✨ "Εάν με ρωτήσει κάποιος αν ξέρω κάποιον Άγιο, αν με ρωτήσει κάποιος αν ξέρω πως είναι η αγιότητα, θα απαντήσω: Ναι ξέρω... |Η μαρτυρία μου για τον †π. Χαράλαμπο Αντωνάρα, εφημέριο Ιερέα της ενορίας του Χορτιάτη στη Θεσσαλονίκη...

                             

                               [γράφει η Θεοδώρα Σαμαρτζίδου]

 

 ...Μετοίκισα στο Χορτιάτη πριν από 7 χρόνια. 

Θεωρώ πως ήταν μία

από τις καλύτερες αποφάσεις που πήρα για τη ζωή μου. 

Σε έναν

καινούργιο τόπο με ξεχωριστό φυσικό κάλος και ιδιαίτερα σε ένα

μαρτυρικό χωριό με τέτοια ιστορία όπως ο Χορτιάτης, είναι σχεδόν

αδύνατο να μη θελήσεις να γίνεις μέλος της μικρής του κοινωνίας.

 Εντύπωση βέβαια μου έκανε, πως από την πρώτη εβδομάδα άκουγα

πολλά «λόγια» για τον ιερέα του χωριού, κάτι που με λύπησε

ιδιαίτερα. 

Την ίδια στιγμή όμως ήμουν βέβαιη ότι γίνεται «δουλειά».

Πνευματική δουλειά.

Δε χρειάστηκε λοιπόν να σκεφτώ πολύ. 

Ούτε χρειάστηκε να

«βολιδοσκοπήσω τα φρονήματα του Ιερέως» της ενορίας του

Χορτιάτη, για να πάρω απόφαση να συναντήσω τον πατέρα

Χαράλαμπο και να εξομολογηθώ σε αυτόν.

 Οι πνευματικές μου ανάγκες με οδήγησαν χωρίς δεύτερη σκέψη και

δισταγμό, να τον επιλέξω οδηγό κ πνευματικό μου πατέρα. 

Και σε

αυτό, οφείλω να ευχαριστήσω το χωριό και κάποιους από τους

κατοίκους, που μέσα από την αδιακρισία τους, φρόντισαν να

επισφραγίσουν την ορθότητα της επιλογής μου προς τη σωστή

κατεύθυνση. 

Έτσι, έγινε πνευματικός μου πατέρας.

 ________________________________________________

 

Δεν ήταν λίγες οι φορές που παρατηρούσα τους πιστούς όχι μόνο

στο Χορτιάτη αλλά και σε άλλες εκκλησίες στη Θεσσαλονίκη, να

τρέχουν πίσω από τον Ιερέα της ενορίας για να πάρουν την ευχή του

και πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω από που πήγαζε αυτή η

«ανάγκη». 

Προερχόμενη από οικογένεια χωρίς ιδιαίτερη θρησκευτική

παιδεία, στην νέα πορεία που είχα αρχίσει να διαγράφω με την

βοήθεια του Θεού, έπεφταν στα χέρια μου πολλά κείμενα και

αναγνώσματα στα οποία περιέγραφαν οι πιστοί, τον τρόπο που

βίωναν το μυστήριο της εξομολογήσεως. 

Κάποιοι ανέφεραν ότι

«έφευγαν ανάλαφροι», άλλοι ότι «πετούσαν» και άλλοι ότι «ένιωθαν

ανακούφιση».

Δεν είμαι σε θέση να εκφράσω κάτι ανάλογο, όμως αυτό που

μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι κάθε φορά που μετείχα στο μυστήριο

της εξομολογήσεως με τον πατέρα Χαράλαμπο και έως την επόμενη

φορά, παρατηρούσα μικρές αλλαγές στη ζωή μου. 

Παρατηρούσα

σκέψεις που με βασάνιζαν, να φεύγουν.

Λογισμοί που δυσκολεύαν την πνευματική μου πορεία, να

εξαφανίζονται!

Πράξεις μικρές η μεγάλες και αντίθετες με το θέλημα του Θεού και

τις εντολές Του, να τις αποποιούμαι!

 Από τη μίαν εξομολόγηση μέχρι την άλλη, ένιωθα ότι είχα μία ακόμα

βοήθεια και αυτή καταλάβαινα ότι ήταν δική του, προερχόμενη από

τον συνεχή αγώνα του και την προσευχή του στο Άγιο θυσιαστήριο.

 Θυμάμαι μια μέρα μετά τον πρώτο εγκλεισμό την περίοδο της

«κορωνοκρατιας» και το κλείσιμο των εκκλησιών, χτύπησε το

τηλέφωνο και στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν αυτός! 

Ο πρώτος και

μοναδικός ιερέας που έκανε τον κόπο να με ψάξει, για να δει που

βρίσκομαι....και πως είμαι.

- Θεοδώρα που είσαι; Γιατί δεν έρχεσαι να λειτουργηθείς;

- Πάτερ, μου είναι δύσκολο να μετέχω σε Θεία λειτουργία

κεκλεισμένων των θυρών και οι άλλοι να είναι εκτός…

Διαφωνώ με

αυτό κ δεν μπορώ να έρθω…

- Όταν ξανασκεφτείς αυτό που λες και συνέλθεις, 

όταν θελήσεις

να έρθεις, πάρε με τηλέφωνο….

 Και η γραμμή.. έκλεισε.

 Όσο και αν φαίνεται λογική η άποψη που είχα εκείνη την εποχή, όσο

και αν ένιωσα καλά που την εξέφρασα, δεν κρύβω πως ένιωσα μέχρι

το μεδούλι τι θα πει να πάψει να σου μιλάει ο πνευματικός σου

πατερας!!! 

Και εννοώ να πάψει να επιδιώκει να με ελέγχει ως πατήρ,

αφού είδε πώς από τη μεριά μου δεν υπήρξε ανταπόκριση υπακοής

εκείνη την περίοδο.

 Το κλείσιμο των εκκλησιών ήταν ένα ακόμα μέτρο επιβολής. 

Τότε οι

ιερείς, μοναχοί και πιστοί έπρεπε να επιλέξουν αν θα συμφωνήσουν

με τις προσταγές του καθεστώτος για κλειστές εκκλησίες ή αν θα

ονομαστούν «παράνομοι» κρατώντας ανοιχτούς τους ναούς,

προασπίζοντας το Συνταγματικό δικαίωμα της Ελευθερίας της

θρησκευτικής Συνειδήσεως. 

Ο πατήρ Χαράλαμπος είχε ηδη αρχίσει να

συγκροτεί μια νέα μαγιά «κρυπτοχριστιανών», η οποία μετασχημάτιζε

το διπλό lockdown σε μία πνευματική ευκαιρία αναγέννησης.

 Μύστης «τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ» που δεν τον χώριζε τίποτα από

Αυτόν …! 

Ούτε «θλῖψις ἤ στενοχωρία ἤ διωγμός ἤ λιμός ἤ γυμνότης ἤ

κίνδυνος ἤ μάχαιρα.»(Ρωμ. 8. 35).

Και εγώ δυστυχώς απούσα…

Η τύφλωση μου και η επικράτηση της λανθασμένης μου λογικής, με

κράτησε λίγες μέρες μακριά. 

Και λέω λίγες μέρες διότι η εσωτερική

ταραχή ήταν τέτοια, που δεν μου άφησε περιθώρια να συνεχίσω

μακριά από την δική του σκέπη. 

Είναι το «αλίμονο» του Αγίου

Ιωάννου της Κλίμακος στα «περί υπακοής». 

Είναι το βίωμα της

απομάκρυνσης της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αφού δεν

υπήρχε διάθεση να αρνηθώ την άποψη μου και κατ’επέκταση το

θέλημα μου.

 Το κλείσιμο του τηλεφώνου με έκανε να νιώσω πώς μένω εκτός της

Χάριτος … 

Όχι του πνευματικού μου πατρός!

Εκτός της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος.

Αυτό είναι συγκλονιστικό. 

Και ως βίωμα αποτυπώνεται στην ψυχή σε

τέτοιο βαθμό, που δεν άργησε το ξημέρωμα εκείνο που έτρεχα να μπω

στο Ναο την ώρα που θα άνοιγε η πύλη του για δέκα λεπτά και θα

κλείδωνε, ώστε να ξεκινήσει η Θεία Λειτουργία.

Τι μέρες άγιες ζήσαμε…!!

Να είμαι μέρος μιας διωγμένης Ορθοδοξίας και μέσα από αυτό, να

πλάθεται ο χαρακτήρας της προσωπικότητάς μου χωρίς να

αντιλαμβάνομαι το θαυμαστό του τρόπου.

 Άλλη φορά στην ενορία, ήμουν μάρτυρας σε διάλογο που είχε με

μία μέλλουσα νονά, να την ρωτάει εάν γνωρίζει τι πρόκειται να κάνει

και αν ξέρει τι θα πει να βαφτίζει παιδί.

 Για πρώτη φορά άκουγα Ιερέα να ζητάει από υποψήφια νονά να

συναντηθούν, για να της εξηγήσει τι είναι το μυστήριο της

Βαπτίσεώς, ποιος είναι ο ρόλος της, ποια η ευθύνη της και ποιες οι

υποχρεώσεις της, πριν η ίδια το αποφασίσει. 

Όσο και αν φαίνεται

απίστευτο, για μένα ήταν η πρώτη φορά που άκουγα ιερέα να

ενδιαφέρεται να εξηγήσει στην υποψήφια νονά, πως η Βάφτιση ενός

παιδιού δεν είναι απλά.. φιέστα αλλά κάτι μεγαλειώδες κ ανώτερο.

 

Ο τρόπος που πολλές φορές ήλεγχε τα πνευματικά του παιδιά, ήταν

πάντοτε μέσα στα πλαίσια της αγάπης και πάντα ένιωθα ότι η

αυστηρότητα ήταν προς όφελος.

Κάποια στιγμή λοιπόν, συνέλαβα τον εαυτό μου να νιώθει την ανάγκη

να είμαι όλο και πιο κοντά του. 

Να θέλω να πηγαίνω κάθε βδομάδα

και να έχω αναφορά στον πνευματικό μου πατέρα. 

Να είμαι και εγώ

ανάμεσα στους πιστούς.. που έτρεχαν νωρίς το πρωί για να πάρουν

την ευχή του. 

Να έχω την ανάγκη να βάλει το χέρι του στο κεφάλι μου

για να με ευλογήσει.

 Κάθε μέρα.

Να Ακούω όσο πιο συχνά γίνεται αυτό που πάντα, ευχόταν

 «Ο Χριστός μαζί σου παιδί μου».

 Έβλεπα πως ήθελα να βρίσκομαι πιο κοντά στην διδασκαλία του,

στα λεγόμενα του και στη ζωή του μέσα στο Ναό. 

Έτσι λοιπόν άρχισα

κάθε βδομάδα να πηγαίνω στα κατηχητικά του και στις ακολουθίες.

Παρατηρούσα την συμπεριφορά του και καταλάβαινα ότι κέρδιζα από

την κάθε του κίνηση. 

Από το πως ασπαζόταν τις εικόνες, από το πως

χαιρετούσε και ευλογούσε τα παιδιά του, από το πως

συμπεριφερόταν στους περαστικούς, από τον τρόπο που στεκότανε

μπροστά στην Αγία τράπεζα, από τον τρόπο που μνημόνευε τους

κεκοιμημένους.

Κυρίως από το ζήλο, την πίστη και την αγάπη που έδειχνε στον

Τριαδικό Θεό. 

Ήταν αδιανόητο να μην «παρασυρθώ» κι εγώ προς την

ίδια κατεύθυνση. 

Να μη βιώσω κι εγώ αυτό που βίωνε αυτός! 

Ήταν

αδιανόητο να μην πιστέψω ότι Αληθινός Πατέρας είναι ο Θεός.

Ήτο αδύνατον αυτό που βίωνε να μην το μετακενωσει σε όσους

διψούσαν υπέρλογης τροφής, ακόμα και αν δεν το καταλάβαινε ο

ίδιος.

 Για εμένα υπήρξε ο πνευματικός πατήρ που με ανέβασε πιο πάνω

από εκεί που περίμενα. 

Νιώθω λοιπόν χρέος, να συνεχίσω να βαδίζω

στην Οδό που μου υπέδειξε και που η ίδια βίωσα και γνώρισα.

__________________________________________________

Για να μην μακρηγορώ, θα κλείσω με αυτό.

 Εάν με ρωτήσει κάποιος αν ξέρω κάποιον Αγιο, αν με ρωτήσει

κάποιος αν ξέρω πως είναι η αγιότητα, θα απαντήσω: 

Ναι ξέρω!

 Άγιος για μένα, είναι αυτός που εγώ προσωπικά δεν έχω να του

προσάψω τίποτα. 

Άγιος είναι αυτός που ακόμα και η εκδημία του,

γίνεται για μένα πνευματική ανάβαση χαρίζοντάς μου ένα μεγάλο

δώρο.

 Ξέρετε, όταν κοιμήθηκε και η μητέρα μου - ανήμερα του Αγίου

Χαραλαμπους - είχα πείσει τον εαυτό μου να μην κλαίω και έμενα

απορημένη με τους Αγιορείτες Πατέρες οι οποίοι πολλάκις

αναφέρουν, πως πραγματικά μπορεί να γίνει συνήθεια να κλαις στην

Παναγία..

 Μέσα λοιπόν, από το γυάλινο αποστειρωμένο και σφραγισμένο

φέρετρο που φρόντισαν οι φωστήρες της υγειονομικής απάτης να τον

παραδώσουν στην οικογένεια του στις 7 Μάιου του 2021, ο γέροντας

μου και πνευματικός μου πατέρας Χαράλαμπος, άνοιξε τις βρύσες

των ματιών και της ψυχής μου και μου χάρισε αυτό το δώρο.

 Να μπορώ πλέον να κλαίω στην εικόνα του Χριστού και της

Παναγίας και να παρακαλώ να φωτίζει ο Θεός τους Αρχιερείς και τους

Ιερείς μας, να κρατάνε τις Εκκλησίες ανοιχτές ώστε να μπορούμε να

λατρεύουμε τον Ένα και Αληθινό Θεό με αξιοπρέπεια, όπως είμαστε,

με όλα μας τα σφάλματα και τις αστοχίες και το πιστό ποίμνιο, να

αγαπά άμετρα και χωρίς Χριστιανομετρο και επιφανειακές

τυπολατρίες.

Αυτό μου έμαθε και πολλά ακόμα προσωπικά βιώματα για τα οποία

τον ευχαριστώ!

Και ευχαριστώ τον Τριαδικό Θεο που με αξίωσε να τα βιώσω και να

τα ζήσω με τον πατέρα Χαράλαμπο.

Αυτός πλέον είναι με τους Αγίους, με τους ομολογητές και

τους αγωνιστές Ιερείς του Χριστού που δεν τον πρόδωσαν, ο οποίος

εκτέλεσε τα ιερατικά του καθήκοντα στο ακέραιο και νιώθω

περήφανη που τον γνώρισα.

«Τόν ἀγώνα τόν καλόν ἠγωνίσω. Τήν πίστην τετήρηκας» (Β ́Τιμ. 4, 7).

«Τήν καλήν παρακαταθήκην ἐφύλαξας» (Β ́Τιμ. 1, 14) και

«ἐγένου πιστός ἄχρι θανάτου» (Ἀπ. 2, 10).

 Λυπάμαι για το χωριό! 

Λυπάμαι για τους κατοίκους που δεν

κατάλαβαν ποιον είχαν. 

Λυπάμαι, γιατί οι πολιτικές ιδεολογίες,

γίνονται αιτία να τυφλωθεί ο άνθρωπος και να χάσει την αληθινή

πορεία που οφείλει να ακολουθήσει και δεν είναι άλλη από τη ζωή

εντός της εκκλησίας του Χριστού και την τήρηση των εντολών Του, με

μόνο προορισμό και σκοπό, να γίνουμε πολίτες της του Χριστού

Βασιλείας.

 Χρωστάω πολλά στον πατέρα Χαράλαμπο και για ακόμα

περισσότερα, ευγνωμονώ τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό που με

αξίωσε να τον γνωρίσω.

« Ποῦ σου θάνατε τό κέντρον;… 

ἀνέστη Χριστός καί σύ

κατάβέβλησαι!»

 Καλή αντάμωση με τις πρεσβείες σου προς τον Ἀρχιθύτη Κύριο μας.

 Δια παντός ευγνώμων...

 Θεοδώρα Σαμαρτζίδου

 Θεσσαλονίκη 2025.-