|η φωτογραφία δανεισμένη από τον Στεφ Τζανής
Τετάρτη 6 Νοεμβρίου 2024
✨ ΚΥΠΡΟΣ 1974-2024 |Η γραμμή που σχίζει (εδώ και 50 χρόνια) την καρδιά μας...
✨ Με την ευκαιρία της θλιβερής επετείου των 50 χρόνων από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, ο Τομέας Επιστημόνων του Συλλόγου Ορθοδόξου Ιεραποστολικής Δράσεως «Ο Μέγας Βασίλειος» και η Χριστιανική Φοιτητική Δράση διοργάνωσαν
την ΚΥΡΙΑΚΗ 3/11, στις 7 μ.μ.
στο ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ
την εκδήλωση:
ΚΥΠΡΟΣ 1974-2024
Η ΓΡΑΜΜΗ ΠΟΥ ΣΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ
με ομιλητές τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Κύπρου κ. ΓΕΩΡΓΙΟ και
τον Συνταγματάρχη Πεζικού κ. Σταύρο Πεττεμερίδη. Την εκδήλωση πλαισίωσαν
κυπριακά τραγούδια από τις χορωδίες της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης.
00:00 Εισαγωγή
04:34 Αμμόχωστος (Χώμα που περπάτησα) - τραγούδι 09:56 Στιγμές της εισβολής (Πενταδάχτυλέ μου) - τραγούδι 15:15 Γεγονότα και πρόσωπα της εισβολής - Σταύρος Πεττεμερίδης 1:11:05 Όλα ζητούν τη λευτεριά - τραγούδι 1:15:45 Καρτερούμεν - τραγούδι 1:20:02 Των αθανάτων 1:25:01 Κύπρος: Η σύγχρονη κατάσταση - Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Κύπρου κ. Γεώργιος 1:59:04 Κλείσιμο - Αρχιμ. Αστέριος Χατζηνικολάου
✨ Μην ακούς: "Κακή μοίρα". Κακή μοίρα συνήθως λέγεται ό,τι δεν μας αρέσει... Με χαρτομάντιλα και μαύρα γυαλιά, δεν πας να πολεμήσεις.-
|γράφει η εκ των "συν αυτώ", Ελένη Ζεάκη
Φταίω λες;
Που όταν μου χτύπησαν παρηγορητικά την πλάτη,
απάντησα με
χειραψία;
Ή μήπως φταίω που όταν μου είπανε
"είναι άδικο αυτό που σου συνέβη "
απάντησα όχι.
Όταν πάλι λέγανε
"τώρα;...τι θα κάνεις τώρα;...που θα πας";...
σήκωσα με απορία τους ώμους;
Την ώρα που όλοι βλέπανε μία καταστροφή,
εγώ θυμάμαι που έχτιζα
πάνω της.
Κάποιος μου έλεγε πως να κάνω τη λάσπη
και τα τούβλα πως θα
τοποθετήσω.
Να χτίσω κάτι γερό.
Και μου άρεσε!
Έβλεπα 3 ζευγάρια μάτια.
Χαρούμενα να κοιτούν και να με
τραβούν από το φουστάνι.
Και πολύ με επηρέασαν!
Τόσο, που έχτιζα με γκρί και γινόταν γαλάζιο!
Και όσο προχωρούσε ο καιρός, όλο και ομόρφαινε!
Μην ακούς κακή μοίρα.
Κακή μοίρα συνήθως λέγεται ό,τι δεν μας αρέσει.
Δικαίωμα σου να το ονομάζεις μοίρα.
Πέστο και κλάσμα...
Κάρμα, λάθος μου.
Μα ό,τι και να το πεις,
ο φόβος το βαφτίζει.
Είναι ευθύνη μεγάλη να ζεις
και κάπου πρέπει να τη μεταφέρεις
για να ξεκουραστείς.
Δεν κουράζει η ζωή
αλλά σε κουράζουν οι μοίρες.
Λέω συχνά στον εαυτό μου κι εγώ...
"Γιατί άραγε;"
συχνά
μάλιστα το κάνω...
Αλλά φεύγω γρήγορα και πάω στο
"Έτσι είναι"!
Έτσι είναι αδερφέ,
να ζεις.
Θα ζεις όρθιος.
Κι όπως και όπου κι αν σταθείς,
δε θα βρεις τον καιρό που επιθυμείς.
Αυτό να ξέρεις.
Θα΄ναι κρύο,
θα΄ναι ζέστη,
παγωνιά,
θα φυσά.
Εσύ ζακέτα να πάρεις καλού κακού.
Δηλαδή έχουμε πόλεμο...
(Το ΟΧΙ του Μεταξά).
Ζακέτα, την ψυχή και βουρ.
Μεταξύ μας...
με χαρτομάντιλα και μαύρα γυαλιά
δεν πας να πολεμήσεις.
Ούτε:
"Να ζήσετε,
ζωή σε σας..."
Δεν ήταν γυμνοί από βεβαιότητες;
Δεν είχανε για όπλα την ψυχή τους;
Την πίστη τους;
Είχαν αγάπη!!!!
Διότι καλό και άγιο να αγαπάς τον εαυτό σου.
Ζεις μαζί του.
Ακούς καρδιά, ντάπα ντούπα.
Πωπω, δική μου είναι!
Αναπνέεις και μια στιγμή την κρατάς
και λες...
"θα σκάσω!"
Όχι όχι,
δε θα σκάσω!
Και δε σκας,
σε αγαπάς...
Πας στον καθρέφτη κοιτάς.
Σε κοιτάς έτσι, σου αρέσεις.
Σε κοιτάς με γκριμάτσα, μμμ...
Τι χαριτωμένο μουτράκι!
Όταν τρως μαζί με άλλους,
ακονίζεις τα δόντια.
Προετοιμάζεσαι...
(Κι
εγώ αυτό κάνω)
"Το ξεροψημένο μεζεδάκι που μ΄αρέσει,
τη γωνία από το ψωμί,
τηγανητές πατάτες,
όχι ρύζι και βούτες στη σαλάτα
και είμαι κομπλέ..."
Τελικά στο ίδιο τραπέζι,
αυτό,
πήρα ό,τι απέμεινε.
Κρατήθηκα να πάρουν
πρώτα οι άλλοι;
Δεν κάρφωσε καλά το πηρούνι;
Καλώς έγινε πάντως,
που τελικά δεν διάλεξα.
Έβλεπα τα χαρούμενα μουτρακια τους,
ευτυχισμένα με ένα καλό πιάτο φαι
και χΌρταινε η ψυχή μου.
Δόξα Τω Θεώ!
Έφαγα ό,τι βρήκα.
Θες να σαβουριαζεις ότι γουστάρεις
(ήρεμα μιλώ)...
και να είσαι
και κορμάρα;
Νηστεία, κυρία μου.
Η τελευταία λέξη της μόδας!
(Αγρυπνία η προτελευταία)
Δεν τα ανακάλυψα εγώ, ούτε τα εφηύρα!
Είναι απαράβατοι φυσικοί και πνευματικοί νόμοι.
Χωρίς θυσία κέρδος κανένα.
Άμα κοιμάσαι
πως θα ξυπνήσεις;
Άμα δεν κρυώσεις,
πως θα ζεσταθείς;
Άμα δεν στερηθείς,
πως θα δώσεις;
Αν μας επέτρεπαν,
να τρώμε ό,τι θέλουμε,
να ζούμε όπως θέλουμε,
να συμβαίνει γενικά ό,τι ιδανικά φανταζόμαστε ...
τότε θα εξαφανίζαμε την αγάπη
από προσώπου γης!
Γιατί λοιπόν ακόμη υπάρχει αγάπη;
Μία θεωρία δική μου απλοϊκή είναι
γιατί μας επιβάλεται πολλές φορές το πώς θα ζήσουμε
και πατάμε λαϊκ.
Δεν υπάρχει μόνο η μπριζόλα,
υπάρχει και η φακή.
Δεν υπάρχει μόνο η ζάχαρη,
αλλά και το μέλι.
Η δουλειά γίνεται.
Αρκεί να πεις κι εσύ,
όλα καλά.
Να το εννοήσεις!
Να πεις
υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν δόντια,
άλλοι δεν έχουν στόμα
και άλλοι ούτε λαιμό!
Και εκείνους τους ανθρώπους αγαπώ.
Που ενώ δεν έχουν λαιμό,
καταπίνουν.
Και ενώ δεν έχουν στομάχι,
χωνεύουν.
Και παρότι δεν υπάρχουν ούτε μάτια
έχουν κάτι ματάρες να!
Μέχρι κει πάνω...
τεράστιες...
που ακτινοβολούν αγάπη.
Αυτοί θα σε σώσουν από την ματαιότητα.
Θα πεις...
"Αξίζει κι εγώ να δω μέσα στην τύφλα μου!"
Όσοι πολέμησαν για την ελευθερία της πατρίδας
είχαν πολλά να
θυσιάσουν.
Είχαν γυναίκα,
παιδιά,
περιουσίες,
γονέους...
μάτια,
χέρια,
πόδια...
Τι δεν είχαν;
Δεν είχαν καρέκλα να τους χωρεί να κάτσουν
όταν έπρεπε να
ξεσηκωθούν.
Προσπάθησα ως τώρα
να μην σπάσει η καρέκλα μου
και πέσω.
Μη μου το λέτε,
γιατί κάνω γκριμάτσα σαν τη Βασιλειάδου.
Θέλω μόνο άνθρωπος να είμαι.-
Το βάθος της σταγόνας
Οι αριθμοί μου εξαντλήθηκαν
μετρώντας το βάθος
της σταγόνας που στάλαξε πάνω απ’ το φύλλο
του δέντρου στο χέρι μου.
Ξανάρχισα πάλι
και πάλι εξαντλήθηκαν.
Κύριε,
Πού τελειώνει το φως;
Πού τελειώνει η αγάπη;
Πού τελειώνουν τα χρώματα;
Νικηφόρος Βρεττάκος, Το βάθος του κόσμου, 1961
|το πρωτοδημοσιεύσαμε στις 10/10/2020
Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2024
✔ Γιατί, κάποια στιγμή πρέπει κάποιος να τολμήσει και να βγει προς τα έξω και να μιλήσει για όλα αυτά που (με την "πλύση" που μας γίνεται καθημερινά μέσω των "μέσων"), αρχίσουν πλέον να επιβάλονται όχι μοναχά ως καλοδεχούμενα, αλλά κυρίως ως "αυτονόητα"...
...Και ποιος είναι εκείνος που θα μιλήσει ευθαρσώς και θα τα πει και πάλι σταράτα και όχι "αγαπουλίστικα";
Ο "συνήθης ύποπτος", ο παπα Γιάννης ο Δρογγίτης...
Την ευχή σου, παππούλη!
" Η ταπείνωση έχει μια αρνητική έννοια. Δεν σημαίνει υποτέλεια; ηττοπάθεια; μειονεξία; χαμήλωμα απαιτήσεων; έλλειμμα ελευθερίας;;;" |Του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.
Το εντελώς αντίθετο.
Το "εγώ" είναι όπως ο καταρράκτης στο μάτι. Όσο μεγαλύτερος είναι, τόσο περιορίζει την όραση.
Το ίδιο συμβαίνει και με το λεγόμενο "οπτικόν της ψυχής" δηλαδή τη δυνατότητα να εισχωρεί κανείς στην αλήθεια των όντων.
Ο ταπεινός άνθρωπος είναι σοφός και ελεύθερος, γιατί δεν εμποδίζεται απο το εγωιστικό θέλημα του, απο την ευαισθησία των δικαιωμάτων του, απο την εμπάθεια της γνώμης του.
Είναι μικρός, γι'αυτό περνάει απο παντού και χωράει παντού.
Η ηττοπάθεια, η μειονεξία και τα άλλα είναι εκφράσεις του εγωισμού.
Είναι μικρός, γι'αυτό περνάει απο παντού και χωράει παντού.
Η ηττοπάθεια, η μειονεξία και τα άλλα είναι εκφράσεις του εγωισμού.
Ο ταπεινός και στη θέση του τελευταίου να είναι, δεν μειονεκτεί, δεν υποφέρει, δεν συγκρίνεται.
Τοποθετείται στον παρονομαστή και χαίρεται την δόξα των άλλων που βρίσκονται στον αριθμητή, ως δική του δόξα.
Απόσπασμα από το βιβλίο
"Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω"
Του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.
Του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.
~~~~~○~~~~~○~~~~~○~~~~~○~~~~
(Νώντας Κοροβέσης )
* Ο πατέρας του αιώνα, όπως δικαίως ονομάστηκε... |Τελευταία διαδρομή του ο Παράδεισος! Γιατί "πολύ αγάπησε"... |Είσαι εσύ ο άνθρωπός μου ♫ εις μνήμην του Dick Hoyt (δες το video!)
Ο γιος μου γεννήθηκε τετραπληγικός.
Όταν ήμουν 37 ετών, μου ζήτησε να συμμετάσχουμε σε έναν αγώνα δρόμου για να συγκεντρωθούν χρήματα για ένα φίλο του με πρόβλημα υγείας.
Δεν είχα τρέξει ποτέ μου πάνω από 1 χιλιόμετρο.
Έτρεξα 8 χιλιόμετρα για εκείνον και μάλιστα σέρνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι, το δικό του.
Την ημέρα εκείνη μού αποκάλυψε ότι "μπαμπά, όταν τρέχουμε μαζί δεν νιώθω παράλυτος".
Αυτό ήταν. Έκτοτε, τερματίσαμε μαζί 72 μαραθωνίους, 251 αγώνες τριάθλου και 6 Ironman.
Κουράστηκα, αλλά άξιζε τον κόπο να τον βλέπω να χαμογελάει.
Το άξιζε το αγοράκι μου. Το άξιζε γιατί η θεά Τύχη δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί του.
Με λένε Dick Hoyt και αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία μου.
Ή, μάλλον, ήταν. "
Έφυγα" στον ύπνο μου σε ηλικία 80 ετών πριν 1.5 χρόνο. Με πρόδωσε η καρδιά μου.
Είναι όμορφα εδώ στον Παράδεισο, αλλά, ξέρετε κάτι; Μου λείπει πολύ ο γιος μου.
Μέχρι να ανταμώσουμε, θα τον προσέχω από εδώ ψηλά. Και θα του σπρώχνω φυσώντας το καροτσάκι του.
Δεν ξέρω αν ήμουν υπόδειγμα δρομέα ή πατέρα. Ξέρω μόνο ότι η αγάπη, η πραγματική αγάπη σε ωθεί να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια. Δεν ξέρω επίσης αν ήμουν ήρωας, όπως με αποκάλεσαν.
Ήρωας για μένα ήταν ο γιος μου, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν σε μια τηλεοπτική εκπομπή τι δώρο θα ήθελε να μου κάνει, εκείνος απάντησε "να μπορέσω να σηκωθώ έστω για μία φορά, να καθίσει εκείνος στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για να τον ξεκουράσω".
Βάστα γερά, Rick.
Λίγα μέτρα έμειναν ακόμα.
Σ' αγαπάω.
Ο μπαμπάς σου...
Ο μπαμπάς σου...
|από τη Σέβη Δημητρίου
~ Για όποιον θέλει λίγα ακόμα λόγια για αυτήν την σπάνια οικογένεια...
Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Αγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς.
Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του.
Και αυτό του αρκεί.
Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης.
Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του.
Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού.
Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους.
Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.
Ο γιός του, ο Ρικ, γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο δεμένο στο λαιμό του.
Γεννήθηκε σχεδόν σε κατάσταση πνιγμού και η για καιρό έλλειψη οξυγόνου του δημιούργησε μόνιμα προβλήματα.
Οι γιατροί πρότειναν στην οικογένεια να βάλει το παιδί σε ένα ίδρυμα (μιλάμε για 46 χρόνια πριν, μη σας κάνει εντύπωση, ήταν αλλιώς τα πράγματα και στην ιατρική αλλά και στην κοινωνία).
Οι συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς.
Ο πατέρας δεν τους άκουσε.
Είχε άλλα σχέδια.
Κοίταξε στα μάτια το παιδί του και αποφάσισε.
Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης.
Εχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους
Ο Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα.
Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει.
Οταν ο μικρός Ρικ ήταν 11 χρονών τον πήγαν στο Tufts της Βοστώνης για εξετάσεις.
Οι καθηγητές ήταν κάθετοι:
«Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσει».
Στην συνέχεια, όταν κατάλαβαν ότι τα μάτια του Ρικ αντιλαμβάνονται κάθε κίνηση σαν υψηλής συχνότητας σόναρ και χαμογελάει στα αστεία σαν φυσιολογικό παιδί, συγκινήθηκαν.
Λίγους μήνες μετά οι επιστήμονες του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρίκ μπορούσε να γράφει με κινήσεις του κεφαλιού του σε έναν υπολογιστή, άρα και να επικοινωνεί.
Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins».
Σε ελεύθερη μετάφραση «Πάμε Bruins» ένα σύνθημα που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ της Βοστώνης.
958 αθλητικές δοκιμασίες!
224 αγωνίσματα τριάθλου!
6 Ιron Man!
65 μαραθώνιοι...
Τελευταία διαδρομή ο Παράδεισος!
Γιατι "πολύ αγάπησε"...
Καλό Παράδεισο, Dick...
✨ Στα ανήφορα προς "Εμμαούς", δεν σε αναγνώρισα...
|έγραψε η Μαρία Λαού
Στα ανήφορα προς "Εμμαούς",
δεν σε αναγνώρισα,
στου νου μου τα σκοτάδια,
εδώ και εκεί περιπλανήθηκα,
ρίχνοντας "δίχτυα",
σαν να ήμουν εκεί,
μαζί με τους δικούς Σου τους ψαράδες.
στου νου μου τα σκοτάδια,
εδώ και εκεί περιπλανήθηκα,
ρίχνοντας "δίχτυα",
σαν να ήμουν εκεί,
μαζί με τους δικούς Σου τους ψαράδες.
Μα Εσύ απαλά με κοίταξες,
στα ανήφορα προς "Εμμαούς"
σαν με συνάντησες,
εδώ μπροστά σου να τα ρίξεις,
είπες,
απαλά ψιθύρισες μες στην ψυχή μου,
εδώ μην ψάχνεις μακρυά
σε ώρες που ενώ σέρνεσαι πονείς,
χωρίς ψωμί ποτέ σου να χορτάσεις.
εδώ μην ψάχνεις μακρυά
σε ώρες που ενώ σέρνεσαι πονείς,
χωρίς ψωμί ποτέ σου να χορτάσεις.
Τώρα εδώ μπροστά μου ρίχνω δίχτυα,
αλιεύω,
φωτιά τα Άγια λόγια της Γραφής,
στου νου τα δίχτυα,
περιμάζεψα,
εδώ, δεν πήγα μακρυά.
στου νου τα δίχτυα,
περιμάζεψα,
εδώ, δεν πήγα μακρυά.
Μην πορευτείς καρδιά μου
πια πότε,
στου νου της νύχτας τα σκοτάδια,
εδώ μπροστά σου τα εναπόθεσα
τα Άγια λόγια της Γραφής,
σε ολόφωτες ημέρες να αλιεύεις,
να μην μου πεις ξανά
αδειανά παρέμειναν του νου τα " δίχτυα"
σου, ποτέ!
"Με ρωτάς, παλικαρά μου, τι να κάμεις για να νιώθεις μέσα στη τρέλα της κάθε μέρας σου καλά..."
Με ρωτάς, παλικαρά μου,
τι να κάμεις για να νιώθεις μέσα στη τρέλα της κάθε μέρας σου καλά.
τι να κάμεις για να νιώθεις μέσα στη τρέλα της κάθε μέρας σου καλά.
Παρότι είμαι γέρος και μ' έχεις για σοφό,
δεν θα σου πω τι λέω εγώ.
δεν θα σου πω τι λέω εγώ.
Θα σου πω
τι μου 'λεγε εμένα ο γέρος ο πατέρας μου.
Αγράμματος μέχρι τη ρίζα, αλλά όχι απαίδευτος.
Καταλαβαίνεις τι πάει να πει αυτό...
Μη βιαστείς να απαντήσεις, παλικαρά μου.
Γιατί εύκολα μπορείς να λαθέψεις.
Όσα που να κουτσογράφει και να κουτσοδιαβάζει έμαθε.
Δουλειά σήμερα της πρώτης του δημοτικού.
Μεγάλο κατόρθωμα τις εποχές εκείνες.
Αλλά πού να πάρετε χαμπάρι εσείς από δαύτα τα σήμερα;
Το λοιπόν.
Μου 'λεγε κι απ' όσο θυμάμαι θα σου κουβαλήσω εδώ τις λέξεις του επακριβώς:
" Άκου γιαβρί μ'.
Δεν ξέρω πως θα το κάνεις αυτό που θα σου πω.
Δεν ξέρω ούτε κι εγώ πως το 'κανα από τα μικράτα μου,
από τότε που μου το παρήγγειλε ο παπα Ονούφρης.
από τότε που μου το παρήγγειλε ο παπα Ονούφρης.
Έχε σα καραμέλα τ΄ όνομα του Χριστού στη γλώσσα σου
και καρφωμένο στην καρδιά σου,
λέγοντας την ευχούλα.
και καρφωμένο στην καρδιά σου,
λέγοντας την ευχούλα.
Δεν με κόφτει τι θα κάνεις,
αλλά λέγε την συνέχεια.
αλλά λέγε την συνέχεια.
Θα σε γλυκάνει.
Δεν φαντάζεσαι πόσο.
Και πέρα τούτου,
κατάπιε δυο προσευχές
και θα 'χεις μες στη μέρα σου
μαζί σου το Χριστό μας και τη Μάνα Του.
κατάπιε δυο προσευχές
και θα 'χεις μες στη μέρα σου
μαζί σου το Χριστό μας και τη Μάνα Του.
Τους Χαιρετισμούς της Παναγιάς και το Απόδειπνο το μικρό.
Και λέγε τα.
Το πρώτο σαν έρθει το πρωί
και τ' άλλο σαν αρχίζει να βραδιάζει.
και τ' άλλο σαν αρχίζει να βραδιάζει.
Μην κοιμηθείς αν δεν τα 'χεις πει.
Ψάξε και βρες τον τρόπο.
Κι όσο μπορείς, κάνε τα μυστικά.
Ψιθύριζέ τα.
Και ο Χριστός μας και η Παναγία Μάνα Του
θα σε προστατεύουνε σ' ολη σου τη ζωή στα φανερά"
θα σε προστατεύουνε σ' ολη σου τη ζωή στα φανερά"
Ντάξει;
Απάντησα στην ερώτηξή σου;
ΥΓ:
Βρε παλικάρι, να σε παίρνω εγώ να μην χρεώνεσαι;
ΥΓ:
Βρε παλικάρι, να σε παίρνω εγώ να μην χρεώνεσαι;
Μου΄πε η κοπελιά πως έχω λέει, 500 λεφτά προς όλους κι άλλα 1500 προς κάποιους άλλους, που δεν είναι όμως "όλοι"...
Σε ποιον να μιλήσω, κοπελιά μου 1000 τόσα λεφτά;
Στα πρόβατα μιλάω όλη την ημέρα κι αυτά με κοιτάνε και μουγκανίζουνε...
Άσε να σε παίρνω εγώ.
Εσύ με τους όλους όμως είσαι ή με τους άλλους;
Δεν ξεύρω.
Μπερδευτικά πράματα...
|πρωτοδημοσιεύσαμε στις 9/10/2019
Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2024
✔ "Δεν μπορεί να σε βλάψει κανένας, αν δεν αδικείς ο ίδιος τον εαυτό σου... |Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος
|Eπειδή την τελευταία εβδομάδα
άρχισαν και πάλι να τον χτυπούν ανηλεώς...
Και επειδή, όπως κάποια γνωστή ψυχή μάς είπε:
"Τα καταφέραμε
και τον εξορίσαμε για τρίτη φορά τον Άγιο..."
Γι΄αυτό,
ας αφήσουμε τον Άγιο να μιλήσει.
Τουλάχιστον σε όσους από μας
έχουμε διάθεση να τον ακούσουμε...
Η πραγματεία
«Τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται» γράφτηκε τη εποχή
της δευτέρας εξορίας του αγίου Χρυσοστόμου (404-407) και πιθανώς στην
Κουκουσόν της Αρμενίας το έτος 406.
Στην πραγματεία αυτή ο άγιος
Χρυσόστομος υποστηρίζει ότι η ευτυχία ή η δυστυχία, η ζημία ή η ωφέλεια
στον άνθρωπο δεν εξαρτώνται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος ούτε από
τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, αλλά είναι καταστάσεις εντελώς
υποκειμενικές.
Η ευτυχία ή η δυστυχία εξαρτώνται μόνο από εμάς και
ανάλογα με το αν τηρούμε ή όχι το θέλημα του Θεού.
Συνεπώς δεν μπορούμε
να κατηγορούμε την πρόνοια του Θεού αλλά ούτε και τους ανθρώπους ή τις
συνθήκες που επικρατούν στην κοινωνία κάθε εποχής για το ότι μας
συμβαίνει, αλλά μόνο τον εαυτό μας.
Εμείς είμαστε οι μόνοι που μπορούμε
να τον αδικήσουμε. Εάν εμείς δεν τον αδικούμε κανένας δεν μπορεί να μας
αδικήσει. Ας δούμε την θαυμάσια αυτή πραγματεία του μεγάλου αγίου της
Εκκλησίας μας σε περιληπτική διασκευή.
Γνωρίζω ότι ο λόγος μου θα φανεί παράδοξος και γελοίος. Μη απορρίψεις όμως καμμία γνώμη εκ των προτέρων, αν δεν ακούσεις τα επιχειρήματά της. Όσο δίκαια και σωστή κι αν φαίνεται η δική σου. Αυτό κάνουν και οι σωστοί δικαστές.
Σήμερα όλοι πιστεύουν ότι όλα έχουν γίνει άνω κάτω. Οι αδύνατοι αδικούνται, υβρίζονται, βλάπτονται. Οι πτωχοί καταδυναστεύονται... Όπως δεν μπορούμε να μετρήσουμε τα κύματα της θάλασσας, έτσι δεν μπορούμε να μετρήσουμε τις αδικίες που γίνονται. Και για όλα αυτά, λένε κάποιοι, φταίει η πρόνοια του Θεού.
Ας δούμε όμως τι είναι αδικία, τι είναι αρετή και από τι βλάπτεται.
Το σίδερο το βλάπτει η σκουριά, το μαλλί ο σκόρος, τα πρόβατα οι λύκοι, τα σώματα οι ασθένειες και ούτω καθ’ εξής. Λοιπόν τι βλάπτει την αρετή; Η φτώχεια, η ασθένεια, η χρηματική ζημία, η συκοφαντία, ο θάνατος; Μήπως η φυλακή, η εξορία, ο σεισμός, η πλημμύρα και γενικά το λεγόμενο φυσικό κακό; Ή μήπως την βλάπτει η αμαρτία και ότι καταστρέφει την αρετή;
Ας δούμε με παραδείγματα τι είναι αρετή.
Αρετή του αλόγου τι είναι; Μήπως να έχει χρυσά χαλινάρια, χρυσά λουριά, σέλα από μεταξωτά υφάσματα και να έχει χαίτη πλεγμένη με χρυσά σχοινιά; Ή να είναι γρήγορο, ανθεκτικό, ακούραστο, άφοβο και υπάκουο;
Αρετή της αμπέλου είναι να έχει κλήματα και φύλλα ωραία ή να είναι κατάφορτη από καρπούς;
Ποιά η αρετή του ανθρώπου;
Μήπως είναι τα χρήματα, για να φοβηθούμε την πτωχεία;
Μήπως η υγεία, για να φοβηθούμε την αρρώστια;
Μήπως η εκτίμηση των πολλών, για να φοβηθούμε την συκοφαντία;
Μήπως το ζην εική και ως έτυχε, για να φοβηθούμε το θάνατο;
Μήπως η ελευθερία για ν’ αποφύγουμε τη δουλεία;
Αρετή όμως είναι η των αληθών δογμάτων η ακρίβεια και η κατά βίο ορθότητα. Αυτά κανείς, ούτε ο διάβολος, μπορεί να μας τα αφαιρέσει, αν προσέχουμε.
Το παράδειγμα του Ιώβ μας αποκαλύπτει και πρακτικά όσα είπαμε θεωρητικά.
Ο διάβολος του αφαίρεσε την περιουσία, για να τον εξαναγκάσει να βλασφημήσει.
Του γέμισε το σώμα με έλκη, για να τον καταβάλει ψυχικά.
Τον πολύτεκνο τον έκανε άτεκνο, για να του σπάσει το ηθικό.
Δεν τον εξόρισε σε άλλη πόλη και οικία, αλλά τον πέταξε στην κοπριά.
Έκανε να τον απαρνηθούν και οι φίλοι του και η γυναίκα του.
Κι όμως εκείνος υπήρξε άκαμπτος και άτρωτος. Σε τίποτα δεν αδικήθηκε.
Τον Αδάμ δεν τον υποσκέλισε ο διάβολος, αλλά η απερισκεψία του και η ραθυμία του.
Τον Άβελ δεν τον έβλαψε ο πρόωρος θάνατος ούτε τον Κάιν ωφέλησε ο φόνος. Ο πρώτος εγκωμιάζεται εις τους αιώνες και βλέπει το Θεό σαν φως, ο δεύτερος έχει γίνει σιχαμερός και απεχθής εις τους αιώνες και βλέπει το Θεό σαν φωτιά.
Τον Ιωσήφ τι τον έβλαψε το μίσος των αδελφών του, η συκοφαντία της γυναίκας του Πετεφρή, η φυλακή...
Τους αποστόλους οι οποίοι παλεύαν συνέχεια με πείνα, δίψα, γυμνότητα, διωγμούς, κατατρεγμούς, συκοφαντίες και στο τέλος μαρτύρησαν, τι αδικήθηκαν απ’ όλα αυτά.
Τον φτωχό και ασθενή Λάζαρο τι τον ζημίωσε η φτώχεια, η εγκατάλειψη, η ασθένεια, η πείνα, η θέα της ευτυχίας των άλλων ενώ αυτός έπασχε; Όχι απλώς δεν τον βλάψανε όλα αυτά, αλλά αντίθετα εξ αιτίας αυτών πήρε τα στεφάνια, γιατί δεν βαρυγκώμησε και τα υπέμεινε όλα. Γιατί από μόνα τους αυτά ούτε μας δίνουν τη σωτηρία ούτε μας οδηγούν στην κόλαση.
Συνεπώς όχι μόνο δεν αδικείται κανείς από κανένα, αλλά και περισσότερα κερδίζει, εάν προσέχει τον εαυτό του.
Μα τότε, αφού δεν αδικεί κανείς, γιατί υπάρχει κόλαση και τόσες τιμωρίες; Μη συγχέουμε τα πράγματα. Γιατί δε λέω ότι κανείς δεν αδικεί, αλλά ότι κανείς δεν αδικείται.
Πολλοί είναι οι αδικούντες, ουδείς όμως ο αδικούμενος.
Τον Ιωσήφ τον αδίκησαν οι αδελφοί του, αυτός όμως δεν αδικήθηκε.
Τον Άβελ το αδίκησε ο Κάιν, αλλά αυτός δεν αδικήθηκε.
Ο Θεός δεν καταργεί τις τιμωρίες λόγω της αρετής των πασχόντων. Διότι αυτοί, αν γίνονται καλύτεροι, το οφείλουν στην υπομονή τους και όχι στην κακία αυτών που τους επιβουλεύονται.
Συνεπώς σου αφαίρεσαν χρήματα; Πες ότι «γυμνός βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου και γυμνός θα φύγω (στον άλλο κόσμο) (Ιώβ 1,21). «Τίποτα δεν φέραμε στον κόσμο αυτό· φανερό είναι ότι και τίποτα δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας (Α´Τιμ. 6,7).
Σε κακολόγησαν και σε περιέλουσαν με αμέτρητες βρισιές; Θυμήσου αυτά που είπε ο Κύριος μας, ότι «Αλλοίμονο σας, όταν σας επαινούν όλοι οι άνθρωποι (Λκ. 6,26). Είστε όμως μακάριοι όταν σας βρίζουν και σας καταδιώκουν και λένε ψευδόμενοι κάθε είδους συκοφαντία, εξ αιτίας μου. Να είστε χαρούμενοι όταν σας συμβαίνουν αυτά και να νιώθετε ικανοποίηση, γιατί ο μισθός σας είναι πολύς εις τους ουρανούς. Διότι τα ίδια έκαναν και στους προφήτες, που ήταν πριν από σας (Ματθ. 5,11-12).
Σε εξόρισαν; Κατάλαβε ότι δεν είναι εδώ η πατρίδα σου και ότι στην πραγματικότητα είσαι εξόριστος, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Αρρώστησες; Πες αυτό που λέγει ο Παύλος ότι δεν απελπιζόμαστε, διότι όσο ο εξωτερικός άνθρωπος (το σώμα) διαρκώς φθείρεται, όμως ο εσωτερικός άνθρωπος (η ψυχή) διαρκώς ανανεώνεται (Β´Κορ. 4,16).
Αλλά μήπως κάποιος πέθανε κατά τρόπο μαρτυρικό; Θυμήσου τον Τίμιο Πρόδρομο, τον επίγειο άγγελο και τον επουράνιο άνθρωπο, πως σφαγιάστηκε, για να ικανοποιηθεί μια μοιχαλίδα και ελεεινή γυναίκα και να βραβευτεί η κόρη της που χόρεψε πορνικά. Όταν πάσχεις αδίκως τότε και τα αμαρτήματά σου συγχωρούνται και δίκαιος αποβαίνεις.
Συνεπώς πως μπορεί να αδικηθεί κανείς, όταν έτσι έχουν τα πράγματα. Και κείνο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οι πραγματικά αδικημένοι είναι αυτοί που απεργάζονται την αδικία. Ο Κάιν, οι αδελφοί του Ιωσήφ, η Ηρωδιάδα, ο Ιούδας, ο διάβολος, είναι ελεεινοί και τρισάθλιοι και αδικημένοι, αλλά από τον εαυτό τους. Με όλη την κακία τους δεν πέτυχαν τίποτα και ενώ είναι αδικημένοι δεν είναι αξιολύπητοι.
Συνεπώς, για να επανέλθουμε στο πρώτο θέμα μας, αρετή δεν αποτελεί για τον άνθρωπο ούτε ο πλούτος, ούτε η χλιδή και η πολυτέλεια, ούτε η υγεία, ούτε η δόξα, ούτε η ελευθερία αλλά τα της ψυχής κατορθώματα. Θα θυμηθούμε εδώ τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού (1797-1857) που ταιριάζουν απόλυτα με όσα υποστηρίζει ο άγιος Χρυσόστομος. «Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν / και τα βασίλεια κι όλα / τίποτα δεν είναι / σαν στητή μένει η ψυχή κι ολόρθη».
Μόνο όταν βρίσουν κάποιον, τον συκοφαντήσουν, τον εξορίσουν, τον ληστέψουν και κείνος ερεθιστεί και βρίσει και καταραστεί και ανταποδώσει ΤΟΤΕ ΑΔΙΚΕΙΤΑΙ.
Μη πούμε ότι ήταν φοβερός ο πειρασμός και ανταπέδωσα, αφού τον Ιώβ που έζησε προ της χάριτος, δεν μπόρεσε να νικήσει κανείς να μη δικαιολογείται. Αλλά και τον Παύλο ας σκεφθούμε. Τα δεινά του δεν μπορούμε να τα απαριθμήσουμε. Φυλακίσθηκε, δέθηκε με αλυσίδες, μαστιγώθηκε, ραβδίστηκε, λιθοβολήθηκε, ναυάγησε, τον πολεμούσαν συνεχώς γνωστοί και άγνωστοι, αντιμετώπιζε συνεχώς διωγμούς, πείνα, γυμνότητα, δίψα, φτώχεια, καθημερινά απέθνησκε. Κι όμως συχνά αναφωνεί· «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολ. 1,24), «ου μόνον δε αλλά και καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν» (Ρωμ. 5,3) και άλλα παρόμοια. Αν ο Παύλος χαιρόταν και καυχάτο δια τα παθήματά του, που ήταν πολλά, ποιά απολογία θα έχουμε εμείς, που το ελάχιστο απ’ αυτά δεν υπομένουμε κι όμως βλασφημούμε;
«Μα αδικούμαι όταν με ληστέψουν, ακόμη κι αν δεν βλασφημήσω, διότι δεν μπορώ να δώσω ελεημοσύνη». Η πενία δεν είναι εμπόδιο για την ελεημοσύνη. Η χήρα της εποχής του προφήτη Ηλία έδωσε μια χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι κι όμως ο Θεός την αντάμειψε. Η χήρα του ευαγγελίου έδωσε τον ελάχιστο οβολό εκ του υστερήματός της κι όμως έγινε το πρότυπο της ελεημοσύνης. Και έδωσε περισσότερα από τους πλουσίους κατά την αψευδή ρήση του Κυρίου μας. Άρα και σ’ αυτή την περίπτωση δεν αδικείσαι αλλά μάλλον ωφελείσαι.
Δίνετε σημασία στα ωραία της ζωής, που μοιάζουν με τα άνθη που σαπίζουν και τις σκιές. Όπως τα μικρά δίνουν σημασία στα παιχνίδια τους και σε ευτελή πράγματα.
Δίνετε σημασία στον πλούτο. Τον θεωρείτε πολυτιμότερο από την υγεία, αφού χάριν αυτού πολλές φορές την θυσιάζετε. Τον θεωρείτε ανώτερο από τη ζωή, αφού κι αυτή τη διακινδυνεύετε και τη χάνετε χάριν αυτού. Τον θεωρείτε ανώτερο από την καλή υπόληψη, αφού χάριν αυτού κλέβετε και κάνετε μύρια όσα ανόσια και βδελυρά. Τον θεωρείτε ανώτερο από την πατρίδα, την οικογένεια, την φιλία, αφού χάριν αυτού ήρθατε σε σύγκρουση και διακοπή σχέσεων με συγγενείς και φίλους και προδώσατε και την πατρίδα.
Υψώθηκε η μανία του πλούτου μέχρι τα σύννεφα. Κυρίευσε γη και θάλασσα. Κανείς δεν μπορεί να σβήσει αυτή τη φλόγα. Λύσσα αθεράπευτη, μανία ακατάσχετη, ασθένεια μη ιάσιμη, έρωτας που νικά κάθε άλλο έρωτα, κύριος απάνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τους υπηρέτες του.
Κι όμως ο πλούτος ούτε πιο σοφό σε κάνει, ούτε πιο φρόνιμο, ούτε πιο χριστό και φιλάνθρωπο, ούτε σε δίνει τη δύναμη ν’ αντιμετωπίζει τα πάθη σου αλλά μάλλον στα εξάπτει και σε υποδουλώνει σ’ αυτά. Εις τι αδικήθηκε ο Λάζαρος από την έλλειψη του πλούτου; Εις τι αδικήθηκε ο Παύλος; Και ο Ιούδας από τι έχασε το αποστολικό αξίωμα και τον ίδιο τον Χριστό;
Συνεπώς αυτόν που δεν θέλει να αδικήσει τον εαυτό του, κανείς άλλος δεν μπορεί να τον αδικήσει. Αυτόν δε που δεν θέλει να νήφει και να αγωνίζεται όσο μπορεί κανείς δεν μπορεί να τον ωφελήσει.
Ας θυμηθούμε την παραβολή του σπορέως, που ενώ ο σπόρος είναι ίδιος ο καρπός είναι διαφορετικός, ανάλογα με τη γη που θα πέσει.
Ας θυμηθούμε την οικία που κτίστηκε στην άμμο και έπεσε. Δεν την ρίξανε οι καιρικές συνθήκες αλλά τα σαθρά θεμέλια. Η βροχή φανερώνει τις τρύπες της σκεπής, αλλά δεν τις δημιουργεί.
Ο Ιούδας χωρίς κανένα πειρασμό έπεσε, αφού απόλαυσε μεγάλη καλωσύνη, ενώ ο Παύλος με πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες όχι μόνο δεν έπεσε αλλά ανεδέιχθη o μέγας των αποστόλων.
Ο ιουδαϊκός λαός τα είχε όλα στην έρημο. Είχε τη νεφέλη που, αφ’ ενός μεν τους οδηγούσε που θα πάνε, αφ’ ετέρου την ημέρα τους σκέπαζε από τον ήλιο και τη νύχτα τους φώτιζε. Είχαν συνεχώς από τον ουρανό το μάννα και τα ορτύκια για να τρέφονται. Οι πέτρες ανέβλυζαν νερό για να πίνουν. Ασθένεια δεν υπήρχε όλη την περίοδο που περιπλανήθηκαν στην έρημο (Ψαλμ. 104,37). Βάδιζαν ανάμεσα στην θάλασσα, κέρδιζαν μάχες. Ο Θεός τους έδωσε το νόμο του. Κι όμως συνεχώς τον παραπίκραναν και ήρθε στιγμή που αντ’ αυτού λάτρευσαν το χρυσό μοσχάρι που οι ίδιοι έκαναν. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής τους από τα 2.000.000 ψυχές που εξήλθαν από την Αίγυπτο μόνο 2, Ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ, να εισέλθουν στη γη της επαγγελίας.
Οι Νινευΐτες δεν είχαν τίποτα. Βάρβαροι, αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι, χωρίς προφήτες και θαύματα, πιστέψαν στον Ιωνά και σώθηκαν. Ανακάλεσαν απόφαση του Θεού να τους καταστρέψει. Ενώ η κακία τους είχε ανεβεί μέχρι τον ουρανό, σε τρεις μέρες –με νηστεία, πένθος, μετάνοια– διώξανε τη θεόσταλτη οργή. Έτσι τα θαύματα που απόλαυσαν οι Ισραηλίτες δεν τους ωφέλησαν τίποτα ούτε ζημίωσε τους Νινευΐτες σε τίποτα η μη συμμετοχή σ’ αυτά.
Οι τρεις παίδες εν καμίνω. Νέοι, ανώριμοι, εξόριστοι, αιχμάλωτοι· μακριά από το ναό των Ιεροσολύμων, τους ιερείς και τις θυσίες· μακριά από ανθρώπους που μπορούσαν να τους στηρίξουν, μέσα στους πειρασμούς των ανακτόρων.
Τους διέταξε ο βασιλεύς να συμμετέχουν σε συβαριτική και ακάθαρτη τράπεζα κι αυτή αρνήθηκαν ενώ είχαν πολλές δικαιολογίες να το κάνουν. Πείσαν με τους λόγους τους τον αξιωματούχο του βασιλιά και δέχθηκε αυτοί να σιτίζονται με τις δικές τους τροφές. Εν τέλει αυτοί ήταν οι πιο υγιείς και ροδοκόκκινοι από τους άλλους που σιτιζόταν από την τράπεζα του βασιλιά (Δαν. 1ο κεφ.). Εάν κάνεις όσα εξαρτώνται από σένα, τότε βάζει και ο Θεός το χέρι του. Έτσι οι τρεις παίδες δοξάστηκαν περισσότερο απ’ ότι αν έμεναν στο Ισραήλ ελεύθεροι και άνετοι.
Μόλις πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα καλούνται σε άλλο. Μπαίνουν στην κάμινο του πυρός, γιατί δεν προσκυνούσαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορος. Και κει είναι που δοξάσθηκαν. Ενώ οι στρατιώτες που ρίχνανε τα ξύλα καήκανε τα γένια τους, τα μαλλιά τους και τα ρούχα τους από την υπερβολική πυρά, εκείνοι δεν πάθανε τίποτα. Αντίθετα δροσιζόμενοι και αλώβητοι ψάλλανε με έξαρση και ενθουσιασμό. Η ψαλμωδία που ψάλλανε τότε έγινε ψαλμωδία της Εκκλησίας και ψάλλεται σ’ ολόκληρη την οικουμένη και θα ψάλλεται μέχρι Β´Παρουσίας. Ο άγιος Χρυσόστομος δεν θαυμάζει για το υπερφυσικό και καταπληκτικό θαύμα, αλλά για το ότι δέχθηκαν να καούν χάριν των αληθινών δογμάτων. Θαυμάζει για τα λόγια που είπαν. «Υπάρχει ο Θεός εις τους ουρανούς, τον οποίον εμείς λατρεύουμε και ο οποίος είναι ικανός να μας σώσει από τη φωτιά και από τα χέρια σου βασιλιά. Κι αν όμως δεν θελήσει να το κάνει, να ξέρεις βασιλιά ότι εμείς τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε και την εικόνα σου τη χρυσή δεν την προσκυνούμε» (Δαν. 3,16-18). Με αυτά που είπαν ήδη υπήρξαν νικητές. Αργότερα βέβαια έδειξαν και την πίστη τους έμπρακτα. Λοιπόν σε τι τους αδίκησε ο Ναβουχοδονόσορας.
Οι Ιουδαίοι είχαν ναό και θυσιαστήριο, κιβωτό, χερουβίμ, ιλαστήριο, ιερείς, θυσίες, τους προφήτες, συνεχή θαύματα του Θεού. Κι όμως έστησαν είδωλα μέσα στο ναό, έκαναν ανθρωποθυσίες, έκαναν του κόσμου τα άτοπα.
Συνεπώς ας μη νομίζουμε, όταν αμαρτάνουμε, ότι μας αρκούν προς απολογία η δυσκολία των καιρών ή των περιστάσεων, ή οι ανάγκες και η βία και η τυραννική εξουσία των αρχόντων.
Γνωρίζω ότι ο λόγος μου θα φανεί παράδοξος και γελοίος. Μη απορρίψεις όμως καμμία γνώμη εκ των προτέρων, αν δεν ακούσεις τα επιχειρήματά της. Όσο δίκαια και σωστή κι αν φαίνεται η δική σου. Αυτό κάνουν και οι σωστοί δικαστές.
Σήμερα όλοι πιστεύουν ότι όλα έχουν γίνει άνω κάτω. Οι αδύνατοι αδικούνται, υβρίζονται, βλάπτονται. Οι πτωχοί καταδυναστεύονται... Όπως δεν μπορούμε να μετρήσουμε τα κύματα της θάλασσας, έτσι δεν μπορούμε να μετρήσουμε τις αδικίες που γίνονται. Και για όλα αυτά, λένε κάποιοι, φταίει η πρόνοια του Θεού.
Ας δούμε όμως τι είναι αδικία, τι είναι αρετή και από τι βλάπτεται.
Το σίδερο το βλάπτει η σκουριά, το μαλλί ο σκόρος, τα πρόβατα οι λύκοι, τα σώματα οι ασθένειες και ούτω καθ’ εξής. Λοιπόν τι βλάπτει την αρετή; Η φτώχεια, η ασθένεια, η χρηματική ζημία, η συκοφαντία, ο θάνατος; Μήπως η φυλακή, η εξορία, ο σεισμός, η πλημμύρα και γενικά το λεγόμενο φυσικό κακό; Ή μήπως την βλάπτει η αμαρτία και ότι καταστρέφει την αρετή;
Ας δούμε με παραδείγματα τι είναι αρετή.
Αρετή του αλόγου τι είναι; Μήπως να έχει χρυσά χαλινάρια, χρυσά λουριά, σέλα από μεταξωτά υφάσματα και να έχει χαίτη πλεγμένη με χρυσά σχοινιά; Ή να είναι γρήγορο, ανθεκτικό, ακούραστο, άφοβο και υπάκουο;
Αρετή της αμπέλου είναι να έχει κλήματα και φύλλα ωραία ή να είναι κατάφορτη από καρπούς;
Ποιά η αρετή του ανθρώπου;
Μήπως είναι τα χρήματα, για να φοβηθούμε την πτωχεία;
Μήπως η υγεία, για να φοβηθούμε την αρρώστια;
Μήπως η εκτίμηση των πολλών, για να φοβηθούμε την συκοφαντία;
Μήπως το ζην εική και ως έτυχε, για να φοβηθούμε το θάνατο;
Μήπως η ελευθερία για ν’ αποφύγουμε τη δουλεία;
Αρετή όμως είναι η των αληθών δογμάτων η ακρίβεια και η κατά βίο ορθότητα. Αυτά κανείς, ούτε ο διάβολος, μπορεί να μας τα αφαιρέσει, αν προσέχουμε.
Το παράδειγμα του Ιώβ μας αποκαλύπτει και πρακτικά όσα είπαμε θεωρητικά.
Ο διάβολος του αφαίρεσε την περιουσία, για να τον εξαναγκάσει να βλασφημήσει.
Του γέμισε το σώμα με έλκη, για να τον καταβάλει ψυχικά.
Τον πολύτεκνο τον έκανε άτεκνο, για να του σπάσει το ηθικό.
Δεν τον εξόρισε σε άλλη πόλη και οικία, αλλά τον πέταξε στην κοπριά.
Έκανε να τον απαρνηθούν και οι φίλοι του και η γυναίκα του.
Κι όμως εκείνος υπήρξε άκαμπτος και άτρωτος. Σε τίποτα δεν αδικήθηκε.
Τον Αδάμ δεν τον υποσκέλισε ο διάβολος, αλλά η απερισκεψία του και η ραθυμία του.
Τον Άβελ δεν τον έβλαψε ο πρόωρος θάνατος ούτε τον Κάιν ωφέλησε ο φόνος. Ο πρώτος εγκωμιάζεται εις τους αιώνες και βλέπει το Θεό σαν φως, ο δεύτερος έχει γίνει σιχαμερός και απεχθής εις τους αιώνες και βλέπει το Θεό σαν φωτιά.
Τον Ιωσήφ τι τον έβλαψε το μίσος των αδελφών του, η συκοφαντία της γυναίκας του Πετεφρή, η φυλακή...
Τους αποστόλους οι οποίοι παλεύαν συνέχεια με πείνα, δίψα, γυμνότητα, διωγμούς, κατατρεγμούς, συκοφαντίες και στο τέλος μαρτύρησαν, τι αδικήθηκαν απ’ όλα αυτά.
Τον φτωχό και ασθενή Λάζαρο τι τον ζημίωσε η φτώχεια, η εγκατάλειψη, η ασθένεια, η πείνα, η θέα της ευτυχίας των άλλων ενώ αυτός έπασχε; Όχι απλώς δεν τον βλάψανε όλα αυτά, αλλά αντίθετα εξ αιτίας αυτών πήρε τα στεφάνια, γιατί δεν βαρυγκώμησε και τα υπέμεινε όλα. Γιατί από μόνα τους αυτά ούτε μας δίνουν τη σωτηρία ούτε μας οδηγούν στην κόλαση.
Συνεπώς όχι μόνο δεν αδικείται κανείς από κανένα, αλλά και περισσότερα κερδίζει, εάν προσέχει τον εαυτό του.
Μα τότε, αφού δεν αδικεί κανείς, γιατί υπάρχει κόλαση και τόσες τιμωρίες; Μη συγχέουμε τα πράγματα. Γιατί δε λέω ότι κανείς δεν αδικεί, αλλά ότι κανείς δεν αδικείται.
Πολλοί είναι οι αδικούντες, ουδείς όμως ο αδικούμενος.
Τον Ιωσήφ τον αδίκησαν οι αδελφοί του, αυτός όμως δεν αδικήθηκε.
Τον Άβελ το αδίκησε ο Κάιν, αλλά αυτός δεν αδικήθηκε.
Ο Θεός δεν καταργεί τις τιμωρίες λόγω της αρετής των πασχόντων. Διότι αυτοί, αν γίνονται καλύτεροι, το οφείλουν στην υπομονή τους και όχι στην κακία αυτών που τους επιβουλεύονται.
Συνεπώς σου αφαίρεσαν χρήματα; Πες ότι «γυμνός βγήκα από την κοιλιά της μητέρας μου και γυμνός θα φύγω (στον άλλο κόσμο) (Ιώβ 1,21). «Τίποτα δεν φέραμε στον κόσμο αυτό· φανερό είναι ότι και τίποτα δεν μπορούμε να πάρουμε μαζί μας (Α´Τιμ. 6,7).
Σε κακολόγησαν και σε περιέλουσαν με αμέτρητες βρισιές; Θυμήσου αυτά που είπε ο Κύριος μας, ότι «Αλλοίμονο σας, όταν σας επαινούν όλοι οι άνθρωποι (Λκ. 6,26). Είστε όμως μακάριοι όταν σας βρίζουν και σας καταδιώκουν και λένε ψευδόμενοι κάθε είδους συκοφαντία, εξ αιτίας μου. Να είστε χαρούμενοι όταν σας συμβαίνουν αυτά και να νιώθετε ικανοποίηση, γιατί ο μισθός σας είναι πολύς εις τους ουρανούς. Διότι τα ίδια έκαναν και στους προφήτες, που ήταν πριν από σας (Ματθ. 5,11-12).
Σε εξόρισαν; Κατάλαβε ότι δεν είναι εδώ η πατρίδα σου και ότι στην πραγματικότητα είσαι εξόριστος, όπου κι αν βρίσκεσαι.
Αρρώστησες; Πες αυτό που λέγει ο Παύλος ότι δεν απελπιζόμαστε, διότι όσο ο εξωτερικός άνθρωπος (το σώμα) διαρκώς φθείρεται, όμως ο εσωτερικός άνθρωπος (η ψυχή) διαρκώς ανανεώνεται (Β´Κορ. 4,16).
Αλλά μήπως κάποιος πέθανε κατά τρόπο μαρτυρικό; Θυμήσου τον Τίμιο Πρόδρομο, τον επίγειο άγγελο και τον επουράνιο άνθρωπο, πως σφαγιάστηκε, για να ικανοποιηθεί μια μοιχαλίδα και ελεεινή γυναίκα και να βραβευτεί η κόρη της που χόρεψε πορνικά. Όταν πάσχεις αδίκως τότε και τα αμαρτήματά σου συγχωρούνται και δίκαιος αποβαίνεις.
Συνεπώς πως μπορεί να αδικηθεί κανείς, όταν έτσι έχουν τα πράγματα. Και κείνο που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι οι πραγματικά αδικημένοι είναι αυτοί που απεργάζονται την αδικία. Ο Κάιν, οι αδελφοί του Ιωσήφ, η Ηρωδιάδα, ο Ιούδας, ο διάβολος, είναι ελεεινοί και τρισάθλιοι και αδικημένοι, αλλά από τον εαυτό τους. Με όλη την κακία τους δεν πέτυχαν τίποτα και ενώ είναι αδικημένοι δεν είναι αξιολύπητοι.
Συνεπώς, για να επανέλθουμε στο πρώτο θέμα μας, αρετή δεν αποτελεί για τον άνθρωπο ούτε ο πλούτος, ούτε η χλιδή και η πολυτέλεια, ούτε η υγεία, ούτε η δόξα, ούτε η ελευθερία αλλά τα της ψυχής κατορθώματα. Θα θυμηθούμε εδώ τους στίχους του Διονυσίου Σολωμού (1797-1857) που ταιριάζουν απόλυτα με όσα υποστηρίζει ο άγιος Χρυσόστομος. «Χαρές και πλούτη κι αν χαθούν / και τα βασίλεια κι όλα / τίποτα δεν είναι / σαν στητή μένει η ψυχή κι ολόρθη».
Μόνο όταν βρίσουν κάποιον, τον συκοφαντήσουν, τον εξορίσουν, τον ληστέψουν και κείνος ερεθιστεί και βρίσει και καταραστεί και ανταποδώσει ΤΟΤΕ ΑΔΙΚΕΙΤΑΙ.
Μη πούμε ότι ήταν φοβερός ο πειρασμός και ανταπέδωσα, αφού τον Ιώβ που έζησε προ της χάριτος, δεν μπόρεσε να νικήσει κανείς να μη δικαιολογείται. Αλλά και τον Παύλο ας σκεφθούμε. Τα δεινά του δεν μπορούμε να τα απαριθμήσουμε. Φυλακίσθηκε, δέθηκε με αλυσίδες, μαστιγώθηκε, ραβδίστηκε, λιθοβολήθηκε, ναυάγησε, τον πολεμούσαν συνεχώς γνωστοί και άγνωστοι, αντιμετώπιζε συνεχώς διωγμούς, πείνα, γυμνότητα, δίψα, φτώχεια, καθημερινά απέθνησκε. Κι όμως συχνά αναφωνεί· «Χαίρω εν τοις παθήμασί μου» (Κολ. 1,24), «ου μόνον δε αλλά και καυχώμεθα εν ταις θλίψεσιν» (Ρωμ. 5,3) και άλλα παρόμοια. Αν ο Παύλος χαιρόταν και καυχάτο δια τα παθήματά του, που ήταν πολλά, ποιά απολογία θα έχουμε εμείς, που το ελάχιστο απ’ αυτά δεν υπομένουμε κι όμως βλασφημούμε;
«Μα αδικούμαι όταν με ληστέψουν, ακόμη κι αν δεν βλασφημήσω, διότι δεν μπορώ να δώσω ελεημοσύνη». Η πενία δεν είναι εμπόδιο για την ελεημοσύνη. Η χήρα της εποχής του προφήτη Ηλία έδωσε μια χούφτα αλεύρι και λίγο λάδι κι όμως ο Θεός την αντάμειψε. Η χήρα του ευαγγελίου έδωσε τον ελάχιστο οβολό εκ του υστερήματός της κι όμως έγινε το πρότυπο της ελεημοσύνης. Και έδωσε περισσότερα από τους πλουσίους κατά την αψευδή ρήση του Κυρίου μας. Άρα και σ’ αυτή την περίπτωση δεν αδικείσαι αλλά μάλλον ωφελείσαι.
Δίνετε σημασία στα ωραία της ζωής, που μοιάζουν με τα άνθη που σαπίζουν και τις σκιές. Όπως τα μικρά δίνουν σημασία στα παιχνίδια τους και σε ευτελή πράγματα.
Δίνετε σημασία στον πλούτο. Τον θεωρείτε πολυτιμότερο από την υγεία, αφού χάριν αυτού πολλές φορές την θυσιάζετε. Τον θεωρείτε ανώτερο από τη ζωή, αφού κι αυτή τη διακινδυνεύετε και τη χάνετε χάριν αυτού. Τον θεωρείτε ανώτερο από την καλή υπόληψη, αφού χάριν αυτού κλέβετε και κάνετε μύρια όσα ανόσια και βδελυρά. Τον θεωρείτε ανώτερο από την πατρίδα, την οικογένεια, την φιλία, αφού χάριν αυτού ήρθατε σε σύγκρουση και διακοπή σχέσεων με συγγενείς και φίλους και προδώσατε και την πατρίδα.
Υψώθηκε η μανία του πλούτου μέχρι τα σύννεφα. Κυρίευσε γη και θάλασσα. Κανείς δεν μπορεί να σβήσει αυτή τη φλόγα. Λύσσα αθεράπευτη, μανία ακατάσχετη, ασθένεια μη ιάσιμη, έρωτας που νικά κάθε άλλο έρωτα, κύριος απάνθρωπος που δεν ενδιαφέρεται καθόλου για τους υπηρέτες του.
Κι όμως ο πλούτος ούτε πιο σοφό σε κάνει, ούτε πιο φρόνιμο, ούτε πιο χριστό και φιλάνθρωπο, ούτε σε δίνει τη δύναμη ν’ αντιμετωπίζει τα πάθη σου αλλά μάλλον στα εξάπτει και σε υποδουλώνει σ’ αυτά. Εις τι αδικήθηκε ο Λάζαρος από την έλλειψη του πλούτου; Εις τι αδικήθηκε ο Παύλος; Και ο Ιούδας από τι έχασε το αποστολικό αξίωμα και τον ίδιο τον Χριστό;
Συνεπώς αυτόν που δεν θέλει να αδικήσει τον εαυτό του, κανείς άλλος δεν μπορεί να τον αδικήσει. Αυτόν δε που δεν θέλει να νήφει και να αγωνίζεται όσο μπορεί κανείς δεν μπορεί να τον ωφελήσει.
Ας θυμηθούμε την παραβολή του σπορέως, που ενώ ο σπόρος είναι ίδιος ο καρπός είναι διαφορετικός, ανάλογα με τη γη που θα πέσει.
Ας θυμηθούμε την οικία που κτίστηκε στην άμμο και έπεσε. Δεν την ρίξανε οι καιρικές συνθήκες αλλά τα σαθρά θεμέλια. Η βροχή φανερώνει τις τρύπες της σκεπής, αλλά δεν τις δημιουργεί.
Ο Ιούδας χωρίς κανένα πειρασμό έπεσε, αφού απόλαυσε μεγάλη καλωσύνη, ενώ ο Παύλος με πολλούς πειρασμούς και δοκιμασίες όχι μόνο δεν έπεσε αλλά ανεδέιχθη o μέγας των αποστόλων.
Ο ιουδαϊκός λαός τα είχε όλα στην έρημο. Είχε τη νεφέλη που, αφ’ ενός μεν τους οδηγούσε που θα πάνε, αφ’ ετέρου την ημέρα τους σκέπαζε από τον ήλιο και τη νύχτα τους φώτιζε. Είχαν συνεχώς από τον ουρανό το μάννα και τα ορτύκια για να τρέφονται. Οι πέτρες ανέβλυζαν νερό για να πίνουν. Ασθένεια δεν υπήρχε όλη την περίοδο που περιπλανήθηκαν στην έρημο (Ψαλμ. 104,37). Βάδιζαν ανάμεσα στην θάλασσα, κέρδιζαν μάχες. Ο Θεός τους έδωσε το νόμο του. Κι όμως συνεχώς τον παραπίκραναν και ήρθε στιγμή που αντ’ αυτού λάτρευσαν το χρυσό μοσχάρι που οι ίδιοι έκαναν. Αποτέλεσμα αυτής της τακτικής τους από τα 2.000.000 ψυχές που εξήλθαν από την Αίγυπτο μόνο 2, Ο Ιησούς του Ναυή και ο Χάλεβ, να εισέλθουν στη γη της επαγγελίας.
Οι Νινευΐτες δεν είχαν τίποτα. Βάρβαροι, αλλόφυλοι, αλλόθρησκοι, χωρίς προφήτες και θαύματα, πιστέψαν στον Ιωνά και σώθηκαν. Ανακάλεσαν απόφαση του Θεού να τους καταστρέψει. Ενώ η κακία τους είχε ανεβεί μέχρι τον ουρανό, σε τρεις μέρες –με νηστεία, πένθος, μετάνοια– διώξανε τη θεόσταλτη οργή. Έτσι τα θαύματα που απόλαυσαν οι Ισραηλίτες δεν τους ωφέλησαν τίποτα ούτε ζημίωσε τους Νινευΐτες σε τίποτα η μη συμμετοχή σ’ αυτά.
Οι τρεις παίδες εν καμίνω. Νέοι, ανώριμοι, εξόριστοι, αιχμάλωτοι· μακριά από το ναό των Ιεροσολύμων, τους ιερείς και τις θυσίες· μακριά από ανθρώπους που μπορούσαν να τους στηρίξουν, μέσα στους πειρασμούς των ανακτόρων.
Τους διέταξε ο βασιλεύς να συμμετέχουν σε συβαριτική και ακάθαρτη τράπεζα κι αυτή αρνήθηκαν ενώ είχαν πολλές δικαιολογίες να το κάνουν. Πείσαν με τους λόγους τους τον αξιωματούχο του βασιλιά και δέχθηκε αυτοί να σιτίζονται με τις δικές τους τροφές. Εν τέλει αυτοί ήταν οι πιο υγιείς και ροδοκόκκινοι από τους άλλους που σιτιζόταν από την τράπεζα του βασιλιά (Δαν. 1ο κεφ.). Εάν κάνεις όσα εξαρτώνται από σένα, τότε βάζει και ο Θεός το χέρι του. Έτσι οι τρεις παίδες δοξάστηκαν περισσότερο απ’ ότι αν έμεναν στο Ισραήλ ελεύθεροι και άνετοι.
Μόλις πέτυχαν αυτό το κατόρθωμα καλούνται σε άλλο. Μπαίνουν στην κάμινο του πυρός, γιατί δεν προσκυνούσαν την εικόνα του Ναβουχοδονόσορος. Και κει είναι που δοξάσθηκαν. Ενώ οι στρατιώτες που ρίχνανε τα ξύλα καήκανε τα γένια τους, τα μαλλιά τους και τα ρούχα τους από την υπερβολική πυρά, εκείνοι δεν πάθανε τίποτα. Αντίθετα δροσιζόμενοι και αλώβητοι ψάλλανε με έξαρση και ενθουσιασμό. Η ψαλμωδία που ψάλλανε τότε έγινε ψαλμωδία της Εκκλησίας και ψάλλεται σ’ ολόκληρη την οικουμένη και θα ψάλλεται μέχρι Β´Παρουσίας. Ο άγιος Χρυσόστομος δεν θαυμάζει για το υπερφυσικό και καταπληκτικό θαύμα, αλλά για το ότι δέχθηκαν να καούν χάριν των αληθινών δογμάτων. Θαυμάζει για τα λόγια που είπαν. «Υπάρχει ο Θεός εις τους ουρανούς, τον οποίον εμείς λατρεύουμε και ο οποίος είναι ικανός να μας σώσει από τη φωτιά και από τα χέρια σου βασιλιά. Κι αν όμως δεν θελήσει να το κάνει, να ξέρεις βασιλιά ότι εμείς τους θεούς σου δεν τους λατρεύουμε και την εικόνα σου τη χρυσή δεν την προσκυνούμε» (Δαν. 3,16-18). Με αυτά που είπαν ήδη υπήρξαν νικητές. Αργότερα βέβαια έδειξαν και την πίστη τους έμπρακτα. Λοιπόν σε τι τους αδίκησε ο Ναβουχοδονόσορας.
Οι Ιουδαίοι είχαν ναό και θυσιαστήριο, κιβωτό, χερουβίμ, ιλαστήριο, ιερείς, θυσίες, τους προφήτες, συνεχή θαύματα του Θεού. Κι όμως έστησαν είδωλα μέσα στο ναό, έκαναν ανθρωποθυσίες, έκαναν του κόσμου τα άτοπα.
Συνεπώς ας μη νομίζουμε, όταν αμαρτάνουμε, ότι μας αρκούν προς απολογία η δυσκολία των καιρών ή των περιστάσεων, ή οι ανάγκες και η βία και η τυραννική εξουσία των αρχόντων.
«Τον εαυτόν μη αδικούντα ουδείς παραβλάψαι δύναται».
|Για την διασκευή·
Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαρδαχάνης
|Για την διασκευή·
Αρχιμ. Μελέτιος Απ. Βαρδαχάνης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)