✨ "Ο Γέροντας Πορφύριος: ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη...

Όλα τελικά συγκλίνουν πως για να έχει πιθανότητες να γνωρίσει κάποιος από εμάς, έστω στα στενά ανθρώπινα μέτρα, Τον ακατάληπτο Θεό, Τον Θεό που στην πραγματικότητα δεν υπ-άρχει (το "υπάρχω" είναι για τη δική μας κοντή λογική, δεν γίνεται Ο Θεός να άρχει υπό κάποιου άλλου...), αλλά Είναι ("Εγώ ειμί Ο Ων...") πρέπει, μεταξύ άλλων, να καταφέρει απαραιτήτως κάτι απολύτως καθοριστικό:

Να αδειάσει από όλα τα ανθρώπινα, με τα οποία οι περισσότεροι από εμάς είμαστε κάτι παραπάνω από ασφυκτικά γεμάτοι...

Από τις έγνοιες, τις φροντίδες, τις μέριμνες, ακόμα κι από τις αγάπες με τις οποίες είμαστε καρφωμένοι κι εγκλωβισμένοι σ΄έναν άχαρο ρόλο "Μάρθας", που κινδυνεύει σοβαρά να μη δει ποτέ "Θεού πρόσωπο"...

Τόσο γεμάτοι, που εμείς οι ίδιοι δεν επιτρέπουμε στη Θεία Χάρη το παραμικρό περιθώριο, ακόμα κι αν δείχνουμε πως το θέλουμε, ούτε καν να μας πλησιάσει...

Αυτό βλέπουμε πλέον καθαρά πως το κατόρθωσαν με την ευλογημένη "κενότητα" της ζωής τους οι Άγιοι...

Ξεκάθαρο παράδειγμα;

Ο Άγιος Πορφύριος.

Είχε τόσο πολύ αδειάσει τη ζωή του από καθετί που θα τον βάραινε προς τα πίσω στη σχέση, που από μικρό παιδάκι έχτιζε με Τον Άχτιστο Θεό, που όταν βρέθηκε στην Πάτμο, Εκείνος του χάρισε ως ατίμητο δώρο να ζήσει ακριβώς ό,τι έζησε κι ο Αγαπημένος Μαθητής Του, ο Ευαγγελιστής Ιωάννης...

Την Αποκάλυψη!

Για να γίνει πιο κατανοητή αυτή η υπέροχη κενότητα από τα ανθρώπινα και το παράλληλο γέμισμα της ύπαρξης του Αγίου Πορφυρίου με την Χάρη Του Θεού, ας φανερωθεί το παρακάτω απίστευτο περιστατικό, όπως ακριβώς ειπώθηκε πολύ πρόσφατα σε μια παρέα "διψασμένων" ανθρώπων (ανάμεσά τους & κάποιοι εκ των "συν αυτώ"...) σ΄ένα ευλογημένο σπιτικό κάπου στην Αθήνα από τον Γέροντα Ακάκιο τον Καυσοκαλυβίτη, που είχε την μοναδική ευλογία να είναι στο πλάι του σε πάρα πολλές από τις τελευταίες, κι όχι μόνο, στιγμές του Αγίου στη ζωή αυτή.

Στην πρώτη από τις φοβερές κρίσεις, που υπέστη ο Άγιος Γέροντας από τον καρκίνο στην υπόφυση (τον κουβάλαγε 10 χρόνια αυτόν τον καρκίνο κι από εκείνον τελικά "έφυγε"...), πονούσε αφόρητα στο κεφάλι...

Τόσο που φοβήθηκαν οι γιατροί του, ο αείμνηστος καρδιολόγος Γεώργιος Παπαζάχος και ο οφθαλμίατρος π.Χριστόδουλος Χατζηθανάσης  (ο πατέρας της Μαρίας...) πως η ταλαιπωρημένη καρδιά του δεν θ΄αντέξει...

Κρεμόταν, όπως έλεγαν, από μια κλωστή!

Κι αποφάσισαν, μη μπορώντας άλλο να τον βλέπουν να υποφέρει τους φρικτούς πόνους, να τον παρακούσουν και να τον ετοιμάσουν για μια όσο πιο άμεση μεταφορά του από το Μοναστήρι του, στο Μήλεσι σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Κι ενώ ετοίμαζαν τα χρειαζούμενα και ο Άγιος τους φώναζε μέσα στον πόνο του να τον ακούσουν και να μην τον πάνε στο νοσοκομείο, χτύπησε το τηλέφωνο.

Το σηκώνει ένα από τα πνευματικά παιδιά του Αγίου που ήταν παρών, ο οποίος και μετέφερε επακριβώς τα παρακάτω συγκλονιστικά λόγια, που άκουσε από την άλλη άκρη της τηλ. γραμμής στους έκπληκτους γιατρούς...

- Είμαι ο Γέρων Σωφρόνιος από το Essex...
Γιατί ταλαιπωρείτε τον Γέροντα Πορφύριο; 
Να κάνετε ό,τι σας λέει ο Γέροντας Πορφύριος!  
Γιατί ο Γέροντας Πορφύριος είναι ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη...

Πέφτουν οι τσάντες από τα χέρια των γιατρών κι από εκείνη την στιγμή τρέχουν όλοι σαν στρατιωτάκια κάνοντας υπακοή σε ό,τι τους λέει ο "ασθενής", μέχρι να ξεπεραστεί η κρίση...

Όπως κι έγινε!

"Ένα τσουβάλι γεμάτο από Θεία Χάρη!"

- συνεχίζεται (;)

Απαραίτητες επισημάνσεις:

* Το πρώτο μέρος της ανάρτησης είναι εμπνευσμένο
από την συνάντηση μιας εβδομαδιαίας σύναξης
σε μια από τις πολλές ενορίες-στολίδια της Αττικής,

που είχαμε την τεράστια ευλογία να παρευρισκόμαστε κι εμείς...

*  Το περιστατικό αυτό για πρώτη φορά βλέπει το φως της δημοσιότητας

με την συγκατάθεση - ευλογία του Γέροντα.

 Προς Δόξαν Θεού...

~ από τον "αμφοτεροδέξιο" & τους συν αυτώ...

[Τις ταλαιπωρίες που πέρασε ο Αγιούλης μας 

με την υγεία του 

δεν θα αντέχαμε ούτε να τις φανταστούμε...

Συγκλονιστική συνάντηση!

Ακόμα δεν μπορώ να την ξεχάσω...

Εκείνο το βράδυ από τον ενθουσιασμό μου 

δεν μπορούσα να κοιμηθώ 

κι έτσι γράφτηκε αυτή η ανάρτηση...

Παπα Σταμάτη, σε ευχαριστώ!

  σ.Β.Γ]

|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 2 Δεκεμβρίου 2020

✔ Θες κι αυτό το "Μυστικό"; |Αν θες να απαλλαγείς από τα αρνητικά αισθήματα που νιώθεις για κάποιον... Θυμό, αποστροφή, ζήλεια, μίσος...

              

         [Μην μου πεις πως δεν σε αΦορά...]

...Βάλ' τον στην καθημερινή σου προσευχή!

 

Θα εκπλαγείς 

από την μεταστροφή των αισθημάτων σου ...

Και θα το εισπράξει και ο αδερφός...

Που δικαίως ή άδικα τον αποστρέφεσαι.

 

Η προσευχή είναι η ανώτερη δημιουργία.-

 

Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ

πηγή

✨ Αν θες να απαλλαγείς από τα αρνητικά αισθήματα, που νιώθεις για κάποιον... Θυμό, αποστροφή, ζήλεια, μίσος... |ένα ακόμα απίθανο "μυστικό"...

 

   ...Βάλ΄τον στην καθημερινή σου προσευχή!

Θα εκπλαγείς από την μεταστροφή των αισθημάτων σου...

Και θα το εισπράξει και ο αδερφός...

Που δικαίως ή άδικα τον αποστρέφεσαι.

Η προσευχή είναι η ανώτερη δημιουργία.-

           |Άγιος Σωφρόνιος Έσσεξ

   [από την εκ των "συν αυτώ", Βάσω Καλλιανού]

♡ "Η ζωή των άλλων έχει για μένα μεγαλύτερη αξία από τον ίδιο τον εαυτό μου, από την ίδια τη ζωή μου. Όταν καταλάβετε αυτό, δεν θα υπάρχουν πια προστριβές μεταξύ σας... |Ένα ακόμα απίθανο "μυστικό", απίστευτα χρήσιμο στην καθημερινότητά μας...

 

       ....Η λύση ενός προβλήματος ή μιας διαμάχης δεν εξαρτάται από τις τυπικές διαδικασίες, ούτε από τον τρόπο συμπεριφοράς, αλλά από την απόφαση να υπομείνουμε το παν. 

Ο καθένας μας οφείλει να έχει για τους άλλους την αγάπη της μητέρας.

      Οσίου Σωφρονίου του Έσσεξ

   |εμείς από τον εκ των "συν αυτώ", Γεώργιο Καλογήρου

~ Το μυστήριο του Θαβωρίου Φωτός... | Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ

[... Προ ετών,

κατά την ημέρα της Μεταμορφώσεως, ρώτησα κάποιον ασκητή ο οποίος,

όπως αναμφίβολα πιστεύω,

αξιώθηκε πολλές φορές να δει αυτό το Φως.

Στην αδιάκριτη παράκλησή μου να μου πει

κάτι για το μυστήριο του Θαβωρίου Φωτός,

δηλαδή πως αυτό οράται

και πως είναι δυνατόν να αποκτήσει κάποιος τη δωρεά αυτή,

αυτός με άκρα συγκατάβαση προς την αμάθειά μου,

με μεγάλη υπομονή,

μου διευκρίνισε το θέμα αυτό,

εγώ δε σήμερα θα μεταδώσω σε σας

μόνο το πιο ουσιώδες

από αυτό που άκουσα από το αψευδές στόμα του,

και όσο είναι δυνατόν πιο σύντομα.

Μου διηγήθηκε ο άνδρας αυτός ότι κατ’ αρχάς,

όταν ήταν ακόμη νέος,

το φως αυτό εμφανιζόταν σε αυτόν ασαφώς,

σε σύντομες στιγμές,

άλλοτε σαν ακατάληπτη πύρινη φλόγα,

η οποία έκαιγε την καρδιά του δια της αγάπης,

άλλοτε σαν κάποιο απαύγασμα το οποίο διείσδυε με τη λάμψη στον νου του κατά τον καιρό της προσευχής, κυρίως στον ναό.

Αλλά κάποια ημέρα, μετά από εκτενή,

κατά τη διάρκεια πολλών μηνών, διάπυρη προσευχή

που συνοδευόταν από βαθειά λύπη για την αθλιότητα του,

το φως αυτό κατέβηκε με ιλαρότητα πάνω του

και παρέμεινε μαζί του τρεις ημέρες.

Κατά τις ημέρες αυτές αισθανόταν τον εαυτό του εμφανώς εκτός θανάτου.

Η χαρά της εκ νεκρών αναστάσεως γέμιζε τότε την ψυχή του.

Εσωτερικά ονόμαζε το φως εκείνο «πρωίαν αναστάσεως»,

διότι αυτό ήταν ιλαρό, σαν «εαρινή πρωία».

Εκείνο τον καιρό βρισκόταν αυτός μεταξύ ανθρώπων,

οι οποίοι ζούσαν τη συνηθισμένη σε όλους κοπιώδη ζωή.

Μετά την πάροδο ετών από το γεγονός αυτό,

όταν αυτός ήταν ήδη μοναχός, και αργότερα λειτουργός,

συνέβαινε πολλές φορές να μεταβάλλεται η προσευχή του σε θεωρία φωτός,

έτσι ώστε να μην αισθάνεται τότε ούτε το σώμα του,

ούτε τον υλικό κόσμο που τον περιέβαλλε...

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ του Έσσεξ

|Στη φωτογραφία:

Το όρος Θαβώρ και η νεφέλη στην κορυφή του, 

ανήμερα της Εορτής της Μεταμορφώσεως το 2018...

(από τη Ροδουλα Βαιλακη)

☆ Τελείωμα του α(μ)Φιερώματός μας μ'ένα απρόσμενα σπάνιο Ηχητικό Ντοκουμέντο! Ο ίδιος ο Άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ (22/9/1896 -11/7/1993), περιγράφει (με τα εκπληκτικά ελληνικά του...) την ασκητική του ζωή στο Άγιο Όρος...

   Πρόκειται για ένα μικρό απόσπασμα 9 περίπου λεπτών από τη συγκινητική συνομιλία ανάμεσα στον Άγιο Σωφρόνιο του Έσσεξ και τον Γέροντα Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό, τον Ιανουάριο του 1991. 

Ο Άγιος Σωφρόνιος, με απλότητα, με χιούμορ και βαθειά ταπείνωση αποκαλύπτει στιγμές από την ασκητική του πορεία στο Άγιον Όρος και τον δρόμο προς την ίδρυση της Μονής στο Έσσεξ...

      |εμείς από την Ειρήνη Μανουσάκη

" ... Όλοι μιλούσαν για Θεό, αλλά Θεό δεν είδα, ενώ όταν πήγα στο Άγιο Όρος, κανείς δεν μιλούσε για Θεό και όλα έδειχναν τον Θεό..." |Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

Ένα βράδυ, μετά από μία διασκέδαση, ανέβαινα στο σπίτι μου με σκυμμένο το κεφάλι και αργό βήμα. 

Έλεγα πως αυτή η ζωή είναι βάναυση, είναι ανιαρή. 

Τότε σκέφτηκα να γίνω μοναχός, όμως πού και πώς δεν είχα ιδέα. 

Ήμουν Ρώσος εμιγκρέ-πρόσφυγας στη Γαλλία.

 Εκεί υπήρχαν πολλοί Ρώσοι, οι οποίοι ίδρυσαν το Θεολογικό Ινστιτούτο Του Αγίου Σεργίου… 

Στο Ινστιτούτο του Αγίου Σεργίου, όλοι μιλούσαν για Θεό, αλλά Θεό δεν είδα, ενώ όταν πήγα στο Άγιο Όρος, κανείς δεν μιλούσε για Θεό και όλα έδειχναν τον Θεό...

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

(Βασίλης Φράγκος)

The life of St Sophrony the Athonite (of Essex) for children – VIDEO |για τα αγγλόφωνα πιτσιρικάκια μας...

Α short film about the life of St Sophrony the Athonite

Made for the Sunday School of the Greek Orthodox Church of Manchester

St Sophrony was born in 1896 in Moscow. He had a big family with many siblings. He loved painting from a very young age. He started painting before he could say mum and dad. As a boy, he was watching his parents praying.
His nanny was taking him to the church. There, she spent hours praying while he sat next to her. This is how he started praying since he was a child. Prayer was a natural part of his life.
As he was growing up, his love for painting was growing too. He studied fine arts and began a career as an artist. During this period, he started having doubts about God and he tried to find the truth in other eastern religions. The warm prayers of his mother and nanny helped him return to Orthodoxy. He repented deeply for this period of turning away from God in all his life.
When he was 26 years old, he moved to Paris.
He continued his painting with passion and soon he was renowned as an artist in Paris. At the same time, he tried to devote himself to prayer. He loved prayer and painting more than anything. But, he soon realised that it was not possible to dedicate himself to two things. He chose prayer over painting, giving up everything for God. And God blessed him richly.
He departed for Mount Athos when he was 30 years old. He became monk and he was named Sophrony.
At his monastery he met a great elder, Saint Silouan. Saint Silouan guided him through his efforts to come closer to God. Meeting Saint Silouan completely changed his life.
Before falling asleep in the Lord, Saint Silouan gave him all his writings. A few years later, father Sophrony decided to collect all his elders writings in a book. To achieve it he moved back to Paris.
In Paris he fell very ill. Doctors believed that he would die. But, with God’s help he recovered.
Some young people found out about him and gathered close to him, asking him to start a monastery.
They found a suitable place in Essex, England.
That’s where they founded the monastery of St John the Baptist. He was 63 at the time and he lived the remaining years of his life there. During this period, he ministered all the people that flooded the monastery to seek for a spiritual father. He especially loved children, and they loved him.
He fell asleep in the Lord on 11th July 1993. He was 97 years old.
Father Sophrony pray to God for us!

 πηγή

" Όλα έξω από τον Χριστό είναι μία κουταμάρα..."

|Φοβερή δήλωση, που μόνο κάποιος που έχει απόλυτη γνώση του τι λέει και επιπλέον δεν φοβάται να το κάνει, μπορεί να την υποστηρίξει...

~ "αμΦ."

~ Είναι δύσκολο να ζει κανείς στην σημερινή Ανθρωπότητα. 

Πολλά χρόνια προσεύχομαι για όλο τον κόσμο και την ειρήνη του και όμως ειρήνη δεν υπάρχει. 

Και όταν κανείς ομιλήσει για την ειρήνη, θεωρείται κομμουνιστής. 

Δεν διαβάζω εφημερίδες για να δω τί γίνεται, γιατί δεν γίνεται τίποτα σωστό. 

Όλα έξω από τον Χριστό είναι μία κουταμάρα...

Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ

|εμείς απο την Μπλε Μαρία...

* Η πρώτη αλησμόνητη συνάντηση του Γέροντος Σωφρονίου Σαχάρωφ με τον Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη…

Ο Γέροντας Σωφρόνιος (1896–1993), έζησε περίπου πέντε χρόνια (Φθινόπωρο του 1925 – Πάσχα του 1930) στην Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, πριν ακόμη γνωρίσει προσωπικά τον Άγιο Σιλουανό (1866–1938). 

Ο Γέροντας, χειροτονήθηκε διάκονος το 1930. 

Και, κάθε φορά που έβγαινε να θυμιάσει τους μοναχούς, αισθανόταν δέος και ντροπή, όταν περνούσε μπροστά από τον Άγιο. 

Μέχρι τότε όμως δεν έτυχε να συνομιλήσει μαζί του. 

Λίγο χρόνο μετά την χειροτονία του, ήλθε να τον επισκεφθεί ο ερημίτης μοναχός π. Βλαδίμηρος, με τον οποίον συζήτησαν διάφορα πνευματικά θέματα. 

Κατανυγμένος από την συζήτηση και από την όλη πνευματική ατμόσφαιρα της συνομιλίας, ο π. Βλαδίμηρος, απευθύνει ξαφνικά το ερώτημα στον τότε νεαρό ιεροδιάκονο:

–«Πάτερ Σωφρόνιε, πες μου ένα λόγο για την σωτηρία της ψυχής μου· πώς μπορώ να σωθώ;».

Την αφήγηση για την συνέχεια του λόγου την αφήνουμε εξ ολοκλήρου στον μακαριστό Γέροντα Σωφρόνιο:

 «Η συνάντησή μου με τον Γέροντα Σιλουανό, συνέβη ως εξής: 

Ήμουν πολύ ντροπαλός και δεν μπορούσα να απευθυνθώ μόνος σε αυτόν. 

Μία ημέρα, με επισκέφθηκε ένας μοναχός που είχε σπουδάσει μηχανολόγος, ο π. Βλαδίμηρος. 

Αυτός, είχε πάει στον Άθωνα πριν από μένα. 

Και, να! 

Την δεύτερη –ίσως και την πρώτη– ημέρα του Πάσχα του 1930, έρχεται και μου λέει:

–Πάτερ Σωφρόνιε, πώς μπορώ να σωθώ;
Εγώ, μη γνωρίζοντας πώς έπρεπε ουσιαστικά να του απαντήσω, του είπα:

–Να στέκεσαι στα όρια της απογνώσεως· 

και, όταν δεν μπορείς άλλο, τότε να απομακρύνεσαι από αυτά. 

Κάθισε και πιες ένα φλυτζάνι τσάϊ. 

Και του πρόσφερα το τσάϊ…». 

Ο λόγος αυτός και, προπαντός, η ενέργεια που μεταδόθηκε, «χτύπησε» καίρια τον μοναχό Βλαδίμηρο, που αποχώρησε βαθειά συντετριμμένος για να επισκεφθεί κατόπιν τον Άγιο Σιλουανό προκειμένου να ελέγξει την αλήθεια και την ασφάλεια αυτής της, πνευματικής φύσεως, προτροπής.
Την επομένη αυτής της συζητήσεως, ο Γέροντας κατέβαινε από την σκάλα του πολυωρόφου κτιρίου της Μονής προς την κεντρική αυλή και ο Άγιος Σιλουανός ανέβαινε από τον αρσανά προς την αντίθετη κατεύθυνση. 

Κανονικά, θα έπρεπε να συναντηθούν έξω από την είσοδο του Καθολικού της Μονής. 

Ο Γέροντας Σωφρόνιος, όμως, από ευλάβεια όπως πάντοτε, λοξοδρόμησε για να μην συναντήσει τον Άγιο. 

Αλλά και ο Άγιος Σιλουανός άλλαξε πορεία, και η συνάντηση μπροστά στην Τράπεζα ήταν αναπόφευκτη. 

Αυτήν την εξαιρετικά πολύτιμη συνάντηση, θυμάται και μας την διηγείται ο ίδιος ο Γέροντας Σωφρόνιος: 

«Μετά από μένα, αυτός ο μοναχός, πήγε στον Γέροντα Σιλουανό και του είπε: 

«Να, ήμουν στον π. Σωφρόνιο και μου είπε αυτό το πράγμα». 

Την άλλη μέρα, στην αυλή του Μοναστηριού, από την μία πλευρά προχωρούσε ο Γέροντας και από την άλλη εγώ. 

Από σεβασμό απομακρύνθηκα για να του ανοίξω δρόμο, αλλά αυτός ήρθε να με συναντήσει και μου είπε:

–Σας επισκέφθηκε χθες ο π. Βλαδίμηρος;
–Μάλιστα. Και (αποφεύγοντας όλα τα ενδιάμεσα στάδια ενός κοινού, συμβατικού διαλόγου),
ο πρώτος λόγος που του πρόφερα, ήταν: 

– Έ σ φ α λ α ; Και αυτός, είπε:

– Όχι, είχατε δίκαιο· αλλά, αυτό που είπατε, δεν ήταν στα μέτρα του αδελφού. 

Ελάτε σε μένα· θα ήθελα να μιλήσουμε. 

Τότε, μου έδωσε σημειώσεις από την ζωή του για τον πνευματικό αγώνα, όταν δεν μπορούσε να υπερνικήσει μέσα του την αμαρτία στο επίπεδο των λογισμών. 

Δηλαδή, όταν στον νου υπάρχουν λογισμοί κατακρίσεως, στην καρδιά γεννιέται αντιπάθεια, ψυχρό βλέμμα, απώθηση ανθρώπου, αδιαφορία προς αυτόν, κλπ.. 

Μία νύχτα, κατά την οποία ο ίδιος βρισκόταν στα όρια της απογνώσεως, προσευχήθηκε στον Θεό: 

«Πώς μπορώ να ξεφύγω από αυτήν;». 

Τότε, του δόθηκε η απάντηση:

«Κράτα τον νου σου στον άδη 

και μην απελπίζεσαι!».

Και ο λόγος αυτός ήταν γι’ αυτόν η αρχή της νίκης· ήταν το άνοιγμα προς την οικουμενική αγάπη. 

Τότε, έπαψε να φοβάται. 

Καταδίκαζε τον εαυτό του στον άδη και εξαφανιζόταν κάθε κατάκριση για τους ανθρώπους. 

Και έμενε μόνο η συμπόνια. 

Είναι δύσκολο να το εξηγήσεις. 

Και, ανάλογα με το μέτρο στο οποίο βρίσκεται ο άνθρωπος, σ’ αυτήν την κατάσταση, πραγματικά δεν κατακρίνει. 

Δεν απορρίπτει, τα υπομένει όλα, θέλει για όλους το καλό. 

Γιατί, το Πνεύμα του Θεού, είναι εύκολο να εμφανιστεί και να εγγίσει τον άνθρωπο. 

Και έτσι εμπνεύστηκε ο Άγιος Σιλουανός. 

Η έμπνευση αυτή, είναι η έλευση του Αιωνίου Πνεύματος του Θεού (στην οποία περικλείεται η αρχική έννοια του όρου έμπνευση). 

Μου έδωσε, λοιπόν, τις σημειώσεις του και συζητήσαμε μαζί. 

Από τότε, εκείνος έγινε για μένα το πρώτο και κύριο στήριγμα όλης της μετέπειτα ζωής μου…».

ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ (1896–1993)

[(1) Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ): «Γράμματα στη Ρωσία», σελ. 38–39, α΄ έκδοση, Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας, 2009. (2) Αρχιμανδρίτου Ζαχαρία (Ζάχαρου): «Αναφορά στην Θεολογία του Γέροντος Σωφρονίου», Εισαγωγή, σελ. 14–15, α΄ έκδοση, όπ. π., 2000. (3) Στην φωτογραφία: Ο νεαρός, τότε, ιεροδιάκονος Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (πάνω) με τον Γέροντά του, Άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη (κάτω).]

πηγή/Αντιγραφή

☆ "Γέροντα, αυτή η μετάνοια είναι από τον γέροντα Δαμασκηνό..." |Η ανάμνηση της επίσκεψής μου στον μεγάλο Άγιο Σωφρόνιο...

       23 Σεπτεμβρίου 1896 -  11 Ιουλίου 1993

Αποτελει για μενα ευχαριστια σε ενα μεγαλο δασκαλο και πατερα ζωης...

Τα λογια ειναι λιγα...

Η επισκεψη στον γεροντα Σωφρονιο

Το 1991 αποφασισαμε, με τον μακαριστο κουμπαρο μου Λαζαρο, να επισκεφτουμε στο Εσσεξ τον μεγαλο γεροντα Σωφρονιο Ζαχαρωφ για να πάρουμε την ευχη του.

Το πρωτο του βιβλιο "ο γερων Σιλουανος"

ηταν το βιβλιο που με σημαδεψε μετα την μεταστροφη μου στο Χριστο...

Το βιβλιο που μου εδωσε πολλες απαντησεις πανω στις "εμπειριες" που ειχα.

Εκεινη την περίοδο ειχε εκδοθει και το μεγαλο του βιβλιο "Οψομεθα τον Θεον καθώς εστιν"

που ειχε συγκλονισει ολους τους

ζωντες μεγαλους Πατερες της εποχης.

Ο πατηρ Γερασιμος Φωκας τον ελεγε

"O Μεγας Βασιλειος του 20ου αιωνα"...

Ο γερων Δαμασκηνος ( τοτε ειχε πνευματικό του τον Αγιο Πορφυριο) ελεγε...

"Εχω διαβασει ολη την πραγματεια των μεγαλων Θεολογων της Εκκλησιας μας.

Τετοιο βιβλιο αλλο, δεν μας εχει δωσει το Αγιο Πνευμα!!!"

Διαβαζε τμημα τμημα τις εμπειριες του γεροντα Σωφρονιου (σελιδα - σελιδα) και τις επαληθευε στην μυστικη πνευματικη του ζωη...

Ειχε βαθυτατη ευλαβεια στον γεροντα...

Οταν του ειπα οτι θα παμε να παρουμε την ευχη του, μου ειπε!

"Επιθυμουσα πολυ να πάρω και εγω την ευχη του...

Θελω οταν πας, να του βαλεις μετανοια απο μενα και να ζητησεις την ευχη του!"

Οταν μπήκαμε με τον Λακη στο μικρο δωματιακι του που μας υποδεχθηκε...του βαλαμε μετανοια...

Βαζοντας μετανοια του λεω...

- Γεροντα , αυτη η μετανοια ειναι απο τον γεροντα Δαμασκηνο.

Και μου λεει...

- Θα σου πω μια ιστορια...

Ενας παππους πηγαινε με τον εγγονο του βολτα στην πλατεια.

Ο μικρος ακουσε καποιον να βριζει και ρωταει τον παππου....

"Παππου, τωρα που αυτος βριζει, τι κανει ο Θεος;"

Και λεει ο παππους...

"Φευγει ο φυλακας αγγελος του, παει στο Θρονο και λεει στον Κυριο:

"Κυριε ο δικος μου εβρισε!"

Και ο Κυριος απαντα: "Στειλ΄του το να το παθει!!"

Και ξαναρωταει το παιδι:

"Κι αν, παππου, πει καλο λογο για καποιον;"

"Παλι, παιδι μου, ο Κυριος λεει:

"Τα καλα που ειπε, σε εκεινον να γυρισουν!"

Και καταληγει την ιστορια ο γερων Σωφρονιος, λεγοντας μου:

"Ε, λοιπον! Η τιμη της μετανοιας του γεροντα Δαμασκηνου επιστρεφει σε εκεινον, παιδι μου!!!"

Μου εκανε δυο μαθηματα...

1) Μαθημα λειτουργίας του πνευματικου νομου....

2) Μαθημα ταπεινοφροσυνης

Παντοτε, οταν βρισκομουν μπροστα σε μεγαλους Αγιους ο νους μου σιωπουσε...

Ουτε σκεψεις ουτε διανοηματα, ουτε λογισμοι...

Ενιωθα σφουγγαρι που "φωναζε"

"Καλον εστιν ημας ωδε μενειν..."

Αυτο με εκανε να αφηνομαι σε αυτα που εκεινοι μπορει να πρεπει να μου πουν....

Αν πρεπει...

Αλλιως επαιρνα μονο ευχη και εφευγα!

Μονο αν ειχα καποια επειγοντα θεματα να ρωτησω τα εγραφα.

"Για να μη χαθω την ωρα εκεινη" .

Ετσι και τωρα.

"Χαθηκα" ...

Απολαμβανοντας την αγιοπνευματικη ατμοσφαιρα που εξεπεμπε η παρουσια του.

Εντυπωσιασμένος απο την απαντηση, του εκανα μια απλη συμβατική ερώτηση ...

Κατι για να πω, παρατεινοντας την παρουσια μας κοντα του...

-Γεροντα, τι κανετε, πως περνατε εδω;

...Και πηρα μια απιστευτη, μια καταπληκτικη απαντηση!!!

"Παιδι μου, οι γιατροι μού διεγνωσαν το 1985 καθολικο καρκινο.

Αλλα οι πατερες εδω με χρειαζονται.

Ε, και γω καθομαι μαζι τους..."

Εχασα προς στιγμη τα λογια μου...

Θυμηθηκα τα λογια προς το τελος του βιβλιου του...

"Και τώρα Θεε μου, δια σου, εν σοι, δοξα σοι... Και εγω ειμι"

Ενιωσα οτι μου κατεθετε οτι ειναι υιος της Βασιλειας Του και πλεον συν Θεω αυτος αποφασιζε τον χρονο της εκδημιας του...

Απο εκει και περα, εχασα την αισθηση του Χωρου και του Χρονου...

Δεν μπορω να θυμηθώ αν ειπαμε κατι αλλο, τι ειπαμε...

Και πως τον αποχαιρετησαμε!

Την ευχη του να΄χουμε!

|έγραψε για τον σημερινό εορτάζοντα νέο άγιο της Εκκλησίας μας (έστω και χωρίς τόνους) ο ευλογημένος και για αυτήν την συνάντηση, Κωνσταντίνος Σύμπουρας