Είμαστε καλοί Χριστιανοί, αλλά στην πολιτική ζωή δεν παρεμβαίνουμε …

Πώς θα λύσουμε τα προβλήματα του τόπου;

Οριζόντια μόνο;

Με συστήματα, με νέες προτάσεις;

Γι’ αυτό λοιπόν δεν αλλάζουν τα πράγματα! 

Μην λέτε «εμείς είμαστε απλοί πολίτες, ψηφίζουμε κάθε τέσσερα χρόνια»

Λάθος κάνουμε!

Μπορεί το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα να σου δίνει το λόγο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά κάθε μέρα δεν έχουμε γόνατα;

Ποιοι είναι πιο ισχυροί;

Οι λίγοι που κυβερνούν ή οι πολλοί με τα γόνατα;

Αυτό γιατί το ξεχάσαμε;

Και καθόμαστε και λέμε «δύσκολα τα πράγματα» …

Ας γίνουμε συμμέτοχοι και μέτοχοι των λειτουργιών του τόπου.

Αυτό που δεν κάνουν εκείνοι, θα το κάνουμε εμείς.

Ας πέσουμε στα γόνατα και τα πάντα θα αλλάξουν …

Και μετά θα νομίζουν ότι τα έκαναν εκείνοι …

Δεν πειράζει !

Αυτό είναι ο εγωισμός τους και σ’ εμάς η ταπείνωσή μας … 

Τι έκαναν οι Άγιοι;

Προσηύχοντο για τα πράγματα του κόσμου. 

Κι άλλοι νόμιζαν ότι εκείνοι τα έλυσαν … Πρόβλημά τους!

Το θέμα είναι ποιος θα πάρει το βραβείο και το κύπελλο; 

Αυτό το ξεχάσαμε και γίναμε πολίτες χειρίστου τύπου. 

Είμαστε καλοί Χριστιανοί, αλλά στην πολιτική ζωή δεν παρεμβαίνουμε …

Κι αυτό εννοώ παρέμβαση στην πολιτική ζωή …

Το εννοώ στην κυριολεξία: ότι με την προσευχή μας και με την στάση ζωής μας μπορούμε να παρέμβουμε.

Και μόνο που το ξεχάσαμε είναι αποτυχία μας. 

Να ’χουμε συμμετοχή στην πολιτική ζωή!

Μ’ αυτόν τον τρόπο, που ’ναι μυστικός τρόπος.

Μετά δεν επιτρέπεται να γκρινιάζουμε ότι στον τόπο υπάρχουν σκάνδαλα και δυσκολίες. 

Αφήσαμε την κατάσταση στα χέρια των λίγων και δεν την πήραμε στα χέρια μας. 

Αν δεν πιστεύουμε πως τα γόνατα των πολλών θα αλλάξουν αυτόν τον τόπο, ε, τότε δεν μπορούμε να ανήκουμε σ’ αυτόν τον τόπο …

Σε μια αποτυχία, σε ένα σκάνδαλο, θα δώσουμε λύση.

Με την προσευχή. 

Κάνουμε προσωπική πνευματική ζωή και συνεχώς αναλωνόμαστε στα δικά μας. 

Τα παιδιά μου, οι δικοί μου, 
η δουλειά μου, το σπίτι μου. 

Αυτό είναι δαιμονιώδες. 

Κλειστήκαμε στον εαυτό μας. 

Και μετά για όλα γκρινιάζουμε …

Το δικαίωμα της ψήφου από μόνο του 
δεν θα αλλάξει τα πράγματα … 

Μπορούμε να παρέμβουμε, ακόμα κι αν δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου. 

Ακόμα κι αν δεν έχουμε ελληνική υπηκοότητα. 

Ο Χριστιανός προσεύχεται για όλους τους άρχοντες. 

Και για τους απίστους ακόμα … 

Με αυτόν τον τρόπο παρεμβαίνει στα πράγματα. 

Έτσι, θα αναδειχθεί το κάλλος της Δημοκρατίας

Αυτό είναι Δημοκρατία. 

Να μπορούν όλοι να παρέμβουν.

+ π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Εκτός διδακτέας ύλης συνέχεια ... (Α΄ Λυκείου)

Πριν λίγες ημέρες είχαμε αποκαλύψει ότι βγήκε εκτός διδακτέας ύλης από το βιβλίο της Ιστορίας της Γ΄Λυκείου ο Μακεδονικός αγώνας.
Τώρα με αυτό το έγγραφο αποκαλύπτουμε ότι από το βιβλίο της Πολιτικής Παιδείας της Α΄Λυκείου βγήκε το κεφάλαιο που αναφέρεται σε θεμελιώδεις αξίες της Ελληνικής Ιστορίας, Κοινωνίας και Αντιστασιακής παράδοσης, της Θρησκείας και της προσφοράς του Ελληνικού Πολιτισμού στην Ανθρωπότητα:
Ελληνορθόδοξη παράδοση, οικογένεια, πατριωτισμός και φιλοπατρία εκτός διδακτέας ύλης !
Ακόμη και ο πατριωτισμός, ο κατοχυρωμένος στο Σύνταγμα της Ελληνικής Δημοκρατίας !
Δείτε τα σχετικά έγγραφα του Υπουργείου (πρώην Εθνικής) Παιδείας.

Θ. Μαλκίδης 

Πηγή

Μονάδα «Γαλιλαία»: Ένας «αποχαιρετισμός» χωρίς πόνο

Πριν από λίγο καιρό, σε ένα από τα δωμάτια του 1ου ορόφου του ξενώνα «Γαλιλαία» έγινε ένα μικρό πάρτι. Η Μαρία είχε γύρω της τους φίλους και τους συγγενείς της, όσους την αγαπούσαν. Άκουσαν μουσική, τραγούδησαν, αντάλλαξαν όλα τα λόγια που έμενε να ειπωθούν. Στο τέλος, αφού αποχαιρέτησε όλον τον κόσμο, είπε «και τώρα δεν αντέχω άλλο, θέλω να κοιμηθώ». Λίγο αφότου το ηρεμιστικό φάρμακο πέρασε στον οργανισμό της, η Μαρία μπήκε στην τελική καταστολή. Περίπου μία εβδομάδα μετά, κατέληξε ήσυχα στον ύπνο της.

«Αυτό δεν είναι ευθανασία, αυτό δεν είναι υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Αυτό είναι ανακούφιση», θα πει στην «Καθημερινή» και στην ρεπόρτερ Λίνα Γιάνναρου η Αλίκη Τσερκέζογλου, γυναικολόγος-ογκολόγος και διευθύντρια της Μονάδας Ανακουφιστικής Φροντίδας της Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής «Γαλιλαία», η οποία πριν από έναν χρόνο άνοιξε και λειτουργεί το πρώτο και μοναδικό ελληνικό hospice, για τη δωρεάν φιλοξενία ασθενών τελικού σταδίου ή όσων αντιμετωπίζουν έντονα συμπτώματα από την ασθένεια ή τη χημειοθεραπεία.

Ήπια αναισθησία
«Έχουμε ασθενείς για παράδειγμα με εγκεφαλικές μεταστάσεις, οι οποίες μπορούν να κάνουν πολύ έντονες διεγέρσεις, πολύ δύσκολους πόνους που δεν μπορούν να ελεγχθούν. Σου λένε “θέλω να κοιμηθώ, να μην το νιώθω”. 
Η λεγόμενη τελική καταστολή είναι σαν μια ήπια αναισθησία, από την οποία μπορεί να βγει ο ασθενής εάν σταματήσουμε τη χορήγηση του ηρεμιστικού (σ.σ. αντίθετα με την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, στην οποία η χορήγηση της δόσης του φαρμάκου δεν είναι αναστρέψιμη). Μπορεί κάποιος να μπει σε αυτή προσωρινά, για την αντιμετώπιση κάποιας κρίσης, ή στο τέλος της ζωής του. Αυτό γίνεται πάντα με τη συναίνεση του ασθενούς και της οικογένειάς του κατόπιν εξαντλητικής συζήτησης, μιας μακράς διαδικασίας».

Τρεις «επιλογές»
Στα μέσα Νοεμβρίου, η Washin-gton Post δημοσίευσε άρθρο του συνταξιούχου γαστρεντερολόγου και συγγραφέα Σάμιουελ Χάριγκτον με τίτλο «Επιλέγοντας την έξοδό σου», στο οποίο ανέπτυσσε την άποψη ότι για κάποιους ασθενείς τελικού σταδίου είναι καθησυχαστικό να έχουν ενός είδους έλεγχο στον χρόνο του θανάτου τους. 
Οι τρόποι επιτάχυνσης μιας ήδη προδιαγεγραμμένης πορείας –έγραφε– είναι τρεις: η διακοπή της θεραπευτικής αγωγής, η άρνηση σίτισης και η χορήγηση μιας θανατηφόρου δόσης φαρμάκου. Στην Ελλάδα, το τελευταίο παραμένει παράνομο, ενώ η μεγάλη πλειονότητα των ασθενών στη χώρα μας δεν έχει ούτε τις άλλες δύο επιλογές. Ελλείψει δομών ανακουφιστικής φροντίδας, όπως η «Γαλιλαία», οι περισσότεροι ασθενείς περνούν το τελευταίο στάδιο της ζωής τους στο νοσοκομείο. Ακόμα και όταν το τέλος είναι πολύ κοντά, σιτίζονται και ενυδατώνονται υποχρεωτικά, με ορό, κάνουν καθημερινά εξετάσεις σύμφωνα με το πρωτόκολλο, και συνεχίζουν τη φαρμακευτική αγωγή, ακόμα κι αν αυτή απλώς παρατείνει τη ζωή τους χωρίς να τη βελτιώνει. Κυρίως, περνούν τις τελευταίες τους ώρες μακριά από το σπίτι τους και τους οικείους τους.

«'Eχω δει πολλούς ανθρώπους που βρίσκονται μπροστά από το τέλος της ζωής τους να επιθυμούν τη διακοπή της θεραπείας τους. Αλλά μερικές φορές είναι σαν να θέλουμε να ξοδεύουμε φάρμακα εταιρειών. “Τρέχουν” οι οροί μέχρι που βγαίνει η ψυχή», λέει στην «Κ» η πρόεδρος του Συλλόγου Καρκινοπαθών Εθελοντών Φίλων Ιατρών Αθηνών (ΚΕΦΙ) Ζωή Γραμματόγλου. 
«Πολλοί παρακαλούν τους γιατρούς να τους δώσουν κάτι να φύγουν, δεν αντέχουν. Δεν είμαι υπέρ της ευθανασίας, αυτό που χρειάζεται είναι η ανακουφιστική φροντίδα. Όταν είναι μη αναστρέψιμη η κατάσταση, προέχει η ανακούφιση του ασθενούς, να μην πονάει και όχι να εξαντλείται από τα θεραπευτικά φάρμακα. Δυστυχώς, όμως, δεν υπάρχουν δομές στα νοσοκομεία, hospices ή προγράμματα ανακουφιστικής φροντίδας κατ’ οίκον ώστε οι άνθρωποι να “φεύγουν” στο σπίτι τους». Το κενό μεταξύ νοσοκομείου και σπιτιού καλύπτουν, σε έναν βαθμό, άτυπα, οι μονάδες φροντίδας ηλικιωμένων. «Έχουμε αρκετούς φιλοξενούμενους τελικού σταδίου», λέει στην «Κ» ιδιοκτήτης ΜΦΗ, που επιθυμεί να διατηρήσει την ανωνυμία του. «Είναι περιστατικά που το νοσοκομείο έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά αλλά ούτε μπορεί να τα αναλάβει η οικογένεια. Αυτό που βλέπουμε όμως να συμβαίνει είναι σε μεγάλης ηλικίας ανθρώπους, να γίνονται θεραπείες για την επιμήκυνση της ζωής τους έστω για δύο μήνες. Τα παιδιά στην Ελλάδα δεν έχουν απογαλακτιστεί, ακόμα και όταν ο γονιός δεν έχει επαφή με το περιβάλλον, δεν έχει κίνηση, παλεύουν να τον κρατήσουν στη ζωή». 

O ξενώνας «Γαλιλαία», η πρώτη και μοναδική Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας στην Ελλάδα, της Ιεράς Μητρόπολης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής.

Η ταλαιπωρία
Με 26 ολόκληρα χρόνια «θητείας» στον «Αγιο Σάββα», η κ. Τσερκέζογλου γνωρίζει καλά ότι πολύ συχνά οι ασθενείς κάνουν θεραπεία «επειδή πολύ απλά αυτό ξέρει να κάνει το νοσοκομείο». «Ασθενείς έχουν πάρει την πρώτη γραμμή χημειοθεραπείας, έχουν κάνει υποτροπή, έχουν πάρει δεύτερη, τρίτη, τέταρτη γραμμή. Από ένα σημείο και μετά, όμως, η θεραπεία σε αρρωσταίνει πιο πολύ από ό,τι σου κάνει καλό. Το σταμάτημα μιας μάταιας θεραπείας δεν είναι ευθανασία», λέει. «Στην ανακουφιστική φροντίδα δεν επιταχύνουμε τον θάνατο, ούτε όμως τον παρατείνουμε, ώστε να βασανίζονται οι άνθρωποι».

Για τα παιδιά τους 
Στον ξενώνα «Γαλιλαία», ομάδα γιατρών, ψυχολόγων, νοσηλευτών βρίσκονται κοντά στον ασθενή τελικού σταδίου, τον ενημερώνουν και τον αφουγκράζονται. Μπορεί η ίαση να μην είναι –πια– ο στόχος, αλλά υπάρχουν πολλά που μπορούν να αλλάξουν σε αυτό το στάδιο. 
«Συχνότατα ακούμε ασθενείς να λένε “ξέρω ότι θα πεθάνω, αλλά πώς;”. 
Έχουν ανάγκη να κουβεντιάσουν γι’ αυτά που θα αφήσουν πίσω, πώς θα βιώσει η οικογένειά τους την απώλεια. Πάντα ξέρει ο ασθενής την κατάστασή του, το νιώθει πως επιβαρύνεται. Απλά δεν αντέχει να το συζητήσει με την οικογένειά του γιατί ούτε αυτή το αντέχει. Εκεί έρχεται η ομάδα μας και διευκολύνει αυτή την επικοινωνία, να πουν οι άνθρωποι αυτά που θέλουν. Χρησιμοποιούμε αυτό τον χρόνο για να τους βοηθήσουμε να δουν τι θα ήθελαν από το υπόλοιπο της ζωής τους, τι εκκρεμότητες μπορεί να έχουν να λύσουν, τι επιθυμίες έχουν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. 
Πολύ συχνά έχουμε μανάδες που σου λένε “κουράστηκα, θέλω να φύγω”, αλλά τα παιδιά θέλουν να τις κρατήσουν εδώ. Συνήθως τους κάνουν το χατίρι, κάνουν θεραπείες για τα παιδιά μέχρι να δοθεί ο χρόνος σε όλους να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται». 
Στο τέλος, όποτε αυτό έρθει, είναι «εκεί», κρατώντας το χέρι των δικών τους. «Η ακοή φεύγει τελευταία, τους λέμε. Μιλήστε τους, σας ακούν». 

Σε οικείο περιβάλλον Οι στατιστικές θέλουν τις περισσότερες νοσηλείες στη ζωή ενός ασθενούς να γίνονται τον τελευταίο χρόνο της ζωής του, επιβαρύνοντας τον ίδιο, τους φροντιστές του, υποβαθμίζοντας την ποιότητα ζωής του. 
Το 70% των ασθενών που βρίσκονται στον Ξενώνα «Γαλιλαία» «φεύγουν» στο σπίτι τους, σε οικείο περιβάλλον, κοντά στους δικούς τους. Το 50% δεν κάνει καμία εισαγωγή στο νοσοκομείο στο τελευταίο στάδιο

Να σημειωθεί ότι η πρωτοβουλία ανάπτυξης της μονάδας ανήκει στον μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαο.

Πηγή

Αγγελάκι μου, κακέ λύκε ...

Υπάρχει πιο υπεράνθρωπη, 
πιο υπερβολική και «σκανδαλώδης»
από την προτροπή 
«ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»;

Να αγαπάτε τους εχθρούς σας;

Εδώ ούτε τους φίλους μας 
καταφέρνουμε να αγαπάμε σωστά...
Κι όμως ο Καρλ Γιούνγκ γράφει 
«Η ψυχή του ανθρώπου είναι χριστιανή».

Παρακολουθώ το εγγονάκι μου, δυο χρονών και κάτι,
να παίζει με τις μαριονέτες της Κοκκινοσκουφίτσας
που είναι η αδυναμία της.

Αγκαλιάζει τρυφερά τον λύκο,
τον ακουμπά πλάι στις αγαπημένες της κούκλες,
στα αγαπημένα ζωάκια και του ψιθυρίζει
«αγγελάκι μου, κακέ λύκε, κοιμήσου εδώ!»

Πηγή

Πάνω στα νεύρα, πάνω στο θυμό, στην ταραχή, επάνω στο σεισμό, στον πειρασμό...

...βλέπει κανείς
τον εαυτό του καλύτερα.
Βλέπει και γνωρίζει
ο αγωνιστής, η αγωνίστρια,
τον εαυτό του καλύτερα.
Άμα δε συνέβαινε να θυμώσει,
να νευριάσει,
θα ήξερε τί είναι,
για να αρχίσει να λαμβάνει μέτρα
κατά του κακού εαυτού του;

π. Ευσέβιος Γιαννακάκης

(by Nota Haras)

Η κυρα Αμαλία τ' Ουρανού

Μέσα στο χιονιά του Δεκέμβρη, τότε οπού ο ήλιος λάμπει γυάλινα, για να μην τσαλακώσει το κρυστάλλινο πάπλωμα του χειμώνα, τότε κι εγώ θυμάμαι κάποιες θείες ανάσες του Θεού στη γη. Κάθε εποχή έχει τα καλά της, μα σαν γίνεται αλλόκοτο βίωμα, τότε είναι που αλλάζει την καλοσύνη της, τότε είναι που μεταβάλλεται σε πόνο, σε λύπη...

Η κυρά Αμαλία, «θεια – Άμα» όπως τη φώναζαν στο χωριό, ήτανε μια γυναίκα γεμάτη φως, γεμάτη χάρη, από εκείνη την αλλιώτικη χάρη που κατακλύζει τα συγγράμματα του κυρ - Φώτη Κόντογλου και του μπάρμπα - Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Γεννημένη στη Δερβιτσάνη, σ' ένα πετρόχτιστο χωριό στην παλιά Ήπειρο, εκεί όπου η πέτρα κι ο κάμπος είναι το ψωμί του τόπου. 

Όλη κι όλη ένα και πενήντα, με κάτι μεγάλα παπούτσια, οπού οι πατούσες της χάνονταν στις μεγάλες τους σόλες. Τη θυμάμαι να πρεβατά στα υγρά σοκάκια, εκεί στο μαχαλά της προγιαγιάς μου της Αθηνάς. Πότε έψαλλε, πότε τραγουδούσε και πότε καθάριζε αγριόχορτα. Μόνη της στην εξώθυρα του γραφικού διώροφου σπιτικού της, στέκονταν όρθια κι αγνάντευε την πιάτσα, μη τυχόν και έρθει η κόρη της από τ' Αργυρόκαστρο. Απολάμβανε τη φτώχεια της, σα να 'ταν θείο δώρο, έτοιμο να την κάνει ολόκληρη μια αναμμένη λαμπάδα.

Τις Κυριακές έμπαινε στην Εκκλησιά και η θεία της αρχοντιά εξέπεμπε ένα απόκοσμο αίσθημα χαράς. Ποτέ δεν την είδα να κάθεται στην καρέκλα, παρά μόνο να στέκεται ορθή, πλάι στις υπόλοιπες μαντιλοφορούσες γερόντισσες, περιμένοντας να βγει ο παπάς με τα Άγια και να αγγίξει την άκρη από τα άμφιά του. Ίσως γιατί θυμόταν το θείο γεγονός της αιμορροούσης γυναικός, η οποία έλαβε ως παρηγοριά από το Χριστό την ίασή της. Μολονότι το αθεϊστικό καθεστώς του Ενβέρ Χότζα της στέρησε την τόσο αγαπημένη της Θεία Λειτουργία, εκείνη με περισσό ζήλο, ποτέ της δεν έπαψε να λειτουργείται νοερά, πλάι με τα ασώματα αγγελικά πνεύματα, τα οποία σίγουρα πλαισίωναν τις άπειρες προσευχές της. Αγαπούσε πολύ τις αποστολικές περικοπές, θυμόταν τον εαυτό της μικρό κορίτσι, τότε όταν ο δάσκαλος την ανέβαζε σχεδόν κάθε Κυριακή στο αναλόγιο για να ψάλλει, όπως έλεγε, τον Απόστολο. Τότε στέκονταν εμπρός στις γιαγιάδες και στους παππούδες της εποχής της, με ξεχωριστή παρρησία, γιατί αντάμα με τη φωνή της, έψαλλαν και οι άγιοι, που καμάρωναν γύρω - γύρω στα μεσοτοίχια του ναού.

Έπειτα καθώς μεγάλωσε, παντρεύτηκε άνδρα τυφλό, έκανε οικογένεια και έζησε πλάι του μέχρι να φύγει από κοντά της, μεγαλώνοντας τα παιδιά τους. Εκεί στη Δερβιτσάνη, μέσα στη δίνη της αθεΐας, η ψυχή της συνόδευε πάντοτε το αναμμένο καντήλι που κρυφά βαστούσε στην καμάρα του σπιτιού. Μέσα εκεί φύλαγε εικόνες, τ' αυγό που κρυφά έβαφε την Πασχαλιά και οτιδήποτε άγιο μπόρεσε να βαστήξει.

Μια άγια γυναίκα που κυλούσαν οι μέρες της ζωής της, με γονυκλισίες και ικεσίες προς το φιλόστοργο Θεό. Αχ αυτές οι νηστείες της, έρχονταν να σφραγίζουν την ασκητικότητα του χαρακτήρα της, επάνω σε μια διαρκή νηστεία που για πενήντα ολόκληρα χρόνια, μάστιζε τους Βορειοηπειρώτες.

Εκείνη παρά τα ήδη λιγοστά φαγώσιμα που είχε στο ντουλάπι της, συνέχιζε κρυφά να κάνει αλάδωτη νηστεία, για να νιώσει μέσα της τον εκκλησιασμό που στερήθηκε για τριάντα τρία ολόκληρα χρόνια. Τόσα όσα τα χρόνια που πέρασε ο Χριστός στη γη... Και έπειτα έρχεται η Ανάσταση, ο αγώνας για επιστροφή στην αλήθεια της πίστεώς μας...

Τότε η κυρά Αμαλία, από νωρίς έμπαινε στο ναό, συνόδευε χαμηλόφωνα ψάλτες και παπά, σε όλα όσα διάβαζαν και έψαλλαν. Έτσι την έβρισκαν οι μεγάλες εορτές. Να προσεύχεται, να μην σταματά το χέρι της κάνοντας το Σταυρό, να ακούει μέσα της τα άρρητα ρήματα των Άνω Δυνάμεων...

Δε ζούσε μήτε τα Χριστούγεννα, μήτε και το Πάσχα όπως τα ζούμε εμείς οι άνθρωποι των μερίμνων και της αγωνίας. Εκείνη γεύονταν τη Θεία Κοινωνία σαν οι ασκητές των παλαιών ημερών. Έπειτα γυρνούσε σιωπηλή στο σπίτι της και δεν την ένοιαζε αν το κατσαρόλι της έχει μέσα αγριόχορτα ή νερόβραστο κρέας. Όλα για την θεία Άμα ήταν του Θεού και έστω λίγα απ' αυτά αρκούσαν για να συνεχίζει το χέρι της να κάνει το Σταυρό. Τελικά ποτέ της δεν ήτανε μόνη. Πάντοτε στο πλευρό της ήταν η Παναγία, το εικόνισμα της οποίας σηκώνονταν στις μύτες των ποδιών της για να καταφέρει να το προσκυνήσει. 

«Γιωργάκη, είμεστε του Θεού και δεν είμεστε του εαυτού μας για να περηφανευόμαστε. Δεν ανήκομε σε ‘μάς, αλλά στο Θεό...» Αυτό μου είπε απαντώντας μου κάποια φορά, σε έναν υπερήφανο λογισμό που έκανα. Τόσο φυσικά βρέθηκε δίπλα μου, τραβώντας με απαλά από τη ζακέτα...

Κι έτσι τώρα βρίσκεται ενώπιον του Χριστού που αγάπησε τόσο πολύ... Έφυγε πλήρης ημερών για την Άνω Ιερουσαλήμ.

Μέχρις ότου φύγω κι εγώ απ' αυτή τη ζωή, θα τη θυμάμαι σαν μια χαραμάδα ουρανού που γέμισε με φως Χρίστου τα παιδικά και τα εφηβικά μου χρόνια...

Βόρειος Ήπειρος, Δεκέμβριος 2018
Γκοτζιάς Γιώργος
Εκπαιδευτικός - Λογοτέχνης