"Εἶσαι, γυιέ μου, διατεθειμένος γι᾽ αὐτό τον καβγά ἢ τελικά θα μᾶς προσβάλεις;"

Ὅταν τῆς εἶπα κάποτε, 
«Μάνα, ἡ Στέλλα ἀγάπησε τὸν Ἀνδρέα καὶ παντρεύτηκαν, ὁ Χάρης ἀγάπησε τὴν Εὐδοκία καὶ παντρεύτηκαν», 
τότε ἐκείνη μοῦ λέει· 
«Ἀγάπησες κι ἐσὺ καμμιάν, γυιέ μου; Πές μου το, καὶ εἶναι καλὸ πράμα!» 
Τῆς λέω· 
«Ἀγάπησα τὴν πιὸ ὄμορφη, τὴν Ἐκκλησία!» 
«Μά, θὰ γίνεις μοναχός;» 
Τῆς λέω, «Ναί». 
Δὲν μοῦ ἔφερε καμμιὰ ἀντίδραση κοσμική. 
Ἡ ἀντίδρασή της ἦταν πνευματικοῦ χαρακτήρα. Μοῦ εἶπε μόνο· 
«Ξέρεις, ἐσὺ ὁ ἐνθουσιώδης, τί σημαίνει μοναχός; Καὶ μάλιστα καλὸς μονάχος;»
Τὴν ἐρωτῶ· 
«Ἐσὺ ξέρεις;» 
Μοῦ λέει· 
«Ξέρω, ὅτι ὁ καλὸς μοναχός, γυιέ μου, μέχρι νὰ πεθάνει εἶναι τσακωμένος μὲ τὸ κορμί του. Εἶσαι διατεθειμένος γι᾽ αὐτὸ τὸν καβγὰ ἢ τελικὰ θὰ μᾶς προσβάλεις;» 
Θυμήθηκα τότε τὸν ὁρισμὸ τοῦ ἁγίου Ἰωάννη τῆς Κλίμακος, περὶ τοῦ τί ἐστὶ μοναχός· 
«Μοναχὸς ἐστι, βία φύσεως διηνεκὴς καὶ φυλακὴ αἰσθήσεων ἀνελλιπὴς» (Κλῖμάξ, Λόγος Α´, ι´). 
Ἡ Μηλιὰ ἀπὸ ποῦ τὸ ἔμαθε αὐτό; 
Ποιὰ ἄνωθεν σοφία τὴ φώτιζε; 
Ἀπὸ τότε δὲν τὴν ξαναφώναξα μάνα. 
Τὴ φώναζα, εἴτε γερόντισσα, εἴτε σκέτα, Μηλιά. 
Αἰσθανόμουν, ὅτι δὲν μοῦ ἀνήκει ἕνας τέτοιος ἄνθρωπος, ποὺ κουβαλοῦσε τὴ σοφία ἀρχαίων χρόνων. 
Θὰ μοῦ πεῖτε, μέχρι ποὺ φτάνουν αὐτοὶ οἱ χρόνοι; 
Μέχρι τοὺς πρώτους χρόνους τῆς Ἐκκλησίας, τὴν ἐποχὴ τῶν ἁγίων ἀποστόλων! 
Διότι, ἂν δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ πρώτη λαϊκὴ εὐσέβεια, εἶναι ἡ λαϊκὴ εὐσέβεια αὐτῶν τῶν ἁπλοϊκῶν καὶ ἀγραμμάτων ψαράδων τῆς Τιβεριάδος. 
Καὶ ἀπὸ τότε οἱ ἄνθρωποι τὴ διαδέχονται, τὴν παραλαμβάνουν καὶ τὴν παραδίδουν ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεά.

Μόρφου Νεόφυτος
http://www.immorfou.org.cy/metropolitan/speeches/976-epik-milia-neof.html

Vasileios Dimitriadis