ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΠΡΕΒΕΖΗΣ
ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΕΠΤΑΗΜΕΡΟ
(7-13 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2024)
~ π. Δ η μη τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ
Λέει τὸ ἀνέκδοτο, ὅτι μιὰ ἡλικιωμένη κυρία ἀποφάσισε νὰ πληρώσει ἕναν καλὸ ζωγράφο νὰ τῆς φτιάξει τὸ πορτρέτο της.
Τοῦ λέει λοιπόν:
«Ζωγράφισέ με νὰ φοράω σκουλαρίκια μὲ διαμάντια, περιδέραιο μὲ ζαφείρια, βραχιόλια μὲ σμαράγδια, καρφίτσες μὲ ρουμπίνια καὶ ἕνα χρυσὸ ρολόι Ρόλεξ».
«Μὰ ἀφοῦ δὲν φορᾶς τίποτα ἀπὸ ὅλα αὐτά, γιατί νὰ τὸ κάνω αὐτό;» ρωτάει ὁ ζωγράφος.
«Τὸ ξέρω», ἀπαντᾶ ἐκείνη.
«Σὲ περίπτωση ὅμως ποὺ ἐγὼ πεθάνω πρὶν ἀπὸ τὸν ἄντρα μου, ἐπειδὴ εἶμαι σίγουρη ὅτι θὰ ξαναπαντρευτεῖ, θέλω ἡ καινούργια γυναίκα του νὰ κάνει ἄνω-κάτω τὸ σπίτι ψάχνοντας γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ χρυσαφικὰ καὶ νὰ τοῦ κάνει τὴν ζωὴ μαρτύριο».
Ἀντὶ λοιπὸν νὰ βλέπουμε μόνο τοὺς σταυροὺς ποὺ ἔχουμε ὁ καθένας στὴ ζωή του, ἂς σκεφτοῦμε λίγο σήμερα (Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως) καὶ τοὺς σταυροὺς ποὺ ἐνδεχομένως δημιουργοῦμε ἐμεῖς γιὰ τοὺς ἄλλους ἐνσυνειδήτως.
Πράγμα ποὺ σημαίνει ὅτι διακατεχόμαστε ἀπὸ ἀνεπίτρεπτη ἐμπάθεια.
Ὁ Χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβάζεται ἐπ’ οὐδενὶ μὲ τέτοιες πρακτικές.
Ἀλλὰ μπορεῖ νὰ συμβαίνει αὐτὸ καὶ ἐν ἀγνοίᾳ μας μὲ τὴν ἀπρόσεκτη συμπεριφορά μας, ποὺ μπορεῖ νὰ ἀποβαίνει φορτικὴ ἢ ἀκόμα καὶ ἀνυπόφορη στοὺς συνανθρώπους μας.
Χωρὶς νὰ τὸ καταλαβαίνουμε ἢ νὰ τὸ ἐπιδιώκουμε.
Χρειάζεται ἐπαρκὴς ἐγρήγορση καὶ διάκριση ἐκ μέρους μας γιὰ τὶς ἐπιπτώσεις ποὺ μπορεῖ νὰ ἔχει ἡ ὅλη μας διαγωγὴ στοὺς γύρω μας.
Εἶναι δυνατὸν ὁ Χριστιανὸς νὰ ἀδιαφορεῖ, ὅταν ὁ τρόπος τῆς βιοτῆς του κάνει μαρτύριο τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων;
Μπορεῖ ὁ Χριστιανὸς νὰ γίνεται ἡ κόλαση τῶν ἄλλων;
Ὄχι βέβαια!
Ἀντὶ γι’ αὐτὸ ὁ Χριστιανός, ἂν θέλει νὰ εἶναι ἀληθινός, ἐπιλέγει εἴσοδο στὸ ἀντίθετο ρεῦμα.
Ἀντὶ νὰ τρέχει μὲ τοὺς πολλοὺς ποὺ δημιουργοῦν σταυροὺς γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, βαδίζει ἀντίστροφα.
Ἐπωμίζεται τὸν σταυρὸ τῶν ἄλλων.
Κάνει δικό του τὸ πρόβλημα τοῦ ἀδελφοῦ του, ἀναλώνεται ὁ ἴδιος, σὰν ἄλλος Σίμων Κυρηναῖος, στὴν ἄρση τοῦ σταυροῦ τοῦ πλησίον του.
Αὐτὸ προϋποθέτει βέβαια πολλὴ δύναμη καὶ αὐταπάρνηση, ἀλλὰ ἔχει καὶ πολλὴ εὐλογία.
Παλιότερα, ποὺ δὲν ὑπῆρχαν οἱ σημερινὲς εὐκολίες, μιὰ ἀνεψιὰ ἀνέλαβε νὰ περιποιεῖται τὴν ὑπέργηρη θεία της.
Ἡ δυσοσμία τῆς ἄρρωστης ἁπλωνόταν ὄχι μόνο μέσα στὸ σπίτι, ἀλλὰ ἔβγαινε καὶ στὸν δρόμο.
Κάθε νύχτα, τὴν ὥρα ποὺ ἡ κατάκοιτη βυθιζόταν στὸν ὕπνο, ἡ ἀνεψιὰ ἄρχιζε νὰ διαβάζει, γονατιστὴ δίπλα στὸ κρεβάτι, τοὺς Χαιρετισμοὺς τῆς Παναγίας.
Καὶ τότε αἰσθανόταν νὰ ἔρχεται μιὰ εὐωδία, ποὺ καθάριζε ἀπὸ τὴ δυσοσμία ὅλο τὸ σπίτι.
Μερικὲς φορὲς ἡ εὐωδία ἦταν τόσο δυνατή, ποὺ τὴν ἔπνιγε.
Ἀναγκαζόταν νὰ ἀνοίξει τὸ παράθυρο γιὰ νὰ ἀναπνεύσει.
Τὴν ἔνιωθαν καὶ οἱ διαβάτες ἀπ’ ἔξω.
«Θυμιάζει πάλι ἡ Δεσποινούλα», ἔλεγαν.
Μὰ δὲν θυμιάτιζε ἡ εὐλογημένη Δεσποινούλα,
ἀλλὰ ἡ Παναγία ἀνταποκρινόταν στὴ μεγάλη θυσία της (π. Στέφ. Ἀναγνωστόπουλος).
Ἀπὸ ἐμᾶς ἐξαρτᾶται νὰ γίνουμε κόλαση
ἢ εὐλογία στὴ ζωὴ τοῦ ἀδελφοῦ μας.
Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!
Καλὴ Σαρακοστή!
Ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός του Κυρίου,
ο άγιος μάρτυς Καλλιόπιος,
η αγία μάρτυς Ακυλίνα,
ο άγιος ιερομάρτυς Ρουφίνος ο διάκονος,
οι άγιοι διακόσιοι μάρτυρες οι εν Σινώπη,
που πίστεψαν στον Χριστό από τους αγίους Ρουφίνο και Ακυλίνα,
ο φλογερός πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως ιερομάρτυς Γρηγόριος ο Ε΄,
που προτίμησε να πεθάνει μαρτυρικά το 1821
υπέρ του έθνους του
και δεν θέλησε να σωθεί διά της φυγής,
οι άγιοι μάρτυρες της βορειοαφρικανικής Καρθαγένης Αφρικανός,
Θεόδωρος,
Μάξιμος,
Πομπήιος,
Τερέντιος
και σαράντα ακόμη μάρτυρες μαζί τους,
ο άγιος ιερομάρτυς Αντίπας, επίσκοπος Περγάμου,
«ο μάρτυς ο πιστός», κατά τον Ευαγγελιστή Ιωάννη (Αποκ. 2, 13)
και προστάτης των οδοντιάτρων,
με όλους τους αγίους του επταημέρου,
ας μας ενισχύουν στην κοπιώδη
σταυροαναστάσιμη πορεία μας.
Με εκτίμηση, σεβασμό και αγάπη
π. Δ. Μ.
|η εικόνα παρμένη από εδώ...
* Η μεγάλη ευλογία των κυρηναίων
Ο Χριστός οδηγούμενος στον τόπο του μαρτυρίου, τον φρικτό Γολγοθά, ανθρωπίνως δεν άντεχε άλλο να σηκώνει τον βαρύ Σταυρό.
Οι Ρωμαίοι στρατιώτες «αγγαρεύουσι παράγοντά τινα Σίμωνα Κυρηναίον, ερχόμενον απ’ αγρού, τον πατέρα Αλεξάνδρου και Ρούφου, ίνα άρη τον σταυρόν αυτού»[Μάρκ. 15,21], δηλ. αγγαρεύουν τότε έναν περαστικό που γυρνούσε από το χωράφι του γιανα σηκώσει τον Σταυρό του Ιησού.
Ο κουρασμένος από την αγροτική δουλειά Σίμωνας ο Κυρηναίος υποχρεώθηκε να σηκώσει το βάρος.
Τον κατέγραψε έτσι και το ευαγγέλιο και η ιστορία. Το όνομά του ευλογήθηκε, η πράξη του επαινέθηκε.
Αναπάντεχα έγινε εκείνος που πρόσφερε ανακούφιση στον προς τη θυσία οδεύοντα λυτρωτή της ανθρωπότητος.
Δεν αντέδρασε, δεν αρνήθηκε.
Ευχαρίστως πρόσφερε τον δικό του ώμο να σηκώσει το ξύλο που σε λίγο θα γινόταν το αγιώτερο σύμβολο του κόσμου, το Τίμιο Ξύλο.
Δεν είχε επίγνωση της λυτρωτικής θυσίας του Θεανθρώπου.
Είχε όμως ανθρωπιά και συμπόνια.
Αν δεν είχε, η θεία πρόνοια δεν θα του επεφύλασσε αυτή
την ξεχωριστή ευλογία...
|αν θες ολόκληρο το κείμενο του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Παπαδάκη, δες εδώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου