Ο σωτήριος "μυστικός δρόμος" για τους ασθενείς & όσους βρίσκονται στο πλάι τους..."Κρυμμένος" σε μια ομιλία...

Αυτή η αλλιώτικη ομιλία του αγαπημένου μας Μητροπολίτη Μόρφου κ.Νεοφύτου αποκαλύπτει έναν πραγματικά συγκλονιστικό "μυστικό δρόμο", που όταν υιοθετηθεί από τους ανθρώπους που σηκώνουν τον σταυρό της ασθένειάς τους (αλλά και απ΄όσους δικούς τους βρίσκονται και συμπάσχουν δίπλα τους...), αλλάζει εντελώς-τελείως όλα τα μέχρι τότε δεδομένα στην αντιμετώπιση της αβάσταχτης πραγματικότητας που βιώνουν...
Όπως ακριβώς τον έκανε πράξη ο, περί ου ο λόγος, 
γοητευτικός Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός...

(Ὅσιος Νικηφόρος ὁ Λεπρός, 
ὁ σταυρωμένος ἄνθρωπος...)

Σκοπιανή ταινία προσβάλλει τον Χριστό και την Ελλάδα με άντρα σταυρωμένο πάνω σε ελληνικό χάρτη...

Μια ταινία που λογοκρίθηκε στα Σκόπια και αναμένεται να προκαλέσει αντιδράσεις στην Ελλάδα, μόνο από την αφίσα της, βγαίνει στους κινηματογράφους στην γειτονική χώρα.

 Η ταινία «Mocking of Christ» έχει την υποστήριξη του Προέδρου της πΓΔΜ, Ιβανόφ, την απέχθεια του πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ και μέσα σε όλα αυτά έχει έλληνες ηθοποιούς που πρωταγωνιστούν, όπως την Ιωάννα Πηλιχού και την υποστήριξη του Δήμου Αθηναίων. 
Ένας αχταρμάς δηλαδή. 
Η υπόθεση της ταινίας, «Mocking of Christ», «Ο χλευασμός του Χριστού», έχει ως εξής: 
Ο Αλέξανδρος Φιλιππόπουλος (και Αλέξανδρος και Φίλιππος...), ένας διάσημος δημοσιογράφος ενός γαλλικού πολιτικού περιοδικού επιστρέφει στη γεννέτειρά του στη Βόρεια Ελλάδα, αναζητώντας την αλήθεια για τον πατέρα του, Λάζαρο, ο οποίος έζησε σαν πολιτικός πρόσφυγας στα Σκόπια. 
Στην ταινία τρομοκράτες του UCK (των Αλβανόφωνων)  σκορπίζουν το θάνατο βάζοντας φωτιά...
Ο κεντρικός ήρωας δολοφονείται, με «σταύρωση», σε μία πινακίδα υπό κατασκευή αυτοκινητόδρομου στην Βόρεια Ελλάδα, που σύμφωνα με το έργο «χωρίζει την Μακεδονία στα δύο». 
Σκηνή με άκρως αλυτρωτικό νόημα και περιεχόμενο. 
Η ταινία «Mocking of Christ», σε σκηνοθεσία του Γιάνι Μποζάτζι, διαγωνίστηκε στο Φεστιβάλ του Μόντρεαλ πρόσφατα και μάλιστα κέρδισε και μνεία πρωτοπορίας. 
Στο δε Φεστιβάλ και στον κατάλογό του εμφανίζεται ως «Μακεδονική». Σκηνές του έργου γυρίστηκαν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Φλώρινα. 
(Το προκλητικό τρέιλερ της ταινίας εδώ...)

Αλλαγή αμφίων στον Άγιο Σάββα...Πρώτη φορά μετά την επάνοδο από την Ιταλία, στο "σπίτι του", στη Ιερά Μονή του στα Ιεροσόλυμα! Το 1965...

Σχετικές αναρτήσεις:

1~ Στιγμιότυπα ἀπό τό βίο τοῦ ἁγ. Σάββα τοῦ Ἡγιασμένου...

2~ "Στον Άγιο Σάββα;

Οι γυναίκες μόνο από μακριά..." 

"Γιατί να μην μπαίνουμε 

εμείς οι γυναίκες στο μοναστήρι του Αγίου Σάββα;

Μήπως τελικά ο Άγιος Σάββας ήταν μισογύνης;;;"

Εσείς έχετε ακούσει για την Asia Bibi;

   Σίγουρα, οι περισσότεροι από εσάς δεν έχουν ακούσει τίποτα. Όπως δεν είχα ακούσει και εγώ μέχρι πολύ πρόσφατα. Πως να ακούσουμε με όλα αυτά τα τόσο ‘‘έγκυρα’’ μέσα που άρχουν στον κόσμο της ενημέρωσης; Χρειάζεται κανείς να ψάχνει σε ‘σαμιζντάτ’ ειδήσεις για να μαθαίνει πλέον.

Η Bibi είναι μια χριστιανή του Πακιστάν. Ηλικίας 47 χρονών, μητέρα πέντε παιδιών. Από το 2009 βρίσκεται στην φυλακή. Καταδικάστηκε με την κατηγορία εξύβρισης του Μωάμεθ (του προφήτη του Ισλάμ).

Όλα ξεκίνησαν μια μέρα στον αγρό, όπου εργαζόταν η Bibi: της ζήτησαν να φέρει νερό από την βρύση στις άλλες εργαζόμενες (που ήταν μουσουλμάνες)… ήπιε και αυτή από ένα σκεύος που βρισκόταν στην βρύση, θεωρήθηκε πως το ‘μόλυνε’ (ως ‘‘άπιστη’’ που ήταν) και πάνω στον διαπληκτισμό που ακολούθησε είπε στις άλλες: 

"Ναι, εγώ πιστεύω στον Χριστό που σταυρώθηκε για την ανθρωπότητα...

Ο Μωάμεθ τι έκανε γι’αυτήν;". 

Έτσι ξεκίνησε η βαρύτατα οδυνηρή περιπέτεια της. Πήγαν να την λιντσάρουν, μετά δυσκολίας σώθηκε. Και κατέληξε φυλακή.

Το 2010 καταδικάστηκε σε εκτέλεση δι’απαγχονισμού αλλά η ποινή δεν εκτελέστηκε λόγω της αντίδρασης που προκλήθηκε στο εξωτερικό της χώρας (επενέβη και ο τότε πάπας Βενέδικτος). 

Μάλιστα, έχουν δολοφονηθεί δύο υψηλά ιστάμενα πρόσωπα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής του Πακιστάν επειδή τάχθηκαν υπέρ της αμνήστευσής της.

Η Bibi βρίσκεται μέχρι σήμερα στην φυλακή, σε απομόνωση και η τροφή της παρέχεται υπό ειδική επίβλεψη, λόγω φόβου απόπειρας δηλητηρίασής της (απόπειρα που έχει συμβεί στο παρελθόν). Της έχει γίνει, βέβαια, και πρόταση για να ασπαστεί το Ισλάμ αλλά έχει αρνηθεί.

Παρ’ότι αρκετές χώρες έχουν προθυμοποιηθεί να της παράσχουν άσυλο, οι αρχές του Πακιστάν φοβούνται να την απελευθερώσουν επειδή κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε ξέσπασμα εκτεταμένης βίας εκ μέρους του όχλου και σε δολοφονίες των όσων θα’χουν αποφασίσει την απελευθέρωσή της. Πρόκειται για μια φρικτή ομηρία! Αλλά και για ένα ξεκάθαρο σύγχρονο παράδειγμα χριστιανικής ομολογίας!

Στην φωτό η Bibi με δύο από τα παιδάκια της.

Από Dimitri Lalushi

(εμείς από την Κατερινα Μωραϊτη).

"Μην ανοίξεις ψιλικατζίδικο στην ψυχή σου..." του π.Αντρέα Κονάνου.

"O ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΠΟΛΥΣ,
 ΑΛΛΑ ΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΛΙΓΟΙ..."

~ Άργησε , αλλά, Δόξα Τω Θεώ, έγινε! Ενταφιάστηκαν στην Κλεισούρα οι 573 νεκροί του ελληνοϊταλικού πολέμου...77 χρόνια μετά!!!

Ενταφιασμός των προγόνων μας Ελλήνων στρατιωτών του Έπους 1940-1941...

Ενταφιάστηκαν στην Κλεισούρα οι 573 νεκροί του ελληνοϊταλικού πολέμου 

Mε μία λιτή τελετή ενταφιάστηκαν στο τόπο όπου έγραψαν το Έπος του 1940-41, στα στενά της Κλεισούρας στην Αλβανία, στο χωριό Ντραγκότι, 573 Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί.

Η αναζήτηση των οστών στη συγκεκριμένη περιοχή είχε ξεκινήσει τον περασμένο Ιανουάριο και από τότε έως σήμερα εντοπίστηκαν περίπου 700 Έλληνες. Τον Ιούλιο τα οστά των πρώτων 100 είχαν μεταφερθεί στο στρατιωτικό νεκροταφείο στο χωριό Βουλιαράτες.

Το μεσημέρι, στο Ντραγκότι, στο νεκροταφείο που έως σήμερα είχε κενοτάφια, έγινε η ταφή των 573 ηρώων.

Μετά τη λήξη του αλβανικού μετώπου, οι Έλληνες πεσόντες είχαν μείνει στην κοιλάδα της Κλεισούρας για 77 χρόνια, θαμμένοι πρόχειρα από τους Ιταλούς κατά την οπισθοχώρηση...

~ Αν μπορείς να δώσεις λίγο από το ...αίμα σου.

Ξεκινάνε οι εκδηλώσεις προς τιμήν του Αγίου μας...

  Από αυτήν την Κυριακή 14 Οκτωβρίου 2018 ξεκινάνε οι εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν του πολυαγαπημένου μας Αγίου Δημητρίου, οι οποίες θα κορυφωθούν με την έλευση της Παναγίας του Όρους των Ελαιών και του Τιμίου Σταυρού από τα Ιεροσόλυμα την Δευτέρα 15 Οκτωβρίου. 
Οι εορταστικές εκδηλώσεις θα ολοκληρωθούν την Κυριακή 4 Νοεμβρίου, με την τελετή του Αγίου Μύρου.

  Ώς τέκνα του Αγίου Δημητρίου, θέλουμε να εκφράσουμε την απέραντη αγάπη και συγκίνηση μας, προς τον Μέγα Άγιο και ταυτόχρονα να προσκαλέσουμε όλους τους ανθρώπους να έρθουν να προσκυνήσουν και να παρακαλέσουν τον Μυροβλύτη του Χριστού.

  Ο Άγιος Δημήτριος ειναι Ολοζώντανος, παρών σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Δεν μπορούμε να φανταστούμε την ζωή μας χωρίς τον Μυρορρόα του Θεού. Όσο έχουμε Εκείνον δίπλα μας, δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτα. Όλοι μας χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη στον Φιλόπατρι και Σωσίπολι Άγιο. 
Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, ειναι να είμαστε όσο πιο συχνά μπορούμε στον πάνσεπτο Ιερό Ναό του, για να τον τιμήσουμε, να τον δοξάσουμε και να τον προσκυνήσουμε ευλαβικά και τιμητικά.

   Έχουμε ιερό χρέος,  να ευχαριστήσουμε εκ βάθους καρδίας, τον Προϊστάμενο του Ναού του Αγίου μας, πατέρα Δαμασκηνό, καθώς και τους καλούς μας Ιερείς, Πατέρα Γεώργιο και Πατέρα Νικόλαο, που τόσο κοπιάζουν για την αγάπη του Αγίου. Επίσης τους νεωκόρους, τους ψάλτες, τους ιερόπαιδες, τους λογιστές και όλους τους βοηθούς του Ναού, που αγωνίζονται για να έχουμε όλοι μια υπέροχη πανήγυρι. Σε όλους χρωστάμε μεγάλη ευγνωμοσύνη.

  Περαίνοντας, επιτρέψτε μας να απευθυνθούμε στον Αδερφό και Προστάτη μας.

Άγιε μας, σε αγαπάμε, σε πιστεύουμε, εισαι για εμας το στήριγμα, ο Προστάτης, η καταφυγή μας. Ευλόγησε, σε παρακαλούμε, τις εορταστικές εκδηλώσεις προς τιμήν σου. Κάνε όλοι οι άνθρωποι που θα προσέλθουν, να ωφεληθούν πνευματικά και να φύγουν χαρούμενοι, γεμάτη ελπίδα και κουράγιο. Αξίωσε μας, να είμαστε συνεχώς κοντά σου και να σε μιμηθούνε. Μην μας εγκαταλείψεις ποτέ, σε ικετεύουμε και συγχώρεσε μας για όλα τα λάθη μας. Προστάτεψε την Αγιοτόκο Θεσσαλονίκη, την πόλη σου, που κάποιοι θέλουν να την αλώσουν και χάρισε σε όλους μας, πνεύμα Αυτοθυσίας, Λεβεντιάς και Θυσιαστικής Αγάπης. Αμην. Σε ευχαριστούμε για όλα....

                                           Με απέραντη αγάπη.

         Πτυχιούχοι και Φοιτητές Διαφόρων Σχολών της Θεσσαλονίκης.

                                                 Τα παιδιά σου.

(Μας έστειλαν...
Προς ενημέρωση και κοινοποίηση...
                                                    "αμφ.")

Οι Άγιοι βγήκαν στο μεϊντάνι...

" Άμα γράψεις κάτι για το θέμα", μου είπε ο φίλος μου ο ιερέας που μου διηγείτο τα θαυμάσια, δώσε τίτλο 
"οι Άγιοι βγήκαν στο μεϊντάνι".

 Μου άρεσε. 
"Κρατείται" σκέφτηκα και βγήκα από το ναό, κρυφοκοιτάζοντας ολόγυρα για αγίους....
Σίγουρα υπήρχαν αλλά ο φθινοπωρινός ήλιος χτυπούσε κατ'ευθείαν στα μάτια μου και δίχως γυαλιά δεν έβλεπα καλά.
Όταν ανέβηκα στο γραφείο, έψαξα να βρω τι ακριβώς σημαίνει "μεϊντάνι". 
Στο περίπου ξέρω αλλά με τους αγίους δεν είμαστε στο περίπου. Εδώ υπάρχει ακρίβεια και απολυτότητα.
Μεϊντάνι λοιπόν είναι η αλάνα, ο ανοικτός χώρος, η πλατεία και "βγήκε στο μεϊντάνι" σημαίνει μπορούν να τον δουν όλοι και μεταφορικά "βγήκε στο κλαρί", έγινε κλέφτης", βγήκε στα βουνά".
"Ωραία" είπα "μου κάνουν όλα. Σωστά είναι."
Γιατί με όσα μαθαίνουμε, νιώθουμε, βιώνουμε όντως στο μεϊντάνι έχουν βγει οι Φίλοι μας και μας κυκλώνουν, μας ακουμπούν, μας προστατεύουν, μας αγαπούν, μας σκεπάζουν....
Ο ιερέας που προανέφερα, μου περιέγραψε ένα τελείως εξώκοσμο γεγονός που συνέβη πριν καναδυό εβδομάδες με πολλούς θεατές αλλά με δέσμευσε να μην το γράψω ακόμη (Αν αργήσει να μου δώσει ευλογία, θα "αυθαιρετήσω"). 
Ωστόσο για το δεύτερο γεγονός δεν ζήτησα άδεια και έτσι το γράφω: Προς δόξαν Θεού και προς ενίσχυση όλων μας, ακριβώς σε μέρες που οι αρχές και εξουσίες του κόσμου τούτου παλεύουν να μας πείσουν πως ο Θεός περισσεύει και δεν υπάρχει θέση γι'Αυτόν στις ζωές των έξυπνων και προοδευτικών ανθρώπων (ότι πιο αναχρονιστικό έχω ακούσει....παλιός μύθος προερχόμενος κάπου από τα βόρεια, όπου τώρα πια -μετά την επιστροφή στον Χριστό- στέκονται όρθιοι σε τετράωρες θείες λειτουργίες).
Αυτό που θα πούμε, συμβαίνει εδώ και δυο περίπου χρόνια κάπου στην Αθήνα και η πηγή είναι εξακριβωμένα αξιόπιστη, σοβαρή και ακριβής.

Ο άνδρας είναι αυτό που δίχως περιστροφές θα ονόμαζε κάποιος "ρεμάλι". 
Εκ νεότητός του ναρκωτικά, πιοτό και άλλες καταχρήσεις, νυχτερινές ασχολίες (όχι και τόσο...ευγενείς) και μια ζωή να σέρνεται από λάσπη σε βούρκο. 
Τώρα, γύρω στα εβδομήντα του χρόνια, είναι μόνος, άρρωστος, με την υγεία του υποθηκευμένη στις κραιπάλες της νιότης, την ψυχούλα του να παλεύει εφιάλτες και καθηλωμένος σε ένα κρεββάτι. Κάποιες φορές τον επισκέπτεται ένας πονόψυχος μακρινός συγγενής αλλά η Αθήνα είναι μεγάλη, οι αποστάσεις μακρινές και οι άνθρωποι πολυάσχολοι.
Ωστόσο, πριν δυο χρόνια, ένα περίεργο γεγονός τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της βρώμικης (και κυριολεκτικά) καθημερινότητος του μοναχικού αυτού ανθρώπου καθώς από το πουθενά άνοιξε η πόρτα του και μπήκε ένας παπάς ο οποίος του μίλησε απαλά και αγαπησιάρικα, καθάρισε τον ίδιο και το σπίτι, του πήγε φαγητό και έφυγε βιαστικά. 
Πριν όμως προλάβει ο άνθρωπός μας να μελαγχολήσει, ο παράξενος παπάς ξανάρθε και έκανε τα ίδια πράγματα, με το ίδιο χαμόγελο και έφυγε πάλι για να συνεχίσει να ξανάρχεται δυο χρόνια τώρα, δυο φορές την εβδομάδα.
Πολλές κουβέντες δεν έχει, κάνει την δουλειά του (αυτή της αγάπης), του λέει λίγα ενθαρρυντικά λόγια (όχι μεγάλα κηρύγματα) και φεύγει, δίχως να πει το όνομά του, το από που έρχεται και από που πηγάζει το ενδιαφέρον του.
Ο άντρας, το "ρεμάλι", ρουφάει την παρουσία του ιερέα κι' αναρωτιέται στον συγγενή του "από πού κι'ως πού ".....
"Από δω ως εκεί που ΔΕΝ τελειώνει η Αγάπη", θα μπορούσε κάποιος να απαντήσει αλλά αυτό θα έμοιαζε πολύ ιδανικό για τον άντρα που σε πρακτική βάση κατέστρεψε την ζωή του και τώρα -σε πρακτική πάλι βάση- αυτός ο ξένος με τα ράσα τακτοποιεί τον ίδιο, το σπίτι, του καρφώνει κι' ένα γέλιο στο πέτο της πυτζάμας που μόλις του φόρεσε καθαρή και φεύγει. 
Σίγουρα πράγματα, ήσυχα, παστρικά, σπιτίσια, όπως δεν είχε απολαύσει ποτέ ως τώρα. 
Παρεκτός από όταν ήταν παιδί, από τα χέρια της συχωρεμένης της μάνας του. Αλλά αυτό είναι τόσο μακρινό και τόσο σβησμένο από τις παράξενες διαδρομές του, που μοιάζει σαν να μην υπήρξε ποτέ παιδί.....
Περνούν οι μέρες και ο παπάς ξανάρχεται.....
Τον περιγράφει στον συγγενή ως κοντούλη, αδύνατο, λειψό θα λέγαμε, αλλά με γλύκα στο χαμόγελό του και -παρά τα χρόνια του- σβέλτο.
Του έδειξε, νομίζω, φωτογραφία ο συγγενής (ο οποίος είναι συνειδητοποιημένος χριστιανός) και τώρα κάτι λέει για τον παπα Νικόλα τον Πλανά (ο συγγενής, γιατί το "ρεμάλι" δεν ξέρει απ'αυτά...).
Βγήκαν όντως στο μεϊντάνι....
Δόξα τω Θεώ!

 ΕΛΕΝΑ

https://anazhthseis-elena.blogspot.com/2018/10/blog-post.html

''Τον Σταυρό μου να τον δώσεις στην γυναίκα μου, και το όπλο μου στον γιό μου, και να τους πείς οτι το καθήκον μου το έκανα...'' ~ Παύλος Μελάς

''Τον Σταυρό μου να τον δώσεις στην γυναίκα μου, και το όπλο μου στον γιό μου,

 και να τους πείς οτι το καθήκον μου το έκανα...'' 

~Παύλος Μελάς 

(13 Οκτωβρίου 1904)

"Ο ευαίσθητος"

Ένας τέτοιος ευαίσθητος άνθρωπος ήταν αυτό το παλληκάρι της Μακεδονίας, στο οποίο οφείλουμε πολλά. Ήταν γενναίος, αγαθός, υψηλόφρων, ωραίος στη ζωή και στη μάχη. Τα ιδανικά του; Η αρετή, η πίστη στο Θεό, η φιλοπατρία και η φλόγα της θυσίας για την Πατρίδα και τον άνθρωπο.

Γράφει ο ίδιος στο ημερολόγιό του:

«Εκλέγων το στάδιον αυτό, δεν υπήκουσα παρά εις μίαν ιδέαν, να φανώ χρήσιμος εις τον πλησίον και εις τον τόπον μου... Αυτή είναι όλη μου η φιλοδοξία· και όπως κάθε καλός στρατιώτης θέλω να υπηρετήσω την πατρίδα μου και δι’ αυτήν να αποθάνω. Καμία δυσκολία δεν θα με σταματήση... Δεν θα υποχωρήσω ποτέ προ των εμποδίων. Προς το παρόν άλλωστε δεν θα υποστώ εις την Στρατιωτικήν Σχολήν παρά πειθαρχίαν ολίγον σκληράν και μερικάς στερήσεις»

Η ευαισθησία αυτή και ιδιαίτερα για την πολύπαθη και μαρτυρική Μακεδονία, τον κάνει να αφήσει τις απολαύσεις, την οικογενειακή του θαλπωρή, την προσωπική του ανέλιξη και σταδιοδρομία και να φθάσει στη Μακεδονία σαν ουράνιος άγγελος για να παρηγορήσει και να συντρέξει τους πονεμένους Μακεδόνες. 

«Αναλαμβάνω αυτόν τον αγώνα με όλην μου την ψυχήν και με την ιδέαν ότι είμαι υποχρεωμένος να τον αναλάβω. Είχα και έχω την ακράδαντον πεποίθησιν ότι δυνάμεθα να εργασθώμεν εν Μακεδονία και να σώσωμεν πολλά πράγματα. Έχων δε την πεποίθησιν ταύτην, έχω και υπέρτατον καθήκον να θυσιάσω το παν όπως πείσω και Κυβέρνησιν και κοινήν γνώμην περί τούτου»

Σήμερα, 114 χρόνια μετά το μαρτυρικό του τέλος, το μήνυμα του Παύλου Μελά είναι χαρακτηριστικό και συγχρόνως αποκαλυπτικό, αν θέλουμε πράγματι να μας γράψει η ιστορία και να μην μας διαγράψει ο Θεός από το βιβλίο της ζωής.

Ζητούνται ευαίσθητοι που θα θυσιάζονται για την Πίστη και την Πατρίδα, αντί να θυσιάζουν αυτά τα δύο στο βωμό του συμφέροντος, για μια θέση εξουσίας, για λίγο χρήμα.

Ζητούνται ήρωες, καρδιές καιόμενες για τον Χριστό και την Πατρίδα,

που θα είναι έτοιμοι να ζημιωθούν, να απορριφθούν, να χλευασθούν, και να γίνουν θέατρο «και αγγέλοις και ανθρώποις», όπως πολύ σοφά μας παραδίδει ο πολύπαθος Απόστολος Παύλος.

Ζητούνται μάρτυρες, που θα τολμήσουν να πολιτευτούν αντιορθολογικά, αντικοσμικά και να ονειρευτούν παράλογα, όπως ο Παύλος Μελάς και όλη η ένδοξη χορεία των Μακεδονομάχων.

Ζητούνται μωροί δια Χριστόν,

για να περπατήσουν μέσα στην αφρισμένη θάλασσα της απιστίας και της αθεΐας, που θα μοιράσουν την αλήθεια, τη δικαιοσύνη, το ψωμί, τον Χριστό στον ά-ϋπνο, στον ά-φιλο, στον ά-θεο άνθρωπο της εποχής μας.

Ζητούνται, τελικά, ευαίσθητοι, που θα γίνουν πνευματική μάχαιρα,

για να καθαρίσουν όλα τα ζιζάνια που φύτρωσαν στον αιματοβαμμένο αυτό τόπο, που θα γίνουν «άλας της γης», «πόλις επάνω όρους κειμένη» και φως, σύμφωνα με τον λόγο του Χριστού.

Ζητούνται ευαίσθητοι, που θα τους διακρίνει η αγωνία για τον τόπο αυτό, για τον Χριστιανό, για τον άνεργο, για τον πτωχό που ζητάει μια διέξοδο για ένα καλύτερο μέλλον.

Ζητούνται ευαίσθητοι για...

Δεν είναι για όλους ο λόγος αυτός,

δεν είναι για όλους το όνειρο αυτό,

είναι μόνο για λίγους...

Για της λεβεντιάς τον άνθρωπο, σαν τον Παύλο Μελά...

Τι θα έλεγε άραγε σήμερα με όσα γίνονται στην πολύπαθη πατρίδα μας; ...

Αιωνία του η μνήμη.

''Το μήνυμα ενός ευαίσθητου...''

Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καστορίας κ.κ. Σεραφείμ

____________________________________________________________

Πηγή: imkastorias.gr

Σχετικά:
1 ~ Ο Σταυρός του Παύλου.

Εκείνος τον σήκωσε έως τέλους.

(από τον Tasos Papakostas)

2 ~ Σε κλαίει λαός. Πάντα χλωρό να σειέται το χορτάρι
στον τόπο που σε πλάγιασε το βόλι, ω παλικάρι.
Πανάλαφρος ο ύπνος σου του Απρίλη τα πουλιά
σαν του σπιτιού σου να τ’ ακούς λογάκια και φιλιά
και να σου φτάνουν του σκληρού χειμώνα οι καταρράχτες
σαν τουφεκιού αστραπόβροντα και σαν πολέμου κράχτες.
Πλατιά του ονείρου μας η γη και απόμακρη. Και γέρνεις
εκεί και σβεις γοργά.
Ιερή στιγμή. Σαν πιο πλατιά τη δείχνεις, και τη φέρνεις
σαν πιο κοντά!

Κωστής Παλαμάς....."Παύλος Μελάς"

(από την Εύα Βαρσάμη )

~ Γιάκωβος...Όταν διαβάσεις την ιστορία του, θα καταλάβεις γιατί από απόψε & πέρα δεν θα μπορείς να τον βγάλεις από την προσευχή σου...

Ένας δικός μας άνθρωπος, 
ένας από τους "συν αυτώ"...
Τα έμαθε από τον Αν. αυτά τα "κόλπα"...
Εκείνο το βράδυ μέσα στα στενά στο κέντρο, είναι αλήθεια, πως σκιάχτηκε λιγάκι...

Σ΄εκείνο το αλλιώτικο Athens by night...

Ειδικά όταν ο Αν. άνοιξε το πορτμπαγκάζ και κάλεσε τους άστεγους και τους αναγκεμένους, αρκετούς από τους οποίους γνώριζε με τ΄όνομά τους...

Ανάμεσά τους κι αρκετοί εξαρτημένοι (από τότε έμαθε να τους διακρίνει με την πρώτη ματιά...), να έρθουν να δοκιμάσουν και να πάρουν κάποιο από τα ζευγάρια των παπουτσιών που΄χαν γεμίσει ασφυκτικά το μικροσκοπικό του αυτοκίνητο...

Τέτοιες βραδιές σαν και τούτες ήταν. Είχε ξεκινήσει το τσουχτερό κρύο, ειδικά για κείνους, που την βγάζουν τη νύχτα έξω, κάτω απ΄τα αστέρια.

Εκείνος, σαν γνήσιος κομπάρσος, 
μοίραζε στους ανθρώπους τις μπουγάτσες και τις τυρόπιτες, 
που με τα χέρια της είχε φτιάξει η Αλ.
Χωρίς μιλιά.

Δειλά δειλά από τότε δοκίμασε κι εκείνος να έρχεται πιο κοντά με αυτές τις ταλαιπωρημένες ψυχές.

Ποτέ του δεν το μετάνιωσε.

Μια τέτοια βραδιά ήταν και η αποψινή.

Έξω από το πολυκατάστημα, από τα μεγαλύτερα και πιο φιλικά της πρωτεύουσας.

Τον είχε ξαναδεί 2-3 φορές, αλλά δεν είχαν ανταλλάξει πάρα μόνο λίγες κουβέντες.

Βιαζόταν βλέπεις ο ένας απ΄τους δυο, ο άλλος καθόλου.

Απόψε όμως δεν μπόρεσε να τον προσπεράσει έτσι απλά.

Τον ρώτησε μπαίνοντας:

- Θυμήστε μου τ΄όνομά σας!

- Γιάκωβος.

- Τι να σας φέρω από μέσα κ.Ιάκωβε;
Κάτι να φάτε. Να πιείτε;

(Είχε σκύψει από πάνω του.
Τον κοίταξε ο Γιάκωβος. Έριξε μια ματιά και στην βρώμικη τσάντα, που΄χε δίπλα του).

- Μου έφεραν φαγητό, παιδί μου. 
Μην κάνεις τον κόπο.


- Μα, δεν γίνεται! Κάτι πρέπει να σας φέρω.

- Καλά, αφού επιμένεις.
(Ανασήκωσε λίγο την πλάτη του από την βάση του τοίχου. 
Τον κοίταξε ευθεία στα μάτια).
Να εκεί, στους καφέδες, έχει κάτι κουτάκια με νεσκαφέ. 
10 έχει μέσα. Αν μπορείς. Αυτόν πίνω.

Τον χαιρέτησε, χωρίς να τον αποχαιρετήσει.

Του έκανε εντύπωση.

Θα μπορούσε να του ζητήσει ό,τι θέλει.

Αφού είδε πως η διάθεση του άλλου ήταν "ό,τι θες"...

Ένα κουτάκι νεσκαφέ! 
(Με 10 φακελάκια μέσα...)

Τα είπε με 2 λόγια στην γυναίκα του.
Τον ένιωσε εκείνη.
(Πάντα τον νιώθει...)
Πήγαν κατευθείαν στους καφέδες.
Πήρε το κουτί στα χέρια του.
1,25 ευρώ...(!!!)

Το άφησε και πήρε 2 πακέτα. 
(Με 20 φακελάκια το καθένα μέσα...)
Τα έβαλε στο καροτσάκι και ξεκίνησαν για τα δικά τους ψώνια.

Πλήρωσε, τα βάλανε στις σακούλες και αφήνοντας την σύζυγό του να περιμένει με το καροτσάκι γεμάτο, πήγε κατευθείαν προς τον Γιάκωβο.

"Έρχομαι αμέσως, αγάπη μου!"

- κ. Ιάκωβε, τα έφερα!

- Τι είναι αυτά παιδί μου; 2 πακέτα μεγάλα; 
Και σοκολάτα; Δεν έπρεπε να ξοδευτείς...

- Μήπως έχεις ζάχαρο, κ. Ιάκωβε;
Κάνει να φας γλυκό πράγμα;

- Κάνει. Δεν είμαι διαβητικός. Σε ευχαριστώ!

- Τι άλλο πρόβλημα υγείας έχεις, κ.Ιάκωβε;

- 7 μπαλονάκια μου έχουνε βάλει...

- Στην καρδιά; (Ε, που στο μυαλό;, σκέφτηκε αμέσως μόλις πρόφερε την λέξη. Αλλά το΄χε ήδη πει το "μαργαριτάρι"...)


- Τελευταία φορά τις προάλλες, στις 11 Ιουνίου.
Θυμήθηκα τα παλιά και δεν άντεξα. Σωριάστηκα χάμω, εδώ πιο πέρα. Με μάζεψαν και με πήγαν στο Σισμανόγλειο. Είχα 5. Μου΄βαλαν άλλα 2 μπαλονάκια. 4 μέρες έμεινα μέσα.

- Τι θυμήθηκες, κ.Ιάκωβε; 
( Δεν βαστάς να μην τον ρωτήσεις.
Τον βλέπεις πως θέλει να τα πει.
Να τα βγάλει σε κάποιον. 
Ακόμα κι αν εκείνος είναι πάλι βιαστικός...)

- Είμαι από την Κύπρο.
Ήμουνα 18 χρονώ.
Με άλλους 221 λοκατζήδες.
Βγήκαμε μπροστά στον Τούρκο.
Με πέτυχαν.
Άσχημα...
Πρόσωπο, πόδι, πλευρά και σ΄άλλα σημεία...
Ήμουνα όλος μια πληγή.
Ξύπνησα στην Αθήνα.
Στο 401.
4 μήνες...
Δεν είχα μύτη...
(Άρχισε να δείχνει τα σημάδια του. 
Ο άλλος τα΄χει δει. 
Δεν θα μπορούσε να μην...
Αλλά δεν ήθελε να το δείξει).

- Και σου κάνανε πλαστική; 

- Ναι, αλλά αποτυχημένη, όπως βλέπεις.
(Δίκιο έχει. Στο πρόσωπό του δεσπόζει κάτι σαν μύτη. Γύρω της καμένα σημεία. Τίποτα απ΄αυτά όμως δεν τον κάνει αποκρουστικό. Ίσα ίσα...)

- Οικογένεια δεν έκανες, κ.Ιάκωβε...
(Βιάστηκε πάλι!)

- Αγάπησα μια γιατρίνα! 
(Έλαμψαν τα μάτια του!)
Εκείνη με περιποιήθηκε όλους εκείνους τους μήνες! 
Με στήριξε...
Μου έδωσε ελπίδα...

- Της το΄πες ποτέ;

- Και βέβαια της το΄πα!
Και εκείνη, παρά τα χάλια μου, 
με...παντρεύτηκε!
Πρώτη μου φορά, που άρχισα να βλέπω Θεού πρόσωπο... 
Πιάσαμε ένα σπιτάκι στον Άγιο Μελέτη.
Και μετά ήρθε το παιδί...
Ο Γιαννάκης μας!
(Χείμαρρος από εκεί & μετά ο Γιάκωβος...)
Είχε ένα σπίτι η Δέσποινα στο χωριό.
Είπαμε να το πουλήσει στον αδερφό της.
Μου είπε να κάτσω εγώ και να πάει με το παιδί. 
16 χρονώ ήτανε ο Γιάννης μου...
( Ωχ! Άμα άκουσε το "ήτανε", 
ένα σφίξιμο στην καρδιά του τον έπιασε τον "δικό μας"...)

- Και;

- Είχε μεγάλη κακοκαιρία.
Με πήραν τηλέφωνο.
Της είπα να κάτσει και να΄ρθουνε την άλλη μέρα. 
Ήθελε όμως να΄ρθει!
Να μην μείνουν το βράδυ εκεί.
Να΄ρθουν σε μένα!
Σε μια κλειστή στροφή έφυγε τ΄αμάξι...
Έπιασε φωτιά!
Η Δέσποινα έφυγε την ίδια στιγμή.
Ο Γιάννης μας μετά από 8 μέρες...

- Και από τότε μόνος, κ.Ιάκωβε;
(Ν΄αλλάξει γρήγορα συζήτηση! 
Να τον πάρει από εκεί...
Και να μην του δείξει πόσο σοκαρίστηκε ακούγοντάς τον).

- Μόνος.
Σε μια στιγμή έμεινα χωρίς γυναίκα.
Χωρίς παιδί.
Χωρίς χαρτιά.
Χωρίς συμβόλαια.
Χωρίς λεφτά.
Μου πήρανε και το σπίτι.

- Και πως την βγάζεις από τότε; Χρήματα;

- Έπαιρνα σύνταξη 1200 ευρώ. 
"Ανάπηρος πολέμου".

- Τι "ανάπηρος πολέμου", κ.Ιάκωβε;
Ένας "Ήρωας πολέμου" είσαι!
Ένας ΉΡΩΑΣ κανονικός!


- Μου την έκοψαν!

- Στην έκοψαν; Και πόσα παίρνεις τώρα;

- 180 ευρώ...(!!!)
Πέρασε ένα παλικάρι δικηγόρος.
Είπε θα με βοηθήσει.
Είχα όλα τα χαρτιά.
Τα καταθέσαμε στο Υπουργείο Αμύνης.
Μας κάλεσαν τώρα, στις 26 Σεπτεμβρίου και μου είπαν πως...χάσανε τον φάκελο με τα χαρτιά μου...
Και να κάνω υπομονή, γιατί η απόφασή τους θα βγει θετική, λέει...
Και θα με ειδοποιήσουν, είπανε.
Σήμερα 12 του μηνός, κι ακόμα τίποτα.

( Σκυφτός ακόμα όλη ετούτη την ώρα ο "συναυτός"...
Σαν σε λήθαργο...
Του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι!
Τι να πρωτοχωνέψει;
Την ίδια στιγμή όμως σκέφτηκε το "Έρχομαι αμέσως, αγάπη μου!")

- Αχ, συμπάθα με, κ. Ιάκωβε!
Χάθηκα μαζί σου.
Πρέπει να πάω. Με περιμένουνε.

- Ω! Δεν ήξερα...
Φεύγα! Φεύγα, παλικάρι μου!

- Φεύγω.
Θα΄ρθω μόνος όμως να τα πούμε οι 2 μας.
Τι ώρα έρχεσαι εδώ;

- Το πρωί στις 10 και φεύγω το βράδυ κατά τις 8...

- Έγινε, κυρ-Ιάκωβε! Να ξέρεις θα περάσω μια απ΄αυτές τις μέρες...

- Θα σε περιμένω...

( Αν το διάβασες όλο ετούτο το κατεβατό μέχρις εδώ, καταλαβαίνεις πια γιατί απ΄την αρχή σου είπαμε πως ο Γιάκωβος δεν γίνεται να βγει ξανά από τις προσευχές που κάνουμε για τους δικούς μας ανθρώπους...
Γιατί, ο Γιάκωβος έγινε πλέον ένας απ΄αυτούς...)

~ Τελευταία σκέψη:
Αν φεύγαμε απόψε απ΄αυτόν τον κόσμο την ίδια στιγμή...
εγώ, εσύ και ο Γιάκωβος...
Τι θα ζητούσε από τον καθένα μας Ο Κριτής Χριστός, για να μας περάσει στη Βασιλεία Του;                                                                        


                                                                   Συνεχίζεται...(;;;)

~ Σήμερα, 12 Οκτωβρίου, είναι του Ευγνώμονος Ληστού...Του "Αγίου της τελευταίας στιγμής"...

Λίγο πριν του κόψουν το κεφάλι, του εμφανίστηκε θαυμαστά η κεκοιμημένη γυναίκα του με αυτό το ιλαρό χαμόγελο. 
Ο William είχε μόλις ομολογήσει ελευθερία αντί υποταγή. 
Την κοίταξε και πήρε δύναμη. 
Έσφιξε το δώρο της στην παλάμη του και χαμογέλασε. 
Αν και το τσεκούρι πλησίαζε στο λαιμό του, για αυτούς τους δυο ο θάνατος φάνταζε σαν το μεγαλύτερο δώρο. 
Σήμερα, 12 Οκτωβρίου, είναι του Ευγνώμονος Ληστού... 
Κάπως έτσι, αγνά φαντάζομαι, θα χαμογέλασε και η Παναγία στον Ληστή, όταν αντί να βρίζει Τον Χριστό σαν τον δεύτερο, Τον ομολόγησε Υιό Θεού και Του ζήτησε να τον θυμηθεί στην Βασιλεία Του. 
Όλως τυχαίως, η γυναίκα του William λεγόταν Marion. 
(Η παραπάνω περιγραφή είναι από την ταινία Braveheart του Mel Gibson...)

Pavlos Tripodakis Filmography

¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨¨

Διαβάστε στο απίθανο βιβλίο «Ο ΑΓΙΟΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΣΤΙΓΜΗΣ» την μυθιστορηματική απόδοση του βίου του Αγίου, από την συγγραφέα Σοφία Κατάρα-Ξυλογιαννοπούλου.

Εκδόσεις Έαρ

Βρείτε το βιβλίο εδώ:
https://ear-books.com/…/eni…/o-agios-tis-teleutaias-stigmis/

"Ο Θεός μιλά σιγά μέσα μας και όχι με κορόνες. Είναι πνοή αύρας λεπτής!" (Συνέντευξη της ηθοποιού Όλιας Λαζαρίδου*)

(Γνώριμη κι αγαπημένη...      
                                                                           

                                                                                                        από τον "αμφοτεροδέξιο"& τους συν αυτώ...)

Μια φράση που είχατε πει πριν από καιρό, ότι «πρέπει να φυσήξει Θεός», ομολογώ ότι αποπνέει μια ιδιαίτερη αίσθηση και συγχρόνως απελευθερώνει την φλόγα μιας εσωτερικής δύναμης... Αυτήν την περίοδο -πέρα από τα προφανώς σοβαρά οικονομικά προβλήματα- θεωρώ ότι η κρίση που βιώνουμε ως χώρα είναι κυρίως πνευματική. Υπάρχει πολύ μεγάλη ένδεια πνευματική. Αισθάνομαι ότι ζούμε το παρόν, το νυν, αλλά εάν αυτό δεν εμπεριέχει και το «αεί» τότε η ζωή γίνεται πολύ στενή. Για εμένα τουλάχιστον θα ήτανε αφόρητη. Νιώθω ότι αυτό το κομμάτι της ζωής μας είναι σαν ένα παράθυρο, που επιτρέπει στον αέρα να έρχεται προς τα μέσα αλλά συγχρόνως και να βγαίνει. Να κυκλοφορεί, δηλαδή, ανεμπόδιστα... Η παρουσία μέσα σας του Θεού είναι αρκετή για να θέσει σε κίνηση το πιο δημιουργικό κομμάτι της ύπαρξής σας; Να γονιμοποιήσει το ταλέντο σας;Δεν νομίζω ότι είναι έτσι τα πράγματα...Δεν τον βρήκα εγώ τον Θεό, Αυτός με βρήκε. Έτσι νομίζω ότι συμβαίνει. Τον Θεό δεν Τον χρησιμοποιείς, Εκείνος σε κυριεύει. Ο Θεός μιλά πολύ σιγά μέσα μας και όχι με κορώνες. Είναι πνοή αύρας λεπτής. Σε βρίσκει Αυτός, και εσύ από εκεί και πέρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να χαμηλώσεις λίγο. Και αυτό επειδή στα μεγάλα αναστήματα δεν πολύ χωράει ο Θεός. Χωράει στα μικρά. Επομένως, να παραδίνεσαι πρέπει και όχι να χρησι-μοποιείς. Αυτή είναι η σχέση, που εγώ τουλάχιστον έχω νιώσει απέναντι στον Θεό. Από εκεί και πέρα ότι ο Θεός σε γεμίζει με «δώρα», σε εμπλουτίζει ψυχικά, αυτό ασφαλώς και είναι σίγουρο. Αυτό όμως είναι ένα διαφορετικό πράγμα ... Και ποια αλλαγή έχετε νοιώσει έως σήμερα στην ζωή σας μέσα από την σχέση με τον Θεό;Ένα μόνο πράγμα: την χαρά. Αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή που έχω νιώσει μέσα στο πέρασμα των χρόνων. Ότι άνοιξε στη ζωή μου ένα παράθυρο χαράς. Σε παλαιότερες περιόδους της ζωής μου με γοήτευε το μαύρο, το σκοτεινό... Σιγά-σιγά όμως κατάλαβα ότι αυτό στην πραγματικότητα ναι μεν ήταν γοητευτικό, αλλά ρηχό. Και ότι αυτό που όχι μόνο δεν έχει τέλος, αλλά μπορεί να σε συντροφέψει για μια ολόκληρη ζωή, είναι ο πραγματικός αγώνας να βρεθείς σε μια πορεία προς το φως. Ο Θεός συμβολίζει την εγκατάλειψη του παλαιού εαυτού μας και την κατοίκηση εντός μας του αληθινού λόγου;Εγώ αυτά δεν τα πολυσκέφτομαι και δεν τα ψάχνω κατ’ αυτόν τον τρόπο. Απέναντι σε αυτά εγώ τοποθετούμαι σαν παιδί. Προσπαθώ να έχω την απλότητα του παιδιού. Όταν προσπαθείς να ερμηνεύσεις κάτι πολύ σχολαστικά, τότε νομίζω ότι χάνεις την ουσία. Μοιάζει κατά κάποιον τρόπο με μια σκέψη που είχα κάνει στο παρελθόν σχετικά με το τί σημαίνει ταλέντο: Ότι, δηλαδή, το ταλέντο είναι κάτι που εάν το έχεις πρέπει να κάνεις σαν να μην το έχεις, γιατί αλλιώς θα πάψεις να το έχεις. Ορισμένα πράγματα, είναι από μόνα τους τόσο μεγάλα, που μόνο με ευγνωμοσύνη πρέπει να τα προσεγγίζουμε και όχι με το μυαλό. Η σκέψη, νομίζω, δεν σε οδηγεί μακριά. Ποια ερμηνεία θα μπορούσατε να δώσετε στην θρησκευτική πίστη;Δεν ξέρω, αλλά όσον αφορά εμένα, ήρθε και με βρήκε. Ήταν κάτι τελείως διαφορετικό με τις αναζητήσεις που είχα στην εφηβεία π.χ. με τις ιδεολογίες, τα κόμματα, την τέχνη κ.α. Κάτι που μου ξαναθύμισε, με βοήθησε να ενωθώ ξανά με ξεχασμένα συναισθήματα του παιδικού μου κόσμου. Να βρω ξανά αυτό το νήμα. Και σε ποια περίοδο της ζωής σας νοιώσατε να γεμίζετε και να νοηματοδοτείται η ύπαρξή σας από αυτό το συναίσθημα της σύνδεσης με τον Θεό;Πριν από 20 χρόνια βρέθηκα κοντά στο περιβάλλον της Εκκλησίας. Με πολύ δυσκολία, ομολογώ, και αρκετή δυσπιστία και φόβο στην αρχή. Και χωρίς να μεσολαβήσουν για αυτό οι άνθρωποι της οικογένειάς μου ή άλλοι γνωστοί. Άλλωστε, στο παρελθόν ήμουν πιο κοντά στην αριστερή ιδεολογία, αυτός ήταν ο χώρος μου . Ήταν όμως μια δίψα που γεννήθηκε μέσα μου. Βρέθηκα βέβαια και στο σωστό πλαίσιο, που με βοήθησε να ξεπεράσω τους φόβους μου και να προχωρήσω. Σιγά-σιγά έγινα πιο δεκτική στην αγάπη του Θεού. Σίγουρα, σε προσωπικό επίπεδο μού συνέβησαν κάποια πράγματα που διαδραμάτισαν τον δικό τους ρόλο, αλλά δεν θα ήθελα να πω περισσότερα πράγματα. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε όπως συμβαίνει με το θέατρο, όπου συναντάς έναν σκηνοθέτη και αυτός σε καθοδηγεί για να προχωρήσεις. Πρόκειται για κάτι βαθύτατα εσωτερικό που το γνωρίζει μόνο ο Θεός και αυτός που έχει βιώσει αυτή την εμπειρία. Τελικά, αυτή η προσωπική εμπειρία δεν είναι εύκολο να την μεταδώσει και να την εξηγήσει κάποιος στους δικούς του ανθρώπους;Αυτό που είναι ο κάθε άνθρωπος είναι ωραίο, νομίζω, να δηλώνεται μόνο μέσα από την παρουσία και τις πράξεις του! Και να γίνεται έτσι αντιληπτό από τους υπόλοιπους χωρίς καν να γνωρίζουν αυτοί πολλά πράγματα για την προσωπικότητά του. Να ζει κάποιος διακριτικά. Σε αυτούς βέβαια τους ανθρώπους έχω πιο μεγάλη εμπιστοσύνη. Το μεγαλύτερο επιχείρημα κάποιου είναι οι πράξεις και η ίδια του η ζωή. Και να σας αναφέρω και ένα παράδειγμα: Ανοίγετε την τηλεόραση και βλέπετε να μιλάνε κάποιοι πολιτικοί. Εάν κλείσετε την φωνή και βλέπετε μόνο τα πρόσωπα, χωρίς να ακούτε τί λένε, τότε αμέσως τους περισσότερους θα τους απορρίψετε. Αυτό που θα δείτε δεν θα σας εμπνέει. Η αλλαγή που νοιώθατε ότι σας κυρίευε συντελέστηκε σταδιακά ή συνέβη άμεσα;Ο Θεός ήρθε και άνοιξε ένα παράθυρο στην ζωή μου. Η αγάπη του Θεού υπάρχει, αλλά είμαστε φορτωμένοι με τόσα πολλά άχρηστα πράγματα, που μας εμποδίζουν να τη νοιώσουμε. Η πίστη προς τον Θεό με βοήθησε ακόμη να χαλαρώσω και ως προς μερικά εξωτερικά πράγματα. Σιγά-σιγά μεγαλώνοντας μπόρεσα να ξεχωρίσω μέσα μου ότι άλλο είναι η Εκκλησία των ανθρώπων και διαφορετική είναι η Εκκλησία, στην οποία υπάρχει μέσα της ο Θεός. Είπα στον εαυτό μου πολλές φορές ότι υπάρχει καθαρό νερό μέσα σε αυτό το ποτήρι, οπότε για να πλησιάσεις και να πιείς αυτό το νερό θα πρέπει να παραβλέψεις ότι μερικές φορές το κύπελλο μπορεί να είναι βρώμικο. Πιο παλιά στεκόμουν πολύ στην θέα αυτού του βρώμικου κυπέλλου, επειδή ήμουν σαν φοβισμένο γατί. Έχω την αίσθηση ότι μπορεί κάποιοι άνθρωποι να θέλουν να πλησιάσουν, αλλά δυσκολεύονται να βρουν πόρτα να μπουν... κι αυτό είναι κρίμα. Το ότι εγώ μπόρεσα να βρω μια χαραμάδα και να μπω, να γευτώ το αληθινό πρόσωπο της Εκκλησίας, νοιώθω ότι ήταν μεγάλη τύχη. Και μεγάλο δώρο. Τώρα, λοιπόν, είστε πιο δυνατή από ποτέ;Παλιά ήμουν σαν το καρυδότσουφλο που το χτυπούσε η τρικυμία και πήγαινε μια δεξιά και μια αριστερά. Τώρα, αυτό που νοιώθω να έχει αλλάξει είναι, ότι ξέρω πως μπορεί να καραβοτσακιστώ αλλά στο τέλος το καραβάκι θα ισιώσει. Κι αυτό είναι η ελπίδα. Στο θέατρο πόσο εύκολο είναι να συναντηθεί και να συνεργαστεί ένας θρησκευόμενος άνθρωπος με τον δεδηλωμένο άθεο;Όταν κάτι έχει χαρακτήρα πνευματικό, τότε είναι λάθος να παίρνει ιδεολογική χροιά. Αυτό δημιουργεί φανατισμό και διαχωριστικές γραμμές. Είμαστε άνθρωποι. Και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να αγαπήσουμε τον διπλανό μας. Αυτό είναι το χαμένο στοίχημα της ανθρωπότητας. Οι αδυναμίες μας είναι που μας κάνουν να μην μπορούμε να αγαπηθούμε και όχι οι διαφορές. Δεν αγαπάμε πραγματικά. Ούτε αρκετά. Εμείς οι άνθρωποι είμαστε ένα ύφασμα γεμάτο μαύρες τρύπες και ευτυχώς που υπάρχει ο Θεός και τις καλύπτει. Το πρόσωπο του Θεού πώς γίνεται στην καθημερινή ζωή ευδιάκριτο σε εσάς εκπέμποντας τα δικά Του μηνύματα;Το βλέπω σε ένα εκκλησάκι στο κέντρο της Αθήνας, που όταν το επισκέπτομαι βρίσκονται εκεί έξω τοξικομανείς σε μια άθλια κατάσταση. Για αυτά τα πλάσματα, που υποφέρουν τόσο, νοιώθω ότι αφού υπάρχει τόση λύπη δεν μπορεί παρά να υπάρχει και απέραντο έλεος. Σε κάτι τέτοιες βασανισμένες ψυχές αντικρίζω την τόσο λειψή δικαιοσύνη που υπάρχει επί της Γης. Και σκέφτομαι: «αφού υπάρχει αυτό δεν μπορεί να μην υπάρχει από την άλλη πλευρά και το έλεος του Θεού». Σε αυτά τα πρόσωπα βλέπω τον Θεό ολοζώντανο. Στα αδύναμα αυτού του κόσμου βλέπω τον Θεό όσο πουθενά αλλού. Εσάς οι άλλοι θα θέλατε να σας βλέπουν ως έναν άνθρωπο που πιστεύει στο καλό;Η μεγαλύτερη παγίδα του ανθρώπου είναι η ματαιοδοξία. Δεν είναι σωστό να βάζεις ταμπέλες στον εαυτό σου νομίζοντας π.χ. ότι είσαι καλός και έτσι να προχωράς. Το σημαντικότερο είναι να προσπαθείς να απελευθερώνεσαι από την οποιαδήποτε ταμπέλα. Με εμπνέει πάρα πολύ να σκέφτομαι ότι ο Θεός μας βλέπει όλους ίδιους και τον καθένα ξεχωριστά. Τι ωραίο! Ποιος είναι ο πλέον αγαπημένος σας προσκυνηματικός τόπος;Πρόσφατα ταξίδεψα στα Ιεροσόλυμα και εκεί ένοιωσα μοναδικά συναισθήματα που δεν μπορώ καν να σας μεταφέρω με λόγια. Ένοιωσα μια τρομερή έλξη προς τον Πανάγιο Τάφο, σε σημείο τέτοιο ώστε ήθελα να πηγαίνω εκεί συνέχεια. Η αίσθηση της αφής του προσώπου μου πάνω στο μάρμαρο του Τάφου με έκανε να πιστέψω, ότι δεν έχω ακουμπήσει στο δέρμα μου ποτέ πιο ζωντανό πράγμα από αυτό. Και η πιο αγαπημένη σας μορφή από την πλευρά των Αγίων;Με έχει συγκινήσει πάρα πολύ το συναξάρι που είχα διαβάσει, μιας πολύ ταπεινής μορφής μοναχού, του Όσιου Ευφρόσυνου του μάγειρα. Αυτή η ταπεινότητά του είναι το πιο ζωντανό παράδειγμα για όλους εμάς, που είμαστε σκλάβοι στο «εγώ» μας. Όταν είμαστε τόσο απόλυτα κυριευμένοι από τον εαυτό μας, πώς είναι δυνατόν να χωρέσουν άλλοι; Επικαλείστε συχνά την βοήθεια του Θεού; Αυτό που προσπαθώ κυρίως να κάνω είναι να αφήνω χώρο για τον Θεό. Και να μην μπλέκομαι και πολύ στα πόδια Του...

---

* Συνέντευξη στον Σωτήρη Λέτσιο στην εφημερίδα "Ορθόδοξη Αλήθεια", Τετάρτη 3 Μαϊου 2017.

πηγή: Ιερά Μητρόπολη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής 

(by Fotini Kefa Kefa)