† ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ... |Τρεις ντουφεκιές του ρίξανε, κι οι τρείς αράδα- αράδα. Στην πρώτη ελαβώθηκε, δεύτερη γονατίζει κι η τρίτη η φαρμακερή τον βρήκε στην καρδιά του...

   

        |έγραψε η εκ των "συν αυτώ", Μ. Ν.

Ο Κωνσταντής ο καλογυιός κι ο Μικροκωνσταντίνος τρανή σημαία ξόμπλιαζε στης Δρόπολης το κάστρο.

Λευκό, βάνει το σύγνεφο, της πάχνης την ασπράδα και της ψηλής βουνοκορφής τ’ ολοχρονίσιο χιόνι.

Βάνει κι εκείνης π’ αγαπά το άσπρο της μαντήλι την κεφαλή τού κύρη του π’ ασήμωσεν ο χρόνος.

Για γαλανό στολίζει της το κύμα της θαλάσσης και των αλαργινών βουνών το ολογλαυκο το ντύμα βάνει και της μανούλας του τα ζαφειρένια μάτια.

Βάνει και τ’ Αργυρόκαστρου το βουερό ποτάμι.

Σαν την ομορφοστόλισε, στέκει την καμαρώνει όπου ζερβά έχει το σταυρό, δεξιά κύμα και χιόνι.

Σιμά του πήγε κι έκατσε μαύρο χελιδονάκι, δεν εκελάηδα σαν πουλί μηδέ σα χελιδόνι, μόνο μιλούσε κι έλεγε μ’ανθρωπινή λαλίτσα:

« Καλά τη φτιάνεις, Κωσταντή, κι όμορφα τη στολίζεις.

Να’ναι τρανή σαν πέλαγος, να’ ναι πλατειά σαν κάμπος.

Να σκέπει απ’ τον Ακράγαντα ως πάνου στη Χειμάρρα.

Κι από την Πόλη την καλή, ως τα νερά της Πάφου.

Του Πόντου τα σκιερά βουνά, της Κρήτης τα μιτάτα.»

Το λόγο δεν απόσωσε, κι άλλο πουλί κονεύει.

Της σκοτεινιάς, της αραχλιάς, του Χάροντα σταλμένο.

«Φυλάξου, μωρέ Κωνσταντή, τα νιάτα σου λυπήσου. 

Χωσιά σού στήνουν στο χωριό, τ’ Αλήπασα τ’αγγόνια.

Να κλάψει η μανούλα σου, κι ο δόλιος σου ο κύρης

να κλάψει η κόρη η ακριβή όπου σε περιμένει.»

Τρεις ντουφεκιές του ρίξανε, κι οι τρείς αράδα- αράδα.

Στην πρώτη ελαβώθηκε, δεύτερη γονατίζει κι η τρίτη η φαρμακερή τον βρήκε στην καρδιά του.

«Κοπέλες τ’ Αργυρόκαστρου, της Κορυτσάς λεβέντες εμένα μη με κλάψετε, μην πείτε μοιρολόγια.

Μόνο να στήνετε χορό, κάθε του Άη Δημήτρη και στα όργανα να παίζετε της λευτεριάς τραγούδια.

Της λευτεριάς, της ξενητιάς, τραγούδια της αγάπης.

Να λέει το ντέρτι του ο ζουρνάς, να κελαηδά η φλογέρα

Να παίρνει ο αγέρας τη φωνή, να αχολογάει ο σκάρος κι όλο να ξεδιπλώνεται ελληνική σημαία.»

   

         |Οκτώβριος - 2019