Το στοίχημα του legacy...

 |γράφει ο Βασίλης Γουναρίδης

«Ποιος είναι ο κύριος;» σας ακούω να ρωτάτε. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει και μεγάλη σημασία να σας τον συστήσω, εξάλλου όσοι παρακολούθησαν τα αθλητικά δρώμενα του μήνα που μας πέρασε γνωρίζουν το όνομά του. Θα επανέλθουμε αργότερα σε αυτόν.

Αυτό που έχει κάποιο ενδιαφέρον είναι να σας περιγράψω το εξής σενάριο:

Σκεφτείτε ότι σας καλούν σε μια γιορτή, στην οποία εσείς και άτομα που, σε όλη τους τη ζωή, υπηρέτησαν τον ίδιο σκοπό με σας θα τιμηθούν. Βρίσκεστε πλέον σε προχωρημένη ηλικία και οι μέρες της κοινωνικής προσφοράς σας έχουν περάσει. Παρόλα αυτά, όταν ακούγεται το όνομά σας, όλοι σηκώνονται όρθιοι και σας χειροκροτούν. Συνομήλικοί σας, αλλά ακόμα και οι νεότερες γενιές αναγνωρίζουν την αξία σας, υπογράφοντας με ανεξίτηλο μελάνι το όνομά σας στην ιστορία.

Αυτό θα μπορούσε να είναι η ιδανικότερη περίπτωση υστεροφημίας.

Σε πρώτη ανάγνωση, μια τέτοια κατάληξη της πολυετούς προσπάθειας κάποιου, η καθολική αναγνώριση της προσφοράς του, φαίνεται ως τόσο μεγάλη επιβράβευση που μπορεί να τεθεί σκοπός ζωής. Το χτίσιμο του legacy του. Τα πράγματα, όμως, δεν είναι πάντα έτσι.

Σε πολλές περιπτώσεις, το έργο μας, ανεξάρτητα από την επίδραση που είχε, μπορεί να περάσει απαρατήρητο. Ή μπορεί να καταλογιστεί σε κάποιον άλλον, με αποτέλεσμα να απολαύσει αυτός τους καρπούς των κόπων μας. Υπάρχει πιθανότητα να αναγνωριστεί μετά θάνατον, ή ακόμα να υποτιμηθεί και να αμαυρώσει το όνομά μας, χωρίς πλέον εμείς να μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτό.

Όταν η πραγματικότητα καταλήξει να είναι κάπως έτσι, η αιτία της δυστυχίας μας επιρρίπτεται συνήθως στον «άλλον». Δεν είναι απίθανο, σε τέτοια σενάρια, να δημιουργηθούν συναισθήματα οργής και μίσους, που δύσκολα μπορούν να εστιαστούν σε ένα συγκεκριμένο άτομο, και τελικά απευθύνονται στην κοινωνία συνολικά: που αδιαφόρησε για μας, μας υποτίμησε ή μας  εκμεταλλεύτηκε ή εν τέλει δε μας (ανταπ)έδωσε την αναγνώριση που (μας οφείλει) όφειλε για τη σκληρή δουλειά μας.

Αξίζει λοιπόν να επενδύσουμε τους κόπους μιας ζωής για να θυμούνται το όνομά μας;

Είναι στην ανθρώπινη φύση η αναζήτηση της επιβεβαίωσης από τον συνάνθρωπο. Όταν γίνεται αυτοσκοπός, όμως, μια κοπιώδης προσπάθεια μάλλον χαραμίζεται, γιατί πολύ απλά ο τελικός στόχος της σταματάει να είναι στον έλεγχό μας και περνάει στην κρίση του κοινωνικού συνόλου. Ανεξάρτητα από το πόσο συστηματικά, προσεκτικά, σκληρά προσπαθήσαμε για να προσφέρουμε. Τότε είναι πολύ πιθανό, άθελά μας να καταστήσουμε τον «άλλο» τελικό κριτή της ζωής μας, την κόλαση ή τον παράδεισό μας.

Υπάρχει όμως μια συγκεκριμένη νοοτροπία-κλειδί που αποτρέπει αυτό το απάνθρωπο σενάριο.

Το κλειδί, για μένα, είναι το εξής..

|η συνέχεια του νέο άρθρου από το ιδιαιτέρως ανερχόμενο φιλοsofa, εδώ...