Το εντελώς αντίθετο.
Το "εγώ" είναι όπως ο καταρράκτης στο μάτι. Όσο μεγαλύτερος είναι, τόσο περιορίζει την όραση.
Το ίδιο συμβαίνει και με το λεγόμενο "οπτικόν της ψυχής" δηλαδή τη δυνατότητα να εισχωρεί κανείς στην αλήθεια των όντων.
Ο ταπεινός άνθρωπος είναι σοφός και ελεύθερος, γιατί δεν εμποδίζεται απο το εγωιστικό θέλημα του, απο την ευαισθησία των δικαιωμάτων του, απο την εμπάθεια της γνώμης του.
Είναι μικρός, γι'αυτό περνάει απο παντού και χωράει παντού.
Η ηττοπάθεια, η μειονεξία και τα άλλα είναι εκφράσεις του εγωισμού.
Είναι μικρός, γι'αυτό περνάει απο παντού και χωράει παντού.
Η ηττοπάθεια, η μειονεξία και τα άλλα είναι εκφράσεις του εγωισμού.
Ο ταπεινός και στη θέση του τελευταίου να είναι, δεν μειονεκτεί, δεν υποφέρει, δεν συγκρίνεται.
Τοποθετείται στον παρονομαστή και χαίρεται την δόξα των άλλων που βρίσκονται στον αριθμητή, ως δική του δόξα.
Απόσπασμα από το βιβλίο
"Αν υπάρχει ζωή, θέλω να ζήσω"
Του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.
Του μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικολάου.
~~~~~○~~~~~○~~~~~○~~~~~○~~~~
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου