...

Στην ουσία , η περιπέτειά μου ήταν άρνηση Χριστού...και όσο "γνωρίζεις" το βάθος της ενέργειας αυτής...τόσο πιο πολύ πονάς...

Ήρθε το καλοκαίρι...και επιθυμούσα σφοδρά να επισκεφτώ το μέρος όπου οι άνθρωποι επιδίδονται σε αγώνες για να "ζήσουν τον Θεό".

Δεν έβρισκα κάποιον οδηγό...

Η εικόνα του μεγάλου ασκητή Παϊσίου που μου είχε περιγράψει ο Γεράσιμος Φωκάς (κοσμικός ακόμα) μαζί με την λαύρα του μεγάλου Αθανάσιου του Αθωνίτη μου είχαν καθηλώσει νου και καρδιά.

Δεν θα περίμενα άλλο... το είχα αποφασίσει.

Βρέθηκα μόνος μου στην Ουρανούπολη 19 Αυγούστου 1985 να περιμένω το καραβάκι.

Είχα μόνο μια επιθυμία...μόνο μια σκέψη...να δω...να μάθω...πώς αγαπάνε οι Άγιοι τον Θεό...

Η πρώτη μου έκπληξη - αποκάλυψη ήταν όταν φτάσαμε με το καραβάκι στη Δάφνη.

Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνιέται...

Ένιωσα τη γη που πατούσα "ανάλαφρη ζέουσα , ξεκούραστη, Καινή μάλλον " .

(Τα βιώματα της αίσθησης αυτής...προηγήθηκαν των περιγραφών και διανοημάτων που μετά από χρόνια δοκίμασα να εκφράσω στο χαρτί...

Δεν έχω άλλο τρόπο να το περιγράψω...)

Πρώτος μου προορισμός...

το κελάκι του Αγίου Παϊσίου!

Δεν ήξερα τίποτα ...ρωτώντας, βρήκα το μονοπάτι και είχα πάρει φωτιά...

Οι σκέψεις μου είχαν σωπάσει...ούτε ερωτήματα, ούτε διανοήματα ...τίποτα δεν σκεφτόμουν.

Είχα μόνο την λαχτάρα να τον δω...κι εφόσον εκείνος είναι Άγιος...ας μου έλεγε εκείνος ό,τι θέλει...ό,τι πρέπει.

Δεν ήξερα την πίσω πόρτα...πήγα από μπροστά....χτύπησα και περίμενα.

Βγήκε στο μπαλκόνι ένας γέροντας...

- Τι θες ρε παλληκάρι;... μου λέει...

- Θέλω να σας δω γέροντα...του λέω...με την πεποίθηση ότι είναι αυτός που ψάχνω...

Ο γέροντας Παϊσιος...

Μου έριξε το κλειδάκι της εξώπορτας με το σχοινάκι.

Άνοιξα....και από εκεί και πέρα...θυμάμαι μόνο ότι βρέθηκα καθισμένος απέναντι του και εκείνος μου μιλούσε...

Από την πρώτη αυτή συζήτησή μας, θυμάμαι μόνο δύο τρία πράγματα που μου επεσήμανε....και δεν θυμάμαι τίποτα άλλο...ούτε το εσωτερικό στο καλύβι του γέροντα.

Δεν ξέρω τι μου συνέβη...

Έβλεπα μόνο εκείνον και τίποτα άλλο;

Εκείνος δεν ήθελε να συγκρατήσω άλλα;

Αλήθεια δεν ξέρω...

(Το ίδιο πράγμα μου συνέβη το 1991 όταν συνάντησα τον γέροντα Σωφρόνιο στο κελλάκι του στο Έσσεξ...

Δεν έχω λόγια ή σκέψεις ή κάποιο άλλο τρόπο να αξιολογήσω αυτό το γεγονός...)

Με κατευόδωσε ο γέροντας και έφυγα.

"Είχα πάντα μαζί μου " αυτή την απίστευτη αίσθηση "καινής γης" καθώς περπατούσα...

Έφυγα για τη Μέγιστη Λαύρα.

...και βρέθηκα στη μεγάλη αγρυπνία (ολονυκτία) της Μονής επί τη πανηγύρει της Μεταμορφώσεως.

Μεταμορφώσεως στον γέροντα Ιάκωβο, Μεταμορφώσεως στο Άγιο Όρος!

...Και βρέθηκα μέσα στο σκοτάδι του καθολικού της Ιεράς Μονής...άμαθος από αγρυπνίες...έργω, δύναμει και ουσία...

να παρατηρώ τις ανάλαφρες κινήσεις των μοναχών...(σαν να ξεκολλάνε οι τοιχογραφίες και να κινούνται στο ναό)...να προσπαθώ να παρακολουθήσω την μακρά ακολουθία...

Ήταν αδύνατον όμως...

Σιγά σιγά , όλο και με μεγαλύτερη ένταση με συνέπαιρνε ένας θρήνος....που με έκανε να μην ακούω πια...

Άρχιζα να κλαίω αθόρυβα και να μουρμουρίζω στην Παναγία...

"Παναγία μου...τι θα γίνει με 'μένα;;;

Ήρθα στο περιβόλι σου να μάθω πως αγαπάνε οι Άγιοι σου τον Θεό μας...και κυτταξέ με...

Τίποτα δεν έμαθα....κούτσουρο ήρθα...

και κούτσουρο θα φύγω..."

Ήταν ένας αθόρυβος θρήνος...και δεν φαινόμουν...δεν έκανα καμμία κίνηση.

'Ετσι νόμιζα...

Μέσα από το πηχτό σκοτάδι με τα μάτια πρησμένα...είδα μια σκιά να με πλησιάζει.

Στάθηκε απέναντί μου και είδα καλύτερα έναν μοναχό...

Πριν προλάβω να τον περιεργαστώ με ρωτάει...

- "Πώς σε λένε..." του απαντάω Κώστα...

...και έτσι απλά μου λέει...

"Έλα μαζί μου Κώστα"

Με πήγε στην Παναγία την Κουκουζελίσσα.

...και εκεί άρχισε να μου μιλάει...να μου μιλάει...για τους Αγίους της μονής...και να μου "ζωντανεύει" τις εικόνες με ιστορίες ζωής.

Μου μίλησε για τη ζωή του...προσπαθώντας να με κάνει να νιώσω οικεία...μου μίλησε για προσωπικά του αγωνίσματα και περιστατικά.

Ένας μοναχός που ήρθε 16 χρονών στο Άγιο Όρος και τώρα ήταν πενήντα...

Μου μίλησε για τον άγιο γέροντα του τον Μάξιμο τον Ιβηρίτη....για τη δική τους σχέση...και 'γω τα ρούφαγα...όλος ευγνωμοσύνη στην Παναγία....που τόσο άμεσα απάντησε στο θρήνο μου...

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτά...

Σε κάποια στιγμή μου λέει...

Η ώρα πήγε 4 και εσύ είσαι άμαθος σε αγρυπνίες. Πήγαινε να ξεκουραστείς και το πρωί θα 'ρθω να σε βρω...

...και ήρθε...με ξύπνησε...με έβαλε στο τζιπάκι της μονής...και με πήγε στο σπήλαιο του Αγίου Αθανάσιου...

Μιλώντας μου, εξηγώντας μου, ό,τι βλέπουμε...

Μια στάση έγινε πριν, στην Ρουμανική Σκήτη του Τιμίου Προδρόμου...

......................................................................

Το πρώτο μου προσκύνημα στο Άγιο Όρος

είχε τελειώσει....ήταν μόνο δύο μέρες...

την τρίτη επέστρεφα.

Βγαίνοντας σκεφτόμουν πόσο άμεσα ανταποκρίθηκε η Παναγία στο αίτημά μου

...πως μετέτρεψε το ιερό δέος που ένιωθα για το περιβόλι της...

...Σε προσωπική χαρά για την αγάπη της...σε έναν ανάξιο σαν και μένα...

Φτάνοντας στην Ουρανούπολη ...και βγαίνοντας από το καραβάκι...

"με εγκατέλειψε " και η αίσθηση της ξεκούραστης "καινής" γης που ένιωθα περπατώντας στο Άγιο Όρος.

Μου φάνηκε τόσο κουρασμένη και κρύα η γη κάτω από τα πόδια μου στην Ουρανούπολη...τόσο κρύα...

Από τότε έκανα πολλά προσκυνήματα

στο Άγιο Όρος...

Την αίσθηση της "καινής" γης...δεν την ξαναείχα.

Φεύγοντας , με τη βοήθεια της Παναγίας "πήρα" μαζί μου λίγο από την λαχτάρα των αγαπώντων τον Θεόν...

όμως μία σκέψη και αίσθηση κυριαρχούσε μέσα μου...

Ότι το Άγιον Όρος είναι όντως το Περιβόλι της Κυρίας Θεοτόκου!!!

Σ΄αυτήν πρέπει να απευθυνθείς, να ζητήσεις , να παρακαλέσεις ....να σου γνωρίσει τα άνθη του περιβολιού της...για να διδαχτείς από αυτά!!!

"Για όποιον βλέπουμε καλά ότι αμαρτάνει και δεν μετανοεί, χωρίς να πάθει τίποτα ως τον θάνατό του, να πιστεύεις ότι η κρίση του Θεού γι' αυτόν θα είναι ανελέητος...." |Άγιος Μάρκος ο Ασκητής|

 [η απάντηση στο σύνηθες και εύλογο ερώτημα:

  "Γιατί σε όσους δεν πιστεύουν στον Χριστό,

    δεν πάνε στην Εκκλησία,  

    δεν εγκρατεύονται,

    δεν εξομολογούνται,

    δεν κοινωνούν...

    όλα (δείχνουν να) πηγαίνουν ρολόι;

    Περνούν τέλεια!

    Τα έχουν όλα.

    Λεφτά, απολαύσεις, επιτυχίες στο άλλο φύλο.

    Η ζωή τους ένα ατελείωτο party.

    Δεν τους λείπει τίποτα.

    Κανείς δεν τους ενοχλεί.

    Ούτε ο διάβολος...

    Ενώ εμείς;

    Γκρίνια και εμπόδια παντού.

    Ιδιαιτέρως όταν αποφασίζεις να πας για εξομολόγηση, να κάνεις προσευχή, να διαβάσεις το Ψαλτήρι... 

     Να πας στην Εκκλησία να κοινωνήσεις;

    Εκεί να δεις πόλεμο...

    Γιατί άραγε να συμβαίνει όλο αυτό;"

    |δες παρακάτω την απάντηση:

"Για όποιον βλέπουμε καλά ότι αμαρτάνει και δεν μετανοεί, 

χωρίς να πάθει τίποτα ως τον θάνατό του, 

να πιστεύεις ότι η κρίση του Θεού γι' αυτόν θα είναι ανελέητος. 

Κανείς δεν είναι τόσο αγαθός και φιλεύσπλαχνος, 

όσο ο Κύριος, 

αλλά για τον αμετανόητο δεν υπάρχει άφεση".

Άγιος Μάρκος ο Ασκητής

|επιμέλεια ανάρτησης: Λαυρέντης