* Το παπαδάκι του λεπροκομείου

15 Φεβρουαρίου 1960.

Μια είδηση κάνει το γύρο της μυροβόλου Χίου  και βυθίζει στο πένθος τους πιστούς.

Ο πάτερ Άνθιμος έφυγε!

Το «παπαδάκι του λεπροκομείου», όπως συνήθιζαν να τον λένε οι παλιοί, πέταξε για την αιωνιότητα, αφού πρώτα υπηρέτησε με αυταπάρνηση για είκοσι σχεδόν χρόνια το λεπροκομείο και αργότερα για άλλα τόσα και παραπάνω τη Μονή Παναγία η Βοήθεια.

Ο ίδιος ζήτησε το 1912 να διοριστεί ως εφημέριος στο Ναό του Λωβοκομείου*, του λεπροκομείου δηλαδή της Χίου. 

Του ιδρύματος που ιδρύθηκε το 1398 για να στεγάσει τους ζωντανούς - νεκρούς, εκείνους που βίωναν την απόλυτη εγκατάλειψη χωρίς (μέχρι τότε) ελπίδα όχι μόνο από την επιστήμη, μα ούτε κι από την ανθρώπινη συμπόνοια. 

 Στο αριστερό φύλλο της εισόδου του Λεπροκομείου διαβάζουμε το έτος ίδρυσής του: 1378

Κλήθηκε να υπηρετήσει τον τόπο που ούτε το όνομά του δεν τολμούσαν να ψελλίσουν οι άνθρωποι. «Μέσα-κει» το έλεγαν ψιθυριστά και με τρόμο οι ντόπιοι, ως ένδειξη ανθρώπινης υποταγής στο μοιραίο, που θαρρείς και απομακρύνεται όταν δεν το ονοματίζεις …

Από την πρώτη κι όλας μέρα που πάτησε το πόδι του εκεί, ακτινοβολεί εκτυφλωτικά το μεγαλείο του. Τρώει στην ίδια τράπεζα με τους αρρώστους, φροντίζει να μην τους λείψει τίποτα. Επισκέπτεται τα δωμάτιά τους, σκύβει στο προσκέφαλό τους, καθαρίζει τις σαπισμένες πληγές τους, απαλύνει το σωματικό πόνο. 

Με ανεξάντλητη δύναμη και άφθαστη ταπείνωση υπηρετεί τους, συχνά ιδιότροπους, ανυπόμονους και τραχείς, λόγω της ασθένειας, ασθενείς. Είναι πλέον ο άνθρωπός τους. 

Παράλληλα φροντίζει να ιαθούν από την πιο φοβερή ασθένεια της αμαρτίας. Εξομολογεί, τους μεταλαμβάνει και μετά καταλύει τη Θεία Κοινωνία. 

Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, τα πρόσωπα ηρεμούν και φωτίζονται. Οι πρώην υβριστές, βλάσφημοι και εριστικοί γίνονται τα άκακα αρνάκια. Κάποιοι κείρονται μοναχοί. Ανάμεσά τους το λουλούδι του Λωβοκομείου ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός. Στο πρόσωπό του ενώθηκαν μυστικά η Χίος με την Κρήτη. Η κοιλάδα της Υπακοής (εκεί χτίστηκε το Λεπροκομείο της Χίου) με τη Σπιναλόγκα.

Ο Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός

Η φήμη του πλέον περνά τον μαντρότοιχο του Λωβοκομείου και φτάνει σ' όλο το νησί. Κι από κει σε όλη την Ελλάδα και αργότερα στο εξωτερικό.

Το 1930 φθάνει η ώρα για να αποχωρήσει ο Γέροντας από το Λωβοκομείο. Οι λεπροί σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω του και θρηνούν απαρηγόρητοι. Εκείνος λυγίζει μπροστά στην τόση αγάπη. Με δάκρυα συγκίνησης τους υπόσχεται ότι θα προσεύχεται γι' αυτούς και θα τους επισκέπτεται.

Στο μεταξύ έχει ιδρύσει τον «Ιερό Παρθενώνα», τη Μονή Παναγία η Βοήθεια, στην οποία μονάζουν δεκάδες μοναχές.

Τριάντα χρόνια διακονεί το μοναστήρι και το αναδεικνύει σε πνευματικό κέντρο πανελλήνιας ακτινοβολίας. 

Τα χρόνια όμως, έχουν πλέον συσσωρευτεί στους αδύναμους και ασθενικούς ώμους του. Την 1η Ιανουαρίου 1959 τελεί την τελευταία του Θεία Λειτουργία. 

Οι μήνες τρέχουν. Ο χρόνος περνά. Πλήθος πιστών συρρέει τις Κυριακές και γιορτές μετά τη Λειτουργία, στο κελί του για να πάρουν την ευλογία του κλινήρους πλέον Γέροντα, πιστεύοντας ακράδαντα ότι στον τόπο τους εγκαταβιώνει ένας άγιος.

Οι πρώτες μοναχές θυμούνται ένα λόγο του που είχε πει σε ανυποψίαστο χρόνο «τριάντα χρόνια θα ζήσω στο Μοναστήρι».

27 Ιανουαρίου 1960. Προσέρχεται στο Ναό και κοινωνεί των Αχράντων Μυστηρίων. Είναι η τελευταία φορά που βγαίνει από το κελί του.

Το πρωί της 1ης Φεβρουαρίου καλεί όλες τις μοναχές και τους ανακοινώνει ότι σε λίγες μέρες θα φύγει. Τους ζητά να φροντίζουν αδιάκοπα για την αθάνατη ψυχή τους, για να την παραδώσουν αμόλυντη στα χέρια του Θεού. Ζητά να τον συγχωρήσουν και να προσεύχονται για εκείνον. 

Τους ευλογεί σταυροειδώς λέγοντας 

Όλη η Χίος να έχει την ευχή μου την ταπεινή. 

Όλη η Χίος να είναι ευλογημένη!

Πλούσια τα αγαθά του Ουρανού και της γης σε αυτήν!

Από εκείνη τη μέρα αδυνατεί να πάρει τροφή ή νερό. Μεταλαμβάνει όμως, καθημερινά την Ουράνια Τροφή, περιμένοντας να συναντήσει τον Κύριο που υπηρέτησε πιστά. 

Ήταν Δευτέρα, 15 Φεβρουαρίου 1960. 

Ώρα 6:35 το πρωί.

Η ψυχή του πέταξε για την ουράνια πατρίδα.

Στην εξόδιο ακολουθία όλοι ψιθυρίζουν πως το «παπαδάκι του Λεπροκομείου» είναι Άγιος.

Η Εκκλησία μας τον κατέταξε στους Αγίους της, την παραμονή της γιορτής της Παναγιάς, στις 14 Αυγούστου του 1991.

 *από το αρχαίο λωβῶμαι = υφίσταμαι κακομεταχείριση 

Υπ.