♡ Για να μην ψάχνετε ποια είναι η υπέροχη 40χρονη Αντιγόνη, που θα βρίσκεται τελικά δίπλα στον πιο αναγνωρίσιμο Έλληνα σε ολόκληρη την υφήλιο σήμερα, τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, μπαίνοντας πρώτη απ'όλους τους αθλητές στην παρέλαση στους Ολυμπιακούς αγώνες που ξεκινούν σε λίγο καιρό στο Παρίσι...
(Οφείλουμε να πούμε πως κι άλλοι κατάλληλοι αθλητές και αθλήτριες θα μπορούσαν να είναι στην ίδια θέση, όπως η απίθανη παγκόσμια πρωταθλήτρια, Κατερίνα Στεφανίδη...)
|Το α(μ)φιέρωμα αυτό της το κάναμε τον Αύγουστο το 2022, όταν συγκλονιστήκαμε μαθαίνοντας την ιστορία της!
Ρίξτε μια ματιά και θα καταλάβετε...|
- Αντιγόνη Ντρισμπιώτη -
Η χρυσή παγκόσμια πρωταθλήτρια
που σερβίρει στην ταβέρνα των γονιών της,
που έμεινε αρχικά εκτός υποτροφιών
από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή λόγω ηλικίας (38 ετών ξοφλημένη)
και που εχθές, κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου.
Ψάχνεις ακόμα για influencer;
Via Theodora Giannakopoulou
Mετά την 4η θέση στο Παγκόσμιο η Ελληνίδα βαδίστρια έγραψε σε ανάρτησή της στο Instagram:
"Δεν ξέρω πώς θα τελειώσει η ιστορία της, αλλά δεν θα γράψει πουθενά «τα παράτησε»..."
~ η Είδηση, όπως την σταχυολογήσαμε "ξοδεύοντας" ένα πρωινό από τις διακοπούλες μας, λίγο πιο αναλυτικά:
...Το 2004, πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, στα 19 της χρόνια, δεν επιλέχθηκε στην Ολυμπιακή ομάδα. Αυτό σε συνδυασμό με τις σπουδές, τις δουλειές που αναγκαζόταν να κάνει και κάποια οικογενειακά προβλήματα την οδήγησαν να σταματήσει. Δεν ξαναπάτησε στο γήπεδο. Δεν πέρασε ούτε απ' έξω. Για οχτώ ολόκληρα χρόνια.
Σταμάτησε τον αθλητισμό, βρέθηκε στο όριο της νευρικής ανορεξίας, επέστρεψε σε ηλικία 27 ετών και πριν από τις προπονήσεις δουλεύει στο τσιπουράδικο που διατηρεί η οικογένεια της στην Καρδίτσα.
Μαζί με το βάδην άφησε και τον εαυτό της. Χάθηκε στα «πρέπει» της καθημερινότητας. Έσβησε η λάμψη από τα μάτια της, έμεινε μόλις 40 κιλά, συνέχισε όμως να βάζει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο και να προχωρά.
Ένας φιλος της πίστεψε σε εκείνη παραπάνω από ότι η ίδια ενδεχομένως. Μαζί και η οικογένειά της. Την «έψησαν» να επιστρέψει. Έβαλαν στοίχημα και το δέχτηκε. Επέστρεψε στα 27 της, τον τελευταίο μήνα του 2011. Κι όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Άρχισε άμεσα να βρίσκει ποιά είναι...
Ν΄αφήσουμε καλύτερα την ίδια να μας τα πει...
[...Αρκετά χρόνια πριν, όταν ήμουν 20 χρόνων, είχα αποφασίσει να σταματήσω την ενασχόλησή μου με το άθλημα. Για διάφορους λόγους, σπουδές, προσωπικές υποχρεώσεις, οικογενειακά ζητήματα. Υπήρχαν γεγονότα και καταστάσεις που εκείνη την περίοδο με έκαναν να μην θέλω να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Δεν είχα και τον χρόνο άλλωστε.
...Ο πατέρας μου, με πίστευε πάρα πολύ. Όλα αυτά τα χρόνια μου έλεγε «τι κάθεσαι; Ξεκίνα προπόνηση. Θα ήσουν Ολυμπιονίκης, Παγκόσμια Πρωταθλήτρια. Τα έχεις παρατήσει όλα, τα έχεις φορτώσει στον κόκορα». Νόμιζε, ότι όντως τα έχω φορτώσει στον κόκορα. Έτσι νόμιζε. Οι λόγοι ήταν άλλοι. Ίσως ψυχολογικοί, που ποτέ δεν έψαξα και να βρω τι ήταν. Δεν μπήκα στη διαδικασία. Όταν σταμάτησα, είχα δύο μικρές αδερφές. Οι γονείς μου δούλευαν όλη μέρα, έπρεπε με κάποιον τρόπο να τις μεγαλώσω, να τις φροντίσω. Είχαμε μεγάλη διαφορά ηλικίας, είχα πολλά πράγματα στο μυαλό μου. Έπρεπε να δουλεύω, γιατί είμαστε από φτωχή οικογένεια. Έπρεπε ταυτόχρονα να σπουδάζω, να πηγαινοέρχομαι στα Τρίκαλα. Την ημέρα δούλευα στο μαγαζί, το βράδυ δούλευα σε ένα μπαράκι. Έκανα χίλια πράγματα. Γι’ αυτό και είχα σταματήσει...
Στα 27 μου όμως ένιωσα την επιθυμία να αρχίσω ξανά να “χτίζω” το σώμα μου. Είχα χάσει και πάρα πολλά κιλά. Ήμουν τόσο αδύνατη, ώστε εκείνη την περίοδο είχα φτάσει να ζυγίζω 43 κιλά! Βρέθηκα στο όριο της νευρικής ανορεξίας. Δεν έτρωγα σχεδόν τίποτα. Παρά το γεγονός ότι ψυχολογικά ήμουν καλά, είχα παραμελήσει λίγο τον εαυτό μου. Η αλήθεια βέβαια είναι πως δεν ήμουν και πολύ του φαγητού.
Έπρεπε όμως να κάνω κάτι, να φτιάξω το σώμα μου. Ξεκίνησα λοιπόν να ασχολούμαι ξανά με τον αθλητισμό. Στην αρχή χαλαρά και ερασιτεχνικά. Μέχρι την στιγμή που “έπεσε” ένα στοίχημα με έναν πολύ καλό φίλο μου. Το στοίχημα αφορούσε στην ολική επαναφορά μου ή μη στον αθλητισμό σε επίπεδο πρωταθλητισμού. «Μπορείς;», με ρωτούσε. «Μπορώ!», του απαντούσα. Κι αυτό έγινε το κίνητρό μου, ώστε να μπω μέσα σ’ ένα διάστημα περίπου τεσσάρων-πέντε μηνών σε ρυθμούς πρωταθλητισμού. Μετά την επιστροφή μου, η συμμετοχή μου στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα και κυρίως η κατάκτηση της δεύτερης θέσης με βοήθησαν να διαπιστώσω ότι ακόμη “περνούσε η μπογιά μου”.
Ώριμη πλέον, καθώς ήμουν 27 χρόνων, άρχισα να βλέπω τα πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Να προσπαθώ περισσότερο και να θέλω περισσότερο την συμμετοχή μου σε αγώνες, χωρίς ωστόσο να θέτω ως στόχο την συμμετοχή μου στους Ολυμπιακούς. Αρχικά εκείνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να πιάσω το όριο για το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, γιατί, όταν ήμουν νεότερη, δεν είχα πάει ποτέ σε καμία διεθνή διοργάνωση.
Η πρώτη φορά που πήγα ήταν στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ως γυναίκα. Πήρα την 30η θέση σε σύνολο 60 αθλητριών και “πετούσα” από την χαρά μου! Είχα κάνει ένα βήμα μπροστά κι αυτό μου αρκούσε. Μέχρι πριν από ένα διάστημα δεν με απασχολούσε η θέση που θα έπαιρνα στους αγώνες. Δεν ήταν αυτός ο στόχος άλλωστε. Εκείνο που με ενδιέφερε ήταν απλώς να είμαι παρούσα στις μεγάλες διοργανώσεις.
Δεν αναζητούσα κάτι παραπάνω. Γιατί δεν ήθελα να κουραστώ περισσότερο; Δεν είχα το κίνητρο να διεκδικήσω κάτι παραπάνω; Πίστευα ότι δεν μπορούσα να το κάνω ή ότι μέχρι εκεί μπορούσα; Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Περνούσαν διάφορες σκέψεις από το μυαλό μου…
Το καλό είναι πως, παρά το γεγονός ότι δεν έθετα υψηλούς στόχους και αποσκοπούσα απλώς στη συμμετοχή, η πορεία μου ήταν πάντα ανοδική. Στο πρώτο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα τερμάτισα στην 30η θέση, στο δεύτερο στην 24η, στο τρίτο στην 22η.
Πετύχαινα να συμμετέχω σε κάθε μεγάλη διοργάνωση, αυτό δηλαδή που χρειάζεται κάθε αθλητής που θέλει να λέγεται υψηλού επιπέδου, χωρίς ωστόσο να έχω ως στόχο να μπω, για παράδειγμα, μέσα στην 10άδα. Πήγαινα απλώς στη διοργάνωση κι αυτό ήταν όλο. Ενδεχομένως αυτή η νοοτροπία να λειτούργησε και θετικά, από την άποψη ότι δεν υπήρχε πίεση.
Αν και ουδέποτε αισθάνθηκα πιεσμένη. Δεν είμαι άλλωστε από τους ανθρώπους που εξετάζουν τι περιμένουν οι άλλοι από μένα. Το θέμα είναι τι περιμένω και τι μπορώ να κάνω εγώ για τον εαυτό μου»...
Πόσα ζευγάρια παπούτσια διαλύεις τον μήνα;
Φοράω κλασικά παπούτσια του μαραθωνίου, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια μου στέλνει ένας Γάλλος που τον έχω χορηγό κάποια ειδικά παπούτσια που τα έφτιαξε πάνω σε έναν πρωταθλητή του βάδην. Μου στέλνει 12-13 ζευγάρια τον χρόνο, γιατί πάνω στον μήνα, πρέπει να τα αλλάξεις. Παλαιότερα που έπρεπε να τα πληρώνω τα παπούτσια μου, τα άλλαζα πιο αργά. Δεν μπορούσα να αγοράζω κάθε δύο μήνες παπούτσια που κάνουν 150 ευρώ.
- Δηλαδή όταν προκρίθηκες για τους Αγώνες του Ρίο, κράταγες τα παπούτσια σου πολύ περισσότερο απ΄ ό,τι πρέπει, γιατί δεν είχες λεφτά να πάρεις καινούργια.
Ναι! Έφταναν στο σημείο να τρυπάνε από κάτω, έφευγε η σόλα. Έπρεπε να νιώθω ότι καίγεται το πόδι μου για να πάρω την απόφαση ότι δεν πάει άλλο και πρέπει να πάρω καινούργια.
- Μέσα στο πόσο λυπηρή είναι αυτή η κατάσταση, είναι και λίγο αστεία.
Ναι, είναι λυπηρό.
- Και αξιοζήλευτο από την άλλη, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, να φτάνεις σε αυτό το επίπεδο.
Υπάρχουν αθλητές, που έχουν ζήσει πολύ χειρότερα πράγματα από εμένα. Αλλά ο καθένας βλέπει τον εαυτό του στη χειρότερη φάση του. Οι υπόλοιποι πρωταθλητές μπορεί να μην έχουν πολλά, αλλά θα πάνε για έναν καφέ με έναν φίλο τους. Εγώ δεν μπορώ. Πρέπει να πάω για δουλειά, είναι οικογενειακή η επιχείρηση, πρέπει να τη στηρίξω. Κι όταν λείπω για αγώνες, οι δικοί μου μένουν πίσω και χτυπάνε 16ωρα για να καλύψουν την δική μου θέση, για να μπορώ εγώ να έχω δουλειά, όταν γυρίσω. Γιατί, δεν θα μπορούσα να βιοποριστώ, αν δεν ήταν δική μου η επιχείρηση. Ποιος θα με κρατούσε σε μια επιχείρηση, αν εγώ πρέπει να φεύγω κάθε μήνα έξι-επτά μέρες για αγώνες; Θα είχα πρόβλημα...
«Ειμαι 37 χρονών, ρε συ και δεν έχουμε ουτε πριμ, ούτε πριμ Ολυμπιονικών»
- Καθόμαστε εδώ περίπου μισή ώρα, πρέπει να σε έχουν χαιρετήσει καμιά δεκαριά άνθρωποι…
Ναι, γι’ αυτό δεν έρχομαι εδώ για προπόνηση. Δεν θα κάνω ποτέ, αν πρέπει να τους χαιρετάω όλους.
- Αυτό γίνεται κι εκτός σταδίου;
Ναι, ναι!
- Ωραίο συναίσθημα είναι αυτό, φαντάζομαι.
Αλίμονο! Όταν ο κόσμος σε αναγνωρίζει, σε θαυμάζει, χαίρεται για σένα, είναι ό,τι καλύτερο!
- Όλα καλά με τον κόσμο. Αυτοί που πρέπει να ασχοληθούν μαζί σου σε πιο θεσμικό ρόλο;
Δεν γνωρίζω για τί πράγμα μου μιλάς.
- Τίποτα;
Τίποτα! Ούτε ο Δήμος, ούτε η Περιφέρεια, δεν υπάρχει καμία προσέγγιση.
- Ούτε σε επίπεδο επικοινωνίας;
Εντάξει, στέλνουν καμία συγχαρητήρια επιστολή στην εφημερίδα, παίρνουν κανένα τηλέφωνο τρεις μέρες μετά να πουν ένα μπράβο, αυτό. Τώρα που έκανα το Πανελλήνιο ρεκόρ με πήρε ο Δήμαρχος της πόλης δυο μέρες μετά, γιατί μετά τους Ολυμπιακούς είχαμε ένα ματσάκι!
- Τι εννοείς;
Τι να σου λέω τώρα… Μπορεί τόσα χρόνια να μην μιλούσα, επειδή όμως τώρα οδεύω προς το τέλος του πρωταθλητισμού, δεν μπορώ να μην μιλάω άλλο. Και δεν κέρδισα και τίποτα τόσα χρόνια με τον να μην μιλάω. Τώρα περιμένουμε από τον Υπουργό να αλλάξει ο νόμος και να μπαίνουν στα στρατιωτικά σώματα οι οκτώ πρώτοι Ολυμπιονίκες.
- Ναι, τώρα μπαίνουν οι τρεις πρώτοι, όσοι έχουν κερδίσει μετάλλιο. Παλιά ήταν οι οκτώ πρώτοι Ολυμπιονίκες.
Ακριβώς! Δηλαδή όσοι τερμάτισαν στις θέσεις 4-8 δεν δικαιούνται τίποτα; Μία θέση στον Δήμο, στην Περιφέρεια, κάτι που να μας τιμήσει κι εμάς, όπως εμείς τιμήσαμε την χώρα μας; Είμαι 37 χρονών, ρε συ. Τι θα κάνω αύριο-μεθαύριο; Στα 39 μου θα σταματήσω και δεν έχω επάγγελμα, είμαι ανεπάγγελτη. Πώς θα ζήσω; Είναι καθαρά βιοποριστικό το θέμα. Δεν είναι μόνο η τιμή. Εγώ μέχρι τώρα έχω προσφέρει αυτά που έχω προσφέρει. Λίγα-πολλά, αυτά μπορούσα να κάνω, όμως ήμουν εκεί όποτε με ζητούσε η Εθνική ομάδα. Τι κέρδισα εγώ από όλο αυτό; Και πώς θα ζήσω μετά;
- Επειδή αναφέρθηκες στον Υπουργό. Έχει γίνει κάποια προσέγγιση;
Έχει γίνει η πρόταση από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, από τον κ. Καπράλο. Όταν μας κάλεσαν στη Βουλή, βγήκαν τα παιδιά του πόλο, ο Λευτέρης Πετρούνιας και η Ελισάβετ Τελτσίδου του τζούντο και ζήτησαν αυτό το πράγμα.
- Επαναφορά ουσιαστικά στην προηγούμενη κατάσταση.
Ναι, επαναφορά. Δεν ζητάμε τίποτα παράλογο. Δεν έχουμε ούτε πριμ! Δεν έχουμε πάρει πριμ Ολυμπιονικών! Που δεν ξέρω αν θυμάσαι, πόσο ψηλά ήταν τα πριμ. Εμείς τίποτα! Να νιώσουμε καλά με τον εαυτό μας, να νιώσουμε ότι κάτι κάναμε.
- Είσαι 37 ετών, όγδοη Ολυμπιονίκης. Χρήματα από τον αθλητισμό έχεις βγάλει; Άσε στην άκρη τους προσωπικούς σου χορηγούς.
Όχι, δεν έχω βγάλει. Πληρώνομαι από την Ομοσπονδία.
- Φτάνουν;
Για εδώ που ζω, φτάνουν. Αλλά όταν σταματήσω, η Ομοσπονδία δεν θα με πληρώνει. Αυτό είναι το θέμα. Επίσης, αν δεν έκανα υψηλό αθλητισμό, αν δεν προκρινόμουν στα Ευρωπαϊκά και τα Παγκόσμια Πρωταθλήματα, δεν θα πληρωνόμουν. Τώρα γίνονται κάποιες προσπάθειες να προσεγγίσουν παιδιά από μικρότερες κατηγορίες. Υπάρχουν βέβαια τεράστιες καθυστερήσεις, μπορεί να περάσει κι ένα εξάμηνο για να πάρουμε τα χρήματα. Ένα παιδί, όμως, που μένει σε μεγάλο αστικό κέντρο, π.χ. στον Άγιο Κοσμά ή το ΟΑΚΑ και κάνει πρωταθλητισμό και δεν μπορεί να δουλέψει, τι θα κάνει; Εγώ δουλεύω, βιοπορίζομαι. Αυτό το παιδί τι θα κάνει, αν είναι απλήρωτο πέντε κι έξι μήνες; Μας έλεγε ο φυσιοθεραπευτής μας ότι πήγαινε στα παιδιά μακαρόνια με κιμά που έφτιαχνε η μητέρα του, γιατί δεν μπορούσαν να αγοράσουν κρέας. Πράγματα που λες, ότι δεν μπορεί να συμβαίνουν. Γι’ αυτό χαίρομαι που μένω στην επαρχία. Αλλά όχι, δεν έχω βγάλει χρήματα. Τα δικά μας Κύπελλα δεν έχουν λεφτά, η πόλη μας δεν μας βοηθάει. Είμαστε πάρα πολύ πίσω, δεν υπάρχουν κονδύλια π.χ. από την Περιφέρεια. Ποια είναι η προσφορά σου εσένα ως Περιφέρεια;
- Πέρα από το οικονομικό, υπάρχει κάποια άλλου είδους βοήθεια;
Όχι, τι να υπάρχει. Από τον κόσμο μόνο. Θα σε κεράσουν έναν καφέ, ένα φαγητό, θα σε χαιρετήσουν στον δρόμο.
- Ναι, ωραία είναι αυτά, αλλά δεν μπορείς να βασιστείς.
Προφανώς. Αν έβγαινα από το Survivor, θα κέρδιζα περισσότερα πράγματα.
- Το σκέφτεσαι; Σ’ έχουν προσεγγίσει;
Όχι. Δεν μ’ έχουν προσεγγίσει.
- Να σε προσεγγίσουν;
Όχι, δεν θέλω. Κοίτα, δεν θα πω ποτέ ότι θα πάω ή δεν θα πάω κάπου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις πώς θα σου έρθουν τα πράγματα ή τι στοίχημα μπορείς να βάλεις με κάποιον! Αλλά δεν το έχω στο μυαλό μου. Ούτε θέλω να βγάλω χρήματα για να κάνω πρωταθλητισμό. Στα δικά μας αγωνίσματα, δεν χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να κάνεις πρωταθλητισμό.
- Εσύ όμως είσαι μια ειδική περίπτωση και μπορείς και βιοπορίζεσαι με τεράστιες ατομικές θυσίες. Δεν έχεις ελεύθερο χρόνο.
Όχι, δεν έχω. Μηδέν!
- Φίλους προλαβαίνεις να έχεις;
Όχι!
- Πόσες ημέρες προπονείσαι την εβδομάδα;
Επτά!
- Ρεπό δεν παίρνεις;
- Όχι!
- Δηλαδή το πρόγραμμα που μου είπες στην αρχή, είναι καθημερινό;
Ναι! Δεν είναι μόνο η προπόνηση, είναι πάρα πολλές οι ώρες στην δουλειά. Εγώ θα φύγω τώρα από εδώ στις 17:00 και θα πάω στο μαγαζί μέχρι το κλείσιμο, που μπορεί να είναι και στις 02:00.
- Και θα ξυπνήσεις αύριο στις 08:00.
Κι αυτό γίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Και πριν δούλευα περισσότερες ώρες...
~ αν δεν σου φτάνουν αυτά για την Αντιγόνη, δες τα υπόλοιπα στις πηγές που χρησιμοποιήσαμε για την ανάρτηση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου