... και μετά την έλεγαν Σοφιανή...

 

Την ξέρω πάνω από σαράντα χρόνια...                 

Στο χωριό του άντρα μου ήταν περίπου.... εμβληματική 

καθώς το μικρό της μπακάλικο υπήρξε σημείο συνάντησης των κυριών, 

άτυπο "πρακτορείο" τοπικών ειδήσεων 

και στάση των οδοιπόρων για ένα κρασάκι με ελιές και καμιά φτωχοσαρδέλα.

Το μαγαζάκι το κληρονόμησε από την μάνα της 

και από πάνω ήταν το προικώο σπίτι 

όπου ζούσε με τον άντρα της 

που είχε ένα τρίκυκλο 

για να μεταφέρει τις προμήθειες του καταστήματος 

από τα "εδώδιμα-αποικιακά" της πόλης 

αλλά και τις σοδειές από τα χωράφια τους.

Παιδιά δεν έκαναν, τα χρόνια πέρασαν, ο σύζυγος έφυγε για τον κόσμο όπου περισσεύει το Φως και αυτή έμεινε μόνη. 

Με τα ανίψια βέβαια να την συντρέχουν, 

τους συγχωριανούς να την αγαπούν 

και να την επισκέπτονται στο σπίτι πια, 

γιατί πήρε σύνταξη και έκλεισε το μαγαζί, 

αλλά όπως και να το κάνεις ήταν χήρα με ό,τι σημαίνει ετούτο για ανθρώπους παλαιάς κοπής.

Με τα χρόνια ξεπένθησε, 

έβγαλε τα μαύρα, 

φορούσε ένα ωραίο πουκάμισο σε απαλό γαλάζιο 

και δειλά-δειλά άρχισε να ανεβαίνει στο ψαλτήρι. 

Αηδόνι δεν ήταν, 

αλλά στην φωνή της έγραφε ομορφιές 

το πάθος της για τον Χριστό και την ψαλτική. 

Στα πανηγύρια ήταν ιδιαίτερα χαρούμενη 

που έψελνε μπροστά σε πολλούς προσκυνητές 

αλλά πάντα ταπεινή και ντροπαλή, 

τόσο που -παρά τα χρόνια της- εμένα μου έμοιαζε 

σαν παιδούλα που χαιρόταν την καινούργια της κούκλα. 

Με τον καιρό άρχισε να γέρνει το σώμα της 

αλλά πάντα ένα κορίτσι διάβαινε το βλέμμα της 

και έφτανε να χαμογελάει στα χείλη της. 

Έτσι ήταν την τελευταία φορά που την είδα σε πανηγυρικό εσπερινό 

και μου έλεγε πως πρέπει να φύγει 

γιατί την περίμεναν στο γειτονικό μοναστήρι. 

Ρώτησα και έμαθα ότι τα βράδια κοιμόταν εκεί. 

Σκέφτηκα πως δεν ήθελε να είναι μόνη τις νύχτες, γι' αυτό.

Μετά ήρθε ο κορωνοϊός και χαθήκαμε. 

Πριν λίγες ημέρες εκκλησιαστήκαμε στο μοναστήρι 

και την ώρα της θείας κοινωνίας την είδα. 

Πιο γυρτή, με τα μαύρα ρούχα της μοναχής 

και το κουκούλι της ακακίας 

(γι' αυτήν δεδομένη από γεννησιμιού της).

Όμορφη πάλι σαν παιδούλα 

"ανακαινισθήσεται ως αετού η νεότης σου». 

Αλλά τώρα μου έμοιαζε και ευτυχισμένη...

Μετά την απόλυση την έχασα. 

Ρώτησα και έμαθα πως είναι καλογριά εδώ και ένα χρόνο και την λένε Σοφιανή.

Σοφιανή....Τί όνομα είναι αυτό; 

Ούτε που το είχα ξανακούσει.

Έψαξα και βρήκα πως πρόκειται για μία αγία 

που που πέθανε και ξανάζησε 

έχοντας βιώσει μια υπέροχη οπτασία του Παραδείσου, 

όσο έλειπε από τούτο τον κόσμο. 

Και την αφηγήθηκε.

Δεν ξέρω ποιους παραδείσους αφηγήθηκε η ταπεινή μπακάλισσα του χωριού μας 

και "κέρδισε" το όνομα 

ή για ποιές "συμμετοχές" την λογαριάζει ο Κύριος

 και την αναβάθμισε σε Σοφιανή μοναχή...

Ας είναι δοξασμένο το Όνομά Του 

και για τον τρόπο που ευθυγραμμίζει 

ή.... λοξοδρομεί τις ζωές των ανθρώπων, 

καθ' όν τρόπο οι καρδιές-λουλούδια 

(ηλιοτρόπια, για την ακρίβεια) 

των ταπεινών στρέφονται προς τα κεί 

όπου είναι ο ήλιος 

ή όπου επισκοπεί το Φως του προσώπου Του 

-όπως και να το πεις τα δικά Του υπέροχα σημαίνει.....

 ΕΛΕΝΑ