Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2024
✨ Ενώ περιμένεις ειρήνη, έρχεται λαίλαπα. Ενώ περιμένεις επιτυχία, έρχεται αποτυχία. Ενώ περιμένεις υγεία, έρχεται αρρώστια...
|η αμΦοτεροδεξιοσύνη αλλιώς...
...Πας στο νοσοκομείο, γίνεσαι χειρότερα.
Κάνεις εγχείρηση, γίνεσαι τρις χειρότερα.
Πρέπει να τα
περιμένης όλα.
Ανδρεία σημαίνει:
Εδώ μπροστά σου στέκομαι, Θεέ μου
και εσύ κάνε
με ό,τι θέλεις.
εγώ δεν προσδοκώ τίποτε.
Προσδοκώ μόνον θλίψεις,
διότι άνευ αυτών δεν υπάρχει
παράδεισος...
(άγιος) Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης
|εμείς από το Νίκο Λεπίδα
✔ 𝚸𝚨𝚪𝚰𝚭𝚬𝚰 𝚱𝚨𝚸𝚫𝚰𝚬𝚺 𝚶 𝚸𝚶𝚻𝚭𝚬𝚸 𝚽𝚬𝚴𝚻𝚬𝚸𝚬𝚸 𝚳𝚬 𝚻𝚶 𝚨𝚴𝚻𝚰𝚶 𝚻𝚶𝚼 𝚺𝚻𝚶𝚴 𝚸𝚨𝚽𝚨 𝚴𝚨𝚫𝚨𝚲❗
Δεν κλαίμε εμείς, εσείς κλαίτε!
Ο Ρότζερ Φέντερερ, με ένα ιδιαίτερα συγκινητικό γράμμα,
χαιρετίζει την καριέρα του Ράφα Ναφάλ, λίγες ημέρες πριν το τελευταίο αντίο του
Ισπανού στο Laver Cup!
Ο Ελβετός θρύλος του τένις θυμήθηκε κάποιες στιγμές από την
κοινή πορεία των δύο στην καριέρα τους κι έστειλε ένα μήνυμα στον Ράφα, ενόψει
της ζωής του από εδώ και πέρα!
Όπως το 2022 στο Λονδίνο με τον Ρότζερ, έτσι και φέτος στο
Laver Cup, αναμένεται να κλαίμε με μαύρο δάκρυ, όταν ο Ράφα κρεμάσει οριστικά
την ρακέτα του…
Αναλυτικά το γράμμα του Φέντερερ:
«Ράφα,
Καθώς ετοιμάζεσαι να αποφοιτήσεις από το τένις, έχω κάποια
πράγματα που θέλω να μοιραστώ μαζί σου, προτού συγκινηθώ.
Ας ξεκινήσουμε με το προφανές: με κέρδισες - πολύ!
Περισσότερες φορές, απ’ όσες κατάφερα να σε κερδίσω!
Με προκάλεσες τόσο, όσο κανένας άλλος. Στο χώμα, αισθανόμουν
ότι έπαιζα στην αυλή σου και μ’ έκανες να δουλέψω πιο σκληρά απ΄όσο πίστευα
ποτέ ότι μπορώ, απλά για να σε αντιμετωπίσω. Μ’ έκανες να αναπροσαρμόσω το
παιχνίδι μου - τόσο ώστε αναγκάστηκα να αλλάξω το μέγεθος της ρακέτας μου,
μήπως και τα καταφέρω εναντίον σου.
Δεν είμαι προληπτικός άνθρωπος, αλλά το πήγες στο επόμενο
επίπεδο. Όλη η διαδικασία σου. Όλα αυτά τα τελετουργικά. Το ότι έβαζες σε
σχηματισμό τα μπουκάλια σου σαν να ήταν στρατιωτάκια, το ότι έφτιαχνες τα
μαλλιά σου, το ότι προσάρμοζες το εσώρουχό σου… Όλα με την μεγαλύτερη ένταση.
Μυστικά, το λάτρευα όλο αυτό. Γιατί ήταν τόσο μοναδικό - ήταν τόσο εσύ!
Και ξέρεις, Ράφα, με έκανες να απολαύσω το παιχνίδι ακόμα
περισσότερο!
Οκ, ίσως όχι στην αρχή. Μετά το Australian Open του 2004,
ανέβηκα στο #1 για πρώτη φορά. Ένιωθα ότι ήμουν στην κορυφή του κόσμου. Και
ήμουν, μέχρι δύο μήνες αργότερα, όταν βγήκες στο κορτ του Μαϊάμι με το κόκκινο
αμάνικό σου, δείχνοντας αυτούς τους μύες και με κέρδισες εμφατικά. Όλος αυτός ο
θόρυβος που άκουγα για σένα - γι’ αυτόν τον εκπληκτικό νεαρό παίκτη από την
Μαγιόρκα, ένα ταλέντο γενιάς, που λογικά θα κερδίσει έναν Major τίτλο κάποια
μέρα - δεν ήταν απλά θόρυβος.
Ήμασταν και οι δύο στην αρχή του ταξιδιού μας και και είναι
ένα ταξίδι που κάναμε μαζί. Είκοσι χρόνια μετά, Ράφα, πρέπει να το πω: Τι
εκπληκτική διαδρομή έκανες! 14 Γαλλικά Opens - Ιστορικό! Έκανες την Ισπανία
υπερήφανη… έκανες όλο τον κόσμο του τένις υπερήφανο!
[…]
Και ήταν και το Λονδίνο - το Laver Cup του 2022. Το τελευταίο
μου ματς. Σήμαινε τα πάντα για μένα, ότι ήσουν εκεί, δίπλα μου - όχι ως
αντίπαλος, αλλά ως ο συμπαίκτης μου στο διπλό. Το ότι μοιραστήκαμε το κορτ
εκείνο το βράδυ, κι εκείνα τα δάκρυα, θα είναι για πάντα μία από τις πιο
ιδιαίτερες στιγμές της καριέρας μου.
Ράφα, ξέρω ότι έχεις συγκεντρωθεί στο τελευταίο κομμάτι της
επικής καριέρας σου. Θα μιλήσουμε όταν τελειώσει. Για τώρα, θέλω να συγχαρώ την
οικογένεια και την ομάδα σου, που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία σου.
Και θέλω να ξέρεις ότι ο παλιός φίλος σου θα πανηγυρίζει πάντα για σένα και
ό,τι κάνεις στη συνέχεια.
Για πάντα, ο φίλαθλός σου,
Ρότζερ»
✔
Roger Federer has paid retiring tennis
legend Rafael Nadal an emotional tribute ahead of his final tournament this
week, where he'll represent Spain in the Davis Cup.
Federer's letter in full
reads:
As you get ready to
graduate from tennis, I’ve got a few things to share before I maybe get
emotional.
Let’s start with the
obvious: you beat me—a lot. More than I managed to beat you. You challenged me
in ways no one else could. On clay, it felt like I was stepping into your
backyard, and you made me work harder than I ever thought I could just to hold
my ground. You made me reimagine my game—even going so far as to change the
size of my racquet head, hoping for any edge.
I’m not a very
superstitious person, but you took it to the next level. Your whole process.
All those rituals. Assembling your water bottles like toy soldiers in
formation, fixing your hair, adjusting your underwear... All of it with the
highest intensity. Secretly, I kind of loved the whole thing. Because it was so
unique—it was so you.
And you know what, Rafa,
you made me enjoy the game even more.
OK, maybe not at first.
After the 2004 Australian Open, I achieved the #1 ranking for the first time. I
thought I was on top of the world. And I was—until two months later, when you
walked on the court in Miami in your red sleeveless shirt, showing off those
biceps, and you beat me convincingly. All that buzz I’d been hearing about
you—about this amazing young player from Mallorca, a generational talent,
probably going to win a major someday—it wasn’t just hype.
We were both at the start
of our journey and it’s one we ended up taking together. Twenty years later,
Rafa, I have to say: What an incredible run you’ve had. Including 14 French
Opens—historic! You made Spain proud... you made the whole tennis world proud.
I keep thinking about the
memories we’ve shared. Promoting the sport together. Playing that match on
half-grass, half-clay. Breaking the all-time attendance record by playing in
front of more than 50,000 fans in Cape Town, South Africa. Always cracking each
other up. Wearing each other out on the court and then, sometimes, almost
literally having to hold each other up during trophy ceremonies.
I’m still grateful you
invited me to Mallorca to help launch the Rafa Nadal Academy in 2016. Actually,
I kind of invited myself. I knew you were too polite to insist on me being
there, but I didn’t want to miss it. You have always been a role model for kids
around the world, and Mirka and I are so glad that our children have all
trained at your academies. They had a blast and learned so much—like thousands
of other young players. Although I always worried my kids would come home
playing tennis as lefties.
And then there was
London—the Laver Cup in 2022. My final match. It meant everything to me that
you were there by my side—not as my rival but as my doubles partner. Sharing
the court with you that night, and sharing those tears, will forever be one of
the most special moments of my career.
Rafa, I know you’re
focused on the last stretch of your epic career. We will talk when it’s done.
For now, I just want to congratulate your family and team, who all played a
massive role in your success. And I want you to know that your old friend is
always cheering for you, and will be cheering just as loud for everything you
do next.
✔ Ξέρεις ποιο είναι το μεγαλύτερο δώρο, που μπορούν να κάνουν στα παιδιά τους δυο γονείς;
...Το να τους βλέπουν ερωτευμένους
μέχρι τα βαθιά τους τα
γεράματα…
Ούτε τα σπίτια,
ούτε η μόρφωση,
ούτε τα λούσα,
ούτε τα λεφτά.
Το να τους βλέπουν απλά ερωτευμένους…
Το να τους αποδεικνύουν με τον τρόπο τους,
ότι η αγάπη σε αυτόν τον κόσμο,
είναι κάτι το εφικτό.
Ότι ο σεβασμός,
η αλληλοπεριχώριση,
το νοιάξιμο,
η ζεστασιά,
η ελπίδα,
δεν χάθηκαν ακόμα…
Πασχίζουμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας χίλια δυο εφόδια,
αλλά αυτό που στη πραγματικότητα χρειάζονται
είναι ένα σπίτι που έχει μέσα του
ειρήνη…
Αυτό χρειάζονται τα παιδιά.
Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο,
που μπορεί κανείς να τους
προσφέρει…
Ένα σπίτι με δυο γονείς αγαπημένους…
Αν μπορείς να το καταφέρεις,
έχει καλώς…
Αν όχι,
προσπάθησε τουλάχιστον να μην μειώνεις μπροστά τους,
τον άλλον τον γονιό τους…
† Μετά από χρόνια, η ιστορία του ίσως μοιάζει με παραμύθι. Ένα παλικάρι γεμάτο αγάπη, που δε φοβόταν να μιλάει στους άλλους για το Χριστό, αν και είχε δεχτεί πολλές απειλές... |π.Δανιήλ Συσόεφ † 19 Νοεμβρίου 2009
''Εμείς οι χριστιανοί είμαστε...τρομοκράτες!!!"
''Εμείς οι χριστιανοί είμαστε τρομοκράτες, είμαστε μέλη μιας επαναστατικής ομάδας, που μάχεται τον άρχοντα του αιώνος τούτου, τον διάβολο...
Οι εκκλησίες είναι οι ενδιάμεσοι σταθμοί. Εκεί δεχόμαστε πληροφορίες από την κυβέρνηση μας (δηλαδή το Χριστό), κωδικούς (Καινή Διαθήκη), ενισχύσεις (Θ. Ευχαριστία) και στήριξη από την κοινότητα, (πνευματικούς).
Κατέχουμε πολλές τεχνικές για να κάνουμε τρομοκρατικές επιθέσεις ενάντια στον άρχοντα του αιώνα τούτου...''
~ Όμως προχωρούσε μπροστά, μεταδίδοντας σε Ρώσους νεοπαγανιστές, μουσουλμάνους, εθνικιστές, προτεστάντες και άλλες ομάδες την αλήθεια της Ορθοδοξίας, αφού πίστευε πως «αν δεν κηρύξουμε σ’ αυτούς το λόγο της σωτηρίας, θα είμαστε άσπλαχνοι».
Αυτό το παλικάρι ήταν ένας ορθόδοξος ιερέας – και, από τις 19 Νοεμβρίου 2009, ένας νεομάρτυρας.
Ο π. Δανιήλ Σισόεφ γεννήθηκε το 1974.
Ο πατέρας του ήταν ιερέας και δάσκαλος και η μητέρα του δασκάλα.
Τον μεγάλωσαν με αγάπη και πίστη στο Χριστό. Από μικρός ήταν κοντά στην Εκκλησία. Εργάστηκε μάλιστα εθελοντικά, σε εφηβική ηλικία, για την ανακατασκευή του ιστορικού μοναστηριού της Όπτινα, ενός από τα σημαντικότερα πνευματικά κέντρα της Ορθοδοξίας, όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά σε όλο τον κόσμο. Συνεπώς, είχε κάποια επαφή με τη μεγάλη πνευματική παράδοση των Ρώσων αγίων και γερόντων.
Αν ποτέ έχασε την πίστη του ή τι αμφιβολίες μπορεί να τον συντάραξαν όταν ήταν έφηβος π.χ., δεν το ξέρουμε.
Πάντως απ’ όποιες αναζητήσεις κι αν πέρασε ή δεν πέρασε, ως ενήλικας ήταν γεμάτος αγάπη για το Χριστό και τους συνανθρώπους του, για όλο τον κόσμο.
Μεγαλώνοντας σπούδασε στο Θεολογικό Σεμινάριο της Μόσχας και κατόπιν στη Θεολογική Σχολή, από την οποία αποφοίτησε το 2001.
Παντρεύτηκε σε ηλικία 21 ετών την Ιουλία Μιχαΐλοβνα Μπρίκινα, με την οποία απέκτησε τρεις κόρες, την Ιουστίνα, τη Δωροθέα και την Αγγελίνα.
Το 1996, σε ηλικία 22 ετών και ενώ είχε χειροτονηθεί διάκονος, η Εκκλησία της Ρωσίας ανέθεσε στον π. Δανιήλ να συζητά με ανθρώπους μπλεγμένους σε αιρετικές ομάδες και παραθρησκευτικές σέχτες.
Η ιεραποστολική φλόγα έκαιγε ακατάπαυστα στην καρδιά του π. Δανιήλ. Στεναχωριόταν πολύ, όταν έβλεπε ανθρώπους που δεν πίστευαν στο Θεό και ζούσαν μέσα σ’ ένα ψέμα.
Τους θεωρούσε κι αυτούς παιδιά του Θεού και έκανε πολλές προσπάθειες για να τους μεταπείσει και να τους φέρει στην αληθινή πίστη.
Όταν αργότερα έγινε ιερέας και καθώς περνούσαν τα χρόνια, η ιεραποστολική του δράση έγινε πιο έντονη.
Άρχισε να συζητάει με όλους.
Να τονίζει ότι η Ορθοδοξία είναι ο δρόμος της σωτηρίας και να προσεγγίζει προτεστάντες, μάρτυρες του Ιεχωβά, ειδωλολάτρες (από εκείνους που αναβίωναν τη λατρεία των αρχαίων ρωσικών θεών), ακραίους εθνικιστές, νεοναζί, ακραίους αθεϊστές σταλινικής νοοτροπίας, και τελικά μουσουλμάνους, αν και αρχικά το Ισλάμ ήταν η θρησκεία που τον ενδιέφερε λιγότερο απ’ όλες – όμως τελικά ασχολήθηκε με αυτήν και έδωσε τη ζωή του για να μεταφέρει στους πιστούς του Ισλάμ την αλήθεια του Χριστού.
Έγραψε πολλά άρθρα και μερικά βιβλία, παρουσιάστηκε σε τηλεοπτικές εκπομπές, έκανε ομιλίες, δημιούργησε ιστολόγιο στο Διαδίκτυο και κανάλι με βίντεο στο YouTube, αλλά συμμετείχε και σε ανοιχτές συζητήσεις με ανθρώπους εκτός Εκκλησίας, όπως ειδωλολάτρες, μουσουλμάνους και προτεστάντες. Στους προτεστάντες πήγαινε και μόνος του, αλλά στις δημόσιες συζητήσεις, πολλές φορές (αν όχι πάντα) πήγαινε προσκαλεσμένος, δεν προκαλούσε ο ίδιος στη συζήτηση.
Θεωρούσε όμως ότι έπρεπε να πάει παντού, ακόμη και με κίνδυνο της ζωής του.
Σε μία από τις συζητήσεις του με μουσουλμάνους, ένας από τους διοργανωτές της συζήτησης έγινε ορθόδοξος χριστιανός. Πεποίθησή του, αλλά και αιτία της ιεραποστολικής του αγωνίας ήταν:
«Μόνο στον Ορθόδοξο Χριστιανισμό ο άνθρωπος πλησιάζει τόσο πολύ τη Θεϊκή ζωή, που βλέπει τη μυστηριώδη φλόγα της τριαδικής αγάπης».
Κάποια στιγμή πήγε στην επαρχία του Κιργιστάν και κήρυξε σε συνάξεις προτεσταντών με μεγάλη επιτυχία, αφού ακόμη και μερικοί πάστορες έγιναν ορθόδοξοι.
Τόση ήταν η επιτυχία του, που η ηγεσία των τοπικών αιρέσεων απαγόρευσε τις συνάξεις όσον καιρό θα βρισκόταν εκεί ο π. Δανιήλ.
Η δράση του αυτή είχε ως αποτέλεσμα να προσέλθουν στην Ορθοδοξία περίπου 80 μουσουλμάνοι και 500 προτεστάντες, καθώς και άνθρωποι που είχαν εμπλακεί με τον αποκρυφισμό, τη μαγεία, την ειδωλολατρία κ.τ.λ. Εκτός αυτού, βοηθούσε ανθρώπους όχι μόνο στην περιοχή του, αλλά συγκεντρώνοντας και στέλνοντας οικονομική βοήθεια και σε όλο τον κόσμο: στην Ινδονησία, στη Ζιμπάμπουε κ.λ.π., ενώ είχε ταξιδέψει στα Σκόπια για να μιλήσει με σχισματικούς εθνικιστές χριστιανούς, είχε φιλοξενήσει στη Ρωσία ορθόδοξους από την Ταϊλάνδη, την Κίνα και την Ινδία και έψαχνε ευκαιρία να μιλήσει με ρωμαιοκαθολικούς από τη Δυτική Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική.
Επειδή ήταν κατά το ήμισυ Τάταρος (φυλή στη Ρωσία, κατά βάσιν μουσουλμανική, η οποία στο παρελθόν είχε κατακτήσει τη Ρωσία όπως εμάς εδώ οι Τούρκοι), ο π. Δανιήλ είχε ασχοληθεί ιδιαίτερα με τους Τάταρους και πολλούς είχε φέρει στην Ορθοδοξία.
Πίστευε και δίδασκε ότι η Ορθοδοξία είναι μια πίστη για όλους τους ανθρώπους, μια πίστη που ενώνει όλους τους ανθρώπους και ότι αν δεν τη μεταδώσουμε, με αγάπη και τιμιότητα, σε όλους τους ανθρώπους, είμαστε απάνθρωποι.
Σε κάποια συνέντευξη, τονίζει ότι, αν πεις σε ένα νέο να πιστέψει (αληθινά βέβαια) στο Χριστό, ουσιαστικά του λες να πάει κόντρα στην κοινωνία και μάλλον και στην ίδια την παρέα του. Και λέει:
«Είναι δύσκολο για έναν νέο να πάει κόντρα στην παρέα του, να γίνει το μαύρο πρόβατο. Το ουσιώδες είναι να έχει θάρρος. Όταν ήμουν εγώ νέος θεωρούσαμε ότι σου ανεβάζει το πρεστίζ το να είσαι διαφορετικός από τους άλλους. Πιστεύω ότι πρέπει να επιστρέψουμε σ’ αυτήν την παράδοση. Το μαύρο πρόβατο είναι ένα ευγενές ζώο, από καλή ράτσα. Ένας αληθινός χριστιανός πρέπει να το θυμάται αυτό. Αν δεν έχει τη δύναμη, να ζητάει τη βοήθεια του Θεού. Ένας νεαρός ιεραπόστολος θα πρέπει να ετοιμαστεί: τα λόγια του θα προκαλέσουν σκάνδαλο και αγανάκτηση. Αλλά δεν πρέπει να φοβάται. Η αποστολή μας έγκειται στο να λέμε πράγματα δυσάρεστα».
Στην ίδια συνέντευξη έφερε ως παράδειγμα μια κοπέλα, που μεταστράφηκε από το Ισλάμ στον αποκρυφισμό και τελικά στην Ορθοδοξία.
Οι μουσουλμάνοι γονείς της την πολέμησαν εξουθενωτικά, την καταράστηκαν, της πέταξαν τις εικόνες (πάντως δεν τη σκότωσαν, ενώ έχουμε και παρόμοιες περιπτώσεις αλλού), κι όμως αυτή έμεινε σταθερή και τελικά έγινε και βοηθός και συνεργάτης του π. Δανιήλ στην εκκλησία.
Εδώ αντίσταση στο κατεστημένο θεωρείται το να μην πηγαίνουμε στην Εκκλησία.
Όμως στην πραγματικότητα αντίσταση είναι να πηγαίνουμε στην Εκκλησία και να ζούμε χριστιανικά, με αγάπη και συγχώρεση για όλο τον κόσμο (και για τους ξένους και τους μετανάστες, και για τους βιαστές και τους παιδεραστές – όχι βέβαια να αγαπάμε τις εγκληματικές πράξεις, αλλά τους ανθρώπους που έχουν πέσει θύματα του σατανά και κατέληξαν εγκληματίες).
Αυτό ήταν και είναι πάντα ενάντιο στην κοινωνία, ακόμη και στους υποτιθέμενους πιστούς χριστιανούς.
Και λέει ο π. Δανιήλ:
«Συχνά αυτοί που δεν συμμετέχουν στις ακολουθίες της εκκλησίας βαριούνται εύκολα. Αυτοί που νομίζουν ότι κοιμώμενοι την Κυριακή αναπληρώνουν τον ύπνο που έχασαν την υπόλοιπη εβδομάδα και δεν πηγαίνουν στη Θεία Λειτουργία, σύντομα θα καταλάβουν ότι ο κυριακάτικος ύπνος δεν προκαλεί ευχαρίστηση. Μπορείς να φας και να αισθάνεσαι πεινασμένος ή να κοιμηθείς 25 ώρες και να νυστάζεις. ΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΔΩΣΕΙ ΔΥΝΑΜΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΒΡΕΙΣ ΠΟΥΘΕΝΑ ΑΛΛΟΥ. Αν είσαι ερωτευμένος με κάποιον, θέλεις να τον βλέπεις συνέχεια, να επικοινωνείς μαζί του. Δεν πρέπει να σε καταναγκάσει κανένας να πας στη συνάντηση, έτσι δεν είναι; Ο χριστιανισμός ανυψώνεται πάνω σ’ αυτήν την αγάπη μεταξύ Θεού και ανθρώπου».
Το 2006 ο π. Δανιήλ οικοδόμησε έναν ξύλινο ναό προς τιμήν του αγίου αποστόλου Θωμά, του αποστόλου που, από τη μεγάλη λαχτάρα του να βεβαιωθεί για την αλήθεια της ανάστασης του Χριστού, ζήτησε να βάλει τα χέρια του στις πληγές Του και ο Χριστός ανταποκρίθηκε.
Μέσα σ’ αυτή την εκκλησία ο π. Δανιήλ δολοφονήθηκε στις 19 Νοεμβρίου 2009.
Είχε απειληθεί 14 φορές, ενώ είχε προληφθεί από την αστυνομία (εν αγνοία του) μια απόπειρα δολοφονίας του.
Του είχε ανακοινωθεί ότι το Ισλάμ τον καταδικάζει σε θάνατο.
Μετά το μαρτύριό του, όπως γράφτηκε, υπήρξαν αρκετές περιπτώσεις μουσουλμάνων που βρήκαν το θάρρος να βαφτιστούν ορθόδοξοι χριστιανοί, επηρεασμένοι από το έργο και τη ζωή του.
Λέει ο φίλος του και στενός συνεργάτης του π. Γιούρι Μαξίμωφ:
«Γνωρίζω πολλούς καλούς ιερείς στη Ρωσία, αλλά ποτέ δεν συνάντησα έναν άνθρωπο που ν’ αγαπά τόσο πολύ και με τόση αφοσίωση το Θεό όπως ο π. Δανιήλ».
«Ποτέ του δεν επέβαλε τη γνώμη του δικτατορικά και πάντα άκουγε την αντίθετη γνώμη… Εάν καταλάβαινε ότι έχει κάνει λάθος, υποχωρούσε. Ήταν ένας άνθρωπος τίμιος και ήξερες από πριν ότι, εάν του ζητήσεις μια βοήθεια, θα σου τη δώσει. Για μένα ήταν ένας ιερέας-παράδειγμα».
Η τελευταία μέρα της επίγειας ζωής του ξεκίνησε με τη Θεία Λειτουργία.
Την ίδια μέρα βάπτισε ένα παιδί και έφερε στην αγκαλιά της εκκλησίας έναν νέο τον οποίο γλύτωσε από τον αποκρυφισμό.
Λίγες ώρες πιο αργά άρχισε – ως συνήθως – τις ομιλίες του με βάση την Αγ. Γραφή και έμεινε έως αργά στον ναό συζητώντας με τους ενορίτες διάφορα προβλήματα.
Όταν πια έμεινε μόνος, πήγε στο Άγιο Βήμα να προσευχηθεί.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε στο ναό ο δολοφόνος ο οποίος άρχισε να πυροβολεί και να φωνάζει: “Πού είναι ο Sisoev;”.
Ο π. Δανιήλ βγήκε από το Άγιο Βήμα με θάρρος και κατευθύνθηκε προς το δολοφόνο λαμβάνοντας έτσι μαρτυρικό θάνατο.
Λόγια της πρεσβυτέρας Ιουλίας, της συζύγου του π. Δανιήλ, μετά τη δολοφονία του (μεταξύ άλλων):
«Αγαπητοί αδελφοί και αδελφές, σας ευχαριστώ για την υποστήριξη και τις προσευχές σας. Αυτός είναι ο πόνος που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια. Αυτός είναι ο πόνος που βιώνουν εκείνοι που στάθηκαν στο Σταυρό του Σωτήρα. Αυτή είναι η χαρά που δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, αυτή είναι η χαρά που βιώνουν εκείνοι που ήρθαν στον κενό Τάφο.
Ο π. Δανιήλ είχε προβλέψει ήδη το θάνατό του αρκετά χρόνια προτού συμβεί…
Ανέβηκε στο Γολγοθά του στην ίδια εκκλησία που είχε χτίσει, στην εκκλησία στην οποία αφιέρωσε όλο το χρόνο και τη δύναμή του. Τον σκότωσαν, όπως τον προφήτη του παλιού καιρού, μεταξύ του ναού και του ιερού, και βρέθηκε πράγματι αντάξιος της κλήσης ενός μάρτυρα…
… Πολλές φορές είχε πει ότι θα τον σκότωναν. Εγώ τον ρωτούσα ποιος θα φρόντιζε εμένα και τα τρία παιδιά μας, κι αυτός μου απαντούσε ότι μας άφηνε σε ασφαλή χέρια.
“Θα σας αφήσω την Παναγία. Αυτή θα σας φροντίσει”.
Μας είπε με ποια άμφια να τον θάψουμε.
Κι εγώ αστειεύτηκα ότι δεν υπήρχε λόγος να μιλάει γι’ αυτό, γιατί δεν ξέραμε ποιος θα έθαβε ποιον. Είπε ότι εγώ θα τον έθαβα.
Μόλις γύρισε η κουβέντα στις κηδείες, δε θυμάμαι λεπτομέρειες, αλλά του είπα ότι δεν είχα πάει ποτέ σε κηδεία ενός ιερέα. Και μου απάντησε ότι δεν πειράζει, επειδή θα ήμουν στη δική του…
Δεν είμαι διαλυμένη. Με υποστηρίζει. Τον αισθάνομαι δίπλα μου. Είχαμε πει ο ένας στον άλλο τόσα τρυφερά λόγια το τελευταίο διάστημα, που δεν είχαμε πει ποτέ στη ζωή μας. Μόνο τώρα καταλαβαίνω πόσο αγαπούσαμε ο ένας τον άλλο».
(Αποσπάσματα από ομιλία του Θ. Ρηγινιώτη για τον π. Δανιήλ Σισόεφ)
|από την Σοφία Ντρέκου
Ρώτησα τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα του φόνου [σ.σ.: τον ψάλτη του ναού Βλαντιμίρ Στρελμπίτσκυ, που πυροβολήθηκε κι εκείνος, τραυματίστηκε αλλά έζησε]:
«Τι έκανε ο π. Δανιήλ όταν βγήκε από το Άγιο Βήμα, όταν είδε τον μασκοφόρο με το πιστόλι στο χέρι;»
Μου απάντησε: «Πήγε κατευθείαν επάνω του»....
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2024
✔ Ο Μύθος του Σίσυφου: Πώς να βρεις νόημα στη ρουτίνα
|γράφει ο Βασίλης Γουναρίδης (ο 2ος...)
Υπάρχουν μέρες που νιώθεις πως όλα γύρω σου είναι μια ατελείωτη επανάληψη. Ξυπνάς, πας στη σχολή/δουλεύεις, γυρίζεις σπίτι, κοιμάσαι. Κι έπειτα, η επόμενη μέρα μοιάζει με την προηγούμενη, σαν να παίζεις σε μια ταινία που ξέρεις ήδη το σενάριο. Αν αυτό σου ακούγεται οικείο, τότε ίσως είσαι κι εσύ ένας μικρός Σίσυφος της σύγχρονης ζωής.
«Ποιος είναι ο Σίσυφος;» σας ακούω να ρωτάτε.
Σύμφωνα με την μυθολογία, ήταν ένας τύπος καταδικασμένος από τους θεούς να σπρώχνει έναν βράχο μέχρι την κορυφή ενός λόφου, μόνο για να τον βλέπει να κατρακυλά ξανά. Μια ατέρμονη, παράλογη πράξη. Κι όμως, ο φιλόσοφος Αλμπέρ Καμύ μας καλεί να δούμε τον Σίσυφο αλλιώς: όχι ως θύμα, αλλά ως ήρωα. Έναν άνθρωπο που, μέσα από τη διαδικασία, καταφέρνει να βρει νόημα στην ίδια την πράξη του.
Αν το σκεφτείς, η ρουτίνα μας δεν είναι τόσο διαφορετική. Εκεί ακριβώς κρύβεται η πρόκληση: πώς μπορούμε να δώσουμε νόημα σε μια επαναλαμβανόμενη ζωή;
“The mystery of human existence lies not in just staying alive, but in finding something to live for.”
Fyodor Dostoyevsky
Η ρουτίνα ως αποστολή
Για να γίνει πιο κατανοητό, ας πάρουμε για παράδειγμα τη Μαρία.
Η Μαρία είναι μια γυναίκα που εργάζεται ως νοσηλεύτρια. Κάθε μέρα, φροντίζει ασθενείς, καθαρίζει τραύματα, ακούει παράπονα. Για χρόνια αισθανόταν ότι η δουλειά της ήταν απλώς ένας κύκλος επανάληψης. Ώσπου, μια μέρα, παρατήρησε κάτι: κάθε μικρή πράξη της – από το να προσφέρει ένα ποτήρι νερό μέχρι να καθαρίσει ένα κρεβάτι – ήταν μια ευκαιρία να προσφέρει ανακούφιση. Η καθημερινότητά της δεν άλλαξε.
Άλλαξε, όμως, η ματιά της.
Αυτή είναι η δύναμη της νοηματοδότησης. Αντί να βλέπεις την εργασία σου ως μια ανούσια υποχρέωση, μπορείς να τη δεις ως μια αλυσίδα μικρών, σημαντικών στιγμών. Το νόημα πίσω από τις πράξεις σου δεν είναι υποχρεωτικό να ακολουθεί κάποια στενά όρια, αλλά είναι απαραίτητο να υπάρχει και να είναι συνειδητά επιλεγμένο από σένα.
Το παράλογο ως ευκαιρία...
| συνέχισε εδώ, μόνο αν όσα διάβασες, σου κάνουν...
✨ "Το 2006 διαγνώστηκα με κατάθλιψη. Χρωστάω τη ζωή μου στον Γέροντα Γρηγόριο Παπασωτηρίου και στη Γερόντισσα Ευφημία, είμαι οφειλέτης, ξεπληρώνω λίγο χρέος όταν το ομολογώ. Με τεράστια εκτίμηση σε σένα που υποφέρεις..."
♰ Σαν σήμερα στις 19/11/2019 κοιμήθηκε ο χαρισματικός Γέροντας Γρηγόριος Παπασωτηρίου(1940 - ♰2019), κτήτορας και πνευματικός της Ι.Μ.Τιμίου Προδρόμου στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής.
Εκάρη μοναχός με υπόδειξη του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, με τον οποίο συνδέθηκε με άρρηκτο πνευματικό δεσμό, αγωνιζόμενος δια βίου να μιμηθεί την αγία βιοτή του...
Εις μνήμην...
"Το 2006 διαγνώστηκα με κατάθλιψη.
Είχα μήνες να κοιμηθώ το βράδυ
και το κεφάλι μου με πίεζε
σαν σφιχτές τανάλιες από πίσω.
Τα αναλγητικά δεν έπιαναν.
Τα χέρια μου μούδιαζαν
και τότε καταλάβα
γιατί δένουν τους ψυχικά ασθενείς.
Την κατάσταση των λογισμών που είχα,
αδυνατώ να την περιγράψω.
Πήγα απελπισμένη χωρίς να ξέρω τι είχα ακριβώς,
στον Γέροντα Γρηγόριο Παπασωτηρίου,
ήταν ο πνευματικός μου τότε.
Εκείνος μου μίλησε για τους λογισμούς
σαν να τους ήξερε
και μου συνέστησε έναν ψυχίατρο
που ήταν και της Εκκλησίας.
Έμεινα στη μονή δύο μέρες,
η γερόντισσα ηγουμένη Ευφημία τα ίδια,
δεν ξέρω αν είχαν μιλήσει μαζί για την κατάστασή μου
αλλά μου ανέλυε πώς λειτουργεί το νευρικό σύστημα,
και άλλα θαυμαστά έζησα.
Όπως μου τα είπε ο γέροντας
τα ίδια είπε και ο γιατρός.
Πήρα μια ελαφριά φαρμακευτική αγωγή
για κάποιους μήνες
και είμαι σίγουρη ότι δεν θα τη σταματούσα ποτέ
αν δεν ήταν ο γέροντας,
γιατί το στάδιο απεξάρτησης από αυτή
είναι δύσκολο,
όπως και η εισαγωγή της.
Ταυτόχρονα μου έδινε συμβουλές για την ψυχή μου
και τις ακολουθούσα
όπως και ό,τι μου είχε πει η γερόντισσα.
Μιλούσαμε στο τηλέφωνο με τον πάτερ
όποτε ζοριζόμουν.
Τους χρωστάω τη ζωή μου,
είμαι οφειλέτης,
ξεπληρώνω λίγο χρέος όταν το ομολογώ.
Με συγχωρείς,
το ξέρουν ελάχιστοι αυτό για μένα,
όχι από ντροπή,
αλλά καταλαβαίνεις...
Ο γέροντας Γρηγόριος κοιμήθηκε το 2019
και η γερόντισσα Ευφημία 4 μήνες αργότερα.
Και οι δύο από αυτά που ακούω και από άλλους
πάνε για αγιοκατάταξη.
|και οι 2 μαζί, ο Γέροντας Γρηγόριος και η Γερόντισσα Ευφημία
με τον Άγιό μας Παϊσιο...|
Με τεράστια εκτίμηση σε σένα που υποφέρεις..."
|τη μαρτυρία με την θαυμαστή παρέμβαση
του αγιασμένου Γέροντα
μας την έστειλε η ίδια η παθούσα.
Η επιμέλεια δική της.
Είναι μια εκ των "συν αυτώ"...
|πρώτη δημοσίευση 23/2/2024
✔ "Το παιδί θέλει κοντά του έναν άνθρωπο προσευχής! Η προσευχή κάνει θαύματα... |Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
«Προ πάντων το παιδί θέλει κοντά του
έναν άνθρωπο πολλής
και
θερμής προσευχής.
Η προσευχή κάνει θαύματα.
Δεν πρέπει η μητέρα να αρκείται
στο αισθητό χάδι στο παιδί της,
αλλά να ασκείται
στο πνευματικό χάδι της προσευχής.
Όταν πάει να το χαϊδέψει χωρίς προσευχή,
το παιδί κάνει έτσι
(απλώνει βίαια τα χέρια
και απωθεί τη μητέρα).
Όταν όμως χωρίς να το χαϊδέψει,
κάνει μυστικά για το παιδί της θερμή προσευχή,
τότε αυτό αισθάνεται στην ψυχή του ένα ανεξήγητο,
για κείνο, πνευματικό χάδι,
που το ελκύει προς τη μητέρα του.
Η μητέρα στην προσευχή της για το παιδί
πρέπει να λιώνει σαν
τη λαμπάδα.
Να προσεύχεται σιωπηλά
και με τα χέρια ψηλά προς το Χριστό,
ν' αγκαλιάζει μυστικά το παιδί της...»
✨ Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης
|εμείς από τον π.Σπυρίδωνα Σκουτή
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)