Ο γιος μου γεννήθηκε τετραπληγικός.
Όταν ήμουν 37 ετών, μου ζήτησε να συμμετάσχουμε σε έναν αγώνα δρόμου για να συγκεντρωθούν χρήματα για ένα φίλο του με πρόβλημα υγείας.
Δεν είχα τρέξει ποτέ μου πάνω από 1 χιλιόμετρο.
Έτρεξα 8 χιλιόμετρα για εκείνον και μάλιστα σέρνοντας ένα αναπηρικό καροτσάκι, το δικό του.
Την ημέρα εκείνη μού αποκάλυψε ότι "μπαμπά, όταν τρέχουμε μαζί δεν νιώθω παράλυτος".
Αυτό ήταν. Έκτοτε, τερματίσαμε μαζί 72 μαραθωνίους, 251 αγώνες τριάθλου και 6 Ironman.
Κουράστηκα, αλλά άξιζε τον κόπο να τον βλέπω να χαμογελάει.
Το άξιζε το αγοράκι μου. Το άξιζε γιατί η θεά Τύχη δεν ήταν γενναιόδωρη μαζί του.
Με λένε Dick Hoyt και αυτή είναι συνοπτικά η ιστορία μου.
Ή, μάλλον, ήταν. "
Έφυγα" στον ύπνο μου σε ηλικία 80 ετών πριν 1.5 χρόνο. Με πρόδωσε η καρδιά μου.
Είναι όμορφα εδώ στον Παράδεισο, αλλά, ξέρετε κάτι; Μου λείπει πολύ ο γιος μου.
Μέχρι να ανταμώσουμε, θα τον προσέχω από εδώ ψηλά. Και θα του σπρώχνω φυσώντας το καροτσάκι του.
Δεν ξέρω αν ήμουν υπόδειγμα δρομέα ή πατέρα. Ξέρω μόνο ότι η αγάπη, η πραγματική αγάπη σε ωθεί να ξεπερνάς όλα τα εμπόδια. Δεν ξέρω επίσης αν ήμουν ήρωας, όπως με αποκάλεσαν.
Ήρωας για μένα ήταν ο γιος μου, ο οποίος, όταν τον ρώτησαν σε μια τηλεοπτική εκπομπή τι δώρο θα ήθελε να μου κάνει, εκείνος απάντησε "να μπορέσω να σηκωθώ έστω για μία φορά, να καθίσει εκείνος στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για να τον ξεκουράσω".
Βάστα γερά, Rick.
Λίγα μέτρα έμειναν ακόμα.
Σ' αγαπάω.
Ο μπαμπάς σου...
Ο μπαμπάς σου...
|από τη Σέβη Δημητρίου
~ Για όποιον θέλει λίγα ακόμα λόγια για αυτήν την σπάνια οικογένεια...
Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό.
Αγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς.
Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του.
Και αυτό του αρκεί.
Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης.
Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του.
Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού.
Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους.
Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.
Ο γιός του, ο Ρικ, γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο δεμένο στο λαιμό του.
Γεννήθηκε σχεδόν σε κατάσταση πνιγμού και η για καιρό έλλειψη οξυγόνου του δημιούργησε μόνιμα προβλήματα.
Οι γιατροί πρότειναν στην οικογένεια να βάλει το παιδί σε ένα ίδρυμα (μιλάμε για 46 χρόνια πριν, μη σας κάνει εντύπωση, ήταν αλλιώς τα πράγματα και στην ιατρική αλλά και στην κοινωνία).
Οι συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς.
Ο πατέρας δεν τους άκουσε.
Είχε άλλα σχέδια.
Κοίταξε στα μάτια το παιδί του και αποφάσισε.
Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης.
Εχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους
Ο Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα.
Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει.
Οταν ο μικρός Ρικ ήταν 11 χρονών τον πήγαν στο Tufts της Βοστώνης για εξετάσεις.
Οι καθηγητές ήταν κάθετοι:
«Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσει».
Στην συνέχεια, όταν κατάλαβαν ότι τα μάτια του Ρικ αντιλαμβάνονται κάθε κίνηση σαν υψηλής συχνότητας σόναρ και χαμογελάει στα αστεία σαν φυσιολογικό παιδί, συγκινήθηκαν.
Λίγους μήνες μετά οι επιστήμονες του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Ρίκ μπορούσε να γράφει με κινήσεις του κεφαλιού του σε έναν υπολογιστή, άρα και να επικοινωνεί.
Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins».
Σε ελεύθερη μετάφραση «Πάμε Bruins» ένα σύνθημα που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ της Βοστώνης.
958 αθλητικές δοκιμασίες!
224 αγωνίσματα τριάθλου!
6 Ιron Man!
65 μαραθώνιοι...
Τελευταία διαδρομή ο Παράδεισος!
Γιατι "πολύ αγάπησε"...
Καλό Παράδεισο, Dick...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου